Relaties
alle pijlers
Vriend voelt niets meer voor mij
woensdag 21 augustus 2019 23:20
Ik ben nieuw op dit forum en wil graag mijn verhaal even kwijt.
Mijn vriend en ik zijn 12,5 jaar samen en hebben samen een zoontje van 3 jaar.
We hebben een zware tijd achter de rug mede door ziekte en het overlijden van mijn vader vorig jaar. Hier heb ik door het intense verdriet en de verwerking ervan hulp voor gezocht via een therapeut tot ik het weer zelf verder kon.
Mijn relatie ging in die periode niet goed door veel irritaties en discussies en ik voelde dat mijn vriend steeds meer afstand nam. Tijdens verschillende gesprekken met hem over onze relatie gaf hij aan dat het inderdaad niet zo goed ging en dat we elkaar de ruimte moesten geven om het weer gezellig te maken. Ook waren we in de periode daarvoor bezig om voor een 2e kindje te gaan maar hij heeft toen aangegeven hier niet meer achter te staan en dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan. Het voelde volgens hem niet goed nu hij net weer zijn eigen leven een beetje kon oppakken en zijn hobby.
Zelf dacht ik elke keer het gaat vast beter als we straks in rustiger vaarwater komen en we weer de rust en tijd krijgen om elkaar weer een beetje te vinden.
Mijn gevoel voor hem is nooit weg geweest ondanks alle ruzies en irritaties in onze zware periode.
Ik wil hem en ik wil er nog steeds voor gaan maar in de vakantie na een moeizaam gesprek is het hoge woord eruit: hij voelt niets meer voor me en weet het allemaal niet meer. Wel houdt hij nog heel veel van mij maar hij voelt zich niet meer tot me aangetrokken en ziet op dit moment geen toekomst met ons samen voor zich. We hebben inmiddels 6 maanden lang geen seks of enige vorm van intimiteit meer gehad maar daar verlang ik wel enorm naar.
Hij zegt geen libido meer te hebben maar dat dit te maken heeft met onze situatie. Ik vind dit moeilijk te geloven.
Ik heb gevraagd of hij een ander heeft maar hij beweert bij hoog en laag dat dit echt niet zo is.
In het begin van onze relatie na ongeveer 2 jaar is hij emotioneel vreemd gegaan met zijn ex maar nooit sex met haar gehad. Na een zware, emotionele en verdrietige periode zijn we daar als stel uiteindelijk sterker uitgekomen.
De signalen ken ik dus als geen ander maar ik blijf zeker nu toch alert merk ik.
Hij vertelde mij dat hij voor zijn gevoel teveel gegeven heeft van zichzelf in de afgelopen jaren qua verantwoordelijkheidsgevoel en de twijfels over onze relatie toen ook hebben kunnen opbouwen vanaf ongeveer de geboorte van ons zoontje. Dat zijn emmer is overgelopen en tijd nodig heeft voor zichzelf maar ook om alles op een rijtje te zetten. Ik geef hem nu die ruimte en tijd maar vind het ongelofelijk moeilijk en voel me er verdrietig onder.
Natuurlijk ben ik ook niet altijd even aardig of lief geweest naar hem toe maar dat kwam vaak door de onmacht van de situatie en mijn verdriet.
Voor ons gezin geef ik niet zomaar op en hij ook niet want hij is zelf ook heel verdrietig door de hele situatie en baalt van hoe het gekomen is.
Ons zoontje is de enige verliezer bij een eventuele scheiding en dat wil ik niet voor hem.
We houden nog heel veel van elkaar maar staan wel op een kruispunt welke kant we nu op gaan.
Relatietherapie staat hij niet voor open.
Ik ben een beetje radeloos en weet niet goed meer wat te denken of te doen.
Ik slaap al veel nachten niet goed en maak me zorgen over de toekomst.
Zelf kan ik niet nog heel lang doorgaan op deze manier want het knaagt constant aan me en ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Ik hoop dat er meer zijn die hier ervaring mee hebben en kunnen geruststellen dat het ook weer goed kan komen of misschien wel helemaal niet. Ik heb behoefte aan een klankbord en objectieve (serieuze) meningen.
Sorry voor het lange verhaal maar kan het niet anders vertellen. Graag alleen reactie van degenen die alles hebben gelezen en niet alleen het laatste of eerste gedeelte.
Mijn vriend en ik zijn 12,5 jaar samen en hebben samen een zoontje van 3 jaar.
We hebben een zware tijd achter de rug mede door ziekte en het overlijden van mijn vader vorig jaar. Hier heb ik door het intense verdriet en de verwerking ervan hulp voor gezocht via een therapeut tot ik het weer zelf verder kon.
Mijn relatie ging in die periode niet goed door veel irritaties en discussies en ik voelde dat mijn vriend steeds meer afstand nam. Tijdens verschillende gesprekken met hem over onze relatie gaf hij aan dat het inderdaad niet zo goed ging en dat we elkaar de ruimte moesten geven om het weer gezellig te maken. Ook waren we in de periode daarvoor bezig om voor een 2e kindje te gaan maar hij heeft toen aangegeven hier niet meer achter te staan en dit heeft mij ontzettend veel verdriet gedaan. Het voelde volgens hem niet goed nu hij net weer zijn eigen leven een beetje kon oppakken en zijn hobby.
Zelf dacht ik elke keer het gaat vast beter als we straks in rustiger vaarwater komen en we weer de rust en tijd krijgen om elkaar weer een beetje te vinden.
Mijn gevoel voor hem is nooit weg geweest ondanks alle ruzies en irritaties in onze zware periode.
Ik wil hem en ik wil er nog steeds voor gaan maar in de vakantie na een moeizaam gesprek is het hoge woord eruit: hij voelt niets meer voor me en weet het allemaal niet meer. Wel houdt hij nog heel veel van mij maar hij voelt zich niet meer tot me aangetrokken en ziet op dit moment geen toekomst met ons samen voor zich. We hebben inmiddels 6 maanden lang geen seks of enige vorm van intimiteit meer gehad maar daar verlang ik wel enorm naar.
Hij zegt geen libido meer te hebben maar dat dit te maken heeft met onze situatie. Ik vind dit moeilijk te geloven.
Ik heb gevraagd of hij een ander heeft maar hij beweert bij hoog en laag dat dit echt niet zo is.
In het begin van onze relatie na ongeveer 2 jaar is hij emotioneel vreemd gegaan met zijn ex maar nooit sex met haar gehad. Na een zware, emotionele en verdrietige periode zijn we daar als stel uiteindelijk sterker uitgekomen.
De signalen ken ik dus als geen ander maar ik blijf zeker nu toch alert merk ik.
Hij vertelde mij dat hij voor zijn gevoel teveel gegeven heeft van zichzelf in de afgelopen jaren qua verantwoordelijkheidsgevoel en de twijfels over onze relatie toen ook hebben kunnen opbouwen vanaf ongeveer de geboorte van ons zoontje. Dat zijn emmer is overgelopen en tijd nodig heeft voor zichzelf maar ook om alles op een rijtje te zetten. Ik geef hem nu die ruimte en tijd maar vind het ongelofelijk moeilijk en voel me er verdrietig onder.
Natuurlijk ben ik ook niet altijd even aardig of lief geweest naar hem toe maar dat kwam vaak door de onmacht van de situatie en mijn verdriet.
Voor ons gezin geef ik niet zomaar op en hij ook niet want hij is zelf ook heel verdrietig door de hele situatie en baalt van hoe het gekomen is.
Ons zoontje is de enige verliezer bij een eventuele scheiding en dat wil ik niet voor hem.
We houden nog heel veel van elkaar maar staan wel op een kruispunt welke kant we nu op gaan.
Relatietherapie staat hij niet voor open.
Ik ben een beetje radeloos en weet niet goed meer wat te denken of te doen.
Ik slaap al veel nachten niet goed en maak me zorgen over de toekomst.
Zelf kan ik niet nog heel lang doorgaan op deze manier want het knaagt constant aan me en ik sta er mee op en ga er mee naar bed.
Ik hoop dat er meer zijn die hier ervaring mee hebben en kunnen geruststellen dat het ook weer goed kan komen of misschien wel helemaal niet. Ik heb behoefte aan een klankbord en objectieve (serieuze) meningen.
Sorry voor het lange verhaal maar kan het niet anders vertellen. Graag alleen reactie van degenen die alles hebben gelezen en niet alleen het laatste of eerste gedeelte.
woensdag 21 augustus 2019 23:33
Waarom wil hij geen relatietherapie?
Anders kun je er weinig mee. Meestal brengt het weinig goeds als je afstand houdt en ieder op je eigen eilandje in kringetjes blijft nadenken. Daarbij vermoed ik dat er misschien wel een dame is met wie hij heel goed kan praten. Misschien heeft hij nog geen ander, maar er zit er wel een te wachten.
Anders kun je er weinig mee. Meestal brengt het weinig goeds als je afstand houdt en ieder op je eigen eilandje in kringetjes blijft nadenken. Daarbij vermoed ik dat er misschien wel een dame is met wie hij heel goed kan praten. Misschien heeft hij nog geen ander, maar er zit er wel een te wachten.
woensdag 21 augustus 2019 23:34
Ik snap ook nooit zo goed, hoe iemand het kan laten gebeuren, dat je niets meer voor je partner voelt. Jullie hebben een kind, dan heb je toch een forse investering gedaan, met grote gevolgen als je uit elkaar gaat.
Waarom heeft hij niet eerder aan de bel getrokken?
Het lijkt wel of er tegenwoordig zo snel opgegeven wordt. Snap er echt niets van.
Mensen lijken zo snel "verveeld."
Hij is het aan zijn kind verplicht te proberen zijn relatie te redden.
Pas als je alle wegen hebt bewandeld en het gaat echt niet, en nee, geen halfslachtige poging, dan kan je kiezen uit elkaar te gaan. Maar nu na een half jaartje al...pfff...sterkte en veel wijsheid, voor beiden.
Waarom heeft hij niet eerder aan de bel getrokken?
Het lijkt wel of er tegenwoordig zo snel opgegeven wordt. Snap er echt niets van.
Mensen lijken zo snel "verveeld."
Hij is het aan zijn kind verplicht te proberen zijn relatie te redden.
Pas als je alle wegen hebt bewandeld en het gaat echt niet, en nee, geen halfslachtige poging, dan kan je kiezen uit elkaar te gaan. Maar nu na een half jaartje al...pfff...sterkte en veel wijsheid, voor beiden.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
woensdag 21 augustus 2019 23:36
Hij krijgt van jou ook alle tijd en ruimte om te blijven twijfelen op deze manier.
Laat hij maar eens - binnen een door jou gegeven tijd - vertellen hoe hij er achter gaat komen wat hij wil. En dat mag hij ( wat jij wil ) thuis of elders uit gaan zitten knobbelen.
Laat hij maar eens - binnen een door jou gegeven tijd - vertellen hoe hij er achter gaat komen wat hij wil. En dat mag hij ( wat jij wil ) thuis of elders uit gaan zitten knobbelen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 21 augustus 2019 23:37
ditMachutookunbietjemeerzijn schreef: ↑21-08-2019 23:34Ik snap ook nooit zo goed, hoe iemand het kan laten gebeuren, dat je niets meer voor je partner voelt. Jullie hebben een kind, dan heb je toch een forse investering gedaan, met grote gevolgen als je uit elkaar gaat.
Waarom heeft hij niet eerder aan de bel getrokken?
Het lijkt wel of er tegenwoordig zo snel opgegeven wordt. Snap er echt niets van.
Mensen lijken zo snel "verveeld."
Hij is het aan zijn kind verplicht te proberen zijn relatie te redden.
Pas als je alle wegen hebt bewandeld en het gaat echt niet, en nee, geen halfslachtige poging, dan kan je kiezen uit elkaar te gaan. Maar nu na een half jaartje al...pfff...sterkte en veel wijsheid, voor beiden.
woensdag 21 augustus 2019 23:43
Dat dus. Geloof me, dit is het beste advies dat je krijgt.blijfgewoonbianca schreef: ↑21-08-2019 23:36Hij krijgt van jou ook alle tijd en ruimte om te blijven twijfelen op deze manier.
Laat hij maar eens - binnen een door jou gegeven tijd - vertellen hoe hij er achter gaat komen wat hij wil. En dat mag hij ( wat jij wil ) thuis of elders uit gaan zitten knobbelen.
Therapie met een man die "het niet meer weet" maar die "geen idee heeft hoe dat komt" is kansloos. Hij weet het dondersgoed.
woensdag 21 augustus 2019 23:58
Ten eerste wil ik even zeggen dat ik het echt een rotsituatie voor je/jullie vindt.
Heb je de afgelopen jaren zoveel overwonnen, en dan gebeurd er dit.
Ik snap wel dat je reacties krijgt met waarom wil hij geen therapie etc. Zou ook mijn eerste reactie zijn, je wilt immers toch vechten voor je gezin!
Maar ik ben wel van mening dat therapie alleen helpt als je er voor open staat.
Hoe lang is het geleden dat jullie wat samen hebben gedaan. Echt met zn tweeën?
Ga lekker een weekendje weg samen, zie hoe het loopt, breng tijd door samen en probeer erachter te komen wat jullie de afgelopen 12 jaar zo leuk aan elkaar vonden.
Trek je mooiste kleren aan, maak je mooi op en ga lekker samen uit eten.
En ja hij moet nadenken wat hij wilt, en ik zou daar ook een grens in stellen qua tijd. Maar ik zou ondertussen echt tijd in je relatie steken! En als hij echt niet meer wilt, ja dan zou ik hem ook vertellen dat ie dan maar moet vertrekken en dat de deur dan ook echt dicht is.
Heb je de afgelopen jaren zoveel overwonnen, en dan gebeurd er dit.
Ik snap wel dat je reacties krijgt met waarom wil hij geen therapie etc. Zou ook mijn eerste reactie zijn, je wilt immers toch vechten voor je gezin!
Maar ik ben wel van mening dat therapie alleen helpt als je er voor open staat.
Hoe lang is het geleden dat jullie wat samen hebben gedaan. Echt met zn tweeën?
Ga lekker een weekendje weg samen, zie hoe het loopt, breng tijd door samen en probeer erachter te komen wat jullie de afgelopen 12 jaar zo leuk aan elkaar vonden.
Trek je mooiste kleren aan, maak je mooi op en ga lekker samen uit eten.
En ja hij moet nadenken wat hij wilt, en ik zou daar ook een grens in stellen qua tijd. Maar ik zou ondertussen echt tijd in je relatie steken! En als hij echt niet meer wilt, ja dan zou ik hem ook vertellen dat ie dan maar moet vertrekken en dat de deur dan ook echt dicht is.
donderdag 22 augustus 2019 00:05
Mijn wilde gok is dat ie wel een ander heeft... Maar wie ben ik...
Verder... niet in de slachtofferrol gaan zitten. Maak hem duidelijk dat je dit niet accepteert. Of hij gaat proberen zijn gevoel terug te krijgen door relatietherapie... of t is over.
Jij bent ook in deze relatie hè... wil je een twijfelende partner? Nu heeft hij alle macht en ben jij het verdrietige vogeltje die hoopt dat ie terug komt... dat helpt zeker niet mee.
Verder... niet in de slachtofferrol gaan zitten. Maak hem duidelijk dat je dit niet accepteert. Of hij gaat proberen zijn gevoel terug te krijgen door relatietherapie... of t is over.
Jij bent ook in deze relatie hè... wil je een twijfelende partner? Nu heeft hij alle macht en ben jij het verdrietige vogeltje die hoopt dat ie terug komt... dat helpt zeker niet mee.
donderdag 22 augustus 2019 00:05
Als je al een half jaar geen seks meer hebt gehad dan komt vanzelf het punt waarop een man afhaakt.
Nu ga jij zeggen ja maar ik wilde wel man wilde niet.
Man weet dondersgoed dat jij een kind wil en wil dat pertinent niet. Hij hanteert blijkbaar het principe better safe than sorry.
En geef hem eens ongelijk. Een jongkind wat veel werk met zich meebrengt. Jouw vader die veel van je vroeg. Jij due het allemaal niet meer aankan.
En dan toch een tweede kind willen.
Je hebt de verkeerde prioriteit gesteld.
Nu ga jij zeggen ja maar ik wilde wel man wilde niet.
Man weet dondersgoed dat jij een kind wil en wil dat pertinent niet. Hij hanteert blijkbaar het principe better safe than sorry.
En geef hem eens ongelijk. Een jongkind wat veel werk met zich meebrengt. Jouw vader die veel van je vroeg. Jij due het allemaal niet meer aankan.
En dan toch een tweede kind willen.
Je hebt de verkeerde prioriteit gesteld.
donderdag 22 augustus 2019 01:11
Ik denk dat je hem vooral niet moet laten denken dat hij een keus heeft. In dit soort gevallen is de botte bijl meestal het meest effectief. Ik heb het zelf meegemaakt met een kind van nog geen half jaar. En maar mijn best doen en uiteindelijk vertrok meneer toch. Dit betekent natuurlijk niet dat dit bij jouw partner ook zo zal gaan maar pappen en nat houden werkt meestal niet goed. Daarbij ben ik het helemaal eens met Sugarspice. Je kunt apart ook goede ouders zijn. Misschien wel betere ouders ook want wat heeft een kind aan ongelukkige ouders?
Mijn advies is, stel je grenzen en bewaak ze. Doormodderen is zonde van je tijd en zeker niet goed voor de kleine man.
Mijn advies is, stel je grenzen en bewaak ze. Doormodderen is zonde van je tijd en zeker niet goed voor de kleine man.
donderdag 22 augustus 2019 01:38
Heel objectief gezien komt het over alsof jullie allebei trekken aan een dood paard.
Hij voelde teveel verantwoordelijkheid voor jou, voor jullie zoon. Die had hij ook, die verantwoordelijkheid.
Jij was natuurlijk niet altijd aardig, maar....
Jij neemt je verantwoordelijkheden niet. Die nam hij.
Ruimte is afstand, en afstand is slijtage. Op welke manier geef je hem zijn ruimte? Hoe ziet dat eruit?
Jullie zijn al een half jaar niet meer intiem. Dat is lang. Dat is iets om serieus te nemen. Want moe of geen zin kan een keer voorkomen, maar als dat 182,5 dagen voorkomt dan speelt er meer. Logisch als je bedenkt dat jullie problemen hadden, en niet konden communiceren. Datgene wat er speelt is dan waarschijnlijk het geen zin hebben in de ander in deze situatie. Moeilijk om dan als stel te overleven.
Het enige wat kan helpen is een echt eerlijk en open gesprek. Een gesprek waarin je elkaar niet hoeft te sparen, waarin je elkaar kunt vertellen wat er echt door je heen gaat. Dat kan gewoon respectvol, maar het heeft geen zin om erom heen te draaien dat je geen zin hebt in de ander als dat gewoon niet zo is. Dat je iets mist in de ander wat je nodig hebt, dat je fouten hebt gemaakt die je voor jezelf goed kunt verklaren maar kunt toegeven dat de ander daar inderdaad he-le-maal niets aan heeft. Open, eerlijk en gericht op herstel.
Is het daar niet op gericht, dan kun je dát zeggen. Dat geeft ook duidelijkheid.
Hij voelde teveel verantwoordelijkheid voor jou, voor jullie zoon. Die had hij ook, die verantwoordelijkheid.
Jij was natuurlijk niet altijd aardig, maar....
Jij neemt je verantwoordelijkheden niet. Die nam hij.
Ruimte is afstand, en afstand is slijtage. Op welke manier geef je hem zijn ruimte? Hoe ziet dat eruit?
Jullie zijn al een half jaar niet meer intiem. Dat is lang. Dat is iets om serieus te nemen. Want moe of geen zin kan een keer voorkomen, maar als dat 182,5 dagen voorkomt dan speelt er meer. Logisch als je bedenkt dat jullie problemen hadden, en niet konden communiceren. Datgene wat er speelt is dan waarschijnlijk het geen zin hebben in de ander in deze situatie. Moeilijk om dan als stel te overleven.
Het enige wat kan helpen is een echt eerlijk en open gesprek. Een gesprek waarin je elkaar niet hoeft te sparen, waarin je elkaar kunt vertellen wat er echt door je heen gaat. Dat kan gewoon respectvol, maar het heeft geen zin om erom heen te draaien dat je geen zin hebt in de ander als dat gewoon niet zo is. Dat je iets mist in de ander wat je nodig hebt, dat je fouten hebt gemaakt die je voor jezelf goed kunt verklaren maar kunt toegeven dat de ander daar inderdaad he-le-maal niets aan heeft. Open, eerlijk en gericht op herstel.
Is het daar niet op gericht, dan kun je dát zeggen. Dat geeft ook duidelijkheid.
De ene helft van de maatschappij brengt zijn leven door met het observeren van de andere helft.
donderdag 22 augustus 2019 06:08
Of het goedkomt? Zo te horen niet.
Je man heeft allang ‘uitgecheckt’. Hij vindt je niet meer aantrekkelijk. Hij wil je al een half jaar niet meer aanraken. Hij wil ook niet in therapie. Hij twijfelt al jaren aan jullie.
Je geeft hem ruimte. Waarvoor? Om uit te zoeken hoe leuk andere vrouwen zijn zeker.
Ik ben bang dat het een kansloze zaak is om je relatie te redden, want jij wilt dat het goedkomt, je man niet.
Ik zou niet teveel energie stoppen in het redden van een relatie die niet te redden valt, maar alvast dingen gaan regelen voor een leven als alleenstaande moeder.
Je man heeft allang ‘uitgecheckt’. Hij vindt je niet meer aantrekkelijk. Hij wil je al een half jaar niet meer aanraken. Hij wil ook niet in therapie. Hij twijfelt al jaren aan jullie.
Je geeft hem ruimte. Waarvoor? Om uit te zoeken hoe leuk andere vrouwen zijn zeker.
Ik ben bang dat het een kansloze zaak is om je relatie te redden, want jij wilt dat het goedkomt, je man niet.
Ik zou niet teveel energie stoppen in het redden van een relatie die niet te redden valt, maar alvast dingen gaan regelen voor een leven als alleenstaande moeder.
donderdag 22 augustus 2019 06:16
Het klinkt alsof hij verliefd is op een ander. Twee jaar geleden was ik waar jij nu bent. Mijn ex ontkende bij hoog en bij laag. Als ik niet begreep waarom hij afhaakte had ik geen reflectief vermogen . Ik ging er aan kapot. Meneer was al een jaar weg, toen ik ontdekte dat hij al jaren een ander had gehad.
Niet iedereen is mijn ex natuurlijk, maar dit klinkt precies hetzelfde.
Niet iedereen is mijn ex natuurlijk, maar dit klinkt precies hetzelfde.
donderdag 22 augustus 2019 06:24
Zou ik doen. Duidelijk ultimatumblijfgewoonbianca schreef: ↑21-08-2019 23:36Hij krijgt van jou ook alle tijd en ruimte om te blijven twijfelen op deze manier.
Laat hij maar eens - binnen een door jou gegeven tijd - vertellen hoe hij er achter gaat komen wat hij wil. En dat mag hij ( wat jij wil ) thuis of elders uit gaan zitten knobbelen.
En in die tijd heeft hij ook 50% zorg over kind.
Dat duidelijk is, dat kind belangrijk is en blijft.
Bij jou weg, kan. Maar kind staat op 1.
donderdag 22 augustus 2019 06:25
Hoi Linda,
Het klinkt uit je openingspost dat je vriend inderdaad overrompeld is geraakt door het familieleven en eigenlijk nooit een goed idee had wat voor consequenties het zou hebben.
Want jullie zijn al 12 jaar samen maar jullie zoontje is nog jong.
Hoe was je vriend toen jullie nog kinderloos waren?
Had hij altijd veel tijd nodig voor zijn leven en zijn hobbies?
Hoe was jullie intimiteit in de eerste 8 jr van jullie relatie?
Het klinkt uit je openingspost dat je vriend inderdaad overrompeld is geraakt door het familieleven en eigenlijk nooit een goed idee had wat voor consequenties het zou hebben.
Want jullie zijn al 12 jaar samen maar jullie zoontje is nog jong.
Hoe was je vriend toen jullie nog kinderloos waren?
Had hij altijd veel tijd nodig voor zijn leven en zijn hobbies?
Hoe was jullie intimiteit in de eerste 8 jr van jullie relatie?
verbinder wijzigde dit bericht op 22-08-2019 06:49
3.29% gewijzigd
donderdag 22 augustus 2019 06:30
In tegenstelling tot veel anderen denk ik dat zijn gevoelens voor jou ook weg kunnen ebben zonder dat hij een ander heeft. Maar ik denk ook dat die gevoelens terug kunnen komen, en dat jullie je daarvoor moeten inzetten, op zijn minst als verplichting naar jullie zoon. Hij houdt nog wel van je zegt ie? Dat lijkt me voldoende basis om een relatie op te bouwen. Maar jullie moeten dan wel weer gaan bouwen, niet hopen dat alles vanzelf goed komt. Dus tijd voor elkaar maken, echt praten, weer een connectie opbouwen en niet alleen samen ouders zijn.
donderdag 22 augustus 2019 07:00
‘hij voelt niets meer voor me en weet het allemaal niet meer. Wel houdt hij nog heel veel van mij maar hij voelt zich niet meer tot me aangetrokken...’
Wat is het nou? Voelt hij NIKS meer of houdt hij nog heel veel van jou?
Ik begrijp dat hij zich niet meer tot je aangetrokken voelt, maar hij kletst verder maar wat. Ik denk dat je beter kan vertrouwen op je eigen onderbuikgevoel.
Geef hem inderdaad dat ultimatum. En als ik jou was zou ik graag willen dat hij dat elders deed.
Wat is het nou? Voelt hij NIKS meer of houdt hij nog heel veel van jou?
Ik begrijp dat hij zich niet meer tot je aangetrokken voelt, maar hij kletst verder maar wat. Ik denk dat je beter kan vertrouwen op je eigen onderbuikgevoel.
Geef hem inderdaad dat ultimatum. En als ik jou was zou ik graag willen dat hij dat elders deed.
I told you walking was idiotic.
donderdag 22 augustus 2019 07:02
Ik lees dat jij het heel moeilijk hebt gehad met de ziekte en het overlijden van je vader.
Heeft je man je in deze tijd gesteund? Is hij er voor je geweest?
Jij hebt therapie gehad, ondertussen geen sex met je man, want je had wel wat anders aan je hoofd.
En ipv zijn vrouw en de moeder van zijn kind te steunen, pakt hij zijn EIGEN leven en zijn hobby weer op.
Niet zijn vrouw...en niet JULLIE leven.
En dat bedoelde ik ook met "verveeld."
Bij de eerste de beste moeilijke tijden, geven partners op, haken af en checken uit.
"Zo, je bent niet meer die leuke, zorgeloze vrouw/ man, dus ik ga weer leuke dingen doen. Doei..."
Nogmaals, waarom staat hij niet open voor therapie? Wss vanwege bovenstaande. Mensen zijn tegenwoordig heel egoistisch geworden. Gemeenschapszin is ver te zoeken. Wie doet er tegenwoordig nog wat voor zijn anonieme buurtgenoot 3 straten verderop?
We zijn met zijn allen anoniem gaan leven. Vriendschappen via facebook en laten zien hoe goed het gaat via Instagram. Je mening via Twitter.
We spreken en zien niemand meer live, want stel je voor, dan heb je geen tijd meer voor je social media.
En precies dat werkt ook door in relaties.
Staat het je niet meer aan: Swipe naar links en je bent er vanaf: Next.
Ik vind je man een sukkel, dat hij zo kortzichtig de handdoek in de ring aan het gooien is en zijn leven samen met jullie zoon opgeeft om een van de zijlijn toekijkende vader te worden. En van jou, een van de zijlijn toekijkende moeder te maken.
Want jullie gezinsleven stopt en jullie maken niet SAMEN meer de mijlpalen mee.
Simpele zaken als verjaardagen, feestdagen, etc...alles gaat in 2-en gebeuren en zoon mag achteraf alle verhalen vertellen.
Heeft je man je in deze tijd gesteund? Is hij er voor je geweest?
Jij hebt therapie gehad, ondertussen geen sex met je man, want je had wel wat anders aan je hoofd.
En ipv zijn vrouw en de moeder van zijn kind te steunen, pakt hij zijn EIGEN leven en zijn hobby weer op.
Niet zijn vrouw...en niet JULLIE leven.
En dat bedoelde ik ook met "verveeld."
Bij de eerste de beste moeilijke tijden, geven partners op, haken af en checken uit.
"Zo, je bent niet meer die leuke, zorgeloze vrouw/ man, dus ik ga weer leuke dingen doen. Doei..."
Nogmaals, waarom staat hij niet open voor therapie? Wss vanwege bovenstaande. Mensen zijn tegenwoordig heel egoistisch geworden. Gemeenschapszin is ver te zoeken. Wie doet er tegenwoordig nog wat voor zijn anonieme buurtgenoot 3 straten verderop?
We zijn met zijn allen anoniem gaan leven. Vriendschappen via facebook en laten zien hoe goed het gaat via Instagram. Je mening via Twitter.
We spreken en zien niemand meer live, want stel je voor, dan heb je geen tijd meer voor je social media.
En precies dat werkt ook door in relaties.
Staat het je niet meer aan: Swipe naar links en je bent er vanaf: Next.
Ik vind je man een sukkel, dat hij zo kortzichtig de handdoek in de ring aan het gooien is en zijn leven samen met jullie zoon opgeeft om een van de zijlijn toekijkende vader te worden. En van jou, een van de zijlijn toekijkende moeder te maken.
Want jullie gezinsleven stopt en jullie maken niet SAMEN meer de mijlpalen mee.
Simpele zaken als verjaardagen, feestdagen, etc...alles gaat in 2-en gebeuren en zoon mag achteraf alle verhalen vertellen.
Je reactie zegt meer over jou dan over mij....
donderdag 22 augustus 2019 08:03
Hoe moeilijk dat ook klinkt... gevoel kan je niet maken. Ook een therapeut niet.
Als dat belangrijke punt de relatie heeft verlaten dan is dat vrijwel altijd voorgoed. Mijn ervaring is dat er vaak wel een oorzaak is maar dat de signalen veel te lang zijn genegeerd. Dan brokkelt het af als een reep chocolade. Uiteindelijk is er niets meer van over. Je kan je uitputten om zijn gevoel terug te winnen, maar dat is verspilde energie.
Als dat belangrijke punt de relatie heeft verlaten dan is dat vrijwel altijd voorgoed. Mijn ervaring is dat er vaak wel een oorzaak is maar dat de signalen veel te lang zijn genegeerd. Dan brokkelt het af als een reep chocolade. Uiteindelijk is er niets meer van over. Je kan je uitputten om zijn gevoel terug te winnen, maar dat is verspilde energie.
donderdag 22 augustus 2019 08:25
Problemen binnen een relatie moet je binnen een relatie oplossen!
Niet afwachten dat het wel beter zou gaan wanneer de omstandigheden veranderen.
Alles wat je aandacht geeft groeit en bloeit. En het ziet er naar uit dat jullie beide niet echt aandacht en energie steken in de relatie.
Is relatietherapie geen optie? Want wanneer er niets verandert, zal er ook niets veranderen.
Niet afwachten dat het wel beter zou gaan wanneer de omstandigheden veranderen.
Alles wat je aandacht geeft groeit en bloeit. En het ziet er naar uit dat jullie beide niet echt aandacht en energie steken in de relatie.
Is relatietherapie geen optie? Want wanneer er niets verandert, zal er ook niets veranderen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 22 augustus 2019 10:00
Vind het superrot voor jou echt waar! En jammer van jouw vriend dat hij bij de eerste echte tegenslag gewoon opgeeft, terwijl jij wel ben blijven doorknokken toen hij geestelijk vreemdging met zijn ex.
Lieverd denk dat je aan een dood paard niet moet blijven trekken hoe moeilijk het ook is. Begrijp dat jouw vriend het ook zwaar heeft gehad in de periode van jouw vader zijn ziekte en overlijden maar een ouder verliezen is niet niks, zeker als je, je vader voor je neus ziet wegkwijnen.
Denk ook dat je vriend zijn plezier al ergens anders heeft gevonden, het gaat nu om jou en de kleine hoe jij dit zo prettig mogelijk gaat regelen. Wat de relatie is allang voorbij, jammer dat je vriend niet de ballen heeft om er echt een punt achter te zetten.
Lieverd denk dat je aan een dood paard niet moet blijven trekken hoe moeilijk het ook is. Begrijp dat jouw vriend het ook zwaar heeft gehad in de periode van jouw vader zijn ziekte en overlijden maar een ouder verliezen is niet niks, zeker als je, je vader voor je neus ziet wegkwijnen.
Denk ook dat je vriend zijn plezier al ergens anders heeft gevonden, het gaat nu om jou en de kleine hoe jij dit zo prettig mogelijk gaat regelen. Wat de relatie is allang voorbij, jammer dat je vriend niet de ballen heeft om er echt een punt achter te zetten.
donderdag 22 augustus 2019 12:25
Hij vindt relatietherapie meer iets voor stellen die al 50 jaar getrouwd zijn. Als ik er over begin merk ik dat hii hier met tegenzin over wil praten. Hij wil liever dat het uit zichzelf goed gaat komen zonder tussenkomst van een therapeut. Ik denk dat alle mannen hier wel huiverig voor zijn ook omdat ze vaak niet goed weten wat het inhoudt en waar het voor staat. Wel heb ik hem gevraagd zich er eerst in te verdiepen voordat hij met een mening hierover komt . Tot nu toe heeft hij dat nog niet gedaan.Machutookunbietjemeerzijn schreef: ↑21-08-2019 23:29Waarom staat hij niet open voor relatie therapie?
Dan begrijp ik min of meer dat het kruispunt al genomen heeft, alleen nog niet het lef heeft je dit vertellen.
Of hij al weet welke kant hij op wil gaan durf ik nog niet vanuit te gaan maar wel weet ik dat hij het ook niet zomaar op wil geven
