Waarop zijn jullie relaties gestrand?

1. Manipulatieve, narcistische klootzak
2. Doodgebloed, geen gevoel meer. Seksueel geen aantrekkingskracht meer. Ik emotioneel verder ontwikkeld, terwijl hij naar mijn idee stil bleef staan (leeftijdsverschil van 12 jaar).
3. Huidige relatie, zelfde leeftijd. Best een uitdaging daar we beide in totaal verschillende levensfases verkeren. Nog redelijk afwachtend in hoe de dynamiek tussen ons zal zijn. Wel een leuke tijd nu en hopelijk zit er een toekomst in voor ons.

Geloof ik in eeuwige liefde tot de dood ons scheidt? Nah. Niet echt. Ik denk dat meer mensen nu scheiden, omdat het nu ook gewoon zo makkelijk kan. Ten opzichte van vroeger, mag je nu ook echt aan jezelf denken. Het is geen schande meer, geen taboe. Dus ik ben van mening dat het líjkt alsof men meer uit elkaar gaat/scheidt dan ooit tevoren.

Vroeger waren ze elkaar ook allang zat, maar was de vrouw financieel afhankelijk, de man zorgafhankelijk en deed de mening van de buren er nog toe, oftewel een gevalletje "Wat zullen de buren wel niet denken."

Ik weet zeker dat er een heleboel diep ongelukkige huwelijken zijn geweest in de generaties voor ons, omdat men bang was om met de nek aangekeken te worden. Niemand sprak over problemen in het huwelijk, iedereen was immers dolgelukkig en was er geen vuiltje aan de lucht.

Ik vind dit topic wat de discussie over 'te makkelijk, te snel' opgeven echt een heerlijk contrast met de andere topics hier.

'Ik ben even niet zo senang met mijn relatie'
'Okay, maak het maar uit. Dit is niet de relatie voor jou. Maak het uit, uit, uit!!'

samarinde schreef: ↑

29-10-2018 20:59

Ik denk dat relaties behoorlijk veranderen als er oudere kinderen in huis wonen, om de simpele reden dat er dan een compleet andere dynamiek ontstaat - ook binnen een huwelijk, want je bent ineens niet meer met z'n tweeën plus een paar kleine kinderen (die op tijd naar bed gaan en meestal nog doen wat je zegt). Je leeft samen - en zit dus in een relatie - met andere volwassenen, die weliswaar je eigen bloed zijn, maar dat betekent niet dat ze op je lijken, of doen wat jij wilt, of altijd begrip hebben voor het huwelijk (en de wensen) van hun ouders. Er is dus simpelweg minder tijd die je sámen kunt doorbrengen. Je bent heel vaak met z'n vijven (in ons geval), of met meerdere (half)-volwassenen. De gesprekken gaan dus ook vaker over de kinderen, over hun problemen, vrienden, bezigheden enzovoort, waardoor je als ouders soms ook tegenover elkaar komt te staan of partij moet kiezen. Bovendien zijn oudere kinderen een constante factor in huis: ze blijven vaak later op dan jijzelf, ze zitten 's morgens langdurig in de keuken (tussenuren, rare schooltijden, baantjes enzovoort) en ze hebben overal een mening over. Ik vind het heel leuk, maar het huwelijk dat wij vroeger hadden - met kleine kinderen en lange avonden en sowieso heel veel tijd voor onszelf - is compleet veranderd en meer een soort vijf-takkige relatie geworden. Met kleine kinderen had ik dat gevoel nooit. Die hoorden er wel bij, maar ik kon veel beter zélf bepalen hoe ik mijn leven indeelde.

Mooi gezegd, ik denk dat je het heel goed verwoord.

Mijn eerste ex dronk. Denk ook dat ik te jong was voor een relatie met deze man. Hij is nu getrouwd met een onwijs leuke vrouw. We hebben nog steeds contact en hij drinkt al jaren nauwelijks nog.

Mijn tweede ex werd steeds iets afstandelijker. Kwam steeds met nieuwe eisen over tandenborstels die direct na gebruik terug in de lader moesten (alleen als ik hem gebruikt had overigens), pannen die afgewassen moesten worden als ze nog warm waren (de twintig jaar daarvoor heeft hij niet één pan afgewassen, maar nu was dat ineens van levensbelang) en nog wat van die dingen. Als ik vroeg of wij niet eens moesten praten ontkende hij dat. Hij hield van mij, dus was nergens voor nodig. Na twee jaar twijfelen in stilte vertrok hij na 23 jaar samen. Ik weet niet of we er uit gekomen waren, maar dat hij niet eens geprobeerd heeft om te praten neem ik hem enorm kwalijk. Zeker omdat er twee kinderen in het spel zijn en er geen sprake was van ruzies of iets dergelijks.

Dat gezegd hebbende, heb ik nu weer een lief. Leuke man, past goed bij mij. Hoe langer ik hem ken, hoe leuker hij wordt. Het is even wennen, zo'n gezellige, lieve, opgeruimde man in huis, maar je hoort mij niet klagen.

MinkeDeWit schreef: ↑

28-10-2018 08:38

De lange huwelijken die ik ken zijn soms wel 15 jaar (van de 50-60) matig tot slecht geweest. Ik zou er inderdaad ook niet het geduld voor hebben om het zo lang uit te zitten in de hoop dat het weer leuk wordt.
De echte topjaren zijn er natuurlijk maar enkele.

Maar dan is het huwelijk gewoon niet voor jou bedoeld. Natuurlijk is het een illusie om te denken dat twee mensen het 50-60 jaar lang fantastisch hebben met elkaar. Twee beste vrienden (of collega's, of zussen/broers) lukt het evenmin om hun relatie zó lang vlekkeloos en ideaal te laten verlopen. Er zitten altijd mindere periodes tussen. Maar het gaat uiteindelijk om de onverbrekelijke band, en om de onvoorwaardelijke liefde: je houdt van elkaar ondanks alles. En die vorm van liefde ontstaat niet overnight, daar gaan jaren en jaren overheen, en dát is de reden waarom het volgens mij zonde is om alleen korte, oppervlakkige relaties na te streven, of om een huwelijk op te blazen omdat het 'niet meer leuk is'. Als je elkaar heel goed kent en je hebt zo'n beetje je hele leven met elkaar gedeeld, wordt het altijd wel weer leuk. Daar moet je dus juist wél geduld voor hebben. Zonder geduld houdt geen enkel huwelijk stand.

Toen ik laatst aan mijn man vroeg of hij snapte waarom vrijwel al onze vrienden al ruim 25 jaar getrouwd zijn en wij eigenlijk bijna niemand kennen die is gescheiden, zei hij: discipline en ambitie.

Hij bedoelde niet dat het huwelijk voor ons een vorm van zelfkastijding is, maar dat onze vrienden die eigenschappen - discipline en ambitie - gemeen hebben. Wij nemen bepaalde dingen in het leven serieus, daar komt het op neer. Zo zijn we ook opgevoed, denk ik. Wij hebben echt niet allemaal een nobel karakter, integendeel, maar er is wel een grote ambitie om gelukkig te worden. Hoe word je gelukkig? Dat hebben wij bij onze ouders gezien. Door heel lang getrouwd te blijven, uiteraard met de juiste persoon. Door níet bij de eerste tegenslag op te geven. Door een veelzijdig en interessant gezinsleven te creëren, samen met je kinderen. En samen met je vrienden. Zo vorm je met elkaar een soort groep gelijkgestemden. Daar word je oprecht gelukkig van.

Opvoeding is volgens mij een belangrijk aspect. Dus: waar je vandaan komt, hoe je bent opgegroeid, welke eisen er aan je werden gesteld. Ik denk dat wij van onze ouders hebben geleerd dat het leven niet altijd leuk hoeft te zijn. Dat is een belangrijke les. Zonder die les zouden wij geen van allen onze studie hebben afgemaakt. Studeren is namelijk hoofdzakelijk NIET leuk. Maar wél nuttig en belangrijk, omdat je uiteindelijk gelukkiger wordt als je je kunt ontplooien en je de vrijheid creëert om zélf over je toekomst te kunnen beslissen. Maar daarvoor betaal je wél een prijs, namelijk jarenlang heel hard studeren, en intussen steeds overwegen om ermee te stoppen. Want het is niet leuk. Nee, natuurlijk niet! En daarom houd je toch maar vol, want het gaat om het eindresultaat. Dát maakt gelukkig. Door te studeren leer je omgaan met tegenslagen en je leert doorzetten. Dat zijn grote lessen voor de toekomst. Ook in een huwelijk heb je dat nodig.

Als je gedisciplineerd en ambitieus bent in ándere aspecten van het leven - vriendschappen, studies, carrières, opvoeding, sport, gezondheid enzovoort - is de kans groot dat je óók de discipline (of de ambitie) hebt om een lange relatie goed te houden. Omdat het inderdaad ook wel eens tegenzit in het leven. Maar het gaat, nog steeds, om het eindresultaat. Net als met studeren. Want als je uit elkaar gaat, verzand je in de ellende van samengestelde gezinnen, vechtscheidingen en alimentaties. Er moet wel een HEEL goede reden zijn om met open ogen voor een ongelukkiger leven te kiezen. Want ja, van dat soort dingen worden mensen ongelukkiger. Het is kiezen voor de gemakkelijke weg, maar er bestaat in het leven geen gemakkelijke weg. Misschien is dát wel wat mijn man en ik met onze vrienden gemeen hebben: wij kiezen niet voor de gemakkelijke weg, omdat die niet bestaat. De moeilijke weg is mooi genoeg. Die levert schoonheid op, liefde, verbondenheid en veiligheid, maar soms ook minder leuke dingen: verveling, sleur, pijn, frustratie. Dat hoort allemaal bij het leven. Ik denk dat je niet gelukkig kunt worden als je dát niet onder ogen ziet en accepteert.

Ik val blijkbaar op emotioneel zwakbegaafden.

Ik zal ook mijn lijstje met mislukte 'relaties' toevoegen:

No.1: wij waren allebei heel jong en heel verliefd, maar hij had een totaal andere achtergrond die ons uiteindelijk zou hebben opgebroken. Ik heb het na vijf jaar uitgemaakt omdat ik ging studeren, terwijl hij zonder opleiding een eigen zaak begon (en in de criminaliteit belandde, maar toen was ik al van het toneel verdwenen).

No.2: hij was de populairste jongen van de studie en ik was vooral gevleid door zijn interesse in mij. Ik heb het uitgemaakt toen hij opbiechtte dat hij met een ander meisje had gezoend - dat kon mijn eergevoel niet aan.

No.3: hij was een rebound na no.2 en het viel me na een paar maanden op dat hij wel erg graag en veel over zichzelf praatte. Uitgemaakt om die reden. Later ontdekte ik dat hij tijdens mijn ziekenhuisverblijf het bed in was gedoken met een vriendin van mij. Dat verbaasde me niet, gezien zijn egocentrisme.

No.4: hij was te claimend, dat vond ik onaantrekkelijk (want onzeker), dus dat heb ik uitgemaakt.

No.5: hij had dezelfde neiging als nummer drie, namelijk heel veel en enthousiast over zichzelf praten en zichzelf ook wel heel belangrijk vinden. Ik was niet verliefd, maar de seks was goed genoeg om het nog best lang vol te houden. Toen liep ik no. 6 tegen het lijf en was het voorbij.

No.6: een man die oprecht in mijn geïnteresseerd was, en ik in hem. Bovendien gunde hij mij alles, en ik hem ook. Het klopte. Met hem ben ik nu al heel lang getrouwd en gelukkig.

Samenvattend beschouw ik al die eerdere relaties als noodzakelijke (en ook leuke, hoewel tamelijk vrijblijvende) stappen op weg naar volwassenheid. Ik moest mezelf nog leren kennen, ik moest nog ontdekken wat ik zocht in een man. Achteraf denk ik dat ik zónder die ervaringen nooit tot de ontdekking was gekomen dat het heel belangrijk is dat je elkaar alles gunt in een relatie. De egocentrische mannen bleken in hun latere relaties allebei chronisch vreemd te gaan. Niet verbazend. Misschien heb ik dat toch aangevoeld.

samarinde schreef: ↑

30-10-2018 11:48

Maar dan is het huwelijk gewoon niet voor jou bedoeld. Natuurlijk is het een illusie om te denken dat twee mensen het 50-60 jaar lang fantastisch hebben met elkaar. Twee beste vrienden (of collega's, of zussen/broers) lukt het evenmin om hun relatie zó lang vlekkeloos en ideaal te laten verlopen. Er zitten altijd mindere periodes tussen. Maar het gaat uiteindelijk om de onverbrekelijke band, en om de onvoorwaardelijke liefde: je houdt van elkaar ondanks alles. En die vorm van liefde ontstaat niet overnight, daar gaan jaren en jaren overheen, en dát is de reden waarom het volgens mij zonde is om alleen korte, oppervlakkige relaties na te streven, of om een huwelijk op te blazen omdat het 'niet meer leuk is'. Als je elkaar heel goed kent en je hebt zo'n beetje je hele leven met elkaar gedeeld, wordt het altijd wel weer leuk. Daar moet je dus juist wél geduld voor hebben. Zonder geduld houdt geen enkel huwelijk stand.

Toen ik laatst aan mijn man vroeg of hij snapte waarom vrijwel al onze vrienden al ruim 25 jaar getrouwd zijn en wij eigenlijk bijna niemand kennen die is gescheiden, zei hij: discipline en ambitie.

Hij bedoelde niet dat het huwelijk voor ons een vorm van zelfkastijding is, maar dat onze vrienden die eigenschappen - discipline en ambitie - gemeen hebben. Wij nemen bepaalde dingen in het leven serieus, daar komt het op neer. Zo zijn we ook opgevoed, denk ik. Wij hebben echt niet allemaal een nobel karakter, integendeel, maar er is wel een grote ambitie om gelukkig te worden. Hoe word je gelukkig? Dat hebben wij bij onze ouders gezien. Door heel lang getrouwd te blijven, uiteraard met de juiste persoon. Door níet bij de eerste tegenslag op te geven. Door een veelzijdig en interessant gezinsleven te creëren, samen met je kinderen. En samen met je vrienden. Zo vorm je met elkaar een soort groep gelijkgestemden. Daar word je oprecht gelukkig van.

Opvoeding is volgens mij een belangrijk aspect. Dus: waar je vandaan komt, hoe je bent opgegroeid, welke eisen er aan je werden gesteld. Ik denk dat wij van onze ouders hebben geleerd dat het leven niet altijd leuk hoeft te zijn. Dat is een belangrijke les. Zonder die les zouden wij geen van allen onze studie hebben afgemaakt. Studeren is namelijk hoofdzakelijk NIET leuk. Maar wél nuttig en belangrijk, omdat je uiteindelijk gelukkiger wordt als je je kunt ontplooien en je de vrijheid creëert om zélf over je toekomst te kunnen beslissen. Maar daarvoor betaal je wél een prijs, namelijk jarenlang heel hard studeren, en intussen steeds overwegen om ermee te stoppen. Want het is niet leuk. Nee, natuurlijk niet! En daarom houd je toch maar vol, want het gaat om het eindresultaat. Dát maakt gelukkig. Door te studeren leer je omgaan met tegenslagen en je leert doorzetten. Dat zijn grote lessen voor de toekomst. Ook in een huwelijk heb je dat nodig.

Als je gedisciplineerd en ambitieus bent in ándere aspecten van het leven - vriendschappen, studies, carrières, opvoeding, sport, gezondheid enzovoort - is de kans groot dat je óók de discipline (of de ambitie) hebt om een lange relatie goed te houden. Omdat het inderdaad ook wel eens tegenzit in het leven. Maar het gaat, nog steeds, om het eindresultaat. Net als met studeren. Want als je uit elkaar gaat, verzand je in de ellende van samengestelde gezinnen, vechtscheidingen en alimentaties. Er moet wel een HEEL goede reden zijn om met open ogen voor een ongelukkiger leven te kiezen. Want ja, van dat soort dingen worden mensen ongelukkiger. Het is kiezen voor de gemakkelijke weg, maar er bestaat in het leven geen gemakkelijke weg. Misschien is dát wel wat mijn man en ik met onze vrienden gemeen hebben: wij kiezen niet voor de gemakkelijke weg, omdat die niet bestaat. De moeilijke weg is mooi genoeg. Die levert schoonheid op, liefde, verbondenheid en veiligheid, maar soms ook minder leuke dingen: verveling, sleur, pijn, frustratie. Dat hoort allemaal bij het leven. Ik denk dat je niet gelukkig kunt worden als je dát niet onder ogen ziet en accepteert.

Grappig dat je juist ambitie en discipline noemt. Mijn vriend had vroeger, met zijn ex, en vriendengroep waarvan de mannen samen gestudeerd hadden. Langdurige intensieve studie waarvoor inzet en discipline nodig is. Mijn vriend is sowieso de meest gedisciplineerde persoon die ik ken, op alle vlakken. En toch is van die vriendengroep (4 stellen) geen enkel stel van 25 jaar geleden nog bij elkaar. Het laatste is vorig jaar uit elkaar gegaan. Teveel ambitie is kennelijk ook niet bevorderlijk, zeker niet als maar een van de twee dat heeft en je de gezamenlijke doelen uit het oog verliest.
Ze vinden overigens allemaal dat ze er qua liefdesleven op vooruit zijn gegaan met de nieuwe partners.
Ik ben zelf overigens vele malen gelukkiger na mijn scheiding dan ik ervoor was, onmeetbaar meer.

No. 1: Zij ging vreemd
No. 2: Fundamentele meningsverschillen m.b.t. levensstijl (o.a. qua religie en qua Vlees/Vega)
No. 3: Zij verloofde en ging trouwen met een ander.
No. 4: Eigenlijk nooit een relatie geworden, oftewel, er miste iets waardoor het niet werd wat wij beide zochten.

Heb je even? Meestal zijn er meer redenen van toepassing op één persoon.

- Vreemdganger die opeens komt met dat we een open relatie hadden (oh, alleen open aan jouw kant? De gelijkwaardigheid spat er vanaf).
- Homofoob en transfoob. Ga dan niet met iemand die zo queer is als een voordeur. Ik mocht opeens met driekwart van mijn vrienden niet meer omgaan. Mooi. Doei.
- Verliefd op een oude vlam
- Relatie was gewoon op
- Teveel onverwerkt oud zeer, en daar niets mee willen doen. '...Want ik heb jou toch?'
- Ik mocht mezelf niet zijn

Dat soort grappen.

Het ligt echt altijd aan de ander. Zo moeilijk is het niet.

Vanzai schreef: ↑

30-10-2018 21:10

Het ligt echt altijd aan de ander. Zo moeilijk is het niet.

Het zou mij wat waard zijn geweest als mijn ex mij uit had kunnen leggen waarom hij niet meer van mij houdt. Maar dat kon hij niet. Hij kwam niet verder dan "de verschillen zijn te groot" (zijn ze altijd geweest, dus waarom nu ineens een probleem? ).

samarinde schreef: ↑

30-10-2018 11:48

Maar dan is het huwelijk gewoon niet voor jou bedoeld. Natuurlijk is het een illusie om te denken dat twee mensen het 50-60 jaar lang fantastisch hebben met elkaar. Twee beste vrienden (of collega's, of zussen/broers) lukt het evenmin om hun relatie zó lang vlekkeloos en ideaal te laten verlopen. Er zitten altijd mindere periodes tussen. Maar het gaat uiteindelijk om de onverbrekelijke band, en om de onvoorwaardelijke liefde: je houdt van elkaar ondanks alles. En die vorm van liefde ontstaat niet overnight, daar gaan jaren en jaren overheen, en dát is de reden waarom het volgens mij zonde is om alleen korte, oppervlakkige relaties na te streven, of om een huwelijk op te blazen omdat het 'niet meer leuk is'. Als je elkaar heel goed kent en je hebt zo'n beetje je hele leven met elkaar gedeeld, wordt het altijd wel weer leuk. Daar moet je dus juist wél geduld voor hebben. Zonder geduld houdt geen enkel huwelijk stand.

Toen ik laatst aan mijn man vroeg of hij snapte waarom vrijwel al onze vrienden al ruim 25 jaar getrouwd zijn en wij eigenlijk bijna niemand kennen die is gescheiden, zei hij: discipline en ambitie.

Hij bedoelde niet dat het huwelijk voor ons een vorm van zelfkastijding is, maar dat onze vrienden die eigenschappen - discipline en ambitie - gemeen hebben. Wij nemen bepaalde dingen in het leven serieus, daar komt het op neer. Zo zijn we ook opgevoed, denk ik. Wij hebben echt niet allemaal een nobel karakter, integendeel, maar er is wel een grote ambitie om gelukkig te worden. Hoe word je gelukkig? Dat hebben wij bij onze ouders gezien. Door heel lang getrouwd te blijven, uiteraard met de juiste persoon. Door níet bij de eerste tegenslag op te geven. Door een veelzijdig en interessant gezinsleven te creëren, samen met je kinderen. En samen met je vrienden. Zo vorm je met elkaar een soort groep gelijkgestemden. Daar word je oprecht gelukkig van.

Opvoeding is volgens mij een belangrijk aspect. Dus: waar je vandaan komt, hoe je bent opgegroeid, welke eisen er aan je werden gesteld. Ik denk dat wij van onze ouders hebben geleerd dat het leven niet altijd leuk hoeft te zijn. Dat is een belangrijke les. Zonder die les zouden wij geen van allen onze studie hebben afgemaakt. Studeren is namelijk hoofdzakelijk NIET leuk. Maar wél nuttig en belangrijk, omdat je uiteindelijk gelukkiger wordt als je je kunt ontplooien en je de vrijheid creëert om zélf over je toekomst te kunnen beslissen. Maar daarvoor betaal je wél een prijs, namelijk jarenlang heel hard studeren, en intussen steeds overwegen om ermee te stoppen. Want het is niet leuk. Nee, natuurlijk niet! En daarom houd je toch maar vol, want het gaat om het eindresultaat. Dát maakt gelukkig. Door te studeren leer je omgaan met tegenslagen en je leert doorzetten. Dat zijn grote lessen voor de toekomst. Ook in een huwelijk heb je dat nodig.

Als je gedisciplineerd en ambitieus bent in ándere aspecten van het leven - vriendschappen, studies, carrières, opvoeding, sport, gezondheid enzovoort - is de kans groot dat je óók de discipline (of de ambitie) hebt om een lange relatie goed te houden. Omdat het inderdaad ook wel eens tegenzit in het leven. Maar het gaat, nog steeds, om het eindresultaat. Net als met studeren. Want als je uit elkaar gaat, verzand je in de ellende van samengestelde gezinnen, vechtscheidingen en alimentaties. Er moet wel een HEEL goede reden zijn om met open ogen voor een ongelukkiger leven te kiezen. Want ja, van dat soort dingen worden mensen ongelukkiger. Het is kiezen voor de gemakkelijke weg, maar er bestaat in het leven geen gemakkelijke weg. Misschien is dát wel wat mijn man en ik met onze vrienden gemeen hebben: wij kiezen niet voor de gemakkelijke weg, omdat die niet bestaat. De moeilijke weg is mooi genoeg. Die levert schoonheid op, liefde, verbondenheid en veiligheid, maar soms ook minder leuke dingen: verveling, sleur, pijn, frustratie. Dat hoort allemaal bij het leven. Ik denk dat je niet gelukkig kunt worden als je dát niet onder ogen ziet en accepteert.

Ik vind studeren wel leuk.
En ken vele gescheiden mensen die heel gelukkig zijn. Niet om een bijzonder ingewikkelde reden uit elkaar, lekker alleen verder gegaan of juist een heel gezellig nieuw gezin.
Ieder z'n eigen, ik vind dat je teveel aannames maakt. Je hebt gewoon geluk gehad in mijn ogen.

Het-groepje schreef: ↑

30-10-2018 22:06

Ik vind studeren wel leuk.
En ken vele gescheiden mensen die heel gelukkig zijn. Niet om een bijzonder ingewikkelde reden uit elkaar, lekker alleen verder gegaan of juist een heel gezellig nieuw gezin.
Ieder z'n eigen, ik vind dat je teveel aannames maakt. Je hebt gewoon geluk gehad in mijn ogen.

Ja, natuurlijk is het ook geluk. Dat speelt altijd een rol, bij alles dat meezit in het leven - het is nooit uitsluitend talent of inzet of doorzettingsvermogen. Maar dan ken ik relatief veel (heel veel) mensen die geluk hebben gehad, en dat doet vermoeden dat er tóch ook andere factoren meespelen.

En ja, studeren is soms ook leuk, en sowieso een buitenkans. Maar de vele ochtenden waarop mijn huisgenoot en ik na twee uur slaap alweer om 5 uur zat te blokken voor een groot tentamen om in godsnaam al die theorieën letterlijk uit onze kop te leren... en de slapeloze periodes die we op koffie en sigaretten doorhaalden om een scriptie af te maken - verschrikkelijk. Maar de grap is: ik zit nu nog steeds geregeld nachten door te werken, alleen krijg ik er nu voor betaald. Het eindresultaat moet goed zijn, dat is het enige wat telt. Dat heb ik daar geleerd. En ondanks de soms loodzware periodes, hou ik met hart en ziel van mijn werk. Zo kijk ik ook naar het huwelijk. Als het allemaal gemakkelijk was, en 'leuk', dan was het vast ook niet zo bijzonder.

samarinde schreef: ↑

30-10-2018 11:48

Maar dan is het huwelijk gewoon niet voor jou bedoeld. Natuurlijk is het een illusie om te denken dat twee mensen het 50-60 jaar lang fantastisch hebben met elkaar. Twee beste vrienden (of collega's, of zussen/broers) lukt het evenmin om hun relatie zó lang vlekkeloos en ideaal te laten verlopen. Er zitten altijd mindere periodes tussen. Maar het gaat uiteindelijk om de onverbrekelijke band, en om de onvoorwaardelijke liefde: je houdt van elkaar ondanks alles. En die vorm van liefde ontstaat niet overnight, daar gaan jaren en jaren overheen, en dát is de reden waarom het volgens mij zonde is om alleen korte, oppervlakkige relaties na te streven, of om een huwelijk op te blazen omdat het 'niet meer leuk is'. Als je elkaar heel goed kent en je hebt zo'n beetje je hele leven met elkaar gedeeld, wordt het altijd wel weer leuk. Daar moet je dus juist wél geduld voor hebben. Zonder geduld houdt geen enkel huwelijk stand.

Toen ik laatst aan mijn man vroeg of hij snapte waarom vrijwel al onze vrienden al ruim 25 jaar getrouwd zijn en wij eigenlijk bijna niemand kennen die is gescheiden, zei hij: discipline en ambitie.

Hij bedoelde niet dat het huwelijk voor ons een vorm van zelfkastijding is, maar dat onze vrienden die eigenschappen - discipline en ambitie - gemeen hebben. Wij nemen bepaalde dingen in het leven serieus, daar komt het op neer. Zo zijn we ook opgevoed, denk ik. Wij hebben echt niet allemaal een nobel karakter, integendeel, maar er is wel een grote ambitie om gelukkig te worden. Hoe word je gelukkig? Dat hebben wij bij onze ouders gezien. Door heel lang getrouwd te blijven, uiteraard met de juiste persoon. Door níet bij de eerste tegenslag op te geven. Door een veelzijdig en interessant gezinsleven te creëren, samen met je kinderen. En samen met je vrienden. Zo vorm je met elkaar een soort groep gelijkgestemden. Daar word je oprecht gelukkig van.

Opvoeding is volgens mij een belangrijk aspect. Dus: waar je vandaan komt, hoe je bent opgegroeid, welke eisen er aan je werden gesteld. Ik denk dat wij van onze ouders hebben geleerd dat het leven niet altijd leuk hoeft te zijn. Dat is een belangrijke les. Zonder die les zouden wij geen van allen onze studie hebben afgemaakt. Studeren is namelijk hoofdzakelijk NIET leuk. Maar wél nuttig en belangrijk, omdat je uiteindelijk gelukkiger wordt als je je kunt ontplooien en je de vrijheid creëert om zélf over je toekomst te kunnen beslissen. Maar daarvoor betaal je wél een prijs, namelijk jarenlang heel hard studeren, en intussen steeds overwegen om ermee te stoppen. Want het is niet leuk. Nee, natuurlijk niet! En daarom houd je toch maar vol, want het gaat om het eindresultaat. Dát maakt gelukkig. Door te studeren leer je omgaan met tegenslagen en je leert doorzetten. Dat zijn grote lessen voor de toekomst. Ook in een huwelijk heb je dat nodig.

Als je gedisciplineerd en ambitieus bent in ándere aspecten van het leven - vriendschappen, studies, carrières, opvoeding, sport, gezondheid enzovoort - is de kans groot dat je óók de discipline (of de ambitie) hebt om een lange relatie goed te houden. Omdat het inderdaad ook wel eens tegenzit in het leven. Maar het gaat, nog steeds, om het eindresultaat. Net als met studeren. Want als je uit elkaar gaat, verzand je in de ellende van samengestelde gezinnen, vechtscheidingen en alimentaties. Er moet wel een HEEL goede reden zijn om met open ogen voor een ongelukkiger leven te kiezen. Want ja, van dat soort dingen worden mensen ongelukkiger. Het is kiezen voor de gemakkelijke weg, maar er bestaat in het leven geen gemakkelijke weg. Misschien is dát wel wat mijn man en ik met onze vrienden gemeen hebben: wij kiezen niet voor de gemakkelijke weg, omdat die niet bestaat. De moeilijke weg is mooi genoeg. Die levert schoonheid op, liefde, verbondenheid en veiligheid, maar soms ook minder leuke dingen: verveling, sleur, pijn, frustratie. Dat hoort allemaal bij het leven. Ik denk dat je niet gelukkig kunt worden als je dát niet onder ogen ziet en accepteert.

Mijn ex is de meest gedisciplineerde persoon die ik ken, en ik denk die er bestaat. We hebben beide gestudeerd. Ik neem het huwelijk zeer serieus en toch ben ik (zeer tegen mijn zin) gescheiden. Leg dat maar eens uit dan.

Blondie456 schreef: ↑

27-10-2018 18:33

Ik was 20 toen ik een relatie kreeg met mijn man. Wij zijn 30 jaar samen geweest waarvan 25 jaar getrouwd. Er kwam een einde aan omdat mijn man overleden is.

Ach.. het lezen van je bericht raakte me. Wat verdrietig dat je man overleden is, na zo’n lange tijd samen. Hoe gaat het nu met je?

Afgelopen week relatie na 7 jaar voorbij na een up en down periode van een half jaar. Reden jong bij elkaar gekomen en bij haar kriebelt het ' wat is er nog meer in het leven'. Ze stelde een latrelatie voor maar daarvoor zit ze me te diep en nu probeer ik me te vermannen door haar tegen beter weten in te laten gaan. Kost me zeer veel moeite, tranen en gekke lichamelijke klachten.

Stoepp92 schreef: ↑

11-11-2018 23:45

Afgelopen week relatie na 7 jaar voorbij na een up en down periode van een half jaar. Reden jong bij elkaar gekomen en bij haar kriebelt het ' wat is er nog meer in het leven'. Ze stelde een latrelatie voor maar daarvoor zit ze me te diep en nu probeer ik me te vermannen door haar tegen beter weten in te laten gaan. Kost me zeer veel moeite, tranen en gekke lichamelijke klachten.

het wordt beter. Alleen nu nog even niet.

silent-witness schreef: ↑

27-10-2018 17:29

Ik heb geen exen.

Partner wel,
1e wilde na een jaar een open relatie
2e wilde na 3 jaar uiteindelijk toch geen kinderen
3e bleek 40.000 schuld te hebben.

Dit heb ik allemaal in 1 ex! Hoewel ik dat van die schulden al wist en op zichzelf geen dealbreak vind.

Hier uit elkaar naar dramatische zwangerschap... Kind zou niet levensvatbaar zijn... Ik trok me terug en hij vond zichzelf in het stappen en drank.
Uiteindelijk bij bevalling kind en ik door het oog van naald gekropen... En gewoon 'n gezond kind op wereld gezet maar 't gevoel na dit dat we niet ons gevoel bij mekaar kwijt konden heeft ons onze relatie gekost... Maar we gunde mekaar wel 't geluk... Beiden ander partner en wij zijn goede vrienden

*poef*

Pipo* schreef: ↑

13-11-2018 07:29

Ik heb 1 ex, na een relatie van 4 jaar zijn we getrouwd. Drie maanden na ons huwelijk kreeg ik te horen dat hij niet meer van me hield. Twee dagen later kreeg ik te horen dat hij al een half jaar(!) een relatie met een ander had.
Met mijn huidige partner al ruim 18 jaar samen. En wij doen niet aan scheiden. De nodige relatiecrisissen al gehad én overleeft. Belangrijkste is denk ik dat we ongelooflijk veel van elkaar houden en altijd voor onze relatie zijn blijven vechten.

Dat dacht ik ook. Tot mijn man mij doodleuk mededeelde dat de liefde over was en dat hij wilde scheiden. Meer uitleg dan dat we niet bij elkaar passen (dat was niet anders dan in de 23 jaar daarvoor) had hij niet. Als je het niet erg vindt geloof ik daar niet meer in. Alles kan kapot.

Ex 1: Wij waren 16 en 17. Wij zijn drie jaar en twee maanden bij elkaar gebleven. Hij twijfelde na 2 jaar al wat. Ik ben toen persoonlijk erg gegroeid doordat ik ging studeren en had het idee dat het toen een jaar goed ging. Uiteindelijk werd ik vaak genegeerd, hadden wij dagen geen contact meer en besloot hij het uit te maken.
Ik heb veel gesmeekt in deze relatie om meer liefde en aandacht en uiteindelijk geaccepteerd dat dit niet zo was. Hij wilde veel ruimte en alleen zijn. Hij kon het tevens niet meer aan dat wij 2.5 uur reizen met het OV en 1.5 uur met de auto van elkaar vandaan woonden. Een maand later van een gemeenschappelijke vriend gehoord dat hij al een tijdje met een ander meisje een relatie had.

Ik was als 19-jarige helemaal stuk van deze relatie. Ik heb 8 maanden intens liefdesverdriet gehad. Mijzelf telkens afgevraagd wat ik anders had kunnen doen, mijzelf afvragen waarom en wanhopig op zoek naar antwoorden.. Mijzelf daarna beloofd dat ik dat nooit meer wilde meemaken. Ik ben in deze periode echt helemaal de verkeerde kant opgegaan, veel verschillende contacten die weinig betekende, alles om maar dat gat op te vullen wat hij had achtergelaten.

2 jaar nadat het tussen ons uit is gegaan begon hij mij intensief te appen. Dat hij spijt had van alles en hoe hij zich tegen mij had gedragen. Hij lag er wakker van. De relatie met dat andere meisje was gestrand en die relatie deed hem confronteren met dat het met mij eigenlijk altijd leuk en goed was. Ik was in deze tijd al over hem heen en probeerde er voor hem te zijn als vriendin.

Momenteel, 1.5 jaar later zit hij met een depressie en angststoornis thuis. We hebben elke dag wel app contact en heb hem het afgelopen halfjaar twee keer opgezocht. We zijn beiden blij met de vriendschap die wij nu hebben.

Ex 2: Eigenlijk kan ik dit geen eens een ex noemen. Wij zijn een halfjaar samen geweest, dit was 3 maanden na ex 1. Deze relatie was helemaal niet leuk, omdat hij meer aandacht besteedde aan een meisje in het buitenland dan aan mij. Hij ging vreemd en ik kon het niet aan. Hierin geleerd om voor mijzelf te staan, mijn leven was een stuk fijner zonder hem. Ik heb geen contact meer met hem.

Ex 3: Dit was vuurwerk. Wij pasten goed bij elkaar. Hij heeft mij leren praten en geleerd wat ik fijn vind in een relatie. Wij zijn 2 jaar samen geweest waarvan wij 1.5 jaar samen woonde. Wij deden veel dingen samen en hadden veel plezier. Uiteindelijk kwam het voor mij totaal uit de lucht vallen dat hij al een tijd twijfelde. Hij gaf aan niet zeker te weten of een relatie is wat hij op dit moment wil in zijn leven. Hij had mij dezelfde avond naar mijn ouders gebracht; het was uit. Nog geen week later zag ik dat zijn WhatsApp foto een foto was van hem zoenend met een ander meisje. Diezelfde week kwam ik de rest van mijn spullen ophalen tussen haar ondergoed. Ik kon hier niet eens verdrietig om zijn. Ik vond alles gewoon ronduit puberaal en belachelijk. Hij was voor mij de juiste persoon in de juiste periode van mijn leven, ik heb mij gigantisch ontwikkeld in de 2 jaar die ik samen met hem was. Het was misschien ook wel tijd voor een nieuw hoofdstuk, ik was depressief en ongelukkig toen ik met hem was maar wist niet waardoor. Toen het uit ging klaarde mijn depressie ook weer op. Het laatste contact was dat ik hem vroeg om nog even te betalen voor gezamenlijke rekeningen, waarop hij antwoordde dat hij en zijn vriendin niets met mij te maken willen hebben. Daarna blokkeerde hij mij op alles.

Huidig.
In mijn huidige relatie gaat het momenteel niet super. Hij is erg druk. Twijfelt en negeert. Ik weet niet meer wat ik met de situatie aan moet, vind het lastig om voor mijzelf te staan omdat ik hem ook de ruimte wil geven om alles op een rij te krijgen in deze voor hem hectische periode.

Ex 1, na 10 jaar uit elkaar gegroeid. Eigenlijk al eerder maar eerste relatie van beiden en dit niet herkend. Geen contact meer mee.

Ex 2, bleek na een half jaar toch niet in scheiding te liggen. Hoe hij iedereen, inclusief gezamenlijke vrienden, zo voor de gek heeft kunnen houden snap ik nog steeds niet. Geen contact meer mee.

Ex 3, vond het nodig om eerst een ander te zoenen voor hij mij vertelde dat het na 12,5 jaar over was. Probeerde daarna nog 1x wat maar toen was ik al zo ver dat ik nee zei. Hiervan ben ik echt een jaar lang kapot geweest. Heb ik die jaren heel veel geld aan hem geleend, voor o.a. een fraudevordering die hij aan zijn werkgever moest terugbetalen en zijn eigen zaak. Ik ga binnenkort verder met de juridische procedure om dit terug te krijgen, na mijn verhuizing naar de andere kant van het land ivm familie vriend en werk. Ex is groot en breed en intimiderend en ik heb geen zin in confrontaties met hem, vandaar dat ik nog even wacht. En zodra dat klaar is hoef ik hem nooit meer te zien of horen.

Huidige vriend, nu 9 maanden maar ik ken hem al 15 jaar, hou ik!
Hij is zo anders dan mijn (met name laatste 2) exen. We kunnen normaal met elkaar praten, hij luistert echt naar me. We denken over alle belangrijke dingen hetzelfde. Hij doet zijn deel van het huishouden, brengt me ontbijt op bed, koopt cadeautjes voor me ipv steeds om geld te vragen, knuffelt me zo vaak ik wil en in bed is het vuurwerk.