Thuis
alle pijlers
Te veel verdriet na overlijden kat
zaterdag 21 oktober 2017 17:50
Ik merk dat ik in mijn omgeving niet echt het gevoel heb dat ik mijn volledige verhaal kwijt kan.. velen denken ' t is maar een kat'.. vandaar dat ik mijn verhaal hier post, al is het maar als opluchting door het van me af te schrijven.
2,5 jaar geleden nam ik het liefste, mooiste, gekste katje in huis. Vanaf dat moment onafscheidelijk, wanneer ik thuis ben elk moment bij me. Slaapt bij me in bed, loopt mee als ik de hond uitlaat, volgt me overal thuis. Echt 100% mijn katje ook. Maakte me altijd zo abnormaal blij en de gedachte alleen al dat ze er op n dag niet meer zou zijn, maakte me aan het huilen. Ik ben een te grote dierenvriend ook.
Nu, 2 weken geleden, was ze opeens magerder en erg stilletjes. Ik netjes naar de DA, hij en ik vermoedden allebei niesziekte (was overduidelijk) en ze werd behandeld. 2 dagen later alle symptomen over, ging weer goed. Toen plots na 1 dag werd ze weer zo stil, at en dronk minder, lag hele dag op tzelfde plekje etc. Ik eventjes afgewacht en vervolgens weer naar de DA. Bloedtest wees uit dat ze verschrikkelijke bloedarmoede had, ze had eigenlijk dood moeten zijn volgens DA. Had de optie om haar in te laten slapen of naar een dure Universitaire kliniek in Gent. Kliniek gekozen en haar daarheen gebracht, in de nacht. Had erg veel hoop dat het nog goed kon komen, zeker toen de DA daar zei dat ze er nog stabiel bij zat. Haar in de kliniek gelaten en de volgende dag gingen ze uitgebreid onderzoek doen. Bleek dat ze het Felv virus had (soort leukemie) en daardoor lymfeklierkanker, al in het eindstadium.. had de optie om haar in te laten slapen of chemotherapie.. waarmee ze hoogstens (met slechte omstandigheden) 3 maanden langer kon leven. Gekozen voor inslapen, zou teveel stress voor haar zijn om iedere week 3uur in de auto te moeten zitten voor en narcose en chemo (ze liet prikjes niet toe, vandaar narcose), en het was elke week 250euro plus ze was al onwijs zwak en zou het toch niet lang meer redden... wilde haar het lijden besparen.
Ik ben er kapot van.. ze was alles voor me, ze is maar 2 jaar geworden, waarvan ze dus geruime tijd al kanker had zonder dat ik het wist.. voel me schuldig om alles, ookal weet ik dat ik er alles aan gedaan heb, duizenden euro's aan uit zou geven als het moest. Het moment dat ze werd ingeslapen blijf ik voor me zien.. ik hoop zo dat ze weet hoe abnormaal veel ik van r gehouden heb. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk. Dat lieve kopjes van dr altijd.. ben bang dat ze haar laatste dag in een vreemde kliniek bang heeft ervaren.. ik hoop dat ze me herkende toen ik bij het inslapen was.
Ze is begraven in de tuin. Heb een kwartier tegen haar aan staan praten en knuffelen voor het begraven en heb toch het gevoel dat ik niet genoeg afscheid heb genomen.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil.. is er iemand die het herkent? Tips/tricks? Ik heb nu het gevoel dat ik haar de rest van mijn leven vol verdriet ga missen. Ze was veel te jong en veel te lief.
2,5 jaar geleden nam ik het liefste, mooiste, gekste katje in huis. Vanaf dat moment onafscheidelijk, wanneer ik thuis ben elk moment bij me. Slaapt bij me in bed, loopt mee als ik de hond uitlaat, volgt me overal thuis. Echt 100% mijn katje ook. Maakte me altijd zo abnormaal blij en de gedachte alleen al dat ze er op n dag niet meer zou zijn, maakte me aan het huilen. Ik ben een te grote dierenvriend ook.
Nu, 2 weken geleden, was ze opeens magerder en erg stilletjes. Ik netjes naar de DA, hij en ik vermoedden allebei niesziekte (was overduidelijk) en ze werd behandeld. 2 dagen later alle symptomen over, ging weer goed. Toen plots na 1 dag werd ze weer zo stil, at en dronk minder, lag hele dag op tzelfde plekje etc. Ik eventjes afgewacht en vervolgens weer naar de DA. Bloedtest wees uit dat ze verschrikkelijke bloedarmoede had, ze had eigenlijk dood moeten zijn volgens DA. Had de optie om haar in te laten slapen of naar een dure Universitaire kliniek in Gent. Kliniek gekozen en haar daarheen gebracht, in de nacht. Had erg veel hoop dat het nog goed kon komen, zeker toen de DA daar zei dat ze er nog stabiel bij zat. Haar in de kliniek gelaten en de volgende dag gingen ze uitgebreid onderzoek doen. Bleek dat ze het Felv virus had (soort leukemie) en daardoor lymfeklierkanker, al in het eindstadium.. had de optie om haar in te laten slapen of chemotherapie.. waarmee ze hoogstens (met slechte omstandigheden) 3 maanden langer kon leven. Gekozen voor inslapen, zou teveel stress voor haar zijn om iedere week 3uur in de auto te moeten zitten voor en narcose en chemo (ze liet prikjes niet toe, vandaar narcose), en het was elke week 250euro plus ze was al onwijs zwak en zou het toch niet lang meer redden... wilde haar het lijden besparen.
Ik ben er kapot van.. ze was alles voor me, ze is maar 2 jaar geworden, waarvan ze dus geruime tijd al kanker had zonder dat ik het wist.. voel me schuldig om alles, ookal weet ik dat ik er alles aan gedaan heb, duizenden euro's aan uit zou geven als het moest. Het moment dat ze werd ingeslapen blijf ik voor me zien.. ik hoop zo dat ze weet hoe abnormaal veel ik van r gehouden heb. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk. Dat lieve kopjes van dr altijd.. ben bang dat ze haar laatste dag in een vreemde kliniek bang heeft ervaren.. ik hoop dat ze me herkende toen ik bij het inslapen was.
Ze is begraven in de tuin. Heb een kwartier tegen haar aan staan praten en knuffelen voor het begraven en heb toch het gevoel dat ik niet genoeg afscheid heb genomen.
Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil.. is er iemand die het herkent? Tips/tricks? Ik heb nu het gevoel dat ik haar de rest van mijn leven vol verdriet ga missen. Ze was veel te jong en veel te lief.
anoniem_357182 wijzigde dit bericht op 21-10-2017 18:42
0.87% gewijzigd
donderdag 20 december 2018 18:06
Als mensen iets niet begrijpen, laat ze dan hun mond houden.CleopatraVII schreef: ↑21-10-2017 18:07Ik vind het een normale reactie. Niet iedereen begrijpt de band tussen dier en mens.
Je kunt het toch zién dat iemand verdriet heeft? Is dat niet genoeg om het te erkennen, ook al begrijp je het niet?
donderdag 20 december 2018 18:11
Het is ook heel normaal om dat verdriet niet te erkennen of uberhaupt geen rekening te houden met liefde tussen mens en dier. Ik heb een collega die zei "oh bah ik heb zo'n hekel aan katten" toen ze hoorde dat ik katten had. Toen zei ik "jij hebt 3 kinderen toch? Daar heb ík dus een hekel aan". Maar dat is niet sociaal geaccepteerd.
donderdag 20 december 2018 19:06
Ik vind het niet normaal om dat verdriet of welk verdriet dan ook niet te erkennen. En ik vond ook dat je een goed antwoord gaf.
Maar de reden dat zij een hekel aan katten heeft is waarschijnlijk hetzelfde als jouw hekel aan kinderen: namelijk in elkaars ruimte komen. Bij haar doen mensen dat met hun katten, en bij jou doen mensen dat met hun kinderen.
Ik begreep liefde voor katten ook niet zo goed hoor. Maar ik zag dat het verdriet wat de dood van een geliefde kat met iemand deed, en dat dit hetzelfde was als het verdriet van mij om een hond. Dan weet je toch genoeg?
Ik heb nu zelf een kat. Ik had er tot voor kort twee. Een is doodgereden. Na vijf maanden na aanschaf al. De andere heb ik naar binnen gehaald omdat die alleen achter bleef. En die geeft heel veel. Dat is een lief beestje. Ik hoop echter niet dat ik er zoveel van ga houden (bij mij groeit dat heel langzaam maar dan is het ook heel steady), want als die ook iets overkomt....
Mijn honden kan ik beter beschermen omdat die trainbaarder zijn. Ik durf met hen langs de weg te wandelen. Als mijn kat mee gaat wandelen (doet hij altijd), ga ik alleen bij ons achter op het land omdat hij niet mag leren naar de straat te gaan.
Maar de reden dat zij een hekel aan katten heeft is waarschijnlijk hetzelfde als jouw hekel aan kinderen: namelijk in elkaars ruimte komen. Bij haar doen mensen dat met hun katten, en bij jou doen mensen dat met hun kinderen.
Ik begreep liefde voor katten ook niet zo goed hoor. Maar ik zag dat het verdriet wat de dood van een geliefde kat met iemand deed, en dat dit hetzelfde was als het verdriet van mij om een hond. Dan weet je toch genoeg?
Ik heb nu zelf een kat. Ik had er tot voor kort twee. Een is doodgereden. Na vijf maanden na aanschaf al. De andere heb ik naar binnen gehaald omdat die alleen achter bleef. En die geeft heel veel. Dat is een lief beestje. Ik hoop echter niet dat ik er zoveel van ga houden (bij mij groeit dat heel langzaam maar dan is het ook heel steady), want als die ook iets overkomt....
Mijn honden kan ik beter beschermen omdat die trainbaarder zijn. Ik durf met hen langs de weg te wandelen. Als mijn kat mee gaat wandelen (doet hij altijd), ga ik alleen bij ons achter op het land omdat hij niet mag leren naar de straat te gaan.
donderdag 20 december 2018 19:19
Niet iedereen begrijpt dat sommige mensen zich dusdanig binden aan een dier dat ze er volkomen van ondersteboven zijn als ze dood gaan.
donderdag 20 december 2018 19:20
Nou Iones, je gaat straks helemaal voor de bijl hoor! Katten winden je zo om hun kleine klauwtjes 
Ik hou van alle dieren, maar katten zijn het hier helemaal. Ik kan echt niet zonder. Ik vind honden ook leuk, maar toen ons hondje overleed hebben we bewust geen andere genomen. Met katten is het allemaal wat gemakkelijker, ze missen je niet als je een paar uur weg bent.
Toch mis ik de wandelingen met een hond wel...
Ik kan overigens nog steeds wel janken als ik praat over een kat die al 10 jaar of langer dood is, ik vind het altijd vreselijk om een dier te verliezen. Ik vergeet ze nooit.
Ik hou van alle dieren, maar katten zijn het hier helemaal. Ik kan echt niet zonder. Ik vind honden ook leuk, maar toen ons hondje overleed hebben we bewust geen andere genomen. Met katten is het allemaal wat gemakkelijker, ze missen je niet als je een paar uur weg bent.Toch mis ik de wandelingen met een hond wel...
Ik kan overigens nog steeds wel janken als ik praat over een kat die al 10 jaar of langer dood is, ik vind het altijd vreselijk om een dier te verliezen. Ik vergeet ze nooit.
donderdag 20 december 2018 19:25
Oh, bij mij is het andersom. Er is geen wezen wat mij méér raakt dan een hond. En deze kat is ook mijn laatste. Hierna komt er geen meer. Omdat ik ze wat onaangepaster vind, moeilijker eerder dan gemakkelijker dan honden.
Het is dat deze kat zo innemend en zo grappig is. Maar ik ben en blijf een hondenmens. Ik vind geen een wezen tegen een hond op kunnen.
Het is dat deze kat zo innemend en zo grappig is. Maar ik ben en blijf een hondenmens. Ik vind geen een wezen tegen een hond op kunnen.
vrijdag 21 december 2018 12:00
Och Carol wat een bijzonder verhaal zeg, de moederpoes bracht een kittentje bij je in de wetenschap dat jij er beter voor kon zorgen dan zij. Ik lees het vaker en het raakt me elke keer weer dat poezen dat vermogen hebben. En dan voel je meteen een band voor iets wat aan jou toevertrouwd is. En dan zo'n schat van een kittentje, heel heel bijzonder hoor. Wat vreselijk spijtig dat jullie niet meer tijd mochten hebben samen. Fip is een vreselijke ziekte en wordt veroorzaakt door ongecastreerde katers, door hun eigenaren dan.Carol66 schreef: ↑20-12-2018 13:17Ik heb ook al redelijk wat huisdieren verloren, en verdriet is er altijd! Voor deze kitten was (is) het bij mij anders en heftig, ze was liever dan mijn andere poezen, ze was konstant bij mij (zelfs onder de douche) vroeg steeds mijn aandacht, kreeg zelf kusjes van haar (en zij van mij) en haar attitude was iets dat ik bij een poes nooit heb meegemaakt... ten tweede, ze was noch zo jong! Als een ouder huisdier sterft, en hoe vreselijk dat ook is, is het voor mij toch anders... we weten dat we met ouderdom we allen “gaan” maar zo jong is hartbrekend!
Ik wens je heel veel sterkte. Je hebt het goed gedaan want als je haar niet in huis had genomen was ze buiten vreselijk gaan lijden.
zondag 30 december 2018 19:55
Hartelijk dank aan allen, ook aan Miekemv
Het doet goed te weten dat je met je verdriet niet alleen bent. Dat er andere mensen ergens ter wereld zijn die dit met je delen is gewoon ongelooflijk krachtig.
Ik citeer iets uit het boek van Antoinette Scheulderman die me door iemand van jullie aanbevolen was, “verdriet is gewoon liefde, het is de liefde die je wil geven maar niet meer kwijt raken kan... verdriet die geen kant op kan”
![❤️]()
![❤️]()
![❤️]()
Het doet goed te weten dat je met je verdriet niet alleen bent. Dat er andere mensen ergens ter wereld zijn die dit met je delen is gewoon ongelooflijk krachtig.
Ik citeer iets uit het boek van Antoinette Scheulderman die me door iemand van jullie aanbevolen was, “verdriet is gewoon liefde, het is de liefde die je wil geven maar niet meer kwijt raken kan... verdriet die geen kant op kan”
zondag 30 december 2018 20:12
Zo is het precies!Carol66 schreef: ↑30-12-2018 19:55Hartelijk dank aan allen, ook aan Miekemv
Het doet goed te weten dat je met je verdriet niet alleen bent. Dat er andere mensen ergens ter wereld zijn die dit met je delen is gewoon ongelooflijk krachtig.
Ik citeer iets uit het boek van Antoinette Scheulderman die me door iemand van jullie aanbevolen was, “verdriet is gewoon liefde, het is de liefde die je wil geven maar niet meer kwijt raken kan... verdriet die geen kant op kan”
![❤️]()
maandag 31 december 2018 11:53
Is zij degene die toevallig bij DWDD geweest is, samen met Barry Hay die ook in haar boek vernoemd wordt omdat hij een hond verloren heeft?Carol66 schreef: ↑30-12-2018 19:55Hartelijk dank aan allen, ook aan Miekemv
Het doet goed te weten dat je met je verdriet niet alleen bent. Dat er andere mensen ergens ter wereld zijn die dit met je delen is gewoon ongelooflijk krachtig.
Ik citeer iets uit het boek van Antoinette Scheulderman die me door iemand van jullie aanbevolen was, “verdriet is gewoon liefde, het is de liefde die je wil geven maar niet meer kwijt raken kan... verdriet die geen kant op kan”
![❤️]()
Ik ga dat boek niet lezen. Het rakelt alles te veel op. En dat zal het altijd wel blijven doen.....
woensdag 2 januari 2019 11:13
Ik weet niet van DWDD, het boek noemt “Dan neem je toch gewoon een andere”
Ik ben het een dag of twee na het overlijden van Chloé beginnen lezen, en het was best moeilijk en lastig. Ik heb het deze morgen uitgelezen en het bleef tot op het laatste woord even lastig. Toch heeft het ergens wel geholpen. Het hangt natuurlijk van je karakter af, en iedereen is toch weer anders. Scheulderman geeft toe dat ze het boek voorzichzelf heeft geschreven (om het van jezelf af te schrijven?) in de hoop dat het anderen helpen kan, er staan een aantal goede tips in om met je verdriet om te gaan
Ik ben het een dag of twee na het overlijden van Chloé beginnen lezen, en het was best moeilijk en lastig. Ik heb het deze morgen uitgelezen en het bleef tot op het laatste woord even lastig. Toch heeft het ergens wel geholpen. Het hangt natuurlijk van je karakter af, en iedereen is toch weer anders. Scheulderman geeft toe dat ze het boek voorzichzelf heeft geschreven (om het van jezelf af te schrijven?) in de hoop dat het anderen helpen kan, er staan een aantal goede tips in om met je verdriet om te gaan
woensdag 2 januari 2019 15:39
Volgens Dr. Nienke Endenburg, is het verlies van een huisdier en bijbehorende rouwproces van ons soortgelijk als na het verlies van een menselijk familielid. Nl. Ontkenning, woede, schuldgevoel en herstel... om een onderscheid te maken tussen mens en dier hebben ze een andere terminologie gevonden nl. Anticipatie, crisis, beproeving en reconstructie... Eerlijk gezegd en wat mij betreft is de terminologie worst... wat ik van binnen voel is walgelijk en het maakt niet uit of het woede of crisis is, herstel of reconstructie enz. Hier speelt men met woorden (in haar verhaal heeft ze er een hele uitleg voor, die ook juist kan zijn) Nu weet ik ook wel dat er een verschil is tussen een familielid verliezen of een huisdier, de consequenties kunnen ook heel anders uitdraaien (economische aspecten bvb) maar de emoties kunnen voor mij dezelfde zijn. In mijn geval is dat ook zo, Ik ben vaak hopenloos geweest toen ik familie en huisdieren verloren ben, ik heb er min of meer tijd over gedaan over mijn verdriet heen te komen, maar het is niet altijd gelijk. Soms gaat het snel, sneller, traag of heel traag. Hoe liever je van iemand gehouden hebt hoe erger, trager, wanhopiger. Ik deel in de eerste terminologie, ik ben nog steeds in de fase (s) ontkenning, woede en schuldgevoel. Er gaat geen dag voorbij zonder huilbuien en net zoals bij jou kan ik niks doen zonder dat ik aan haar denk. Soms probeer ik me alleen vast te houden aan de mooie herinneringen, want ze was zo een lieve, gekke kapoen... en erna valt het me nog zwaarder... want ze was net zo ongelooflijk lief
woensdag 2 januari 2019 16:00
Veel van de tips zijn altijd dezelfde, en ze hebben te maken met wat ik eerst schreef, ontkenning, woede, schuld en herstel. Nu zegt ongeveer iedereen, je verdriet en andere emoties niet te verbergen, laat je maar gaan. Niet altijd eenvoudig als je niet de juiste mensen om je heen hebt... Dus zoek je juist die mensen waarvan je weet dat ze er wel begrip voor opbrengen... dit gaat voor een bepaalde tijd, want daarna worden ze van jouw miserie ook moe. Spreek over je verlies en hoe mooi en braaf en leuk je dier was, en weet je nog van toen die keer hij dit of dat had uitgespookt en we ons allen krom gelachen hebben? Positiviteit dus, ook al weer voor een beperkte periode, want dan worden onze vrienden alweer moe. Ik kan de vrienden/bekenden/familie goed begrijpen hoor, maar dan ben ik juist bang van hun reacties zoals, lieve, het is tijd dat je erover heen geraakt, ga door met je leven ofwel...neem je toch gewoon een andere...
Waarschijnlijk een goede reden waarom ik me op dit forum uit en op een Engelstalige... met allemaal mensen die ver weg wonen en ons onbekend zijn maar in dezelfde shit zijn (sorry voor het S woord)
Waarschijnlijk een goede reden waarom ik me op dit forum uit en op een Engelstalige... met allemaal mensen die ver weg wonen en ons onbekend zijn maar in dezelfde shit zijn (sorry voor het S woord)
woensdag 2 januari 2019 17:22
Dat is ook als je je moeder/partner/wat dan ook verliest: je mag er niet te lang over "doorzeuren". Alsof men verwacht dat je na een bepaalde periode er wel overheen zult zijn. Echt verwachten doen ze dat niet want ze snappen dat het méér tijd nodig hebt, maar je moet er wel een keertje over ophouden.
Stom he? Kennelijk is het te veel verwacht dat mensen lang uiting mogen geven aan hun verdriet. Ik vernoem Bobbes ook nog steeds, maar niet in de vorm dat ik haar mis of nog om haar treur .Ik heb het idee dat ze daar niet op zitten te wachten. En dan maakt men echt geen verschil tussen het verlies van een mens of een dier: na een poos moet je er over ophouden.
Dit is feitelijk een grote tekortkoming. Misschien iets om zelf aan te denken als iemand anders het overkomt; een zwaar verlies wat hem/haar hele lange, lange (jaren)lange tijd er over door wil praten, door die persoon te laten praten en ernaar te blijven luisteren.
Ik ben het met je eens wat betreft terminologie. Waarom moet er onderscheid worden gemaakt in terminologie? Je gevoel maakt toch óók geen onderscheid en dat is toch waar het om draait?
Stom he? Kennelijk is het te veel verwacht dat mensen lang uiting mogen geven aan hun verdriet. Ik vernoem Bobbes ook nog steeds, maar niet in de vorm dat ik haar mis of nog om haar treur .Ik heb het idee dat ze daar niet op zitten te wachten. En dan maakt men echt geen verschil tussen het verlies van een mens of een dier: na een poos moet je er over ophouden.
Dit is feitelijk een grote tekortkoming. Misschien iets om zelf aan te denken als iemand anders het overkomt; een zwaar verlies wat hem/haar hele lange, lange (jaren)lange tijd er over door wil praten, door die persoon te laten praten en ernaar te blijven luisteren.
Ik ben het met je eens wat betreft terminologie. Waarom moet er onderscheid worden gemaakt in terminologie? Je gevoel maakt toch óók geen onderscheid en dat is toch waar het om draait?
donderdag 3 januari 2019 15:55
Ik vertel eens, ik woon op een klein toeristisch eiland, dus momenteel zijn we noch met ongeveer 30 residenten. Er is 1 kroeg die gedurende de winter open is (geen winkels geen niets dus) . Ik heb 1 buur die op 20 meter weg woont, de andere buren tussen 150 en 250 meter weg, de kroeg ligt tussenin. Ik woon hier nu 18 jaar en zeg telkens tegen de rare nieuwkomers dat er toch een grote solidariteit is onder de residenten... Omdat er in de kroeg flink gekletst wordt weet ondertussen iedereen wat er is gebeurt met mijn kitten...ik ga het hier nooit meer tegen, nieuwkomers of niet, noch over enige welke vorm van solidariteit meer hebben... want er is gene. Chloé is gestorven op 15 december, de “feestperiode” is voor mij gelijk de hel geweest, vandaag zijn we 3 januari, denk je dat iemand me vandaag in de kroeg nog 1 vraag heeft gesteld? Nope, niemand heeft me ook de gewoonlijke vraag gesteld, nl. Hallo, hoe gaat het met je? Het is eigenlijk ook niet zo dat ik zeer verbaast ben.
Wat een maatschappij leven we in...?
Je moet er overheen, oh ben je er nog niet overheen?
Wat een maatschappij leven we in...?
Je moet er overheen, oh ben je er nog niet overheen?
vrijdag 4 januari 2019 10:25
Dat is waarschijnlijk juist.Ik moet nog toevoegen dat zo goed als alle residenten zelf én honden én katten hebben! En ik hoogstwaarschijnlijk op een aantal duizenden kilometer van jullie allen weg woon (niet in Nederland dus)
Ik heb ergens gelezen dat als je veel verdriet hebt dit op de lange duur niet goed is voor je andere huisdieren (honden en katten) maar zeker voor honden, die kunnen daar zelf depressief van worden. Omdat ik sedert 3 jaar een jonge adoptiehond heb met een traumatisch verleden heb ik gisteren besloten een tandje bij te zetten en verzoek een aantal uur per dag met haar te gaan wandelen. Omdat ik nu goed in de woede fase zit kan ik zelf ook die negatieve energie makkelijker kwijt. Heb ook een nieuw eboek over het omgaan met verdriet na verlies huisdier, moet het nog beginnen lezen, hou op de hoogte.
P.S. Wat vreselijk met dat container ongeval bij jullie! Alsof onze waters nog niet genoeg bevuild zijn komt dat er nu ook bovenop
Ik heb ergens gelezen dat als je veel verdriet hebt dit op de lange duur niet goed is voor je andere huisdieren (honden en katten) maar zeker voor honden, die kunnen daar zelf depressief van worden. Omdat ik sedert 3 jaar een jonge adoptiehond heb met een traumatisch verleden heb ik gisteren besloten een tandje bij te zetten en verzoek een aantal uur per dag met haar te gaan wandelen. Omdat ik nu goed in de woede fase zit kan ik zelf ook die negatieve energie makkelijker kwijt. Heb ook een nieuw eboek over het omgaan met verdriet na verlies huisdier, moet het nog beginnen lezen, hou op de hoogte.
P.S. Wat vreselijk met dat container ongeval bij jullie! Alsof onze waters nog niet genoeg bevuild zijn komt dat er nu ook bovenop
vrijdag 4 januari 2019 18:37
Heb soms de indruk dat honden eerder een status symbool zijn ofwel een speeltje voor de kleinere kinderen... gezelschapsdier op de verkeerde manier...
Met katten is het anders, deze hier zijn vrijwel allemaal verwilderde katten, niet gevaccineerd of gesteriliseerd, ook al houden vrijwiligers, en sommige eigenaars, er zich mee bezig om er zoveel mogelijk te laten steriliseren. En dan zijn er natuurlijk de gewoonlijke idioten die gewoon de ongewenste katten of kittens hier gewoon komen “afzetten” en er zo zeker van zijn dat ze niet ongewenst weer naar huis komen (omwille van het water rondom zijn ze gedesoriënteerd)
Dus Neen, ik geloof ook niet dat deze mensen echt van hun huisdieren houden, met respect voor een aantal uitzonderingen
Met katten is het anders, deze hier zijn vrijwel allemaal verwilderde katten, niet gevaccineerd of gesteriliseerd, ook al houden vrijwiligers, en sommige eigenaars, er zich mee bezig om er zoveel mogelijk te laten steriliseren. En dan zijn er natuurlijk de gewoonlijke idioten die gewoon de ongewenste katten of kittens hier gewoon komen “afzetten” en er zo zeker van zijn dat ze niet ongewenst weer naar huis komen (omwille van het water rondom zijn ze gedesoriënteerd)
Dus Neen, ik geloof ook niet dat deze mensen echt van hun huisdieren houden, met respect voor een aantal uitzonderingen
vrijdag 4 januari 2019 21:07
zaterdag 5 januari 2019 01:26
Slechte vertaling. Verdriet is onzijdig, dus dan is het 'verdriet dat geen kant op kan'.Carol66 schreef: ↑30-12-2018 19:55Hartelijk dank aan allen, ook aan Miekemv
Het doet goed te weten dat je met je verdriet niet alleen bent. Dat er andere mensen ergens ter wereld zijn die dit met je delen is gewoon ongelooflijk krachtig.
Ik citeer iets uit het boek van Antoinette Scheulderman die me door iemand van jullie aanbevolen was, “verdriet is gewoon liefde, het is de liefde die je wil geven maar niet meer kwijt raken kan... verdriet die geen kant op kan”
![❤️]()
Wel een mooie vergelijking trouwens.
