hoe ga je om met een autistische partner?

15-04-2011 12:52 313 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi,



Ik begin dus inderdaad maar mijn eigen topic.

Ik zal nog even mijn verhaal vertellen. Ik ben 40 jaar en heb sinds 9 jaar een relatie met een man (47) die het syndroom van asperger heeft. We hebben 1 1/2 jaar geleden de diagnose gekregen. Verder heb ik zelf ADHD en ik heb nog een zoon van 11 jaar die ook ADHD heeft. Ik loop in mijn relatie tegen heel veel dingen aan.



Als ik het moeilijk heb dan zal ik zelf aan moeten geven dat ik het moeilijk heb en graag een knuffel wil, doe ik dat niet dan zal hij er zelf niet mee komen. Spontaniteit kent hij niet. Als ik hem een vraag stel dan zal hij doen wat ik hem vraag. Hij kan heel zorgzaam zijn, maar doordat hij nu zelf heel erg in de put zit wordt dat steeds lastiger. Soms heb ik het gevoel dat hij depressief aan het worden is. Sinds hij weet dat hij autistisch is, heeft hij het gevoel of heel zijn bodem onder zijn voeten weg is. hij voelt zich heel erg zwemmend. Ik wil er graag voor hem zijn en hem helpen, maar hoe.



Ik voel me heel vaak heel eenzaam. ik heb geen vrienden en eigenlijk is hij mijn enige vriend, maar dan wel een waar ik niet bij terecht kan als ik het moeilijk heb. Ik ben zelf heel spontaan en vrolijk en hij is vaak heel passief en triest. je ziet dat hij het moeilijk heeft. Ik maak me zorgen om hem, gewoon omdat ik heel veel van hem hou.



Hoe kun je een relatie met een autist laten werken.??
Alle reacties Link kopieren
Er is al een zelfde topic:



Omgaan met autistische partner
Alle reacties Link kopieren
quote:zusenzoo schreef op 15 april 2011 @ 13:00:

Er is al een zelfde topic:



Omgaan met autistische partnerJij hebt niet verder gelezen dan de titel
Alle reacties Link kopieren
Klopt



Maar daar heeft TO vast wat aan!
Alle reacties Link kopieren
Ik snap ook niet helemaal waarom je een eigen topic wilt als je vraag hetzelfde is als die in dat andere?
Alle reacties Link kopieren
quote:mamalief schreef op 15 april 2011 @ 13:04:

Ik snap ook niet helemaal waarom je een eigen topic wilt als je vraag hetzelfde is als die in dat andere?





Omdat de andere al zo vol is en het daardoor onoverzichtelijk wordt. En aangezien ik zelf ADHD heb hou ik van overzicht. en dit maakt het voor mij overzichtelijker.

Vandaar.
Alle reacties Link kopieren
@mamalief: soms is het gewoon prettig je eigen stukje op te schrijven, toch?

Mystery, de diagnose krijgen is 1, maar wat is het vervolg(traject)? Wie heeft de diagnose gesteld? Zomaar wat vragen. Het is goed dat je begint met iets (hier) te schrijven, dat je je alleen voelt is ook heel duidelijk en ook wel logisch. Maar iem. met Asperger heeft ook in bepaalde mate vermogen eea cognitief aan te leren. In welke mate dat voor jouw partner geldt is natuurlijk de vraag.

Ik heb zelf kind met deze diagnose en 't is soms heel zwaar, maar ik zeg ook altijd dat het bepaalde voordelen met zich meebrengt. Het is een slim kind, heel origineel vaak in zijn denken en doen en juist op zoek gaan naar die talenten en die tot uitdrukking kunnen laten komen.

Maar: eerst moet je/moeten jullie door een soort rouwproces. Het is niet niks zo'n diagnose en als je veertiger bent, dan heb je al een aardige rugzak gevuld. Lijkt me ook niet voor niks dat het nu pas is. Waarschijnlijk is hij ergens in vast gelopen.

Ik moet nu verder, houd je topic zo goed mogelijk in de gaten.



Veel succes en sterkte!
Alle reacties Link kopieren
quote:mystery1971 schreef op 15 april 2011 @ 13:14:

[...]





Omdat de andere al zo vol is en het daardoor onoverzichtelijk wordt. En aangezien ik zelf ADHD heb hou ik van overzicht. en dit maakt het voor mij overzichtelijker.

Vandaar.



Nou ik denk dat mensen geen zin hebben om hetzelfde verhaal twee keer te schrijven en dus toch in één topic reageren.

Of vind je dat er te veel autisten meeschrijven daar, is dat het?
HOe ging je de afgelopen 9 jaar met hem om dan?
Alle reacties Link kopieren
quote:lastig68 schreef op 15 april 2011 @ 13:24:

@mamalief: soms is het gewoon prettig je eigen stukje op te schrijven, toch?

Mystery, de diagnose krijgen is 1, maar wat is het vervolg(traject)? Wie heeft de diagnose gesteld? Zomaar wat vragen. Het is goed dat je begint met iets (hier) te schrijven, dat je je alleen voelt is ook heel duidelijk en ook wel logisch. Maar iem. met Asperger heeft ook in bepaalde mate vermogen eea cognitief aan te leren. In welke mate dat voor jouw partner geldt is natuurlijk de vraag.

Ik heb zelf kind met deze diagnose en 't is soms heel zwaar, maar ik zeg ook altijd dat het bepaalde voordelen met zich meebrengt. Het is een slim kind, heel origineel vaak in zijn denken en doen en juist op zoek gaan naar die talenten en die tot uitdrukking kunnen laten komen.

Maar: eerst moet je/moeten jullie door een soort rouwproces. Het is niet niks zo'n diagnose en als je veertiger bent, dan heb je al een aardige rugzak gevuld. Lijkt me ook niet voor niks dat het nu pas is. Waarschijnlijk is hij ergens in vast gelopen.

Ik moet nu verder, houd je topic zo goed mogelijk in de gaten.



Veel succes en sterkte!





De diagnose is gesteld door een psycholoog die gespecialiseerd is in ADHD en autisme. En mijn partner volgt nu therapie bij centrum autisme. Bij het centrum van autisme vertelde ze mij dat het voor mijn partner heel moeilijk is om de dingen aan te leren. De diagnose is bij hem vrij laat gesteld als ze er achter waren gekomen als hij nog een kind was, had hij meer dingen kunnen aanleren. Naarmate mensen ouder worden en voor autisten geldt dat nog sterker worden ze ook starder. En dat merk ik bij mijn partner heel erg.



Hij is in zijn kindertijd al vastgelopen. Hij werd vroeger altijd gezien als de zielige jongen die niks kon.............
Mijn ervaring over hoe om te gaan met? Niet (meer). Ik trok de ongelijkwaardigheid niet. Het werd een iets tussen moeder/kind en hulpverlener/cliënt in.



Constant de verantwoordelijkheid hebben, de kar moeten trekken, moeten bedenken en lange termijn plannen, het continue aansporen van iemand anders omdat er anders letterlijk niets gedaan werd (en nee, ook niet de dingen die voor hem zelf waren/zijn). Heel passief zonder enige vorm van inlevingsvermogen, maar wel eisen stellend aan de rest.



Ik heb kinderen, waarvan een aantal met problemen (zowel op het diagnose vlak als fysieke handicaps) en die zorg kon ik niet delen. Alles kwam op mij neer met als grote verschil tussen alleenstaand ouder zijn en een relatie hebben dat er een kalenderleeftijd volwassene naast me stond die ondertussen puberleeftijd gedrag vertoonde. Maar wel als volwassene behandeld wilde worden om vervolgens te klagen dat de kinderen sommige dingen wel mochten of niet hoefden en het voor hem anders was. Dat zal gedeeltelijk zijn aard zijn en gedeeltelijk zijn diagnose. Het deed er niet meer toe wat waardoor kwam. Ik ging er aan kapot en heb gekozen voor alleen met de kinderen.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb ook meegelezen in het andere topic, maar volgens mij nooit gereageerd. Ik heb ook een partner met ASS en daarnaast heb ik een dochter met ASS(partner en dochter zijn geen bloedverwanten van elkaar, dit is puur toeval). In het andere topic ging het op een gegeven moment vooral om met die zelf autisme hebben en hoe die relaties ervaren, dus ik kan me goed voorstellen dat mystery graag toch dit topic wilde openen. Jouw man is niet een andere man geworden door de diagnose, neem ik aan. Bij mijn man is vorig jaar de diagnose gesteld(op zijn 48ste), hij heeft het in heel lichte mate. Dus ik herken maar een beetje van wat jij beschrijft. Ik kan me voorstellen dat als je zelf ADHD hebt dit nogal eens kan conflicteren, maar daar heb ik geen ervaring mee. Ik vraag me af hoe het vanaf het begin bij jullie geweest is. Ik merkte bij mijn man vanaf het begin wel dat er iets was, waar ik de vinger niet op kon leggen, pas toen ik zijn familieleden leerde kennen waar nogal wat autisten bij zitten, maar vooral bij de jongste generatie zijn er diagnoses, ging bij mij wel het kwartje vallen. Hij heeft amper sociale contacten, voor hem is het gezin in huis al druk genoeg. Ik heb dus zelf twee kinderen, hij heeft geen kinderen. Maar hij is wel blij met ons en dat laat hij best vaak merken.
Denken is zo buitengewoon moeilijk dat velen de voorkeur geven aan oordelen. Otto Weiss
Alle reacties Link kopieren
quote:Kastanjez schreef op 15 april 2011 @ 13:33:

HOe ging je de afgelopen 9 jaar met hem om dan?Moeizaam. We wonen nu 6 jaar samen. voor die tijd zagen we elkaar alleen in de weekenden omdat de afstand te groot was. De weekenden waren heel gezellig, maar door de weeks was er bijna geen contact. Hij nam afstand. tenminste zo noem ik het. Sinds we samenwonen is het moeilijk, maar sinds hij weet dat hij autistisch is, is het moeilijker geworden. voor hem voelt het of de hele bodem onder hem vandaan is geslagen. Hij weet het allemaal niet meer.
Alle reacties Link kopieren
quote:Prima69 schreef op 15 april 2011 @ 13:41:

Ik heb ook meegelezen in het andere topic, maar volgens mij nooit gereageerd. Ik heb ook een partner met ASS en daarnaast heb ik een dochter met ASS(partner en dochter zijn geen bloedverwanten van elkaar, dit is puur toeval). In het andere topic ging het op een gegeven moment vooral om met die zelf autisme hebben en hoe die relaties ervaren, dus ik kan me goed voorstellen dat mystery graag toch dit topic wilde openen. Jouw man is niet een andere man geworden door de diagnose, neem ik aan. Bij mijn man is vorig jaar de diagnose gesteld(op zijn 48ste), hij heeft het in heel lichte mate. Dus ik herken maar een beetje van wat jij beschrijft. Ik kan me voorstellen dat als je zelf ADHD hebt dit nogal eens kan conflicteren, maar daar heb ik geen ervaring mee. Ik vraag me af hoe het vanaf het begin bij jullie geweest is. Ik merkte bij mijn man vanaf het begin wel dat er iets was, waar ik de vinger niet op kon leggen, pas toen ik zijn familieleden leerde kennen waar nogal wat autisten bij zitten, maar vooral bij de jongste generatie zijn er diagnoses, ging bij mij wel het kwartje vallen. Hij heeft amper sociale contacten, voor hem is het gezin in huis al druk genoeg. Ik heb dus zelf twee kinderen, hij heeft geen kinderen. Maar hij is wel blij met ons en dat laat hij best vaak merken.Ik heb al vrij snel in mijn relatie het gevoel gehad dat er iets was met hem, maar er inderdaad nooit mijn vinger op kunnen leggen. Toen kreeg zijn zoon de diagnose ADHD en ben ik op internet gaan zoeken. zijn zoon heeft een laag iq en hij leek in helemaal niks op mijn zoon die ook ADHD heeft. Toen kwam ik op autisme sites en toen zag ik het verhaal over mijn partner. En ben er met mijn partner voor gaan zorgen dat we de diagnose kregen. Mijn partner is denk ik ook wel blij met ons, maar weet niet hoe hij dat moet laten zien.
Alle reacties Link kopieren
quote:Botervliegje schreef op 15 april 2011 @ 13:39:

Mijn ervaring over hoe om te gaan met? Niet (meer). Ik trok de ongelijkwaardigheid niet. Het werd een iets tussen moeder/kind en hulpverlener/cliënt in.



Constant de verantwoordelijkheid hebben, de kar moeten trekken, moeten bedenken en lange termijn plannen, het continue aansporen van iemand anders omdat er anders letterlijk niets gedaan werd (en nee, ook niet de dingen die voor hem zelf waren/zijn). Heel passief zonder enige vorm van inlevingsvermogen, maar wel eisen stellend aan de rest.



Ik heb kinderen, waarvan een aantal met problemen (zowel op het diagnose vlak als fysieke handicaps) en die zorg kon ik niet delen. Alles kwam op mij neer met als grote verschil tussen alleenstaand ouder zijn en een relatie hebben dat er een kalenderleeftijd volwassene naast me stond die ondertussen puberleeftijd gedrag vertoonde. Maar wel als volwassene behandeld wilde worden om vervolgens te klagen dat de kinderen sommige dingen wel mochten of niet hoefden en het voor hem anders was. Dat zal gedeeltelijk zijn aard zijn en gedeeltelijk zijn diagnose. Het deed er niet meer toe wat waardoor kwam. Ik ging er aan kapot en heb gekozen voor alleen met de kinderen.wat jij zegt is heel herkenbaar. ik denk er ook wel eens aan om alleen verder te gaan, alleen mijn kind heeft al een scheiding achter de rug. Die al niet te makkelijk verlopen is. En mijn gevoel voor hem is er ook nog steeds. Het lijkt inderdaad vaak wel of er een extra kind in huis woont. Met een verschil dat als ik mijn kind iets leer hij het ook oppakt en mijn partner niet. Mijn kind groeit door en het nivo van mijn partner blijft staan. Het doet me heel veel verdriet dit hier zo op te schrijven.
Alle reacties Link kopieren
Mystery, je hebt al 9 jaar een relatie, dat verandert toch niet door de diagnose? Of heb je 9 jaar gedacht dat verander ik wel, dat leer ik hem wel? Niet lullig bedoeld hoor, ik heb zelf 7 jaar een relatie gehad met een man waar ik altijd veel strijd mee had en toen ik me realiseerde dat ik echt meer harmonie wilde en dat ik dat met hem niet zou krijgen ben ik weg gegaan. Dus ik snap het als je bij iemand bent en het duurt jaren voor je door hebt dat het niet is wat je wilt.

Wat ik wil zeggen is: de diagnose is er, maar daardoor verandert jullie interactie niet.



Wat is er voor hem veranderd met de diagnose? Hij is al 45 jaar autistisch, waarom voelt hij zich nu met diagnose zwemmend? Dacht hij altijd dat anderen gek waren en hij normaal en is het nu moeilijk om te accepteren voor hem dat er echt iets met hem is?



Je vraagt hoe je een relatie met een autist kunt laten werken. Ik denk niet dat daar een vaststaande methode voor is. De mensen die ik ken die autistisch zijn of sterke trekken hebben, hebben een relatie met iemand die best op ze lijkt op dat vlak. Maar veel meer inzicht dan dat heb ik niet. Mijn ervaring voor relaties is dat communicatie belangrijk is, delen waar je behoefte aan hebt en genoeg verbinding hebben en houden door regelmatig samen iets te doen dat je allebei leuk vindt. Die regelmaat is voor iedereen verschillend en het is het fijnst als je daarin overeenkomt in die wens.
Alle reacties Link kopieren
quote:aikidoka schreef op 15 april 2011 @ 13:52:

Mystery, je hebt al 9 jaar een relatie, dat verandert toch niet door de diagnose? Of heb je 9 jaar gedacht dat verander ik wel, dat leer ik hem wel? Niet lullig bedoeld hoor, ik heb zelf 7 jaar een relatie gehad met een man waar ik altijd veel strijd mee had en toen ik me realiseerde dat ik echt meer harmonie wilde en dat ik dat met hem niet zou krijgen ben ik weg gegaan. Dus ik snap het als je bij iemand bent en het duurt jaren voor je door hebt dat het niet is wat je wilt.

Wat ik wil zeggen is: de diagnose is er, maar daardoor verandert jullie interactie niet.



Wat is er voor hem veranderd met de diagnose? Hij is al 45 jaar autistisch, waarom voelt hij zich nu met diagnose zwemmend? Dacht hij altijd dat anderen gek waren en hij normaal en is het nu moeilijk om te accepteren voor hem dat er echt iets met hem is?



Je vraagt hoe je een relatie met een autist kunt laten werken. Ik denk niet dat daar een vaststaande methode voor is. De mensen die ik ken die autistisch zijn of sterke trekken hebben, hebben een relatie met iemand die best op ze lijkt op dat vlak. Maar veel meer inzicht dan dat heb ik niet. Mijn ervaring voor relaties is dat communicatie belangrijk is, delen waar je behoefte aan hebt en genoeg verbinding hebben en houden door regelmatig samen iets te doen dat je allebei leuk vindt. Die regelmaat is voor iedereen verschillend en het is het fijnst als je daarin overeenkomt in die wens.In het begin denk je dat je hem wel kunt veranderen. Ik wist toen ook nog niet dat hij autsitsch was. Ik weet dat ik hem niet kan veranderen. Ik wil gewoon dat het met hem beter gaat dan gaat het met ons ook beter. Sinds de diagnose is hij zo anders. nog labieler. Ik snap zelf niet dat je zwemmend wordt door de diagnose. maar hij ervaart het zo. Ik heb zelf ook het idee dat hij voor zichzelf nog niet kan accepteren dat hij het heeft, ook omdat de diagnose geen pasklare oplossing geeft voor hoe hij met zichzelf en anderen om moet gaan. Hij is zijn hele leven bezig zich in te passen in een normale wereld die voor hem niet normaal is.
quote:mystery1971 schreef op 15 april 2011 @ 13:51:

[...]





wat jij zegt is heel herkenbaar. ik denk er ook wel eens aan om alleen verder te gaan, alleen mijn kind heeft al een scheiding achter de rug. Die al niet te makkelijk verlopen is. En mijn gevoel voor hem is er ook nog steeds. Het lijkt inderdaad vaak wel of er een extra kind in huis woont. Met een verschil dat als ik mijn kind iets leer hij het ook oppakt en mijn partner niet. Mijn kind groeit door en het nivo van mijn partner blijft staan. Het doet me heel veel verdriet dit hier zo op te schrijven.





Het gevoel voor hem is ook nog niet weg. Het samen kinderen opvoeden, was niet samen. Dat deed ik, maar dan met heel veel kritiek van hem. Hij snapt ze niet, weet niet wat hij met situaties aanmoet, kan niet overzien wat voor acties welke gevolgen hebben. Hij snapt niet dat je tegen een kind van drie wel 400 keer hetzelfde moet herhalen voordat het kwartje valt. Na twee keer vind hij dat ze het maar moeten snappen, want "Ik zeg het toch". Andersom moet je hem ook 400 keer hetzelfde zeggen en dan nog valt het kwartje niet. Maar dat is anders volgens hem. Afspraken maken over opvoeden werkte niet. Ja, een dag of twee en dan verviel hij weer in oude gewoontes. Om heel boos te reageren als ik de afspraken weer aankaartte.

De relatie draaide heel veel om hem. En de rest werd geacht zich maar aan te passen. Nog steeds draait het bij hem om hem, alleen bij mij niet meer. Hij vond bijvoorbeeld dat ik MIJN bed in MIJN huis anders moest neerzetten, zodat HIJ makkelijker in en uit kan stappen. (Hij sliep af en toe nog hier, vanaf aankomend weekend heeft hij zijn eigen huis en is dat afgelopen.) No, no and hell no dus. Zo hard moet ik nu zijn. Ik kan hem geen centimeter ruimte geven, want dan is de grens weer weg. Mijn huis, mijn spullen, mijn regels etc. Ik moet volharden in het staan op mijn grenzen, zelfs nu we niet meer in een huis wonen.
Alle reacties Link kopieren
Hoi Mystery. Ik heb ook een man met Asperger. Niet officieel vastgesteld, maar er zijn zoveel overeenkomsten dat het niet anders kan. Ik heb amper gereageerd in het andere topic, omdat daar op een gegeven moment hoofdzakelijk nog door aspergers gerageerd werd en de NT partners een beetje ondegesneeuwd raakten. Een erg interessant topic - daar niet van - maar ik heb momenteel meer behoefte aan reacties van niet-aspergers (met alle respect voor jullie trouwens!)

Mijn man is 49 en is onlangs zelf gaan lezen over asperger, nadat ik ettelijke hints had laten vallen, en was in eerste instantie opgelucht omdat hij ineens niet meer 'vreemd' was en daarna best wel in de put omdat hij ineens een stempel heeft. Daarna besloot hij er niet meer over te lezen 'omdat geen één asperger hetzelfde is, dus heb ik er niets aan'.

Tja

Ondertussen lopen we geregeld vast. Begrijpen elkaar niet of verkeerd. Ik moet ontzettend op mijn woorden letten, omdat hij alles wat ik zeg letterlijk neem en geen nuances ziet. Daarbij legt hij alles bij mij neer (vind ik, hij niet). Nu hebben we ook weer ruzie en praten al de hele dag niet met elkaar. Eerlijk gezegd snap ik geen bal meer van 'm, en dat na 12 jaar... Ik voel me zo eenzaam!



Kan niet verder nu, te moeilijk, sorry. Misschien later.
Het krijgen van een diagnose op latere leeftijd is vaak moeilijk te handelen. Het lijkt dan ineens alsof alles anders wordt. Zowel voor degene met de diagnose als voor de omgeving. Het accepteren is lastig. Maar ook je realiseren dat je dus heel je leven tegen dingen aan bent gelopen die anders zouden zin gegaan als je het had geweten. Je realiseren dat je dus dingen aan moet gaan leren als je niet vast wilt blijven lopen. Je realiseren dat je sommige dingen misschien wel nooit leert en dat je dus je zwakke punten blijft houden.

En voor de omgeving heeft het afwijkende ineens een naam, maar je kunt niet zo een twee drie je verwachtingen, dromen en hoop opgeven. Je wilt zo graag dat het beter zal gaan, dat het kwartje ooit wel gaat vallen. Je zoekt, bid, hoopt, schreeuwt, vecht etc. Een diagnose zou wel eens kunnen betekenen dat het niet alleen vergeefse moeite is geweest, maar ook wel eens zou kunnen blijven. In die zin maakt die diagnose ineens wel heel veel verschil. Dat gaat tijd nodig hebben.





Al had ex er hier een handje van om het als argument tegen mij te gaan gebruiken. of als excuus om zich achter te verschuilen. Heel irritant!
Alle reacties Link kopieren
Ik kan me voorstellen dat Mystery een topic wil dat over háár en haar probleem gaat. Je propt toch ook niet alle vreemdgangerstopics in één?



*zou dat trouwens wel handig vinden*
quote:kanonne schreef op 15 april 2011 @ 14:02:



Ondertussen lopen we geregeld vast. Begrijpen elkaar niet of verkeerd. Ik moet ontzettend op mijn woorden letten, omdat hij alles wat ik zeg letterlijk neem en geen nuances ziet. Daarbij legt hij alles bij mij neer (vind ik, hij niet). Nu hebben we ook weer ruzie en praten al de hele dag niet met elkaar. Eerlijk gezegd snap ik geen bal meer van 'm, en dat na 12 jaar... Ik voel me zo eenzaam! Daarbij wonen we ook nog in het buitenland, dat maakt het ook niet makkelijker.



Kan niet verder nu, te moeilijk, sorry. Misschien later.Herkenbaar. En weet dat dit dus niet gaat veranderen. Al helemaal niet als hij zelf geen reden ziet om iets te veranderen. Je blijft op je tenen lopen, je blijft de sterkere, je blijft die kar trekken. En vaak blijf je eenzaam in je relatie terwijl het de ander ogenschijnlijk niets doet.
Alle reacties Link kopieren
quote:kanonne schreef op 15 april 2011 @ 14:02:

Hoi Mystery. Ik heb ook een man met Asperger. Niet officieel vastgesteld, maar er zijn zoveel overeenkomsten dat het niet anders kan. Ik heb amper gereageerd in het andere topic, omdat daar op een gegeven moment hoofdzakelijk nog door aspergers gerageerd werd en de NT partners een beetje ondegesneeuwd raakten. Een erg interessant topic - daar niet van - maar ik heb momenteel meer behoefte aan reacties van niet-aspergers (met alle respect voor jullie trouwens!)

Mijn man is nu 50 en is een maand of 2 geleden zelf gaan lezen over asperger, nadat ik ettelijke hints had laten vallen, en was in eerste instantie opgelucht omdat hij ineens niet meer 'vreemd' was en daarna best wel in de put omdat hij ineens een stempel heeft. Daarna besloot hij er niet meer over te lezen 'omdat geen één asperger hetzelfde is, dus heb ik er niets aan'.

Tja

Ondertussen lopen we geregeld vast. Begrijpen elkaar niet of verkeerd. Ik moet ontzettend op mijn woorden letten, omdat hij alles wat ik zeg letterlijk neem en geen nuances ziet. Daarbij legt hij alles bij mij neer (vind ik, hij niet). Nu hebben we ook weer ruzie en praten al de hele dag niet met elkaar. Eerlijk gezegd snap ik geen bal meer van 'm, en dat na 12 jaar... Ik voel me zo eenzaam! Daarbij wonen we ook nog in het buitenland, dat maakt het ook niet makkelijker.



Kan niet verder nu, te moeilijk, sorry. Misschien later.Wij lopen ook geregeld vast. Ik zeg vaak dat mijn partner turks en ik russisch praat. Ik moet ook inderdaad op mijn woorden letten, want hij inderdaad alles letterlijk. En voelt zich meteen aangevallen. Mijn partner legt ook alle schuld bij mij.
Alle reacties Link kopieren
je schrijft ergens dat Centrum Autisme zegt dat iem. van zijn leeftijd moeilijk iets kan aanleren, dat dat nog sterker geldt voor iem. met autisme.

Ik zou me daar niet bij neer kunnen en willen leggen.

Dat hij zich nu zo zwemmend voelt kan ik me ergens juist wel voorstellen omdat, zoals ik al eerder schreef, het ook een soort van rouwproces is. Veel dingen van vroeger zullen ook bovenkomen. Dat alles is voor hem een brij en dus niet overzichtelijk en voor iem met ASS dus erg moeilijk. Mij lijkt dat als een specialist op dit gebied een diagnose stelt, dat hij of zij er dan ook handvatten bij moet kunnen geven. Dat dat maatwerk is lijkt me duidelijk, maar dat is in zijn belang,maar ook in dat van jullie kinderen. Het maakt me ergens (sorry, heb natuurlijk weinig info, maar op basis van wat jij meldt) ook boos: iem labelen/van een stempel voorzien en dus in een hokje plaatsen, maakt toch niet dat hem dat helpt? Het moet zo zijn dat dat een startpunt is! Dus als hij/jullie daar niet verder komen: ga verder zoeken!

Werkt hij wel? Hoe is zijn dagstructuur? Vrije tijdsbesteding?
Alle reacties Link kopieren
quote:Botervliegje schreef op 15 april 2011 @ 14:08:

[...]





Herkenbaar. En weet dat dit dus niet gaat veranderen. Al helemaal niet als hij zelf geen reden ziet om iets te veranderen. Je blijft op je tenen lopen, je blijft de sterkere, je blijft die kar trekken. En vaak blijf je eenzaam in je relatie terwijl het de ander ogenschijnlijk niets doet.



Maar het stomme is dat ik dus niet de sterkere ben, dat is hij. Hij is mentaal veel sterker dan ik en verbaal ook. Daarbij is hij mega rationeel (uiteraard!) in ik veel minder. En de kar trekken...als je daarmee bedoelt doorgaan met de relatie, ja dat doe ik. Ik he be rvanaf het begin altijd in geloofd dat hij de ware was, zelfs in alle kuttijden, maar nu trek ik het dus niet meer denk ik. Ik loop op m'n tenen omdat ik constant bang ben iets te zeggen dat hij verkeerd kan opvatten. Ga de hele tijd na óf ik iets gezegd heb dat niet goed zou kunnen vallen en iedere keer als ik probeer een gesprek aan te knopen krijgt hij zo'n verveelde blik in z'n ogen en dan weet ik al hoe laat het is. Dan denkt hij weer dat ik kritiek op hem heb, terwijl ik alleen wil praten. Die nuance snapt hij ook niet.



Pfff erg moeilijk hierover te praten en het goed onder woorden te brengen.



Mystery, ik denk dat mijn partner in dezelfde categorie zit als die van Prima - Asperger light zeg maar - en ik heb geen ADHD, maar lekker dat je dit topic geopend heb. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik zo erg met mijn eigen relatie bezig ben momenteel en daarbij best wel wanhopig ben ondertussen, dat je niet veel aan me zult hebben nu. Sorry daarvoor!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven