Relaties
alle pijlers
Vriend niet betrokken bij zwangerschap
zondag 26 januari 2020 21:54
Ik twijfelde of dit op de relaties of zwanger pijler hoort.. ik kies toch maar voor relaties.
Ik ben een aantal jaar samen met mijn vriend en ik ben in verwachting van onze eerste kindje. Ik was al wat langer klaar voor gezinsuitbreiding, maar heb vriend nooit echt gepusht. Het laatste jaar zijn er veel babies geboren in onze vriendenkring, hierdoor kwam het onderwerp gezinsuitbreiding vaker ter sprake. Vriend gaf eerst altijd aan nog een paar jaar te willen wachten, maar uiteindelijk gaf hij deze zomer aan het toch te willen gaan proberen. Zijn besluit leek vrij plotseling, maar hij gaf aan in te zien dat het (ivm onze leeftijd) niet heel handig is om nog een paar jaar te gaan wachten.
Zo gezegd, zo gedaan.. binnen 3 maanden was ik zwanger. Sneller dan gedacht voor ons allebei. Vriend was vooral in shock bij het zien van de positieve test, er was geen blijdschap. Later heeft hij het wel trots aan vrienden en familie verteld.
Vriend is eigenlijk vanaf het begin dus al niet echt enthousiast over de zwangerschap. Hij geeft als verklaring dat het gewoon nog erg onwerkelijk voor hem is. Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem. Nu ik zwanger ben zorgt het ervoor dat ik me soms eenzaam voel.
Vriend gaat mee naar alle echo's en wil perse veel invloed uitoefenen bij het (praktische gedeelte) van de babykamer. Ik krijg van iedereen om me heen te horen dat ik zo mooi zwanger ben, maar mijn vriend heeft nog nooit iets over mijn zwangere lichaam gezegd. Nog nooit iets over mijn buik bijvoorbeeld. Is toch gek? Als ik het onderwerp ter sprake breng ("vind je ook niet dat mijn buik ineens snel groeit") dan geeft hij niet eens antwoord. Hij heeft de baby 1x voelen schoppen, maar hier kwam niet echt een reactie op. Hij legt nooit zijn hand op mijn buik, ook al zeg ik bijvoorbeeld dat de baby erg druk is en veel schopt. Als ik zijn hand pak en op mijn buik leg trekt hij hem na 10 seconden weg, want hij voelt toch niets.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Ik heb al meerdere keren geprobeerd te praten met hem, want ik zou willen dat hij op emotioneel vlak ook wat meer betrokken is. Hij geeft dan aan dat ik teveel verwacht en dat het wel goed komt als de baby er is. Maar ik maak me geen zorgen over hoe hij met de baby zal zijn, want ik weet dat hij dol is op kinderen en daar heel goed mee is. Ik maak me alleen zorgen over hoe hij mijn zwangere staat negeert.
Ik vraag me dus af of dit iemand bekend voorkomt. Kan het echt zijn dat het allemaal te onwerkelijk en vaag voor hem is? Moet ik dit maar accepteren en het zwanger zijn zonder zijn steun doen of mag ik meer van hem verwachten?
Ik ben een aantal jaar samen met mijn vriend en ik ben in verwachting van onze eerste kindje. Ik was al wat langer klaar voor gezinsuitbreiding, maar heb vriend nooit echt gepusht. Het laatste jaar zijn er veel babies geboren in onze vriendenkring, hierdoor kwam het onderwerp gezinsuitbreiding vaker ter sprake. Vriend gaf eerst altijd aan nog een paar jaar te willen wachten, maar uiteindelijk gaf hij deze zomer aan het toch te willen gaan proberen. Zijn besluit leek vrij plotseling, maar hij gaf aan in te zien dat het (ivm onze leeftijd) niet heel handig is om nog een paar jaar te gaan wachten.
Zo gezegd, zo gedaan.. binnen 3 maanden was ik zwanger. Sneller dan gedacht voor ons allebei. Vriend was vooral in shock bij het zien van de positieve test, er was geen blijdschap. Later heeft hij het wel trots aan vrienden en familie verteld.
Vriend is eigenlijk vanaf het begin dus al niet echt enthousiast over de zwangerschap. Hij geeft als verklaring dat het gewoon nog erg onwerkelijk voor hem is. Hij is erg rationeel en met mijn emoties kan hij niet zoveel. Snap ik, is altijd al zo geweest en normaal accepteer ik dat van hem. Nu ik zwanger ben zorgt het ervoor dat ik me soms eenzaam voel.
Vriend gaat mee naar alle echo's en wil perse veel invloed uitoefenen bij het (praktische gedeelte) van de babykamer. Ik krijg van iedereen om me heen te horen dat ik zo mooi zwanger ben, maar mijn vriend heeft nog nooit iets over mijn zwangere lichaam gezegd. Nog nooit iets over mijn buik bijvoorbeeld. Is toch gek? Als ik het onderwerp ter sprake breng ("vind je ook niet dat mijn buik ineens snel groeit") dan geeft hij niet eens antwoord. Hij heeft de baby 1x voelen schoppen, maar hier kwam niet echt een reactie op. Hij legt nooit zijn hand op mijn buik, ook al zeg ik bijvoorbeeld dat de baby erg druk is en veel schopt. Als ik zijn hand pak en op mijn buik leg trekt hij hem na 10 seconden weg, want hij voelt toch niets.
Ik heb veel last van mijn rug en bekken als ik veel doe op een dag, maar vriend is hier niet echt begripvol voor. Vandaag hebben we geklust in huis en ik heb hard gewerkt, maar toen ik net tegen hem zei dat ik rugpijn heb zei hij "je hebt amper iets gedaan".
Ik heb al meerdere keren geprobeerd te praten met hem, want ik zou willen dat hij op emotioneel vlak ook wat meer betrokken is. Hij geeft dan aan dat ik teveel verwacht en dat het wel goed komt als de baby er is. Maar ik maak me geen zorgen over hoe hij met de baby zal zijn, want ik weet dat hij dol is op kinderen en daar heel goed mee is. Ik maak me alleen zorgen over hoe hij mijn zwangere staat negeert.
Ik vraag me dus af of dit iemand bekend voorkomt. Kan het echt zijn dat het allemaal te onwerkelijk en vaag voor hem is? Moet ik dit maar accepteren en het zwanger zijn zonder zijn steun doen of mag ik meer van hem verwachten?
maandag 27 januari 2020 10:21
Mijn man denkt in grote lijnen zoals Jurriaan beschrijft, en verder ging het zoals JenBarber zegt. Helemaal goed gekomen bij de oudste, maar het moest groeien en hij vond het maar eng. Zwangerschap heeft hij niets mee, ook nu bij nr. 2 niet. Daar komen er soms rare opmerkingen en dan krijs ik weer iets hormonaals terug, geven we elkaar een kus en een knuffel en zijn we blij dat de zwangerschap ook weer eindigt en hormonen weer gaan stabiliseren - ooit 
maandag 27 januari 2020 11:32
Ja, uiteraard is dat mijn visie, dat geldt voor alles wat we hier schrijven. Moeten we voortaan overal een disclaimer bijzetten? Er zijn uiteraard genoeg uitzonderingen en nuances. En zelfs omgekeerde situaties, dat de man meer betrokken is dan de vrouw zelf. Ik neem aan dat je dat zelf ook kunt verzinnen.MarvelousMrsMaisel schreef: ↑27-01-2020 07:58Je bent even vergeten te verkondigen dat dit je eigen mening is. Niet een universeel gedachtegoed onder mannen.
Projecteer je eigen creeperigheid en horkerigheid niet op de rest van de mannen.
Creeperigheid en horkerigheid? Ik beschrijf gewoon hoe volgens mij de gemiddelde man aankijkt tegen zwangere vrouwen.
maandag 27 januari 2020 11:43
dat zei mijn vader ook altijd. Ik heb overigens ook helemaal niks met zwangere vrouwen en hun buik, integendeel zelfs, mijn vriendinnen hoeven me ook niet te vragen om even aan hun buik te voelen ofzo, sorry maar ik vind zwangere vrouwen eerder eng dan mooi
maandag 27 januari 2020 16:33
Huismuziek schreef: ↑26-01-2020 22:13Hahaha ik weet het niet. Hij was voor de zwangerschap ook al zo, maar schijnbaar had ik verwacht/ gehoopt dat hij bij de zwangerschap wel emotioneel betrokken zou zijn.
Een klassieke fout die door veel vrouwen gemaakt wordt helaas. Ineens dingen verwachten die de partner nooit eerder deed... en meestal achteraf mopperen omdat het natuurlijk niet veranderde.
Huismuziek schreef: ↑26-01-2020 22:13Betekent dus wel dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen om te voorkomen dat ik de rest van mij zwangerschap teleurgesteld en eenzaam ben.
Niet alleen tijdens je zwangerschap maar ook daarna. Je hebt voor dit exemplaar gekozen en hij heeft vast heel erg veel positieve kanten maar emotionele betrokkenheid (of ''iets met jouw emoties kunnen'') is daar duidelijk niet een van. Dat gaat ook niet zomaar komen, niet tijdens je zwangerschap maar ook daarna niet. Is ook niet iets wat je dan nog moet verwachten of hem kwalijk moet nemen. Ik denk wel dat er nog veel winst valt te behalen in jullie onderlinge communicatie en het lijkt me dan ook wijs om daarin te investeren.
maandag 27 januari 2020 16:38
Jaja. Misschien gewoon alleen voor jezelf leren praten.JuriaanB schreef: ↑27-01-2020 11:32Ja, uiteraard is dat mijn visie, dat geldt voor alles wat we hier schrijven. Moeten we voortaan overal een disclaimer bijzetten? Er zijn uiteraard genoeg uitzonderingen en nuances. En zelfs omgekeerde situaties, dat de man meer betrokken is dan de vrouw zelf. Ik neem aan dat je dat zelf ook kunt verzinnen.
Creeperigheid en horkerigheid? Ik beschrijf gewoon hoe volgens mij de gemiddelde man aankijkt tegen zwangere vrouwen.
maandag 27 januari 2020 19:08
Bedankt voor zoveel reacties! Het lukt me niet om op iedereen persoonlijk te reageren 
Ik lees veel vrouwen die het wel herkennen en waarbij het is goedgekomen, dat stelt gerust. Ik zie nu ook wel in (dat schrijf ik ook letterlijk nu in het teruglees) dat ik dacht dat hij zou veranderen. Ik dacht dat een baby krijgen zoiets speciaals is dat hij ineens zou veranderen in een emotionele vaatdoek haha..
Ik heb er net nog even heel eerlijk over nagedacht, maar ik blijf erbij dat ik hem hard vindt. Hij laat me nog steeds alles doen in het huishouden en heeft nog nooit gezegd "joh ga jij even zitten, ik doe het wel". Ik voel me ook de hele dag door schuldig omdat er altijd wel iets is wat ik niet gedaan heb, wat hij wel van me verwacht. Maar misschien moet ik hier ook maar mee ophouden en lak aan hem hebben.
Aan onze communicatie valt nog wel iets te sleutelen ja, dat klopt. Maar het is heel moeilijk om dat structureel te veranderen als bepaalde patronen er eenmaal zijn ingeslopen.
Ik lees veel vrouwen die het wel herkennen en waarbij het is goedgekomen, dat stelt gerust. Ik zie nu ook wel in (dat schrijf ik ook letterlijk nu in het teruglees) dat ik dacht dat hij zou veranderen. Ik dacht dat een baby krijgen zoiets speciaals is dat hij ineens zou veranderen in een emotionele vaatdoek haha..
Ik heb er net nog even heel eerlijk over nagedacht, maar ik blijf erbij dat ik hem hard vindt. Hij laat me nog steeds alles doen in het huishouden en heeft nog nooit gezegd "joh ga jij even zitten, ik doe het wel". Ik voel me ook de hele dag door schuldig omdat er altijd wel iets is wat ik niet gedaan heb, wat hij wel van me verwacht. Maar misschien moet ik hier ook maar mee ophouden en lak aan hem hebben.
Aan onze communicatie valt nog wel iets te sleutelen ja, dat klopt. Maar het is heel moeilijk om dat structureel te veranderen als bepaalde patronen er eenmaal zijn ingeslopen.
maandag 27 januari 2020 19:09
Die zogenaamd gemiddelde man is anders wel de vader van het kind in die lelijke buik. Hij wil het kind ook hè.JuriaanB schreef: ↑27-01-2020 11:32Ja, uiteraard is dat mijn visie, dat geldt voor alles wat we hier schrijven. Moeten we voortaan overal een disclaimer bijzetten? Er zijn uiteraard genoeg uitzonderingen en nuances. En zelfs omgekeerde situaties, dat de man meer betrokken is dan de vrouw zelf. Ik neem aan dat je dat zelf ook kunt verzinnen.
Creeperigheid en horkerigheid? Ik beschrijf gewoon hoe volgens mij de gemiddelde man aankijkt tegen zwangere vrouwen.
En nee, mijn man hoefde echt niet mee naar de vk, zwangerengym en te praten tegen mijn buik.
Maar gewoon een beetje empathie, als in, ja, schat, ik begrijp dat je nu even moe/chagrijnig/hormonaal bent, maar ik hou zoveel van je en verheug me op ons kind (of iets van die strekking) is gewoon wat je mag verwachten van een gemiddelde aanstaande vader. Kost als het goed is totaal geen moeite om je vrouw een beetje te steunen, in plaats van haar te vertellen dat ze niet om aan te zien is.
maandag 27 januari 2020 19:17
Gelukkig zijn niet alle mannen zoals jij zeg, gatver. En dan denk je serieus dat andere mannen dit spelen? Jaloers ben je gewoon dan.JuriaanB schreef: ↑26-01-2020 22:56Mooi zwanger zijn? Er is niks moois aan een dikke buik, ook niet (zeker niet) een die ineens aan je partner zit. en maar groter en groter groeit. En dan de wetenschap dat daarin een ander levend wezen groeit. Brrr... Dat zorgt eerder voor emotionele en seksuele afstand dan toenadering en aantrekkingskracht.
Als zwangere vrouw ga je door grote hormonale veranderingen en voel je letterlijk en figuurlijk verbondenheid met je kind. Maar als man zie je gewoon dat je vrouw of vriendin een dikke buik krijgt, allerlei ongemakken krijgt, hormonaal gestuurde gedragswisselingen doormaakt, etc. Maar je voelt zelf niks. Daar is dus ook niks leuks aan. Nu weet ik wel dat je als man tegenwoordig vooral met de hele zwangerschap moet meeleven en meedoen, maar dat is opgelegd en sociaal afgedwongen gedrag. Het is niet voor niets een veel voorkomend thema in comedies en dat er vrijwel geen vroedmannen zijn, de meeste mannen hebben van nature gewoon niks of bar weinig met zwangerschappen.
De verbondenheid met het kind en je partner als partner komt pas na de geboorte en soms pas na vele weken, maanden of zelfs jaren.
Zijn betrokkenheid tijdens de zwangerschap zal zich primair uiten in verantwoordelijksgevoel (regeldingen, beslissingen, etc), niet in empathie. Empathie en echte interesse zul je tijdens de zwangerschap en vlak daarna voornamelijk van andere vrouwen (moeders) krijgen.
Daarbij komt ook nog dat vooral een eerste zwangerschap een drastische breuk vormt met het leven tot dan toe. Dat vergt een emotionele en psychische ommezwaai, waar mannen waarschijnlijk meer moeite mee hebben dan vrouwen, domweg omdat zij niet door de fysieke en hormonale verandering gaan die vrouwen doormaken. Dat accepteren kan lastig zijn voor mannen en dat kan zich ook uiten in afstandelijkheid.
maandag 27 januari 2020 19:17
Oh jij had een véél te rooskleurig beeld van zwanger zijn. Hoezo emotioneel betrokken? Je krijgt een kind. Wat moet hij daar nu emotioneel mee? Hij maakt een babykamer en gaat mee naar echo’s. Dan ben je er toch wel? Wat moet hij in godsnaam nog meer doen?
Ook als je zwanger bent gaat het leven gewoon door. Zoiets speciaals is het niet, ja voor jou, een beetje voor je vriend, maar verder ben je gewoon de zoveelste vrouw die zich voortplant. Zwanger zijn is niet per se leuk, en alles wat je daarvoor moest moet nog steeds, tenzij het niet meer gaat. Verwachten dat je vriend uit zichzelf zegt ‘ga jij maar zitten doe ik wel’ vind ik een beetje raar. Als je moe bent en niet meer kunt kun je dat toch zéggen? En als je wilt dat hij dingen in het huishouden doet kun je dat toch ook zeggen? Maar iets zegt me dat jij voor de zwangerschap ook het hele huishouden al deed, dus hoezo moet hij dat nu opeens doen?
Je verwacht teveel en ik zou dat beeld vast gaan bijstellen voor als de baby er is
Ook als je zwanger bent gaat het leven gewoon door. Zoiets speciaals is het niet, ja voor jou, een beetje voor je vriend, maar verder ben je gewoon de zoveelste vrouw die zich voortplant. Zwanger zijn is niet per se leuk, en alles wat je daarvoor moest moet nog steeds, tenzij het niet meer gaat. Verwachten dat je vriend uit zichzelf zegt ‘ga jij maar zitten doe ik wel’ vind ik een beetje raar. Als je moe bent en niet meer kunt kun je dat toch zéggen? En als je wilt dat hij dingen in het huishouden doet kun je dat toch ook zeggen? Maar iets zegt me dat jij voor de zwangerschap ook het hele huishouden al deed, dus hoezo moet hij dat nu opeens doen?
Je verwacht teveel en ik zou dat beeld vast gaan bijstellen voor als de baby er is
maandag 27 januari 2020 19:18
Zou mijn man niet zijn zo'n type, verschrikkelijk zeg.Bjorg schreef: ↑27-01-2020 10:21Mijn man denkt in grote lijnen zoals Jurriaan beschrijft, en verder ging het zoals JenBarber zegt. Helemaal goed gekomen bij de oudste, maar het moest groeien en hij vond het maar eng. Zwangerschap heeft hij niets mee, ook nu bij nr. 2 niet. Daar komen er soms rare opmerkingen en dan krijs ik weer iets hormonaals terug, geven we elkaar een kus en een knuffel en zijn we blij dat de zwangerschap ook weer eindigt en hormonen weer gaan stabiliseren - ooit
maandag 27 januari 2020 19:48
+1Malinois schreef: ↑27-01-2020 19:17Oh jij had een véél te rooskleurig beeld van zwanger zijn. Hoezo emotioneel betrokken? Je krijgt een kind. Wat moet hij daar nu emotioneel mee? Hij maakt een babykamer en gaat mee naar echo’s. Dan ben je er toch wel? Wat moet hij in godsnaam nog meer doen?
Ook als je zwanger bent gaat het leven gewoon door. Zoiets speciaals is het niet, ja voor jou, een beetje voor je vriend, maar verder ben je gewoon de zoveelste vrouw die zich voortplant. Zwanger zijn is niet per se leuk, en alles wat je daarvoor moest moet nog steeds, tenzij het niet meer gaat. Verwachten dat je vriend uit zichzelf zegt ‘ga jij maar zitten doe ik wel’ vind ik een beetje raar. Als je moe bent en niet meer kunt kun je dat toch zéggen? En als je wilt dat hij dingen in het huishouden doet kun je dat toch ook zeggen? Maar iets zegt me dat jij voor de zwangerschap ook het hele huishouden al deed, dus hoezo moet hij dat nu opeens doen?
Je verwacht teveel en ik zou dat beeld vast gaan bijstellen voor als de baby er is
Here am I in my little bubble
maandag 27 januari 2020 19:57
MarvelousMrsMaisel schreef: ↑27-01-2020 07:58Je bent even vergeten te verkondigen dat dit je eigen mening is. Niet een universeel gedachtegoed onder mannen.
Projecteer je eigen creeperigheid en horkerigheid niet op de rest van de mannen.
maandag 27 januari 2020 20:37
Huismuziek schreef: ↑27-01-2020 19:08Ik heb er net nog even heel eerlijk over nagedacht, maar ik blijf erbij dat ik hem hard vindt. Hij laat me nog steeds alles doen in het huishouden en heeft nog nooit gezegd "joh ga jij even zitten, ik doe het wel". Ik voel me ook de hele dag door schuldig omdat er altijd wel iets is wat ik niet gedaan heb, wat hij wel van me verwacht. Maar misschien moet ik hier ook maar mee ophouden en lak aan hem hebben.
Aan onze communicatie valt nog wel iets te sleutelen ja, dat klopt. Maar het is heel moeilijk om dat structureel te veranderen als bepaalde patronen er eenmaal zijn ingeslopen.
Maar wel de basis voor een goede relatie dus niet iets om maar zo te laten. Ook in je eerste alinea: jij vindt hem hard zeg je maar volgens mij heb jij hem dat niet verteld. Jij wil (denk ik) graag dat hij aanvoelt wat jij wel en niet kunt (of wil) ipv dat je duidelijk aangeeft wat je precies kunt, waar je grens ligt en wat je van hem verwacht. Het gaat sowieso niet om lak hebben aan elkaar, dat is geen relatie toch? Maar je moet wel aangeven wat jij (van hem) nodig hebt en waar je grens ligt. Dus niet om toestemming vragen en al helemaal niet afwachten tot hij aan gaat voelen wat jij nodig hebt.
maandag 27 januari 2020 21:37
Relax. Ik zeg toch niet dat ik zo ben en doe of deed? Of dat ik dat leuk of goed vind? Het lijkt me helemaal niet leuk voor de vrouw in kwestie om er emotioneel een beetje alleen voor te staan. Ik heb ook zeker niet beweerd dat ik vind dat je tegen zwangere vrouwen moet zeggen dat ze lelijk zijn. Wel dat dike buiken (objectief gezien) niet mooi zijn en dat dat een rol kan spelen bij mannen om afstand te voelen. Mensen, leer eens lezen.
En hoezo jaloers? Op wie? Op aanstaande vaders? Ik ben midden 50, het laatste waar ik behoefte aan zou hebben is een baby of vaderschap. Nogmaals: ik had het niet over mezelf, ik had het over hoe ik denk dat de gemiddelde man die voor het eerst een kind krijgt (indirect dan) voelt en denkt, als antwoord op het relaas van TO. Maar misschien zit ik ernaast en geldt het voor misschien een derde. Maar ik ben ervan overtuigd dat voor een grote groep aanstaande vaders geldt dat het vadergevoel en emotionele betrokkenheid pas komt na de geboorte en niet tijdens de zwangerschap.
maandag 27 januari 2020 23:07
Vriendin van me zei ooit heel mooi "een vrouw is al moeder vanaf het moment dat ze zwanger is, een man is pas vader op het moment dat het kind geboren wordt". Maar goed TO, ik snap je ook wel. Lijkt me lastig.
(heb verder niet het hele topic gelezen)
dinsdag 28 januari 2020 07:48
Mbt dingen in t huishouden doen, een tip, zie maar wat je ermee doet:
als ik heel erg 'klaag' tegen mijn vriend dat ik vind dat hij meer moet doen, wordt hij daar eerder kribbig van dan dat dat leidt tot dat hij meer gaat doen. Ook als hij weet dat ik eigenlijk wel een punt heb.
Bij hem werkt het dan beter om het los te laten en het niet te doen.
Stom voorbeeld, de vaatwasser, we hebben jaren geleden afgesproken dat dat iets is dat hij doet (net zoals t afval buiten zetten etc. Ik doe de was en de strijk en daar bemoeit hij zich ook niet mee). Soms stelt hij het uit en als ik daar dan iets van zeg wordt hij kribbig, want er zijn op dat moment andere dingen die belangrijker zijn (voor hem). Ik zou dan zelf de vaatwasser kunnen gaan uitruimen maar dan zorgt dat ervoor dat hij denkt: ah gemakkelijk, zij doet t wel, dan kan ik verder doen. Terwijl als ik m gewoon open laat staan, nieuwe afwas maak en zijn favoriete kopjes op een gegeven moment op zijn, hij denkt: ach, laat ik dat toch maar even uitruimen.
als ik heel erg 'klaag' tegen mijn vriend dat ik vind dat hij meer moet doen, wordt hij daar eerder kribbig van dan dat dat leidt tot dat hij meer gaat doen. Ook als hij weet dat ik eigenlijk wel een punt heb.
Bij hem werkt het dan beter om het los te laten en het niet te doen.
Stom voorbeeld, de vaatwasser, we hebben jaren geleden afgesproken dat dat iets is dat hij doet (net zoals t afval buiten zetten etc. Ik doe de was en de strijk en daar bemoeit hij zich ook niet mee). Soms stelt hij het uit en als ik daar dan iets van zeg wordt hij kribbig, want er zijn op dat moment andere dingen die belangrijker zijn (voor hem). Ik zou dan zelf de vaatwasser kunnen gaan uitruimen maar dan zorgt dat ervoor dat hij denkt: ah gemakkelijk, zij doet t wel, dan kan ik verder doen. Terwijl als ik m gewoon open laat staan, nieuwe afwas maak en zijn favoriete kopjes op een gegeven moment op zijn, hij denkt: ach, laat ik dat toch maar even uitruimen.
dinsdag 28 januari 2020 08:10
Ik vind je man gewoon niet zo erg aardig overkomen, dit zie ik totaal los van je zwangerschap. Je hebt last van bepaalde klachten (had ook griep, verzwikte enkel of whatever kunnen zijn) en hij reageert zo horkerig? Niet leuk. Vind ik he. Mijn vriend kan ook best horkerig uit de hoek komen. Tja dan krijg je van mij een gepaste reactie terug. Vindt hij niet leuk, dat is dan heel erg jammer, hij is dan ook simpelweg te lui om even bij mij stil te staan. Ik verwacht wel een soort basale zorg/aandacht van mijn partner.
dinsdag 28 januari 2020 14:01
Over het gemiddelde genomen lopen de vaders ongeveer 6-9 maanden achter qua emotionele investering in een baby. Terwijl de moeder al emotioneel geinvesteerd raakt doordat die door hormonen, fysiek-biologische aanpssingen etc. geconfronteerd wordt met een komende baby, zal de gemiddelde man pas echt emotioneel beginnen wanneer deze daadwerkelijk fysiek contact met de baby begint te maken, dus over het algemeen niet door een buikwand heen. Daarnaast willen ze wel heel logisch kijken en ordenen wat er wanneer komt kijken en wanneer bepaalde acties van belang gaan zijn, je weet wel, al dat droge organisatorische spul zoals geld, verzekeringen, woon-aanpassingen, agenda/rooster/planningen etc.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
zondag 23 februari 2020 19:15
Hier vond man mijn zwangerschap ook niet zo boeiend hoor. Ging wel mee naar echo's, bedacht met mij de namen, kocht ook graag wel spulletjes voor de a.s. baby. En als ik mij niet lekker voelde ruimde hij braaf de kots op.
Maar aan mijn buik voelen, zeggen hoe mooi mijn buik is ( is ook niks moois aan dus snap t wel) dat deed ie ook niet. En geklaag hoefde ik ook niet mee aan te komen.
Vanaf de bevalling was hij wel gelijk heel betrokken als vader-zijnde.
Maar aan mijn buik voelen, zeggen hoe mooi mijn buik is ( is ook niks moois aan dus snap t wel) dat deed ie ook niet. En geklaag hoefde ik ook niet mee aan te komen.
Vanaf de bevalling was hij wel gelijk heel betrokken als vader-zijnde.
