Relaties
alle pijlers
Is onze relatie zo slecht?
woensdag 28 juni 2017 09:50
Goedemorgen allemaal,
Ik hoop dat het niet een te lang verhaal wordt, maar ik wil het graag met jullie delen om wat meningen te horen.
Momenteel proberen mijn man en ik net uit een vrij grote relatiecrisis te komen, we willen elkaar beiden niet kwijtraken, maar willen er vooral uitkomen omwille van ons kindje (dat is voor mij de voornaamste reden, als zij er niet was had ik vermoedelijk de handdoek al in de ring gegooid).
Bij ons beiden is het gevoel voor elkaar een stuk minder. Mijn man omschrijft het als dat hij niet meer verliefd is, ik omschrijf het voor mezelf dat ik minder het 'houden van' gevoel op kan roepen en me vooral op fysiek vlak helemaal geblokkeerd voel.
We zijn 11 jaar samen, waarvan het eerste jaar fantastisch was. Daarna was de relatie ook nog goed met af en toe zijn ups en downs. Pas de laatste 3/4 jaar lijkt de klad er in te zitten.
Mijn probleem binnen deze relatie is dat mijn man mij vaak, op onverwachte momenten, erg lomp of bot behandeld. Hij maakt uit het niets erg kwetsende opmerkingen over mij of mijn familie. Ook toont hij amper emotie. Ik kan niet aan hem zien of hij blij is of verdrietig. Bij onze bruiloft kon er geen lachje vanaf, maar ook bij de geboorte van onze dochter was hij erg op de vlakte. Hij lijkt erg vaak chagrijnig en stil te zijn, is nergens enthousiast over als het gaat om
mij of onze relatie. Gelukkig is hij met/tegen onze dochter wel enthousiast en lief. Hij neemt nergens initiatief in (bijvoorbeeld het verzinnen van iets leuks, een cadeautje voor mij kopen als ik jarig ben of bij een mijlpaal). Ik voel me behoorlijk eenzaam in onze relatie, en onveilig, omdat ik niet weet wanneer er weer een volgende lompe of kwetsende opmerking gaat komen en ik hem bijna altijd met een chagrijnig gezicht, kortaf tegen mij zie doen. Als ik dit met hem bespreek (de kwetsende opmerkingen) heeft hij soms spijt, maar vaak zegt hij ook dat hij het niet snapt en vindt dat ik overdrijf. Ook op seksueel gebied ben ik helemaal dicht geklapt. Ik kan er niet meer goed tegen als hij me aanraakt. Strelen op mijn rug gaat nog, maar als hij zijn handen bijv op mijn borsten legt dan voel ik me vies, moet ik bijna huilen. Ook zoenen staat me tegen.
Dit komt ook doordat ik mezelf onzeker voel over mijn lichaam omdat hij daar opmerkingen over gemaakt heeft (dat ik weinig spieren heb en voornamelijk vet oa). Mensen in mijn omgeving zeggen vaak dat hij bot is, ook tegen vrienden en collega's doet hij lomp en daar hij heeft hij 'schijt' aan(maakt kwetsende opmerkingen, doet stoer, toont geen interesse, denkt alleen aan zichzelf).
Mijn man zegt dat hij zijn gevoelens kwijt is geraakt doordat ik weinig initiatief neem om hem te knuffelen en doordat ik vaak boos ben geworden en een conflict ben gestart (zo ziet hij het) nadat hij kwetsende opmerkingen heeft gemaakt. Hij is de conflicten beu en die halen zijn gevoel weg.
We hebben samen afgesproken er weer voor te gaan en ik wil me er echt volledig voor geven maar mijn gevoel is helemaal weg en ik voel me verdrietig en ongelukkig. Ik weet dat dit terug kan komen, maar voor mijn gevoel heb ik hem al (te?)veel kansen gegeven en voel ik me moedeloos. Voor mijn dochter wil ik er voor gaan..
Ik hoop dat het niet een te lang verhaal wordt, maar ik wil het graag met jullie delen om wat meningen te horen.
Momenteel proberen mijn man en ik net uit een vrij grote relatiecrisis te komen, we willen elkaar beiden niet kwijtraken, maar willen er vooral uitkomen omwille van ons kindje (dat is voor mij de voornaamste reden, als zij er niet was had ik vermoedelijk de handdoek al in de ring gegooid).
Bij ons beiden is het gevoel voor elkaar een stuk minder. Mijn man omschrijft het als dat hij niet meer verliefd is, ik omschrijf het voor mezelf dat ik minder het 'houden van' gevoel op kan roepen en me vooral op fysiek vlak helemaal geblokkeerd voel.
We zijn 11 jaar samen, waarvan het eerste jaar fantastisch was. Daarna was de relatie ook nog goed met af en toe zijn ups en downs. Pas de laatste 3/4 jaar lijkt de klad er in te zitten.
Mijn probleem binnen deze relatie is dat mijn man mij vaak, op onverwachte momenten, erg lomp of bot behandeld. Hij maakt uit het niets erg kwetsende opmerkingen over mij of mijn familie. Ook toont hij amper emotie. Ik kan niet aan hem zien of hij blij is of verdrietig. Bij onze bruiloft kon er geen lachje vanaf, maar ook bij de geboorte van onze dochter was hij erg op de vlakte. Hij lijkt erg vaak chagrijnig en stil te zijn, is nergens enthousiast over als het gaat om
mij of onze relatie. Gelukkig is hij met/tegen onze dochter wel enthousiast en lief. Hij neemt nergens initiatief in (bijvoorbeeld het verzinnen van iets leuks, een cadeautje voor mij kopen als ik jarig ben of bij een mijlpaal). Ik voel me behoorlijk eenzaam in onze relatie, en onveilig, omdat ik niet weet wanneer er weer een volgende lompe of kwetsende opmerking gaat komen en ik hem bijna altijd met een chagrijnig gezicht, kortaf tegen mij zie doen. Als ik dit met hem bespreek (de kwetsende opmerkingen) heeft hij soms spijt, maar vaak zegt hij ook dat hij het niet snapt en vindt dat ik overdrijf. Ook op seksueel gebied ben ik helemaal dicht geklapt. Ik kan er niet meer goed tegen als hij me aanraakt. Strelen op mijn rug gaat nog, maar als hij zijn handen bijv op mijn borsten legt dan voel ik me vies, moet ik bijna huilen. Ook zoenen staat me tegen.
Dit komt ook doordat ik mezelf onzeker voel over mijn lichaam omdat hij daar opmerkingen over gemaakt heeft (dat ik weinig spieren heb en voornamelijk vet oa). Mensen in mijn omgeving zeggen vaak dat hij bot is, ook tegen vrienden en collega's doet hij lomp en daar hij heeft hij 'schijt' aan(maakt kwetsende opmerkingen, doet stoer, toont geen interesse, denkt alleen aan zichzelf).
Mijn man zegt dat hij zijn gevoelens kwijt is geraakt doordat ik weinig initiatief neem om hem te knuffelen en doordat ik vaak boos ben geworden en een conflict ben gestart (zo ziet hij het) nadat hij kwetsende opmerkingen heeft gemaakt. Hij is de conflicten beu en die halen zijn gevoel weg.
We hebben samen afgesproken er weer voor te gaan en ik wil me er echt volledig voor geven maar mijn gevoel is helemaal weg en ik voel me verdrietig en ongelukkig. Ik weet dat dit terug kan komen, maar voor mijn gevoel heb ik hem al (te?)veel kansen gegeven en voel ik me moedeloos. Voor mijn dochter wil ik er voor gaan..
woensdag 28 juni 2017 09:55
Zo te horen gaat deze relatie van beide kanten geen stand houden, persoonlijk denk ik dat het het beste is om te proberen op een goede en fatsoenlijke manier uit elkaar te gaan (dat kan soms even duren en heeft natuurlijk ook tijd nodig), kan namelijk geen goed voorbeeld voor je dochter zijn dat mama en papa elkaar beu zijn.
Dan liever apart gelukkig dan samen ongelukkig.
Dit zeg ik als kind van gescheiden ouders, ik zie dat ze nu veel gelukkiger zijn met allebei een andere partner maar ook nog steeds heel goed met elkaar door 1 deur kunnen.
Dan liever apart gelukkig dan samen ongelukkig.
Dit zeg ik als kind van gescheiden ouders, ik zie dat ze nu veel gelukkiger zijn met allebei een andere partner maar ook nog steeds heel goed met elkaar door 1 deur kunnen.
woensdag 28 juni 2017 09:59
In dit geval zou ik dat zelfs niet meer doen maar uit elkaar gaan.
TO, waarom heb je ooit voor deze zak van een vent gekozen?!? En dan ook nog een kind bij nemen?
Hij was al zo (kon geen lachje van af op jullie huwelijk), en dat is waarschijnlijk erger geworden.
Waarom heb je zo'n laag zelfbeeld dat je genoegen neemt met zo'n lot uit de loterij?
woensdag 28 juni 2017 10:03
Dat kwam ook bij mij op, maar ja, wat moet TO daar mee? Ze ís met hem getrouwd en heeft wèl een kind met hem.Taralina schreef: ↑28-06-2017 09:59In dit geval zou ik dat zelfs niet meer doen maar uit elkaar gaan.
TO, waarom heb je ooit voor deze zak van een vent gekozen?!? En dan ook nog een kind bij nemen?
Hij was al zo (kon geen lachje van af op jullie huwelijk), en dat is waarschijnlijk erger geworden.
Waarom heb je zo'n laag zelfbeeld dat je genoegen neemt met zo'n lot uit de loterij?
woensdag 28 juni 2017 10:18
Relatietherapie hebben we ook veel als optie besproken en daar staan we beiden open voor. Het was zelfs zover dat ik een plek had gevonden waar ik wel heen zou willen gaan maar dat leek man niets (we moeten er wel allebei een goed gevoel bij hebben).
Hij heeft uiteraard ook hele goede eigenschappen, waar ik voor viel en die me nu nog in de relatie houden. Allereerst is dat zijn stabiliteit en betrouwbaarheid. Hij is het soort man waar je op kunt bouwen, die veel verantwoordelijkheid kent. Hij luistert naar me als ik ergens mee zit, steunt me daarin en troost me. Neemt zijn rol op zich in de opvoeding en het huishouden. Ook hebben we hetzelfde gevoel voor humor.
Ik ben altijd te sociaal geweest, teveel bezig met anderen pleasen. Mijn man was dat absoluut niet. Hij was eerlijk ook al kwetste dat anderen, had meer schijt aan andere mensen. In het begin van de relatie sprak dat me aan, temeer omdat hij tegen mij nog wel lief deed en me goed behandelde. Nu breekt dat stuk van karakter (egoïsme, dominantie) me juist op. Hij zei altijd: het is maar goed dat je mij tegengas kan geven, anders was het niet leuk voor je geweest in onze relatie.
Maar ik wil niet telkens tegengas hoeven geven, mijn grenzen moeten bewaken.
Ik heb het, nav onze relatieproblematiek ook met zijn moeder erover gehad (mijn man heeft het ook met haar besproken). Zij zegt: volgens mij blokkeert hij zijn emoties en zien we daarom niet wat hij voelt en doet hij soms bot.
Dat zou kunnen, maar ik begin steeds meer te vermoeden dat hij gewoon weinig bij alles voelt en weinig inlevingsvermogen heeft, tenzij iemand erg belangrijk voor hem is/hij verliefd is. En dat is hij niet meer op mij. Zijn communicatie is altijd al stroef geweest. Als we uit eten gingen moest ik de woorden uit hem trekken, anders zaten we de hele avond zwijgend tegen over elkaar. Door zijn werk (en iedereen in zijn familie zegt ook door zijn relatie met mij) is hij wat socialer geworden, kan hij makkelijker praten. Zijn stemming lijkt vaak bedrukt, behalve als hij het leuk heeft met dochter. Dat mis ik; iemand die me vrolijk en lief begroet als ik thuis kom en vertelt wat hij heeft meegemaakt, met veel interesse vraagt wat ik heb gedaan. Een leuk, soepel gesprek op volwassen niveau dat vanzelf wel loopt. Dat mis ik. Het gaat vaak moeizaam, met hem praten. Ik heb me wel eens afgevraagd of dat aan mij ligt, maar met vriendinnen en zelfs andere mannen, kan ik uren praten over van alles en nog wat. Dat dat met hem nooit gekund heeft maakt dat het voelt alsof we niet matchen op dat vlak (want ik heb het hem ook wel zien doen met andere mensen, geanimeerd kletsen en vrolijk zijn)
Waarom ik voor hem gekozen heb: hij gaf mij, voor het eerst in mijn leven, het gevoel dat iemand onvoorwaardelijk van me hield. Mijn thuissituatie was niet fijn. Bij hem voelde het alsof ik thuis kwam. Ik hoefde me niet uit te sloven, aan te passen. Ik hoefde niet te pleasen, hij vond me helemaal goed zoals ik was. Dat gaf mij zoveel rust. Ik ben van hem gaan houden, ook door alles wat we samen hebben meegemaakt, maar door alle dingen die hij gezegd heeft en het gebrek aan enthousiasme mbt onze relatie (en zijn stille, chagrijnige gedrag) is dat kapot gemaakt.
Ik ben ook geen heilige: als hij mij kwetst word ik verdrietig en boos. Als hij zo afwezig en apathisch is onze relatie is, ga ik aan hem zitten trekken om een reactie te krijgen (vragen wat er is, druk doen, provoceren)
Hij heeft uiteraard ook hele goede eigenschappen, waar ik voor viel en die me nu nog in de relatie houden. Allereerst is dat zijn stabiliteit en betrouwbaarheid. Hij is het soort man waar je op kunt bouwen, die veel verantwoordelijkheid kent. Hij luistert naar me als ik ergens mee zit, steunt me daarin en troost me. Neemt zijn rol op zich in de opvoeding en het huishouden. Ook hebben we hetzelfde gevoel voor humor.
Ik ben altijd te sociaal geweest, teveel bezig met anderen pleasen. Mijn man was dat absoluut niet. Hij was eerlijk ook al kwetste dat anderen, had meer schijt aan andere mensen. In het begin van de relatie sprak dat me aan, temeer omdat hij tegen mij nog wel lief deed en me goed behandelde. Nu breekt dat stuk van karakter (egoïsme, dominantie) me juist op. Hij zei altijd: het is maar goed dat je mij tegengas kan geven, anders was het niet leuk voor je geweest in onze relatie.
Maar ik wil niet telkens tegengas hoeven geven, mijn grenzen moeten bewaken.
Ik heb het, nav onze relatieproblematiek ook met zijn moeder erover gehad (mijn man heeft het ook met haar besproken). Zij zegt: volgens mij blokkeert hij zijn emoties en zien we daarom niet wat hij voelt en doet hij soms bot.
Dat zou kunnen, maar ik begin steeds meer te vermoeden dat hij gewoon weinig bij alles voelt en weinig inlevingsvermogen heeft, tenzij iemand erg belangrijk voor hem is/hij verliefd is. En dat is hij niet meer op mij. Zijn communicatie is altijd al stroef geweest. Als we uit eten gingen moest ik de woorden uit hem trekken, anders zaten we de hele avond zwijgend tegen over elkaar. Door zijn werk (en iedereen in zijn familie zegt ook door zijn relatie met mij) is hij wat socialer geworden, kan hij makkelijker praten. Zijn stemming lijkt vaak bedrukt, behalve als hij het leuk heeft met dochter. Dat mis ik; iemand die me vrolijk en lief begroet als ik thuis kom en vertelt wat hij heeft meegemaakt, met veel interesse vraagt wat ik heb gedaan. Een leuk, soepel gesprek op volwassen niveau dat vanzelf wel loopt. Dat mis ik. Het gaat vaak moeizaam, met hem praten. Ik heb me wel eens afgevraagd of dat aan mij ligt, maar met vriendinnen en zelfs andere mannen, kan ik uren praten over van alles en nog wat. Dat dat met hem nooit gekund heeft maakt dat het voelt alsof we niet matchen op dat vlak (want ik heb het hem ook wel zien doen met andere mensen, geanimeerd kletsen en vrolijk zijn)
Waarom ik voor hem gekozen heb: hij gaf mij, voor het eerst in mijn leven, het gevoel dat iemand onvoorwaardelijk van me hield. Mijn thuissituatie was niet fijn. Bij hem voelde het alsof ik thuis kwam. Ik hoefde me niet uit te sloven, aan te passen. Ik hoefde niet te pleasen, hij vond me helemaal goed zoals ik was. Dat gaf mij zoveel rust. Ik ben van hem gaan houden, ook door alles wat we samen hebben meegemaakt, maar door alle dingen die hij gezegd heeft en het gebrek aan enthousiasme mbt onze relatie (en zijn stille, chagrijnige gedrag) is dat kapot gemaakt.
Ik ben ook geen heilige: als hij mij kwetst word ik verdrietig en boos. Als hij zo afwezig en apathisch is onze relatie is, ga ik aan hem zitten trekken om een reactie te krijgen (vragen wat er is, druk doen, provoceren)
anoniem_349708 wijzigde dit bericht op 28-06-2017 10:27
25.37% gewijzigd
woensdag 28 juni 2017 10:31
En toen is hij op zoek gegaan naar een betere optie die hem wel aansprak? Ik denk dat je man wel zegt te willen, maar uiteindelijk alle therapie afwijst, met als excuus dat hij er geen goed gevoel bij heeft.
Als je dit wilt, zal jij het initiatief moeten nemen en gewoon een afspraak maken. Gaat hij niet mee, dan kun je ook alleen.
woensdag 28 juni 2017 10:32
Turquasi: ik ben erg bang dat als ik de stop eruit trek, ik het leven van mijn dochter verwoest. Dat ze boos op me zal zijn later omdat ik ons gezin heb ontwricht.
Ook ben ik bang dat ik, ondanks alles, mijn man ga missen. Dat ik een verkeerde keuze maak en er pas als het te laat is, achter kom dat hij wel een fijne partner was.
Ergens heb ik namelijk ook een stemmetje dat zegt: je man is een geweldige en lieve man, maar jij bent een ondankbaar/veeleisend/moeilijk figuur. Dan geef ik mezelf de schuld van de dynamiek in onze relatie. Dat is ook waarom ik er zoveel jaren in ben blijven hangen: ik dacht dat ik mijn handjes moest knijpen met mijn man en dat ik een lastige vrouw was. Dat komt oa ook doordat mijn man altijd zei dat ik zeurde als ik iets wilde bespreken en ook omdat vooral mijn familie hem ziet en zag als een lieve, geduldige man. Ook nu, nu we uitgesproken hebben er allebei voor te willen gaan, doet hij wel echt zijn best om me niet te kwetsen en vrolijker te zijn. Ik hou de hoop dat hij veranderd..
Ook ben ik bang dat ik, ondanks alles, mijn man ga missen. Dat ik een verkeerde keuze maak en er pas als het te laat is, achter kom dat hij wel een fijne partner was.
Ergens heb ik namelijk ook een stemmetje dat zegt: je man is een geweldige en lieve man, maar jij bent een ondankbaar/veeleisend/moeilijk figuur. Dan geef ik mezelf de schuld van de dynamiek in onze relatie. Dat is ook waarom ik er zoveel jaren in ben blijven hangen: ik dacht dat ik mijn handjes moest knijpen met mijn man en dat ik een lastige vrouw was. Dat komt oa ook doordat mijn man altijd zei dat ik zeurde als ik iets wilde bespreken en ook omdat vooral mijn familie hem ziet en zag als een lieve, geduldige man. Ook nu, nu we uitgesproken hebben er allebei voor te willen gaan, doet hij wel echt zijn best om me niet te kwetsen en vrolijker te zijn. Ik hou de hoop dat hij veranderd..
woensdag 28 juni 2017 10:38
Omdat een scheiding haar leven dan verwoest? Hoezo verwoest?
Nee weet je wat een goed plan is, je dochter laten oproeien in een huis met een initiatiefloze lomperd en een moeder zonder zelfvertrouwen en ruggengraat, dat ze niet zal weten hoe dat is om in een liefdevol gezin om te groeien. Dat respect hebben en elkaar niet kwetsen onzin is en dat een sexloos huwelijk moet kunnen.
Maar hee, moet jij weten hoor.
Nee weet je wat een goed plan is, je dochter laten oproeien in een huis met een initiatiefloze lomperd en een moeder zonder zelfvertrouwen en ruggengraat, dat ze niet zal weten hoe dat is om in een liefdevol gezin om te groeien. Dat respect hebben en elkaar niet kwetsen onzin is en dat een sexloos huwelijk moet kunnen.
Maar hee, moet jij weten hoor.
Lorem Ipsum
woensdag 28 juni 2017 10:45
Precies dit!turquasi schreef: ↑28-06-2017 10:38Omdat een scheiding haar leven dan verwoest? Hoezo verwoest?
Nee weet je wat een goed plan is, je dochter laten oproeien in een huis met een initiatiefloze lomperd en een moeder zonder zelfvertrouwen en ruggengraat, dat ze niet zal weten hoe dat is om in een liefdevol gezin om te groeien. Dat respect hebben en elkaar niet kwetsen onzin is en dat een sexloos huwelijk moet kunnen.
Maar hee, moet jij weten hoor.
woensdag 28 juni 2017 10:50
Ik weet het... maar ik ben bang gemaakt voor scheidingen door al die negatieve verhalen die je erover hoort over de gevolgen voor kinderen.. en ik wil ons huwelijk oprecht nog een kans geven. Ik voel me alleen zo moe en boos van al die jaren knokken (zo voelt het) om het leuk te hebben, en het accepteren van zijn gedrag (ondanks dat ik er wel wat van zei en 'tegengas' gaf).turquasi schreef: ↑28-06-2017 10:38Omdat een scheiding haar leven dan verwoest? Hoezo verwoest?
Nee weet je wat een goed plan is, je dochter laten oproeien in een huis met een initiatiefloze lomperd en een moeder zonder zelfvertrouwen en ruggengraat, dat ze niet zal weten hoe dat is om in een liefdevol gezin om te groeien. Dat respect hebben en elkaar niet kwetsen onzin is en dat een sexloos huwelijk moet kunnen.
Maar hee, moet jij weten hoor.
woensdag 28 juni 2017 10:53
Ja, de rest was variërend van goed tot okey, tot bagger (ik mijn ogen dan). Een paar jaar hebben we ook wat langs elkaar heen geleefd door drukte.
Ik dacht ook altijd dat ik een realistisch beeld van een relatie moet hebben: geen enkele relatie is fantastisch. Een relatie hoeft je niet altijd gelukkig te maken, er zijn vaak mindere periodes. Daarom heb ik de lat ook niet heel hoog gelegd denk ik? Ik vond duurzaamheid en bestendigheid belangrijker
woensdag 28 juni 2017 10:53
even een cliché; alles wat je aandacht geeft dat groeit en bloeit.
een relatie hebben is een werkwoord, een relatie gebeurd niet zomaar en blijft ook niet zomaar leuk en mooi. daar moet je in investeren.
en, zoals veel koppels, hebben jullie overal in geïnvesteerd; je huis, baan, kinderen, familie, maar niet in elkaar.
en nu? geen idee. maar ik zou als de sodemieter in relatietherapie gaan. geen smoesjes of uitvluchten accepteer de hulp die je kan krijgen. het is onzin dat je direct een goed gevoel of klik moet hebben met de therapeut, geef het een eerlijke kans. Ik heb ooit hulp nodig gehad, en er was 1 persoon die direct plaats had. over de telefoon kreeg ik de kriebels en dacht dit wordt helemaal niets, niet wat ik zoek, te zweverig, bla bla bla. toch gegaan, en wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. bleek echt de juiste persoon te zijn, en mijn verwachtingen klopten niet.
de therapie is vooral om te zien wat er nog van jullie relatie over is, is de fundering sterk genoeg om verder te gaan. of wordt het tijd om afscheid van elkaar te nemen. maar in eerste instantie vooral om weer goed te leren communiceren.
een relatie hebben is een werkwoord, een relatie gebeurd niet zomaar en blijft ook niet zomaar leuk en mooi. daar moet je in investeren.
en, zoals veel koppels, hebben jullie overal in geïnvesteerd; je huis, baan, kinderen, familie, maar niet in elkaar.
en nu? geen idee. maar ik zou als de sodemieter in relatietherapie gaan. geen smoesjes of uitvluchten accepteer de hulp die je kan krijgen. het is onzin dat je direct een goed gevoel of klik moet hebben met de therapeut, geef het een eerlijke kans. Ik heb ooit hulp nodig gehad, en er was 1 persoon die direct plaats had. over de telefoon kreeg ik de kriebels en dacht dit wordt helemaal niets, niet wat ik zoek, te zweverig, bla bla bla. toch gegaan, en wat ben ik blij dat ik heb doorgezet. bleek echt de juiste persoon te zijn, en mijn verwachtingen klopten niet.
de therapie is vooral om te zien wat er nog van jullie relatie over is, is de fundering sterk genoeg om verder te gaan. of wordt het tijd om afscheid van elkaar te nemen. maar in eerste instantie vooral om weer goed te leren communiceren.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 28 juni 2017 10:56
nog 1 ding; GA NIET VOOR EEN ANDER INVULLEN. jij en je moeder zijn niet de therapeut of psycholoog van je man.
ga niet beslissen of en wat hij voelt en waarom hij zo reageert.
wil je het weten, ga dan met je man praten.
de grootste misverstanden gebeuren omdat je voor elkaar gaat invullen.
ga niet beslissen of en wat hij voelt en waarom hij zo reageert.
wil je het weten, ga dan met je man praten.
de grootste misverstanden gebeuren omdat je voor elkaar gaat invullen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
woensdag 28 juni 2017 11:12
Relatietherapie is sowieso een heel verstandig plan voor jullie beiden. Wie weet valt er nu nog iets te redden of kun je elkaar in ieder geval beter begrijpen. En jullie blijven door jullie kind sowieso aan elkaar verbonden. Ook dan is het heel prettig als je een goede omgang met elkaar hebt en houdt.
woensdag 28 juni 2017 11:18
Aandringen op verder zoeken naar een relatietherapeut die voor jullie beiden goed aanvoelt. Dit een principiële keuze: gaat hij laten zien dat zijn gezin hem dit waard is, of blijft het weglopen? In dat laatste geval weet je wat je (niet) van hem kunt verwachten en is de vraag aan jou of jij hiermee kunt blijven leven.
woensdag 28 juni 2017 11:22
Relatietherapie is geen wondermiddel.
Wat valt er op te lossen als deze relatie altijd knudde is geweest?
Volgens mij is er geen oplossing.
TO walgt volgens mij zelfs van haar man.
Waarom zou je getrouwd blijven voor je kind? Die raakt meer beschadigd door deze liefdesloze relatie van de ouders, dan van twee gelukkige gescheiden ouders.
Wat valt er op te lossen als deze relatie altijd knudde is geweest?
Volgens mij is er geen oplossing.
TO walgt volgens mij zelfs van haar man.
Waarom zou je getrouwd blijven voor je kind? Die raakt meer beschadigd door deze liefdesloze relatie van de ouders, dan van twee gelukkige gescheiden ouders.
woensdag 28 juni 2017 11:28
Wat een raar beeld heb jij van relaties. Er zijn goede relaties en slechte relaties. En daar zit een enorm verschil in.Diepoker schreef: ↑28-06-2017 10:53Ja, de rest was variërend van goed tot okey, tot bagger (ik mijn ogen dan). Een paar jaar hebben we ook wat langs elkaar heen geleefd door drukte.
Ik dacht ook altijd dat ik een realistisch beeld van een relatie moet hebben: geen enkele relatie is fantastisch. Een relatie hoeft je niet altijd gelukkig te maken, er zijn vaak mindere periodes. Daarom heb ik de lat ook niet heel hoog gelegd denk ik? Ik vond duurzaamheid en bestendigheid belangrijker
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
