Relaties
alle pijlers
Vriend luie en geen leuke vader vinden
donderdag 4 juni 2020 20:46
Goedenavond,
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
Ik ben niet nieuw hier maar wil graag anoniem mijn verhaal doen en advies krijgen. Alvast mijn excuses voor het lange verhaal!
De situatie is als volgt: ik ben nu bijna 5 jaar gescheiden en heb 2 kinderen. Mijn ex en ik hebben een co-ouderschap en ieder de helft van de week de kinderen. Dit gaat goed en ik heb ook goed contact met mijn ex. Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een man die ook gescheiden is en ook 2 kinderen heeft. Hij is nu 3,5 jaar gescheiden. Alle 4 de kinderen zijn (eind) basisschool leeftijd. Onderling, als ze elkaar zien, kunnen ze het goed met elkaar vinden.
Toen hij ging scheiden heeft hij het eerste jaar een studio gehuurd omdat hij niets anders snel kon krijgen. Omdat de ruimte beperkt was had hij ipv om de week de hele week (dat waren de afspraken over het co-ouderschap dat hij heeft met zijn ex) alleen om het weekeind zijn kinderen bij hem. Ik leerde hem kennen toen hij daar nog woonde en kon me voorstellen dat dit niet ideaal was met kinderen de hele week.
Inmiddels heeft hij al bijna 2 jaar een normaal appartement, maar nog steeds zijn kinderen om het weekeind. Ik dacht eerst nog dat het allemaal wel goed zal komen met het co-ouderschap die hij met zijn ex getroffen had en zelf ook graag de helft van de tijd zijn kinderen wilde hebben. Dit vertelde hij mij voorheen regelmatig. Maar niets is minder waar. Hij vind het wel best zo. Eerst gaf hij zijn behuizing de schuld, dat is dus al bijna 2 jaar geen excuus meer. Toen deed zogenaamd zijn werk moeilijk, maar dat bleek ook niet helemaal waar te zijn. Hij heeft uiteindelijk toegeven dat zijn werkgever met hem wilde regelen dat hij de ene week onder schooltijd kon werken en de andere week dan in het weekeind extra, om zo zijn uren in te halen. Prima zou ik denken, maar mijn vriend denkt daar anders over: zo heeft hij geen weekeind voor zichzelf zonder kinderen.
Nu draagt hij aan dat zijn ex niet de kinderbijslag wil delen als ze 50/50 de kinderen hebben. Echter heeft mijn vriend een heel goed salaris, betaald hij geen allemitatie vanwege co-ouderschap (dat alleen op papier bestaat dus) en werkt zijn ex voor minimumloon en krijgt ook toeslagen en dergelijke om haar lage inkomen aan te vullen. Ik vind het dus niet zo heel vreemd dat zij de helft van de kinderbijslag niet wenst af te staan, dit staat ook niet opgenomen in hun plan/convenant. Ik vind dus dat mijn vriend zeurt, om iets dat niet zo relevant is.
Waar het eigenlijk op neer komt is dat hij de regeling wel prima vind zo, dat geeft hij ook wel toe, lekker veel vrije tijd, en wacht tot zijn ex er werk van maakt. Ik ken zijn ex nu een klein beetje en weet dat ze dit niet gaat doen, ze zorgt liever zelf voor de kinderen dan ze bij hem te brengen als hij er toch geen zin in heeft.
Mijn conclusie na dit verhaal is dat ik mijn vriend een luie en dus ook geen leuke vader vind. Ik knap hier enorm op af. Ik vind het schandalig dat hij nooit het co-ouderschap is nagekomen omdat hij er niet zo’n zin in heeft. We wonen nog niet samen maar waren dit in de toekomst wel van plan. Ik twijfel hier nu enorm over de afgelopen maanden. Niet omdat wij het niet goed hebben samen, hij heeft juist wel alles voor mij over, maar omdat ik vind dat kinderen op de eerste plek komen en dat is bij hem duidelijk niet het geval. Ik krijg hier dus een gevoel bij, dat als wij eenmaal samenwonen hij ook verwacht dat hij bij mij op de eerste plek komt, maar dit voor mij nooit zo zal zijn, mijn kinderen zullen altijd voorgaan. Ik ben best wel teleurgesteld geraakt door dit gemakzuchtige gedrag van hem en er valt ook slecht over te praten. Hij vind dat het prima gaat zo. Ik zie het als zijn verantwoordelijkheid niet nemen tov zijn kinderen en ik kan hier merk ik niet goed mee omgaan. Dit speelt vooral het afgelopen half jaar. Als het alleen hemzelf was geweest, is hij de perfecte vriend. Maar dit veranderd toch mijn gevoelens tegenover hem merk ik.
Is het raar dat ik zo denk? Dat ik hierop afknap? Wat moet ik doen?
donderdag 4 juni 2020 23:41
Zo zou ik er ook over denken. Maar dingen kunnen veranderen. Als de kinderen zichzelf kunnen redden op puberleeftijd willen ze wellicht wel bij de vader wonen. En wat als jij dan bij hem bent ingetrokken? Dan zit je er alsnog mee opgescheept. Er kan ook iets gebeuren met de moeder van de kinderen zodat hij de zorg op zich moet nemen. Zolang je je eigen huis maar aanhoudt. Als je bij hem in zou trekken staan jij en je kids op straat als het toch niet blijkt te werken.moetditnou schreef: ↑04-06-2020 23:26Ik had het er bijvoorbeeld met mijn moeder over en die zei dus ook dat wel meer mannen zo’n regeling hebben en snapt niet waarom ik dat zo’n probleem vind.
Een (bewust kinderloze) vriendin van mij zei zelfs, joh dan zit je ook niet opgescheept met zijn kinderen de helft van de tijd.
Zij zijn de enige 2 tegen wie ik mijn zorgen uitten en geen van tweeën leek mijn probleem te snappen.
Ik vind zijn kinderen lieverds en zou het helemaal geen probleem vinden om ze vaker te zien. Maar daar denkt vriend dus blijkbaar anders over. Ik snap het oprecht niet.
donderdag 4 juni 2020 23:47
Denk je niet dat hij die ideeën over de zorgverdeling echt meent maar het op de één of andere manier in zijn eigen situatie niet lukt?moetditnou schreef: ↑04-06-2020 23:11Wat ik had gewild is dat hij gewoon eerlijk was geweest vanaf het begin ipv me naar de mond te praten en het eens te zijn met mijn ideeën over een goede verdeling van de zorg tussen ouders. Dan had ik al 2,5 jaar geleden kunnen beslissen of ik ermee door wilde gaan.
Misschien is hij er gewoon niet toe in staat en dat is natuurlijk niet iets wat je graag vertelt.
donderdag 4 juni 2020 23:51
Nee, een lat relatie ipv samenwonen lost dit probleem verder niet op. Dat weet ik.
En over zijn kinderen: ik wist dat hij ze had en heb ze in mijn hart gesloten. Als wij wel zouden samenwonen en ze zouden de helft van de tijd bij ons wonen zou ik dat absoluut geen probleem vinden. Ook niet als er iets gebeurt met de moeder en ze volledig bij ons zouden wonen. Dat soort dingen heb je geen invloed op.
Hij maakt zich er gewoon heel makkelijk vanaf vind ik, 2 dagen leuke dingen doen en ze weer terug naar hun moeder brengen. Zo kan iedereen vader zijn vind ik. En hij wist dat ik er zo over dacht en dat steekt enorm. Voel me in de zeik genomen.
En over zijn kinderen: ik wist dat hij ze had en heb ze in mijn hart gesloten. Als wij wel zouden samenwonen en ze zouden de helft van de tijd bij ons wonen zou ik dat absoluut geen probleem vinden. Ook niet als er iets gebeurt met de moeder en ze volledig bij ons zouden wonen. Dat soort dingen heb je geen invloed op.
Hij maakt zich er gewoon heel makkelijk vanaf vind ik, 2 dagen leuke dingen doen en ze weer terug naar hun moeder brengen. Zo kan iedereen vader zijn vind ik. En hij wist dat ik er zo over dacht en dat steekt enorm. Voel me in de zeik genomen.
donderdag 4 juni 2020 23:51
Maar dan had hij geen nieuwe relatie kunnen hebben als hij de weekenden moet werken. Het is 't een of het ander meestal.
donderdag 4 juni 2020 23:52
Met TO wel, hoor. Beter dan nu.redbulletje schreef: ↑04-06-2020 23:51Maar dan had hij geen nieuwe relatie kunnen hebben als hij de weekenden moet werken. Het is 't een of het ander meestal.
donderdag 4 juni 2020 23:52
Als dat zo is moet hij er met mij over praten en heb ik er meer begrip voor dan wat hij nu doet. Maar als hij mij niks verteld, weet ik niks.
donderdag 4 juni 2020 23:55
Ik zou Idd liever op andere dagen tijd maken voor elkaar als hij wel de helft van de tijd voor zijn kinderen zorgt, dan nu het hele weekeind samen te zijn terwijl dat een resultaat is van zijn verantwoordelijkheid niet nemen. En hij hoeft uiteraard niet het hele weekeind te werken om die uren in te halen, het ging om 1 dag extra.
vrijdag 5 juni 2020 00:02
Nou ben ik zelf een vader die 4 dagen per de week voor de kinderen zorgt en ik sta er dus ook zo in.moetditnou schreef: ↑04-06-2020 23:51Hij maakt zich er gewoon heel makkelijk vanaf vind ik, 2 dagen leuke dingen doen en ze weer terug naar hun moeder brengen. Zo kan iedereen vader zijn vind ik.
Toch zou ik eens goed gaan nadenken wie je nou wil: De papa of de partner.
vrijdag 5 juni 2020 00:02
vrijdag 5 juni 2020 00:04
Ik vraag me hierbij vooral af hoe zo'n man "liefde" dan ziet. Als hij z'n eigen kinderen maar zo weinig hoeft te zien & niet eens bereid is z'n financiële verplichting na te komen?! Dat is toch harteloos? Hoe kun je dan in hemelsnaam het gevoel hebben dat zijn liefde voor jou wel oprecht is? Onvoorwaardelijke liefde geven zit er dan toch helemaal niet in? Allemaal leuk en aardig zo lang er geen vuiltje aan de lucht is, maar bij het minste of geringste laat zo iemand je toch vallen als een baksteen? Z'n kinderen heeft ie toch ook al laten vallen?
vrijdag 5 juni 2020 00:15
Bijvoorbeeld laatst: hij had langer (over)gewerkt dan normaal en hij kon met zijn overwerk uren een extra dagje vrij nemen de dag na Hemelvaart. Ik zeg: haal de kinderen lekker op, dan gaan we met z’n allen naar het strand (weet vast nog wel dat het zulk mooi weer was die dagen) het antwoord was: of mijn kinderen niet een dagje extra naar mijn ex konden zodat wij samen naar het strand konden, want hij ging de kinderen immers zaterdag al ophalen.
Dat schoot bij mij zo verkeerd dat ik alleen weggegaan ben met mijn kinderen. Hij snapte het niet, want hij bedoelde het zo lief. Ja dat zal vast, maar dat was dus voor mij weer een bevestiging van deze gevoelens.
Dat schoot bij mij zo verkeerd dat ik alleen weggegaan ben met mijn kinderen. Hij snapte het niet, want hij bedoelde het zo lief. Ja dat zal vast, maar dat was dus voor mij weer een bevestiging van deze gevoelens.
vrijdag 5 juni 2020 00:19
Lieverd, het is gewoon een lapzwans en een waardeloze vader. En jij wil een volwassen man die je niet hoeft uit te leggen hoe je een vader bent.moetditnou schreef: ↑05-06-2020 00:15Bijvoorbeeld laatst: hij had langer (over)gewerkt dan normaal en hij kon met zijn overwerk uren een extra dagje vrij nemen de dag na Hemelvaart. Ik zeg: haal de kinderen lekker op, dan gaan we met z’n allen naar het strand (weet vast nog wel dat het zulk mooi weer was die dagen) het antwoord was: of mijn kinderen niet een dagje extra naar mijn ex konden zodat wij samen naar het strand konden, want hij ging de kinderen immers zaterdag al ophalen.
Dat schoot bij mij zo verkeerd dat ik alleen weggegaan ben met mijn kinderen. Hij snapte het niet, want hij bedoelde het zo lief. Ja dat zal vast, maar dat was dus voor mij weer een bevestiging van deze gevoelens.
Dus dit gaat 'em nie worden nie.
Je bent het onvermijdelijke aan het uitstellen omdat je er niet aan wil.
Am Yisrael Chai!
vrijdag 5 juni 2020 00:22
Je weet genoeg.moetditnou schreef: ↑05-06-2020 00:15Bijvoorbeeld laatst: hij had langer (over)gewerkt dan normaal en hij kon met zijn overwerk uren een extra dagje vrij nemen de dag na Hemelvaart. Ik zeg: haal de kinderen lekker op, dan gaan we met z’n allen naar het strand (weet vast nog wel dat het zulk mooi weer was die dagen) het antwoord was: of mijn kinderen niet een dagje extra naar mijn ex konden zodat wij samen naar het strand konden, want hij ging de kinderen immers zaterdag al ophalen.
Ook jouw kinderen gaan tekort komen bij deze man.
vrijdag 5 juni 2020 01:32
Die kerel snapt duidelijk niets van een samengesteld gezin, samen als gezin leuke dingen doen, ...moetditnou schreef: ↑05-06-2020 00:15Bijvoorbeeld laatst: hij had langer (over)gewerkt dan normaal en hij kon met zijn overwerk uren een extra dagje vrij nemen de dag na Hemelvaart. Ik zeg: haal de kinderen lekker op, dan gaan we met z’n allen naar het strand (weet vast nog wel dat het zulk mooi weer was die dagen) het antwoord was: of mijn kinderen niet een dagje extra naar mijn ex konden zodat wij samen naar het strand konden, want hij ging de kinderen immers zaterdag al ophalen.
Dat schoot bij mij zo verkeerd dat ik alleen weggegaan ben met mijn kinderen. Hij snapte het niet, want hij bedoelde het zo lief. Ja dat zal vast, maar dat was dus voor mij weer een bevestiging van deze gevoelens.
Voor hem zijn die kinderen - zowel die van hem als de jouwe - alleen maar een irritante last.
Die hem onder andere beletten om een dag alleen naar 't strand te gaan met zijn liefje.
En gewoon zijn zin te doen.
In de ideale wereld date ie met een vrouw zonder kinderen die er niet om zou malen dat hij zijn kinderen gewoon helemaal niet meer ophaalt.
Alleen zal hij tegen jou wel niet zo eerlijk zijn en het zo vertellen.
Hoezo haal je de kinderen pas zaterdag op - waarschijnlijk nog nadat hij heeft uitgeslapen, dus niet voor 11u - terwijl je waarschijnlijk al van woensdagavond thuis bent? Zegt ook wederom iets over hem.
(En jep, zijn ex zal ook wel een keertje naar 't strand willen in haar ééntje, dus had er waarschijnlijk niet om gemaald als hij ze donderdag of vrijdag was komen ophalen. Maar uiteraard "kan dat niet" en "mag dat niet" waarschijnlijk volgens hem.)
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 5 juni 2020 02:09
Ik begrijp volkomen dat je helemaal bent afgeknapt.
Het lijkt me duidelijk dat hij geen verantwoordelijkheidsgevoel kent, een trieste vader is en ook al niet op jouw kinderen zit te wachten.
Hij heeft je erg lang om de tuin geleid.
Jullie houden er duidelijk andere denkbeelden op na als het gaat om een gezinsleven.
Als je in de toekomst ooit weer met hem en jouw/zijn kinderen samen bent, zul je je telkens moeten afvragen of hij de schone schijn ophoudt en de kinderen eigenlijk het liefst zo spoedig mogelijk ziet vertrekken...
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald; gelukkig woon je nog niet samen!
Btw; vallen de reacties van moeder en vriendin misschien in de categorie “voor jou denken” in plaats van “met jou meedenken”? Mogelijk zijn ze van mening dat het makkelijker en minder inspannend is voor jou en jouw kinderen is als de kinderen van vriend niet zo vaak aanwezig zijn? Ik verbaas me erover hoe zij reageren.
Het lijkt me duidelijk dat hij geen verantwoordelijkheidsgevoel kent, een trieste vader is en ook al niet op jouw kinderen zit te wachten.
Hij heeft je erg lang om de tuin geleid.
Jullie houden er duidelijk andere denkbeelden op na als het gaat om een gezinsleven.
Als je in de toekomst ooit weer met hem en jouw/zijn kinderen samen bent, zul je je telkens moeten afvragen of hij de schone schijn ophoudt en de kinderen eigenlijk het liefst zo spoedig mogelijk ziet vertrekken...
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald; gelukkig woon je nog niet samen!
Btw; vallen de reacties van moeder en vriendin misschien in de categorie “voor jou denken” in plaats van “met jou meedenken”? Mogelijk zijn ze van mening dat het makkelijker en minder inspannend is voor jou en jouw kinderen is als de kinderen van vriend niet zo vaak aanwezig zijn? Ik verbaas me erover hoe zij reageren.
De toekomst is niet meer wat het was
vrijdag 5 juni 2020 02:23
Dit. En waarschijnlijk gaat het nu goed tussen jullie omdat jij hem meer geeft (tijd, aandacht, geld, sex) dan dat je ontvangt. Jij wilt geen alimentatie van ex en wrslk heeft hij je daar op (heel uitgekookt) uitgekozen.
Zodra de balans om wat voor reden dan ook verandert (je wordt bijv ernstig ziek) en hij meer moet gaan geven dan ontvangen gaat het mis. Het is nl een ontvanger en geen gever...
Ik snap je helemaal en vind t rot voor je.
vrijdag 5 juni 2020 11:51
vrijdag 5 juni 2020 13:34
Ik stuur even snel berichtje tussendoor op werk in mijn pauze dus reageer vanavond wel even uitgebreider.
Ik heb er best wel slecht van geslapen eigenlijk, alles wat er gezegd is over hem raakt me toch wel. Wat tot nu toe een irritatie was lijkt ineens veel groter geworden. Ik zie hem morgen, samen met zijn kinderen (dit is zijn weekeind en we zouden wat verzinnen voor met z’n 6en) en ik denk er nu overna om vooraf (vanavond) met hem te bellen over mijn gevoelens en teleurstelling. Ik heb geen idee of dit aankomt en hoe dit aankomt als er wel een lampje gaat branden van zijn kant.
Iemand tips over hoe/wat/op welke manier ik het bespreken moet aanpakken? Ik wil niet direct in de aanval gaan, maar wel confronterend en duidelijk(er) zijn.
Ik heb er best wel slecht van geslapen eigenlijk, alles wat er gezegd is over hem raakt me toch wel. Wat tot nu toe een irritatie was lijkt ineens veel groter geworden. Ik zie hem morgen, samen met zijn kinderen (dit is zijn weekeind en we zouden wat verzinnen voor met z’n 6en) en ik denk er nu overna om vooraf (vanavond) met hem te bellen over mijn gevoelens en teleurstelling. Ik heb geen idee of dit aankomt en hoe dit aankomt als er wel een lampje gaat branden van zijn kant.
Iemand tips over hoe/wat/op welke manier ik het bespreken moet aanpakken? Ik wil niet direct in de aanval gaan, maar wel confronterend en duidelijk(er) zijn.
