Vriend kijkt porno nadat we seks hebben gehad

04-08-2019 11:13 117 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal, ik ben een trouwe lezeres van het viva forum, maar heb nog nooit zelf een topic geplaatst. Ik zie vaak erg directe reacties en vraag me af wat de visie is van verschillende vrouwen op mijn verhaal, wat jullie zouden doen in mijn situatie.

Ik ben inmiddels 2 jaar samen met mijn vriend en we wonen inmiddels 3 maanden samen. Ik ben 25, hij is 27 jaar. Ik heb vaak relatietwijfels, het ene moment is hij de man voor mij en wil ik mijn toekoms met hem opbouwen, het andere moment denk ik 'nee dit is het niet'.

Waar ik vooral mee zit is ons seksleven. In het begin deden we het elke keer als we elkaar zagen, 1 a 2 keer in de week. Echter merkte ik na 3 maanden in onze relatie al dat hij niet altijd zin had in mij of dat hij niet kon klaarkomen, prima dacht ik, dat kan gebeuren. Volgens hem lag het aan stress van o.a. zijn tentamens. Lijkt me logisch, dacht ik, dat stress je libido verlaagt.

Nu we samenwonen hebben we minder seks, laatst hebben we het bijvoorbeeld een maand niet gedaan (dat vind ik best lang). Wederom lag het aan stress. We hebben hierover een gesprek gehad en afgelopen maand ging het een stuk beter, iedere week seks gehad, maar hij kon niet klaarkomen.

Nu ben ik erachter gekomen dat hij om de 3 a 4 dagen porno kijkt en dan vooral 's avonds/'s nachts als ik al lig te slapen. Normaal zou ik dat niet erg vinden, maar hij doet het ook op avonden dat wij wel seks hebben gehad en hij niet is klaar gekomen (hij zegt van wel, maar er is geen zaadlozing). Automatisch denkt mijn vrouwenbrein dan dat hij iets tekort komt tijdens de seks, maar als ik hiernaar vraag dan is dit niet het geval volgens hem. Het porno kijken doet hij 'gewoon even om daarna lekker in slaap te kunnen vallen', maar hij heeft dan niet per se zin in seks met mij.

Sowieso vind ik onze seksuele chemie op een laag pitje staan. Ik heb al een aantal dingen geprobeerd o.a. voorstellen om samen te douchen, elkaar masseren, zijn ballen masseren, pijpen, mijn borsten tegen hem aanduwen, aangeven dat ik er zin in heb/niet subtiel zijn/zijn kleding van zijn lijf trekken, mooie lingerie, naaktfoto's van mezelf versturen naar hem, vragen wat hij zou willen/echt spannend zou vinden en doen wat hij zou willen (leiding nemen, op hem zitten met mijn kont richting hem, doggy style), maar het wil niet zo werken naar mijn idee. Hij geeft aan dat hij seks niet zo spannend vind en dat hij weinig voelt over het algemeen, maar dat het niks met mij te maken heeft. Ook de porno videos zijn 'allemaal saai'.

Laatst gaf hij wel toe dat hij zich inhoudt omdat de dingen die hij wil doen mij pijn doen (anaal, doggy style, deep throat pijpen omdat mijn kaak vastzit). Hieruit maak ik dus automatisch op dat hij eigenlijk deze dingen wil doen en dat ik dat niet kan bieden omdat ik dat dus niet fijn vind. Daarop geeft hij weer antwoord dat dat niet zo is. Ik word zo steeds meer onzeker en merk ook dat er een grote muur ontstaat om dingen te proberen omdat ik het gevoel heb dat ik steeds afgewezen word. Volgens hem moet ik meer initiatief nemen omdat bijv. strelen of gewoon aanraken hem niet opwindt. Ik zou graag met een man willen zijn die makkelijker opgewonden raakt van mij, maar ik weet niet of dat teveel gevraagd is of dat het nu gewoon aan mezelf ligt, dat ik niet opwindend genoeg ben/te weinig initiatief neem/te subtiel ben/te 'vanilla' of dat dit gewoon een libido verschil is waar we niks aan kunnen doen.

Side note: hij heeft Asperger. Ik ben herstellende van een depressie, inmiddels gaat het goed maar ik voel zelf ook weinig vanwege antidepressiva, waardoor hij eigenlijk ook nooit meer wat probeert bij mij. Als ik aangeef wat voor mij zou werken om klaar te komen, heb ik het idee dat hij het erg saai vindt (hij zegt van niet natuurlijk). Ook moet ik dit altijd heel duidelijk aangeven en zou hij dat niet snel uit zichzelf doen. Ook kon ik een tijd niet naast hem slapen en sliepen we in aparte kamers, maar inmiddels slapen we weer op dezelfde kamer.

Ik hoor graag jullie mening hierover/wat jullie zouden doen in mijn situatie.
Dankje voor het lezen van deze lap tekst, wilde het gewoon ook even graag van me afschrijven!
Alle reacties Link kopieren
s-a-r-kast schreef:
08-08-2019 13:51
Je doet werkelijk NIEMAND kwaad met jouw fetisj.
Ik vind het echt heel erg onschuldig en volgens mij is dit iets waar je zelfs van kunt genieten zonder dat je meteen duidelijk hoeft te maken/omschrijvingen hoeft te geven aan anderen.
Gewoon naar de macdonalds gaan met je vriend en een half uur later op bed liggen samen :D

Of koop lekkere drop voor hem. Works like a charm :D
In principe doe ik niet direct iemand kwaad inderdaad, behalve dat ik dus wel liever heb dat mijn vriend niet zou afvallen en juist wat dikker zou worden/blijven (er zit wel een grens aan..) maar ik zou hem ook nooit tegen houden om af te vallen, hij is nu 4 kilo kwijt en ook al vind ik dat zelf dan minder opwindend, als hij dat wil, moet hij dat vooral doen, maar in het verleden heb ik misschien wel te duidelijk laten weten dat ik dit dus eigenlijk erg jammer vind omdat het feit dat hij een buik(je) heeft mij dus enorm opwindt.. nu heb ik vooral niks erover gezegd dat hij bezig is met afvallen.
Ik zou trouwens willen dat mijn vriend er ook zo 'makkelijk/nuchter' over dacht... dat het inderdaad meer onschuldig werd gemaakt (zodat ik me ook niet zo abnormaal voel) en dat we inderdaad gewoon lol kunnen hebben door samen lekker uit eten te gaan en dat ik daarna daarvan dan kan genieten! Nu wil hij juist absoluut geen seks als hij gegeten heeft want dan zit hij vol.
Alle reacties Link kopieren
Sjulia schreef:
08-08-2019 14:13
Je hoeft het natuurlijk ook aan niemand te vertellen; jouw innerlijke wereld. Het zou wel leuk zijn als je het met je partner kon delen. Ik vind het zo onschuldig. Toch leuk dat je van zoiets geil kan worden. Misschien heeft je partner wel een beetje een porno verslaving als hij geeneens 1 avondje zonder kan trouwens.
Lijkt mij fantastisch als ik dit met iemand kan delen inderdaad, daarom heb ik ook geregeld heimwee naar het seksleven met mijn ex (ook al was die relatie verder ook niet goed en zou ik voor geen goud weer terug willen met hem). En inderdaad,, vooral dat hij er ook over liegt. Liegen is eigenlijk een vorm van verslavingsgedrag
Alle reacties Link kopieren
Kit_Kat schreef:
08-08-2019 14:44
Jeetje, wat kort door de bocht..... Alsof je daardoor gelijk een slechte ouder bent. Denk dat er een hoop ergere erfelijke aandoeningen zijn dan autisme waarom je je niet zou moeten voortplanten. Dat je het zelf niet wil, dat snap ik. Maar er zijn een hoop gelukkige ervaringsdeskundigen die een heel fijn autistisch leven hebben.

Autisme en depressie zijn in deze situatie niet de zwaarstwegenste punten om niet aan kinderen te beginnen...
Ik had hier inderdaad nog maar even niet op gereageerd want wist even niet goed hoe. Denk dat het inderdaad belangrijker is hoe ik omga / ben gegaan met mijn depressie en hoe hij omgaat met zijn autisme en vooral hoe goed wij samen met elkaar omgaan ondanks dit. als we dan kindjes zouden krijgen met gedrag vergelijkbaar als ons, zijn we in ieder geval ervaringsdeskundigen en kunnen we ze hopelijk goed op weg helpen in het leven! Het blijft ook trouwens geen 1 op 1 erfelijke aandoening..
Alle reacties Link kopieren
turquasi schreef:
08-08-2019 14:45
Ik zie ook helemaal niet wat er walgelijk zou zijn aan je fetish... lijkt me juist heel gemakkelijk om daarin mee te gaan. (Ik hou ook zo niet van dun trouwens) Ik heb wel gekkere dingen gevraagd aan normale mannen hoor. Lukte ook prima.

Misschien dat je vriend (jammer dat we hem nog zo noemen eigenlijk) zichzelf walgelijk vindt en daarom verstek laat gaan maar ik denk dat je maar 1 bar in hoeft te lopen, zo een leuke flinke kerel kan uitzoeken, en als je die uitlegt dat hij alleen maar op je hoeft te zitten in een krap shirtje en twee halve liters weg mag werken ondertussen, krijg je meer medewerking dan je aankan.

Ik hoop serieus dat je dat doet. Volgens mij is jouw libido niet dood, hooguit in slaap gevallen.
Ik vind trouwens de reacties op het forum hier over mijn fetisj echt heel fijn en accepterend, dank daarvoor! Mijn libido is denk ik niet dood inderdaad, bij het lezen van jouw beschrijving voel ik al het een en ander dus dat zegt genoeg.. bij hem heb ik inderdaad heel erg het gevoel dat ik het weg moet stoppen en dat het abnormaal is enz. enz.
Ik zou willen dat ik zelf zou durven om zoiets te vragen aan iemand, heb het wel op een gegeven moment aan mijn vriend gevraagd, maar dat wilde hij dus absoluut niet.
Ik vind het ook fijn om met zijn buik te spelen, strelen, knijpen etc. maar dat durf ik ook niet meer bij hem omdat hij zich er dan niet goed bij voelt.
Alle reacties Link kopieren
Kit_Kat schreef:
08-08-2019 14:44
Jeetje, wat kort door de bocht..... Alsof je daardoor gelijk een slechte ouder bent. Denk dat er een hoop ergere erfelijke aandoeningen zijn dan autisme waarom je je niet zou moeten voortplanten. Dat je het zelf niet wil, dat snap ik. Maar er zijn een hoop gelukkige ervaringsdeskundigen die een heel fijn autistisch leven hebben.

Autisme en depressie zijn in deze situatie niet de zwaarstwegenste punten om niet aan kinderen te beginnen...
Ik kan het eerlijk gezegd niet begrijpen. Als je zelf depressief bent van/in dit leven, waarom het dan perse door willen geven? Je kan het kort door de bocht vinden, maar ik denk aan het toekomstige kind. Genetisch gezien geen lekker begin en de kans is een stuk groter dat hij/zij te dealen krijgt met psychische problemen, dat gun je je kind toch zeker niet? Wie zou ervoor kiezen? Als je zelf een depressie hebt en je wil perse een kind, dan zou ik dat zeker niet combineren met een man die ook een stoornis heeft.
Sjulia schreef:
08-08-2019 15:06
Ik kan het eerlijk gezegd niet begrijpen. Als je zelf depressief bent van/in dit leven, waarom het dan perse door willen geven? Je kan het kort door de bocht vinden, maar ik denk aan het toekomstige kind. Genetisch gezien geen lekker begin en de kans is een stuk groter dat hij/zij te dealen krijgt met psychische problemen, dat gun je je kind toch zeker niet? Wie zou ervoor kiezen? Als je zelf een depressie hebt en je wil perse een kind, dan zou ik dat zeker niet combineren met een man die ook een stoornis heeft.
Jij hebt alleen niks te zeggen over wie er wel, en wie er geen kinderen mag krijgen. Ik kan bij jou ook vinden dat er redenen zijn om geen kinderen te nemen.
Alle reacties Link kopieren
Antoon69 schreef:
09-08-2019 22:11
Jij hebt alleen niks te zeggen over wie er wel, en wie er geen kinderen mag krijgen. Ik kan bij jou ook vinden dat er redenen zijn om geen kinderen te nemen.
Eh, klopt? Maar zoals TO zal aangaf; ze had er nog niet eens bij stilgestaan dat autisme erfelijk is. Af en toe ergens bij stil staan doet wonderen.
Alle reacties Link kopieren
Sjulia schreef:
08-08-2019 15:06
Ik kan het eerlijk gezegd niet begrijpen. Als je zelf depressief bent van/in dit leven, waarom het dan perse door willen geven? Je kan het kort door de bocht vinden, maar ik denk aan het toekomstige kind. Genetisch gezien geen lekker begin en de kans is een stuk groter dat hij/zij te dealen krijgt met psychische problemen, dat gun je je kind toch zeker niet? Wie zou ervoor kiezen? Als je zelf een depressie hebt en je wil perse een kind, dan zou ik dat zeker niet combineren met een man die ook een stoornis heeft.
Dat ze een depressie heeft/had wilt niet zeggen dat ze dat haar hele leven al heeft of haar hele leven blijft houden.
Kan best zijn dat over een jaar dat ze nergens last meer van heeft. En je kunt het ook zo bekijken dat ze herstellende is gezien ze wel kinderen zou willen dus ze kijkt naar haar toekomst.

Het is een ziekte. Iemand die bijvoorbeeld het brca gen heeft (borstkanker) moet dan ook maar geen kinderen nemen, want er is een verhoogde kans dat het kind dat ook heeft?
Alle reacties Link kopieren
Ginnyy schreef:
10-08-2019 14:28
Dat ze een depressie heeft/had wilt niet zeggen dat ze dat haar hele leven al heeft of haar hele leven blijft houden.
Kan best zijn dat over een jaar dat ze nergens last meer van heeft. En je kunt het ook zo bekijken dat ze herstellende is gezien ze wel kinderen zou willen dus ze kijkt naar haar toekomst.

Het is een ziekte. Iemand die bijvoorbeeld het brca gen heeft (borstkanker) moet dan ook maar geen kinderen nemen, want er is een verhoogde kans dat het kind dat ook heeft?
Maar iemand die momenteel nog aan de chemo is en dealt met kanker zal niet zwanger raken van iemand die ook een kanker heeft, toch? Ik snap je punt en ik probeer haar niks te verbieden hoor, maar dat kind komt genetisch gezien niet met de beste kansen hier met de combo depressie en autisme. En gezien TO klaagt over het gebrek aan emoties van zijn kant zal dat straks voor het kind ook een probleem zijn. Alleen gebeurt het dan in je jeugd, met je mannelijke voorbeeld. Ik snap niet goed waarom je dan perse je kinderwens erdoor wil drukken, ondanks dat alles zo tegen zit. En dan is het ook nog maar de vraag of de relatie überhaupt stand blijft houden want ze twijfelt nu al. Ik wil haar niet kwetsen maar dit is toch verre van een goede situatie om zwanger te raken? Ik vind het zielig, voor zo’n kindje.
Sjulia schreef:
10-08-2019 14:58
Maar iemand die momenteel nog aan de chemo is en dealt met kanker zal niet zwanger raken van iemand die ook een kanker heeft, toch? Ik snap je punt en ik probeer haar niks te verbieden hoor, maar dat kind komt genetisch gezien niet met de beste kansen hier met de combo depressie en autisme. En gezien TO klaagt over het gebrek aan emoties van zijn kant zal dat straks voor het kind ook een probleem zijn. Alleen gebeurt het dan in je jeugd, met je mannelijke voorbeeld. Ik snap niet goed waarom je dan perse je kinderwens erdoor wil drukken, ondanks dat alles zo tegen zit. En dan is het ook nog maar de vraag of de relatie überhaupt stand blijft houden want ze twijfelt nu al. Ik wil haar niet kwetsen maar dit is toch verre van een goede situatie om zwanger te raken? Ik vind het zielig, voor zo’n kindje.

Wat is het nou? Raad je haar af om vanwege de omstandigheden het nemen van kinderen uit te stellen?

Of vind jij dat zij en/of haar partner over 'genetisch inferieur materiaal' beschikken en zich daarom beter niet voort kunnen planten? In dat laatste geval heeft zij alle recht jou -bij wijze van- een ram te verkopen want het recht op voortplanting is een van de meest basale mensenrechten.
Alle reacties Link kopieren
Antoon69 schreef:
10-08-2019 16:02
Wat is het nou? Raad je haar af om vanwege de omstandigheden het nemen van kinderen uit te stellen?

Of vind jij dat zij en/of haar partner over 'genetisch inferieur materiaal' beschikken en zich daarom beter niet voort kunnen planten? In dat laatste heeft ze alle recht jou een ram te verkopen want het recht op voortplanting is een van de meest basale mensenrechten.
Ik raad haar aan om na te denken over haar (partner) keuze, al helemaal als ze een gezin wil stichten met deze man. Een relatie die nu al wankelt. Zelf nog niet je emotionele zaakjes op orde. Ik zie een plaatje voor me van een kind (met eventuele aanleg voor een depressie) opgroeiend in een gebroken gezin met een emotioneel afstandelijke vader en een moeder met depressieve buien. Ik vind dat zielig. Iets om over na te denken; zit ik in de beste situatie om een gezin te starten.
Sjulia schreef:
10-08-2019 16:09
Ik raad haar aan om na te denken over haar (partner) keuze, al helemaal als ze een gezin wil stichten met deze man. Een relatie die nu al wankelt. Zelf nog niet je emotionele zaakjes op orde. Ik zie een plaatje voor me van een kind (met eventuele aanleg voor een depressie) opgroeiend in een gebroken gezin met een emotioneel afstandelijke vader en een moeder met depressieve buien. Ik vind dat zielig. Iets om over na te denken; zit ik in de beste situatie om een gezin te starten.

Je probeert de kwaadaardigheid van je boodschap met een laagje menslievendheid te verdoezelen ('meelij wekkend kind' en zo) maar dat maakt het voor haar alleen maar nog kwetsender.
Alle reacties Link kopieren
Antoon69 schreef:
10-08-2019 16:23
Je probeert de kwaadaardigheid van je boodschap met een laagje menslievendheid te verdoezelen ('meelij wekkend kind' en zo) maar dat maakt het voor haar alleen maar nog kwetsender.
Dus ik heb geen enkel punt, jij vind het wel een geweldige situatie om zwanger te raken? Ik vind het geen kwaadaardigheid, ik snap wel dat het kwetsend is. Wat niet mijn insteek was en niet het doel was van mijn berichten. Dat wat jij ziet als een laagje menslievendheid bedoel ik oprecht en als dat het kwetsender maakt, wat ik mij idd kan voorstellen, vind ik dat droevig voor TO. Maar ik hoop wel dat ze breder kan nadenken. Ze had niet eens stil gestaan bij de erfelijkheid, laat staan andere invloeden. Wanneer zij hem al geen goede partner vind met magere emotionele beschikbaarheid, waarom dezelfde man als vader kiezen? Ik ben benieuwd welk advies TO zou geven aan een vriendin als die in zo’n situatie zat.
Alle reacties Link kopieren
Hai hai, Ik ben nieuw hier en heb gelijk maar een account aangemaakt omdat ik veel herken in je verhaal. Ikzelf ben gescheiden, heb kinderen en nu een latrelatie en herken heel veel in jouw verhaal. Mijn vriend noemt zich de sjoelkampioen (met een knipoog) Hij kijkt veel porno tijdens mijn afwezigheid maar ook als ik er wel ben, vooral als ik in principe lig te slapen. Ik heb daar geen problemen mee, mits de sex tussen ons dan wel goed is. En daar schort het nogal aan. Ook hij heeft (mogelijk) Asperger. Wij hebben inmiddels al 6 jaar een relatie en wat ik vooral ervaar dat eigenlijk bijna alle vormen van mij aanraken uit de weg gegaan wordt. Tongzoenen doen we nooit, ook in het begin van onze relatie niet. En echt neuken doen we zelden. De enige intimiteit die wij hoofdzakelijk hebben is zoals jij ook al aangaf, in elkaars armen een film liggen te kijken op de bank ofzo. Helaas heb ik een verleden met nogal wat sexueel misbruik en soms denk ik dat hij daar op zijn manier daar rekening mee probeert te houden (dit vermoed ik) Waarom praat ik hier niet over met hem.. omdat ik zeker wel pogingen doe maar het is ook mijn eigen twijfel en onzekerheid en hij een zeer introverte man is. (stukje Asperger weer ) Wat ik vooral niet begrijp, is wanneer ik hem weer zie en bij hem blijf slapen s'nachts hij toch ook gewoon de porno gaat zitten kijken en masturbeert, soms meerdere malen terwijl hij de mogelijkheid heeft dit in real life te doen. Het geeft een wat ongeïnteresseerd gevoel naar mij toe. En door mijn verleden heb ik nogal moeite het initiatief te nemen zeker als ik bij voorbaat al weet dat hij mijn aanrakingen afketst, tenzij ik hem een pijpbeurt geef. Het lijkt soms dat wij beide dicht klappen als het om sex hebben aankomt. Ik heb alles al de revue laten passeren (in mijn hoofd) is hij misschien homo, is hijzelf misschien misbruikt, heeft hij misschien extreme bindingsangst e.d. Het homo zijn ontkent hij en de rest durf ik niet zo goed aan te kaarten. Zoals je misschien begrijpt heb ik zelf door me verleden ook de nodige littekens opgelopen, waarom ik soms zo handel (of juist niet) Na 2 relaties, heb ik bij deze vriend wel het gevoel een soulmate gevonden te hebben, dus buiten het intimiteit en sex gedeelte om doen we het geweldig samen (mijn visie) Al met al ook ik zit in twijfel en soms ook geheel niet. Ik heb verder geen fetish voor zover ik weet en het zoeken bij een ander kan ik mezelf niet vergeven. Wel heb ik de behoefte om juist mijn negatieve ervaringen om te draaien naar positief maar voor nu is dat voornamelijk in mijn fantasie. Ik lees graag verder mee voor eventueel suggesties en /of tips want sommige dingen komen gewoon simpelweg niet bij me op. Ik zou heel graag een visie van een man hierover willen horen.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb er zeker wel over na gedacht dat de eventuele kinderen ook autisme zouden kunnen krijgen, maar niet dat dit mij ervan zou weerhouden. Het is geen dominant overerfbare ziekte of iets dergelijks.. Ook twee gezonde ouders kunnen een kindje met autisme krijgen. Het gaat om genetica én omgevingsfactoren, ook wat betreft depressie. Ben het er wel mee eens dat de relatie tussen ons goed moet zijn, ik niet meer moet twijfelen en mijn depressie verder hersteld voordat we aan kinderen beginnen. Maar niet dat we, per definitie omdat ik aanleg heb voor depressie en hij autisme, beter geen kinderen zouden moeten krijgen.

Ik vind het fijn om te horen dat er andere mensen zijn die zich in mijn verhaal herkennen. Ik ben het eens met het feit dat porno kijken geen probleem op zich is, maar inderdaad wel als het seksleven niet optimaal is. Heb afgelopen week twee keer gevraagd of hij gezellig wil knuffelen op ons 'matrassen eiland' (we hebben nu even geen bed en liggen matrassen op de grond, erg gezellig vind ik). Hij zegt dan dat hij liever even gaat gamen etc. Dat vind ik jammer. Toch wel toevallig dat het samen knuffelend op de bank een serie kijken ook bij jou (@ Jewel8) ook de hoofdzakelijk vorm van intimiteit is. Als ik nog eens nadenk over onze seks dan is het misschien niet de frequentie waar ik mee zit, maar het gebrek aan gevoel (vanuit mijn kant?). Het voelt eigenlijk nogal mechanisch en afstandelijk. Het maakt dan niet uit of ik alles doe en hij erbij ligt (ook al geniet hij er wel van) of als hij initiatief neemt en het bij mij doet (en het fijn vindt), ik mis gewoon een bepaald gevoel.

Mijn vriend houdt volgens mij ook juist erg veel rekening (soms te veel) met het feit dat ik een depressie heb. Hij sluit zich dan als het ware al af van 'seks gaan we niet doen want mijn vriendin is depressief en ik maak me zorgen', wat ik op zich kan begrijpen en lief is. Ik heb inderdaad ook moeite met initiatief nemen omdat ik bang ben afgewezen te worden, maar merk dat ik daar nu ook steeds minder zin in krijg om dat te doen. Ook vanwege de antidepressiva. Gisteren vroeg ik of hij op mij wilde komen zitten, ik zat daarna gewoon wat aan zijn buik te aaien/strelen. Toen kneep hij zelf in zijn buik en zei hij dat hij te dik was. Toen deed ik dat ook en vertelde ik hem dat ik vond dat het niet zo was. Nouja dit soort dingen winden mij nou eenmaal op.... maar hij schoot gelijk van mij af met zijn gezicht in het kussen dat hij zich ongemakkelijk en dik voelt. Beetje jammer, maar snap het wel van zijn kant.

Fijn dat je verder wel het gevoel hebt dat hij je soulmate is Jewel8. Ik moet zeggen dat ik dat gevoel misschien niet geheel heb... Ik kan nogal kinderachtig van aard zijn als het gaat om de dingen die ik leuk vind om te doen (zwemmen, paardrijden, alpaca wandeling, pretparken/achtbanen) echt erop uit dus en wat doen.. en denk dat mijn soulmate toch echt iemand is die ook eens zelf dat initiatief neemt en dat we die dingen samen met veel plezier kunnen doen afwisselend met lekker lui zijn en samen knuffelen en gesprekken hebben (eens zonder electronica of whatever) maar ook samen alleen kunnen zijn (hij doet x, ik doe y). Maar ik twijfel dus ook nog steeds.

Eigenlijk zou ik eens moeten vragen of mijn vriend dit wil lezen en zijn visie/stuk erover zou willen typen... misschien dat dat verhelderend werkt.
Alle reacties Link kopieren
eigenlijk vind ik het meer klinken alsof jij niet degene bent die kinderachtig is... en ook niet als degene die depressief is
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Het punt is dat ik aan de ene kant weet dat geluk vanuit mij moet komen, maar ik ben me er ook heel erg bewust van dat onze relatie en mijn vriend wel een aanzienlijke invloed hebben op hoe ik me voel.
We hebben bijvoorbeeld nog twee kaartjes voor de Efteling, maar merk dat ik dan eigenlijk geen zin heb om met hém te gaan omdat hij helemaal niet van achtbanen houdt en ik dus erg veel. Ik zou liever met een vriend van mij gaan omdat hij er wel van houdt.
Als hij nou bijvoorbeeld in het weekend tegen me zou zeggen 'kom we gaan naar het zwembad' en hij rijdt daarheen (ik moet altijd rijden en hij zegt dat hij zijn rijbewijs gaat halen, maar heeft het nog steeds niet gedaan) en het is dan gezellig, dan gaat mijn humeur echt sterk omhoog. Ik wil alleen niet afhankelijk zijn van anderen om me goed te voelen, maar ik vind het gewoon fijn om dit soort dingen met mijn vriend te kunnen doen.
Dit weekend zijn we op vrijdagavond naar de bios geweest. Dan lijkt het alsof hij dat heeft voorgesteld terwijl ik eigenlijk al eerder heb gezegd: ik zou wel heel graag naar die film willen, zullen we een keertje gaan? verder hebben we eigenlijk niks leuks gedaan samen... we kijken iedere avond met elkaar dezelfde serie op de bank en merk dat het mij benauwd, ik verveel me gigantisch, soms ook meer zin om de serie dan juist alleen te kijken? Heel vreemd gevoel. Hij stelt voor om een stukje te wandelen, dit is iets wat hij heeft opgepikt en soort van 'aangeleerd gedrag is'. Puur zodat we er even uit zijn. Maar kan niet zeggen dat ik daar van geniet, we wonen nu in een bepaalde stad en ik vind de omgeving helemaal niet zo prettig/leuk om in te wandelen.
Gisteren hadden we twee jaar, dat wist hij natuurlijk niet dus heb hem dat uiteindelijk verteld. Zondag hebben we alle saaie klusjes gedaan (boodschappen, afval wegbrengen) en daarna ging hij 's middags slapen dus ben ik naar mijn ouders gegaan die moesten oppassen op mijn neefjes. Als ik dan bij hun ben, voel ik zo'n rust in de communicatie, moet ik oprecht lachen als ik met mijn neefjes in het gras speel. Ik kom thuis en hij wilde dan de stad in om een toetje te eten omdat we 2 jaar hadden, maar ik heb de ervaring verpest. Het onderwerp kinderen kwam aan bod en dat verliep niet goed. Rationeel weet ik heel goed dat een kind net als een relatie niet mijn geluk kan bepalen, aan de andere kant is mijn gevoel dat ik het heel erg graag wil. Net als dat mensen voldoening en plezier in hun werk kunnen vinden, zie ik mijn toekomstige gezin op die manier. We hebben sinds kort huisdieren en vind het fantastisch om ervoor te zorgen, doet mij erg goed. De verplichtingen voelen juist goed voor mij, dan ik 's ochtends niet verloren in mijn eentje door het huis loop, maar dat er kinderen zijn voor wie ik wil en ook moet zorgen. Nouja ik hoop dat mensen mijn gevoel een beetje begrijpen en ik raakte eigenlijk teleurgesteld dat we dat nu dus niet kunnen proberen. Ik heb spaargeld, een goede baan en we hebben een kamer over, dus wat mij betreft kan het, maar mijn vriend wil meer zekerheid (huis hebben) wat ik kan begrijpen. Daarnaast wil hij in deze stad blijven wonen en wil ik heel graag terug naar het dorp waar ik vandaan kom. Bij familie/vrienden en ook dat gezellige dorp gevoel, dus allemaal vervelende dingen eigenlijk.

Als ik het zo beschrijf lijkt het ook af en toe alsof ik niet depressief ben, dat ik gewoon heel veel wil in het leven/veel verwacht, dat het niet uitkomt en dat ik daardoor teleurgesteld en leeg wordt. Soms vraag ik me af of ik teveel verwacht of dat ik teveel in een slachtoffer rol blijf, de niet ideale situatie accepteer en gewoon op zoek moet gaan naar iemand om dit het soort plezier/connectie wat ik wil te beleven. Dat ik altijd teveel aan 'people pleasen' doe en teveel medelijden heb met mensen, ik weet het niet.

Bij mijn weten is mijn vriend niet depressief. We grappen weleens dat ik ooit heb gezegd dat hij maar 2 emoties heeft 'boos en 'prima''. Hij vindt werkelijk vrijwel altijd alles prima en hij wordt alleen verdrietig als ik verdrietig ben. Hij wordt blij als ik blij ben. Hij wordt boos als ik boos ben. Terwijl ik graag zou willen soms dat er iemand is die juist mijn mood een keer bepaald in plaats van dat mijn gevoel de allesbepalende factor is. Als iemand begrijpt wat ik bedoel.

Sorry voor de lange rant!
Alle reacties Link kopieren
Ik snap het wel goed, ik heb een partner met Asperger en dat is niet makkelijk. Wat het seks gedeelte herken ik het mechanische. Alsof er geen gevoel bij komt. Hij doet dingen bij mij omdat hij verstandelijk weer dat dat erbij hoort, maar ik voel tussen ons verder geen passie of een bepaalde verbinding die ik wel met vorige partners had. Alsof hij geen gevoel heeft in zijn lichaam. Dat is heel lastig, worstel ik ook mee.

Ik ben zelf ook een pleaser, maar hou in de gaten dat je bij iemand met Asperger je grenzen goed moet bewaken. Hij heeft heel veel dingen niet door dus jij moet de grenzen aangeven.

En misschien is het zo simpel dat deze relatie je gewoon niet gelukkig maakt. Probeer er voor jezelf uit te komen door er misschien wat meer afstand van te nemen. Dit probeer ik op het moment ook te doen.
Alle reacties Link kopieren
Krukje306 schreef:
12-08-2019 13:31
Ik snap het wel goed, ik heb een partner met Asperger en dat is niet makkelijk. Wat het seks gedeelte herken ik het mechanische. Alsof er geen gevoel bij komt. Hij doet dingen bij mij omdat hij verstandelijk weer dat dat erbij hoort, maar ik voel tussen ons verder geen passie of een bepaalde verbinding die ik wel met vorige partners had. Alsof hij geen gevoel heeft in zijn lichaam. Dat is heel lastig, worstel ik ook mee.

Ik ben zelf ook een pleaser, maar hou in de gaten dat je bij iemand met Asperger je grenzen goed moet bewaken. Hij heeft heel veel dingen niet door dus jij moet de grenzen aangeven.

En misschien is het zo simpel dat deze relatie je gewoon niet gelukkig maakt. Probeer er voor jezelf uit te komen door er misschien wat meer afstand van te nemen. Dit probeer ik op het moment ook te doen.
Bedankt voor je reactie. Hoe meer ik verhalen lees van vrouwen die ook een partner hebben met autisme/Asperger (ook persoonlijke berichten) des te meer ik door begin te krijgen dat het er als het ware bij hoort, bij de 'stoornis' aangezien vrijwel alle vrouwen het hetzelfde beleven en zich er in herkennen. Eigenlijk voel ik ook wel dat dit niet is wat ik op lange termijn zou willen, ik word er dan helemaal gek van. Merk dus wel dat ik een soort van medelijden met hem krijg, dat deze stoornis hem dus ook zodanig in de weg zit (ook al hij heeft hij dat misschien niet direct door) dat relaties dus ook erg lastig voor hem zijn. Er zullen vast vrouwen zijn die zekerder zijn, minder bevestiging en affectie nodig hebben met meer dezelfde hobby's die bij hem zouden kunnen passen, ik hoop ook van harte dat hij eigenlijk zo iemand vindt. Ik snap dat we allebei willen dat dit voor ons werkt, maar ik heb inderdaad simpelweg het gevoel dat het voor mij niet genoeg is.
Zijn eerste vriendin heeft het uitgemaakt omdat hij niet sociaal genoeg was. Zijn tweede vriendin is vreemdgegaan en was blijkbaar ook niet geheel op de hoogte dat ze een relatie hadden want volgens haar ging het 'alleen maar om de seks'. Als je deze man net leert kennen, is het fantastisch. Hij doet zijn best, appt veel, fantastische seks omdat het nog spannend is en hij er wel goed in is (wel porno achtig, maar in het begin is dat best wel spannend) en na een maandje of 3 valt dit weg en viel het mij ook op dat hij zich eigenlijk een tijdje anders heeft voorgedaan om mij voor zich te winnen.
Helemaal in het beginnen hebben we een date gehad, daarbij merkte ik al bij 1 op 1 gesprekken dat hij veel dingen in de omgeving aanwees 'kijk daar eens naar, kijk daar eens naar' en toen ik de tweede keer bij hem was, was het seks, daarna ging hij op de bank zitten en een youtube filmpje kijken dat hij leuk vond en ik helemaal niet. Ik kan me herinneren dat het vertrouwd voelde om zo bij iemand op de bank te zitten die zichzelf is en ontspannen is, maar ook raar. Zo van 'hallo dit is onze tweede date, we hebben net seks gehad, hou eens op met het kijken naar die stomme videos en kijk eens naar mij, praat met mij'. Als ik dan terug denk aan andere Tinder dates met mannen waarbij het niets is geworden kan ik me wel herinneren dat we samen op de bank zaten of samen in bed lagen en gewoon aan het praten en lachen waren?? Dat lijkt heel vanzelfsprekend maar dat is er nu dus niet.
Alle reacties Link kopieren
Als je de veronderstelling van een bepaalde overheersende emotie die bij een depressie zou horen even weglaat dan blijft er veel gedrag over wat een depressie zou doen vermoeden. Gelatenheid op het apathische af... niet aan de toekomst willen beginnen en verantwoordelijkheid zwaar vinden. Weinig seks en moeilijk in slaap kunnen vallen maar dan wel 's middags slapen.
Maar goed, dit is misschien geen staat van zijn... waarschijnlijk is het gewoon hoe hij is.

Wat ik denk; jullie passen niet bij elkaar en jullie willen niet eens hetzelfde. Hoe ga je dat op 1 spoor trekken?
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Ja het is inderdaad gewoon hoe hij is. Heeft altijd al slaapproblemen gehad en de neiging dag/nacht ritme om te draaien.

Het lijkt alsof ik twee levens lijd, het leven hier op dit forum met hoe ik over hem schrijf en denk. Vervolgens zie ik hem dan thuis na het werk in het echt en lijkt het alsof hij heel anders dan ik hier heb beschreven en vind ik dat ik zeur.
Ik kom thuis, hij vraagt hoe het gaat, geeft me een knuffel en zoent mij uitgebreid. Hij geeft mij een roos. Als ik met rust gelaten wil worden, dan doet hij dat ook zodat ik gisteren even in mijn eentje heb kunnen lezen op de slaapkamer. Na een half uurtje komt hij toch even zijn hoofd om de hoek steken om te vragen hoe het gaat en of ik met de konijnen wil knuffelen. Ook op de bank vraagt hij om een knuffel en gaat hij op mijn schoot liggen met zijn hoofd. Hij zegt dat hij trots op mij is. Hij gaat met mij mee naar therapie omdat hij er alles aan wil doen om het te laten werken. Hij gaat met mij rond dezelfde tijd naar bed omdat ik dit heb gevraagd en ook 's ochtends als ik de deur uit wil lopen, stopt hij me, zegt hij dat hij van mij houdt, dat ik mooi ben en krijg ik weer een knuffel en een kus. En dan ga ik dus weer intens twijfelen. Heel lastig allemaal. Ik merk echt wel als ik vrolijker ben dat dit effect heeft op hoe hij zich gedraagt. Daarnaast staat natuurlijk nog wel dat de seks summier is.

Gisteren keek hij mij aan en zij hij plots 'ik begrijp waarom jij moeder wil worden' en dat hij die droom voor mij ook wilt waarmaken als we alles wat meer op orde hebben en dat het echt niet zolang meer zal duren. Hij wil echt graag kinderen met mij. Dus eigenlijk ligt mijn allergrootste wens ook zo dichtbij nu, met hem. Ik wil dat zo graag en daarom wil ik ook zo graag dat het werkt tussen ons. Ook op dit forum ga ik van de een naar de andere kant qua mening/gedachten.

Ik hou jullie op de hoogte hoe het morgen met therapie gaat. Ik heb nog gevraagd of hij dit forum wilde lezen en wat wilde typen en hij wilde dat wel en vroeg of ik een link door wilde sturen. Daarna begon ik te twijfelen want het ging goed gisteren en tussen ons ook en ik wilde de sfeer en zijn mood niet verpesten met dingen die hij eigenlijk al lang allemaal weet. Dus heeft hij gezegd 'denk er even over na en laat maar weten of jij wil dat ik lees'. Dus heb ervoor gekozen het te laten en morgen tijdens therapie alles te bespreken.

Wel lastig want heb over de hele situatie gisteren met een vriend nog eens gepraat, hij heeft mij gesprekken van een jaar geleden tussen ons nog eens gestuurd (die hij nog wel had in zijn app, maar ik niet meer) en daarin beschrijf ik eigenlijk dezelfde dingen. Om maar te benadrukken dat mijn twijfels het hele jaar zijn gebleven en de dingen waarover ik twijfel nog steeds aanwezig zijn. Ik wil hem accepteren zoals het is, mijn verwachtingen bijschaven en ervoor gaan, maar ik weet niet goed hoe en of dat wel kan.
Alle reacties Link kopieren
Voor mij klinkt je hele verhaal alsof je graag iets wilt (kinderen, niet te laat!) en daarvoor bereid bent aan al je andere gevoelens voorbij te gaan. Ik herken dit uit mijn eigen relatie. Ik had alles wat ik wilde, een huwelijk, een kind, een woning samen, het hele "plaatje", maar ik was niet gelukkig. En ik dacht dat dat helemaal in mezelf zat, in mijn hoofd, in mijn ontevredenheid, te veel willen. Mijn man bevestigde dat door te zeggen dat ik ook nooit tevreden was, als ik eens een aanmerking op ons sexleven had, bijvoorbeeld. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat wij eigenlijk helemaal niet zo goed bij elkaar pasten, heel verschillende behoeften hadden, en ik jarenlang bezig was geweest met me aan te passen, tot ik zelf niet eens meer wist wat ik zélf wilde.

Ik weet niet of je hier iets mee kunt, maar ik wil je aanraden niet teveel "voor lief" te nemen. Nu lukt het je misschien (alhoewel ik dat niet echt geloof, want je depressie zou best te maken kunnen hebben met het feit dat je dingen probeert passend te maken die eigenlijk niet passen), maar op den duur ga je eraan kapot als je zoveel wensen en behoeften opoffert voor je allergrootste wens. Die wens kun je later, of binnenkort, maar met een andere man, ook nog laten uitkomen. Ben je bang dat je geen andere leuke man meer tegenkomt als je het uitmaakt? Ben je bang wat je familie en vrienden zullen zeggen? Ben je bang om "op te geven"? Denk erover na wat je tegenhoudt om eerlijk tegen jezelf te zijn en alle minpunten eens op een rijtje te zetten. Denk erover na wat "voor jezelf kiezen" voor jou zou inhouden. Nu kan het nog.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
Trouwens, mijn man was ook heel lief. Maakte ontbijt voor me, stofzuigde het huis, bracht af en toe bloemen mee. Dat is leuk om je vriendinnen te vertellen, goh wat een attente man heb je, maar het is niet waar jij gelukkig van wordt.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
Alle reacties Link kopieren
Precies wat Bulbul zegt, volgens mij wil je het verstandelijk allemaal heel graag. Het plaatje in je hoofd. Maar je gevoel zegt heel wat anders. Met je verstand heb je gisteren naar hem gekeken en het plaatje lijkt dan wel oké. Maar jouw gevoel geeft aan dat het niet klopt, niet bij je past. Als dat niet op 1 lijn zit dan kan je depressieve gevoelens krijgen. Volg gewoon je gevoel. Als je het zo verstandelijk blijft benaderen raak je steeds verder van jezelf verwijderd.
Alle reacties Link kopieren
het klinkt voor mij als iemand die erg zijn best doet omdat hij doorheeft dat je twijfelt...
Lorem Ipsum

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven