Relaties
alle pijlers
Machtsvertoon in relatie. Relatietherapie?
dinsdag 25 maart 2014 07:28
Ik heb sinds 12 jaar een relatie. We hebben samen een dochter van 3. Altijd al hadden we communicatieproblemen maar na een ruzie leek hij altijd iets bij te draaien en meer zn best te doen om beter te communiceren. Ik dacht altijd dat het
aan onze communicatie lag, en dat ik teveel verwachtte.
Maar nu ik me er meer in verdiept heb, lijkt het alsof ik eindelijk weet wat het is. Mijn vraag is alleen: kan iemand die graag zijn macht wil vertonen in een relatie, daadwerkelijk veranderen of kan ik beter weggaan.
Ik zal het toelichten. Mijn vriend is als kind mishandeld. Geestelijk en
lichamelijk. Zijn vader is zeer dominant en een grote 'machtsfiguur' in het gezin.
Ikzelf heb een gelukkige jeugd gehad. Nooit was er ruzie (valt ook wat over te zeggen natuurlijk). Misschien heeft het nooit zien van confrontaties bij mn ouders ervoor gezorgd dat ik nu overgevoelig reageer?
Nu ervaar ik al van meet af aan in onze relatie steeds weer dat er over elke beslissing (die ik wil nemen) vreselijk gewikt en gewogen moet worden. Meestal is hij het er bij voorbaat al niet mee eens. Of de discussie wordt zo groot dat ik het niet eens meer waard vind om mijn wens door te zetten. Dit laatste is nu echt al jaren aan
de hand. Daarom leef ik in een huis, voornamelijk ingericht naar zijn smaak.
De tuin idem. Over allerlei kleine dingen (bijv. Een matje in de badkamer) wordt geen beslissing genomen. Ik merk nu dat ik geestelijk uitgeput ben van al dat wikken, wegen en niet serieus genomen worden. En dat weinig meer voor hem lijk voelen. Hij zegt dat ik van een mug een olifant maak en vindt dat ik preek.
Ook als ik na een ruzie even alleen wil zijn, blijft hij op de deur bonken en zegt dat hij erin wil. Hij heeft me ook eens 90 keer (!!) gebeld toen ik weg was gegaan van huis om bij een vriendin bij te komen van en te praten over een ruzie.
Ik ben bang dat mijn dochter schade zal onder inden als ik wegga. Maar ook als ik blijf. Maar op deze manier zal ik niet gelukkig zijn. Zal
relathietherapie een uitweg kunnen bieden? Ook hier wil hij al jaren niet aan maar nu heeft hij gezegd,okee. Niet overtuigend maar ik wil t wel aanpakken.
Wat moet ik doen?
Iemand tips?
Lizzious
aan onze communicatie lag, en dat ik teveel verwachtte.
Maar nu ik me er meer in verdiept heb, lijkt het alsof ik eindelijk weet wat het is. Mijn vraag is alleen: kan iemand die graag zijn macht wil vertonen in een relatie, daadwerkelijk veranderen of kan ik beter weggaan.
Ik zal het toelichten. Mijn vriend is als kind mishandeld. Geestelijk en
lichamelijk. Zijn vader is zeer dominant en een grote 'machtsfiguur' in het gezin.
Ikzelf heb een gelukkige jeugd gehad. Nooit was er ruzie (valt ook wat over te zeggen natuurlijk). Misschien heeft het nooit zien van confrontaties bij mn ouders ervoor gezorgd dat ik nu overgevoelig reageer?
Nu ervaar ik al van meet af aan in onze relatie steeds weer dat er over elke beslissing (die ik wil nemen) vreselijk gewikt en gewogen moet worden. Meestal is hij het er bij voorbaat al niet mee eens. Of de discussie wordt zo groot dat ik het niet eens meer waard vind om mijn wens door te zetten. Dit laatste is nu echt al jaren aan
de hand. Daarom leef ik in een huis, voornamelijk ingericht naar zijn smaak.
De tuin idem. Over allerlei kleine dingen (bijv. Een matje in de badkamer) wordt geen beslissing genomen. Ik merk nu dat ik geestelijk uitgeput ben van al dat wikken, wegen en niet serieus genomen worden. En dat weinig meer voor hem lijk voelen. Hij zegt dat ik van een mug een olifant maak en vindt dat ik preek.
Ook als ik na een ruzie even alleen wil zijn, blijft hij op de deur bonken en zegt dat hij erin wil. Hij heeft me ook eens 90 keer (!!) gebeld toen ik weg was gegaan van huis om bij een vriendin bij te komen van en te praten over een ruzie.
Ik ben bang dat mijn dochter schade zal onder inden als ik wegga. Maar ook als ik blijf. Maar op deze manier zal ik niet gelukkig zijn. Zal
relathietherapie een uitweg kunnen bieden? Ook hier wil hij al jaren niet aan maar nu heeft hij gezegd,okee. Niet overtuigend maar ik wil t wel aanpakken.
Wat moet ik doen?
Iemand tips?
Lizzious
dinsdag 25 maart 2014 13:04
quote:seringetje schreef op 25 maart 2014 @ 10:04:
[...]
Het kan ook gewoon een objectieve beschrijving zijn. Hij is misschien echt een goede vader, ze delen misschien echt veel interesses, maar daarnaast is hij soms een lul. En dat lulgehalte kan misschien te erg zijn om de relatie te willen verderzetten.
Weinig is zwart-wit. Kinderen en volwassenen die emotioneel niet volwassen geworden zijn denken in termen van zwart-wit. Ze hoeft hem heus niet karikaturaal zwart-wit neer te zetten om toch te beslissen om van hem weg te gaan.Dank seringetje, dat bedoel ik dus ook maar niet iedereen kan zich genuanceerd uiten merk ik.
[...]
Het kan ook gewoon een objectieve beschrijving zijn. Hij is misschien echt een goede vader, ze delen misschien echt veel interesses, maar daarnaast is hij soms een lul. En dat lulgehalte kan misschien te erg zijn om de relatie te willen verderzetten.
Weinig is zwart-wit. Kinderen en volwassenen die emotioneel niet volwassen geworden zijn denken in termen van zwart-wit. Ze hoeft hem heus niet karikaturaal zwart-wit neer te zetten om toch te beslissen om van hem weg te gaan.Dank seringetje, dat bedoel ik dus ook maar niet iedereen kan zich genuanceerd uiten merk ik.
dinsdag 25 maart 2014 13:29
Alleen de OP gelezen:
Je vriend is vroeger klein gemaakt. En heeft zich voorgenomen dat hij nooit meer op zijn kop wordt gezeten. Hij zal zich nooit meer klein laten voelen. En dus moet hij domineren om dat te bereiken.
Het is zij keuze om zo met zijn verleden om te gaan. Het is echter jou keuze om daar niet in mee te hoeven gaan. Hij hoeft zich zo niet te gedragen, jij hoeft dit gedrag niet te pikken. Jullie zullen echter allebei moeten leren omgaan met elkaar en hij zal jou moeten leren vertrouwen om jullie relatie te laten werken. maar zolang de hele wereld gek is behalve hijzelf, kun je alleen jezelf veranderen.
Je vriend is vroeger klein gemaakt. En heeft zich voorgenomen dat hij nooit meer op zijn kop wordt gezeten. Hij zal zich nooit meer klein laten voelen. En dus moet hij domineren om dat te bereiken.
Het is zij keuze om zo met zijn verleden om te gaan. Het is echter jou keuze om daar niet in mee te hoeven gaan. Hij hoeft zich zo niet te gedragen, jij hoeft dit gedrag niet te pikken. Jullie zullen echter allebei moeten leren omgaan met elkaar en hij zal jou moeten leren vertrouwen om jullie relatie te laten werken. maar zolang de hele wereld gek is behalve hijzelf, kun je alleen jezelf veranderen.
dinsdag 25 maart 2014 13:40
Ik weet dat ik zelf ook heb bijgedragen aan de scheefgroei. Mijn vader waaide altijd met alle winden mee. Dus er valt voor mij net zoveel te leren.
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
dinsdag 25 maart 2014 13:53
Jullie halen het slechtste in elkaar naar boven:
hij wil niet onderdrukt worden en drijft zijn zin door.
Jij waait met alle winden mee en vind alles prima.
Hij krijgt geen grenzen en dramt dus steeds meer door.
Jij hebt niet geleerd op te komen voor jouw keuzes en schuift dus steeds meer op.
En zo zitten jullie op ramkoers... Want zodra jij opeens denkt:
en nú zet ik mijn hakken in het zand!
Op dat moment denkt hij: godver, ik wordt onderdrukt!
En zet er nog een tandje bij.
En jij zet er dan ook weer een tandje bij
en voor je het weet heeft hij je fysiek iets aangedaan om zijn zin te krijgen.
En dan laat jij het wel uit je hoofd om hem iets in de weg te zetten. En dan zit je in de val.
Vertrouw me maar, ik heb het aan den lijve ondervonden. Zo zal het gaan als jij niet snel verandert, maar ook als hij niet inziet dat hij iets moet gaan doen.
hij wil niet onderdrukt worden en drijft zijn zin door.
Jij waait met alle winden mee en vind alles prima.
Hij krijgt geen grenzen en dramt dus steeds meer door.
Jij hebt niet geleerd op te komen voor jouw keuzes en schuift dus steeds meer op.
En zo zitten jullie op ramkoers... Want zodra jij opeens denkt:
en nú zet ik mijn hakken in het zand!
Op dat moment denkt hij: godver, ik wordt onderdrukt!
En zet er nog een tandje bij.
En jij zet er dan ook weer een tandje bij
en voor je het weet heeft hij je fysiek iets aangedaan om zijn zin te krijgen.
En dan laat jij het wel uit je hoofd om hem iets in de weg te zetten. En dan zit je in de val.
Vertrouw me maar, ik heb het aan den lijve ondervonden. Zo zal het gaan als jij niet snel verandert, maar ook als hij niet inziet dat hij iets moet gaan doen.
dinsdag 25 maart 2014 14:44
quote:lizzious schreef op 25 maart 2014 @ 13:40:
Ik weet dat ik zelf ook heb bijgedragen aan de scheefgroei. Mijn vader waaide altijd met alle winden mee. Dus er valt voor mij net zoveel te leren.
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
Probeer je eerste zin is in zijn situatie om te draaien TO. Mijn vader mishandelde me altijd, dus voor mij valt er ook veel te leren. Waar ik bang voor ben is dat ik weer net zo onderdrukt wordt als vroeger, wanneer ik de confrontatie aanga...
Alleen vraagt iedereen hier zich af of jouw partner wel bereid is om te leren, en of jij nog wel in deze relatie zou moeten zitten. Die keuze moet je zelf maken.
Het voordeel en nadeel van dit forum is dat niemand zo emotioneel met je begaan is dat ze je niet willen kwetsen. Dat klinkt vervelend, maar je krijgt de antwoorden die je om dezelfde reden niet altijd van vrienden en familie krijgt. Anderzijds kennen wij je niet en hebben we geen idee en geen gevoel bij je context. Aan jou de taak de reactie eruit te pikken waar je iets mee kunt en aan jou ook de taak om ondertussen wel eerlijk te blijven tegen jezelf en niet alleen de reacties te lezen die het dichtst bij jouw gewenste waarheid komen.
Dat is niet altijd leuk, maar je vroeg erom
Ik weet dat ik zelf ook heb bijgedragen aan de scheefgroei. Mijn vader waaide altijd met alle winden mee. Dus er valt voor mij net zoveel te leren.
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
Probeer je eerste zin is in zijn situatie om te draaien TO. Mijn vader mishandelde me altijd, dus voor mij valt er ook veel te leren. Waar ik bang voor ben is dat ik weer net zo onderdrukt wordt als vroeger, wanneer ik de confrontatie aanga...
Alleen vraagt iedereen hier zich af of jouw partner wel bereid is om te leren, en of jij nog wel in deze relatie zou moeten zitten. Die keuze moet je zelf maken.
Het voordeel en nadeel van dit forum is dat niemand zo emotioneel met je begaan is dat ze je niet willen kwetsen. Dat klinkt vervelend, maar je krijgt de antwoorden die je om dezelfde reden niet altijd van vrienden en familie krijgt. Anderzijds kennen wij je niet en hebben we geen idee en geen gevoel bij je context. Aan jou de taak de reactie eruit te pikken waar je iets mee kunt en aan jou ook de taak om ondertussen wel eerlijk te blijven tegen jezelf en niet alleen de reacties te lezen die het dichtst bij jouw gewenste waarheid komen.
Dat is niet altijd leuk, maar je vroeg erom
dinsdag 25 maart 2014 14:53
quote:Chartreuse schreef op 25 maart 2014 @ 08:04:
Wat gebeurt er als je, bij het uitblijven van een beslissing, eigenhandig de knoop doorhakt en dat badmatje toch koopt en het gewoon neerlegt?
Ik herken vooral jouw kant, die van de harmonieuze jeugd en geen weg weten met een conflict wegens gebrek aan ervaring. Mijn partner is echter opgegroeid in Passief-Agressief City. Zijn familie heeft het uitgevonden.
Ik heb ook jarenlang geaaid en gekroeld en vouwen weggestreken nog voor er ook maar een meningsverschil zou kunnen ontstaan. Overal de dialoog over zoeken want door dialoog voorkom je immers ruzie, toch? Nja, soort van.
En dan groeit de relatie scheef. Flink scheef. Zo scheef zelfs dat ik heel goed wist wat mijn wederhelft wilde en geen idee had wat ik wilde.
Kocht ik op een mooie dag in een opwelling dat badmatje dat IK prachtig vond. Waarvan ik wist dat hij het niets vond. Toch neergelegd, onderwijl in mezelf herhalend "ik woon hier óók, ik woon hier óók". En hij vond het inderdaad niks. Maar ik liet geen ruimte voor discussie of conflict. Ik had het gezien, mooi gevonden, gekocht en neergelegd. Mijn reactie op zijn afkeuring:"jammer joh. Ik vind het prachtig. " en dat was dat. De hemel viel niet op mijn kop en de hut ontplofte niet.
Natuurlijk bleef het niet zo soepel lopen, maar het bleek een gewoonte waar we allebei in vastgeroest zaten en die hij niet zag en al helemaal niet wilde veranderen. Waarom ook, hij kreeg immers zijn zin.Vooral dat laatste, het (h)erkennen van patronen en die willen doorbreken, is relatietherapie daar niet voor? Als het gedrag van je man nog zo bepaald wordt door zijn jeugd, lijkt therapie me sowieso op z'n plaats.
Wat gebeurt er als je, bij het uitblijven van een beslissing, eigenhandig de knoop doorhakt en dat badmatje toch koopt en het gewoon neerlegt?
Ik herken vooral jouw kant, die van de harmonieuze jeugd en geen weg weten met een conflict wegens gebrek aan ervaring. Mijn partner is echter opgegroeid in Passief-Agressief City. Zijn familie heeft het uitgevonden.
Ik heb ook jarenlang geaaid en gekroeld en vouwen weggestreken nog voor er ook maar een meningsverschil zou kunnen ontstaan. Overal de dialoog over zoeken want door dialoog voorkom je immers ruzie, toch? Nja, soort van.
En dan groeit de relatie scheef. Flink scheef. Zo scheef zelfs dat ik heel goed wist wat mijn wederhelft wilde en geen idee had wat ik wilde.
Kocht ik op een mooie dag in een opwelling dat badmatje dat IK prachtig vond. Waarvan ik wist dat hij het niets vond. Toch neergelegd, onderwijl in mezelf herhalend "ik woon hier óók, ik woon hier óók". En hij vond het inderdaad niks. Maar ik liet geen ruimte voor discussie of conflict. Ik had het gezien, mooi gevonden, gekocht en neergelegd. Mijn reactie op zijn afkeuring:"jammer joh. Ik vind het prachtig. " en dat was dat. De hemel viel niet op mijn kop en de hut ontplofte niet.
Natuurlijk bleef het niet zo soepel lopen, maar het bleek een gewoonte waar we allebei in vastgeroest zaten en die hij niet zag en al helemaal niet wilde veranderen. Waarom ook, hij kreeg immers zijn zin.Vooral dat laatste, het (h)erkennen van patronen en die willen doorbreken, is relatietherapie daar niet voor? Als het gedrag van je man nog zo bepaald wordt door zijn jeugd, lijkt therapie me sowieso op z'n plaats.
Later is nu
dinsdag 25 maart 2014 17:08
quote:BellatrixVanDetta schreef op 25 maart 2014 @ 16:52:
Pinkie, goede vraag.
Wij zeggen weer eens niet wat de TO wil horen.
Die zien we niet meer terug.Ergens begrijp ik het ook nog. Als ze toegeeft dat haar vent zich als een hufter gedraagt, geeft ze daarmee toe dat haar relatie niet zo best is. Dat is heel moeilijk. Maar tegelijkertijd weet ze dat ook wel, anders komt ze hier niet om advies vragen.... Feit is gewoon dat de waarheid soms pijn doet. Maar ja, vraag er dan ook niet naar denk ik dan.
Pinkie, goede vraag.
Wij zeggen weer eens niet wat de TO wil horen.
Die zien we niet meer terug.Ergens begrijp ik het ook nog. Als ze toegeeft dat haar vent zich als een hufter gedraagt, geeft ze daarmee toe dat haar relatie niet zo best is. Dat is heel moeilijk. Maar tegelijkertijd weet ze dat ook wel, anders komt ze hier niet om advies vragen.... Feit is gewoon dat de waarheid soms pijn doet. Maar ja, vraag er dan ook niet naar denk ik dan.
You've got a real problem all right, and a banjo is the only answer!
dinsdag 25 maart 2014 17:11
dinsdag 25 maart 2014 17:19
quote:BellatrixVanDetta schreef op 25 maart 2014 @ 16:52:
Pinkie, goede vraag.
Wij zeggen weer eens niet wat de TO wil horen.
Die zien we niet meer terug.Daarom wacht ik tegenwoordig af met posten,omdat de ja maar nooit zo lang op zich laat wachten,en als je dat ziet weet je eigenlijk dat het weinig tot geen zin heeft om te posten.
Pinkie, goede vraag.
Wij zeggen weer eens niet wat de TO wil horen.
Die zien we niet meer terug.Daarom wacht ik tegenwoordig af met posten,omdat de ja maar nooit zo lang op zich laat wachten,en als je dat ziet weet je eigenlijk dat het weinig tot geen zin heeft om te posten.
dinsdag 25 maart 2014 17:20
quote:lizzious schreef op 25 maart 2014 @ 13:40:
Ik weet dat ik zelf ook heb bijgedragen aan de scheefgroei. Mijn vader waaide altijd met alle winden mee. Dus er valt voor mij net zoveel te leren.
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
Nee, maar het mag wel. Jij bent dat niet gewend, wel van je man maar niet van jezelf. Jij wil altijd aardig gevonden worden, dus verpak je kritiek ook in een gezellig geparfumeerd gebloemd papiertje. Zodat die ander toch echt niet gekwetst kan worden.
Juist dat gedrag heeft je gebracht waar je nu bent in je huwelijk. En daarom irriteert het je als anderen hun kritiek keihard weten te brengen: je weet namelijk instinctief dat dat jouw zwakke punt is.
Nu kun je wel weer de conflictmijdende weg kiezen, maar je kan het ook zien als een kans om wat te leren. Je man zoekt de nuance helemaal niet: die dondert gewoon als een bulldozer over je heen. Met ons leef je niet samen, met ons heb je geen dochter. Waar het om gaat, is dat je leert voor jezelf op te komen waar het je man betreft. Weer durven jezelf te zijn, zonder die eeuwige redelijkheid en liefheid en het pappen en nathouden om vooral toch maar geen ruzie te krijgen.
Wat als je eens flink tegen je man in gaat en écht voet bij stuk houdt? Je gaat boven op die deurmat staan en zegt: "En nu is het verdomme klaar, die mat blijft liggen waar hij ligt en waag het eens hem nog buiten te leggen". Wat is het ergste dat in jouw ogen dan zou kunnen gebeuren?
Ik weet dat ik zelf ook heb bijgedragen aan de scheefgroei. Mijn vader waaide altijd met alle winden mee. Dus er valt voor mij net zoveel te leren.
Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Ben inmiddels wel een neetje moedeloos geworden op dit forum van termen als: 'topvader heb je uitgekozen!' Etc.
van die opmerkingen die mensen willen maken om te steken en een al bestaand schuldgevoel te vergroten, maar waar niets opbouwends in zit.
kritiek hoeft toch niet onaardig gebracht te worden?
Nee, maar het mag wel. Jij bent dat niet gewend, wel van je man maar niet van jezelf. Jij wil altijd aardig gevonden worden, dus verpak je kritiek ook in een gezellig geparfumeerd gebloemd papiertje. Zodat die ander toch echt niet gekwetst kan worden.
Juist dat gedrag heeft je gebracht waar je nu bent in je huwelijk. En daarom irriteert het je als anderen hun kritiek keihard weten te brengen: je weet namelijk instinctief dat dat jouw zwakke punt is.
Nu kun je wel weer de conflictmijdende weg kiezen, maar je kan het ook zien als een kans om wat te leren. Je man zoekt de nuance helemaal niet: die dondert gewoon als een bulldozer over je heen. Met ons leef je niet samen, met ons heb je geen dochter. Waar het om gaat, is dat je leert voor jezelf op te komen waar het je man betreft. Weer durven jezelf te zijn, zonder die eeuwige redelijkheid en liefheid en het pappen en nathouden om vooral toch maar geen ruzie te krijgen.
Wat als je eens flink tegen je man in gaat en écht voet bij stuk houdt? Je gaat boven op die deurmat staan en zegt: "En nu is het verdomme klaar, die mat blijft liggen waar hij ligt en waag het eens hem nog buiten te leggen". Wat is het ergste dat in jouw ogen dan zou kunnen gebeuren?
Ga in therapie!
dinsdag 25 maart 2014 17:26
quote:dubiootje schreef op 25 maart 2014 @ 17:20:
[...]
Nee, maar het mag wel. Jij bent dat niet gewend, wel van je man maar niet van jezelf. Jij wil altijd aardig gevonden worden, dus verpak je kritiek ook in een gezellig geparfumeerd gebloemd papiertje. Zodat die ander toch echt niet gekwetst kan worden.
Juist dat gedrag heeft je gebracht waar je nu bent in je huwelijk. En daarom irriteert het je als anderen hun kritiek keihard weten te brengen: je weet namelijk instinctief dat dat jouw zwakke punt is.
Nu kun je wel weer de conflictmijdende weg kiezen, maar je kan het ook zien als een kans om wat te leren. Je man zoekt de nuance helemaal niet: die dondert gewoon als een bulldozer over je heen. Met ons leef je niet samen, met ons heb je geen dochter. Waar het om gaat, is dat je leert voor jezelf op te komen waar het je man betreft. Weer durven jezelf te zijn, zonder die eeuwige redelijkheid en liefheid en het pappen en nathouden om vooral toch maar geen ruzie te krijgen.
Wat als je eens flink tegen je man in gaat en écht voet bij stuk houdt? Je gaat boven op die deurmat staan en zegt: "En nu is het verdomme klaar, die mat blijft liggen waar hij ligt en waag het eens hem nog buiten te leggen". Wat is het ergste dat in jouw ogen dan zou kunnen gebeuren?Mooie post Dubio
[...]
Nee, maar het mag wel. Jij bent dat niet gewend, wel van je man maar niet van jezelf. Jij wil altijd aardig gevonden worden, dus verpak je kritiek ook in een gezellig geparfumeerd gebloemd papiertje. Zodat die ander toch echt niet gekwetst kan worden.
Juist dat gedrag heeft je gebracht waar je nu bent in je huwelijk. En daarom irriteert het je als anderen hun kritiek keihard weten te brengen: je weet namelijk instinctief dat dat jouw zwakke punt is.
Nu kun je wel weer de conflictmijdende weg kiezen, maar je kan het ook zien als een kans om wat te leren. Je man zoekt de nuance helemaal niet: die dondert gewoon als een bulldozer over je heen. Met ons leef je niet samen, met ons heb je geen dochter. Waar het om gaat, is dat je leert voor jezelf op te komen waar het je man betreft. Weer durven jezelf te zijn, zonder die eeuwige redelijkheid en liefheid en het pappen en nathouden om vooral toch maar geen ruzie te krijgen.
Wat als je eens flink tegen je man in gaat en écht voet bij stuk houdt? Je gaat boven op die deurmat staan en zegt: "En nu is het verdomme klaar, die mat blijft liggen waar hij ligt en waag het eens hem nog buiten te leggen". Wat is het ergste dat in jouw ogen dan zou kunnen gebeuren?Mooie post Dubio
dinsdag 25 maart 2014 19:40
Mijn post van eerder vandaag was crosspost met die van jou vlak daarvoor (mobiel typ ik niet zo vlot). Jouw situatie lijkt me wat pittiger dan de mijne, maar tegelijkertijd vraag ik me af hoe dicht ik bij jouw situatie ben geweest.
Mijn man heeft een karakterverandering ondergaan a.g.v. een TIA, dat maakt het noodzakelijker dan ooit voor mij om mijn poot stijf te houden. Doe ik dat niet, dan heb ik er een kind bij namelijk.
Maar dit zinnetje van jou viel me op:quote:Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Zoals jij geconditioneerd bent in het vermijden van conflicten in deze relatie, zo geconditioneerd kan je partner natuurlijk ook worden in het rekening houden met jóu. Wat ik daarmee bedoel is dat iedere verandering waar de ander niet op zit te wachten weerstand oproept. Maar des te vaker de ander mèrkt dat de hemel niet op zijn kop valt als de ander ook een stem heeft, des te meer die weerstand zal afnemen.
Is dat een leuk proces? Natuurlijk niet.
Is het makkelijk? Ook niet.
Is het persé een goed idee? Nope.
Maar het is wèl iets dat jij kunt doen zonder zijn medewerking. Iets waar jij van kunt leren (voor jezelf opkomen bijvoorbeeld). Het heft in eigen handen nemen. Hij kan meedoen en dan kan het weer leuk en gezellig worden. Hij kan zijn hakken in het zand laten staan en dan verbetert de boel niet. Maar hoeveel erger kan het worden dan nu, waarin je leven conflictvrij is maar je ook nul zeggenschap hebt over je eigen leven?
Mijn man heeft een karakterverandering ondergaan a.g.v. een TIA, dat maakt het noodzakelijker dan ooit voor mij om mijn poot stijf te houden. Doe ik dat niet, dan heb ik er een kind bij namelijk.
Maar dit zinnetje van jou viel me op:quote:Waar ik bang voor ben is denk ik de steeds weer terugkerende confrontaties die hiermee gepaard gaan.
Zoals jij geconditioneerd bent in het vermijden van conflicten in deze relatie, zo geconditioneerd kan je partner natuurlijk ook worden in het rekening houden met jóu. Wat ik daarmee bedoel is dat iedere verandering waar de ander niet op zit te wachten weerstand oproept. Maar des te vaker de ander mèrkt dat de hemel niet op zijn kop valt als de ander ook een stem heeft, des te meer die weerstand zal afnemen.
Is dat een leuk proces? Natuurlijk niet.
Is het makkelijk? Ook niet.
Is het persé een goed idee? Nope.
Maar het is wèl iets dat jij kunt doen zonder zijn medewerking. Iets waar jij van kunt leren (voor jezelf opkomen bijvoorbeeld). Het heft in eigen handen nemen. Hij kan meedoen en dan kan het weer leuk en gezellig worden. Hij kan zijn hakken in het zand laten staan en dan verbetert de boel niet. Maar hoeveel erger kan het worden dan nu, waarin je leven conflictvrij is maar je ook nul zeggenschap hebt over je eigen leven?
dinsdag 25 maart 2014 21:03
TS, ik heb een leestip voor je: The Verbally Abusive Relationship van Patricia Evans. Allemaal van dit soort dingetjes waarvan je dacht dat alleen die van jou dat deed.
Dit soort geestelijke druk en inperking wordt daarin beschreven. In het kort draait het allemaal over dominantie. Het lijkt niks, zo'n badmat, maar als je een heleboel van dit soort dingen naast elkaar legt dan zie je het patroon: hij wil jou dingen opleggen en claimen. 90x bellen? Je aandacht claimen. Op de deur bonken als je met rust gelaten wil worden? Je rust claimen. Alles inrichten? De ruimte claimen. Eindeloos doorzemelen over de kleinste dingen? Jouw standpunt verdringen.
Mijn ex had dit heel sterk. Op het laatst mocht ik zelfs geen gedachten meer van mezelf hebben ("Waar denk je aan?" kan dan ineens een hele enge vraag zijn...). Er werd nooit direct gezegd dat dit of dat niet mocht, maar het werd gewoon onmogelijk gemaakt door precies die eindeloze zemeldiscussies die jij beschrijft.
Toen hij uiteindelijk wegging kwam hij nog één keer langs in onze woning...en kon er prompt niet mee omgaan dat ik een tafelornamentje had gekocht. "Waarom is ALLES hier veranderd?!" Het werd terstond van tafel gegraaid en in de keuken neergedonderd en in brand gestoken. Zo belangrijk is dat dus voor dit soort mannen. Voor het geval dat je denkt dat jij gek bent...
Dit soort geestelijke druk en inperking wordt daarin beschreven. In het kort draait het allemaal over dominantie. Het lijkt niks, zo'n badmat, maar als je een heleboel van dit soort dingen naast elkaar legt dan zie je het patroon: hij wil jou dingen opleggen en claimen. 90x bellen? Je aandacht claimen. Op de deur bonken als je met rust gelaten wil worden? Je rust claimen. Alles inrichten? De ruimte claimen. Eindeloos doorzemelen over de kleinste dingen? Jouw standpunt verdringen.
Mijn ex had dit heel sterk. Op het laatst mocht ik zelfs geen gedachten meer van mezelf hebben ("Waar denk je aan?" kan dan ineens een hele enge vraag zijn...). Er werd nooit direct gezegd dat dit of dat niet mocht, maar het werd gewoon onmogelijk gemaakt door precies die eindeloze zemeldiscussies die jij beschrijft.
Toen hij uiteindelijk wegging kwam hij nog één keer langs in onze woning...en kon er prompt niet mee omgaan dat ik een tafelornamentje had gekocht. "Waarom is ALLES hier veranderd?!" Het werd terstond van tafel gegraaid en in de keuken neergedonderd en in brand gestoken. Zo belangrijk is dat dus voor dit soort mannen. Voor het geval dat je denkt dat jij gek bent...
woensdag 26 maart 2014 00:15
ik heb inmiddels.vaak bedankt voor de reacties. Uit de grond van mijn hart. En natuurlijk wil ik meningen horen, ook al doen die soms pijn, anders had ik niks gepost en was ik allang weggeweest. Het "wij" gevoel is op dit forum heel belangrijk blijkt. Elkaar supporten en lekker aandikken. dat kan, als je anoniem bent en is blujkbaar nodig. Nog steeds begrijp io noet waarom. Er zijn een aantal inhoudelijke reacties binnengekomen waar ik veel aan heb.
En nog steeds ben ik het er niet mee eens dat je alleen knopen kunt doorhakken en standvastig kunt zijn als je hard, onaardig en ongenuanceerd bent. Recht voor zijn raap kan nog steeds met respect naar elkaar. Ook op een forum. Maar dat vereist ook een bepaald intelligentie niveau. En dat dit een mening/eigenschap is die ik heb wat me nu mijn relatie kost, is appels met peren vergelijken en te kort door de bocht.
Maar ik ben een stuk verder. Weet wat ik nodig heb. De mensen die wel empatisch en gericht konden reageren, begrijpen hoe moeilijk het is om een knoop door te hakken in deze situatie. Daarin krijg je geen tweede kans, zoiets doe je weloverwogen en maar 1 keer.
Ik heb alles over voor mijn dochtertje. Ook mijn eigen geluk. Maar juist datgene is het, waar zij veel waarde aan zal hechten. Dus dat maakt het heel dubbel.
nogmaals dank voor de opbouwende kritiek.
En nog steeds ben ik het er niet mee eens dat je alleen knopen kunt doorhakken en standvastig kunt zijn als je hard, onaardig en ongenuanceerd bent. Recht voor zijn raap kan nog steeds met respect naar elkaar. Ook op een forum. Maar dat vereist ook een bepaald intelligentie niveau. En dat dit een mening/eigenschap is die ik heb wat me nu mijn relatie kost, is appels met peren vergelijken en te kort door de bocht.
Maar ik ben een stuk verder. Weet wat ik nodig heb. De mensen die wel empatisch en gericht konden reageren, begrijpen hoe moeilijk het is om een knoop door te hakken in deze situatie. Daarin krijg je geen tweede kans, zoiets doe je weloverwogen en maar 1 keer.
Ik heb alles over voor mijn dochtertje. Ook mijn eigen geluk. Maar juist datgene is het, waar zij veel waarde aan zal hechten. Dus dat maakt het heel dubbel.
nogmaals dank voor de opbouwende kritiek.
