Relaties
alle pijlers
Wat moet ik hier nou mee?
dinsdag 15 september 2020 13:38
Hallo mede-forummers,
Mijn eerste bericht hier op het forum, normaal ben ik meer van het lezen, maar nu weet ik het gewoon even niet meer. Ik weet ook niet of ik op zoek ben naar herkenning, advies of gewoon mijn verhaal van me af moet schrijven...
Ik zal proberen het kort te houden. Ik ben getrouwd al een heel aantal jaren, we hebben samen 3 tieners, we hebben een aardig gevuld leven door een eigen bedrijf (hij) en een fulltime baan (ik) en het sporten van iedereen. Over het algemeen hadden we een prettig leventje. Misschien niet veel bijzonders, maar we waren er tevreden mee. Ook wij hadden natuurlijk onze meningsverschillen en strubbelingen, maar niet echt iets noemenswaardigs. Wat we van begin af aan wel altijd gehad hebben, is een verschil in behoeftes en verlangen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Vervelend, maar nooit een issue geweest. Hij is een prater (op alle gebied!) en ik helemaal niet.
Helaas heb ik ruim 8 jaar geleden een misstap gemaakt. Hetgeen dat hierin gebeurd is stelde niet heel veel voor, beetje kenmerkend eigenlijk voor mij op het gebied van seksualiteit. Maar dat neemt niet weg dat bedriegen toch echt bedriegen blijft. Ik probeer dit voor mezelf dan ook niet goed te praten, ik had en heb er nog steeds een flink schuldgevoel over. Overigens pas ik ook helemaal niet in het plaatje dat ik voor mezelf had van iemand die vreemd gaat, maar die plaatjes bestaan niet heb ik zelf ervaren. Nadat het gebeurd is, had ik nog de illusie dat niks aan de hand zou zijn zo lang ik mijn mond maar zou houden, maar jullie begrijpen het al: mijn wereld van plaatjes en illusies is steeds verder in elkaar gestort... Mijn partner is er uiteindelijk achter gekomen en was er op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Hij heeft wel direct aangegeven dat dit geen breekpunt was, maar dat het dan wel tijd werd dat ik eens ging veranderen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Eerlijk gezegd, zijn goed recht, aangezien ik voor mijn misstap te weinig in zijn richting bewoog en dan wel met een ander iets uithaal.
Intussen zijn we 8 jaar verder en hierin geen stap opgeschoten, alleen maar heel veel ruzies, strijd en onenigheid. Door alles wat gebeurd is, heb ik een enorme bunker rondom mij opgetrokken. In de loop der jaren is behoorlijk veel gebeurd, psychische problemen van zijn kant, breuk met mijn ouders, reorganisatie en hierop volgend ontslag en nog veel meer grote dingen. De psychische probleem spelen al ongeveer 14 jaar, maar pas 3 jaar geleden aangepakt. Ik heb hier erg onder geleden, maar nooit de mogelijkheid gepakt om hier iets aan te doen. Ook dit is geen reden of excuus voor mijn misstap overigens, dat blijft toch nog steeds een slechte keuze die ik gemaakt heb. Feit is helaas wel dat ik inmiddels al 8 jaar het zelfvertrouwen van een mak lammetje heb, met mezelf in de knoop ben geraakt, onze relatie voor mij emotioneel gezien steeds onveiliger is gaan voelen en ik de vicieuze cirkel niet doorbroken krijg om over de negativiteit heen te stappen en eens stappen te gaan zetten op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Hierdoor lopen zijn frustraties natuurlijk steeds verder op, waardoor de ruzies steeds frequenter en heftiger worden en ik mij steeds slechter, ongemakkelijker, onveiliger en meer gedwongen voel.
Intussen heb ik wel hulp gezocht bij een psycholoog / seksuoloog, maar zelfs dit blijft ruzies opleveren, omdat het niet snel genoeg resultaat oplevert en we er eigenlijk heel anders instaan. Tijdens de sessies komt het vrijwel elke keer naar voren dat kort door de bocht "de beest in bed gaan uithangen" en heel veel over sex, fantasieën en andere aanverwante dingen praten het inmiddels ontstane probleem niet zal oplossen. Simpel gezegd, hij vindt dat het mijn probleem is, dat ik het maar moet oplossen, ik ben immers de dader. Als ik zorg voor een goed en compleet sexleven, lossen de andere problemen vanzelf op. Ik vind dat dit dus niet het probleem is, het is veel omvattender en dat lost zich niet op doordat ik ineens een fantasie zal gaan delen.
Ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet, hoe ik het moet oplossen, hoe we samen verder zouden kunnen en of ik dat eigenlijk nog wel wil als ik heel eerlijk ben...
Mijn eerste bericht hier op het forum, normaal ben ik meer van het lezen, maar nu weet ik het gewoon even niet meer. Ik weet ook niet of ik op zoek ben naar herkenning, advies of gewoon mijn verhaal van me af moet schrijven...
Ik zal proberen het kort te houden. Ik ben getrouwd al een heel aantal jaren, we hebben samen 3 tieners, we hebben een aardig gevuld leven door een eigen bedrijf (hij) en een fulltime baan (ik) en het sporten van iedereen. Over het algemeen hadden we een prettig leventje. Misschien niet veel bijzonders, maar we waren er tevreden mee. Ook wij hadden natuurlijk onze meningsverschillen en strubbelingen, maar niet echt iets noemenswaardigs. Wat we van begin af aan wel altijd gehad hebben, is een verschil in behoeftes en verlangen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Vervelend, maar nooit een issue geweest. Hij is een prater (op alle gebied!) en ik helemaal niet.
Helaas heb ik ruim 8 jaar geleden een misstap gemaakt. Hetgeen dat hierin gebeurd is stelde niet heel veel voor, beetje kenmerkend eigenlijk voor mij op het gebied van seksualiteit. Maar dat neemt niet weg dat bedriegen toch echt bedriegen blijft. Ik probeer dit voor mezelf dan ook niet goed te praten, ik had en heb er nog steeds een flink schuldgevoel over. Overigens pas ik ook helemaal niet in het plaatje dat ik voor mezelf had van iemand die vreemd gaat, maar die plaatjes bestaan niet heb ik zelf ervaren. Nadat het gebeurd is, had ik nog de illusie dat niks aan de hand zou zijn zo lang ik mijn mond maar zou houden, maar jullie begrijpen het al: mijn wereld van plaatjes en illusies is steeds verder in elkaar gestort... Mijn partner is er uiteindelijk achter gekomen en was er op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Hij heeft wel direct aangegeven dat dit geen breekpunt was, maar dat het dan wel tijd werd dat ik eens ging veranderen op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Eerlijk gezegd, zijn goed recht, aangezien ik voor mijn misstap te weinig in zijn richting bewoog en dan wel met een ander iets uithaal.
Intussen zijn we 8 jaar verder en hierin geen stap opgeschoten, alleen maar heel veel ruzies, strijd en onenigheid. Door alles wat gebeurd is, heb ik een enorme bunker rondom mij opgetrokken. In de loop der jaren is behoorlijk veel gebeurd, psychische problemen van zijn kant, breuk met mijn ouders, reorganisatie en hierop volgend ontslag en nog veel meer grote dingen. De psychische probleem spelen al ongeveer 14 jaar, maar pas 3 jaar geleden aangepakt. Ik heb hier erg onder geleden, maar nooit de mogelijkheid gepakt om hier iets aan te doen. Ook dit is geen reden of excuus voor mijn misstap overigens, dat blijft toch nog steeds een slechte keuze die ik gemaakt heb. Feit is helaas wel dat ik inmiddels al 8 jaar het zelfvertrouwen van een mak lammetje heb, met mezelf in de knoop ben geraakt, onze relatie voor mij emotioneel gezien steeds onveiliger is gaan voelen en ik de vicieuze cirkel niet doorbroken krijg om over de negativiteit heen te stappen en eens stappen te gaan zetten op het gebied van intimiteit en seksualiteit. Hierdoor lopen zijn frustraties natuurlijk steeds verder op, waardoor de ruzies steeds frequenter en heftiger worden en ik mij steeds slechter, ongemakkelijker, onveiliger en meer gedwongen voel.
Intussen heb ik wel hulp gezocht bij een psycholoog / seksuoloog, maar zelfs dit blijft ruzies opleveren, omdat het niet snel genoeg resultaat oplevert en we er eigenlijk heel anders instaan. Tijdens de sessies komt het vrijwel elke keer naar voren dat kort door de bocht "de beest in bed gaan uithangen" en heel veel over sex, fantasieën en andere aanverwante dingen praten het inmiddels ontstane probleem niet zal oplossen. Simpel gezegd, hij vindt dat het mijn probleem is, dat ik het maar moet oplossen, ik ben immers de dader. Als ik zorg voor een goed en compleet sexleven, lossen de andere problemen vanzelf op. Ik vind dat dit dus niet het probleem is, het is veel omvattender en dat lost zich niet op doordat ik ineens een fantasie zal gaan delen.
Ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet, hoe ik het moet oplossen, hoe we samen verder zouden kunnen en of ik dat eigenlijk nog wel wil als ik heel eerlijk ben...
woensdag 16 september 2020 12:37
Steeds meer strijd, onderhuidse spanningen, dat heeft niet alleen invloed op je relatie maar op je hele gezin.
Als je elkaar niet kunt geven wat je nodig hebt, hoe kun je dan ooit weer tot elkaar komen?
Je kunt jezelf niet veranderen in iemand die je niet bent. Je kunt proberen te doen waarvan je denkt dat het voor de ander nodig is, je kunt zelfs proberen niet meer te voelen wat je voelt, omdat je denkt dat je dat zou moeten doen, maar uiteindelijk raak je jezelf kwijt en kun je zelfs depressief worden daardoor.
Wat ik in jouw plaats zou willen weten van jouw man is, waarom hij nog door wil met jou, wat haalt hij uit jullie relatie als hij zo ongelukkig is met hoe het gaat?
Als je elkaar niet kunt geven wat je nodig hebt, hoe kun je dan ooit weer tot elkaar komen?
Je kunt jezelf niet veranderen in iemand die je niet bent. Je kunt proberen te doen waarvan je denkt dat het voor de ander nodig is, je kunt zelfs proberen niet meer te voelen wat je voelt, omdat je denkt dat je dat zou moeten doen, maar uiteindelijk raak je jezelf kwijt en kun je zelfs depressief worden daardoor.
Wat ik in jouw plaats zou willen weten van jouw man is, waarom hij nog door wil met jou, wat haalt hij uit jullie relatie als hij zo ongelukkig is met hoe het gaat?
woensdag 16 september 2020 12:43
De enige manier waarop dit nog kan (of eigenlijk had kunnen) werken zou zijn wanneer hij jou je misstap had kunnen vergeven en jou ruimte had gegeven om te zijn wie jij bent. Behoefte aan intimiteit met iemand wordt groter door jezelf veilig te voelen bij iemand, dat geef je zelf al aan, en niet door trekken aan iemand, iemand in een hokje willen stoppen wat niet past en door het blijven koesteren van wrok (hoe terecht dat ook kan zijn), het werkt allemaal averechts.
Zijn gevoel zal daar ook niet meer zo in veranderen vermoed ik, hij zal het je nooit echt vergeven denk ik.
Zijn gevoel zal daar ook niet meer zo in veranderen vermoed ik, hij zal het je nooit echt vergeven denk ik.
donderdag 17 september 2020 15:59
Als allereerste wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de reacties. Er zijn aardig wat posts die me aan het denken hebben gezet, dus daar ben ik jullie heel erg dankbaar voor.
Voordat ik op een aantal berichten ga reageren, wil ik al met jullie delen dat we gistermiddag eindelijk weer eens samen wat tijd hebben doorgebracht. Ondanks dat ik er eigenlijk geen zin in had, heb ik hem meegenomen naar een strandje ongeveer een half uurtje van huis. Negatieve cirkels doen pijn om te doorbreken, maar het was het waard gisteren. Hij kon het heel erg waarderen dat ik de tijd vrij maakte voor ons beiden en er samen even op uit gingen. We hebben een middag en avond zonder ruzie gehad, wat al een verademing op zich is. Ook heb ik nogmaals proberen uit te leggen waarom zoveel druk erop leggen niet werkt, hij leek het te begrijpen, al ben ik benieuwd voor hoe lang. Al met al geeft het me een beetje hoop dat het misschien toch te redden is, ondanks dat ik het echt niet alleen kan. Ik ben gelukkig weer iets positiever gestemd!
Voordat ik op een aantal berichten ga reageren, wil ik al met jullie delen dat we gistermiddag eindelijk weer eens samen wat tijd hebben doorgebracht. Ondanks dat ik er eigenlijk geen zin in had, heb ik hem meegenomen naar een strandje ongeveer een half uurtje van huis. Negatieve cirkels doen pijn om te doorbreken, maar het was het waard gisteren. Hij kon het heel erg waarderen dat ik de tijd vrij maakte voor ons beiden en er samen even op uit gingen. We hebben een middag en avond zonder ruzie gehad, wat al een verademing op zich is. Ook heb ik nogmaals proberen uit te leggen waarom zoveel druk erop leggen niet werkt, hij leek het te begrijpen, al ben ik benieuwd voor hoe lang. Al met al geeft het me een beetje hoop dat het misschien toch te redden is, ondanks dat ik het echt niet alleen kan. Ik ben gelukkig weer iets positiever gestemd!
donderdag 17 september 2020 16:01
Precies dit vraag ik me dus ook met enige regelmaat af. Ik krijg er overigens nooit een antwoord op...
donderdag 17 september 2020 16:05
Spijker op z'n kop! Hij geeft al vanaf dag 1 aan dat hij het mij vergeven heeft en ik geloof er geen moer van. In het begin durfde ik het niet te geloven, maar door hoe alles verlopen is kan ik het niet eens geloven, hoe hard ik het ook probeer...LaverneB schreef: ↑16-09-2020 12:43De enige manier waarop dit nog kan (of eigenlijk had kunnen) werken zou zijn wanneer hij jou je misstap had kunnen vergeven en jou ruimte had gegeven om te zijn wie jij bent. Behoefte aan intimiteit met iemand wordt groter door jezelf veilig te voelen bij iemand, dat geef je zelf al aan, en niet door trekken aan iemand, iemand in een hokje willen stoppen wat niet past en door het blijven koesteren van wrok (hoe terecht dat ook kan zijn), het werkt allemaal averechts.
Zijn gevoel zal daar ook niet meer zo in veranderen vermoed ik, hij zal het je nooit echt vergeven denk ik.
donderdag 17 september 2020 16:22
Heel stom, maar een samenloop van omstandigheden. Man met psychische problemen (paniek en angststoornis), meestal sluimerend, maar af en toe steekt het echt verschrikkelijk de kop op. Zo ook in de jaren voor het vreemdgaan. We zijn ongeveer 16 jaar geleden gaan samenwonen, tot aan het vreemdgaan waren al 2 heftige periodes geweest waarin hij weigerde hulp te zoeken want "er was niks aan de hand". Tsja, sta je dan... Ik zal verdere details hier niet beschrijven, maar het is niet prettig als je in een dergelijke situatie zit met toen een kleuter, peuter en baby. Toen dat alles een beetje in rustiger vaarwater kwam, kreeg ik problemen op mijn werk. Er zat een reorganisatie aan te komen en mijn bazin had ergens in de loop der tijd al besloten dat ze van mij af wilde. Helaas voor haar deed ik mijn werk wel goed, had ik een vast contract en hoorde ik bij de groep die blijven mocht. De sfeer was dus niet echt lekker en het was wachten tot de bom zou barsten. Intussen moesten een paar rotprojecten gedaan worden, waar niemand op zat te wachten. Ik had toen het briljante idee dat alles goed zou komen als ik die projecten zou oppakken. Er was een collega die me op weg moest helpen met systeemdata waar ik geen toegang toe had. Met hem is het dus uiteindelijk ook misgegaan. Waardoor? Luisterend oor misschien in die hele rot periode? Ik weet het zelf niet, maar iets daarin heeft gezorgd dat het zover gekomen is. Mijn baan heb ik er uiteindelijk niet mee gehouden trouwens, maar dat is achteraf gezien goed geweest. Zelf zou ik de stap niet gezet hebben om weg te gaan, ook al vond ik het niet leuk.
Ik voel me wel echt zo'n domme geit als ik het hele verhaal dat ik hier geschreven heb nog eens teruglees...
donderdag 17 september 2020 16:40
Waarom? Ik denk dat het vaak zo begint. Bij mij ooit ook iets als dit. Heel andere situatie hoor, maar met naaste collega waarmee je wat praat en nog eens wat meer praat en waarbij het eerder groeit uit vertrouwen en een luisterend oor dan uit fysieke aantrekkingskracht.Stoeptegeltje schreef: ↑17-09-2020 16:22..
Ik voel me wel echt zo'n domme geit als ik het hele verhaal dat ik hier geschreven heb nog eens teruglees...
Dat maakt dat ik daar nu alerter op ben, want ergens naar toe groeien kun je voorkomen (als je dat wilt) als je je er bewust van bent en eerlijk naar jezelf kijkt.
Maakt je geen domme geit. Of ik hoor ook bij jouw kudde
donderdag 17 september 2020 16:43
Zeggen dat je iemand vergeeft, direct al daar consequenties aan verbinden hoe diegene zich voortaan moet gedragen in een relatie, dat is niet echt iemand vergeven. Het is de pijn wegstoppen, proberen grip te krijgen op de situatie en de boosheid verpakken in een eisenlijstje om zo controle te willen houden over eigen gevoelens en die van de ander (als ze dat nou maar zou doen, zou ik zeker weten dat ze echt van me hield). Het klinkt ook heel verdrietig. Een verkeerde strijd die jullie hebben gestreden. Je man is een prater zeg je, maar praten over gevoelens en angsten (om jou kwijt te raken) is niet hetzelfde. Hij moet toch ook doorhebben dat dit niet de goede manier is geweest om de draad op te kunnen pakken.
donderdag 17 september 2020 18:51
En bam, weg positief gevoel! Afgelopen maandag heb ik een kennismakingssessie gehad met een nieuwe (Belgische) seksuologe. Met haar ook weer het probleem en de afgelopen jaren besproken. Waarom een nieuwe? Tsja, het vorderde niet snel genoeg volgens hem, maar zelf had ik het idee een beetje op een dood spoor te zitten. Vooraf al een flinke discussie gehad of ik een afspraak moest maken met een Nederlandse of een Belgische seksuologe. We wonen vlak aan de grens, dus dat maakt de keuze wat groter. Ik voelde mij vertrouwder bij een Nederlandse, dus dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. De discussie ging erover dat de Nederlandse psychologen waren en dat erbij deden en de Belgische waren hier echt voor opgeleid, zij zouden dus veel minder "erbij halen". Ik kon het me niet voorstellen dat er echt zo'n verschil zou zijn, blijkt dus in de praktijk ook niet zo te zijn. Maandag dan toch maar een switch gemaakt, geen vervolgafspraak gemaakt omdat ze mij de tijd wilde geven het te laten inwerken. Dinsdag heb ik haar een mail gestuurd met de vraag hoe zij het vervolgtraject verder zag. Ik heb nog geen reactie van haar terug op dit moment. Dinsdagavond begon het pushen hierover dus al, wanneer ik haar ging bellen want er was geen tijd etc. Ik ben ontzettend boos geworden, misschien ook niet handig, maar ik was er zo klaar mee. Gisterochtend direct de vraag wanneer ik ging bellen. Gistermiddag en avond was het eigenlijk best gezellig zoals ik al schreef. Vanochtend weer de vraag wanneer ik nou eindelijk eens ging bellen. Vanmiddag moest hij weg vertelde hij ineens. Prima, kon ik ook ongestoord mijn werk en vergaderingen doen, best handig. Komt hij thuis, het eerste wat hij vraagt is of ik al gebeld heb. Hij was namelijk zo lief en geduldig geweest gisteren dat ik er best eens vaart achter mocht zetten. Dat viel bij mij zo ongelooflijk verkeerd, dat ik hem heel rustig verteld heb dat hij hiermee het positieve van gisteren in één klap weer weggevaagd heeft. Hij boos natuurlijk! Ben ik nou zo negatief of voel ik me terecht gemanipuleerd?
donderdag 17 september 2020 19:18
Je word zo ongelooflijk een bepaalde hoek ingedrukt door hem, het lijkt mij godsonmogelijk om daar nog enige passie voor te voelen.
Joh, geef die man €200,- Dan kan hij naar het bordeel, dan is zijn probleem ook opgelost. Want dit heeft toch helemaal niks meer te maken met dat hij met JOU een goed seksleven wil? Iemand die gezellig met mij mee gaat voor een uitje en dat alleen blijkt te doen omdat hij denkt daarmee sneller wilde seks met mij te kunnen krijgen, die komt echt mijn bed niet in. Zo zit passie en een wild seksleven toch niet in elkaar? Dit heeft niks te maken met samen genieten, maar meer dat jij je moet laten gebruiken als wilde pornopoes.
“Heb je al gebeld? Heb je al gebeld? Heb je al gebeld?”
Zelden zo iets opdrogends gehoord.
Joh, geef die man €200,- Dan kan hij naar het bordeel, dan is zijn probleem ook opgelost. Want dit heeft toch helemaal niks meer te maken met dat hij met JOU een goed seksleven wil? Iemand die gezellig met mij mee gaat voor een uitje en dat alleen blijkt te doen omdat hij denkt daarmee sneller wilde seks met mij te kunnen krijgen, die komt echt mijn bed niet in. Zo zit passie en een wild seksleven toch niet in elkaar? Dit heeft niks te maken met samen genieten, maar meer dat jij je moet laten gebruiken als wilde pornopoes.
“Heb je al gebeld? Heb je al gebeld? Heb je al gebeld?”
Zelden zo iets opdrogends gehoord.
donderdag 17 september 2020 19:20
Het blijft dezelfde strijd hè, hoe jullie kunnen zorgen dat de ander wel/niet doet wat je wil (voldoen aan seksbehoefte c.q. stoppen met pushen) in plaats van: hoe krijgen we het vertrouwen weer terug? Dit is geen bouwen, wat jullie al 8 jaar doen, dit is een loopgravenoorlog. Waar blijft de liefde dan? Is die er nog wel? Als je daar samen niet uitkomt kun je toch alleen nog maar hulp daarbij vragen, samen? Anders houdt dit toch nooit op?
donderdag 17 september 2020 19:27
Joh, hoe harder je man je pusht om precies te doen wat HIJ wil, hoe harder jij bij hem weg rent. Want het gaat hem niet om jou om beter te worden. Het gaat erom dat jij wordt zoals hij wil dat jij gaat worden.
Volgens mij is dit niet zonder relatietherapie te lijmen. Dat wil hij niet. Dan is de keus in mijn ogen heel snel gemaakt nu. Want hij zet zichzelf voorop. Niet jou, niet jullie. Hemzelf.
Volgens mij is dit niet zonder relatietherapie te lijmen. Dat wil hij niet. Dan is de keus in mijn ogen heel snel gemaakt nu. Want hij zet zichzelf voorop. Niet jou, niet jullie. Hemzelf.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
donderdag 17 september 2020 19:44
Ik denk dat het beste wat je nu kunt doen is stoppen met ruziemaken en elkaar verwijten maken. Het enige wat je kunt zeggen is dat je geen verwijten meer wilt. Dat verwijten niets oplossen.
Stap ernaast, naast dat conflict van jullie. Accepteer niet langer dat jij de zondebok bent die alles op moet lossen. Jij bent fout geweest. Maar jullie, ook hij, hebben samen besloten het verder te proberen. Daardoor is alles wat daarna in communicatie niet goed ging niet alleen maar jouw fout. Er is niet altijd een goed of fout; jullie hebben allebei je eigen invulling en beleving.
Stop het boetekleed aan te trekken. Als de consequentie is van jouw vreemdgaan dat jullie relatie voorbij is, dan is dat hoe het is. Dan is dat besluit een besluit van samen omdat jullie niet verder komen en elkaar niet meer kunnen geven wat nodig is.
De consequentie van vreemdgaan kan zijn dat er iets onherstelbaar stuk is. Emotioneel zijn jullie elkaar al kwijt. Dat los je niet op met seksuologen.
Wil je echt hem niet kwijt, dan moet je hem dat zeggen. Maar dat het je op deze manier niet lukt. En dat het dus anders moet.
Stap ernaast, naast dat conflict van jullie. Accepteer niet langer dat jij de zondebok bent die alles op moet lossen. Jij bent fout geweest. Maar jullie, ook hij, hebben samen besloten het verder te proberen. Daardoor is alles wat daarna in communicatie niet goed ging niet alleen maar jouw fout. Er is niet altijd een goed of fout; jullie hebben allebei je eigen invulling en beleving.
Stop het boetekleed aan te trekken. Als de consequentie is van jouw vreemdgaan dat jullie relatie voorbij is, dan is dat hoe het is. Dan is dat besluit een besluit van samen omdat jullie niet verder komen en elkaar niet meer kunnen geven wat nodig is.
De consequentie van vreemdgaan kan zijn dat er iets onherstelbaar stuk is. Emotioneel zijn jullie elkaar al kwijt. Dat los je niet op met seksuologen.
Wil je echt hem niet kwijt, dan moet je hem dat zeggen. Maar dat het je op deze manier niet lukt. En dat het dus anders moet.
donderdag 17 september 2020 19:47
Kan en/of heb je het jezelf vergeven? Heb je het daar al over gehad met hem, over hoe jij je daarbij voelt, dat je dit gedaan hebt? Heb jij het zelf al verwerkt?Stoeptegeltje schreef: ↑17-09-2020 16:05Spijker op z'n kop! Hij geeft al vanaf dag 1 aan dat hij het mij vergeven heeft en ik geloof er geen moer van. In het begin durfde ik het niet te geloven, maar door hoe alles verlopen is kan ik het niet eens geloven, hoe hard ik het ook probeer...
donderdag 17 september 2020 19:58
Gatverdamme wat een lul. Sorry, hij zit in mn allergie zone.
Mijn ex kon ook zo drammen dat ik niet normaal was en hulp moest zoeken.
Maar mee helpen met de tips die ik kreeg ho maar. Ik moest gewoon instant veranderen. Zonder dat hij daar iets aan hoefde te helpen.
Ik ben gebleven en mezelf behoorlijk kwijtgeraakt.
Wat verwacht hij? Dat je met switchen sneller 'geholpen'ben? Dat alles bij therapie gebeurd en dat er geen huiswerk aan zit waar je samen wat mee moet doen?
Waarom toch switchen? Wat bedoel je (wat bedoelt hij) met dat 'ze' er minder bijhalen?
Hij wil enkel iets voor zichtzelf. Hij wil jullie niet helpen, hij wil jou niet helpen.
Wat zou je adviseren als een van je kinderen later in een relatie zoals de jouwe zou zitten?
Mijn ex kon ook zo drammen dat ik niet normaal was en hulp moest zoeken.
Maar mee helpen met de tips die ik kreeg ho maar. Ik moest gewoon instant veranderen. Zonder dat hij daar iets aan hoefde te helpen.
Ik ben gebleven en mezelf behoorlijk kwijtgeraakt.
Wat verwacht hij? Dat je met switchen sneller 'geholpen'ben? Dat alles bij therapie gebeurd en dat er geen huiswerk aan zit waar je samen wat mee moet doen?
Waarom toch switchen? Wat bedoel je (wat bedoelt hij) met dat 'ze' er minder bijhalen?
Hij wil enkel iets voor zichtzelf. Hij wil jullie niet helpen, hij wil jou niet helpen.
Wat zou je adviseren als een van je kinderen later in een relatie zoals de jouwe zou zitten?
Been there, done that, got the T-shirt.
