Laag zelfbeeld na kinderen

23-07-2017 20:33 15 berichten
Alle reacties Link kopieren
Omwille van herkenbaarheid nieuw topic aangemaakt.
Ik lees hier al langer mee en ik weet dat er meerdere gelijkaardige topics bestaan, maar ik zou hier graag ook meeschrijven. Het lijkt mij wel fijn feedback te krijgen.
Ik ben een vrouw van 30, 10 jaar samen met man en moeder van 2 kindjes (7 en 4 jaar).
Na de geboorte van mijn eerste kindje, heeft mijn zelfvertrouwen een sterke knauw gekregen. Mijn lichaam heeft eronder geleden (lege slappe borsten en buik). Kindje liet heel vaak van zich horen (moeilijke eter, problemen met borstvoeding, weende veel). Het was een zware periode. Ik was al blij als ik tijd had om mij om de twee dagen te wassen, liep rond in huispak, man was zijn vrouw kwijt, wat veel spanning gaf.
Uiteindelijk is alles rustiger geworden en zijn we nog voor een 2e kindje gegaan.
Tijdens de zwangerschap van mijn tweede baby hebben ze een cyste ontdekt op mijn eierstok. Banaal, dacht men. Waarschijnlijk restant van mijn ovulatie. Onder invloed van mijn zwangerschap begon dit echter sterk te groeien. Zo sterk dat de artsen het niet meer vertrouwden. Ik heb mijn zwangerschap doorgebracht in het academisch ziekenhuis. Daar ben ik geopereerd (cyste werd verwijderd). Het bleek kwaadaardig te zijn. Na de geboorte van mijn tweede kindje heb ik nog een operatie ondergaan (baarmoeder en andere eierstok werden ook verwijderd). Na genetische testen bleek ik drager van BRCA1 mutatie, waardoor ik grotere kans heb op borstkanker. Ik heb hierop preventief mijn borsten laten verwijderen.

Door alles wat er gebeurd is, ben ik mijn gevoel als vrouw kwijt geraakt. Ik ben mama, probeer dit zo goed mogelijk te doen (voel me ook schuldig omdat ik de mutatie mogelijk kan doorgeven aan mijn kinderen). Ik verwaarloos mijn uiterlijk. Ik ben mij hier bewust van, maar het lukt niet om hier echt iets aan te doen. Het voelt zo zinloos. Ik heb bij een psychologe gelopen, maar heb daar niet zoveel aan gehad.
Ik ben bang hierdoor mijn man kwijt te raken. We leven meer naast elkaar.
Ik weet niet echt waarnaar ik op zoek ben met dit topic.
Zoek een goede psycholoog, je hebt hier wel hulp bij nodig, sterkte!!
Alle reacties Link kopieren
Naast een psycholoog, zou ik toch ook kijken naar hoe je je uiterlijk zo kan stylen dat de voor jou flatterende delen goed naar voren komen. De juiste kleding, make-up en schoenen kan mij persoonlijk een heel vrouwelijk gevoel geven. Een mooie hak op een leuke nauwsluitende rok kan je dan echt even een boost voor je zelfvertrouwen geven. Mijn advies zou dus zijn: investeer meer tijd en geld in jezelf. Wellicht zal je man dan al dan niet tijdelijk wat meer taken moeten overnemen. Uiteindelijk hebben jullie daar beiden wat aan.
Alle reacties Link kopieren
Zoek een andere psycholoog, en misschien is het ook wel handig voor je man om met iemand te gaan praten. Het is voor hem natuurlijk ook geen kattenpis om mee te maken.
"De cursus rietdekken is afgelast".

"Riet is ziek"
Klopt het wel dat je een laag zelfbeeld hebt na het krijgen van de kinderen? Is het niet zo dat jouw ziekte meer schade aan jouw lijf heeft gebracht en dat je de kinderen daar de schuld van geeft?
De kanker die bij jou is ontdekt heeft niets te maken met je kinderen.
Ga voor goede hulp. Jullie zijn het alle 4 waard en het zou zo mooi zijn als je weer trots op je lijf kunt zijn en je niet schuldig voelt.
Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Ik zou denken dat die twee kinderen je dagelijks in je vrouw zijn bevestigden.
Je uiterlijk? Daar heb je het mee getroffen en nu tref je het minder. Zoveel mensen die het nooit getroffen hebben met hun uiterlijk. Maar je weet dus hoe goed uitzien kan zijn en weet dus ook waar je naar streven kan met behulp van goede adviezen. Overigens is uiterlijk niet alleen eierstokken & baarmoeder (onzichtbaar, toch?) en borsten, maar voor het grootse deel uitstraling. Kijk maar in de roddelbladen hoeveel vrouwen met platte borsten zich monter in avondkleding met decolleté hullen.

Is het misschien vooral uit gewoonte dat je het probleem op de nu verdwenen vrouwelijkheid richt? Het is echt een enorme fysieke klap, je lichaam heeft in korte tijd zwangerschap, bevalling, ingrijpende operaties en abrupte hormonale veranderingen doorstaan. Volledig herstel en evenwicht terugvinden kosten ook meer tijd door de baby en de hormonale veranderingen. Laag zelfbeeld is niet nodig, dat komt in eerste instantie door uitputting en verwarring en verlies. In Nederland heb je de borstkankerverpleegkundige, die ervoor is om mensen met borstkanker op veel manieren te helpen. Heeft België geen equivalent? Anders kan je misschien bij een Nederlands ziekenhuis (doen) navragen wat zij zoal doen en dan daarvoor hulpadressen zoeken.
Alle reacties Link kopieren
Je kan naar een andere psycholoog gaan.

Vraag of je eerst een kwartiertje met haar kan bellen.
Je leest je OP voor en vraagt wat ze voor je kan doen.

Het kan helpen om samen met iemand anders iets aan je uiterlijk te doen.
Een vriendin (geen fotomodel, maar overgewicht en hangborsten) is met een personal shopper, Suzi, kleding gaan kopen.
Ze ziet er nu stralend uit en heeft een superleuke garderobe.
Ach wat rot om te lezen.
Ik ben alleen bij mijn buik heel veel aangekomen, had altijd al flinke borsten en een dikke kont en wist al een paar jaar niet hoe ik het had.
Ik kleedde me aan voor mijn werk, deed heel veel make up op en hoopte maar dat dat wat ophaalde.
Dat was al wennen, laat staan al die ingrepen die jij hebt gehad.
Ik heb van een collega die ook deze ingreep heeft laten doen (maar dat is zo'n frele type die er alleen maar op vooruit is gegaan zeg maar) een keer gehoord dat er sites zijn met kledingtips voor vrouwen na zo'n ingreep en speciale lingerie.
Is zoiets niet iets om te beginnen?
Verder helpt mij mijn omgeving (weinig slanke dames, allemaal mooi) en ook inspirerende mensen op instagram die 'op mij lijken' zeg maar.
Er zijn vast ook vrouwen te vinden die hun outfits posten en tips geven zonder borsten
Ik vind het heel fijn om dat soort beelden te zien, het vrouwbeeld is soms zo eenzijdig.
Verder toch verder hulp zoeken. Dit is zo zonde van de eerste jaren als moeder.
Je hebt gevochten en geleden tijdens je zwangerschappen en daarna, je hebt het zo goed gedaan en hier kom je ook uit maar niet alleen.
Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
gizzmo-returns schreef:
23-07-2017 20:37
Zoek een goede psycholoog, je hebt hier wel hulp bij nodig, sterkte!!

Het was de psychologe van de borstkliniek en die dus heel veel ervaring heeft hiermee. Ik kon daar wel mijn verhaal kwijt. Ze heeft mij een adres gegeven voor speciaal aangepaste bh's. Partner is één keer meegegaan. Ik ben, denk ik, gewoon geen grote prater.
Alle reacties Link kopieren
Ach meid een :hug:
Pffff, ik denk dat er bij jou meer nodig is dat een personal shopper en wat make up (niet schofferend naar de andere reacties hoor) maar je hebt best een hoop voor je kiezen gehad op meerdere levensgebieden en ik kan mij zo voorstellen dat je wellicht niet weet waar te beginnen.

Praat eens met je huisarts en bespreek de mogelijkheden voor (wellicht intensievere) therapie, dagbehandeling of begeleiding of hulp aan huis.
Laat je ook eens bloedprikken om te kijken of je waardes wel in orde zijn (schildklier, hormonen etc..), gewoon ook om zaken uit te sluiten.

Kun je ook vertellen waarom je het gevoel had dat je niet veel aan je psychologe hebt gehad?
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
Kan je je borsten laten reconstrueren of is dit niet meer mogelijk? Als het kan -> het overwegen waard

Eet je gezond of veel rotzooi? Als je veel rotzooi eet, ga je je daardoor ook slechter in je vel voelen.

Ik denk dat je echt héél goed met je man hierover moet praten. Durf je angsten uitspreken. Laat je ook niet reduceren tot enkel je borsten, hoe moeilijk dat ook is.
je zit nog midden in traumatische ervaringen die een plekje moeten krijgen. Ik hoop dat je de moed kunt vinden om ondanks je tegenzin toch met jezelf aan de slag te gaan, met therapie en ontspannende dingen doen. Veel sterkte en vechtlust gewenst voor een mooie toekomst
Alle reacties Link kopieren
Hoi,
je zegt niet zo'n prater te zijn.
misschien kan het je toch helpen in een support groep/praatgroep te gaan van vrouwen die een (dubbele)mastectomie hebben ondergaan of andere operaties aan vrouwelijke organen en ervaringen willen delen.
Wellicht vind je hier toch wat herkenning over het 'vrouw-zijn' en de juiste support om je leven vorm te geven.
Alle reacties Link kopieren
Ik ga niet zeggen dat ik geen hulp heb gekregen van de psychologe, toch deels wel.
Ik had vooral het gevoel dat ons gezin niet compleet was en het feit dat mijn baarmoeder en eierstokken moest verwijderd worden viel dan ook heel zwaar. Dat had sterk te maken met hoe tweede kindje er gekomen is. Ik durfde niet genieten van mijn zwangere buik, want er zat 'kwaad' in, ik heb lang in ziekenhuis gelegen, heb geen borstvoeding kunnen geven en mocht kindje de eerste weken zelfs niet uit bedje halen (na zware buikoperatie). Ik was bevallen, maar was geen 'mama' en het maakte mij verdrietig dat ik nooit geen mama meer zou kunnen zijn. De psychologe heeft mij wel geholpen om terug naar de toekomst te kijken en nieuwe plannen te maken (durfde ik ook niet goed, met een tikkende tijdbom in mij).
Voor mijn zelfbeeld is er niet veel verandert. Ik kan daar wel over praten, maar in wezen veranderd er niets.
Ik heb een borstreconstructie gehad (er zat geen kanker in mijn borsten, het was preventief). Maar voor mij zijn dat geen borsten meer, maar 'vetkussentjes'. Ik voel er niets meer in (enkel wat pijn in één litteken) en je ziet dat het 'nep' is. Ik verstop ze altijd, voor mijn man en draag slobberkleren. Ik heb met input van psychologe een mooi lingeriesetje gekocht, maar nooit aangedaan. Dat heeft toch geen zin.
Alle reacties Link kopieren
Dag TO,

allereerst ik wil je veel sterkte wensen met alles dat je hebt meegemaakt. Want dat is echt niet alledaags en best heftig, ik kan me heel goed voorstellen dat dat op je inhakt allemaal.

Ik vraag mij bij dit soort verhalen wel altijd het volgende af:
OmahaBeach schreef:
23-07-2017 20:33
man was zijn vrouw kwijt, wat veel spanning gaf.
...

Ik ben bang hierdoor mijn man kwijt te raken. We leven meer naast elkaar.
Ik leid hieruit af dat jij je niet goed voelt, moeite hebt met "een leuke vrouw" te zijn en dat je bang hebt je man ter verliezen. Maar dan vraag ik mij af, jij voelt je niet goed genoeg meer voor je man, maar wat voelt je man eigenlijk voor jou? Is er niet zoiets als in goede en slechte tijden? Zou je man er niet moeten zijn om je te steunen en te helpen door deze zware tijd? Jij bent tenslotte toch ook de vrouw die hem twee kinderen geschonken heeft? Of ben je als vrouw alleen maar recht op een begripvolle en steunende echtgenoot in die levensfases waar je knap, jong, probleemloos en seksueel een vamp bent? Vanaf het moment dat je het zwaar krijgt, dat je de zorg van een kind hebt én nog eens kanker overwonnen, met de grote prijs van een belangrijk deel van je vrouwelijkheid (je borsten) te hebben moeten opgeven, moet jij het alleen doen en is je doel niet samen met je man hier uit komen maar er alles aan doen om terug mooi en goed genoeg te zijn voor je man? Is hij plots niet meer degene naast je maar degene naar wie jij de perfectie moet scheppen? Dan is het plots jouw probleem alleen, en als jij jezelf niet veranderd dan zoekt je man wel een ander?
Hoe staat hij hier echt tegenover, heeft hij echt zoiets van "welja vroeger was je knapper en leuker, get over yourself, zaag niet en doe eens wat je best want zo wil ik mijn leven ook niet slijten hoor". Of is het gewoon dat jij hem niet echt in al jouw echte zorgen durft betrekken maar hij er heus wel voor je wil zijn? Ik denk alleszins, of je nu wel of geen praters bent, als je zoiets heftig meemaakt zou je iemand moeten hebben die een pilaar voor je is waar je houvast aan hebt, anders is het hele idee van een relatie hebben gewoon niets waard.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven