Relaties
alle pijlers
Zo ontzettend hard voorgelogen, nu depressief.
zaterdag 16 juni 2018 22:29
Hoi allemaal,
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
zondag 17 juni 2018 12:50
Het is gewoon enorm kut dat iemand waar je van houdt (en waarvan je dacht dat diegene ook van jou houdt) je zo kan voorliegen. Misschien is dat nog wel erger dan het vreemdgaan op zich. Want wat was wel waar? Waarover heeft hij nog meer gelogen?
Natuurlijk ga je proberen om je geld terug te krijgen, maar ga geen energie verdoen aan het verdelen van de koffiekopjes of dat je de verfroller bij de bouwmarkt had behaald. Wees op een gegeven moment ‘tevreden’ met wat je hebt kunnen krijgen, en richt je blik op de toekomst.
Sterkte.
Natuurlijk ga je proberen om je geld terug te krijgen, maar ga geen energie verdoen aan het verdelen van de koffiekopjes of dat je de verfroller bij de bouwmarkt had behaald. Wees op een gegeven moment ‘tevreden’ met wat je hebt kunnen krijgen, en richt je blik op de toekomst.
Sterkte.
himalaya wijzigde dit bericht op 17-06-2018 13:14
0.74% gewijzigd
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 17 juni 2018 13:13
Dit dus! Neem controle over je eigen leven. Dat zal je je ook beter doen voelen uiteindelijk.Hightower schreef: ↑17-06-2018 08:18Wat een K** situatie. Allereest een
Mijn advies: wacht niet nog een maand. Ga nu over op actie. Maak een lijst van alle spullen die jullie samen hebben gekocht of die van jou zijn en nog in dat huis staan. Maak een printscreen van het saldo van de bankrekening. De helft ervan is van jou.
Komt jouw salaris op die gezamenlijke rekening? Ja? Wijzigen.
Het huis staat op zijn naam: heb je wel meegetekend op de hypotheek? (hoop het niet). Heb jij betaald aan de verbouwing voor een huis wat op papier niet van jou is? Lever je sleutel niet in bij hem zolang je je spullen niet terug hebt.
Alles wat aantoonbaar is bij elkaar zoeken.
Schakel een professional in. Laat die professional je begeleiden met het traject. En hard erin gaan! Anders verwatert het en over een paar maanden heb je alles niet meer zo scherp. Bovendien kan je het pas echt afsluiten als het afgesloten is.
Hij denkt nu met je te kunnen sollen. Laat hem maar zien dat dat niet het geval is. Behaald succes is meteen goed voor je eigenwaarde.
zondag 17 juni 2018 15:17
He bah. Je zult echt wel weer gelukkig worden en je vertrouwd voelen bij iemand. En hopelijk iemand die het dan wel echt verdiend en niet zo een zak hooi als deze. Hij verdiende jouw vertrouwen helemaal niet hoor. Onthoud dat goed. Ik hoop dat je je spullen enz. netjes terugkrijgt en je je gauw iets beter voelt.
...
zondag 17 juni 2018 15:38
Och wat erg wat je allemaal hebt meegemaakt! Een hele dikke knuffel van mij! Heel goed dat je spreekt met een psycholoog. Dat zal je zeker goed doen. Daarnaast wil ik je graag vertellen dat ik ook een heel slechte relatie heb gehad wat naderhand gelukkig is uitgegaan, maar naderhand heb ik de liefde toch gevonden. Ik dacht toen ook dat ik de liefde niet meer zou kunnen vinden, maar dit klopt gewoon niet. Er lopen zoveel goede mannen rond. Je zult degene die bij je past gegarandeerd nog vinden. In tijden van depressie hebben je hersenen moeite met het objectief benaderen van situaties. Alles wordt negatief benaderd. Ik wil hiermee zeggen dat je nu vanwege je depressie denkt dat het niet meer goed gaat komen maar dat dat echt niet het geval is. Blijf leuke dingen doen, dan heb je sowieso veel meer kans om een leuk persoon tegen te komen. En heel belangrijk houd jezelf bezig. En vergeet niet dat heel veel mensen ooit in hun leven een slecht persoon tegenkomen. Voel je niet eenzaam, het kan iedereen overkomen. Houd jezelf sterk, want dat ben je ook! Pak je leven weer op. Het is maar goed dat je niet langer bent doorgegaan met zon persoon, hij is gewoon niet goed genoeg voor je. Maar daarnaast vraag ik me af hoe jullie het toen hebben aangepakt mwt de aanschaf van het huis. Jouw inbreng mits aangetoond in het huis en ook in de gezamenlijke bankrekening is van jou! Daarvoor zou ik eens navragen bij een gratis juridisch aanspreekpunt. Ik wens je heel veel sterkte!
maandag 18 juni 2018 17:16
Allereerst heb ik met je te doen maar ik schrok een beetje van het feit dat je nu bij zijn ouders je beklag gaat doen, je kan toch niet verwachten dat ze de ex van hun zoon vóór hun eigen zoon en zijn nieuwe vriendin laten gaan? Wat moeten die mensen eraan doen, het is een volwassen man..roosje7251 schreef: ↑16-06-2018 23:18Een samenlevingscontract wilde ik heel graag, maar hij zei heel de tijd: "ja dat doen we nog wel". Een week voordat hij plotseling 'verdween' heb ik het ook nog een keer aangekaart en toen zei hij letterlijk: "schat, als je ooit beslist om bij me weg te gaan dan denk je toch niet dat ik je met lege handen laat gaan."
-
Iets meer dan een week later heb ik opeens mijn kleine autootje volgeladen met alles wat ik mee kon nemen dat van mij was (dat was dus alleen m'n kleding, schoenen en toiletspullen, meer kon er niet in). Toen ik vroeg wat we met ONS huisdier gingen doen, zei hij "neem jij hem maar mee"...
We hebben toen afgesproken dat hij de meubels zou houden en het geld dat ik geïnvesteerd heb in het huis binnen een maand naar me over zou maken. De meubels wilde ik niet. Ten eerste omdat ik ze toch nergens kwijt kan in mijn ouderlijk huis en ten tweede omdat ik geen zin heb om in een volgend eigen huis tegen 'onze' meubels aan te kijken.
Ik heb de bank gebeld en de gezamenlijke rekening moet hij opzeggen, omdat de tegenrekening (weet niet of ik het zo goed zeg?) op zijn naam staat. Ik heb wel gelijk geïnformeerd of hij in de schulden kan komen te staan (aangezien ik daar dan dus ook de dupe van wordt), maar dat kan gelukkig niet.
Ik heb voor mezelf besloten om het nog een maandje de tijd te geven en daarna juridische stappen te ondernemen.
Ik ben trouwens ook al bij zijn ouders langsgegaan (waar ik altijd een hele goede band mee had) en heb hen verteld dat hij zijn beloftes niet nakomt en dat ik het niet vind kunnen dat hij mij nog geen cent over heeft gemaakt en wel op vakantie gaat met zijn nieuwe vriendin. De reactie die ik kreeg was: "We zullen hem erop aanspreken".
Nogmaals ik vind het echt heel rot voor je maar zaken als een contract zodat je geen bakken geld kwijt ben zal je de volgende keer wel in orde laten maken voor je gaat samenwonen.
Maar laat zijn ouders erbuiten, vecht het met hem uit. Stel dat hij jouw ouders gaat opzoeken en zegt dat je hem een poot uit wil draaien.
Hoe zouden ze dat vinden? Ik zou meteen zeggen dat ik me niet met het liefdesleven van mijn volwassen kinderen bemoei (denk ik, ik ben nog niet zo oud).
Het was niet handig van jou om niet door te vragen toen hij vreemd begon te doen maar nogmaals: daar heb je van geleerd.
Nu uithuilen en opnieuw beginnen tenzij je aan kan tonen dat er spullen in dat huis staan die door jou betaald zijn en geen cadeau waren aan hem. Moeilijk maar als je de bonnen/afschrijvingen nog hebt is het te proberen.
Vraag een deurwaarder of het kans van slagen heeft zonder iets anders dan zijn woord, je weet nooit hoe een koe een haas vangt.
Sterkte, je komt er wel weer overheen gelukkig heb je je eigen spullen en je huisdier terug, dat lijkt me het belangrijkste. Een kastje oid is zo weer nieuw gekocht, je kinderfoto's en dat soort zaken niet.
Ik hoop dat hij toch nog een beetje bijdraait, je zou ook nog een incassobureau kunnen proberen die op no cure, no pay basis werkt. Dan ben je hooguit een paar tientjes kwijt aan administratiekosten als hij niets betaald. En wie weet krijg je wel een redelijk bedrag terug. Succes!
maandag 18 juni 2018 20:40
roosje7251 schreef: ↑16-06-2018 23:28Dat doe ik inderdaad nooooit meer, dit is een harde leerschool geweest voor me...
maandag 18 juni 2018 20:48
maandag 18 juni 2018 22:24
Ik vind het dan weer een beetje overdreven dat je schrikt dat TO met de ouders erover heeft gesproken.Lenn12345 schreef: ↑18-06-2018 17:16Allereerst heb ik met je te doen maar ik schrok een beetje van het feit dat je nu bij zijn ouders je beklag gaat doen, je kan toch niet verwachten dat ze de ex van hun zoon vóór hun eigen zoon en zijn nieuwe vriendin laten gaan? Wat moeten die mensen eraan doen, het is een volwassen man
Maar laat zijn ouders erbuiten, vecht het met hem uit. Stel dat hij jouw ouders gaat opzoeken en zegt dat je hem een poot uit wil draaien.
Hoe zouden ze dat vinden? Ik zou meteen zeggen dat ik me niet met het liefdesleven van mijn volwassen kinderen bemoei (denk ik, ik ben nog niet zo oud).
Bovendien, ze zijn waarschijnlijk nog jong. Net het huis uit, to kwam tot voor kort waarschijnlijk vaak bij de ouders thuis. En dat geeft een heel ander contact dan wanneer je al jaren op jezelf woont.
Ouders hebben wellicht veel meer een ouderrol nog doordat ze tot voor kort nog thuis woonden.
En dit vind ik dan eigenlijk weer een gek advies om na zo’n korte tijd mee te komenje zou ook nog een incassobureau kunnen proberen
Maar goed. Dat vond ik. Heeft TO ook niks aan.
Vervelende en verdrietige situatie TO
Mag ik vragen hoe oud jullie zijn?
Nu je je zo depressief voelt, vraag je ouders om je te ondersteunen wel dingen je nu moet regelen, en evt hoe.
Sterkte!
maandag 18 juni 2018 22:38
Ik ben 23. Ik kwam inderdaad heel vaak bij zijn ouders (was daar ongeveer de helft van de week).
Had een hele goede band met ze en omdat het via hem niet lukte (hij beloofde constant dingen en kwam die niet na, werd boos op me, negeerde me etc.), ben ik daar naartoe gegaan om het via hen te proberen. Ben ook netjes tegen ze gebleven (wel in huilen uitgebarsten) maar heb wel gezegd dat ik het niet vond kunnen allemaal en dat ik het op een normale manier (dus zonder juridische stappen) wilde proberen op te lossen, maar dat hij niet meewerkte en constant dingen beloofde die hij niet nakwam.
We hebben 2 maanden samengewoond...
Had een hele goede band met ze en omdat het via hem niet lukte (hij beloofde constant dingen en kwam die niet na, werd boos op me, negeerde me etc.), ben ik daar naartoe gegaan om het via hen te proberen. Ben ook netjes tegen ze gebleven (wel in huilen uitgebarsten) maar heb wel gezegd dat ik het niet vond kunnen allemaal en dat ik het op een normale manier (dus zonder juridische stappen) wilde proberen op te lossen, maar dat hij niet meewerkte en constant dingen beloofde die hij niet nakwam.
We hebben 2 maanden samengewoond...
maandag 18 juni 2018 22:48
Ze zouden kwaad op mij zijn en vragen waar ik in godsnaam mee bezig was om iemand zo te behandelen. Ze zouden zeggen dat ik heel snel normaal moet gaan doen en m’n verantwoordelijkheden moet nemen. Ik hoor het ze al zeggen: “zo hebben we je niet opgevoed!”
Maar ik kan me ook wel voorstellen dat sommige ouders zich er niet mee zouden bemoeien hoor. Ligt er denk ik ook aan hoe de verstandhouding was met het schoonkind.
dinsdag 19 juni 2018 03:08
Vreselijk dat mensen je dit aan kunnen doen. Wel moet je dit afsluiten voor jezelf en verder gaan.
Ze verdienen het zeker niet om door dit gebeuren jou leven te beïnvloeden, en daardoor macht te hebben over jouw.
Zoek goede afleiding en vertrouw in de goedheid van de mens.
Het zijn er maar een paar die de boel verzieken.
Ze verdienen het zeker niet om door dit gebeuren jou leven te beïnvloeden, en daardoor macht te hebben over jouw.
Zoek goede afleiding en vertrouw in de goedheid van de mens.
Het zijn er maar een paar die de boel verzieken.
dinsdag 19 juni 2018 03:42
Zouden ze niet eerst jouw kant van het verhaal willen horen bedoel ik.. jij bent toch hun dochter?roosje7251 schreef: ↑18-06-2018 22:48Ze zouden kwaad op mij zijn en vragen waar ik in godsnaam mee bezig was om iemand zo te behandelen. Ze zouden zeggen dat ik heel snel normaal moet gaan doen en m’n verantwoordelijkheden moet nemen. Ik hoor het ze al zeggen: “zo hebben we je niet opgevoed!”
Maar ik kan me ook wel voorstellen dat sommige ouders zich er niet mee zouden bemoeien hoor. Ligt er denk ik ook aan hoe de verstandhouding was met het schoonkind.
Die zou ik eerder vertrouwen dan die ex die je dochter belazerd heeft, jij moet wel de kans hebben te vertellen dat hij op vakantie ging enz.
Je hebt wel gelijk vwb de verstandhouding met (schoon)ouders, die is voor iedereen anders.
Hou je taai, dit gaat ook weer voorbij.. sterkte!
dinsdag 19 juni 2018 09:14
Hou op met hem een hand boven zijn hoofd te houden.
Stap uit die rekening. Onderneem alle gerechtelijke stappen. Wat er ook nodig is om ervoor te zorgen dat jij ten eerste financieel onafhankelijk en zelfstandig bent en dat jij niet meer aan hem gekoppeld zit.
Benader het zo emotieloos als je kunt. Puur zakelijk. Overzicht van gemaakte kosten, rekeningen, afschriften, alles waaruit blijkt welke kosten waarvoor gemaakt zijn. En stap daarmee naar een juridisch loket.
Stap uit die rekening. Onderneem alle gerechtelijke stappen. Wat er ook nodig is om ervoor te zorgen dat jij ten eerste financieel onafhankelijk en zelfstandig bent en dat jij niet meer aan hem gekoppeld zit.
Benader het zo emotieloos als je kunt. Puur zakelijk. Overzicht van gemaakte kosten, rekeningen, afschriften, alles waaruit blijkt welke kosten waarvoor gemaakt zijn. En stap daarmee naar een juridisch loket.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 19 juni 2018 20:10
Het probleem is dat hij verbaal zoveel sterker is dan ik en dat we niks zwart op wit hebben staan. Ik ben echt bang dat ik kansloos ben als ik juridische stappen ga ondernemen, daarom wil(de) ik het eerst op een normale manier op te lossen.
Maar jullie hebben wel gelijk, ik moet het wel proberen...
Iemand ooit in een soortgelijke situatie gezeten? Zo ja, hebben de juridische stappen toen geholpen?
Maar jullie hebben wel gelijk, ik moet het wel proberen...
Iemand ooit in een soortgelijke situatie gezeten? Zo ja, hebben de juridische stappen toen geholpen?
woensdag 20 juni 2018 11:32
Daarom verzamel je eerst gewoon gegevens en leg je dat voor aan iemand die het juridische aspect kan overzien. Dat hij verbaal zoveel sterker is dan jij, maakt dan helemaal niet uit. Want daarvoor heb jij dus die juridische bijstand, die neemt het verbale aspect dan over zodat jij dat niet hoeft te doen. En vergeet niet, er staat meer zwart op wit dan jij zo zou denken. Alleen de bankafschriften al, daarin staat wat er op de rekening binnenkwam en wat er uitgegaan is. Dus ook wat betaald is qua meubilair, of onder welke bankpas nummer er cash opnames zijn gedaan.
Of jij kansloos bent, dat weet je dus niet voordat je er een expert naar laat kijken. En die laat zich echt niet door die Ex onder de tafel praten zoals jij dat ervaart.
Of jij kansloos bent, dat weet je dus niet voordat je er een expert naar laat kijken. En die laat zich echt niet door die Ex onder de tafel praten zoals jij dat ervaart.
Disclaimer: All presented text are opinionated and present only a written account of my mental state at that time.
dinsdag 11 december 2018 02:00
Lieve mensen,
Hierbij een update. Zijn ouders hebben me uiteindelijk terugbetaald na maandenlang op een normale manier proberen het af te sluiten. Ook de gezamenlijke rekening is uiteindelijk gelukkig opgezegd door hun.
De depressie is er helaas nog steeds.
Ik voel me zo waardeloos en moe na dit maandenlange gevecht met iemand waar ik ondanks alles nog zoveel van hield.
Ik vraag me af wanneer het ooit over gaat...
Hierbij een update. Zijn ouders hebben me uiteindelijk terugbetaald na maandenlang op een normale manier proberen het af te sluiten. Ook de gezamenlijke rekening is uiteindelijk gelukkig opgezegd door hun.
De depressie is er helaas nog steeds.
Ik voel me zo waardeloos en moe na dit maandenlange gevecht met iemand waar ik ondanks alles nog zoveel van hield.
Ik vraag me af wanneer het ooit over gaat...
dinsdag 11 december 2018 02:25
Wat fijn dat de praktische kant uiteindelijk afgerond is. Dat heeft nog wel heel lang geduurd, zeg! Ik kan me goed voorstellen dat de afgelopen periode veel energie heeft gekost en dat er niet zoveel over is gebleven voor je eigen (mentale) gezondheid. Zó belazerd worden lijkt me voor iedereen mentaal ontzettend zwaar om te boven te komen, laat staan als je al gevoelig bent voor depressies.
Hoe ziet je leven er nu uit? Zijn de belangrijke dingen (wonen, werk, dagindeling, therapie, sociaal leven) een beetje stabiel/oké geregeld?
Hoe kijk jij zelf op dit moment aan tegen oorzaak/gevolg van je depressie? Heeft deze afschuwelijke breuk je huidige depressie (deels) veroorzaakt? Of voelt het meer als een voorzetting van de depressie die je voor deze relatie al had, en was de periode van de relatie slechts een tijdelijke verbetering? Of is het volgens jou nog weer anders...?
Sorry als ik teveel vragen stel, hoor! Gewoon negeren als je ze niet wilt beantwoorden, haha. Ik hoop dat je de slaap nog weet te vatten vannacht.
Hoe ziet je leven er nu uit? Zijn de belangrijke dingen (wonen, werk, dagindeling, therapie, sociaal leven) een beetje stabiel/oké geregeld?
Hoe kijk jij zelf op dit moment aan tegen oorzaak/gevolg van je depressie? Heeft deze afschuwelijke breuk je huidige depressie (deels) veroorzaakt? Of voelt het meer als een voorzetting van de depressie die je voor deze relatie al had, en was de periode van de relatie slechts een tijdelijke verbetering? Of is het volgens jou nog weer anders...?
Sorry als ik teveel vragen stel, hoor! Gewoon negeren als je ze niet wilt beantwoorden, haha. Ik hoop dat je de slaap nog weet te vatten vannacht.
