Vriendschap kwijt?

01-10-2020 08:04 27 berichten
Alle reacties Link kopieren
We kennen elkaar inmiddels 12 jaar en ik denk dat we sinds 10 a 11 jaar met elkaar omgaan. We volgden dezelfde studie. Voorheen was ze één van mijn betere vriendinnen, ook al woonde (en woont) ze op een uurtje rijden van mij. Toen we elkaar leerden kennen, zat ik in een lange relatie. Zij was vrijgezel. Desondanks ging ik bijna ieder weekend met haar mee op stap.

In 2016 zette ik - na een 8-jarige relatie - een punt achter mijn relatie. Mijn zin in stappen (de kroeg werd ingeruild voor de discotheek) nam toe. Inmiddels werkten we beiden en had mijn vriendin een vriend. We gingen wat minder intensief met elkaar om. Wanneer ik haar vroeg om wat te doen, kreeg ik structureel als antwoord dat ze eerst moest kijken of haar vriend dan wat anders te doen had. Ik stelde regelmatig activiteiten voor, waaronder terrassen, maar ook stappen. Zij gaf aan dat haar behoeften waren veranderd, dat ze er niet meer voor voelde om nog op stap te gaan. Ik begreep het en vond het prima. Nadien ondernamen we andere activiteiten die we beiden leuk vonden.

Ze vertelde me een keer dat haar vriend structureel 3 a 4 avonden in de week met zijn vrienden afsprak en dat ze daarom meer kon ondernemen.
Ik heb sinds 2 jaar weer een vriend en woon sinds 2 maanden na een flinke verbouwing samen. Toen ze hier kwam kijken, zei ze: “best prima toch om te beginnen?”, terwijl vriend en ik dit huis niet als beginnerswoning hebben gekocht en het helemaal naar onze smaak hebben opgeknapt. Ze vult steeds vaker dingen (negatief) in. Ze heeft ook al een keer gezegd dat mijn vader autisme leek te hebben (ze kwam vroeger bij mij en mijn ouders over de vloer). Mijn vader heeft niet eens autisme (begrijp me niet verkeerd, als hij het zou hebben, dan zou ik daar oké mee zijn). Dit deed mij best wel pijn.

Daar waar ik haar eerder maandelijks zag, zie ik haar inmiddels 2 a 3 keer per jaar. Het is voor mij genoeg. Ik heb meer vriendinnen, ik werk 32 uur in de zorg, ik heb mijn familie in de buurt wonen en ik heb natuurlijk mijn vriend.
Ze drong zichzelf afgelopen week aan me op: “wat doe je zaterdag?” (terwijl we over 2 weken hebben afgesproken), waarop ik aangaf dat vriend en ik nog even aan het klussen gaan in ons huis waarop zij antwoordde: “daar heb je de hele week toch de tijd voor?”. Dit soort opmerkingen maakte ze vaker.
Ik ben altijd heel flexibel geweest (lees: nooit voor mijzelf opgekomen), maar de maat was voor mij vol. Ik gaf aan dat ik het niet prettig vond en dat haar reacties mij een beklemd gevoel gaven, waarop ik als vraag kreeg wat mij bezielde en dat ze mij helemaal niet beklemde en dat die opmerking een grap was. Toen ik haar uitlegde dat het voor mij beklemd en dus niet prettig voelde en dat ik dat aan wilde geven ook al was ze dat niet van mij gewend, gaf ze als enige antwoord: oké, duidelijk. Dan stel ik niks meer voor.

Nu is het inmiddels ruim een week geleden en er is geen woord meer gewisseld. Ik vind het vervelend dat op het moment dat ik voor mijzelf opkom, ‘mij iets mankeert’ in haar ogen. Dat terwijl ze één van mijn betere vriendinnen was (is?).
Ik weet het niet zo goed meer. Ergens ben ik er klaar mee, anderzijds was het ook wel prima om elkaar af en toe te zien...
Alle reacties Link kopieren
Soms is de koek op, ik zou het wellicht dood laten bloeden. ik heb ook een vriendin vroeger lief en leed gedeeld, vaste vakantie maatje.

En op een gegeven moment kon ze alleen nog maar negativiteit spuien, (ik zal ook wel mijn aandeel hierin hebben) na een tijdje dacht ik, dit is welletjes. Heb het dood laten bloeden en na een stilte van 3 jaar. Hebben we elkaar weer gevonden en is het weer zoals het was.

Onze vriendschap had gewoon even een break nodig. Als het goed is, komt het uiteindelijk wel weer een keer goed.
Alle reacties Link kopieren
Even een update. We zouden halverwege november met elkaar bellen. Ik kon haar tussen bepaalde tijdstippen bellen, omdat ze dan in de auto zit (ik kan nooit met haar bellen als ze thuis bij haar vriend is om één of andere reden). Ze vroeg of ik tussen 15.00 uur en 16.30 uur kon bellen. Daarop gaf ik aan dat ik rond 16.00 uur wel verwachtte te kunnen bellen, aangezien we mijn ouders op de koffie kregen. Zij vroeg mij of ik niet eerder kon bellen (toen begon ik mij weer te irriteren stom genoeg, omdat het toch binnen haar tijdsbestek was en ik me weer aan mocht gaan passen). Ze reageerde daar niet meer op. Ik heb haar rond 16.00 uur geprobeerd te bellen. 2x, geen gehoor en sindsdien is het stil... Geen beste wensen voor het nieuwe jaar gewenst, vorige week was ze jarig, heb ik haar ook niet voor geappt. Ik weet niet, ik ben gewoon moe van haar... Er is iets bij mij geknapt en dat is inmiddels al langer dan ik dacht.

Ergens baal ik, maar dat komt meer omdat ik niet veel vriendinnen heb en nu een vriendschap passief beëindig, aan de andere kant zou dat mijn enigste beweegreden zijn om het niet te doen en dat is ook niet gezond (een vriendin behouden, omdat ik er al zo weinig heb).

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven