Relaties
alle pijlers
Wel of niet bij hem blijven?
woensdag 20 januari 2021 10:51
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
woensdag 20 januari 2021 12:21
Dank je voor je reactie, iedereen heeft zijn mening klaar.Bulbul schreef: ↑20-01-2021 12:17Wij zijn er niet bij geweest toen TO dit haar man vertelde. Ik kan me goed voorstellen dat hij in shock is en de boodschap probeert te negeren. Deed mijn ex ook. En daarom moeten ze in gesprek blijven en op een rustige manier over de behoeften en wensen van beiden spreken. Ik hoop dat je daartoe nog een poging waagt, TO.
Maar ik weet beter.
Ik heb hier heel lang mee rondgelopen en dit heeft op een gegeven moment zijn tol geeist lichamelijk maar ook geestelijk.
Afgevallen, geen eetlust, slecht slapen, twijfelen aan jezelf.
Ik ga zeker weer het gesprek aan en volgende maand eerste afspraak bij therapeut.
woensdag 20 januari 2021 12:22
Hier ligt denk ik je onvrede.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 12:19Nee nooit een kus, knuffel oid. Ook amper naar de kinderen toe.
Hij wil wel seks met mij, dit liet ik toe maar was er daarna doodongelukkig van omdat het voor mij als een moetje voelde.
Hij kwam klaar en dat was het dan.
Als je nooit toenadering krijgt maar hij wel seks wil voelt dit niet goed.
Ik werd hier erg onzeker van juist omdat hij wel seks wilde maar verder geen toenadering zocht.
Ik heb mijzelf de afgelopen jaren weggecijferd en volle 100% aandacht gegeven aan kinderen en hem.. maar als je niks terug krijgt begin je aan jezelf te twijfelen.
En nu wil ik aan de toekomst denken waar ik gelukkig van wordt, en wat ik zou willen
Je zorgt niet voor jezelf. Je zet jezelf minstens op plek 10. Ja, geen wonder dat je nu sikkeneurig bent! Je mag ook je eigen leven leiden mét een gezin hoor. Niemand zegt dat jij je maar op moet offeren.
Ga nu eerst een lijstje maken van dingen waar JIJ blij van wordt Wat JIJ graag weer zou willen gaan doen. En ga dat dan meteen doen of wanneer het Coronagewijs weer kan.
Als JIJ niet voor jezelf zorgt, een ander doet het al helemaal niet voor je!
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
woensdag 20 januari 2021 12:22
Dat klinkt alsof je het heel helder hebt en geen reden meer ziet om bij hem te blijven, klopt dat? In dat geval is het misschien beter om geen gesprekken over verandering te starten (en hem daarmee hoop te geven), maar om er een zo duidelijk en fatsoenlijk mogelijk einde aan te maken. Sterkte.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
woensdag 20 januari 2021 12:24
Eens.Luci_Mster2 schreef: ↑20-01-2021 11:31Tuurlijk moet ze niet hier komen vragen of ze weg moet gaan of niet. En als er negeert word moet ze met hem gaan praten alweer.
Maar het is niet alleen haar probleem en een leuke vent/persoon zou het vreselijk vinden als hun partner ongelukkig is.
En daar samen aan willen werken. Misschien niet meteen, er zullen gekwetse ego's kunnen zijn. Maar dan toch wel na verloop van tijd?
Nu legt het hij bij haar en wil zelf niets doen en gaat haar negeren en ontwijken. Ja, zij heeft de keus gemaakt om kinderen met hem te maken en nee, ze kan natuurlijk niet zomaar de stekker eruit trekken als er kinderen zijn.
Maar ze hoeft ook niet tegen haar zin bij iemand blijven waar geen intimiteit meer mee is en die zelf geen probleem ziet en haar probleem niet belangrijk vind. En haar dan gaat negeren en ontwijken.
Zo kan je toch ook niets?
To heeft ooit een keuze gemaakt die op dat moment goed was/leek, nu ze zoveel jaar verder is twijfelt ze of ze niet een andere keus moet gaan maken. En dat mag gewoon. Het is nu eenmaal niet zo dat eens gekozen = gekozen geldt.
De relatie heeft lang gewerkt en nu minder. Maar partner vindt dat alles goed gaat zoals het is en negeert haar. Het lijkt er nog geen eens op of hij het vervelend vindt, dat zij zich zo voelt. Blijkbaar wacht hij gewoon tot TO weer 'normaal' gaat doen en weer de bekende TO wordt. Terwijl dit misschien niet de persoon is die zij is of ondertussen is geworden. Na zoveel jaar ben je over het algemeen niet meer exact dezelfde als daarvoor.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 januari 2021 12:30
Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 11:57Dat weet ik.
Maar zoals ik aangeef in het begin van mijn bericht is dat ik hem heb leren kennen in een periode dat ik mij heel eenzaam voelde.
We zijn niet getrouwd trouwens.
Ik ga ook in therapie, omdat ik degene ben die twijfels heeft en niet hij.
Hij vind Hey niet nodig.
Ik heb niemand leren kennen oid qua vergelijkingsmateriaal.
Maar een relatie beleven op deze manier lijkt mij niet normaal.
Je lijkt dit aan te dragen als een soort excuus, waarom? Het is niet dat het een vlaag van verstandsverbijstering ofzo was hè, je hebt nota bene voor twee kinderen gekozen met deze man. De eerste na zéven jaar, dan kun je niet meer aankomen met het excuus 'ik was een eenzame puber toen ik hem leerde kennen'.
Ga gewoon in therapie.
woensdag 20 januari 2021 12:35
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd
Ik zie hier ook weer een excuus: doordat het van je partner niet zo uitbundig hoeft zit jij vastgeketend ofzo? Nee, dat jij nauwelijks iets onderneemt is aan jou, dat komt niet door hem. Echt, ga eerst maar eens op jezelf focussen ipv op hem/je relatie.
woensdag 20 januari 2021 12:39
Dit zinnetje uit de OP viel mij op:
Wat zou je graag willen? Voor jezelf? Is er iets wat je graag deed voor je kinderen kreeg, iets wat je graag wil weer oppakken?
En ook dat je het hebt over jezelf compleet wegcijferen voor je kinderen en je man. Ik denk dat daar je grote probleem zit. Waarom heb je dat gedaan? Dacht je echt dat dit nodig was? Want het hoeft niet hoor. Ik heb zelf twee kinderen, maar ik heb mezelf nooit compleet weggecijferd. Ja, misschien de eerste paar maanden als je net een baby hebt, dan draaide mijn leven eventjes totaal om mijn kind, maar jarenlang?Waarom zou je dat doen?Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Wat zou je graag willen? Voor jezelf? Is er iets wat je graag deed voor je kinderen kreeg, iets wat je graag wil weer oppakken?
woensdag 20 januari 2021 12:44
Goede post. Thordïs zei iets soortgelijks.Doreia* schreef: ↑20-01-2021 12:22Hier ligt denk ik je onvrede.
Je zorgt niet voor jezelf. Je zet jezelf minstens op plek 10. Ja, geen wonder dat je nu sikkeneurig bent! Je mag ook je eigen leven leiden mét een gezin hoor. Niemand zegt dat jij je maar op moet offeren.
Ga nu eerst een lijstje maken van dingen waar JIJ blij van wordt Wat JIJ graag weer zou willen gaan doen. En ga dat dan meteen doen of wanneer het Coronagewijs weer kan.
Als JIJ niet voor jezelf zorgt, een ander doet het al helemaal niet voor je!
Begin daar eens mee TO. Jezelf gelukkiger te voelen zonder meteen je huwelijk op te blazen.
woensdag 20 januari 2021 12:55
TO, je vergeet ook even dat we al een jaar in een hele gekke situatie leven door corona. Je kán nu ook al een tijd niets ondernemen. Je merkt het misschien niet bewust maar dat beïnvloedt ook je stemming.
En ja, dan zijn er mensen die er alsnog een feestje van maken met een lokale borrelplank, of een spontane avondwandeling met z'n tweeën en een flesje wijn. Een romantisch woordje van 'wij redden het wel' of 'met jou zou ik altijd in lockdown willen zijn'.
"Net als in de film... ik wil het.."
En dan heb jij een partner die daar veel passiever in is en bij wie het eigenlijk altijd corona is. En waar je voorheen met een vriendin of familie zou afspreken zit je nu naar die man op de bank te kijken. In afwachting van of híj́ er ook eens een feestje van gaat maken.
Ik kan je vertellen: Dat gaat niet gebeuren.
Uiteindelijk moet je toch zelf beginnen met die dingen te gaan doen waar je gelukkig van wordt, dat kan ook prima met een slechte relatie ernaast. Dus doe die cursus, ga jezelf fit en mooi en happy maken. Daar heb je hem niet bij nodig.
En als je straks een leuke hobby, baan en vrienden hebt en je relatie is dan nog een onoverkomelijk struikelblok dan kan je altijd nog de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Weet je, als je nu uit elkaar gaat dan heb je er in eerste instantie een paar grote problemen bij (huisvesting, huilende kinderen, verdriet, financiën). Dan kom je helemaal niet toe aan jezelf. Mijn advies zou zijn: kies voor jezelf binnen de relatie en kijk hoe je je dan voelt.
En ja, dan zijn er mensen die er alsnog een feestje van maken met een lokale borrelplank, of een spontane avondwandeling met z'n tweeën en een flesje wijn. Een romantisch woordje van 'wij redden het wel' of 'met jou zou ik altijd in lockdown willen zijn'.
"Net als in de film... ik wil het.." En dan heb jij een partner die daar veel passiever in is en bij wie het eigenlijk altijd corona is. En waar je voorheen met een vriendin of familie zou afspreken zit je nu naar die man op de bank te kijken. In afwachting van of híj́ er ook eens een feestje van gaat maken.
Ik kan je vertellen: Dat gaat niet gebeuren.
Uiteindelijk moet je toch zelf beginnen met die dingen te gaan doen waar je gelukkig van wordt, dat kan ook prima met een slechte relatie ernaast. Dus doe die cursus, ga jezelf fit en mooi en happy maken. Daar heb je hem niet bij nodig.
En als je straks een leuke hobby, baan en vrienden hebt en je relatie is dan nog een onoverkomelijk struikelblok dan kan je altijd nog de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Weet je, als je nu uit elkaar gaat dan heb je er in eerste instantie een paar grote problemen bij (huisvesting, huilende kinderen, verdriet, financiën). Dan kom je helemaal niet toe aan jezelf. Mijn advies zou zijn: kies voor jezelf binnen de relatie en kijk hoe je je dan voelt.
woensdag 20 januari 2021 13:16
Wauw, deze woorden raken mij.Parella schreef: ↑20-01-2021 12:55TO, je vergeet ook even dat we al een jaar in een hele gekke situatie leven door corona. Je kán nu ook al een tijd niets ondernemen. Je merkt het misschien niet bewust maar dat beïnvloedt ook je stemming.
En ja, dan zijn er mensen die er alsnog een feestje van maken met een lokale borrelplank, of een spontane avondwandeling met z'n tweeën en een flesje wijn. Een romantisch woordje van 'wij redden het wel' of 'met jou zou ik altijd in lockdown willen zijn'.
En dan heb jij een partner die daar veel passiever in is en bij wie het eigenlijk altijd corona is. En waar je voorheen met een vriendin of familie zou afspreken zit je nu naar die man op de bank te kijken. In afwachting van of híj́ er ook eens een feestje van gaat maken.
Ik kan je vertellen: Dat gaat niet gebeuren.
Uiteindelijk moet je toch zelf beginnen met die dingen te gaan doen waar je gelukkig van wordt, dat kan ook prima met een slechte relatie ernaast. Dus doe die cursus, ga jezelf fit en mooi en happy maken. Daar heb je hem niet bij nodig.
En als je straks een leuke hobby, baan en vrienden hebt en je relatie is dan nog een onoverkomelijk struikelblok dan kan je altijd nog de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Weet je, als je nu uit elkaar gaat dan heb je er in eerste instantie een paar grote problemen bij (huisvesting, huilende kinderen, verdriet, financiën). Dan kom je helemaal niet toe aan jezelf. Mijn advies zou zijn: kies voor jezelf binnen de relatie en kijk hoe je je dan voelt.
Bedankt voor je reactie.
En inderdaad ik ga nu mijzelf meer op 1 zetten en mijn geluk terug vinden.
En ik therapie.
En wat de toekomst brengt dat zien we wel... maar eerst zelfzorg
woensdag 20 januari 2021 13:17
Dit inderdaad. Je man zal van introvert niet snel veranderen in een extravert dus daar naar verlangen is gaat niet opschieten. In een fijne relatie is het geven en nemen naar elkaar in balans en deze dynamiek gaat over en weer in een relatie.Thordïs schreef: ↑20-01-2021 10:59Logisch dat hij niet gaat smeken. Er is niks mis met hem, jij bent opeens ontevreden...
En ja dit is een normale fase. Doorgaans is er dan ook al, of bijna, iemand die je wél zo goed begrijpt en die wél z’n best doet, complimenten geeft en je ziet zoals je bent enzo.
Oplossing: je eigen leven leuker maken, relatietherapie en je man leren waarderen. Word een leukere partner voor hem (en niet de partner die je zelf zou willen hebben) en waardeer hem eens een beetje
De basis is dat je met jezelf gelukkig en tevreden bent en niet van een partner verwacht en verlangt dit 100% voor jou op te vullen. Wat geeft jijzelf in jullie relatie? Jij bent daar net zo goed verantwoordelijk voor. Zie je dingen bij jouw partner die je wel waardeert en zeg je dit ook? Als je gaat klagen wat er allemaal aan hem mankeert dan is het logisch dat een introverte man dichtklapt. Een partner voelt zich dan niet gewaardeerd. Dat zou je zelf ook niet leuk vinden om te horen.
Je kunt je relatie met relatietherapie uitdiepen door meer aan te geven welke behoefte je hebt en andersom. Als jullie als partners om elkaar geven werken jullie hier aan en houdt je rekening met elkaars behoefte. Jij dient net zo goed rekening te houden met de behoefte van jouw partner. Ga vooral aan de slag om voor jezelf dingen te ondernemen waarvan je energie krijgt en blij wordt. Daardoor stijgt je levensgeluk en zie je dat jouw ontevredenheid niet volledig aan je partner ligt. De basis ben jezelf.
woensdag 20 januari 2021 13:54
En mooi en duidelijk advies.Parella schreef: ↑20-01-2021 12:55TO, je vergeet ook even dat we al een jaar in een hele gekke situatie leven door corona. Je kán nu ook al een tijd niets ondernemen. Je merkt het misschien niet bewust maar dat beïnvloedt ook je stemming.
En ja, dan zijn er mensen die er alsnog een feestje van maken met een lokale borrelplank, of een spontane avondwandeling met z'n tweeën en een flesje wijn. Een romantisch woordje van 'wij redden het wel' of 'met jou zou ik altijd in lockdown willen zijn'.
En dan heb jij een partner die daar veel passiever in is en bij wie het eigenlijk altijd corona is. En waar je voorheen met een vriendin of familie zou afspreken zit je nu naar die man op de bank te kijken. In afwachting van of híj́ er ook eens een feestje van gaat maken.
Ik kan je vertellen: Dat gaat niet gebeuren.
Uiteindelijk moet je toch zelf beginnen met die dingen te gaan doen waar je gelukkig van wordt, dat kan ook prima met een slechte relatie ernaast. Dus doe die cursus, ga jezelf fit en mooi en happy maken. Daar heb je hem niet bij nodig.
En als je straks een leuke hobby, baan en vrienden hebt en je relatie is dan nog een onoverkomelijk struikelblok dan kan je altijd nog de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Weet je, als je nu uit elkaar gaat dan heb je er in eerste instantie een paar grote problemen bij (huisvesting, huilende kinderen, verdriet, financiën). Dan kom je helemaal niet toe aan jezelf. Mijn advies zou zijn: kies voor jezelf binnen de relatie en kijk hoe je je dan voelt.
Vooral dat stukje over, een passivere partner voor wie het altijd corona is. Ik kan mij voorstellen dat dit in best veel relaties aan het opspelen is.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 januari 2021 13:57
Goed plan om in therapie te gaan. Je zoekt de oplossing van de leegte/eenzaam buiten jezelf. Zo ben je de relatie gestart en daar zit je nog steeds in vast. Jouw overtuiging is als HIJ maar dit en dat dan zal IK gelukkig zijn. Dit is een illusie. De oplossing zit in jezelf. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Onderzoek wie je bent en wat je nodig hebt. Zie je herhalende patronen uit je jeugd? Wat heb je nodig om wel klaar te komen tijdens de seks en zorg hier dan ook voor. Neem de regie in je leven (terug) Toon initiatief en leg het niet bij een ander! Als jij veranderd , veranderd de relatie ook. Dan volgt het antwoord vanzelf of je wel of niet moet scheiden. Nu is het nog te vroeg. Jij moet eerst met jezelf aan de slag.
woensdag 20 januari 2021 14:01
Ik zie juist geen herhalende patronen uit mijn jeugd.Roodkapjeendewolf schreef: ↑20-01-2021 13:57Goed plan om in therapie te gaan. Je zoekt de oplossing van de leegte/eenzaam buiten jezelf. Zo ben je de relatie gestart en daar zit je nog steeds in vast. Jouw overtuiging is als HIJ maar dit en dat dan zal IK gelukkig zijn. Dit is een illusie. De oplossing zit in jezelf. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Onderzoek wie je bent en wat je nodig hebt. Zie je herhalende patronen uit je jeugd? Wat heb je nodig om wel klaar te komen tijdens de seks en zorg hier dan ook voor. Neem de regie in je leven (terug) Toon initiatief en leg het niet bij een ander! Als jij veranderd , veranderd de relatie ook. Dan volgt het antwoord vanzelf of wel of niet moet scheiden. Nu is het nog te vroeg. Jij moet eerst met jezelf aan de slag.
Ik was altijd extravert, zeker van mijzelf en vol zelf vertrouwen.
Dit ben ik ergens de afgelopen jaren kwijt geraakt.
En nu moet ik mijzelf weer zien terug te vinden.
woensdag 20 januari 2021 15:05
Parella, ik herken bepaalde zaken uit jouw verhaal wel (en ook wel uit TO). Natuurlijk ook niet alles. Maar wij hebben er op toen voor gekozen om niet samen door te gaan. De verschillen bleken na al die jaren toch wel dusdanig, dat we elkaar in de weg begonnen te zitten. Wij zijn dus wel uit elkaar.
Wat To zegt: ik ben altijd uitbundig/actief/ed geweest. Als je een rustige partner hebt en door bepaalde omstandigheden, kan het best zijn dat je je gaat aanpassen. En op een gegeven moment zo ben ik nu echt niet én/of ik wil gewoon mijzelf kunnen zijn. Vaak zie je in een relatie dat één van de twee zich meer aanpast en als je dan ook nog graag wilt pleasen, dan loop je jezelf voorbij. Vandaar dat het voor een partner ineens een verrassing kan zijn als je zegt jezelf niet meer te zijn of anders wilt zijn.
Zoiets sluipt erin. Stel je hebt 365 tshirts in alle kleuren van de regenboog, maar een regenboog heeft maar 7 kleuren, dus alle andere 358 shirts zijn de kleurnuances daar tussen. Van dag tot dag valt het niet op dat je t-shirt gisteren indigo was en nu lichter indigo en de dag erna iets meer blauw. Maar als je met oud en nieuw weer naar rood gaat, valt iedereen hebt op!
Zo gaat het ook vaak met zaken die erin sluipen, het is jarenlang steeds maar een kleine verandering, maar als je terug naar de eerste dag wilt, is het verschil ineens enorm.
Daarom is het ook verstandig om tussentijd te blijven praten.
Wat To zegt: ik ben altijd uitbundig/actief/ed geweest. Als je een rustige partner hebt en door bepaalde omstandigheden, kan het best zijn dat je je gaat aanpassen. En op een gegeven moment zo ben ik nu echt niet én/of ik wil gewoon mijzelf kunnen zijn. Vaak zie je in een relatie dat één van de twee zich meer aanpast en als je dan ook nog graag wilt pleasen, dan loop je jezelf voorbij. Vandaar dat het voor een partner ineens een verrassing kan zijn als je zegt jezelf niet meer te zijn of anders wilt zijn.
Zoiets sluipt erin. Stel je hebt 365 tshirts in alle kleuren van de regenboog, maar een regenboog heeft maar 7 kleuren, dus alle andere 358 shirts zijn de kleurnuances daar tussen. Van dag tot dag valt het niet op dat je t-shirt gisteren indigo was en nu lichter indigo en de dag erna iets meer blauw. Maar als je met oud en nieuw weer naar rood gaat, valt iedereen hebt op!
Zo gaat het ook vaak met zaken die erin sluipen, het is jarenlang steeds maar een kleine verandering, maar als je terug naar de eerste dag wilt, is het verschil ineens enorm.
Daarom is het ook verstandig om tussentijd te blijven praten.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 januari 2021 15:10
Thordïs schreef: ↑20-01-2021 11:02Oh en die basis, die heb je. Je zegt dat de basis er van jouw kant niet meer is en dat is onzin. Je basis is je lange relatie, je kinderen, je goed met elkaar overweg kunnen. Niet liefde. Liefde is een werkwoord en niet een gevoel. Dus als jij niks doet voor je partner en hem alleen beoordeelt dan voel je idd geen liefde. Doe anders en je voelt je anders. Niet volgende maand al maar wel volgend jaar.
En mensen denken altijd dat ‘in goede tijden en slechte tijden’ inhoudt dat het of goed gaat en dat de slechte tijden de tegenslagen zijn, ziekte, overlijden, ontslag. Dat is niet zo denk ik. De slechte tijden zijn dit soort tijden. Waarin je elkaar even kwijt bent, het niet meer weet de ander niet meer leuk vindt. Dát zijn de slechte tijden. En als je er wat van wilt maken, welke relatie dan ook, dan moet je dáár dus doorheen
Wat een goeie reactie!
woensdag 20 januari 2021 15:25
Ik ben gescheiden en in die korte tijd dat ik om me heen kijk, zie ik maar weinig mannen die ik de moeite waard vind. Moeten ze ook maar net zelf op zoek zijn naar een relatie en de interesse wederzijds zijn.boekenlegger0 schreef: ↑20-01-2021 11:36Misschien een rare vraag: zijn er in jouw omgeving mensen gescheiden die nu een nieuwe flitsende relatie hebben?
Kortom, als je als vrouw kritisch bent, zijn er niet veel leuke vissen in die vijver die aan jouw maatstaven voldoen. Trust me. En de leuke exemplaren die er wél zijn, wil iedere vrouw hebben. Dus dat is met 5 vrouwen vissen naar diezelfde man.
Of ben ik de enige die maar weinig mannen leuk genoeg vind?
Uiteraard geen reden om in een huwelijk te blijven dat niet bevalt. Maar het is écht niet zo dat je dan hoeft te verwachten dat de leuke mannen en masse bij je voor de deur staan.
woensdag 20 januari 2021 15:29
Ik vroeg naar scheidingen in de omgeving omdat ik in de omgeving heb gezien dat scheiden besmettelijk is. Zodra de partners uit scheiding 1 een nieuwe relatie hadden gingen mensen in hun directe omgeving scheiden. Het lijkt erop dat mensen soms het vertrouwen nodig hebben dat er leven na een scheiding mogelijk is.
Ik weet niet of er veel leuke mannen zijn. Ik zie wel dat iedereen die ik ken binnen 1 jaar na scheiding weer een nieuwe relatie heeft.
Ik weet niet of er veel leuke mannen zijn. Ik zie wel dat iedereen die ik ken binnen 1 jaar na scheiding weer een nieuwe relatie heeft.
woensdag 20 januari 2021 15:30
Je hebt je belangrijkste relatie verwaarloosd. Die met jezelf.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 14:01Ik zie juist geen herhalende patronen uit mijn jeugd.
Ik was altijd extravert, zeker van mijzelf en vol zelf vertrouwen.
Dit ben ik ergens de afgelopen jaren kwijt geraakt.
En nu moet ik mijzelf weer zien terug te vinden.
Niet meer doen.
Plan tijd voor jezelf om weer dat te gaan doen wat je leuk vind. Zeg eens vaker : ja! Als je kinderen iets voorstellen. Loop weer eens met je kinderen door de waterplassen als het heeft geregend, ga weer eens samen een kleurplaat inkleuren, doe op zaterdagavond een huisdisco. Wat je maar leuk vind en waar je wel weer eens zin in hebt. Kinderen zijn een perfect excuus om zulke dingen gewoon weer ongegeneerd te doen
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
