Relaties
alle pijlers
Wel of niet bij hem blijven?
woensdag 20 januari 2021 10:51
Hallo allemaal,
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
Ik ben een vrouw van 35 en mijn partner en ik hebben 2 kinderen van 5 en 9 jaar.
Nu is het zo dat ik al een hele tijd twijfel heb over de relatie voortzetten met mijn partner.
Wij zijn 16 jaar samen en hij was zo een beetje mijn eerste vriendje.
Ik heb hem leren kennen in een periode dat ik erg eenzaam was.
Ik was net als tiener verhuist met mijn ouders naar een ander dorp en al het contact met mijn vriendinnen die ik al mijn hele leven kon is hierdoor verwatert.
Wij zijn na 3 jaar gaan samenwonen en 4 jaar later werd onze oudste dochter geboren.
Je kent het wel, je leven draait om je kind en beland in een sneltrein.
Weer 4 jaar later werd de jongste geboren.
Nu de kinderen ouder zijn en dus iets zelfstandiger merk ik dat ikzelf meer rust vind en kritischer kijk naar wat ik heb, wil en niet wil.
Nu is het zo dat ik mij meer stoor aan mijn partner zijn doen en laten.
Ik was altijd de gezellige ik, in voor een dolletje, sociaal en ondernemend.
Mijn partner is erg introvert, van hem hoeft het allemaal niet zo uitbundig.
Ik voel mij hierdoor erg benauwd, het idee dat ik met mijn partner de rest van mijn leven moet doorbrengen.
Ik mis een spontane knuffel van hem, een kus, lieve woordjes, complimentjes en gewoon iemand die je blij maakt.
Dit alles is eigenlijk nooit geweest, en volgens hem is hij niet zo.
Het aard zit niet in het beestje zeg maar en denk dat dit eigenlijk nooit echt zou komen.
En dat besef heb ik nu gekregen nu ik iets meer rust krijg.
Ik heb afgelopen week na slapeloze nachten mijn twijfels bij hem uitgesproken en wat mij dwars zit en wat ik mis.
Zijn antwoord was dat we in een sleur zitten en dit normaal is en hij geen problemen zag.
Hij vond dat ik met een therapeut moest gaan praten en we elkaar de ruimte moeten geven.
Nu is het zo dat hij mij sinds het gesprek totaal negeert.
We eten samen met de kinderen maar als de kinderen slapen gaat hij naar boven.
Ik had gehoopt dat hij mij zou smeken bij hem te blijven, en dat hij van mij houdt en mij echt niet kwijt wil.
Dit alles heeft hij nooit gezegd waardoor ik nog meer ga twijfelen.
Ik weet je moet er voor vechten een huwelijk of relatie, maar wat als die basis vanaf mijn kant er niet meer is?
Ik hou van hem als persoon en als vader van de kinderen maar als levenspartner?
Hoe zien jullie dit, is het een fase? En zijn er meerdere vrouwen/moeder die zoiets hebben meegemaakt en hoe gingen jullie er mee om en hoe zijn jullie hier uit gekomen?
Liefs
woensdag 20 januari 2021 15:48
Je ziet jezelf als slachtoffer en hem als schuldige. Daar zou ik als partner ook geen zin in hebben, het is niet eerlijk tegenover hem. Jullie zitten samen in deze relatie en hebben samen al jaren een bepaalde dynamiek. Dan kan je nu wel gaan eisen dat hij verandert, maar wat doe jij?Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 12:21Dank je voor je reactie, iedereen heeft zijn mening klaar.
Maar ik weet beter.
Ik heb hier heel lang mee rondgelopen en dit heeft op een gegeven moment zijn tol geeist lichamelijk maar ook geestelijk.
Afgevallen, geen eetlust, slecht slapen, twijfelen aan jezelf.
Ik ga zeker weer het gesprek aan en volgende maand eerste afspraak bij therapeut.
woensdag 20 januari 2021 15:51
Dit klinkt als mijn 1e serieuze relatie, met 1 heel belangrijk verschil dat er geen kinderen waren (gelukkig).
Je hebt hem leren kennen toen je jong was en in een hele andere levensfase zat en andere dingen belangrijk vond dan 16 jaar later. Met enig geluk ontwikkel je samen, maar ook heel vaak niet. Jij schrijft dat je altijd extravert bent geweest, je partner het tegenovergestelde. Dit was destijds bij mij ook het geval. Ook ik paste mij geheel onbewust steeds meer aan aan hem, waarom? Uitgaan (ik noem maar een voorbeeld) hield hij niet van, want jaloers en stel dat een andere man nog maar naar mij keek, dan volgde er ruzie of discussies. Resultaat, niet uitgaan dus. Ik raakte mezelf totaal kwijt, al was hij ook écht een goed persoon, maar qua persoonlijkheid zo anders dan ik. Ik voerde hierover veel gesprekken met hem, maar kreeg ook altijd het antwoord dat hij nu eenmaal niet zo was. Ik was er op een gegeven moment echt klaar mee en ging zo nu en dan dus gezellig met vrienden een hapje eten of een borreltje drinken. Helaas kreeg ik ook daar weer commentaar op, maar hij was vrij om mee te gaan, maar ‘zo was hij nu eenmaal niet’.
Ook qua intimiteit was het hetzelfde als bij jullie, wel seks willen, maar nooit eens spontaan een knuffel of kus. Ik kon het op een gegeven moment ook niet meer opbrengen.
Daarnaast, vind ik, ontwikkel je jezelf gigantisch tussen je 25-35 en is dit vrij bepalend voor de rest van je leven. Bijschaven is zeker nog mogelijk daarna, maar écht veranderen doe je of kun je dan niet meer. Als je deze ontwikkeling niet in dezelfde richting samen doormaakt, dan gaat dit op een gegeven moment opbreken. Als je, als partners, dan niet openstaat om echt naar elkaar te luisteren, dan kom je soms tot de conclusie dat jullie niet dezelfde ontwikkeling hebben doorgemaakt en elkaar onderweg zijn verloren, de zgn ‘koek is op’.
Kan je man wel zeggen dat het jouw probleem is, maar dat is lulkoek natuurlijk, het is net zo goed zijn probleem. Het is alleen vrij lastig iemands persoonlijkheid te (willen)veranderen en dat moet je ook niet willen. Wel kun je naar elkaar luisteren en kijken naar wat er nog wel mogelijk is, gezien jullie kinderen hebben.
Therapie voor jezelf is nooit verkeerd, maar relatietherapie vind ik in jullie geval absoluut geen overbodige luxe. Als je partner dit absoluut niet zou willen, dan zou ik dat ook zien als er niet aan willen werken. Ik zou in elk geval dan ook voor mezelf kiezen en een goeie regeling treffen mbt jullie kinderen, want om nu de rest van je leven met een man door te brengen die geen energie steekt in zijn relatie en intimiteit als overbodige luxe ziet, daar zou ik ook voor passen!
Ben je financieel wel onafhankelijk van je partner?
Ik wens je heel veel succes!
Je hebt hem leren kennen toen je jong was en in een hele andere levensfase zat en andere dingen belangrijk vond dan 16 jaar later. Met enig geluk ontwikkel je samen, maar ook heel vaak niet. Jij schrijft dat je altijd extravert bent geweest, je partner het tegenovergestelde. Dit was destijds bij mij ook het geval. Ook ik paste mij geheel onbewust steeds meer aan aan hem, waarom? Uitgaan (ik noem maar een voorbeeld) hield hij niet van, want jaloers en stel dat een andere man nog maar naar mij keek, dan volgde er ruzie of discussies. Resultaat, niet uitgaan dus. Ik raakte mezelf totaal kwijt, al was hij ook écht een goed persoon, maar qua persoonlijkheid zo anders dan ik. Ik voerde hierover veel gesprekken met hem, maar kreeg ook altijd het antwoord dat hij nu eenmaal niet zo was. Ik was er op een gegeven moment echt klaar mee en ging zo nu en dan dus gezellig met vrienden een hapje eten of een borreltje drinken. Helaas kreeg ik ook daar weer commentaar op, maar hij was vrij om mee te gaan, maar ‘zo was hij nu eenmaal niet’.
Ook qua intimiteit was het hetzelfde als bij jullie, wel seks willen, maar nooit eens spontaan een knuffel of kus. Ik kon het op een gegeven moment ook niet meer opbrengen.
Daarnaast, vind ik, ontwikkel je jezelf gigantisch tussen je 25-35 en is dit vrij bepalend voor de rest van je leven. Bijschaven is zeker nog mogelijk daarna, maar écht veranderen doe je of kun je dan niet meer. Als je deze ontwikkeling niet in dezelfde richting samen doormaakt, dan gaat dit op een gegeven moment opbreken. Als je, als partners, dan niet openstaat om echt naar elkaar te luisteren, dan kom je soms tot de conclusie dat jullie niet dezelfde ontwikkeling hebben doorgemaakt en elkaar onderweg zijn verloren, de zgn ‘koek is op’.
Kan je man wel zeggen dat het jouw probleem is, maar dat is lulkoek natuurlijk, het is net zo goed zijn probleem. Het is alleen vrij lastig iemands persoonlijkheid te (willen)veranderen en dat moet je ook niet willen. Wel kun je naar elkaar luisteren en kijken naar wat er nog wel mogelijk is, gezien jullie kinderen hebben.
Therapie voor jezelf is nooit verkeerd, maar relatietherapie vind ik in jullie geval absoluut geen overbodige luxe. Als je partner dit absoluut niet zou willen, dan zou ik dat ook zien als er niet aan willen werken. Ik zou in elk geval dan ook voor mezelf kiezen en een goeie regeling treffen mbt jullie kinderen, want om nu de rest van je leven met een man door te brengen die geen energie steekt in zijn relatie en intimiteit als overbodige luxe ziet, daar zou ik ook voor passen!
Ben je financieel wel onafhankelijk van je partner?
Ik wens je heel veel succes!
woensdag 20 januari 2021 15:57
dianaf schreef: ↑20-01-2021 12:24Eens.
To heeft ooit een keuze gemaakt die op dat moment goed was/leek, nu ze zoveel jaar verder is twijfelt ze of ze niet een andere keus moet gaan maken. En dat mag gewoon. Het is nu eenmaal niet zo dat eens gekozen = gekozen geldt.
De relatie heeft lang gewerkt en nu minder. Maar partner vindt dat alles goed gaat zoals het is en negeert haar. Het lijkt er nog geen eens op of hij het vervelend vindt, dat zij zich zo voelt. Blijkbaar wacht hij gewoon tot TO weer 'normaal' gaat doen en weer de bekende TO wordt. Terwijl dit misschien niet de persoon is die zij is of ondertussen is geworden. Na zoveel jaar ben je over het algemeen niet meer exact dezelfde als daarvoor.
Precies dit, de stelling ‘ooit heb je voor hem gekozen, dus.......’ is zo’n ontzettende dooddoener. Alsof iemand op 20-jarige leeftijd nog exact dezelfde persoon is op 35-jarige leeftijd.
woensdag 20 januari 2021 15:59
Ik ken jouw man niet en ik geloof op zich best wel dat het (nu) niet zo leuk is tussen jullie. Maar heb je jezelf ook wel eens de vraag gesteld of jij (nog) wel die leuke vrouw bent voor je man? Jij zegt dat hij niet leuk is voor jou. Maar als dat is hoe jij over hem en jullie relatie denkt, kan ik me ook zomaar heel goed voorstellen dat jij niet die leuke vrouw (meer) voor hem bent.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 12:21Dank je voor je reactie, iedereen heeft zijn mening klaar.
Maar ik weet beter.
Ik heb hier heel lang mee rondgelopen en dit heeft op een gegeven moment zijn tol geeist lichamelijk maar ook geestelijk.
Afgevallen, geen eetlust, slecht slapen, twijfelen aan jezelf.
Ik ga zeker weer het gesprek aan en volgende maand eerste afspraak bij therapeut.
Je wilt nl. vaak best wel moeite voor iemand doen, maar dan moet je dat willen op een basis van verbinding en niet op basis van 'jij deugt niet, fix het'. En een mopperige ontevreden vrouw is niet de beste motivator om jezelf te verbeteren. Dan krijg je al snel het gevoel dat je een toneelstukje moet gaan opvoeren of een dansje moet doen en dat heeft bar weinig te maken met samen er het beste van willen maken. En ik mis in jouw schrijven niet alleen aan zijn kant een samen gevoel. Maar ook bij jou mis ik het samen gevoel. Je ontevredenheid spat er vanaf en zo'n vrouw zou ik zelf ook niet graag willen knuffelen.
Ik denk dat je jouzelf en misschien in tweede instantie je relatie/je man een dienst bewijst door weer opnieuw op zoek te gaan naar wat jou blij maakt, los van je man. Dus verwacht de lol niet in eerste instantie uit je man te halen, maar haal het uit je eigen leven. Als jij meer plezier krijgt in je eigen leven, wordt het makkelijker om met een neutralere blik naar je relatie te kijken. Want nu zit er denk ik ook een stuk persoonlijke onvrede die je op je relatie/man projecteert. Als jouw persoonlijke onvrede met je eigen leven niet meer in de weg zit, kan je daarna een stuk beter kijken of jij en je man nog bij elkaar passen. Maar het zou ook zomaar kunnen zijn dat jouw teruggevonden levensplezier ook voor hem een stuk aantrekkelijker werkt. Een vrolijke vrouw is nu eenmaal leuker om te knuffelen dan een chagerijnige ontevreden vrouw. Leuke dingen samen doen is een stuk leuker om met iemand te doen die lekker in haar vel zit dan met iemand die al snel begint te mopperen over x of y.
Kortom, werk eerst aan jezelf en dan kun je daarna je relatie beter beoordelen.
woensdag 20 januari 2021 16:03
spuit_111 schreef: ↑20-01-2021 15:48Je ziet jezelf als slachtoffer en hem als schuldige. Daar zou ik als partner ook geen zin in hebben, het is niet eerlijk tegenover hem. Jullie zitten samen in deze relatie en hebben samen al jaren een bepaalde dynamiek. Dan kan je nu wel gaan eisen dat hij verandert, maar wat doe jij?
Wat een onzin. Wat is niet eerlijk tegenover hem? Dat ze al heel vaak eea ter sprake heeft gebracht, wat hij blijft afdoen als ‘zo ben ik nu eenmaal’? En omdat je samen al jaren in een bepaalde dynamiek zit, dan moet het maar tot je dood op dezelfde dynamiek verder gaan? Dus hij hoeft zich niet aan te passen, maar zij moet dat wél? Zij moet maar genoegen gaan nemen met alleen seks en nooit een spontane knuffel of kus? Misschien had ze hier 10 jaar geleden nog geen last van en miste ze dat minder, maar het toch echt wel haar goed recht dit nu wél te missen. In mijn ogen werk je altijd nog samen aan een relatie en zo niet, dan is het trekken aan een dood paard!
woensdag 20 januari 2021 16:06
Vast allemaal waar. Maar de opdracht ‘doe eens spontaan’ is een beetje lastig. En ‘knuffel mij maar dan wel uit jezelf’ ook. Uiteraard kan iemand z’n best doen enzo, maar hij is blijkbaar al jaren zoals hij is. Scheiden mag altijd, maar ik denk dat het probleem niet is dat hij niet knuffelt eigenlijk en ook niet opgelost is met elke dag een kus en knuffelloisnvt schreef: ↑20-01-2021 16:03Wat een onzin. Wat is niet eerlijk tegenover hem? Dat ze al heel vaak eea ter sprake heeft gebracht, wat hij blijft afdoen als ‘zo ben ik nu eenmaal’? En omdat je samen al jaren in een bepaalde dynamiek zit, dan moet het maar tot je dood op dezelfde dynamiek verder gaan? Dus hij hoeft zich niet aan te passen, maar zij moet dat wél? Zij moet maar genoegen gaan nemen met alleen seks en nooit een spontane knuffel of kus? Misschien had ze hier 10 jaar geleden nog geen last van en miste ze dat minder, maar het toch echt wel haar goed recht dit nu wél te missen. In mijn ogen werk je altijd nog samen aan een relatie en zo niet, dan is het trekken aan een dood paard!
woensdag 20 januari 2021 16:07
Goed advies. En nog best kans dat dit precies is wat je relatie/man nodig heeft. Maar doe het voor jezelf. Jij wordt er een vrolijker mens van. En dat dit afstraalt op anderen (kinderen, man) is een mooie bonus.Parella schreef: ↑20-01-2021 12:55
Uiteindelijk moet je toch zelf beginnen met die dingen te gaan doen waar je gelukkig van wordt, dat kan ook prima met een slechte relatie ernaast. Dus doe die cursus, ga jezelf fit en mooi en happy maken. Daar heb je hem niet bij nodig.
En als je straks een leuke hobby, baan en vrienden hebt en je relatie is dan nog een onoverkomelijk struikelblok dan kan je altijd nog de keuze maken om uit elkaar te gaan.
Weet je, als je nu uit elkaar gaat dan heb je er in eerste instantie een paar grote problemen bij (huisvesting, huilende kinderen, verdriet, financiën). Dan kom je helemaal niet toe aan jezelf. Mijn advies zou zijn: kies voor jezelf binnen de relatie en kijk hoe je je dan voelt.
woensdag 20 januari 2021 16:18
Thordïs schreef: ↑20-01-2021 16:06Vast allemaal waar. Maar de opdracht ‘doe eens spontaan’ is een beetje lastig. En ‘knuffel mij maar dan wel uit jezelf’ ook. Uiteraard kan iemand z’n best doen enzo, maar hij is blijkbaar al jaren zoals hij is. Scheiden mag altijd, maar ik denk dat het probleem niet is dat hij niet knuffelt eigenlijk en ook niet opgelost is met elke dag een kus en knuffel
Dat bedoel ik ook niet, ik bedoel dat je karaktereigenschappen niet kunt veranderen. Dat ze hier in het verleden prima mee kon leven, maar dit in de loop vd relatie wél is gaan missen en dat mag natuurlijk. Wellicht vindt haar partner bepaalde eigenschappen van haar nu ook minder leuk, maar als dit na bespreken niet verenigbaar is, dan is dat erg lastig.
woensdag 20 januari 2021 16:22
iets met ontwikkeling geloof ik.
woensdag 20 januari 2021 18:08
Thordïs schreef: ↑20-01-2021 11:10Maar hij is dus zoals hij is. Jij zegt ‘ik vind je niet goed zoals je bent ik wil dat je anders wordt, veel succes’ en klaar. En na een paar maanden ‘nee je hebt het niet goed gedaan, ik ben ontevreden’ en dan moet hij smeken?
Zoek verbinding. Jij klaagt en verwacht verbetering. Dat zorgt voor verwijdering. Hoe makkelijk is het voor hem om jou te knuffelen? Is spontane knuffels ook wat hij van jou nodig heeft?
Jij moet in de actie. Niet hij. Of ook hij. Maar niet alleen hij. Jij doet alleen maar wat je zelf zou willen ontvangen maar heb je wel eens gevraagd wat hij van jou zou willen?
Prachtige post Thordis. En sluit helemaal aan op wat TO later zelf nog schrijft:
Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 12:19Nee nooit een kus, knuffel oid. Ook amper naar de kinderen toe.
Hij wil wel seks met mij, dit liet ik toe maar was er daarna doodongelukkig van omdat het voor mij als een moetje voelde.
Hij kwam klaar en dat was het dan.
Als je nooit toenadering krijgt maar hij wel seks wil voelt dit niet goed.
Ik werd hier erg onzeker van juist omdat hij wel seks wilde maar verder geen toenadering zocht.
Ik heb mijzelf de afgelopen jaren weggecijferd en volle 100% aandacht gegeven aan kinderen en hem.. maar als je niks terug krijgt begin je aan jezelf te twijfelen.
En nu wil ik aan de toekomst denken waar ik gelukkig van wordt, en wat ik zou willen
Zie je het zelf niet meisjevanplezier? Jij heb 16 jaar een bepaalde manier van in jullie relatie staan gehad. ZESTIEN JAAR! En nu wil je het ineens anders, en neem je het hem kwalijk dat hij daar niet vijf of tien jaar geleden al mee begonnen is. Je was er echt zelf bij toen je jezelf wegcijferde. Je hebt nooit aangegeven dat je je graag iets terug wou krijgen. Door daar niet jaren eerder over te beginnen heb je het zelf megagroot laten worden wat het heel moeilijk maakt om er weer overheen te stappen, de berg op te ruimen.
woensdag 20 januari 2021 19:01
Wat ik vrouwen vaak zie doen is een bepaalde dominantie in de communicatie. Wij denken dat het bespreken van het ongenoegen een uitstekende manier van communiceren is. Dan hebben we het toch gedeeld en bespreekbaar gemaakt? Wat wil je nog meer? en nu is hij aan zet. Passief/agressief. Dat het vooral kritisch en verwijtend overkomt staan we niet voldoende bij stil. Het is absoluut geen basis voor verbinding en een open communicatie. Pas dan kun je samen veranderen.
woensdag 20 januari 2021 19:07
Ik zou eerst in relatietherapie gaan. Dan weet je tenminste dat je er alles aan gedaan hebt. En zo zou je man er ook in kunnen gaan. Misschien leert de therapie jullie een modus waarin je elkaar toch meer gaat waarderen. Niet zozeer om waar de ander níet aan voldoet, maar bijvoorbeeld waar die ander weer wél aan voldoet. Dat je elkaar weer gaat zíen.
woensdag 20 januari 2021 19:10
Maar waar begin je dan wel? Of is er geen uitweg anders dan scheiden?Maduixa schreef: ↑20-01-2021 18:08Prachtige post Thordis. En sluit helemaal aan op wat TO later zelf nog schrijft:
Zie je het zelf niet meisjevanplezier? Jij heb 16 jaar een bepaalde manier van in jullie relatie staan gehad. ZESTIEN JAAR! En nu wil je het ineens anders, en neem je het hem kwalijk dat hij daar niet vijf of tien jaar geleden al mee begonnen is. Je was er echt zelf bij toen je jezelf wegcijferde. Je hebt nooit aangegeven dat je je graag iets terug wou krijgen. Door daar niet jaren eerder over te beginnen heb je het zelf megagroot laten worden wat het heel moeilijk maakt om er weer overheen te stappen, de berg op te ruimen.
woensdag 20 januari 2021 19:13
Je mag ook over 10 jaar scheiden he. Je hoeft niet eeuwig bij hem te blijven. Maar probeer er eerst eens samen wat van te maken. Jij bent van extravert naar introvert gegaan. Dat is niet zijn schuld. Als je onvrede hebt over je leven dan moet je iets veranderen maar niet op je partner projecteren.
Elke relatie wordt op een gegeven moment zo. Rustig en niet meer meeslepend.
Praat alsjeblieft met hem en vraag om relatie therapie
Elke relatie wordt op een gegeven moment zo. Rustig en niet meer meeslepend.
Praat alsjeblieft met hem en vraag om relatie therapie
woensdag 20 januari 2021 20:18
Anders lees je wat ik schrijf. Namelijk dat het de dynamiek van hen sámen is. Dat is iets heel anders dan dat die dynamiek niet mag veranderen, of op den duur dingen te gaan missen. Aan een relatie werk je inderdaad samen, dat doe je niet door je grieven over de schutting te gooien, zelf niks te veranderen en wrokkig gaan roepen dat er niks verandert. Niet alle schuld ligt bij hem, niet alle schuld ligt bij haar.loisnvt schreef: ↑20-01-2021 16:03Wat een onzin. Wat is niet eerlijk tegenover hem? Dat ze al heel vaak eea ter sprake heeft gebracht, wat hij blijft afdoen als ‘zo ben ik nu eenmaal’? En omdat je samen al jaren in een bepaalde dynamiek zit, dan moet het maar tot je dood op dezelfde dynamiek verder gaan? Dus hij hoeft zich niet aan te passen, maar zij moet dat wél? Zij moet maar genoegen gaan nemen met alleen seks en nooit een spontane knuffel of kus? Misschien had ze hier 10 jaar geleden nog geen last van en miste ze dat minder, maar het toch echt wel haar goed recht dit nu wél te missen. In mijn ogen werk je altijd nog samen aan een relatie en zo niet, dan is het trekken aan een dood paard!
woensdag 20 januari 2021 20:41
spuit_111 schreef: ↑20-01-2021 20:18Anders lees je wat ik schrijf. Namelijk dat het de dynamiek van hen sámen is. Dat is iets heel anders dan dat die dynamiek niet mag veranderen, of op den duur dingen te gaan missen. Aan een relatie werk je inderdaad samen, dat doe je niet door je grieven over de schutting te gooien, zelf niks te veranderen en wrokkig gaan roepen dat er niks verandert. Niet alle schuld ligt bij hem, niet alle schuld ligt bij haar.
Excuses, je hebt gelijk, ik heb je post verkeerd geïnterpreteerd, we bedoelen hetzelfde
vrijdag 22 januari 2021 09:42
Ik zie hier een heleboel goede tips staan over hoe TO bij zichzelf kan beginnen. Man heeft zich nu teruggetrokken, negeert haar misschien wel uit onmacht. Ze weet zijn beweegredenen en gevoelens ook niet echt want met 1 gesprek (is een aanname) moet hij alles maar begrijpen en meteen 180 graden veranderen. Dat kan niet als je al zo veel jaar hetzelfde doet.
Dus, meer praten met je partner, over wat je belangrijk vind, mooie herinneringen die je met elkaar hebt om de verbinding weer te voelen, en ook welke dingen je dwars zitten en hoe je dat graag anders zou willen. Samen bespreken en aftasten in hoeverre je elkaar daarin tegemoet kunt komen.
vrijdag 22 januari 2021 10:06
Inderdaad, in 16 jaar. Dus kan het zijn dat TO zelf veranderd is, in plaats van dat partner veranderd is? En dat ze door die ontwikkeling van eenzaam naar sociaal een andere kant op is gegaan? En zodoende de relatie anders is..
Maar ja, reageer vooral meteen zo yolo!
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
vrijdag 22 januari 2021 10:17
Waarom leest iedereen hier overheen? Hij is dus mega egoïstisch in bed en is totaal niet bereid moeite te doen om het voor jou leuk te maken in bed. Dit zou voor mij al zo´n gigantische afknapper zijn. Ik word er plaatsvervangend verdrietig van dat jij je doodongelukkig voelt na de seks.Meisjevanplezier schreef: ↑20-01-2021 12:19Nee nooit een kus, knuffel oid. Ook amper naar de kinderen toe.
Hij wil wel seks met mij, dit liet ik toe maar was er daarna doodongelukkig van omdat het voor mij als een moetje voelde.
Hij kwam klaar en dat was het dan.
Als je nooit toenadering krijgt maar hij wel seks wil voelt dit niet goed.
Ik werd hier erg onzeker van juist omdat hij wel seks wilde maar verder geen toenadering zocht.
Ik heb mijzelf de afgelopen jaren weggecijferd en volle 100% aandacht gegeven aan kinderen en hem.. maar als je niks terug krijgt begin je aan jezelf te twijfelen.
En nu wil ik aan de toekomst denken waar ik gelukkig van wordt, en wat ik zou willen
Ik denk echt dat dit een goede reden kan zijn om te scheiden. Als hij niks wil veranderen, jou op geen enkele manier tegemoet wil komen, dan zul je uiteindelijk toch voor jezelf moeten kiezen.
