Relaties
alle pijlers
Zo ontzettend hard voorgelogen, nu depressief.
zaterdag 16 juni 2018 22:29
Hoi allemaal,
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
zaterdag 16 juni 2018 22:40
Wat erg voor je, dit moet verschrikkelijk hard aankomen bij je. Probeer zijn gedrag niet op jezelf te betrekken. Dat hij zo met je is omgegaan komt omdat hij een lul is, niet omdat er iets zou zijn met jou.
Ik zou proberen om zo snel mogelijk alle gezamenlijke financiële zaken af te ronden met hem zodat je ook daadwerkelijk los bent van hem en niet meer geconfronteerd wordt met het stel. Om te beginnen: was het een koop of huurwoning, op wiens naam staat het huis?
Ik zou proberen om zo snel mogelijk alle gezamenlijke financiële zaken af te ronden met hem zodat je ook daadwerkelijk los bent van hem en niet meer geconfronteerd wordt met het stel. Om te beginnen: was het een koop of huurwoning, op wiens naam staat het huis?
zaterdag 16 juni 2018 22:41
Laat ik voorop stellen dat het vreselijk is wat je overkomen is. Helaas heb ik in een soortgelijke situatie gezeten en ook bedrogen, bestolen en alles was gelogen.
Wat ik een beetje uit je verhaal proef is dat je niet alleen kan/wil zijn en dat destijds je relatie de oplossing was voor je problemen.
JIJ bent de oplossing voor je depressie, daar moet je zelf uit komen en niet laten afhangen van zo'n oetlul. Een relatie moet een leuke aanvulling in je leven zijn en niet een doel op zich.
Sterkte
Wat ik een beetje uit je verhaal proef is dat je niet alleen kan/wil zijn en dat destijds je relatie de oplossing was voor je problemen.
JIJ bent de oplossing voor je depressie, daar moet je zelf uit komen en niet laten afhangen van zo'n oetlul. Een relatie moet een leuke aanvulling in je leven zijn en niet een doel op zich.
Sterkte
zaterdag 16 juni 2018 22:46
Bedankt voor de lieve reacties. Het is een koophuis, staat op zijn naam. Maar we hebben beiden veel geld aan de verbouwing, meubels etc. gespendeerd... Ik ging er natuurlijk vanuit dat ik er voor een lange periode zou wonen in plaats van enkele weken...
Ik heb nog duizenden euro's van hem tegoed, maar als ik erom vraag wordt hij boos. Hij heeft al 5 keer gezegd: "ik maak het volgende week over". Niet dus...
En hij geeft dus wel geld uit aan haar.
Ik heb ook tegen hem gezegd: als je eerlijk tegen mij had verteld dat je verliefd was geworden op iemand anders, had ik daar best begrip voor gehad.
Maar dat je me zo hard hebt voorgelogen, vreemd bent gegaan en nu ook als stront behandeld, dat begrijp ik niet en dat heb ik ook zeker niet verdiend.
Ik heb nog duizenden euro's van hem tegoed, maar als ik erom vraag wordt hij boos. Hij heeft al 5 keer gezegd: "ik maak het volgende week over". Niet dus...
En hij geeft dus wel geld uit aan haar.
Ik heb ook tegen hem gezegd: als je eerlijk tegen mij had verteld dat je verliefd was geworden op iemand anders, had ik daar best begrip voor gehad.
Maar dat je me zo hard hebt voorgelogen, vreemd bent gegaan en nu ook als stront behandeld, dat begrijp ik niet en dat heb ik ook zeker niet verdiend.
zaterdag 16 juni 2018 22:49
Bedankt voor je reactie! Dit zeggen veel mensen tegen me, en ik weet dat zij (en jij dus ook) gelijk hebben.SilverShadow schreef: ↑16-06-2018 22:41Laat ik voorop stellen dat het vreselijk is wat je overkomen is. Helaas heb ik in een soortgelijke situatie gezeten en ook bedrogen, bestolen en alles was gelogen.
Wat ik een beetje uit je verhaal proef is dat je niet alleen kan/wil zijn en dat destijds je relatie de oplossing was voor je problemen.
JIJ bent de oplossing voor je depressie, daar moet je zelf uit komen en niet laten afhangen van zo'n oetlul. Een relatie moet een leuke aanvulling in je leven zijn en niet een doel op zich.
Sterkte
Ik vind het heeel moeilijk om alleen te zijn... (hier schaam ik me ook voor; ik zou willen dat ik sterker was).
zaterdag 16 juni 2018 22:52
In deze post vind ik je heel krachtig klinken.roosje7251 schreef: ↑16-06-2018 22:46
Ik heb ook tegen hem gezegd: als je eerlijk tegen mij had verteld dat je verliefd was geworden op iemand anders, had ik daar best begrip voor gehad.
Maar dat je me zo hard hebt voorgelogen, vreemd bent gegaan en nu ook als stront behandeld, dat begrijp ik niet en dat heb ik ook zeker niet verdiend.
Praktisch: hadden jullie toevallig een samenlevingcontract waarin iets staat over gezamenlijk gekochtte spullen?
Verder geen tips. Vind het naar voor je.
zaterdag 16 juni 2018 22:53
Het is al heel dapper dat je dit toe durft te geven. En het is ook niet altijd even leuk om alleen te zijn. Als je weer op jezelf woont: neem een huisdier. Iets om tegenaan te kletsen, die blij is als je thuiskomt. Mijn kat is de reden dat ik iedere dag met een blij gevoel naar huis ga.roosje7251 schreef: ↑16-06-2018 22:49Bedankt voor je reactie! Dit zeggen veel mensen tegen me, en ik weet dat zij (en jij dus ook) gelijk hebben.
Ik vind het heeel moeilijk om alleen te zijn... (hier schaam ik me ook voor; ik zou willen dat ik sterker was).
zaterdag 16 juni 2018 22:56
Vreselijk!! Zorg dat je jouw geld krijgt! Is het een gezamenlijke rekening? Zorg dat je jouw deel pakt en dat je jouw inkomsten ergens anders laat binnen komen.
Als jij de helft van het meubilair hebt betaald, dan haal je ook de helft op. Kom voor jezelf op! Hij maakt gebruik van jouw mentale toestand. Zorg dat er een paar mensen bij zijn om je spullen te halen.
Als jij de helft van het meubilair hebt betaald, dan haal je ook de helft op. Kom voor jezelf op! Hij maakt gebruik van jouw mentale toestand. Zorg dat er een paar mensen bij zijn om je spullen te halen.
zaterdag 16 juni 2018 22:58
Je hebt dit ook niet verdiend, betrek het dus niet op jezelf. Hij heeft je honds behandeld, hij is dus een eikel.
Ik denk ook dat dit meer dan gewoon liefdesverdriet is want de bodem is onder je bestaan weg geveegd door dit bedrog én je hebt veel te veel van jezelf gegeven.
Herstel gaat wellicht dus tijd kosten, maar dat hoef je niet alleen te doen. Therapie zou je goed kunnen helpen en bel gerust regelmatig met Sensoor voor een luisterend oor.
Ik denk ook dat dit meer dan gewoon liefdesverdriet is want de bodem is onder je bestaan weg geveegd door dit bedrog én je hebt veel te veel van jezelf gegeven.
Herstel gaat wellicht dus tijd kosten, maar dat hoef je niet alleen te doen. Therapie zou je goed kunnen helpen en bel gerust regelmatig met Sensoor voor een luisterend oor.
anoniem_91778 wijzigde dit bericht op 16-06-2018 23:00
0.55% gewijzigd
zaterdag 16 juni 2018 22:58
Waarom maak je dan geen afspraak met hem om jou deel van de spullen die je betaald hebt op te halen? De kosten voor behang etc zou ik als verlies nemen. Als je dan je spullen ophaalt kan je meteen alles afronden met hem en je sleutels weer inleveren, dan is dat hoofdstuk gesloten. Vergeet het dierenpaspoort niet om jullie huisdier op jou naam over te schrijven voor zover dat nog niet gebeurd is (er vanuit gaande dat hij niet de eigenaar was en het dier terug wil).
Als je teveel geld voor de maand hebt gestort op jullie gezamenlijke rekening boek je een deel van de gezamenlijke rekening weer over naar je eigen rekening, je rijdt naar de bank en regelt dat je van de rekening af komt. Daarna schrijf je je bij je ouders in en richt je je op jou herstel.
Je komt er wel
Als je teveel geld voor de maand hebt gestort op jullie gezamenlijke rekening boek je een deel van de gezamenlijke rekening weer over naar je eigen rekening, je rijdt naar de bank en regelt dat je van de rekening af komt. Daarna schrijf je je bij je ouders in en richt je je op jou herstel.
Je komt er wel
zaterdag 16 juni 2018 23:06
Wat verschrikkelijk naar voor je!
Ik heb 3 jaar geleden een breuk gehad met een man waar ik (ook) mee samenwoonde. Nadat het uit was, voelde ik me waardeloos. Down. Ik wist niet meer wat ik moest met mijn leven: ik kon helemaal niet alleen zijn. Ik wilde niet alleen zijn.
Mensen om me heen waren lief. Wat mij het meest heeft geholpen is wat mijn moeder zei: je mag verdrietig zijn. Het is kut. Je mag je kut voelen. Je mag je alleen niet verstoppen. Ik zei daarom op alles ja, zoals vriendinnen die uit eten wilde, ondanks dat ik er met mijn gedachten niet bij was.
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en kijk naar de mensen die het waard zijn en lief voor je zijn. Ze zijn je echt niet zat, ze zijn er voor je. Wees niet streng voor jezelf, je mag verdrietig zijn.
Je hebt het goed gedaan door professionele hulp te zoeken bij je depressie. Het is nu een hele nare periode, alles zal echt weer beter worden. Geef jezelf tijd. Veel tijd.
Ik heb 3 jaar geleden een breuk gehad met een man waar ik (ook) mee samenwoonde. Nadat het uit was, voelde ik me waardeloos. Down. Ik wist niet meer wat ik moest met mijn leven: ik kon helemaal niet alleen zijn. Ik wilde niet alleen zijn.
Mensen om me heen waren lief. Wat mij het meest heeft geholpen is wat mijn moeder zei: je mag verdrietig zijn. Het is kut. Je mag je kut voelen. Je mag je alleen niet verstoppen. Ik zei daarom op alles ja, zoals vriendinnen die uit eten wilde, ondanks dat ik er met mijn gedachten niet bij was.
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en kijk naar de mensen die het waard zijn en lief voor je zijn. Ze zijn je echt niet zat, ze zijn er voor je. Wees niet streng voor jezelf, je mag verdrietig zijn.
Je hebt het goed gedaan door professionele hulp te zoeken bij je depressie. Het is nu een hele nare periode, alles zal echt weer beter worden. Geef jezelf tijd. Veel tijd.
zaterdag 16 juni 2018 23:18
Een samenlevingscontract wilde ik heel graag, maar hij zei heel de tijd: "ja dat doen we nog wel". Een week voordat hij plotseling 'verdween' heb ik het ook nog een keer aangekaart en toen zei hij letterlijk: "schat, als je ooit beslist om bij me weg te gaan dan denk je toch niet dat ik je met lege handen laat gaan."
-
Iets meer dan een week later heb ik opeens mijn kleine autootje volgeladen met alles wat ik mee kon nemen dat van mij was (dat was dus alleen m'n kleding, schoenen en toiletspullen, meer kon er niet in). Toen ik vroeg wat we met ONS huisdier gingen doen, zei hij "neem jij hem maar mee"...
We hebben toen afgesproken dat hij de meubels zou houden en het geld dat ik geïnvesteerd heb in het huis binnen een maand naar me over zou maken. De meubels wilde ik niet. Ten eerste omdat ik ze toch nergens kwijt kan in mijn ouderlijk huis en ten tweede omdat ik geen zin heb om in een volgend eigen huis tegen 'onze' meubels aan te kijken.
Ik heb de bank gebeld en de gezamenlijke rekening moet hij opzeggen, omdat de tegenrekening (weet niet of ik het zo goed zeg?) op zijn naam staat. Ik heb wel gelijk geïnformeerd of hij in de schulden kan komen te staan (aangezien ik daar dan dus ook de dupe van wordt), maar dat kan gelukkig niet.
Ik heb voor mezelf besloten om het nog een maandje de tijd te geven en daarna juridische stappen te ondernemen.
Ik ben trouwens ook al bij zijn ouders langsgegaan (waar ik altijd een hele goede band mee had) en heb hen verteld dat hij zijn beloftes niet nakomt en dat ik het niet vind kunnen dat hij mij nog geen cent over heeft gemaakt en wel op vakantie gaat met zijn nieuwe vriendin. De reactie die ik kreeg was: "We zullen hem erop aanspreken".
-
Iets meer dan een week later heb ik opeens mijn kleine autootje volgeladen met alles wat ik mee kon nemen dat van mij was (dat was dus alleen m'n kleding, schoenen en toiletspullen, meer kon er niet in). Toen ik vroeg wat we met ONS huisdier gingen doen, zei hij "neem jij hem maar mee"...
We hebben toen afgesproken dat hij de meubels zou houden en het geld dat ik geïnvesteerd heb in het huis binnen een maand naar me over zou maken. De meubels wilde ik niet. Ten eerste omdat ik ze toch nergens kwijt kan in mijn ouderlijk huis en ten tweede omdat ik geen zin heb om in een volgend eigen huis tegen 'onze' meubels aan te kijken.
Ik heb de bank gebeld en de gezamenlijke rekening moet hij opzeggen, omdat de tegenrekening (weet niet of ik het zo goed zeg?) op zijn naam staat. Ik heb wel gelijk geïnformeerd of hij in de schulden kan komen te staan (aangezien ik daar dan dus ook de dupe van wordt), maar dat kan gelukkig niet.
Ik heb voor mezelf besloten om het nog een maandje de tijd te geven en daarna juridische stappen te ondernemen.
Ik ben trouwens ook al bij zijn ouders langsgegaan (waar ik altijd een hele goede band mee had) en heb hen verteld dat hij zijn beloftes niet nakomt en dat ik het niet vind kunnen dat hij mij nog geen cent over heeft gemaakt en wel op vakantie gaat met zijn nieuwe vriendin. De reactie die ik kreeg was: "We zullen hem erop aanspreken".
zaterdag 16 juni 2018 23:22
Lieve, lieve To ik vind dit zo ontzettend naar voor je. Ook van mijn kant een
Ik kan wel met een heel cliché verhaal komen met dat je ex een enorme eikel is, dat je beter af bent zonder hem, dat je verdriet tijd nodig heeft blabla. Maar ook dat gaat in zo'n donkere periode volledig langs je heen (weet ik helaas uit eigen ervaring) Het enige wat ik kan zeggen is dat ik het heel sterk vind dat je gelijk hulp gezocht heb! Dat is de belangrijkste stap. Je bent je bewust van de dingen waar je tegenaan loopt, zoals het moeilijk vinden om alleen te zijn, dus daar kun je nu aan gaan werken.
Wees in de tussentijd lief voor jezelf, praat erover, laat de huilbuien eruit en doe alleen de dingen waar jij je nu goed bij voelt. Dat jij er nu bovenop komt is het allerbelangrijkste. Probeer de financiële kant zo snel mogelijl te regelen, en laat het anders door een derde doen als het voor jezelf te confronterend is. En verwijder hem zo snel mogelijk op alle manieren uit je leven.
Kop op he?! Je bent niet alleen!
Ik kan wel met een heel cliché verhaal komen met dat je ex een enorme eikel is, dat je beter af bent zonder hem, dat je verdriet tijd nodig heeft blabla. Maar ook dat gaat in zo'n donkere periode volledig langs je heen (weet ik helaas uit eigen ervaring) Het enige wat ik kan zeggen is dat ik het heel sterk vind dat je gelijk hulp gezocht heb! Dat is de belangrijkste stap. Je bent je bewust van de dingen waar je tegenaan loopt, zoals het moeilijk vinden om alleen te zijn, dus daar kun je nu aan gaan werken.
Wees in de tussentijd lief voor jezelf, praat erover, laat de huilbuien eruit en doe alleen de dingen waar jij je nu goed bij voelt. Dat jij er nu bovenop komt is het allerbelangrijkste. Probeer de financiële kant zo snel mogelijl te regelen, en laat het anders door een derde doen als het voor jezelf te confronterend is. En verwijder hem zo snel mogelijk op alle manieren uit je leven.
Kop op he?! Je bent niet alleen!
zaterdag 16 juni 2018 23:26
Ik zou niet te veel op zijn ouders rekenen.
Het kan best dat ze hem idioot vinden doen, maar het blijft hun zoon. Neem liever zelf de nodige stappen.
Verder vind ik het vervelend voor je en hoop ik dat dingen sneller beter gaan.
En ga nooit meer ergens wonen en van alles uitgeven zonder dat er van alles getekend is waardoor je ook gelijke rechten hebt, Hij komt nu over als een oplichter.
Het kan best dat ze hem idioot vinden doen, maar het blijft hun zoon. Neem liever zelf de nodige stappen.
Verder vind ik het vervelend voor je en hoop ik dat dingen sneller beter gaan.
En ga nooit meer ergens wonen en van alles uitgeven zonder dat er van alles getekend is waardoor je ook gelijke rechten hebt, Hij komt nu over als een oplichter.
zaterdag 16 juni 2018 23:28
Dat doe ik inderdaad nooooit meer, dit is een harde leerschool geweest voor me...Paarsebloem schreef: ↑16-06-2018 23:26Ik zou niet te veel op zijn ouders rekenen.
Het kan best dat ze hem idioot vinden doen, maar het blijft hun zoon. Neem liever zelf de nodige stappen.
Verder vind ik het vervelend voor je en hoop ik dat dingen sneller beter gaan.
En ga nooit meer ergens wonen en van alles uitgeven zonder dat er van alles getekend is waardoor je ook gelijke rechten hebt, Hij komt nu over als een oplichter.
zaterdag 16 juni 2018 23:29
Wauw, wat afschuwelijk voor je... Ik heb ook een depressie gehad en ik kan me voorstellen dat de situatie je terug heeft doen laten vallen.
Toch moet je verder, en dat weet jij ook. Je moet de draad langzaamaan weer gaan oppakken.
Dat betekend ten eerste; accepteren dat dit is gebeurd. Wij mensen zijn geneigd om te blijven hangen in de nare dingen die zijn gebeurd. We blijven ze herhalen en herkauwen, we proberen het te verklaren, antwoorden te vinden op de waarom-vraag. Niets van dat alles helpt. De situatie is zoals hij is, en hij is klote en pijnlijk. Dat mag je volledig zo voelen. Je mag huilen, heel veel huilen. Graag zelfs, dat is goed en nodig. Maar na het huilen moet je je tranen drogen en doorgaan. Je leven weer zin geven. Heel klein beginnen, ga wandelen bijvoorbeeld, en geniet van de zon. Koop een zak drop of een flesje wijn en geniet daarvan. Als je dat lukt ben je al een stapje verder. Pak daarna de auto en rij naar zee. Waai een dagje uit, alleen, en besef je dat je dat kán. En als je eraan toe bent, ga je weer op jezelf wonen. Maar daar zitten nog heel veel stappen tussen. Denk klein.
Sterkte
Toch moet je verder, en dat weet jij ook. Je moet de draad langzaamaan weer gaan oppakken.
Dat betekend ten eerste; accepteren dat dit is gebeurd. Wij mensen zijn geneigd om te blijven hangen in de nare dingen die zijn gebeurd. We blijven ze herhalen en herkauwen, we proberen het te verklaren, antwoorden te vinden op de waarom-vraag. Niets van dat alles helpt. De situatie is zoals hij is, en hij is klote en pijnlijk. Dat mag je volledig zo voelen. Je mag huilen, heel veel huilen. Graag zelfs, dat is goed en nodig. Maar na het huilen moet je je tranen drogen en doorgaan. Je leven weer zin geven. Heel klein beginnen, ga wandelen bijvoorbeeld, en geniet van de zon. Koop een zak drop of een flesje wijn en geniet daarvan. Als je dat lukt ben je al een stapje verder. Pak daarna de auto en rij naar zee. Waai een dagje uit, alleen, en besef je dat je dat kán. En als je eraan toe bent, ga je weer op jezelf wonen. Maar daar zitten nog heel veel stappen tussen. Denk klein.
Sterkte
zondag 17 juni 2018 02:44
Ik had ook zo'n lul. Nog erger zelfs. En zat toen ver weg in Indonesie. Niemand om me heen, geen familie of vrienden. Ik kwam ook in een enorme depressie maar die was snel weg toen ik tot het besef kwam dat ik blij moest zijn dat die vent uit mijn leven was. Ik hoop dat je goeie hulp hebt en snel uit je dal kruipt.
Kost even tijd maar het wordt beter.
Kost even tijd maar het wordt beter.
zondag 17 juni 2018 08:02
Wat vreselijk naar. Probeer om goed voor je eigen geest te zorgen en ga eens praten met de huisarts. Die depressieve gevoelens had ik ook al voor deze relatie en nu is al deze ellende ook nog op je pad gekomen. Kijk of je er hulp bij kunt krijgen. Niet alleen met de praktische zaken maar ook om jezelf weer op de rit te krijgen met handvatten om beter met je gevoelens om te leren gaan.
Echt super naar. Wat betreft het huis e.d. raadpleeg een goede onafhankelijke financieel adviseur en wanneer je vriend blijft muiten een advocaat. E.a. moet hij financieel netjes met jou oplossen goed of kwaad schiks. Op relatiegebied heeft hij het verkloot maar zakelijk kan het nog wel op een goede manier afgesloten worden.
Ik wens je heel veel sterkte
Echt super naar. Wat betreft het huis e.d. raadpleeg een goede onafhankelijke financieel adviseur en wanneer je vriend blijft muiten een advocaat. E.a. moet hij financieel netjes met jou oplossen goed of kwaad schiks. Op relatiegebied heeft hij het verkloot maar zakelijk kan het nog wel op een goede manier afgesloten worden.
Ik wens je heel veel sterkte
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 17 juni 2018 08:18
Wat een K** situatie. Allereest een
Mijn advies: wacht niet nog een maand. Ga nu over op actie. Maak een lijst van alle spullen die jullie samen hebben gekocht of die van jou zijn en nog in dat huis staan. Maak een printscreen van het saldo van de bankrekening. De helft ervan is van jou.
Komt jouw salaris op die gezamenlijke rekening? Ja? Wijzigen.
Het huis staat op zijn naam: heb je wel meegetekend op de hypotheek? (hoop het niet). Heb jij betaald aan de verbouwing voor een huis wat op papier niet van jou is? Lever je sleutel niet in bij hem zolang je je spullen niet terug hebt.
Alles wat aantoonbaar is bij elkaar zoeken.
Schakel een professional in. Laat die professional je begeleiden met het traject. En hard erin gaan! Anders verwatert het en over een paar maanden heb je alles niet meer zo scherp. Bovendien kan je het pas echt afsluiten als het afgesloten is.
Hij denkt nu met je te kunnen sollen. Laat hem maar zien dat dat niet het geval is. Behaald succes is meteen goed voor je eigenwaarde.
Mijn advies: wacht niet nog een maand. Ga nu over op actie. Maak een lijst van alle spullen die jullie samen hebben gekocht of die van jou zijn en nog in dat huis staan. Maak een printscreen van het saldo van de bankrekening. De helft ervan is van jou.
Komt jouw salaris op die gezamenlijke rekening? Ja? Wijzigen.
Het huis staat op zijn naam: heb je wel meegetekend op de hypotheek? (hoop het niet). Heb jij betaald aan de verbouwing voor een huis wat op papier niet van jou is? Lever je sleutel niet in bij hem zolang je je spullen niet terug hebt.
Alles wat aantoonbaar is bij elkaar zoeken.
Schakel een professional in. Laat die professional je begeleiden met het traject. En hard erin gaan! Anders verwatert het en over een paar maanden heb je alles niet meer zo scherp. Bovendien kan je het pas echt afsluiten als het afgesloten is.
Hij denkt nu met je te kunnen sollen. Laat hem maar zien dat dat niet het geval is. Behaald succes is meteen goed voor je eigenwaarde.
Je moet het leven niet te serieus nemen. Je overleeft het toch niet!
zondag 17 juni 2018 08:59
Inderdaad laat schoonfamilie niet jou belangen behartigen en maak ook geen afspraken via die weg. Men zal het gerust goed bedoelen maar het werkt meestal niet. Een vriendin van mij had een koophuis samen en van de man bleef er in wonen. Schoonouders zeiden dat hij dus ook moest betalen en op termijn zorgen voor de verkoop. Zij zouden daar op toezien...nogal onvolwassen dat hij zelf geen concrete afspraken maakte. Hij kwam ze dus ook niet na, luisterde niet naar zijn ouders en er kwam niets van terecht.
Regel het op een andere manier en laat alles op papier zetten.
Regel het op een andere manier en laat alles op papier zetten.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
