Te veel verdriet na overlijden kat

billyaudia schreef: ↑

22-10-2017 16:42

Pearle, fotolijsten neerzetten ga ik doen ja .

Vind het zo lastig, omdat ik iemand ben die niet echt veel emoties en gevoelens uit/beschrijft. Vanbinnen ga ik kapot van verdriet maar het is aan mij niet te merken denk ik. Zeker niet op dit forum. Ik zou pagina's vol kunnen schrijven over hoeveel ik haar mis en wat ik allemaal mis.. overdag 'vrolijk' bij anderen maar snachts jankend in mijn bed.

Schrijf het gerust op hier, als je dat wilt, misschien helpt het wat. Wat heeft ze voor jou betekend? Wat was haar lieve kant en hoe maakte ze je aan het lachen?

billyaudia schreef: ↑

22-10-2017 22:27

Ze betekende alles voor me, letterlijk alles. Ik ben altijd iemand geweest met weinig sociale contacten (kies ik zelf voor, vind ik fijn!). Het is dan onwijs fijn te weten en je te realiseren dat er altijd zo'n lief stumpertje thuis op je zit te wachten, waar je lekker tegenaan kan babbelen. Soms kwam ik thuis en dan hoorde ik gemiauw in de verte.. was ze in een grote boom geklommen en durfde ze niet meer naar beneden. Of wanneer er honden langs ons huis lopen, dan zet ze de aanval in. Heel komisch om zo'n klein katje achter honden aan te zien rennen in de verte. Of wanneer ze een muisje vermoord had (ja, sneu), dan sjeesde ze als een gek door de tuin terwijl ze dat (al dode) beestje hoog in de lucht gooide en weer ving. Ze liep altijd mee tijdens het uitlaten van de hond en verstopte zich dan achter elke struik om vervolgens mijn hond te laten 'schrikken'. Soms werd ik 's nachts wakker omdat ze met mijn wimpers aan het spelen was, heel lief. Ik ga alles missen en alles wat ze deed was lief (achteraf). Ik liet altijd mijn slaapkamerraam open zodat ze naar binnen en buiten kon wanneer ze wilde, voor ik wegging moest ik altijd controleren of mijn slaapkamer 'catproof' was zodat ze de boel niet ruïneerde en ga zo maar door. Daar hoef ik nu allemaal niet meer op te letten en dat doet pijn! Ze was altijd en overal bij me en eigenlijk constant in mijn gedachten. Daarom heeft ze zo een onwijs groot deel uitgemaakt van mijn leven, ookal is ze maar 2 jaar geworden. Dat is eigenlijk waar ik denk ik de meeste moeite mee heb.. ze is zo jong gestorven en aan zoiets vreselijks als kanker.. voor mezelf probeer ik het niet zielig te vinden dat ze er niet meer is, ik vind het alleen zo zielig voor haarzelf.

Ze klinkt echt als een hele leuke kat met karakter! Wat grappig dat ze totaal niet bang was voor honden. Komt dat doordat ze opgroeide met jouw hond? Begrijpelijk dat je haar mist, vooral omdat ze zo’n groot deel van je leven uit maakte.

Ik herken het wel hoor, ik ben zelf ook een huismus en zie mijn kat heel veel.

Heel verdrietig dat jullie niet langer van elkaar konden genieten. Wat je schrijft in je openingspost denk ik dat je absoluut voor de beste weg gekozen hebt door haar niet 3 maanden te laten afzien. Dat is ook een vorm van liefde. Voor haar is het leven gestopt, maar de jaren die ze hier doorgebracht heb je haar het beste leven gegeven.

billyaudia schreef: ↑

23-10-2017 00:02

Het achter honden aanzitten komt puur doordat ze een heksje was, hahaha. Niet heel goed gesocialiseerd als kitten, denk ik altijd. Ben ook een keer door haar in mijn oog gehakt, net naast mijn pupil, pfew. Ze was boos en sprong twee meter in de lucht. Ze was onwijs pittig op sommige momenten. Maar dat was maar af en toe hoor, 99% van de tijd liep ze tegen je aan te spinnen en kopjes te geven.

Oeh, blij dat ze je pupil niet raakte Sommig gedrag klinkt ook als echt jonge-katten gedrag, dan zijn ze nog zo heerlijk onstuimig. Mijn vorige kat sprong als kitten een keer zo mijn rug in, vastgehaakt met nagels en al... Verder sjeeste hij vroeger mee door de tuinen, als we een blokje om liepen. Leuk dat jouw kat dat ook deed! En wat lief dat ze zo aanhankelijk was Dat vind ik echt wel een van de leukste eigenschappen van katten.

Overweeg je wel weer een nieuw katje te nemen? Ik snap dat het nu nog te snel is, maar na verloop van tijd voelt het vast weer goed om een kat een fijn leven te bieden. Ik heb al veel katten gehad, en iedere keer denk ik dat ik nooit meer zo'n geweldige kat ga krijgen. Maar ze zijn allemaal geweldig geweest op hun eigen manier, en ik word zo blij van ze. Dat gun ik jou ook, ze geven geluksferomoontjes af, echt waar.

Zo moet je denken. Er zijn heel veel poezen die recht hebben op een beetje geluk, en waarom zou je dat niet geven? Ik heb daar zelf ook altijd een dubbel gevoel over gehad, dat is normaal.

Wat fijn TO, dat je een nieuw katje een fij tehuis wilt bieden. En ik denk dat je het niet als vervaning hoeft te zien. Sommige katten-trekjes zul je zeker herkennen, maar ze zijn allemaal uniek. En jij zult Billy herinneren om haar unieke karakter.

En mooi verwoord RockOla, zo ervaar ik het ook

billyaudia schreef: ↑

23-10-2017 20:08

Dat is ook een gevoelig onderwerp, haha. Ik ben er al over uit dat ik inderdaad (hoogstwaarschijnlijk) een nieuw katje neem, over 2 weken, wanneer ik vakantie heb. Maakt me aan de ene kant een stuk blijer, aan de andere kant juist verdrietiger vanwege het 'vervangen' van Billy. Heel tweestrijdig allemaal.. Maar Billy moet het maar als compliment zien; ze was zo geweldig dat ik nu niet meer zonder poes zou willen leven.

Ik denk dat dat een heel goed idee is. Gewoon doen, je hart is groot genoeg om een van een 2de poezenkind te houden.

Je verdriet is volkomen normaal. Zeker ook omdat het zo onverwacht was en zo snel is gegaan. Dan kom je ineens in een situatie die zo onwerkelijk lijkt.
Pas veel later zal jij het ook zo kunnen zien dat je haar alle juiste zorg hebt gegeven en dat je de juiste beslissong hebt genomen. Meer had je echt niet kunnen doen.

Sterkte! Zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn fluffebol van een poes zou overlijden. Het is echt mijn kat.

Ik denk dat het juist extra binnenkomt bij je omdat je van een poes verwacht dat ze wat ouder worden dan de jouwe is geworden. Heb mijn hele leven katten gehad en ook bij ons is er een op tweejarige leeftijd (door hartproblemen) overleden. De anderen (4 stuks!) werden minimaal 15 jaar met uitschieters boven de 20 jaar. Als je je beestje op een dergelijke hoge leeftijd moet laten inslapen kun je er vaak meer vrede mee hebben dan in jouw geval.

Dat sommigen uit je omgeving niet snappen dat dit je door merg en been gaat, is begrijpelijk want niet iedereen kan of heeft ooit ervaren hoe onvoorwaardelijk de affectie van dieren ten opzichte van hun baas/personeel is of kan zijn. Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik mijn jonge poes wegbracht, maar vergeten doe ik haar nooit.

Voor jou, een dikke knuffel en misschien is het wel een goed idee om een nieuwe harige een kans te bieden op jouw warme schoot, want je bent als ik je OP lees betrokken en lief personeel voor haar geweest.

Wat verdrietig dat je je poezen kind kwijt bent..

Begrijp je heel goed.

Niet iedereen begrijp de rouw exact, een boel mensen wel en ook een hoop niet of alles er tussen in.

De band die je met haar had was heel speciaal en ze heeft het geluk gehad dat ze jou heeft getroffen.
Je hebt haar alle liefde gegeven en een waardig, mooi bestaan gegeven in de jaren dat ze bij je was.

Meer dan 8 jaar geleden kwam mijn allerliefste schatje poes op een dag niet meer thuis.
Ze was al bijna 17 en we hadden ook een heel sterke band, was stapel.op haar en in mijn leven toen was zij er altijd, mensen kwamen voorbij maar zij en ik waren altijd samen gebleven.

Toen zij niet thuis kwam werd ik gek, zou die periode ook verhuizen.

Overal gezocht, geroepen, gewacht, aangemeld bij amivedi, dierenambulance steeds gebeld of zij ergens was gevonden maar niks.
Was er stuk van.

Nadat ik was verhuisd ben ik nog blijven zoeken uiteraard, echter zonder resultaat.

Kon het maar niet loslaten, ook veel.later niet.
De dierenambulance en amivedi vonden wel poezen die niet meer leefden dus er werd ook uitgekeken naar mijn poezen pluisje middels foto's.

Natuurlijk hield ik rekening met dat ze er niet meer was.
Oudere poezen gaan soms een plekje zoeken als ze zich zeg maar zwak voelen.

Soms kreeg ik weer hoop als iemand haar dacht te hebben gezien maar het bleek dan om een ander katje te gaan.

Eigenlijk niet goed maar ben erg lang ermee bezig geweest.
Misschien omdat ik nooit afscheid heb kunnen nemen of bij haar was om haar te verzorgen maar ook een schuldgevoel wat ik niet goed kon plaatsen.

De band was zo sterk, zij hing erg aan mij en vice versa..

Nu jaren later heb ik sowieso een foto in een lijstje van knorretje en ooit een brief voor haar geschreven waarin ik haar oa bedank en haar geluk wens in de katten hemel..

Ja echt..

Het hielp en omdat ik van tatoeages houd heb ik ook een pootafdrukje laten tatoeëren.

Niet dat jij dit moet doen natuurlijk maar dit was mijn manier om haar te eren.

Ik wens je veel sterkte toe en huil maar goed uit.

Inmiddels heb ik weer een poes en zij is ook zo lief.
Heb meerdere katten gehad vanaf jongs af aan maar deze poes en mijn verloren katje zijn beide erg speciaal.
Raar maar qua karakter lijken ze als twee druppels water op elkaar.
De poes die ik nu heb is ook aan komen lopen en bleek ongewenst van een van mijn buren te zijn die er al 10 o.i.d. hadden.

Veel.liefs en later zul je, je weer sterker voelen.

Herkenbaar..
Mijn hond is op 13 jarige leeftijd overleden aanbeen hartstilstand. Dat is nu meer dan 6 jaar geleden maar ik mis hem nog zo erg. Heb er nog altijd verdriet van
Ik heb wel een nieuwe hond van bijna 4 jaar en daar ben.ik ook stapel gek op
Het maakt ook wel veel goed maar toch he

Wij hebben een schilderij laten maken nav foto. Artsolutions heet dat bedrijf geloof ik.
Heel duur maar zooo mooi en fijn om te hebben

Veel sterkte

Ik wil hierover toch liever niet schrijven, vandaar dat ik mijn reactie verwijder.

billyaudia schreef: ↑

23-10-2017 00:02

Het achter honden aanzitten komt puur doordat ze een heksje was, hahaha. Niet heel goed gesocialiseerd als kitten, denk ik altijd. Ben ook een keer door haar in mijn oog gehakt, net naast mijn pupil, pfew. Ze was boos en sprong twee meter in de lucht. Ze was onwijs pittig op sommige momenten. Maar dat was maar af en toe hoor, 99% van de tijd liep ze tegen je aan te spinnen en kopjes te geven.

mijn kat was 17 jaar vorig jaar was hij 3 maanden vermist hij is terug gevonden en heeft de niesziekte ik was niet tevreden van de dierenarts kwestie behandeling en bij een andere geweest toen ging het beter met de kat maar na veel medicatie die uiteindelijk niet meer helpte zeiden ze we kunnen de neus vrijmaken en doen een biopsi ik zei oke ik wou mijn kat een aangenamer leven geven want deftig eten ging zo moeilijk en bloed en gele bellen uit de neus hij ging altijd aleen liggen dus operatie was gedaan maar in de nacht is hij toch overleden vooral door de stress zei de dierenarts ik voel me zo schuldeg dat ik dat heb laten doen en ben ook boos dat de dierenarts niet meet uitleg heeft gegeven van de risicos ik ga kapot van verdriet ik heb nog twee honden mijn chiuawa is een hart patinte ik ben verward en bang en verdritrietig

Ik kan je heel goed begrijpen, we hebben onze kitten zaterdag verloren. Ze was slechts 7 maanden oud en is vermoedelijk aan FIP gestorven. 14 dagen ervoor had ze wat darmproblemen, niet zo erg, maar ben toch naar DA gegaan. Hij heeft een aantal tests gedaan en alles was negatief, toch moest ze daar blijven want ze lichtjes uitgedroogd en moeilijk met medicatie. Toen ik ze namiddags ophaalde vertelde de DA dat ik ze de volgende dag moest terugbrengen, maar toen ik ze de tweede dag ophaalde lag daar in een andere kooi maar indezelfde ruimte een klijne kitten die zo goed als dood was (temperatuur 34 en een vermoeden van een virus). Daar voel ik me nu ook schuldig voor, het was me zeer onaangenaam dat mijn niet zo zieke kitten een hele dag in dezelfde ruimte vertoefde als een zeer zieke kitten met een eventuele virus. Nu ja, ze was beter, ze at en speelde en was weer de grote kapoen! Gedurende een paar dagen... en het ging weer bergaf, ze had een gorgel in haar keel die ik horen en voelen kon (net zoals bij ons als we verkouden zijn) Ben naar een andere veearts gegaan, die me door onze apotheker aanbevolen was (hij is ook een grote dierenliefhebber) De nieuwe DA had een andere mening, hij verdachte onmiddellijk FIP, maar daar waren bloedanalyses voor nodig en zou lichtjes ingeslapen moeten worden. Omdat het haar niet zo goed ging wou hij haar eerst de kans geven om wat beter te worden, medicatie gewijzigd en haar gorgel was reeds na 24 uur weg, Ze at, speelde, weer de vertrouwde kapoen... alleen weer voor een paar dagen... Je hebt dan telkens weer hoop en dan heb je de hoop weer in je schoenen zien zinken... Dus weer naar de DA, daar lokaal medicatie gehad, naar huis en ze was weer een beetje beter. Dat was op donderdag en dan ging het steeds bergaf, en zeer snel. In de nacht van vrijdag op zaterdag is ze gewoon doodgebloed... het was gelijk een horror film. Ik ben opgegroeid met huisdieren en jammer genoeg gaat het wel eens mis maar zoiets heb ik nooit meegemaakt! Zaterdag belde ik de DA dat ze er niet meer was, hij was ook wel eventjes flink geschrokken, FIP is 100% fataal, maar ze kunnen met ondersteunende medicatie noch wel een tijdje leven.
Onze Chloé was de dochter van een wilde kat die buiten bij ons regelmatig kwam eten, deze zomer heeft ze 1 kitten bij ons in de tuin gebracht, ze was amper 4 weken oud toen ik haar in huis heb genomen en ze is niet 1 keer willen buiten gaan. Ik kon doen wat ik wilde ze ging ook steeds met mij mee, zelfs onder de douche! Zoals eerder gezegd ik ben opgegroeid met huisdieren, maar zo een lieve poes heb ik nooit gehad, ze heeft voor 6 maand mijn leven quasi perfect gemaakt en ik was zo gelukkig. Onnodig te zeggen dat ik hopeloos ben, ik eet niet, slaap niet en heb in niks zin. TV kijken of een goed boek lezen is me onmogelijk. Ik dool door mijn eigen huis en tuin zoals een drug verslaafde. En mijn omgeving is ook niet zo royaal, voor vele is het gewoon maar een poes en je komt er wel over heen (liefst zo snel mogelijk) Mijn man begrijpt het gelukkig wel, maar is steeds in het buitenland en zelden thuis en mijn andere huisdieren van welke ik zo veel hou bieden mij nu ook geen troost (ik slaag er niet in om met de hond te gaan wandelen) Als ik dan vrienden heb die mij wel troosten doe ik niks anders dan snotteren, wat ik zowieso sedert zaterdag konstant doe. Ik heb dit ook geschreven om het een beetje van me af te zetten, al jullie verhalen helpen ook wel een beetje want je voelt je niet zo alleen. Ik wens veel sterkte aan jullie allen die ongeveer het zelfde meegemaakt hebben! Van harte

Het verdriet om een geliefd dier is hetzelfde als het verdriet om een geliefd mens. Met de tijd zal het verdriet verzachten en minder rauw worden. Het is gewoon dat je twijfelt of je alles hebt gedaan maar zo te lezen heb je juist gehandeld.

Sommige mensen zeggen het is maar een dier maar deze mensen hebben gewoon minder gevoelens met dieren dan met mensen.

Heel veel sterkte met je verlies.

je katje was je alles.... en je hond dan?

https://www.bol.com/nl/f/dan-neem-je-to ... 096045041/

Er is onlangs een boek uitgekomen over (onbegrepen) verdriet om huisdieren. Volgens mij een beste mooi boek dus misschien een aanrader voor je.

Heel veel sterke

miedo schreef: ↑

21-10-2017 17:52

hou oud ben je?

Vanwaar die vraag? Toen ik als kind mijn eerste hond verloor, ben ik een week echt ziek geweest.

De laatste keer dat ik een hond verloor was afgelopen 2 juli. Ik dacht dat ik er inmiddels mee om kon gaan maar het bleek erger dan ooit te zijn.
te veel verdriet, net als de to. En inmiddels ben ik 48 jaar. Ik heb vaker een hond verloren, en moeilijk was het altijd en het zal altijd moeilijk blijven.
Vanaf het moment dat ik me realiseerde dat ze er niet lang meer zou zijn, ontstond die angst om haar te verliezen en toen het zover was (gelukkig heb ik niet de beslissing hoeven te nemen, ze is uit zichzelf gestorven, nadat ze gewacht had tot ik bij haar was), was ik gebroken.

En nog kan ik het er niet over hebben zonder dat het verdriet weer geheel opwelt. En nog kan ik het soms niet geloven als ik nog foto's zie of filmpjes van begin dit jaar. Het ongeloof dat het zo snel is gegaan.


Overigens bevind ik me in betere kringen, in die zin dat ik wél volop begrip krijg van iedereen om me heen. Ik tref heel veel mensen die ook honden hebben of een kat en die er veel van houden. Die gewoon weten hoe het is.
Toen vrienden van mij vernamen dat mijn hond dood was, kwamen ze meteen langs om te zien hoe het met me ging. Zij wisten zelf ook wat het was om een hond te verliezen.

Ik kan niet anders dan je sterkte wensen TO, maar ik kan niets zeggen om het gemakkelijker te maken voor je. Het is iets dat moet slijten en dat kan heel lang duren. Echt heel lang. En anders moet je er mee leren leven, leren er mee om te gaan, het een plekje te geven omdat sommige dingen niet slijten.

Want een huisdier is niet gewoon een huisdier.
Een huisdier is familie, een soort van kind, baby, maatje, metgezel.
En het maakt niet uit of je een dier of mens verliest. Het is beide net zo erg.

Ik heb ook al redelijk wat huisdieren verloren, en verdriet is er altijd! Voor deze kitten was (is) het bij mij anders en heftig, ze was liever dan mijn andere poezen, ze was konstant bij mij (zelfs onder de douche) vroeg steeds mijn aandacht, kreeg zelf kusjes van haar (en zij van mij) en haar attitude was iets dat ik bij een poes nooit heb meegemaakt... ten tweede, ze was noch zo jong! Als een ouder huisdier sterft, en hoe vreselijk dat ook is, is het voor mij toch anders... we weten dat we met ouderdom we allen “gaan” maar zo jong is hartbrekend!

miedo schreef: ↑

21-10-2017 17:52

hou oud ben je?

Pardon? Hoe oud ben jij dat je totaal geen inlevingsvermogen heb... en dit je eerste reactie is walgelijk!

TO wens je super veel sterkte met het verlies... al was het maar een katje het was wel jou katje en ik snap dat je haar ontzettend mis! Goed idee idd van andere formstur om een mooie foto straks te plaatsten van je kat! Kost gewoon tijd maar weet zeker dat zij wist hoe gek je op haar was, zo te lezen deed je zoveel voor haar dus schuldig voelen hoeft niet, je hebt alles gedaan wat je kon!

Veel liefs en sterkte gewensT!