Man zegt dat hij me zal haten als we uit elkaar gaan

Hoi allemaal,

Een nieuw topic van mij na een tijd radiostilte waarin er veel is gebeurd. Nadat ik begin dit jaar ontdekte dat ik jaloers was op een collega die ging scheiden, erg geschrokken van mijn eigen gevoelens daarbij, ben ik gaan onderzoeken waar dat gevoel vandaan kwam. Het bleek dat ik al tijden teleurgesteld ben in mijn man en wat hij voor me is. Daar heb ik toen met hem over gesproken, want hij werkte erg weinig en deed ook weinig in huis en met onze dochter omdat het kleine beetje werk hem al uitputte. Toen hebben we samen besloten dat hij helemaal zou stoppen met werken en zich zou storten op het huishouden en het vaderschap, en dat ik dan een dag extra kon werken zodat we de gemiste inkomsten van zijn parttimebaan op die manier konden opvangen. So far so good. Ik merkte alleen hoe langer hoe meer dat het mij toch niet lekker zat. In plaats van zijn nieuwe rol met glans te vervullen, brengt hij de meeste dagen binnenshuis door, voor de tv. Het huishouden is nog nooit zo verslonst geweest. Ik klaagde hier eerst niet over want hij is al 'on edge' zoals het is; elke dag wil hij horen hoe goed hij het doet en waardering voor alles wat hij doet, en hij spreekt uit hoe zwaar hij het vindt. Op een gegeven moment dacht ik: man ik geef je een schop onder je hol, ik doe alles zodat jij kunt doen waar je je prettig bij voelt en alsnog krijg ik dit.

Tegelijkertijd heeft hij vooralsnog weinig ondernomen om buitenshuis te komen, zodat ik het huis eens voor mezelf heb. Ik ben al jaren niet een avond alleen thuis geweest. Als ik aangeef dat ik graag zou willen dat hij eens wat vaker bij mensen langsgaat (hij heeft niet veel vrienden) of een hobby zoekt, dan zegt hij: daar heb ik geen behoefte aan. Nee, het punt is dat ík daar behoefte aan heb. Hij verstikt me en ik begrijp nu ook van mezelf waarom ik al jaren zo veel weg van huis ben. Het is vluchtgedrag, ook voor zijn controledrang. Ik heb de afgelopen tijd heel veel nagedacht over waarom ik nu zo op hem reageer en ik ben tot de conclusie gekomen dat het tussen ons in de basis niet werkt. Wat hij ook doet, hij blijft maar bevestiging vragen van mij - omdat hij ook weinig anderen heeft - en ik blijf vluchtgedrag vertonen. Ik snap nu ook waarom ik steeds verliefd word op anderen (verliefdheden waar ik niks mee doe trouwens) en me suf fantaseer over een plek voor mezelf.

Ik heb nu tegen hem gezegd dat ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan. Ik geloof daar heilig in; we zijn niet goed voor elkaar. Ik voel me constant verstikt, letterlijk alsof iemand de lucht uit mijn longen perst, en hij komt constant aandacht en bevestiging tekort. Maar toen ik dat tegen hem zei, gebeurde wat er wel eerder is gebeurd als ik hem tijdelijk of voorgoed dreigde te verlaten. (Dit is namelijk wel eerder gebeurd in onze jaren samen, al zie ik nu pas hoe serieus ik het toentertijd meende; ik heb heel lang mijn eigen gevoelens genegeerd en dat neem ik mezelf erg kwalijk.) Anyway hij reageerde hevig emotioneel op een manier die mij heel veel pijn doet. Zei dat hij niets om voor te leven had als ik er niet was, dat hij dan weleens onvoorspelbare dingen zou kunnen gaan doen, dat hij geen succesvol co-ouderschap voor zich ziet omdat hij me gaat haten als ik hem verlaat, dat hij dan via onze dochter gaat proberen informatie los te peuteren over hoe mijn leven eruitziet en haar tegen me op zal zetten. Hij zegt dat hij deze dingen zegt vanuit de stress en angst, maar zelfs dan vind ik het onbegrijpelijk.

En nu zie ik dus ook hoe dit in het verleden net zo is geweest. Steeds als ik bij hem weg wilde, wat ik dus wel degelijk heb gewild, reageerde hij zo en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem die pijn aan te doen. Het gekke is dat ik het gevoel heb dat ik het nu wél kan. Ik weet niet waar dat in zit, ik denk vooral doordat ik zo veel heb nagedacht en inzie hoe niet goed wij voor elkaar zijn. Alle dingen waar ik ooit tegenaan ben gelopen in mijn relatie met hem, begrijp ik nu. Alle dingen die ik heb gedaan die niet netjes of niet goed waren - zoals een emotionele affaire - ook. Ik zie de liefde die er tussen ons is als een basis om een goed co-ouderschap op te bouwen. Hij zegt dus dat hij dat absoluut niet wil en dat zijn gevoel voor mij zo diep zit dat als ik wegval, er niets meer voor hem is. Ik weet echt niet wat ik daarmee moet.

Bedankt alvast voor het lezen, voor het reageren. Alle soorten reacties zijn welkom. Ik ben allang op het punt dat ik mijn eigen rol in het fucked up geheel onder ogen durf te zien. Ik voel me toch al enorm schuldig. Tegelijkertijd bruis ik van de energie als ik denk aan de situatie over een jaar bijvoorbeeld. Daardoor weet ik dat dit goed voelt voor mij, hoe slecht het nu ook voelt.

Ksenija schreef: ↑

19-06-2017 09:33

Ik heb alleen een snelle blik geworpen, maar kan het niet zo zijn dat dit komt omdat hij niet meer werkt?! Dat beïnvloed alles, zeker als hij altijd gewerkt heeft. Dan ga je mekaar ook benauwen en geïrriteerd verdrag vertonen.

Voor mij was het in elk geval voor die tijd ook al zo. Het werk dat hij deed was tijdens werkuren van mij, dus het maakte geen verschil qua ruimte die ik heb in huis. Wat me vooral zo stoort is dat afhankelijke. En het feit dat ik weinig goed kan doen, of in elk geval dat hij heel veel waardering vraagt maar andersom niet veel teruggeeft. In de tijd dat ik nog de helft van het huishouden deed, kreeg ik commentaar op de manier waarop ik dat deed. Nu krijg ik van hem te horen dat ik er weinig ben voor de kinderen en dat ik weinig aandacht heb voor hem. Het is altijd iets en altijd focus op het negatieve.

Nu onlangs hadden we een gesprek over wat we allebei graag willen en nodig hebben in onze relatie, waaruit voortkwam dat hij huisvader werd. Ik heb toen aangegeven dat ik veel behoefte heb aan vrijheid om dingen te doen en niet constant verantwoording wil afleggen als ik bijvoorbeeld een uur later thuiskom dan verwacht, als er geen duidelijke praktische reden is om op een bepaald tijdstip thuis te zijn. Sindsdien benadrukt hij steeds: ik geef jou veel vrijheid. Ik zie nu in dat dat een egocentrische benadering is van hem alsof het niet evenredig is, terwijl het dat wel is en misschien zelfs nog meer vanuit mij dan vanuit hem. Ik geef hem de vrijheid om niet te werken. Dat vind ik niet erg, maar wat ik wel erg vind, is dat er vervolgens alsnog gezeur van komt en dat hij op een bepaalde manier in de slachtofferrol kruipt.

Waar ik echter vooral van ben geschrokken is zijn reactie op mijn wens om er een punt achter te zetten. Ik zou niet eens samen willen zijn met iemand die niet met mij wil zijn, maar nog los daarvan: dreigen met 'gekke dingen' (ik denk dan meteen aan het ergste) en zeggen dat hij me gaat haten, dat maakt me bang en verdrietig.

-jolijn- schreef: ↑

19-06-2017 09:44

Zorg dat hij weer aan het werk gaat en dan pas uit elkaar, anders verlies je je kind en kun je 12 jaar alimentatie aan hem betalen. Dan kan hij vervolgens 12 jaar lang niet aan de bak komen en heeft hij 24 uur per dag om jou het leven zuur te maken.

Zou het echt zo werken denk je? Dat lijkt me toch sterk. Ik heb haar net zoveel te bieden als hij, we kunnen het ouderschap eerlijk verdelen. Dan heeft hij ook tijd om te werken, op z'n minst halve weken. Iets van alimentatie betalen vind ik trouwens niet erg. We zijn ook getrouwd in gemeenschap van goederen waardoor ik straks de helft van zijn studieschuld zou krijgen omdat hij zijn studie niet heeft afgemaakt, terwijl hij de helft van de overwaarde van ons huis meekrijgt. Ik lever er sowieso behoorlijk op in en weet je: ik vind het best. Ik ga niet blijven om een luxe leventje te leiden waarin ik niet gelukkig ben.

Frizz schreef: ↑

19-06-2017 09:48

Poeh. Hoe konden jullie nou overeenkomen dat hij zou stoppen met werken? Natuurlijk maakt hem dat alleen maar passiever. Sleep hem mee naar de huisarts. Ik ben bang dat je 10-0 achterstaat met een ex zonder eigen inkomen en alle tijd voor kind.

Hij gaf aan dat hij dacht dat het hem gelukkiger zou maken. Met het werk erbij kon hij geen leuke vader zijn. Nu zegt hij trouwens dat het lage energieniveau komt door alle veranderingen en stress en dat het wel beter zal worden. Ik weet het allemaal niet meer.

patchouli_ schreef: ↑

19-06-2017 10:12

Aan relatiegesprekken gedacht? Niet om het weer goed te maken, maar om goed uit elkaar te gaan?
Hij chanteert je emotioneel, en daar wordt niemand gelukkiger van. Hij ook niet. Bovendien is hij nu ook niet gelukkig. Wellicht kunnen gesprekken hem het inzicht geven dat uit elkaar gaan hem ook weer kansen geeft om opnieuw gelukkig te worden.

Jullie hebben samen een dochter, voor haar moet je het goed regelen. Zijn gedreig het over haar rug te zullen doen is niet acceptabel. Ik zou hier echt hulp bij zoeken.

Dankjewel. Ik ben het met je eens dat het beter is om professionele hulp te zoeken. Dat willen we ook allebei, alleen voor hem is het idee erachter dat we dan weer dichter bij elkaar kunnen komen. Ik wil juist wat jij zegt: goed uit elkaar gaan.

Vind je dat wat hij doet dreigen is? Hij zegt namelijk zelf dat hij het niet zo bedoelt maar dat hij het echt zo voelt.

BeenThereTrice schreef: ↑

19-06-2017 10:01

Dat gedoe met je man, dat is even door de zure appel heen bijten. Je hebt je besluit genomen, voorziet een zonnige toekomst. Juist door je beschrijving is dat reden temeer om bij hem weg te gaan. Goed dat je het allemaal zo helder ziet.

Voor mij is dat inderdaad zo. Als ik het met andere mensen erover heb of voor mezelf bedenk, dan zie ik het heel zonnig. In gesprekken met hem is dat wel anders. Ik maak me ook wel zorgen over hoe het met hem zal gaan. Volgens mij is het beter als hij iemand vindt die meer bij hem past, maar zelf ziet hij het niet en hij klampt zich aan mij vast.

Ana_Isabel_ schreef: ↑

19-06-2017 10:20

Misschien heel gek van mij gedacht hoor, maar zou die man niet gewoon ontzettend veel van jou houden? Natuurlijk is het leven wat jullie nu op deze manier leiden niet goed en zeker niet leuk, maar als je nog een pietsie gevoel voor hem hebt, geef hem dan nog 1 kans. Je hebt hem nu wakker geschudt. Als je het al niet voor jullie beiden doet, dan wel voor jullie dochter, zodat je haar altijd eerlijk kunt zeggen dat je er alles aan gedaan hebt om het huwelijk te laten slagen. Ik zou eisen dat hij langs de huisarts gaat ten eerste en daarna relatie therapie. Jullie zijn elkaar duidelijk kwijtgeraakt onderweg.

Sterkte.

Ik geloof ook dat hij ontzettend veel van me houdt. Heck, ik hou zelfs ontzettend veel van hem. Dat is absoluut niet het probleem. Je kunt heel veel van elkaar houden en toch niet een goede match zijn op de lange termijn. Of ben ik nou gek? Dit is een serieuze vraag; ik vind het onwijs moeilijk te bepalen of ik nu degene ben die het niet op een rijtje heeft, of hij. Of allebei?