Relaties
alle pijlers
Wel of niet bij hem blijven?
woensdag 20 januari 2021 10:51
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
woensdag 20 januari 2021 11:24
De tijd zal het leren; maar daar hebben je kinderen weinig aan.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:22De tijd zou het leren, maar als ik hierdoor gelukkiger ben zal dit zeker ook op de kinderen zo overkomen.
En tuurlijk wil ik met hem in therapie, maar dit ziet hij niet zitten omdat het mijn twijfels zijn.
Wat heb je nu al voor jezelf geregeld mocht je gaan scheiden?
Inkomen? Huis? Ingeschreven staan bij sociaal verhuur?
En wat verwacht je dan van je toekomstige ex partner?
anoniem_402172 wijzigde dit bericht op 20-01-2021 11:25
9.97% gewijzigd
woensdag 20 januari 2021 11:25
Doorzetten. Je hebt een fijne relatie, een mooie basis. Stel idd relatietherapie voor of iets dergelijks om te kijken hoe je samen eruit kunt komen. Als hij naar boven ‘vlucht’, zorg dan dat het beneden leuk is. Organiseer een fijne date voor jullie tweeën thuis. Met een goede film en een lokale borrelplank. Of een spelletje. Of seksen. Stel dingen voor en maak het gezellig.
Het komt idd over alsof jij hebt gezegd “dit is er allemaal mis met je, fix het”. En zo werkt het niet. Je leven wordt als gescheiden vrouw niet per de leuker. Iemand zei het al: dit zijn die ‘slechte tijden’ waar je doorheen moet.
Ik heb ooit een onderzoek gelezen dat mensen die een relatiecrisis meemaakten en daar doorheen kwamen, op de lange termijn gelukkiger zijn dan zin die er niet doorheen kwamen en gingen scheiden.
Het komt idd over alsof jij hebt gezegd “dit is er allemaal mis met je, fix het”. En zo werkt het niet. Je leven wordt als gescheiden vrouw niet per de leuker. Iemand zei het al: dit zijn die ‘slechte tijden’ waar je doorheen moet.
Ik heb ooit een onderzoek gelezen dat mensen die een relatiecrisis meemaakten en daar doorheen kwamen, op de lange termijn gelukkiger zijn dan zin die er niet doorheen kwamen en gingen scheiden.
woensdag 20 januari 2021 11:26
Basis op wat ik lees uit de beginpost, denk ik niet dat het ooit bij je man erin heeft gezeten. Valt me alleen op dat die wederzijdse genegenheid pas later heel belangrijk voor je is geworden. In het begin niet, zijn zelfs kinderen van gekomen.
Jij bent veranderd na het moederschap, hij niet zozeer. Dat los je niet op met therapie. Het zit er bij hem gewoon niet in. Dan moet je voor jezelf duidelijk hebben. Wil ik dit nog 50 jaar? Ja, er zijn kinderen in het spel, maar om alleen bij je man te blijven voor het lot van de kinderen, dat kunnen ze je jaren later nog wel gaan verwijten.
Als jij meer wilt dan hij kan geven. Dan scheiden.
Jij bent veranderd na het moederschap, hij niet zozeer. Dat los je niet op met therapie. Het zit er bij hem gewoon niet in. Dan moet je voor jezelf duidelijk hebben. Wil ik dit nog 50 jaar? Ja, er zijn kinderen in het spel, maar om alleen bij je man te blijven voor het lot van de kinderen, dat kunnen ze je jaren later nog wel gaan verwijten.
Als jij meer wilt dan hij kan geven. Dan scheiden.
woensdag 20 januari 2021 11:27
En waren dat de mannen of de vrouwen?katkaatje schreef: ↑20-01-2021 11:25Doorzetten. Je hebt een fijne relatie, een mooie basis. Stel idd relatietherapie voor of iets dergelijks om te kijken hoe je samen eruit kunt komen. Als hij naar boven ‘vlucht’, zorg dan dat het beneden leuk is. Organiseer een fijne date voor jullie tweeën thuis. Met een goede film en een lokale borrelplank. Of een spelletje. Of seksen. Stel dingen voor en maak het gezellig.
Het komt idd over alsof jij hebt gezegd “dit is er allemaal mis met je, fix het”. En zo werkt het niet. Je leven wordt als gescheiden vrouw niet per de leuker. Iemand zei het al: dit zijn die ‘slechte tijden’ waar je doorheen moet.
Ik heb ooit een onderzoek gelezen dat mensen die een relatiecrisis meemaakten en daar doorheen kwamen, op de lange termijn gelukkiger zijn dan zin die er niet doorheen kwamen en gingen scheiden.
Want blijkbaar zijn vrouwen juist veel vaak gelukkiger ( ja niet altijd maar wel vaker) na een scheiding dan de mannen.
woensdag 20 januari 2021 11:31
Tuurlijk moet ze niet hier komen vragen of ze weg moet gaan of niet. En als er negeert word moet ze met hem gaan praten alweer.
Maar het is niet alleen haar probleem en een leuke vent/persoon zou het vreselijk vinden als hun partner ongelukkig is.
En daar samen aan willen werken. Misschien niet meteen, er zullen gekwetse ego's kunnen zijn. Maar dan toch wel na verloop van tijd?
Nu legt het hij bij haar en wil zelf niets doen en gaat haar negeren en ontwijken. Ja, zij heeft de keus gemaakt om kinderen met hem te maken en nee, ze kan natuurlijk niet zomaar de stekker eruit trekken als er kinderen zijn.
Maar ze hoeft ook niet tegen haar zin bij iemand blijven waar geen intimiteit meer mee is en die zelf geen probleem ziet en haar probleem niet belangrijk vind. En haar dan gaat negeren en ontwijken.
Zo kan je toch ook niets?
Maar het is niet alleen haar probleem en een leuke vent/persoon zou het vreselijk vinden als hun partner ongelukkig is.
En daar samen aan willen werken. Misschien niet meteen, er zullen gekwetse ego's kunnen zijn. Maar dan toch wel na verloop van tijd?
Nu legt het hij bij haar en wil zelf niets doen en gaat haar negeren en ontwijken. Ja, zij heeft de keus gemaakt om kinderen met hem te maken en nee, ze kan natuurlijk niet zomaar de stekker eruit trekken als er kinderen zijn.
Maar ze hoeft ook niet tegen haar zin bij iemand blijven waar geen intimiteit meer mee is en die zelf geen probleem ziet en haar probleem niet belangrijk vind. En haar dan gaat negeren en ontwijken.
Zo kan je toch ook niets?
woensdag 20 januari 2021 11:36
Hier ben ik het mee eens. Probeer voordat je besluit dat het niet werkt, je doel sámen met hem te bereiken.Doreia* schreef: ↑20-01-2021 11:22Ik denk dat mijn man zich ook helemaal in zijn schulp zou terugtrekken als ik hem meld dat hij na een paar maanden een onvoldoende scoort, terwijl ik zelf degene ben die hem zonder kompas, kaart of bestemming een donker bos in heb gestuurd en gezegd heb dat hij zelf maar moet kijken hoe hij daar komt waar ik hem hebben wil.
Aangeven en wachten is niet de manier kom je nu achter. Probeer het anders.
woensdag 20 januari 2021 11:38
Luci_Mster2 schreef: ↑20-01-2021 11:27En waren dat de mannen of de vrouwen?
Want blijkbaar zijn vrouwen juist veel vaak gelukkiger ( ja niet altijd maar wel vaker) na een scheiding dan de mannen.
Volgens mij beiden. Vrouwen zijn ook niet vaak gelukkiger. Kijk, als de relatie echt heel heel slecht is wel, maar bij kabelende relaties niet. Dan blijkt het gras als single of daarna in een nieuwe relatie met misschien ook kinderen en gedoe, toch echt niet groener.
woensdag 20 januari 2021 11:40
Vraag: spiegel je 'm momenteel aan iemand anders? Is er iemand in je leven (gekomen?) die jou (op dit moment?) meer aanspreekt?
Zo te lezen doet je man wat hij altijd al deed, kom jij nu (om wat voor reden dan ook) tot de conclusie dat dat niet genoeg is, geef je aan wat je (nu?) wél wilt, en verwacht dan dat hij gaat veranderen.
Ik kan me wel voorstellen dat hij als introvert persoon nu in zijn schulp kruipt.
Is het een idee om een relatietherapeut in te schakelen? Is hij bereid daar aan mee te werken, om jou te helpen?
Zo te lezen doet je man wat hij altijd al deed, kom jij nu (om wat voor reden dan ook) tot de conclusie dat dat niet genoeg is, geef je aan wat je (nu?) wél wilt, en verwacht dan dat hij gaat veranderen.
Ik kan me wel voorstellen dat hij als introvert persoon nu in zijn schulp kruipt.
Is het een idee om een relatietherapeut in te schakelen? Is hij bereid daar aan mee te werken, om jou te helpen?
woensdag 20 januari 2021 11:44
Hen-samen.milena1 schreef: ↑20-01-2021 11:40Vraag: spiegel je 'm momenteel aan iemand anders? Is er iemand in je leven (gekomen?) die jou (op dit moment?) meer aanspreekt?
Zo te lezen doet je man wat hij altijd al deed, kom jij nu (om wat voor reden dan ook) tot de conclusie dat dat niet genoeg is, geef je aan wat je (nu?) wél wilt, en verwacht dan dat hij gaat veranderen.
Ik kan me wel voorstellen dat hij als introvert persoon nu in zijn schulp kruipt.
Is het een idee om een relatietherapeut in te schakelen? Is hij bereid daar aan mee te werken, om jou te helpen?
En nee dat wilde hij niet tikt ze net ergens.
woensdag 20 januari 2021 11:47
Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:22De tijd zou het leren, maar als ik hierdoor gelukkiger ben zal dit zeker ook op de kinderen zo overkomen.
En daarvoor in ruil mogen zij tussen twee huizen pendelen en hun leven op de kop gezet krijgen?
Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:22En tuurlijk wil ik met hem in therapie, maar dit ziet hij niet zitten omdat het mijn twijfels zijn.
Dan ga je (eerst) zelf. Hup, in actie om te kijken waar het er bij jou aan schort.
woensdag 20 januari 2021 11:49
Je kunt de man zijn karakter niet veranderen.
Het klinkt alsof je om de verkeerde redenen met hem getrouwd bent. En dat hij eigenlijk nooit je type was.
Ik denk dat je alleen gelukkig kan worden als je een man zoekt die wel bij je past. Hoe moeilijk een scheiding ook is. Maar je weet het eigenlijk zelf ook wel, he.
Het klinkt alsof je om de verkeerde redenen met hem getrouwd bent. En dat hij eigenlijk nooit je type was.
Ik denk dat je alleen gelukkig kan worden als je een man zoekt die wel bij je past. Hoe moeilijk een scheiding ook is. Maar je weet het eigenlijk zelf ook wel, he.
woensdag 20 januari 2021 11:55
Mogelijk is dat een reactie op de manier waarop de vraag gesteld wordt.
Primair gaat het niet om hen, maar om haar.
Dat dat daarna mogelijk gevolgen gaat hebben voor HEN, is eigenlijk voor later zorg. TS heeft zelf even een goede spiegel nodig volgens mij, om de balans op te maken waar ze nu staat, wat ze heeft, mist, en wat daar evt aan gedaan kan worden. Of dat laatste gaat zitten in haar eigen mindset/verwachtingen, of in zijn gedrag, komt dan pas.
Kom op TS, in de actiestand. GO for it. Opgeven, met alle gevolgen voor je kinderen van dien, kan altijd nog he...
woensdag 20 januari 2021 11:57
Dat weet ik.
Maar zoals ik aangeef in het begin van mijn bericht is dat ik hem heb leren kennen in een periode dat ik mij heel eenzaam voelde.
We zijn niet getrouwd trouwens.
Ik ga ook in therapie, omdat ik degene ben die twijfels heeft en niet hij.
Hij vind Hey niet nodig.
Ik heb niemand leren kennen oid qua vergelijkingsmateriaal.
Maar een relatie beleven op deze manier lijkt mij niet normaal.
Maar zoals ik aangeef in het begin van mijn bericht is dat ik hem heb leren kennen in een periode dat ik mij heel eenzaam voelde.
We zijn niet getrouwd trouwens.
Ik ga ook in therapie, omdat ik degene ben die twijfels heeft en niet hij.
Hij vind Hey niet nodig.
Ik heb niemand leren kennen oid qua vergelijkingsmateriaal.
Maar een relatie beleven op deze manier lijkt mij niet normaal.
woensdag 20 januari 2021 12:00
Natuurlijk zal het de kinderen opvallen als jij gelukkiger bent.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:22De tijd zou het leren, maar als ik hierdoor gelukkiger ben zal dit zeker ook op de kinderen zo overkomen.
En tuurlijk wil ik met hem in therapie, maar dit ziet hij niet zitten omdat het mijn twijfels zijn.
Maar denk je werkelijk dat een scheiding hen gelukkiger zal maken?
woensdag 20 januari 2021 12:02
Doodnormaal. Ga een zoeken hier op vergelijkbare topics. Vrijwel allemaal: ik ben 30-45, 15 jaar samen, kleine kinderen die net iets zelfstandiger worden, heb me jaren weggecijferd en tropenjaren gehad/zit er middenin, is dit nu alles? Ik wil dingen ondernemen en mijn man zit op de bank en wil niks, de seks is beroerd want ik wil aan mijn haar de slaapkamer ij gesleurd worden, mijn man praat niet/luistert niet/geeft geen complimenten/laat geen waardering blijken/vindt het wel best/wil niet in therapie.
Ik denk dat je zeker 50 topics vindt. Met bijna allemaal de uitkomst ‘ik heb een ander’ of ‘therapie en het lag vooral aan mezelf maar we zijn beiden veranderd en we waarderen elkaar weer’ of ‘scheiding en meer of minder gedoe’
Ik denk dat je zeker 50 topics vindt. Met bijna allemaal de uitkomst ‘ik heb een ander’ of ‘therapie en het lag vooral aan mezelf maar we zijn beiden veranderd en we waarderen elkaar weer’ of ‘scheiding en meer of minder gedoe’
woensdag 20 januari 2021 12:12
Het kan best zijn dat je nu niet meer tevreden bent maar het heeft geen zin en is zelfs schadelijk om met terugwerkende kracht je hele relatie tot "slecht" te verklaren. Het was ooit leuk of tenminste goed genoeg. Dat neemt niet weg dat je nú iets wilt veranderen.
Ik geloof niks van die posts die zeggen dat je van een scheiding niet gelukkiger wordt. Het kan best zijn dat de liefde op is.
Ik geloof niks van die posts die zeggen dat je van een scheiding niet gelukkiger wordt. Het kan best zijn dat de liefde op is.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 20 januari 2021 12:12
Dus jullie hebben geen seks meer en hij geeft je nooit een knuffel, zegt nooit iets liefs tegen je? Dat is nogal wat. Ik vind het heel logisch dat je daar niet mee kunt leven en dat je meer verwacht van een relatie.
Dat jullie daarover niet kunnen praten en hij dichtslaat als je hierover met hem wil praten, vind ik ook erg liefdeloos klinken. Boeit het hem überhaupt wat jouw behoeftes zijn? Het klinkt alsof hij allang is uitgecheckt.
Ik snap niet dat er wordt gedaan alsof dit alleen het probleem van TO is. Tenzij hij a-seksueel is en geen intimiteit nodig heeft (wat heel weinig voorkomt) moet het voor hem toch ook een probleem zijn? Het zou voor mij in elk geval een groot probleem zijn als mijn man doodongelukkig is met zijn leven en met mij.
Dat jullie daarover niet kunnen praten en hij dichtslaat als je hierover met hem wil praten, vind ik ook erg liefdeloos klinken. Boeit het hem überhaupt wat jouw behoeftes zijn? Het klinkt alsof hij allang is uitgecheckt.
Ik snap niet dat er wordt gedaan alsof dit alleen het probleem van TO is. Tenzij hij a-seksueel is en geen intimiteit nodig heeft (wat heel weinig voorkomt) moet het voor hem toch ook een probleem zijn? Het zou voor mij in elk geval een groot probleem zijn als mijn man doodongelukkig is met zijn leven en met mij.
woensdag 20 januari 2021 12:17
Wij zijn er niet bij geweest toen TO dit haar man vertelde. Ik kan me goed voorstellen dat hij in shock is en de boodschap probeert te negeren. Deed mijn ex ook. En daarom moeten ze in gesprek blijven en op een rustige manier over de behoeften en wensen van beiden spreken. Ik hoop dat je daartoe nog een poging waagt, TO.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 20 januari 2021 12:19
Nee nooit een kus, knuffel oid. Ook amper naar de kinderen toe.Majime schreef: ↑20-01-2021 12:12Dus jullie hebben geen seks meer en hij geeft je nooit een knuffel, zegt nooit iets liefs tegen je? Dat is nogal wat. Ik vind het heel logisch dat je daar niet mee kunt leven en dat je meer verwacht van een relatie.
Dat jullie daarover niet kunnen praten en hij dichtslaat als je hierover met hem wil praten, vind ik ook erg liefdeloos klinken. Boeit het hem überhaupt wat jouw behoeftes zijn? Het klinkt alsof hij allang is uitgecheckt.
Ik snap niet dat er wordt gedaan alsof dit alleen het probleem van TO is. Tenzij hij a-seksueel is en geen intimiteit nodig heeft (wat heel weinig voorkomt) moet het voor hem toch ook een probleem zijn? Het zou voor mij in elk geval een groot probleem zijn als mijn man doodongelukkig is met zijn leven en met mij.
Hij wil wel seks met mij, dit liet ik toe maar was er daarna doodongelukkig van omdat het voor mij als een moetje voelde.
Hij kwam klaar en dat was het dan.
Als je nooit toenadering krijgt maar hij wel seks wil voelt dit niet goed.
Ik werd hier erg onzeker van juist omdat hij wel seks wilde maar verder geen toenadering zocht.
Ik heb mijzelf de afgelopen jaren weggecijferd en volle 100% aandacht gegeven aan kinderen en hem.. maar als je niks terug krijgt begin je aan jezelf te twijfelen.
En nu wil ik aan de toekomst denken waar ik gelukkig van wordt, en wat ik zou willen
