Relaties
alle pijlers
Zij wilt kinderen, maar ik (nog) niet.
zondag 19 november 2017 00:07
Beste lezers!
Ik schrijf dit bericht enerzijds om m’n hart te luchten en anderszijds om jullie meningen te krijgen.
Mijn vriendin en ik (ik ben lesbisch) kennen elkaar nu ruim 2 jaar. Het was al vrij snel liefde en na een korte (maar zeer intense) relatie zijn we door omstandigheden (te vroeg ontmoet) uit elkaar gegaan (zij maakte het uit). 6 maanden geen contact gehad (allebei een andere relatie gehad toen) en na die 6 maanden weer bij elkaar. Echter, nooit meer de stempel relatie erop geplakt (en ik geniet van die vrijheid, toch zal ik al die vrijheid op willen geven voor haar hoor).
Toen ik haar onmoette was ik 16 en zij 25. Inmiddels zijn we 18 en 27 en geeft zij aan tóch wel een kind te willen. (Door omstandigheden dacht ze daar een halfjaar geleden anders over). Ze geeft ook aan niet lang (max. een jaar of 3) te willen wachten en laat de keuze nu aan mij. Of we gaan er samen voor. Of, ze gaat weg.
Beide keuzes maken me bang. Ik wil beide niet. En bij de gedachte dat ze weg zal gaan... breekt m’n hart. Maar tegelijkertijd, ik heb nu een tussenjaar. Ik ga volgend schooljaar beginnen aan m’n bacholor en wil daarna misschien nog wel een master opleiding doen.
Ik vertrek volgende week voor 5 maanden naar het buitenland (ik heb dit besloten toen we uit elkaar waren, anders had ik het waarschijnlijk niet gepland). M’n vriendin geeft aan dat we er serieus over gaan praten als onze “relatie” die 5 maanden overleefd. Ik heb namelijk tegen haar gezegd dat ik niet weet wat ik wil. Maar nu ben ik dus bang dat ik haar 5 maanden aan het lijntje hou (ze staat er 5 maanden lang niet volledig voor open om iemand anders te ontmoeten) en dan na 5 maanden zeggen “nee, toch maar niet. Ik wil echt nog geen kinderen.”.
Kortom; ik ben er echt nog niet aan toe. En weet niet eens of ik óóit uberhaupt wel kinderen wil. Maar ik wil haar ook niet kwijt. En heb nu het gevoel dat ik haar aan het lijntje hou, wat dus super egoistisch is.
Tegelijkertijd denk ik “waarom niet?”. We kunnen het vast wel. Ik hou van haar en ik weet dat ze van mij houd. Ook finicieel is het geen probleem (ze heeft een zeer goed salaris).
En dan even in het belang van ‘t kind... hij/zij verdiend 2 ouders die er volledig achter staan, toch?
Ik wil jullie in ieder geval bedanken voor het lezen!
Ik schrijf dit bericht enerzijds om m’n hart te luchten en anderszijds om jullie meningen te krijgen.
Mijn vriendin en ik (ik ben lesbisch) kennen elkaar nu ruim 2 jaar. Het was al vrij snel liefde en na een korte (maar zeer intense) relatie zijn we door omstandigheden (te vroeg ontmoet) uit elkaar gegaan (zij maakte het uit). 6 maanden geen contact gehad (allebei een andere relatie gehad toen) en na die 6 maanden weer bij elkaar. Echter, nooit meer de stempel relatie erop geplakt (en ik geniet van die vrijheid, toch zal ik al die vrijheid op willen geven voor haar hoor).
Toen ik haar onmoette was ik 16 en zij 25. Inmiddels zijn we 18 en 27 en geeft zij aan tóch wel een kind te willen. (Door omstandigheden dacht ze daar een halfjaar geleden anders over). Ze geeft ook aan niet lang (max. een jaar of 3) te willen wachten en laat de keuze nu aan mij. Of we gaan er samen voor. Of, ze gaat weg.
Beide keuzes maken me bang. Ik wil beide niet. En bij de gedachte dat ze weg zal gaan... breekt m’n hart. Maar tegelijkertijd, ik heb nu een tussenjaar. Ik ga volgend schooljaar beginnen aan m’n bacholor en wil daarna misschien nog wel een master opleiding doen.
Ik vertrek volgende week voor 5 maanden naar het buitenland (ik heb dit besloten toen we uit elkaar waren, anders had ik het waarschijnlijk niet gepland). M’n vriendin geeft aan dat we er serieus over gaan praten als onze “relatie” die 5 maanden overleefd. Ik heb namelijk tegen haar gezegd dat ik niet weet wat ik wil. Maar nu ben ik dus bang dat ik haar 5 maanden aan het lijntje hou (ze staat er 5 maanden lang niet volledig voor open om iemand anders te ontmoeten) en dan na 5 maanden zeggen “nee, toch maar niet. Ik wil echt nog geen kinderen.”.
Kortom; ik ben er echt nog niet aan toe. En weet niet eens of ik óóit uberhaupt wel kinderen wil. Maar ik wil haar ook niet kwijt. En heb nu het gevoel dat ik haar aan het lijntje hou, wat dus super egoistisch is.
Tegelijkertijd denk ik “waarom niet?”. We kunnen het vast wel. Ik hou van haar en ik weet dat ze van mij houd. Ook finicieel is het geen probleem (ze heeft een zeer goed salaris).
En dan even in het belang van ‘t kind... hij/zij verdiend 2 ouders die er volledig achter staan, toch?
Ik wil jullie in ieder geval bedanken voor het lezen!
zondag 19 november 2017 00:12
zondag 19 november 2017 00:20
Zij staat niet te springen om hem/haar te baren (ze voelt zich meer de papa, ach ja.. ze is inderdaad de mannelijkste van ons twee).
Ik wil het sowieso niet baren (tenminste niet nu, waarschijnlijk als ik er ooit 100% achtersta wel). Adoptie staat ze voor open. Ik sta daar niet negatief tegenover (dat wil zeggen... als ik kinderen zou willen zou dat inderdaad een optie zijn).
Hoe langer ik er inderdaad overna denk, hoe slechter ik het idee vind worden. Maar durf dit niet te zeggen, bang dat ze zal gaan. Ik heb wel mijn angst uitgesproken over “aan het lijntje houden” en dan zeggen “toch maar niet”. Toen zei ze “ach zo oud ben ik nog niet, die paar maanden kunnen er wel bij”. Dus misschien moet ik me daar dan niet zo’n druk over maken...
Ik wil het sowieso niet baren (tenminste niet nu, waarschijnlijk als ik er ooit 100% achtersta wel). Adoptie staat ze voor open. Ik sta daar niet negatief tegenover (dat wil zeggen... als ik kinderen zou willen zou dat inderdaad een optie zijn).
Hoe langer ik er inderdaad overna denk, hoe slechter ik het idee vind worden. Maar durf dit niet te zeggen, bang dat ze zal gaan. Ik heb wel mijn angst uitgesproken over “aan het lijntje houden” en dan zeggen “toch maar niet”. Toen zei ze “ach zo oud ben ik nog niet, die paar maanden kunnen er wel bij”. Dus misschien moet ik me daar dan niet zo’n druk over maken...
.
zondag 19 november 2017 00:28
"ik ben er echt nog niet aan toe. En weet niet eens of ik óóit uberhaupt wel kinderen wil"
ZEG DAT TEGEN HAAR! Je vriendin is super duidelijk, zij wil heel graag kinderen en zal jou verlaten als jij ze niet wil. Als je nu zegt er over na te denken en dan blijkt later dat je ze toch niet wil, ben je m.i. verkeerd bezig. Ook als je ze wel neemt, alleen omdat je bang bent om haar te verliezen. Leuk als je kind een moeder heeft die hem/haar eigenlijk niet wilde. Wees gewoon eerlijk.
ZEG DAT TEGEN HAAR! Je vriendin is super duidelijk, zij wil heel graag kinderen en zal jou verlaten als jij ze niet wil. Als je nu zegt er over na te denken en dan blijkt later dat je ze toch niet wil, ben je m.i. verkeerd bezig. Ook als je ze wel neemt, alleen omdat je bang bent om haar te verliezen. Leuk als je kind een moeder heeft die hem/haar eigenlijk niet wilde. Wees gewoon eerlijk.
chocolol wijzigde dit bericht op 19-11-2017 00:29
0.41% gewijzigd
zondag 19 november 2017 00:29
je noemt het geen relatie, maar jullie hebben het al wel over een kind, Nou ja je partner dan. Ga lekker naar het buitenland, en nee je houdt haar niet aan het lijntje als je haar duidelijk hebt gezegd nog geen kind te willen. Staar je niet blind op haar inkomen, ga die studie doen, zodat je ook voor je eigen inkomen kunt zorgen. want hoe ziet zij dat voor zich? Buiten wie het kind baart, wie krijgt het leeuwenaandeel van de opvoeding? Jij? want dat kan wel naast je studie, en zij kan echt niet minder werken om dat salaris te blijven verdienen. Doe het minstens de eerste 5 jaar nog niet (geen idee hoelang je studie duurt, maar in die tijd zeker nog niet.
Maar ik heb zo het idee dat jij al ben je veel jonger een stuk reëler bent dan je vriendin
Maar ik heb zo het idee dat jij al ben je veel jonger een stuk reëler bent dan je vriendin
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 19 november 2017 00:33
Dat moet je zeker afmaken.
En verder, je bent 18, je hoeft nog niet verder over je toekomst na te denken dan wat je gaat studeren. Kinderen komen daarna pas. Je bent echt de enige niet die niet levenslang blijft bij degene waar ze op haar 18de tegenaan liep. het kan wel, maar het hoeft niet.
En iets niet durven zeggen in een relatie klinkt niet goed
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zondag 19 november 2017 01:10
Veel en veel te jong.
Eerst maar es studeren, beginnen werken en tegen je 23ste à 25ste zien of je nog steeds samen bent.
En een stabiele basis samen opbouwen.
Op je 24ste ben je nog altijd "jong", maar heb je al iets meer een idee welke richting je uitgaat met je leven.
Als zij bovendien niet wil baren, is er nog "tijd genoeg".
(Niet dat je persé moet wachten met beslissen tot ze 40 is. Maar je hebt nog wel effe.)
Eerst maar es studeren, beginnen werken en tegen je 23ste à 25ste zien of je nog steeds samen bent.
En een stabiele basis samen opbouwen.
Op je 24ste ben je nog altijd "jong", maar heb je al iets meer een idee welke richting je uitgaat met je leven.
Als zij bovendien niet wil baren, is er nog "tijd genoeg".
(Niet dat je persé moet wachten met beslissen tot ze 40 is. Maar je hebt nog wel effe.)
zondag 19 november 2017 07:01
Neem aan dat zij degene is die het kind neemt en niet jij?
Zou er in elk geval voor zorgen dat jij niet als tweede moeder wordt geregistreerd incl de financiele verplichtingen die daaraan vast hangen. Je bent gelukkig geen man die er in geluisd kan worden. Jij staat nog aan begin van je leven, zij is op een leeftijd een kind nemen logisch is als je je leven op de rit hebt en een kinderwens hebt. Denk dat jullie allebei voor jezelf moeten kiezen, dus zij voor donor en kind en jj voor vrijheid en reizen. Komt wel weer n keer n vrouw voorbij die wel zelfde als jou wil.
Zou er in elk geval voor zorgen dat jij niet als tweede moeder wordt geregistreerd incl de financiele verplichtingen die daaraan vast hangen. Je bent gelukkig geen man die er in geluisd kan worden. Jij staat nog aan begin van je leven, zij is op een leeftijd een kind nemen logisch is als je je leven op de rit hebt en een kinderwens hebt. Denk dat jullie allebei voor jezelf moeten kiezen, dus zij voor donor en kind en jj voor vrijheid en reizen. Komt wel weer n keer n vrouw voorbij die wel zelfde als jou wil.
zondag 19 november 2017 07:05
Adoptie van een Nederlands kind gebeurt slechts sporadisch. Ook adoptie van een buitenlands kind wordt steeds moeilijker (door zwendel, kinderen blijken tóch nog een ouder te hebben) wn doordat ze kinderen liever in de cultuur van het eigen land willen houden. De ‘overblijvers’ zijn special needs kinderen, vaak mer flinke onderliggende problematiek.
Verschillende landen waar nog wel adoptie is toegestaan, doen dat niet voor Same-sex couples.
En je bent jaren bezig met een adoptieprocedure, je wordt aan alle kanten doorgelicht en je moet een langdurige, stabiele relatie hebben.
Ga er maar van uit dat adoptie door jullie (zeker de komende jaren) er niet in zit.
himalaya wijzigde dit bericht op 19-11-2017 07:06
2.10% gewijzigd
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 19 november 2017 07:06
Dat ze niet wil weet TO zelf ook wel, ze is alleen bang haar vriendin te verliezen als ze eerlijk is.
Dus eerst ga je op reis (een zegen dat je dit nu doet!). Mocht jullie relatie dit overleven vertel je haar eerlijk hoe jij je voelt.
Want wees eerlijk, wat voor vriendin wil haar 18-jarige vriendin met een baby opzadelen?
Ze klinkt niet erg reeel.
En natuurlijk ben je bang haar te verliezen maar je bent jong en hebt nog een heel leven voor je; doe geen concessies aan je gevoel!
Dus eerst ga je op reis (een zegen dat je dit nu doet!). Mocht jullie relatie dit overleven vertel je haar eerlijk hoe jij je voelt.
Want wees eerlijk, wat voor vriendin wil haar 18-jarige vriendin met een baby opzadelen?
Ze klinkt niet erg reeel.
En natuurlijk ben je bang haar te verliezen maar je bent jong en hebt nog een heel leven voor je; doe geen concessies aan je gevoel!
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
