Relaties
alle pijlers
Zo happy mogelijk single zijn?
zondag 24 maart 2019 12:31
Hi lezers,
Beetje filosofische inslag, maar ik ben benieuwd of jullie het herkennen. Ben begin 30 en toch wel unhappy single. Fijne relaties gehad, dus ik weet hoe mooi dit kan zijn. Nu alweer bijna 2 jaar alleen en ik mis het enorm. Iemand om de dag mee door te nemen, weten dat er iemand aan jou denkt en om je geeft, die je mooi vindt om wie je bent. Om je geliefd en gewenst te voelen. Ik mis het en erken dat gevoel. Maar probeer het niet mijn leven te laten beheersen.
Maar ik vind er mijn draai maar niet in. Aan de ene kant zoek ik via datingapps en soms via website. Aan de andere kant frustreert het me ook enorm. Het kost veel tijd, maar vooral energie die je erin steekt. En vrijwel altijd zijn de dates erg teleurstellend. Of zoeken ze alleen seks. Ik heb recent een ontzettend leuke date periode gehad waarin ik echt dacht dat het wat ging worden. Er valt dan een last van mijn schouders af: niet meer hoeven zoeken, niet meer swipen, niet meer casual gesprekjes. Heerlijk focussen op die ene leuke vent (rustig aan gedaan, no worries, ik overval ze niet). Helaas zocht ook hij nu niet iets serieus. Dus we zijn weer terug bij af.
Heb ook wel maanden gehad dat ik het hele “zoeken” stil heb gelegd. Apps en websites uit. Maar je raadt het al, de kans om mr right in de supermarkt tegen te komen is echt nihil. En dan slinger ik alles toch maar weer aan. Wil niet over tig jaar terug kijken en het gevoel hebben dat ik er niet genoeg aan heb gedaan om iemand te ontmoeten. Maar leuk vind ik het dateproces absoluut niet. Maar ik wil er zo graag open voor blijven staan, ondanks alle teleurstellingen.
De adviezen zijn duidelijk; zorg dat je een leuk leven hebt, dan heb je geen vent nodig. Het komt op je pad, als je het het minst verwacht. Wees tevreden en gelukkig en de mannen komen zo op je af. Allemaal goedbedoeld, maar niet allemaal even realistisch natuurlijk. En mijn leven is ook best leuk, maar niet fantastisch. Leuke baan, vriendinnen, familie, je kent het wel. Maar liefde maakt mijn leven fantastisch, niks meer en niks minder. Zonder liefde blijft het een 7 voor mijn gevoel. Zoek ik dan “opvulling” ipv “aanvulling”? Ik denk het niet. Want een aanvulling kan ook heel waardevol zijn. Ik voel gewoon een rust over me neerkomen als ik iemand aan mijn zijde heb.
Het dilemma is dit: het belangrijkste in het leven naar mijn idee zijn liefdevolle relaties, met partner danwel vrienden. Dingen als werk, sporten, huis en de hele ratrace eromheen kan me echt “gestolen” worden dan. Maar hoe geef je belang aan deze dingen? Hoe maak je je werk belangrijk, als je het bij wijze van morgen op zou geven voor de liefde. Hoe houd je je aandacht bij de dingen die je wel hebt (maar minder belangrijk vind) ipv je energie te laten opslurpen door hetgene wat je niet hebt. Gemis kan je niet uitzetten. Het is alsof je honger hebt, maar iedereen je vertelt dat je maar niet teveel aan eten moet denken.
Hoe doen jullie dit? Hoe verander je van een unhappy single in een zo happy mogelijke single?
Beetje filosofische inslag, maar ik ben benieuwd of jullie het herkennen. Ben begin 30 en toch wel unhappy single. Fijne relaties gehad, dus ik weet hoe mooi dit kan zijn. Nu alweer bijna 2 jaar alleen en ik mis het enorm. Iemand om de dag mee door te nemen, weten dat er iemand aan jou denkt en om je geeft, die je mooi vindt om wie je bent. Om je geliefd en gewenst te voelen. Ik mis het en erken dat gevoel. Maar probeer het niet mijn leven te laten beheersen.
Maar ik vind er mijn draai maar niet in. Aan de ene kant zoek ik via datingapps en soms via website. Aan de andere kant frustreert het me ook enorm. Het kost veel tijd, maar vooral energie die je erin steekt. En vrijwel altijd zijn de dates erg teleurstellend. Of zoeken ze alleen seks. Ik heb recent een ontzettend leuke date periode gehad waarin ik echt dacht dat het wat ging worden. Er valt dan een last van mijn schouders af: niet meer hoeven zoeken, niet meer swipen, niet meer casual gesprekjes. Heerlijk focussen op die ene leuke vent (rustig aan gedaan, no worries, ik overval ze niet). Helaas zocht ook hij nu niet iets serieus. Dus we zijn weer terug bij af.
Heb ook wel maanden gehad dat ik het hele “zoeken” stil heb gelegd. Apps en websites uit. Maar je raadt het al, de kans om mr right in de supermarkt tegen te komen is echt nihil. En dan slinger ik alles toch maar weer aan. Wil niet over tig jaar terug kijken en het gevoel hebben dat ik er niet genoeg aan heb gedaan om iemand te ontmoeten. Maar leuk vind ik het dateproces absoluut niet. Maar ik wil er zo graag open voor blijven staan, ondanks alle teleurstellingen.
De adviezen zijn duidelijk; zorg dat je een leuk leven hebt, dan heb je geen vent nodig. Het komt op je pad, als je het het minst verwacht. Wees tevreden en gelukkig en de mannen komen zo op je af. Allemaal goedbedoeld, maar niet allemaal even realistisch natuurlijk. En mijn leven is ook best leuk, maar niet fantastisch. Leuke baan, vriendinnen, familie, je kent het wel. Maar liefde maakt mijn leven fantastisch, niks meer en niks minder. Zonder liefde blijft het een 7 voor mijn gevoel. Zoek ik dan “opvulling” ipv “aanvulling”? Ik denk het niet. Want een aanvulling kan ook heel waardevol zijn. Ik voel gewoon een rust over me neerkomen als ik iemand aan mijn zijde heb.
Het dilemma is dit: het belangrijkste in het leven naar mijn idee zijn liefdevolle relaties, met partner danwel vrienden. Dingen als werk, sporten, huis en de hele ratrace eromheen kan me echt “gestolen” worden dan. Maar hoe geef je belang aan deze dingen? Hoe maak je je werk belangrijk, als je het bij wijze van morgen op zou geven voor de liefde. Hoe houd je je aandacht bij de dingen die je wel hebt (maar minder belangrijk vind) ipv je energie te laten opslurpen door hetgene wat je niet hebt. Gemis kan je niet uitzetten. Het is alsof je honger hebt, maar iedereen je vertelt dat je maar niet teveel aan eten moet denken.
Hoe doen jullie dit? Hoe verander je van een unhappy single in een zo happy mogelijke single?
zondag 24 maart 2019 20:43
Je kunt toch zelf een huis kopen? Gewoon voor jezelf! Voor wonen moet je toch niet afhankelijk zijn van een partner? Want dan raak je het ook weer kwijt zodra die partner je ex is. Je kunt beter zorgen dat je je eigen plekje krijgt waar je kunt blijven, of je nu een relatie hebt of niet.Food_for_thought schreef: ↑24-03-2019 20:37Dankjewel voor je verhaal. Het voelt inderdaad als een wachtkamer. Maar HOE kom je daar uit?? Ik weet het oprecht niet. Van zoveel stappen (huis kopen, gezin etc) ben je afhankelijk van een wederhelft. Ik knap mn huurhuisje op, reis met vriendinnen, sport en borrel met collega’s, maar ik bouw niks op. Het blijft voelen als een wachtkamer
Hoe heb jij dit aangepakt?
zondag 24 maart 2019 20:51
redbulletje schreef: ↑24-03-2019 20:43Je kunt toch zelf een huis kopen? Gewoon voor jezelf! Voor wonen moet je toch niet afhankelijk zijn van een partner? Want dan raak je het ook weer kwijt zodra die partner je ex is. Je kunt beter zorgen dat je je eigen plekje krijgt waar je kunt blijven, of je nu een relatie hebt of niet.
In sommige steden is dat echt helaas niet mogelijk. Tenzij je genoegen neemt met een flatje of een slechtere wijk.
zondag 24 maart 2019 20:54
True. Dat was ook lang niet altijd perfect hoor! En het stopte om goede redenen. Maar ik doel meer op de “goede” perioden. Maar je hebt misschien wel gelijk dat ik het romantiseer. En toch zou ik voor geen goed levenslang alleen willen blijven.
zondag 24 maart 2019 20:58
Ik woon ook niet groot en nog steeds niet want ik woon nog niet samen. Ik kon intens genieten op een gegeven moment van een boek lezen, spelen met m'n neefje etcFood_for_thought schreef: ↑24-03-2019 20:37Dankjewel voor je verhaal. Het voelt inderdaad als een wachtkamer. Maar HOE kom je daar uit?? Ik weet het oprecht niet. Van zoveel stappen (huis kopen, gezin etc) ben je afhankelijk van een wederhelft. Ik knap mn huurhuisje op, reis met vriendinnen, sport en borrel met collega’s, maar ik bouw niks op. Het blijft voelen als een wachtkamer
Hoe heb jij dit aangepakt?
Ik kreeg een ongeluk en ik heb het overleefd, maar het had fout kunnen aflopen. Ik besefte dat mijn leven zo niet langer kon.
Ik wilde gewoon mezelf zijn en niet de stress om een man. Als kind kon ik ook prima alleen zijn en lekker relaxen. Mijn vriend kende ik al, maar ik was zo opgefokt dat ik alleen oog had voor foute mannen.
zondag 24 maart 2019 21:05
Je moet zoeken naar mogelijkheden. Je kan in een andere stad gaan wonen. Wat betreft een gezin. Ik ken ook genoeg stellen die niet eens een kind kunnen krijgen. Het is allemaal niet zo maakbaar. Door Facebook lijkt dat wel, maar dat is niet zo.Food_for_thought schreef: ↑24-03-2019 20:51In sommige steden is dat echt helaas niet mogelijk. Tenzij je genoegen neemt met een flatje of een slechtere wijk.
zondag 24 maart 2019 21:31
naamloosjes schreef: ↑24-03-2019 21:05Je moet zoeken naar mogelijkheden. Je kan in een andere stad gaan wonen. Wat betreft een gezin. Ik ken ook genoeg stellen die niet eens een kind kunnen krijgen. Het is allemaal niet zo maakbaar. Door Facebook lijkt dat wel, maar dat is niet zo.
Wat heftig van je ongeluk. Toch raar dat dat soort dingen soms een reality check geven. Ik kan gelukkig ook enorm genieten van een boek lezen of knuffelen met mn neefje en nichtje. Ik probeer ook elke dag minimaal iets op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. En je hebt gelijk dat niets maakbaar en planbaar is.
Ik denk dat je mijn vraag ook breder kan trekken: hoe leef je zo gelukkig mogelijk als het niet helemaal voor de wind gaat (liefde, gezondheid). Gelukkig staat mijn facebook al meer als een jaar uit
zondag 24 maart 2019 21:41
Ik denk niet dat geluk bestaat uit doelen behalen zoals een perfecte baan, relatie, kinderen, vakantie of wat dan ook.Food_for_thought schreef: ↑24-03-2019 21:31Wat heftig van je ongeluk. Toch raar dat dat soort dingen soms een reality check geven. Ik kan gelukkig ook enorm genieten van een boek lezen of knuffelen met mn neefje en nichtje. Ik probeer ook elke dag minimaal iets op te schrijven waar ik dankbaar voor ben. En je hebt gelijk dat niets maakbaar en planbaar is.
Ik denk dat je mijn vraag ook breder kan trekken: hoe leef je zo gelukkig mogelijk als het niet helemaal voor de wind gaat (liefde, gezondheid). Gelukkig staat mijn facebook al meer als een jaar uit
Het zit meer in tevredenheid en accepteren hoe het is. Niet tegen de stroom inzwemmen, maar kansen op je pad kunnen zien.
Je bent single, maar je hebt nu alle tijd om mooie dingen te doen. Ga naar je oude oma, help dieren in t asiel, leer kinderen in achterstandswijken lezen etc. Je kan zoveel dingen doen en bereiken, ook zonder vriend.
Het gaat nooit helemaal voor de wind, dat is het leven. Ik kan niemand bedenken die alles perfect heeft. Wel mensen die gelukkig zijn met wat ze hebben.
En af en toe flink balen snap ik hoor. Maar doe het niet te lang, want je bereikt er zo weinig mee.
anoniem_653140ee80eb3 wijzigde dit bericht op 24-03-2019 21:48
3.98% gewijzigd
zondag 24 maart 2019 21:41
Ik herken mij erg in jouw verhaal, TO. Hier bijna 30 en ook vrijgezel. Ik vind het met vlagen (vooral rond mijn menstruatie haha) ook vervelend dat je inderdaad niet dat maatje hebt waar je je dag mee door kan nemen, iemand die er onvoorwaardelijk is en oprecht wil dat het goed met je gaat. Met vrienden en familie is dat toch anders.
Ik denk dat we hier weinig aan kunnen doen, behalve ons realiseren dat een relatie niet zaligmakend is. Natuurlijk is het fijn om iemand aan je zijde te hebben, maar daarop wachten is zoals iemand eerder al zei, echt zonde. Ik probeer zoveel mogelijk voor mezelf te leven: ik heb voor het eerst een reis alleen geboekt, sport weer erg veel en ben aan mijn carrière aan het werken. Ondertussen date ik ook, maar ik probeer de focus daar niet teveel op te leggen. Er is zóveel meer dan een relatie. En hoewel ik echt weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, helpt dit mij wel. Hoop dat je hier iets aan hebt![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy")
Je bent in ieder geval absoluut niet de enige met dit gevoel!
Ik denk dat we hier weinig aan kunnen doen, behalve ons realiseren dat een relatie niet zaligmakend is. Natuurlijk is het fijn om iemand aan je zijde te hebben, maar daarop wachten is zoals iemand eerder al zei, echt zonde. Ik probeer zoveel mogelijk voor mezelf te leven: ik heb voor het eerst een reis alleen geboekt, sport weer erg veel en ben aan mijn carrière aan het werken. Ondertussen date ik ook, maar ik probeer de focus daar niet teveel op te leggen. Er is zóveel meer dan een relatie. En hoewel ik echt weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, helpt dit mij wel. Hoop dat je hier iets aan hebt
Je bent in ieder geval absoluut niet de enige met dit gevoel!
zondag 24 maart 2019 22:06
Ik herken het ook als lang alleenstaande single. Het zit hem erin dat je je eigen leventje nog zo perfect kunt invullen, als je het niet kunt delen is de lol er snel af. Een serie kijken is leuk maar samen beleven, samen uitkijken naar een nieuwe aflevering is toch leuker. Maar het is echt lastig om te daten als je eigenlijk niet zo'n happy single bent, dat merk ik ook.
zondag 24 maart 2019 22:26
Hoezo is de lol er dan snel af, je leeft in eerste instantie toch voor jezelf en je eigen geluk? Ik ben al 10+ jaar single en zou niets anders meer willen. Heb een leuke (koop) woning, ben zelfstandig ondernemer (eigen tijd indelen), geweldige familie en vrienden, ben oprecht een happy single!lola712 schreef: ↑24-03-2019 22:06Ik herken het ook als lang alleenstaande single. Het zit hem erin dat je je eigen leventje nog zo perfect kunt invullen, als je het niet kunt delen is de lol er snel af. Een serie kijken is leuk maar samen beleven, samen uitkijken naar een nieuwe aflevering is toch leuker. Maar het is echt lastig om te daten als je eigenlijk niet zo'n happy single bent, dat merk ik ook.
En wat maakt het uit of je een serie alleen kijkt of met zn 2-en, ik kijk alleen net zo uit naar een nieuwe aflevering als met een evt partner hoor. Vind dit laatste zelfs een beetje overdreven.
zondag 24 maart 2019 22:41
Dat is gewoon hoe ik het ervaar. Uiteindelijk heb je niemand naast je liggen of tegen aan te kletsen in huis aan het eind van de dag.loisnvt schreef: ↑24-03-2019 22:26Hoezo is de lol er dan snel af, je leeft in eerste instantie toch voor jezelf en je eigen geluk? Ik ben al 10+ jaar single en zou niets anders meer willen. Heb een leuke (koop) woning, ben zelfstandig ondernemer (eigen tijd indelen), geweldige familie en vrienden, ben oprecht een happy single!
En wat maakt het uit of je een serie alleen kijkt of met zn 2-en, ik kijk alleen net zo uit naar een nieuwe aflevering als met een evt partner hoor. Vind dit laatste zelfs een beetje overdreven.
zondag 24 maart 2019 22:58
zondag 24 maart 2019 22:59
Ben jij aan een stad gebonden?Food_for_thought schreef: ↑24-03-2019 20:51In sommige steden is dat echt helaas niet mogelijk. Tenzij je genoegen neemt met een flatje of een slechtere wijk.
zondag 24 maart 2019 23:10
Het maakt niet uit of het lekkerder ligt of dat je meer ruimte hebt, het gaat om een stukje verbondenheid voelen. Ik geloof dat de mens niet is gebouwd om jaren alleen te zijn, we hebben een ziel gekregen en die kan je helaas niet uitschakelen.redbulletje schreef: ↑24-03-2019 22:58Alleen in bed ligt toch veel lekkerder. Je rust een stuk beter uit als er geen geluiden in je slaapkamer zijn.
zondag 24 maart 2019 23:13
Ik voel meer dan verbondenheid met alle lieve en waardevolle mensen die ik in mijn leven heb. Ik voel me dan ook niet alleen al ben ik single!
zondag 24 maart 2019 23:36
Ik begrijp je wel, ik ervaar precies t zelfde.
Soms vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Maar ook lijkt het mij fijn als er een keer iemand thuis zit die op mij zit te wachten.
Maar dan denk ik weer aan mijn exen of mislukte dates en dan denk ik ja alleen zijn is toch niet zooo erg..
Soms vind ik het heerlijk om alleen te zijn. Maar ook lijkt het mij fijn als er een keer iemand thuis zit die op mij zit te wachten.
Maar dan denk ik weer aan mijn exen of mislukte dates en dan denk ik ja alleen zijn is toch niet zooo erg..
I am not perfect but i am limited edition.
maandag 25 maart 2019 00:01
Er loopt hier al jaren een topic over gelukkig zijn met jezelf.
En nu ook eentje over unhappy singles.
Tja, ik denk dat het zeker van meerwaarde is in je leven als je een fijne, gelukkige liefdesrelatie hebt en dat is deels te ondervangen door allerlei andere liefdevolle en gezellige relaties en bezigheden, al is dat niet hetzelfde.
Tegelijkertijd denk ik dat het echt van deze tijd is om te denken dat je daar zelf "alles aan gedaan moet hebben om te zoeken/vinden".
Alsof zoiets "maakbaar" is en eigen invloed.
De enige invloed die je hebt is dat je onder de mensen blijft komen volgens mij, dus iig ook niet de kans búitensluiten dat je iemand ontmoet.
Het nadeel van datingsites is dat je gaat afspreken om te kijken óf het met iemand klikt, en dat is een verschil met klikken met iemand en vervolgens afspreken.
Als je datingsites ziet als een ontmoetingsplaats (zij het virtueel) dan zou er niks mis mee zijn, behalve dat er al eoa intentie en verwachting aan zulke dates zit (zou het klikken, is dit hem dan misschien?), mijn ding niet iig..
De insteek van het topic "(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf" is dat ook het ontbreken niet betekent dat je per definitie óngelukkig hoeft te zijn, en dat "een" relatie (hoe die er ook uit ziet) wél gelukkig(er) zou maken.
Het is 1 van de dingen die zouden kúnnen bijdragen aan je leven of levensgeluk, maar dat niet automatisch ook (beter, fijner, gelukkiger) hoéven te zíjn.
In elk geval zit het hem in meer dingen imo: óók werk waar je blij mee bent, interesses hebben, een opgewekt gemoed, fijne familie- en vriendenrelaties, je (t)huis, leefwijzen, gewoontes, eigen mentale en fysieke conditie en gezondheid, hoe je in het leven staat, er speelt zoveel meer als het gaat om je gelukkig voelen!
Bovendien is gelukkig voelen denk ik niet een soort constante staat waarin je verkeert, ook in een relatie ben je niet continu happy en blij oid wat met geluk geassocieerd wordt.
Met en zonder geliefde heb je je betere én mindere dagen, veel daarvan ligt in andere zaken en gebeurtenissen én hoe je in je eigen vel zit.
Ik heb het idee dat veel mensen die geen relatie hebben het ook idealiseren, dwz vooral de "benefits" ervan lijken te zien: de verliefde fase, het hand in had lopen, overal verliefde stelletjes op terrasjes zien en het idee van iemand om samen te koken/eten/ slapen/op de bank te zitten en samen leuke dingen te ondernemen, het saamhorige (en de verbondenheid) ervan.
Soms missen mensen denk ik eerder het ideaalbeeld.
Het stelt soms juist ándere uitdagingen aan je dan wanneer je single bent.
Dan nog zal ik niet ontkennen dat het gewoon heel erg fijn is als je wederzijds gek op elkaar bent en je in dat opzicht begeerd en geliefd te voelen door degene die je zelf begeert en liefhebt, dat blijft iets bijzonders.
Dat is niet te vergelijken met hobbys, sport, vrienden en familie, zelfs niet met je kinderen, het is een geheel andere rol.
Maar of dat de meest belangrijke rol is voor je geluksgevoel?
Ik denk dat je leven zin geven (en zin in het leven hebben) en je van betekenis voelen (voor anderen, voor je eigen bestaan) sowieso belangrijke(r) factoren zijn en dat is niet per sé van (speciale) betekenis zijn voor 1 ander mens met wie je een liefdesrelatie hebt (en omgekeerd dus ook niet, dat als dat ontbreekt je óngelukkig en niet zinvol of betekenisloos hoeft te zijn op deze aardbol).
Ik ken zowel gelukkige tijden zonder geliefde als ongelukkig(er) tijden mét/door geliefde, dus ik staar me ook niet blind op wel/niet een relatie om me gelukkig te voelen. Het hangt imo vooral van je eigen staat af, waarin je verkeert, en hoe je daardoor de wereld (en eigen wereldje) in blikt..
Het is een apart soort verbondenheid die je kunt ervaren met iemand, maar dus ook weer niet zo dat het andere dingen opheft of compenseert die je zelf meemaakt of voelt als het om andere aspecten/rollen van je persoonlijkheid gaat: ze spelen allemáál mee in hoe je je voelt.
Het is ook niet maakbaar naar wens, en ook imo niet of je heel graag wilt of juist niet zonodig hoeft: je komt denk ik plots zo iemand tegen (of soms hele tijden niet) en je moet altijd dealen met zoals het op dat moment is. Of dat nu het ontbreken ervan is of wel iemand zijn intrede doet in jouw bestaan (en hoe jij daarop reageert ook nog).. en hoe je zelf reageert/bent en leeft zonder of met een geliefde kun je zelf verschil in maken, denk ik.
Wat ik wel weet is dat allerlei factoren invloed op je geluksniveau hebben en niet afhangt van wel/niet een geliefde/relatie "hebben"..
En nu ook eentje over unhappy singles.
Tja, ik denk dat het zeker van meerwaarde is in je leven als je een fijne, gelukkige liefdesrelatie hebt en dat is deels te ondervangen door allerlei andere liefdevolle en gezellige relaties en bezigheden, al is dat niet hetzelfde.
Tegelijkertijd denk ik dat het echt van deze tijd is om te denken dat je daar zelf "alles aan gedaan moet hebben om te zoeken/vinden".
Alsof zoiets "maakbaar" is en eigen invloed.
De enige invloed die je hebt is dat je onder de mensen blijft komen volgens mij, dus iig ook niet de kans búitensluiten dat je iemand ontmoet.
Het nadeel van datingsites is dat je gaat afspreken om te kijken óf het met iemand klikt, en dat is een verschil met klikken met iemand en vervolgens afspreken.
Als je datingsites ziet als een ontmoetingsplaats (zij het virtueel) dan zou er niks mis mee zijn, behalve dat er al eoa intentie en verwachting aan zulke dates zit (zou het klikken, is dit hem dan misschien?), mijn ding niet iig..
De insteek van het topic "(Alleen zijn en) gelukkig zijn met jezelf" is dat ook het ontbreken niet betekent dat je per definitie óngelukkig hoeft te zijn, en dat "een" relatie (hoe die er ook uit ziet) wél gelukkig(er) zou maken.
Het is 1 van de dingen die zouden kúnnen bijdragen aan je leven of levensgeluk, maar dat niet automatisch ook (beter, fijner, gelukkiger) hoéven te zíjn.
In elk geval zit het hem in meer dingen imo: óók werk waar je blij mee bent, interesses hebben, een opgewekt gemoed, fijne familie- en vriendenrelaties, je (t)huis, leefwijzen, gewoontes, eigen mentale en fysieke conditie en gezondheid, hoe je in het leven staat, er speelt zoveel meer als het gaat om je gelukkig voelen!
Bovendien is gelukkig voelen denk ik niet een soort constante staat waarin je verkeert, ook in een relatie ben je niet continu happy en blij oid wat met geluk geassocieerd wordt.
Met en zonder geliefde heb je je betere én mindere dagen, veel daarvan ligt in andere zaken en gebeurtenissen én hoe je in je eigen vel zit.
Ik heb het idee dat veel mensen die geen relatie hebben het ook idealiseren, dwz vooral de "benefits" ervan lijken te zien: de verliefde fase, het hand in had lopen, overal verliefde stelletjes op terrasjes zien en het idee van iemand om samen te koken/eten/ slapen/op de bank te zitten en samen leuke dingen te ondernemen, het saamhorige (en de verbondenheid) ervan.
Soms missen mensen denk ik eerder het ideaalbeeld.
Het stelt soms juist ándere uitdagingen aan je dan wanneer je single bent.
Dan nog zal ik niet ontkennen dat het gewoon heel erg fijn is als je wederzijds gek op elkaar bent en je in dat opzicht begeerd en geliefd te voelen door degene die je zelf begeert en liefhebt, dat blijft iets bijzonders.
Dat is niet te vergelijken met hobbys, sport, vrienden en familie, zelfs niet met je kinderen, het is een geheel andere rol.
Maar of dat de meest belangrijke rol is voor je geluksgevoel?
Ik denk dat je leven zin geven (en zin in het leven hebben) en je van betekenis voelen (voor anderen, voor je eigen bestaan) sowieso belangrijke(r) factoren zijn en dat is niet per sé van (speciale) betekenis zijn voor 1 ander mens met wie je een liefdesrelatie hebt (en omgekeerd dus ook niet, dat als dat ontbreekt je óngelukkig en niet zinvol of betekenisloos hoeft te zijn op deze aardbol).
Ik ken zowel gelukkige tijden zonder geliefde als ongelukkig(er) tijden mét/door geliefde, dus ik staar me ook niet blind op wel/niet een relatie om me gelukkig te voelen. Het hangt imo vooral van je eigen staat af, waarin je verkeert, en hoe je daardoor de wereld (en eigen wereldje) in blikt..
Het is een apart soort verbondenheid die je kunt ervaren met iemand, maar dus ook weer niet zo dat het andere dingen opheft of compenseert die je zelf meemaakt of voelt als het om andere aspecten/rollen van je persoonlijkheid gaat: ze spelen allemáál mee in hoe je je voelt.
Het is ook niet maakbaar naar wens, en ook imo niet of je heel graag wilt of juist niet zonodig hoeft: je komt denk ik plots zo iemand tegen (of soms hele tijden niet) en je moet altijd dealen met zoals het op dat moment is. Of dat nu het ontbreken ervan is of wel iemand zijn intrede doet in jouw bestaan (en hoe jij daarop reageert ook nog).. en hoe je zelf reageert/bent en leeft zonder of met een geliefde kun je zelf verschil in maken, denk ik.
Wat ik wel weet is dat allerlei factoren invloed op je geluksniveau hebben en niet afhangt van wel/niet een geliefde/relatie "hebben"..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 25 maart 2019 02:44
Ach relaties.... Zo overgewaardeerd ! Hoeveel relaties zie je nou om je heen waar je echt jaloers op zou worden.
Ik zie grotendeels een hoop gedoe, verdriet en ellende om me heen . Ik streef er niet meer naar. Ik ga alleen voor iets wat helemaal goed is maar weet dat het ook goed kan dat dit nooit gebeurd. En daar heb ik dan ook vrede mee want ik hou van m'n eigen leven , ben daar 100% tevreden mee. Dus voor mij lekker niet meer daten maar m'n energie steken in de dingen die er voor mij toe doen (m'n dochters, m'n vriendinnen, alle hobby's die ik heb, m'n werk en m'n opleiding)
Ik zie grotendeels een hoop gedoe, verdriet en ellende om me heen . Ik streef er niet meer naar. Ik ga alleen voor iets wat helemaal goed is maar weet dat het ook goed kan dat dit nooit gebeurd. En daar heb ik dan ook vrede mee want ik hou van m'n eigen leven , ben daar 100% tevreden mee. Dus voor mij lekker niet meer daten maar m'n energie steken in de dingen die er voor mij toe doen (m'n dochters, m'n vriendinnen, alle hobby's die ik heb, m'n werk en m'n opleiding)
maandag 25 maart 2019 03:32
Op zich vermaak ik mij ook prima als alleenstaande. Ga op vakantie doe leuke dingen zo nu en dan. Maar mis toch regelmatig een maatje waar ik mijn ei kwijt kan en leuke dingen mee kan ondernemen vooral in de weekenden.Dan is het zondagavond en dan denk ik, wat heb ik allemaal gedaan dit weekend, buiten de huishoudelijke klusjes om! Of gewoon samen genieten van een lekker glas wijn, alleen trek ik deze niet gauw open. En die arm om me heen. Ben ook geen typ voor datingsites. Gun me er ook de tijd niet voor om urenlang achter de laptop te moeten zitten om iemand te vinden. Maar tja waar vindt je je ideale partner dan? Moeilijk hoor![😅]()
!
!
maandag 25 maart 2019 08:31
Maar die dochters heb je bij een pak kaas in de supermarkt gekregen dan?Hangmat schreef: ↑25-03-2019 02:44Ach relaties.... Zo overgewaardeerd ! Hoeveel relaties zie je nou om je heen waar je echt jaloers op zou worden.
Ik zie grotendeels een hoop gedoe, verdriet en ellende om me heen . Ik streef er niet meer naar. Ik ga alleen voor iets wat helemaal goed is maar weet dat het ook goed kan dat dit nooit gebeurd. En daar heb ik dan ook vrede mee want ik hou van m'n eigen leven , ben daar 100% tevreden mee. Dus voor mij lekker niet meer daten maar m'n energie steken in de dingen die er voor mij toe doen (m'n dochters, m'n vriendinnen, alle hobby's die ik heb, m'n werk en m'n opleiding)
maandag 25 maart 2019 08:40
Het is al gezegd (en ja, ik begrijp dat jij dat anders ervaart, maar dit is hoe ik het zie..): een relatie is een aanvulling, geen invulling. Ik ben al heel heel HEEL erg lang single. Sterker nog, in mijn 20s wel regelmatig zo een paar maandjes met iemand samen geweest, en een hoop gescharreld, maar van mijn 30e tot mijn 41e vond ik mezelf niet eens leuk, dus wilde ik ook niemand anders leuk vinden (en dat gebeurde dan ook niet). Na een hoop werk aan mezelf zit ik sinds een jaar of 2 weer goed in mijn vel, en vorige zomer begon ik me te beseffen dat er misschien zelfs wel weer ruimte is voor iemand anders in mijn leven.
Maar die iemand anders, dat mag niet al teveel ellende geven. Als hij mijn leven al heel snel gecompliceerder maakt dan dat hij het leuk maakt, laat maar zitten; Ik heb het namelijk HEEL leuk, met mezelf.
Ik gun je dat je snel ofwel een nieuwe liefde vindt, of dat je tot eenzelfde inzicht komt als velen hier: namelijk dat het deel zijn van een relatie jou niet definieert.
Maar die iemand anders, dat mag niet al teveel ellende geven. Als hij mijn leven al heel snel gecompliceerder maakt dan dat hij het leuk maakt, laat maar zitten; Ik heb het namelijk HEEL leuk, met mezelf.
Ik gun je dat je snel ofwel een nieuwe liefde vindt, of dat je tot eenzelfde inzicht komt als velen hier: namelijk dat het deel zijn van een relatie jou niet definieert.
maandag 25 maart 2019 12:27
Misschien wordt die onrust wel veroorzaakt doordát je steeds het gevoel hebt dat je (nog) moet zoeken of vinden, TO?
Je zegt namelijk dat het je rust geeft als je een relatie hebt, dat je dan niet meer hoeft te swipen enzo?
In feite vertel je jezelf dan dus dat je (pas) gelukkig kunt en zult zijn als eoa voorwaarde vervuld zal zijn.
Daarmee blokkeer je als het ware dat je je gelukkig kunt voelen zonder die voorwaarde, snap je wat ik bedoel? Je schuift het dan vooruit: als.... dan zou ik me (pas) gelukkig voelen (lees: nu dus niet).
Ik denk dat je als het ware in een soort "zoekende" (en afwachtende) staat voelt, het wachtbankje zoals je zegt, en je wacht dan eigenlijk op en maakt je (geluk) afhankelijk van die geluksbrenger en daarmee zet je jezelf soort van op pauze/stil, ook al probeer je er intussen wel wat van te maken en jezelf te vermaken.
Het is iets waar je geen invloed op hebt, zowel niet als je wel de tijd en moeite neemt om te daten als wanneer je niet date, want je kunt nog zo je best doen en nog zo aan jezelf "werken" en zo lekker in je vel zitten, maar of die Ware ertussen zit is nog maar de vraag. Zit ook een grote dosis toeval, geluk of pech hebben bij (op zelfde moment op dezelfde plaats zijn, zit jij op Tinder en woont hij om de hoek en rent elke ochtend in het park, maar jij niet, of doet zijn boodschappen altijd een uur later dan jij, je wéét t gewoon niet!
Laten we niet ontkennen dat dat soms best een bepaald soort eenzaam gevoel meebrengt, zeker als je jezelf liever anders gunt/wenst en dat is in mijn ervaring vooral in periodes waarin de nadruk gaat liggen op wat ontbreekt en je mist, momenten dat je het leven zwaarder ervaart en ervan baalt dat je vanalles zelf moet doen, ook al heb je leuke en lieve mensen genoeg om je heen.
Hoe meer je iets wil wat er (nu) niet ís of kán/kent, hoe gefrustreerder je wordt en ik denk dat bewust zoeken dat alleen maar groter maakt (als je maar niemand vindt), júist omdat je dan steeds tijd en focus/aandacht besteedt aan "wat ontbreekt".
Ik ben zelf (veel langere) periodes alleen geweest en wat ook een rol speelt heb ik gemerkt is dat mensen niet gedijen bij langdurig gebrek aan lichaamscontact, nog los van seksuele behoeften, en dit zijn dingen die je bij uitstek met een geliefde associeert en kunnen een algeheel gevoel van gemis geven, de term "huidhonger" (ergens op forum opgedaan) omschrijft dat wel goed, vind ik.
Niet alleen beschrijven velen zoiets als dat samen op de bank een serie kijken of samen slapen fijner is, en dat gaat imo niet alleen om verbondenheid die je dan deelt, maar ook het fysiek tegen iemand aan zitten/liggen met (vrijwel?) niemand deelt, en ook niet hetzelfde zou zijn als eens een arm om je heen van een vriendin, tegen een bekende aan zitten, maar met iemand met wie je zelf lijfelijk wíl zijn.
En dat is denk ik niet zonder reden: allerlei lichaamscontact, aanraken, strelen, huid-huid (en ook knuffelen, zoenen, seks) geeft geluks- en hechtingsstofjes af, oa oxytocine (ook wel knuffelhormoon genoemd).
Dit heeft zeker wel te maken met lekker in je vel zitten en positieve invloed op je humeur, gesteldheid en welbevinden!
Het is hetzelfde hormoon wat je aanmaakt bij borstvoeding geven (en krijgen als baby) en kind dicht tegen je aan houden, knuffelen, maar dus ook tov je geliefde (en zelfs het horen van diens stem of de piep van een berichtje kan al een dosisje daarvan geven, als dat eenmaal gelinkt is aan iemand).
Om die reden hebben sommige verzorgingsinstellingen bijv een gemeenschappelijk huisdier genomen, zodat mensen die konden aaien, knuffelen en verzorgen.
Ook laten onderzoeken bijv al zien dat er een groot verschil zit in kansen op genezing als mensen bezoek krijgen (van een naaste) of niet/nauwelijks.
Mentaal kun je je met zoveel meer mensen close verbonden voelen, vanalles delen en bespreken en zelfs oprecht een heerlijk leven leiden als single, fysiek ligt dat aak wel anders en ik denk dat daar nog wel eea over onderzocht en bekend gaat worden.
Het zou weleens een belangrijke éxtra (onbewuste) factor kunnen zijn waarom (zoveel?) vrouwen in de periode met kleine kinderen minder behoefte aan seks hebben met hun man (los van de hectiek van werk-verzorgen-huishouden-sociaal leven-sport en hobby's, weinig "me-time" en "we-time", vermoeidheid, ontzwangeren).
Misschien is het wel net zoals met libido dat niet iedereen even gevoelig is voor dat soort stoffen en dat heeft grotendeels met "delen" te maken (dus in wisselwerking met (een) close ander(en). Deels kun jezelf zoiets misschien ook wel geven denk ik, jezelf liefdevol aanraken en omarmen, lief voor je lijf zijn?, en ook via zelfbevrediging, aandacht blijven besteden aan je eigen seksualiteit, dat soort dingen, en toch is dat anders dan prettig lichaamscontact en fysieke verbondenheid met iemand die je liefhebt en andersom.
Is dat nog een "vage honger" als single als je niemand in gedachten hebt, dat kan een specifieke "honger" naar iemand in het bijzonder worden als je diegene leuk vindt en meerdere keren lichamelijk mee bent (en zeker bevredigende seks hebt gehad), want dan koppelt je brein het (onbewust) aan diegene.
Dat verklaart misschien ook waarom vaak mensen (mn vrouwen gevoeliger voor?) die seks kunnen scheiden van "gevoelens" (of dat denken/dachten te kunnen, bijv omdat ze diegene wel aantrekkelijk, maar om div redenen geen "relatiemateriaal" vinden) tóch gevoelens ontwikkelen (en daar zelf verrast over zijn, niet verwacht hadden) en -bijv zelfs tegen afspraken in dat het daarbij blijft- tóch meer willen (of vaker) met diegene.
Of juist uitgemaakt hebben met hun ex om allerlei redenen waar ze (mentaal) helemaal achter staan, en tóch erg missen/ blijven verlangen naar diegene, zelfs al hebben ze een hekel gekregen en negatieve associaties met die ex.
Het zou zomaar kunnen zijn dat vrouwen iha meer "receptoren" in het brein hebben voor stoffen als oxytocine, omdat wij degenen zijn die gebouwd zijn om kinderen te kunnen baren, en mensenkinderen itt andere zoogdieren lange tijd onzelfstandig zijn, dus om ervoor te zorgen dat de moeder zich sterk hecht aan haar kind en daarmee zorgzaamheid, zich verantwoordelijk voelt voor diens welzijn en ook en beroep doet op "skills" zoals "aanvoelen" (wat het kind nodig heeft, ook al kan het niet praten), lichaamstaal, enz.
Van het kind uit gezien hecht het zich evengoed ook aan de vader en andersom, oa via knuffelen en verzorgen/ zorgzaamheid, maar wordt tegenwoordig onderscheid gemaakt (oa bij omgangsregelingen bij baby's en erg jonge kinderen), waarin meestal de moeder geacht wordt de "primaire" ouder/ verzorger te zijn.
Er zijn nu eenmaal verschillen, niet alleen iha tussen mannen en vrouwen, maar ook onderling, en ook in het aanmaken van stoffen tov elkaar en/of de gevoeligheid daarvoor. Net zoals er verschillen zijn in aanleg en ontwikkeling in empathie en in allerlei behoeften, neigingen, en daardoor kan het zijn dat dezelfde geweldige seks tussen 2 mensen bij de een leidt tot verliefde gevoelens en bij de ander niet.
Adviezen om eerst elkaar wat beter te leren kennen alvorens tussen de lakens te leren kennen zou om die reden verstandig zijn voor types die al snel "gevoelens" krijgen zodra ze lichamelijk worden, en (zeer) teleurgesteld en ontgoocheld raken als dat "op niks uitloopt", het niet snappen (was toch heel leuk en fijn allemaal? Waarom wil hij dan niet vaker/meer daarvan?!) of zich zelfs "gebruikt" voelen achteraf (omdat ze zelf bijv selectief zijn en dat alleen doen als ze serieus "relatiemateriaal" in diegene zagen en dus verwachtten/hoopten met diegene langduriger relatie zou worden.
(en wellicht verklaart het zelfs het "snakken" naar berichtjes/appjes en is dat niet louter een mentale kwestie, want levert ook dat soort aandacht al een kleine "dosis" geluksgevoel).
Ik pik de term even van een bekende van me, die noemde dat als je iemand in het bijzonder in gedachten/in je leven hebt, dan fungeert diegene als "goed gevoels-infuus" en ik denk dat daar zeker wel wat in zit.
Alleen is dat dus niet alleen denkbeeldig, maar heeft dat tevens een fysiek voel- en merkbaar effect, zij het misschien niet op iedereen in dezelfde mate, of niet noodzakelijk wederzijds in dezelfde mate.
En misschien is het zelfs wel zo dat (bij sommigen) alleen al aandacht in geschreven woorden soortgelijk effect (van die stoffen) oplevert als daadwerkelijk fysiek samenzijn.
Dat gaat dan denk ik via het voorstellingsvermogen, verlangen naar alleen al het beeld wat je zelf vormt van iemand obv (beperkte) info van appen, bellen, mailen oid.
Mensen verschillen hierin, net als op andere vlakken, en bijv de ene persoon graag op zichzelf en niet bepaald knuffelig ingesteld is, die taalt er misschien niet of nauwelijks naar, terwijl anderen "verpieteren" zonder lichaamscontact, terwijl ze bijv wel genoeg vriendelijke, close, liefdevolle, vriendschappelijke of familiale aandacht krijgen.
Ik ben zelf wel een zorgzaam type, en heb gemerkt dat ik goed kon "dealen" met dat soort behoeften als er niemand "in beeld" was. En ook dat dat makkelijker was zolang ik nog kind(eren) thuis had wonen (plus huisdieren) en dat is dus denk ik ook niet alleen een kwestie van dat dat nu eenmaal gezelliger is en een geliefd iemand die op je wacht en blij is als je thuiskomt/bent.
"Empty nest-syndroom" heeft zeker weten ook daarmee te maken, niet alleen met gezelschap, maar gezelschap/nabijheid van dié specifieke persoon, die je (deels) dus ook echt moet loslaten en van "afkicken", wederom niet alleen mentaal imo.
Zo is er ook wel degelijk verschil in dat je vóórdat je met iemand een (lange of korte) relatie had een prima leven leidde en "happy single" voelde zelfs, en dat dat je dan ook het volle vertrouwen geeft om iets te beginnen met iemand en dat je daar als het toch niks wordt iig op kunt terugvallen en dat je je tóch heel anders voelt erna.
Voor en na maakt dus oa dat verschil dat je inmiddels allerlei stoffen aan iemand linkt (al is dat onbewust dus), ook als het maar kort geduurd heeft: hechtings- en "euforie-"/geluks-/beloningsstoffen, niet zozeer/alleen door seks, en door aan elkaar gewend raken als gezelschap/ samenzijn maar gewoon ook aan diens fysieke nabijheid, aandacht, begeren en begeerte, enz.
Zeker als dat al een tijd geleden is dat je daarmee te maken had.
Dat soort (fysiek) gemis kan weleens echt een vorm van "afkicken" zijn, en dat ebt uiteindelijk ook wel weg.
In een zgn "broer-zus-relatie" waarin iig nog zorgzaamheid en tederheid is, wel lichamelijk close zijn en geknuffeld wordt, zou denk ik verklaren waarom die mensen toch nog (net) voldoende gehecht zijn aan elkaar om niet uit elkaar te willen, ook al zou je kunnen stellen dat (bevredigende) seks "de lijm van een (goede/gezonde/fijne) liefdesrelatie is" (dat maakt grote hoeveelheden van die stoffen aan/ komen vrij in je lijf).
Ik ken stellen die lang bij elkaar zijn en evengoed lijden onder een gebrek aan lichamelijkheid met elkaar, of waarbij behoeften daaraan nogal verschillen, en dat zorgt ook voor spanningen, frustraties, een eenzaam gevoel, afwijzing (en onvervuld verlangen als ze mentaal en qua houden van wel bij elkaar willen blijven (in een monogame relatie), dat heeft zeker invloed op (on)gelukkig voelen.
Als single kun je jezelf dus deels ook wel geven, (zie boven), ook door warm bad, regelmatig sauna/welness, misschien elke fijne (ontspannende) aandacht voor je lichaam, sporten/yoga en dergelijke, regelmatig jezelf een massage cadeau doen, zonnebankje, arm om/omhelzen of zorgzaamheid voor andere naasten en huisdieren, enzo?
Het ligt soms ingewikkelder dan we denken, en ook stoffen als adrenaline en dopamine (kick/beloning) zijn op andere manieren te vergaren (sport, spel, iets doen wat je spannend vindt, oa zelfoverwinning) en ook serotonine is zo'n "geluksstofje" (wat je voelt bij ontspanning, al dan niet ná inspanning).
Je zegt namelijk dat het je rust geeft als je een relatie hebt, dat je dan niet meer hoeft te swipen enzo?
In feite vertel je jezelf dan dus dat je (pas) gelukkig kunt en zult zijn als eoa voorwaarde vervuld zal zijn.
Daarmee blokkeer je als het ware dat je je gelukkig kunt voelen zonder die voorwaarde, snap je wat ik bedoel? Je schuift het dan vooruit: als.... dan zou ik me (pas) gelukkig voelen (lees: nu dus niet).
Ik denk dat je als het ware in een soort "zoekende" (en afwachtende) staat voelt, het wachtbankje zoals je zegt, en je wacht dan eigenlijk op en maakt je (geluk) afhankelijk van die geluksbrenger en daarmee zet je jezelf soort van op pauze/stil, ook al probeer je er intussen wel wat van te maken en jezelf te vermaken.
Het is iets waar je geen invloed op hebt, zowel niet als je wel de tijd en moeite neemt om te daten als wanneer je niet date, want je kunt nog zo je best doen en nog zo aan jezelf "werken" en zo lekker in je vel zitten, maar of die Ware ertussen zit is nog maar de vraag. Zit ook een grote dosis toeval, geluk of pech hebben bij (op zelfde moment op dezelfde plaats zijn, zit jij op Tinder en woont hij om de hoek en rent elke ochtend in het park, maar jij niet, of doet zijn boodschappen altijd een uur later dan jij, je wéét t gewoon niet!
Laten we niet ontkennen dat dat soms best een bepaald soort eenzaam gevoel meebrengt, zeker als je jezelf liever anders gunt/wenst en dat is in mijn ervaring vooral in periodes waarin de nadruk gaat liggen op wat ontbreekt en je mist, momenten dat je het leven zwaarder ervaart en ervan baalt dat je vanalles zelf moet doen, ook al heb je leuke en lieve mensen genoeg om je heen.
Hoe meer je iets wil wat er (nu) niet ís of kán/kent, hoe gefrustreerder je wordt en ik denk dat bewust zoeken dat alleen maar groter maakt (als je maar niemand vindt), júist omdat je dan steeds tijd en focus/aandacht besteedt aan "wat ontbreekt".
Ik ben zelf (veel langere) periodes alleen geweest en wat ook een rol speelt heb ik gemerkt is dat mensen niet gedijen bij langdurig gebrek aan lichaamscontact, nog los van seksuele behoeften, en dit zijn dingen die je bij uitstek met een geliefde associeert en kunnen een algeheel gevoel van gemis geven, de term "huidhonger" (ergens op forum opgedaan) omschrijft dat wel goed, vind ik.
Niet alleen beschrijven velen zoiets als dat samen op de bank een serie kijken of samen slapen fijner is, en dat gaat imo niet alleen om verbondenheid die je dan deelt, maar ook het fysiek tegen iemand aan zitten/liggen met (vrijwel?) niemand deelt, en ook niet hetzelfde zou zijn als eens een arm om je heen van een vriendin, tegen een bekende aan zitten, maar met iemand met wie je zelf lijfelijk wíl zijn.
En dat is denk ik niet zonder reden: allerlei lichaamscontact, aanraken, strelen, huid-huid (en ook knuffelen, zoenen, seks) geeft geluks- en hechtingsstofjes af, oa oxytocine (ook wel knuffelhormoon genoemd).
Dit heeft zeker wel te maken met lekker in je vel zitten en positieve invloed op je humeur, gesteldheid en welbevinden!
Het is hetzelfde hormoon wat je aanmaakt bij borstvoeding geven (en krijgen als baby) en kind dicht tegen je aan houden, knuffelen, maar dus ook tov je geliefde (en zelfs het horen van diens stem of de piep van een berichtje kan al een dosisje daarvan geven, als dat eenmaal gelinkt is aan iemand).
Om die reden hebben sommige verzorgingsinstellingen bijv een gemeenschappelijk huisdier genomen, zodat mensen die konden aaien, knuffelen en verzorgen.
Ook laten onderzoeken bijv al zien dat er een groot verschil zit in kansen op genezing als mensen bezoek krijgen (van een naaste) of niet/nauwelijks.
Mentaal kun je je met zoveel meer mensen close verbonden voelen, vanalles delen en bespreken en zelfs oprecht een heerlijk leven leiden als single, fysiek ligt dat aak wel anders en ik denk dat daar nog wel eea over onderzocht en bekend gaat worden.
Het zou weleens een belangrijke éxtra (onbewuste) factor kunnen zijn waarom (zoveel?) vrouwen in de periode met kleine kinderen minder behoefte aan seks hebben met hun man (los van de hectiek van werk-verzorgen-huishouden-sociaal leven-sport en hobby's, weinig "me-time" en "we-time", vermoeidheid, ontzwangeren).
Misschien is het wel net zoals met libido dat niet iedereen even gevoelig is voor dat soort stoffen en dat heeft grotendeels met "delen" te maken (dus in wisselwerking met (een) close ander(en). Deels kun jezelf zoiets misschien ook wel geven denk ik, jezelf liefdevol aanraken en omarmen, lief voor je lijf zijn?, en ook via zelfbevrediging, aandacht blijven besteden aan je eigen seksualiteit, dat soort dingen, en toch is dat anders dan prettig lichaamscontact en fysieke verbondenheid met iemand die je liefhebt en andersom.
Is dat nog een "vage honger" als single als je niemand in gedachten hebt, dat kan een specifieke "honger" naar iemand in het bijzonder worden als je diegene leuk vindt en meerdere keren lichamelijk mee bent (en zeker bevredigende seks hebt gehad), want dan koppelt je brein het (onbewust) aan diegene.
Dat verklaart misschien ook waarom vaak mensen (mn vrouwen gevoeliger voor?) die seks kunnen scheiden van "gevoelens" (of dat denken/dachten te kunnen, bijv omdat ze diegene wel aantrekkelijk, maar om div redenen geen "relatiemateriaal" vinden) tóch gevoelens ontwikkelen (en daar zelf verrast over zijn, niet verwacht hadden) en -bijv zelfs tegen afspraken in dat het daarbij blijft- tóch meer willen (of vaker) met diegene.
Of juist uitgemaakt hebben met hun ex om allerlei redenen waar ze (mentaal) helemaal achter staan, en tóch erg missen/ blijven verlangen naar diegene, zelfs al hebben ze een hekel gekregen en negatieve associaties met die ex.
Het zou zomaar kunnen zijn dat vrouwen iha meer "receptoren" in het brein hebben voor stoffen als oxytocine, omdat wij degenen zijn die gebouwd zijn om kinderen te kunnen baren, en mensenkinderen itt andere zoogdieren lange tijd onzelfstandig zijn, dus om ervoor te zorgen dat de moeder zich sterk hecht aan haar kind en daarmee zorgzaamheid, zich verantwoordelijk voelt voor diens welzijn en ook en beroep doet op "skills" zoals "aanvoelen" (wat het kind nodig heeft, ook al kan het niet praten), lichaamstaal, enz.
Van het kind uit gezien hecht het zich evengoed ook aan de vader en andersom, oa via knuffelen en verzorgen/ zorgzaamheid, maar wordt tegenwoordig onderscheid gemaakt (oa bij omgangsregelingen bij baby's en erg jonge kinderen), waarin meestal de moeder geacht wordt de "primaire" ouder/ verzorger te zijn.
Er zijn nu eenmaal verschillen, niet alleen iha tussen mannen en vrouwen, maar ook onderling, en ook in het aanmaken van stoffen tov elkaar en/of de gevoeligheid daarvoor. Net zoals er verschillen zijn in aanleg en ontwikkeling in empathie en in allerlei behoeften, neigingen, en daardoor kan het zijn dat dezelfde geweldige seks tussen 2 mensen bij de een leidt tot verliefde gevoelens en bij de ander niet.
Adviezen om eerst elkaar wat beter te leren kennen alvorens tussen de lakens te leren kennen zou om die reden verstandig zijn voor types die al snel "gevoelens" krijgen zodra ze lichamelijk worden, en (zeer) teleurgesteld en ontgoocheld raken als dat "op niks uitloopt", het niet snappen (was toch heel leuk en fijn allemaal? Waarom wil hij dan niet vaker/meer daarvan?!) of zich zelfs "gebruikt" voelen achteraf (omdat ze zelf bijv selectief zijn en dat alleen doen als ze serieus "relatiemateriaal" in diegene zagen en dus verwachtten/hoopten met diegene langduriger relatie zou worden.
(en wellicht verklaart het zelfs het "snakken" naar berichtjes/appjes en is dat niet louter een mentale kwestie, want levert ook dat soort aandacht al een kleine "dosis" geluksgevoel).
Ik pik de term even van een bekende van me, die noemde dat als je iemand in het bijzonder in gedachten/in je leven hebt, dan fungeert diegene als "goed gevoels-infuus" en ik denk dat daar zeker wel wat in zit.
Alleen is dat dus niet alleen denkbeeldig, maar heeft dat tevens een fysiek voel- en merkbaar effect, zij het misschien niet op iedereen in dezelfde mate, of niet noodzakelijk wederzijds in dezelfde mate.
En misschien is het zelfs wel zo dat (bij sommigen) alleen al aandacht in geschreven woorden soortgelijk effect (van die stoffen) oplevert als daadwerkelijk fysiek samenzijn.
Dat gaat dan denk ik via het voorstellingsvermogen, verlangen naar alleen al het beeld wat je zelf vormt van iemand obv (beperkte) info van appen, bellen, mailen oid.
Mensen verschillen hierin, net als op andere vlakken, en bijv de ene persoon graag op zichzelf en niet bepaald knuffelig ingesteld is, die taalt er misschien niet of nauwelijks naar, terwijl anderen "verpieteren" zonder lichaamscontact, terwijl ze bijv wel genoeg vriendelijke, close, liefdevolle, vriendschappelijke of familiale aandacht krijgen.
Ik ben zelf wel een zorgzaam type, en heb gemerkt dat ik goed kon "dealen" met dat soort behoeften als er niemand "in beeld" was. En ook dat dat makkelijker was zolang ik nog kind(eren) thuis had wonen (plus huisdieren) en dat is dus denk ik ook niet alleen een kwestie van dat dat nu eenmaal gezelliger is en een geliefd iemand die op je wacht en blij is als je thuiskomt/bent.
"Empty nest-syndroom" heeft zeker weten ook daarmee te maken, niet alleen met gezelschap, maar gezelschap/nabijheid van dié specifieke persoon, die je (deels) dus ook echt moet loslaten en van "afkicken", wederom niet alleen mentaal imo.
Zo is er ook wel degelijk verschil in dat je vóórdat je met iemand een (lange of korte) relatie had een prima leven leidde en "happy single" voelde zelfs, en dat dat je dan ook het volle vertrouwen geeft om iets te beginnen met iemand en dat je daar als het toch niks wordt iig op kunt terugvallen en dat je je tóch heel anders voelt erna.
Voor en na maakt dus oa dat verschil dat je inmiddels allerlei stoffen aan iemand linkt (al is dat onbewust dus), ook als het maar kort geduurd heeft: hechtings- en "euforie-"/geluks-/beloningsstoffen, niet zozeer/alleen door seks, en door aan elkaar gewend raken als gezelschap/ samenzijn maar gewoon ook aan diens fysieke nabijheid, aandacht, begeren en begeerte, enz.
Zeker als dat al een tijd geleden is dat je daarmee te maken had.
Dat soort (fysiek) gemis kan weleens echt een vorm van "afkicken" zijn, en dat ebt uiteindelijk ook wel weg.
In een zgn "broer-zus-relatie" waarin iig nog zorgzaamheid en tederheid is, wel lichamelijk close zijn en geknuffeld wordt, zou denk ik verklaren waarom die mensen toch nog (net) voldoende gehecht zijn aan elkaar om niet uit elkaar te willen, ook al zou je kunnen stellen dat (bevredigende) seks "de lijm van een (goede/gezonde/fijne) liefdesrelatie is" (dat maakt grote hoeveelheden van die stoffen aan/ komen vrij in je lijf).
Ik ken stellen die lang bij elkaar zijn en evengoed lijden onder een gebrek aan lichamelijkheid met elkaar, of waarbij behoeften daaraan nogal verschillen, en dat zorgt ook voor spanningen, frustraties, een eenzaam gevoel, afwijzing (en onvervuld verlangen als ze mentaal en qua houden van wel bij elkaar willen blijven (in een monogame relatie), dat heeft zeker invloed op (on)gelukkig voelen.
Als single kun je jezelf dus deels ook wel geven, (zie boven), ook door warm bad, regelmatig sauna/welness, misschien elke fijne (ontspannende) aandacht voor je lichaam, sporten/yoga en dergelijke, regelmatig jezelf een massage cadeau doen, zonnebankje, arm om/omhelzen of zorgzaamheid voor andere naasten en huisdieren, enzo?
Het ligt soms ingewikkelder dan we denken, en ook stoffen als adrenaline en dopamine (kick/beloning) zijn op andere manieren te vergaren (sport, spel, iets doen wat je spannend vindt, oa zelfoverwinning) en ook serotonine is zo'n "geluksstofje" (wat je voelt bij ontspanning, al dan niet ná inspanning).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 25 maart 2019 13:00
Die zou nooit in de sloot mogen sukkelen.hamerhaai schreef: ↑24-03-2019 13:59tot mijn 40ste heel fijn happy single geweest, en toen de juiste partner tegengekomen.
nu heel blij met mijn huidige relatie. maar ik kan niet zeggen dat ik nu veel gelukkiger of completer ben dan voor mijn 40ste. Het is gewoon anders. En nee, ik zou hem u echt niet willen missen.
Even een oude koe uit de sloot halen; een partner moet geen invulling zijn maar een aanvulling.
Ik beschuldig Disney met hun idiote verhalen waar iedereen maar tot het uiterste gaat om een koppeltje te vormen; en ocharme de traantjes als een relatie vervolgens niet steeds rozengeur en maneschijn blijkt te zijn.
maandag 25 maart 2019 13:32
Als man zijnde kan ik je wel een tip geven... Of je er iets mee kan of wil doen ligt aan jezelf.
Het is een understatement als ik zeg dat ik een hartstikke leuk en goed leven heb. Ik ben heel open en gelijkwaardig naar vrouwen en geniet altijd enorm van het feit dat ze zo lekker anders zijn als wij.. Ik vind alles leuk zolang het maar redelijk vrijblijvend is, dat heeft mede te maken met de schade die ik heb opgelopen in mijn laatste relatie, nu 2,5 jaar geleden. Ik heb me 1 keer echt gegeven en verbonden en dat is me zeer slecht bekomen. Echt nooit meer dus... Wat is wel merk is dat er toch steeds opnieuw dames zijn die mijn open houding, oprechte betrokkenheid of een keer seks als een uitnodiging/versierpoging zien. Ook als ik steeds heel duidelijk ben over het feit dat ik dat niet wil en de kans daarop op dit moment echt nul is.
Wat ik daarmee wil zeggen is, dat als je te duidelijk laat merken daar op uit te zijn, dat mannen kan afschrikken. (Ik ben daar op zeker niet de enige in.) Als je al wat wil, bouw het dan zeer langzaam op. Ik in ieder geval, krijg het erg benauwd als het woord relatie valt.. Je kan het missen niet uit zetten, maar camoufleren zal je veel verder brengen... Dat maakt je zeker spannender... En wat moeilijk te krijgen is... daar wordt je sneller hebberig van..
Het is een understatement als ik zeg dat ik een hartstikke leuk en goed leven heb. Ik ben heel open en gelijkwaardig naar vrouwen en geniet altijd enorm van het feit dat ze zo lekker anders zijn als wij.. Ik vind alles leuk zolang het maar redelijk vrijblijvend is, dat heeft mede te maken met de schade die ik heb opgelopen in mijn laatste relatie, nu 2,5 jaar geleden. Ik heb me 1 keer echt gegeven en verbonden en dat is me zeer slecht bekomen. Echt nooit meer dus... Wat is wel merk is dat er toch steeds opnieuw dames zijn die mijn open houding, oprechte betrokkenheid of een keer seks als een uitnodiging/versierpoging zien. Ook als ik steeds heel duidelijk ben over het feit dat ik dat niet wil en de kans daarop op dit moment echt nul is.
Wat ik daarmee wil zeggen is, dat als je te duidelijk laat merken daar op uit te zijn, dat mannen kan afschrikken. (Ik ben daar op zeker niet de enige in.) Als je al wat wil, bouw het dan zeer langzaam op. Ik in ieder geval, krijg het erg benauwd als het woord relatie valt.. Je kan het missen niet uit zetten, maar camoufleren zal je veel verder brengen... Dat maakt je zeker spannender... En wat moeilijk te krijgen is... daar wordt je sneller hebberig van..
