Vriend luie en geen leuke vader vinden

Goedenavond,

Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!

De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.

Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.

Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.

Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.

Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.

Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?

Sanne_A schreef: ↑

04-06-2020 22:55

Wij gingen samenwonen en opeens wilde hij wel dat de kinderen deels bij hem (ons) woonden. Drie keer raden wie er voor ze kon zorgen... hint: hij was het niet.

En dit vrees ik misschien ook wel een beetje als hij het toch ineens doet. Om de verkeerde redenen dus.

Wissewis schreef: ↑

04-06-2020 23:01

Zorg trouwens voor degelijke anti-conceptie.
Je wil niet zwanger raken van dit weggewaaid dakraam.

Tenzij je nog een 3de kind in je ééntje zou willen opvoeden.

Geen zorgen, ik ben al aantal jaar geleden gesteriliseerd. Zoals ik al zei is dit dus niet aan de orde.

Blankepit schreef: ↑

04-06-2020 23:05

Gedaan en nog steeds begrijp ik TO niet. Wat wil ze van hem? Dat hij een vaderrol gaat spelen voor de 50% dat ze haar kinderen heeft? Maar die kinderen komen op de absoluut eerste plaats dus ik heb het gevoel dat ze hem daar helemaal geen prominente rol in ziet spelen.

Wat vriend doet met zijn kids en welke afspraken hij met zijn ex heeft gaat TO niets aan.

Wat ik had gewild is dat hij gewoon eerlijk was geweest vanaf het begin ipv me naar de mond te praten en het eens te zijn met mijn ideeën over een goede verdeling van de zorg tussen ouders. Dan had ik al 2,5 jaar geleden kunnen beslissen of ik ermee door wilde gaan.

Lillybit schreef: ↑

04-06-2020 23:08

Ze baalt dat hij haar zolang heeft voorgelogen en zich heeft voorgedaan als een betrokken vader. De man waar ze van is gaan houden, bestaat niet.

Inderdaad en ik ben daar ook echt verdrietig over, niemand in mijn omgeving snapt het lijkt het wel als ik erover begin.

Wissewis schreef: ↑

04-06-2020 23:13

Je kan toch écht nog elke dag beslissen of je hier wel of niet mee door wil gaan.

Het is niet verboden om na 2.5 jaar je relatie en zijn leugens te herevalueren.

Dat weet ik, neemt niet weg dat ik dat moeilijk kan vinden om die beslissing te nemen

Oriander schreef: ↑

04-06-2020 23:18

Rare omgeving.

Ik had het er bijvoorbeeld met mijn moeder over en die zei dus ook dat wel meer mannen zo’n regeling hebben en snapt niet waarom ik dat zo’n probleem vind.

Een (bewust kinderloze) vriendin van mij zei zelfs, joh dan zit je ook niet opgescheept met zijn kinderen de helft van de tijd.

Zij zijn de enige 2 tegen wie ik mijn zorgen uitten en geen van tweeën leek mijn probleem te snappen.

Ik vind zijn kinderen lieverds en zou het helemaal geen probleem vinden om ze vaker te zien. Maar daar denkt vriend dus blijkbaar anders over. Ik snap het oprecht niet.