Relaties
alle pijlers
Zo ontzettend hard voorgelogen, nu depressief.
zaterdag 16 juni 2018 22:29
Hoi allemaal,
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
Excuses voor mijn enorm lange verhaal. Ik hoop dat iemand de moeite neemt om het te lezen, want ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Heel mijn leven ben ik al onzeker geweest. Nooit wist ik wat ik nou precies wilde met mijn leven en ik durfde/kon geen keuzes maken.
Totdat ik hem ontmoette. Stabiel, lief en helemaal gek op mij. Nog nooit ben ik zo gelukkig en zelfverzekerd geweest.
Ik ontmoette hem na een enorme zware periode (depressie) en met hem kon ik overal over praten, zonder schaamte.
Na ongeveer een jaar wilde we gaan samenwonen (allebei vanuit ouderlijk huis). We vonden een huis, maar het duurde ongeveer een jaar voordat we de sleutel zouden krijgen. Ik was helemaal in de wolken. Een jaar lang heb ik gespaard, inspiratie opgedaan voor de inrichting, noem maar op. Ik had me nog nooit ergens zó op verheugd en ik ben nog nooit ergens zó zeker van geweest.
Eindelijk kregen we de sleutel en na een maandje klussen trokken we erin. We waren helemaal gelukkig met ons huisje. Mijn vriend begon er steeds slechter uit te zien. Ik vroeg regelmatig aan hem wat er aan de hand was en of ik hem ergens mee kon helpen. Hij zei dat hij zo ontzettend moe was van het werken en het niet naar zijn zin had en dat hij daarom zo moe was. Ik deed (bijna) al het huishouden (terwijl ik bijna evenveel werk als hij) en bracht hem eten en drinken als hij weer eens moe op de bank lag. Dit deed ik met alle liefde, omdat ik dacht dat hij bijna tegen een burn-out aan zat.
Op een avond vroeg hij of ik het erg zou vinden als hij een week naar een vriend zou gaan (die in het buitenland woont) omdat hij echt rust nodig had. Ik zei dat ik dit niet zo leuk vond en dat het geen oplossing is voor zijn problemen, dat hij beter op zijn werk kon gaan praten over de druk die hij voelde etc., maar dat ik hem niet tegen kon houden aangezien hij een volwassen man is. Daarna deed hij een beetje vaag, dus ik dacht dat deze opwelling alweer over was gewaaid.
De volgende ochtend vroeg werd ik wakker van lawaai. Toen ik mijn ogen opende zag ik een koffer staan. Mijn vriend zei dat hij toch wegging. Ik was nog "slaapdronken" en in de war van dit gebeuren. Het enige wat ik vroeg was: Huh, hoe lang blijf je dan weg?
Hooguit een week, was zijn antwoord. Hij gaf me een kus en ging de deur uit. Ik was helemaal flabbergasted. Pas na een kwartier besefte ik me wat er was gebeurd en dat dit wel heel raar was.
Het wordt inmiddels al best wel een lang verhaal dus ik zal het verder proberen kort te houden.
Ik hoorde bijna niks van hem en begon me zorgen te maken. Hij moest toch in zijn eentje een heel stuk rijden met de auto. Op een gegeven moment heb ik die vriend van hem gebeld om te vragen of mijn vriend al gearriveerd was. Die vriend had geen idee waar hij het over had, hij had helemaal niet met mijn vriend afgesproken dat hij daarheen zou gaan voor een week. Nu begon ik me echt zorgen te maken. Een week lang heb ik niks van hem gehoord. Ik heb zijn familie ingelicht en verschillende vrienden, maar niemand wist waar hij was. We waren bijna in staat om de politie in te schakelen tot dat hij een bericht stuurde naar een familielid dat hij over een paar dagen naar huis zou komen.
Meer dan een week later kwam hij dus eindelijk laat in de avond thuis. Toen hij binnenkwam was ik opgelucht, maar ook bang voor wat er voor verklaring komen ging. Hij vertelde me dat "dit" leven hem benauwde en dat hij naar het buitenland wilde verhuizen. Hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij zou het huis verkopen en een nieuw leven op gaan bouwen in een ver land (waar precies wist hij nog niet). Ik was kapot. Maar ook helemaal in de war. Dat was ik al een week door deze hele situatie. Maar hij wilde dit echt niet meer.
De volgende dag heb ik al mijn spullen gepakt, ons huisdier, en ben ik teruggegaan naar mijn ouderlijk huis. Helemaal kapot.
Opeens zegt hij dat hij nog een week bedenktijd wil en dat hij een week later langs zou komen (ook om mijn laatste spullen te brengen). Ik weer een klein beetje hoop natuurlijk dat het nog goed komt. Een (heeele lange) week later komt hij langs, maar er komt niet veel uit. Wat hij zegt zijn leugens. Hij kan ontzettend goed liegen, dus ik zag het niet aan hem, maar wat hij mij vertelde over die week dat hij weg was geweest klopte gewoon niet. Hij had in eerste instantie natuurlijk al gelogen over waar hij was en had daar een andere verklaring voor die nergens op sloeg.
Ik begon te huilen. Het enige wat hij zei is "ik kan dit niet aan". Toen is hij weggegaan, zonder ook nog maar iets te zeggen.
Ik weet dat er niks van klopt. Van heel zijn verhaal. De dag erna kom ik er via via achter dat hij een vakantie heeft geboekt, maar ik weet niet waarheen en met wie, maar ik vind het verdacht. Na een beetje speurwerk op internet kom ik een foto van hem tegen met een ander meisje, die genomen is in de week dat hij "verdwenen" was.
Datgene wat iedereen me al die tijd duidelijk wilde maken ('hij heeft een ander, er is geen andere verklaring voor dit gedrag'), maar wat ik niet wilde geloven, omdat ik dit gewoon ECHT niet achter hem gezocht had, bleek inderdaad toch zo te zijn.
Al die tijd dat ik hem verzorgde en hem hielp en medelijden met hem had omdat hij zo moe was en niet lekker in zijn vel zat... Ik vond het zo erg voor hem. Maar nu weet ik zeker dat hij zich zo voelde óf omdat hij moe was van het leiden van een dubbelleven óf omdat hij niet wist of hij voor mij of haar moest kiezen óf omdat hij zich schuldig voelde naar mij toe en niet wist hoe hij mij dit moest vertellen.
Ik heb hem hiermee geconfronteerd dat ik hierachter ben gekomen en hij is ontzettend boos geworden op mij. Zo ontzettend oneerlijk.
Inmiddels ben ik twee maanden verder. Hij zit nu dus nog steeds in 'ons' huis met 'haar'. Afspraken worden niet nagekomen (wat betreft geld en andere afspraken die we gemaakt hebben omtrent het huis). Hij geeft geld aan haar uit van onze gezamenlijke rekening.
Het ging zó ontzettend goed met me de afgelopen jaren. Maar nu... Ik ben weer enorm depressief en kan nergens meer van genieten. Eten smaakt niet meer, ik vind niks meer leuk. Ik kan niet meer lachen. Het liefst lig ik heel de dag op m'n bed.
Ik ben zo bang om nooit meer gelukkig te worden. Om nooit meer iemand te vinden waar ik me zo goed en vertrouwd bij voel. Ik ben al m'n zelfvertrouwen en het vertrouwen in andere mensen kwijt. Iedereen om mij heen had dit ook NOOIT van hem verwacht. Iedereen zegt "Het leek zo'n ontzettend goede jongen". Zelfs zijn eigen familie begrijpt er niks van. Ik kan het mezelf dus niet verwijten dat ik niks door heb gehad, want hij heeft het zo goed gespeeld. Niemand had ook maar iets door.
Hierdoor ben ik dus (weer) in een depressie beland. Ben constant in paniek en loop rond als een zombie.
Ik kan er wel met familie en vriendinnen over praten, maar ik heb het gevoel dat iedereen me zat raakt.
Alles gaat langs me heen en ik kan overal om huilen.
Professionele hulp krijg ik al, ik heb gelijk aan de bel getrokken bij mijn huisarts omdat ik zelfmoordgedachtes had (en helaas nog steeds heb) en kon daardoor gelijk terecht bij een psycholoog.
Ik heb elke dag gewerkt, doe leuke dingen met vriendinnen en familie. Ook op de dagen dat ik niks te doen heb probeer ik mijn bed uit te komen. Maar niks helpt. Het gaat nog steeds niet beter met me en ik word nu wel een beetje wanhopig door deze eenzaamheid, pijn, gedachtes...
Dit gaat dus wel een stapje (enorme stap) verder dan liefdesverdriet..
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Ik hoop dat iemand tips voor me heeft, want ik weet het zelf even niet meer.
Liefs
dinsdag 11 december 2018 03:40
Bedankt voor je lieve reactie.buaya schreef: ↑11-12-2018 02:25Wat fijn dat de praktische kant uiteindelijk afgerond is. Dat heeft nog wel heel lang geduurd, zeg! Ik kan me goed voorstellen dat de afgelopen periode veel energie heeft gekost en dat er niet zoveel over is gebleven voor je eigen (mentale) gezondheid. Zó belazerd worden lijkt me voor iedereen mentaal ontzettend zwaar om te boven te komen, laat staan als je al gevoelig bent voor depressies.
Hoe ziet je leven er nu uit? Zijn de belangrijke dingen (wonen, werk, dagindeling, therapie, sociaal leven) een beetje stabiel/oké geregeld?
Hoe kijk jij zelf op dit moment aan tegen oorzaak/gevolg van je depressie? Heeft deze afschuwelijke breuk je huidige depressie (deels) veroorzaakt? Of voelt het meer als een voorzetting van de depressie die je voor deze relatie al had, en was de periode van de relatie slechts een tijdelijke verbetering? Of is het volgens jou nog weer anders...?
Sorry als ik teveel vragen stel, hoor! Gewoon negeren als je ze niet wilt beantwoorden, haha. Ik hoop dat je de slaap nog weet te vatten vannacht.
Wat betreft oorzaak/gevolg:
In een vorige relatie ben ik ook heel erg bedrogen en voorgelogen. Uiteindelijk tot mentale en fysieke mishandeling aan toe. Hier begon mijn eerste depressie. Het ging toen zó slecht met me, dat ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen. Ik durfde de straat niet meer op, kon m'n bed niet meer uitkomen. Tot ik m'n tweede vriend leerde kennen. Zó lief en geduldig met me. Hij liet me zien dat er nog wel normale mannen waren en dat wat ik de jaren daarvoor had meegemaakt niet normaal was. Hij droeg me op handen. Langzaam maar zeker kwam m'n zelfvertrouwen weer terug. Met deze man wilde ik oud worden, dat wist ik zeker. We gingen op zoek naar een eigen huisje en vonden die. Maandenlang heb ik hard gespaard om ons eigen huisje mooi in te richten. Een eigen plekje met de man van mijn dromen. Ik was zo gelukkig. Totdat na 2 maanden samenwonen gebeurde wat ik in m'n OP schrijf. Ik had dit van iedereen verwacht, maar niet van hem. Klinkt heel naief, maar hij kon altijd zo ontzettend boos worden als mannen vrouwen slecht behandelen of als mensen vreemdgingen. En nu, deed hij dit bij mij.
Op dit moment ben ik bezig met m'n eigen huisje inrichten, de sleutel heb ik onlangs gekregen. Maar ik vind er niks aan. Ben doodop. Zie er tegenop om daar alleen te gaan wonen. Voor mezelf te moeten koken. Alleen te gaan slapen. Alleen wakker worden. Alleen TV te moeten kijken. Werken doe ik ook nog steeds. Sociaal gezien gaat het wel. Zie m'n vriendinnen en familie wel, maar heb vooral het idee dat ik ze enorm tot last ben.
Ik sta nu op de wachtlijst om te beginnen met nieuwe therapie. Een zelfbeeld cursus, omdat deze op dit moment zo slecht is dat ik eigenlijk denk waar doe ik het allemaal nog voor...
dinsdag 11 december 2018 03:44
Ik ben blij dat je dit zo zegt. De meeste mensen om me heen zeiden na een maand al: hier ben je nu toch wel overheen?
Terwijl ik er nog midden in zat...
Professionele hulp krijg ik wel, maar ik heb niet het idee dat het werkt..
dinsdag 11 december 2018 03:58
Fijn dat je in ieder geval je geld terug hebt. Zoals ik in een eerdere post al aangaf denk ik dat het voor jou van belang is om dat "alleen zijn" aan te pakken.
Ook nu lees ik weer dat je daar moeite mee hebt. De kans is groot dat je je weer in een relatie stort omdat je niet alleen kunt zijn. En juist nu je zo kwetsbaar bent trek je misschien de verkeerde types aan.
Een relatie is geen levensdoel, ook niet in jouw leven.
Sterkte!
Ook nu lees ik weer dat je daar moeite mee hebt. De kans is groot dat je je weer in een relatie stort omdat je niet alleen kunt zijn. En juist nu je zo kwetsbaar bent trek je misschien de verkeerde types aan.
Een relatie is geen levensdoel, ook niet in jouw leven.
Sterkte!
dinsdag 11 december 2018 14:51
Poeh hee, met zo'n voorgeschiedenis kan ik me voorstellen dat de klap nog harder aankomt als jouw "goede" man toch onverwachts zulke lelijke dingen doet. Ik vind het knap dat je ondanks hoe rot je je voelt toch stappen zet om vooruit te gaan en je leven opnieuw vorm te geven. Misschien geeft het wat lucht als je jezelf toestaat om het allemaal niet leuk/heel vervelend te vinden?
Verder moet ik bij het lezen van je post denken aan een tekst die ik ooit gelezen heb over eenzaamheid. De kern van dat verhaal heeft mij geholpen om mijn ideeën over relaties vs eenzaamheid verder te vormen, misschien heb jij er ook wat aan: In die tekst werd gezegd dat wij mensen inherent eenzaam zijn. We worden alleen geboren en gaan alleen dood, jij bent de enige die jouw leven leidt. En zo leidt iedereen alleen zijn of haar leven. Onderweg maken we connecties met anderen, maar deze zijn altijd van voorbijgaande aard. Hoe lang ze ook duren, hoe "vast" we ze ook willen maken (of willen geloven dat ze zijn). Zelfs bijvoorbeeld een huwelijk van 50 jaar heeft op de schaal van een mensenleven een tijdelijk karakter: de personen hebben voor en soms ook na het huwelijk een deel van hun leven zonder elkaar geleefd en ook tijdens het huwelijk zijn er zoveel ervaringen/gedachtes/gevoelens/delen van jezelf die je niet met elkaar deelt en alleen beleeft. In die tekst werd ook gezegd dat het ons zou helpen als we vrede sluiten met die eenzaamheid. In plaats daarvan zoeken veel mensen naar een oplossing tegen onze eenzaamheid en zien relaties (in welke vorm dan ook) als remedie. Het zou ons kunnen helpen om op een duurzame en waardevolle manier relaties te vormen, als we accepteren dat deze onze inherente eenzaamheid niet kunnen oplossen, maar dat deze bij ons bestaan als mens hoort. En tot slot: Als we accepteren dat we inherent eenzaam zijn betekent dat niet dat we helemaal maar geen relaties meer hoeven te hebben. Andere mensen kunnen ons namelijk van alles geven (bv plezier, inzichten geven, troost bieden, je in contact brengen met nieuwe dingen/ideeën etc etc). Maar wat ze niet kunnen is onze eenzaamheid oplossen. Als het erop aan komt zijn zij zelf net zo alleen in hun leven als jij.
Op een bepaalde manier geeft bovenstaande gedachte mij een soort troost. Ik vind het een interessante kijk op menselijke relaties en eenzaamheid en het heeft mij geholpen bij een paar dingen waar zelf tegen aan loop in mijn leven en relaties.
Verder moet ik bij het lezen van je post denken aan een tekst die ik ooit gelezen heb over eenzaamheid. De kern van dat verhaal heeft mij geholpen om mijn ideeën over relaties vs eenzaamheid verder te vormen, misschien heb jij er ook wat aan: In die tekst werd gezegd dat wij mensen inherent eenzaam zijn. We worden alleen geboren en gaan alleen dood, jij bent de enige die jouw leven leidt. En zo leidt iedereen alleen zijn of haar leven. Onderweg maken we connecties met anderen, maar deze zijn altijd van voorbijgaande aard. Hoe lang ze ook duren, hoe "vast" we ze ook willen maken (of willen geloven dat ze zijn). Zelfs bijvoorbeeld een huwelijk van 50 jaar heeft op de schaal van een mensenleven een tijdelijk karakter: de personen hebben voor en soms ook na het huwelijk een deel van hun leven zonder elkaar geleefd en ook tijdens het huwelijk zijn er zoveel ervaringen/gedachtes/gevoelens/delen van jezelf die je niet met elkaar deelt en alleen beleeft. In die tekst werd ook gezegd dat het ons zou helpen als we vrede sluiten met die eenzaamheid. In plaats daarvan zoeken veel mensen naar een oplossing tegen onze eenzaamheid en zien relaties (in welke vorm dan ook) als remedie. Het zou ons kunnen helpen om op een duurzame en waardevolle manier relaties te vormen, als we accepteren dat deze onze inherente eenzaamheid niet kunnen oplossen, maar dat deze bij ons bestaan als mens hoort. En tot slot: Als we accepteren dat we inherent eenzaam zijn betekent dat niet dat we helemaal maar geen relaties meer hoeven te hebben. Andere mensen kunnen ons namelijk van alles geven (bv plezier, inzichten geven, troost bieden, je in contact brengen met nieuwe dingen/ideeën etc etc). Maar wat ze niet kunnen is onze eenzaamheid oplossen. Als het erop aan komt zijn zij zelf net zo alleen in hun leven als jij.
Op een bepaalde manier geeft bovenstaande gedachte mij een soort troost. Ik vind het een interessante kijk op menselijke relaties en eenzaamheid en het heeft mij geholpen bij een paar dingen waar zelf tegen aan loop in mijn leven en relaties.
dinsdag 11 december 2018 15:11
Hallo Roosje.
Je bent sterker dan je nu denkt. Je hebt in het verleden en nu toch maar zeer ingrijpende gebeurtenissen aangepakt. Je hebt werk, een nieuw huis en hulp gezocht.
Nu gaat het met vallen en opstaan om te verwerken wat er is gebeurd en je zelf te laten helen. Dat duurt lang helaas. Maar je bent eraan begonnen, elk stapje is er een.
Waarom heb je het idee dat je je familie en vrienden tot last bent? Ik denk dat zij iets anders vinden........
Je bent sterker dan je nu denkt. Je hebt in het verleden en nu toch maar zeer ingrijpende gebeurtenissen aangepakt. Je hebt werk, een nieuw huis en hulp gezocht.
Nu gaat het met vallen en opstaan om te verwerken wat er is gebeurd en je zelf te laten helen. Dat duurt lang helaas. Maar je bent eraan begonnen, elk stapje is er een.
Waarom heb je het idee dat je je familie en vrienden tot last bent? Ik denk dat zij iets anders vinden........
dinsdag 11 december 2018 15:25
+1paperlantern schreef: ↑11-12-2018 15:11Hallo Roosje.
Je bent sterker dan je nu denkt. Je hebt in het verleden en nu toch maar zeer ingrijpende gebeurtenissen aangepakt. Je hebt werk, een nieuw huis en hulp gezocht.
Nu gaat het met vallen en opstaan om te verwerken wat er is gebeurd en je zelf te laten helen. Dat duurt lang helaas. Maar je bent eraan begonnen, elk stapje is er een.
Waarom heb je het idee dat je je familie en vrienden tot last bent? Ik denk dat zij iets anders vinden........
Je voelt het misschien niet omdat alles is bedekt met een grauwe sluier, maar je hebt al veel bereikt. En al maken die stappen je nu (nog) niet gelukkig, je hebt ze wel gezet en ze gaan op termijn hun vruchten afwerpen.
TS, ken je de term 'witboek'? Een schriftje waarin je elke dag iets opschrijft dat jij hebt bereikt. Iets positiefs over jezelf. Mag klein, kan groot. Bijvoorbeeld "ondanks dat ik me vandaag rot voelde, ben ik toch met een vriendin wat gaan eten."
Liefs
dinsdag 11 december 2018 15:46
Dit!SilverShadow schreef: ↑11-12-2018 03:58Fijn dat je in ieder geval je geld terug hebt. Zoals ik in een eerdere post al aangaf denk ik dat het voor jou van belang is om dat "alleen zijn" aan te pakken.
Ook nu lees ik weer dat je daar moeite mee hebt. De kans is groot dat je je weer in een relatie stort omdat je niet alleen kunt zijn. En juist nu je zo kwetsbaar bent trek je misschien de verkeerde types aan.
Een relatie is geen levensdoel, ook niet in jouw leven.
Sterkte!
Sterkte TO
dinsdag 11 december 2018 23:08
Wat een ontzettend mooi stuk. Vind dit echt prachtig. Toch is eenzaamheid echt een van de ergste gevoelens ooit, maar dit geeft wel nieuwe inzichten.buaya schreef: ↑11-12-2018 14:51Poeh hee, met zo'n voorgeschiedenis kan ik me voorstellen dat de klap nog harder aankomt als jouw "goede" man toch onverwachts zulke lelijke dingen doet. Ik vind het knap dat je ondanks hoe rot je je voelt toch stappen zet om vooruit te gaan en je leven opnieuw vorm te geven. Misschien geeft het wat lucht als je jezelf toestaat om het allemaal niet leuk/heel vervelend te vinden?
Verder moet ik bij het lezen van je post denken aan een tekst die ik ooit gelezen heb over eenzaamheid. De kern van dat verhaal heeft mij geholpen om mijn ideeën over relaties vs eenzaamheid verder te vormen, misschien heb jij er ook wat aan: In die tekst werd gezegd dat wij mensen inherent eenzaam zijn. We worden alleen geboren en gaan alleen dood, jij bent de enige die jouw leven leidt. En zo leidt iedereen alleen zijn of haar leven. Onderweg maken we connecties met anderen, maar deze zijn altijd van voorbijgaande aard. Hoe lang ze ook duren, hoe "vast" we ze ook willen maken (of willen geloven dat ze zijn). Zelfs bijvoorbeeld een huwelijk van 50 jaar heeft op de schaal van een mensenleven een tijdelijk karakter: de personen hebben voor en soms ook na het huwelijk een deel van hun leven zonder elkaar geleefd en ook tijdens het huwelijk zijn er zoveel ervaringen/gedachtes/gevoelens/delen van jezelf die je niet met elkaar deelt en alleen beleeft. In die tekst werd ook gezegd dat het ons zou helpen als we vrede sluiten met die eenzaamheid. In plaats daarvan zoeken veel mensen naar een oplossing tegen onze eenzaamheid en zien relaties (in welke vorm dan ook) als remedie. Het zou ons kunnen helpen om op een duurzame en waardevolle manier relaties te vormen, als we accepteren dat deze onze inherente eenzaamheid niet kunnen oplossen, maar dat deze bij ons bestaan als mens hoort. En tot slot: Als we accepteren dat we inherent eenzaam zijn betekent dat niet dat we helemaal maar geen relaties meer hoeven te hebben. Andere mensen kunnen ons namelijk van alles geven (bv plezier, inzichten geven, troost bieden, je in contact brengen met nieuwe dingen/ideeën etc etc). Maar wat ze niet kunnen is onze eenzaamheid oplossen. Als het erop aan komt zijn zij zelf net zo alleen in hun leven als jij.
Op een bepaalde manier geeft bovenstaande gedachte mij een soort troost. Ik vind het een interessante kijk op menselijke relaties en eenzaamheid en het heeft mij geholpen bij een paar dingen waar zelf tegen aan loop in mijn leven en relaties.
En inderdaad het geeft ook wel wat lucht om gewoon te accepteren dat ik depressief ben. Maar m'n omgeving is het er soms niet mee eens. Als ik heel de week gewerkt heb en kapot ben wordt er toch van me verwacht dat ik gezellig doe. Ik ben zo ontzettend stil geworden. Vriendinnen van mij gaan uit (wat normaal is op deze leeftijd) maar ik kan het gewoon niet. Ik heb er de energie en zelfvertrouwen niet voor. Dan denk ik van: waarom ben ik nou niet normaal...?
dinsdag 11 december 2018 23:10
Op dit moment is m'n gevoel zo dubbel. Ik vind het vreselijk om alleen te zijn, maar ik moet nu ook niet denken aan een nieuwe relatie. Ik vertrouw helaas helemaal niemand meer.SilverShadow schreef: ↑11-12-2018 03:58Fijn dat je in ieder geval je geld terug hebt. Zoals ik in een eerdere post al aangaf denk ik dat het voor jou van belang is om dat "alleen zijn" aan te pakken.
Ook nu lees ik weer dat je daar moeite mee hebt. De kans is groot dat je je weer in een relatie stort omdat je niet alleen kunt zijn. En juist nu je zo kwetsbaar bent trek je misschien de verkeerde types aan.
Een relatie is geen levensdoel, ook niet in jouw leven.
Sterkte!
dinsdag 11 december 2018 23:16
Ja ik doe ook echt ontzettend m'n best om er iets van te maken, maar het is zo lastig. Op m'n werk zien ze ook wel dat het niet zo goed met me gaat en daar schaam ik me ook voor. Ik vind het bij mij wel héél lang duren, langer dan normaal. En dat zegt m'n familie en vriendinnen ook: je moet er toch nu wel een keer overheen zijn?!paperlantern schreef: ↑11-12-2018 15:11Hallo Roosje.
Je bent sterker dan je nu denkt. Je hebt in het verleden en nu toch maar zeer ingrijpende gebeurtenissen aangepakt. Je hebt werk, een nieuw huis en hulp gezocht.
Nu gaat het met vallen en opstaan om te verwerken wat er is gebeurd en je zelf te laten helen. Dat duurt lang helaas. Maar je bent eraan begonnen, elk stapje is er een.
Waarom heb je het idee dat je je familie en vrienden tot last bent? Ik denk dat zij iets anders vinden........
Soms ben ik ook gewoon niet te genieten. Dan lukt het me niet om het huis uit te gaan, ook al heb ik afgesproken met vriendinnen of familie. Ik heb er simpelweg de kracht niet voor. Ik ben ook niet echt positief. Ik ben heel stil en als ik iets vertel dan is het negatief. Vandaar dat ik me een last voel...
dinsdag 11 december 2018 23:17
Goed idee dat witboek. Lijkt een beetje op wat ik heb geleerd tijdens cognitieve gedragstherapie. Daar noemde ze het een positief logboek. Misschien moet ik dat toch maar weer eens gaan proberen.vivautrecht85 schreef: ↑11-12-2018 15:25+1
Je voelt het misschien niet omdat alles is bedekt met een grauwe sluier, maar je hebt al veel bereikt. En al maken die stappen je nu (nog) niet gelukkig, je hebt ze wel gezet en ze gaan op termijn hun vruchten afwerpen.
TS, ken je de term 'witboek'? Een schriftje waarin je elke dag iets opschrijft dat jij hebt bereikt. Iets positiefs over jezelf. Mag klein, kan groot. Bijvoorbeeld "ondanks dat ik me vandaag rot voelde, ben ik toch met een vriendin wat gaan eten."
Liefs
dinsdag 11 december 2018 23:31
Wat een nare vent dat hij dit zo geflikt heeft, dat is niet niks. Ik weet hoe het is om een depressie te hebben en dat is niet 123 over. Daarbij kan deze gebeurtenis het veroorzaakt hebben maar misschien zit er veel oud zeer wat omhoog komt en dat heeft tijd nodig. Erkennen dat je een depressie hebt ook naar omgeving is geen teken van zwakte of iets om je voor te schamen. Je werkt er hard aan en dat heeft tijd nodig. Gun jezelf dat en vraag dat ook van je omgeving. Het is vallen en opstaan en hoe dan ook ga je er komen.
woensdag 12 december 2018 04:51
Ook dat gevoel is onderdeel van je depressie, heel herkenbaar.roosje7251 schreef: ↑11-12-2018 23:20Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties. Doet me zoveel goed.
Ik had juist hele harde reacties verwacht (raap jezelf bij elkaar, zet je schouders eronder etc.)
Op dit moment heb ik een leuk leven, veel vrienden, leuk werk en een heerlijk huis en ja, ik ben ook alleen. Maar dat gevoel is ook wel eens anders geweest.
En aantal jaar geleden heb ik een soortgelijk topic geopend en dacht ik ook dat het uitzichtloos was.
psyche/quot-ongewenst-quot/list_message ... 9#17002059
We zijn een paar jaar verder en natuurlijk blijft er altijd iets te wensen over maar hier schijnt ook de zon weer. Dat wens ik jou ook.
woensdag 12 december 2018 08:10
Wat heftig wat jij allemaal hebt meegemaakt. Dat gevoel om ongewenst te zijn lijkt me echt verschrikkelijk. Ik ben blij dat het met jou nu weer wat beter gaat!SilverShadow schreef: ↑12-12-2018 04:51Ook dat gevoel is onderdeel van je depressie, heel herkenbaar.
Op dit moment heb ik een leuk leven, veel vrienden, leuk werk en een heerlijk huis en ja, ik ben ook alleen. Maar dat gevoel is ook wel eens anders geweest.
En aantal jaar geleden heb ik een soortgelijk topic geopend en dacht ik ook dat het uitzichtloos was.
psyche/quot-ongewenst-quot/list_message ... 9#17002059
We zijn een paar jaar verder en natuurlijk blijft er altijd iets te wensen over maar hier schijnt ook de zon weer. Dat wens ik jou ook.
woensdag 12 december 2018 08:42
Inderdaad misschien wel een goed idee om gewoon tegen m'n omgeving te zeggen dat het heel veel tijd nodig heeft.Redcurls schreef: ↑11-12-2018 23:31Wat een nare vent dat hij dit zo geflikt heeft, dat is niet niks. Ik weet hoe het is om een depressie te hebben en dat is niet 123 over. Daarbij kan deze gebeurtenis het veroorzaakt hebben maar misschien zit er veel oud zeer wat omhoog komt en dat heeft tijd nodig. Erkennen dat je een depressie hebt ook naar omgeving is geen teken van zwakte of iets om je voor te schamen. Je werkt er hard aan en dat heeft tijd nodig. Gun jezelf dat en vraag dat ook van je omgeving. Het is vallen en opstaan en hoe dan ook ga je er komen.
Ik ben ook heel bang om mensen kwijt te raken. Altijd al geweest, maar als ik depressief ben al helemaal.
woensdag 12 december 2018 09:21
Fijn dat zijn ouders het juiste hebben gedaan! Dan ben je in ieder geval op deze manier van hem af.roosje7251 schreef: ↑11-12-2018 02:00Lieve mensen,
Hierbij een update. Zijn ouders hebben me uiteindelijk terugbetaald na maandenlang op een normale manier proberen het af te sluiten. Ook de gezamenlijke rekening is uiteindelijk gelukkig opgezegd door hun.
De depressie is er helaas nog steeds.
Ik voel me zo waardeloos en moe na dit maandenlange gevecht met iemand waar ik ondanks alles nog zoveel van hield.
Ik vraag me af wanneer het ooit over gaat...
Nu ga je het ook makkelijker kunnen afsluiten.
Hij is een ploert en verdient jou niet. Denk nu aan de leuke dingen van december en ga wat simpele, positieve dingen doen.
In plaats van op een negatieve manier te denken over je relaties, doe wat positieve dingen voor de mensen die je kent. Ga bijvoorbeeld een kersttol bakken/kopen voor je collega's en geniet van de waardering. Maak een mooie boswandeling met je vader. Of ga kastanjes zoeken met je nichtje/neefje. Misschien kan je je voornemen om elke dag iets leuks voor een ander te doen (buurvrouw, familielid, collega, zwerver op de hoek). Alles wat niks met hem of andere mannen te maken heeft, eigenlijk. Daten lijkt me namelijk niet zo verstandig voor een tijdje, aangezien je hem ook een beetje als je redder uit depressie zag en je daarom misschien minder goed zijn ware ik zag.roosje7251 schreef: ↑12-12-2018 08:42Ik ben ook heel bang om mensen kwijt te raken. Altijd al geweest, maar als ik depressief ben al helemaal.
En ja, het gaat over.
woensdag 12 december 2018 09:25
Heel goed dat je hulp hebt gezocht, hoop dat je snel aan de beurt bent!roosje7251 schreef: ↑11-12-2018 03:40Bedankt voor je lieve reactie.
Wat betreft oorzaak/gevolg:
In een vorige relatie ben ik ook heel erg bedrogen en voorgelogen. Uiteindelijk tot mentale en fysieke mishandeling aan toe. Hier begon mijn eerste depressie. Het ging toen zó slecht met me, dat ik dacht dat ik er nooit meer uit zou komen. Ik durfde de straat niet meer op, kon m'n bed niet meer uitkomen. Tot ik m'n tweede vriend leerde kennen. Zó lief en geduldig met me. Hij liet me zien dat er nog wel normale mannen waren en dat wat ik de jaren daarvoor had meegemaakt niet normaal was. Hij droeg me op handen. Langzaam maar zeker kwam m'n zelfvertrouwen weer terug. Met deze man wilde ik oud worden, dat wist ik zeker. We gingen op zoek naar een eigen huisje en vonden die. Maandenlang heb ik hard gespaard om ons eigen huisje mooi in te richten. Een eigen plekje met de man van mijn dromen. Ik was zo gelukkig. Totdat na 2 maanden samenwonen gebeurde wat ik in m'n OP schrijf. Ik had dit van iedereen verwacht, maar niet van hem. Klinkt heel naief, maar hij kon altijd zo ontzettend boos worden als mannen vrouwen slecht behandelen of als mensen vreemdgingen. En nu, deed hij dit bij mij.
Op dit moment ben ik bezig met m'n eigen huisje inrichten, de sleutel heb ik onlangs gekregen. Maar ik vind er niks aan. Ben doodop. Zie er tegenop om daar alleen te gaan wonen. Voor mezelf te moeten koken. Alleen te gaan slapen. Alleen wakker worden. Alleen TV te moeten kijken. Werken doe ik ook nog steeds. Sociaal gezien gaat het wel. Zie m'n vriendinnen en familie wel, maar heb vooral het idee dat ik ze enorm tot last ben.
Ik sta nu op de wachtlijst om te beginnen met nieuwe therapie. Een zelfbeeld cursus, omdat deze op dit moment zo slecht is dat ik eigenlijk denk waar doe ik het allemaal nog voor...
Ik zou ook echt vooral inzetten op het voor jezelf opkomen, zodat je in een nieuwe relatie ooit niet weer alles gaat doen naast je werk en al helemaal niet de ander gaat verzorgen en pamperen.
Nergens voor nodig. Mannen zijn geen baby's, ze kunnen prima zelf de helft van de taken doen en hun papje en natje regelen.
woensdag 12 december 2018 09:47
preciesLucifer2018 schreef: ↑12-12-2018 09:25Heel goed dat je hulp hebt gezocht, hoop dat je snel aan de beurt bent!
Ik zou ook echt vooral inzetten op het voor jezelf opkomen, zodat je in een nieuwe relatie ooit niet weer alles gaat doen naast je werk en al helemaal niet de ander gaat verzorgen en pamperen.
Nergens voor nodig. Mannen zijn geen baby's, ze kunnen prima zelf de helft van de taken doen en hun papje en natje regelen.
jij deed het omdat je hem niet kwijt wilde, hoop dat je nu geleerd hebt dat dat er dus niks toe doet
ik vind je nogal focussen op het negatieve, ik ben bang voor zus ik heb moeite met zo, dingen duren bij mij lang en ach wat kan ik slecht omgaan met dit en dat... dus zo'n boekje volpennen met positieve dingen lijkt me ook een goed plan, even anders leren kijken naar jezelf
Lorem Ipsum
woensdag 12 december 2018 09:48
Ik twijfelde even of ik zou reageren, maar ik herken zo ontzettend veel uit jouw geschreven stukken.roosje7251 schreef: ↑11-12-2018 23:08Wat een ontzettend mooi stuk. Vind dit echt prachtig. Toch is eenzaamheid echt een van de ergste gevoelens ooit, maar dit geeft wel nieuwe inzichten.
En inderdaad het geeft ook wel wat lucht om gewoon te accepteren dat ik depressief ben. Maar m'n omgeving is het er soms niet mee eens. Als ik heel de week gewerkt heb en kapot ben wordt er toch van me verwacht dat ik gezellig doe. Ik ben zo ontzettend stil geworden. Vriendinnen van mij gaan uit (wat normaal is op deze leeftijd) maar ik kan het gewoon niet. Ik heb er de energie en zelfvertrouwen niet voor. Dan denk ik van: waarom ben ik nou niet normaal...?
Ik ben zelf zo'n twee jaar zwaar depressief geweest. Een hele goede therapeut gehad die niet met simpele oplossingen kwam als; ga leuke dingen doen, ga sporten, ga leven, etc.
Nee..je bent depressief. Dan zijn die dingen gewoon NIET leuk. Punt.
Daar begint het: acceptatie. Weerstand maakt je alleen maar meer somber. Je lichaam wilt herstellen is moe en op.
Wij pakten alle oorzaken aan;
Relatie was een opvulling bij mij. Zo klinkt het ook bij jou.
Dit had te maken met een zeer ernstige onveilige hechting. Die niet 1,2,3 aan te tonen was.
Allemaal kleine trauma's die bij elkaar 1 trauma is.
Meestal eindigt dit in bindingsangst/verlatingsangst. En je vindt dan ook vaak iemand met bindingsangst/verlatingsangst.
Dit omdat je in een relatie terugvalt in kindrollen/moeder/vaderrollen.
Beiden ben je zoekende naar veiligheid en soort van heropvoeding.
Helaas kan de ander jou niet helen. Want valt die persoon weg, val je vaak volledig terug in je oude gevoel.
Ik voelde mij ook gelukkig bij mijn ex.
Maar het was schijngeluk.
Hij behandelde mij als een kind (gedroeg mij er ook naar, leegte opvulling).
Daarna wilde ik niet meer leven..ik was op..oude vriendschappen weggedaan. Ook met opmerkingen als: nou ikkuz kom op! Niet zo saai!
Maar ieder heeft zijn eigen helingstijd.
Ik zit nu bij iemand die mij er echt uit getrokken heeft. Als je in ZH zit kan ik je die naam evt pben.
Ik weet nog steeds niet echt wie ik ben, wat ik wil,waar ik sta.
Maar ik ben een stuk realistischer geworden en ik vertrouw veel meer op mezelf. Ook een heel stuk krachtiger en ik leef mijn leven nu op mijn manier.
Het is niet iets waar je 1,2,3 uit stapt. Het heeft heling nodig. Het verdriet uit het verleden,uit je kindtijd of jeugd mag verwerkt worden. Het wilt eruit.
Mijn therpeut zei toendertijd:
Een depressie is woede en woede is angst.
Mijn woede was niet mezelf kunnen laten zien en angst voor wie ik ben.
Er zitten heel veel onderlagen, die niet zomaar wegvallen. Stapje voor stapje groei je naar een innerlijke rust. De een sneller als de ander. Maar zie het realistisch in. Je hebt veel meegemaakt. Het heeft dus ook tijd nodig. Wees lief voor jezelf. Huilen mag, boos zijn mag, even lachen mag, alles mag. Verplicht jezelf tot niets en weet: depressies zijn heel vermoeiend. Geef je moeheid de ruimte en laat de rest maar kletsen.
woensdag 12 december 2018 09:51
Ik had 1 vriendin die een jaar lang mij heeft aangehoord. Die was er voor mij uit het niets. Die heeft mij eruit getrokken samen met een familielid!roosje7251 schreef: ↑11-12-2018 23:16Ja ik doe ook echt ontzettend m'n best om er iets van te maken, maar het is zo lastig. Op m'n werk zien ze ook wel dat het niet zo goed met me gaat en daar schaam ik me ook voor. Ik vind het bij mij wel héél lang duren, langer dan normaal. En dat zegt m'n familie en vriendinnen ook: je moet er toch nu wel een keer overheen zijn?!
Soms ben ik ook gewoon niet te genieten. Dan lukt het me niet om het huis uit te gaan, ook al heb ik afgesproken met vriendinnen of familie. Ik heb er simpelweg de kracht niet voor. Ik ben ook niet echt positief. Ik ben heel stil en als ik iets vertel dan is het negatief. Vandaar dat ik me een last voel...
Mensen die jou niet begrijpen, kan je misschien beter even wat ruimte geven. Het duurt niet te lang. Het heeft tijd nodig. Dit is al jarenlang aan de gang.
woensdag 12 december 2018 20:29
Bedankt voor de tips. Probleem is een beetje dat ik in zo'n negatieve spiraal zit. Ik durf nergens heen omdat ik geen zelfvertrouwen heb en ik heb er ook gewoon echt de energie niet voor. Ik wil deze negatieve spiraal doorbreken maar ik weet gewoon niet hoe. Als ik wel leuke dingen doe dan denk ik heel de tijd: ik wil hier weg, ik wil in m'n bed liggen.Paarsebloem schreef: ↑12-12-2018 09:21Fijn dat zijn ouders het juiste hebben gedaan! Dan ben je in ieder geval op deze manier van hem af.
Nu ga je het ook makkelijker kunnen afsluiten.
Hij is een ploert en verdient jou niet. Denk nu aan de leuke dingen van december en ga wat simpele, positieve dingen doen.
In plaats van op een negatieve manier te denken over je relaties, doe wat positieve dingen voor de mensen die je kent. Ga bijvoorbeeld een kersttol bakken/kopen voor je collega's en geniet van de waardering. Maak een mooie boswandeling met je vader. Of ga kastanjes zoeken met je nichtje/neefje. Misschien kan je je voornemen om elke dag iets leuks voor een ander te doen (buurvrouw, familielid, collega, zwerver op de hoek). Alles wat niks met hem of andere mannen te maken heeft, eigenlijk. Daten lijkt me namelijk niet zo verstandig voor een tijdje, aangezien je hem ook een beetje als je redder uit depressie zag en je daarom misschien minder goed zijn ware ik zag.
En ja, het gaat over.
Ik hoop dat het over een tijdje anders is.
woensdag 12 december 2018 20:33
Hier heb je ook zeker gelijk in. Voor mezelf opkomen kan ik echt niet. Niet alleen in liefdes relaties, maar tegen niemand. Ik wil en moet dat echt gaan leren.Lucifer2018 schreef: ↑12-12-2018 09:25Heel goed dat je hulp hebt gezocht, hoop dat je snel aan de beurt bent!
Ik zou ook echt vooral inzetten op het voor jezelf opkomen, zodat je in een nieuwe relatie ooit niet weer alles gaat doen naast je werk en al helemaal niet de ander gaat verzorgen en pamperen.
Nergens voor nodig. Mannen zijn geen baby's, ze kunnen prima zelf de helft van de taken doen en hun papje en natje regelen.
