Relaties
alle pijlers
Onze relatie (en sexleven) veranderd sinds kinderen
vrijdag 6 oktober 2017 10:09
Ik reageerde straks op een topic over hoelang je geen sex hebt in een relatie. Dat deed me besluiten een eigen topic te maken, want ons sexleven heeft ook wel een dieptepunt bereikt. Waarom ik het onder relaties plaats? Omdat het daar echt wel mee samen hangt.
Man en ik hebben een fijne relatie (7 jaar samen), maar hebben 2 kleine kinderen waarvan de jongste 9 maanden is. Altijd vroeg wakker, dus wij liggen er 's avonds vroeg in omdat we onze slaap beide nodig hebben. Zoals veel ouders zullen herkennen leiden wij ook het leven van rennen en vliegen, beide werken, leuke banen die ook tijd vragen, verplichtingen buiten werktijd (werkgerelateerd, sport, sociaal) 1 kind op school, andere kdv en dit alles maakt dat we na een dag vooral blij zijn dat we rust hebben en kunnen slapen
Ik praat hier vooral namens mezelf, ik begin namelijk behoorlijk te twijfelen aan mn relatie. Niet of ik van mn man hou, ik hou zielsveel van hem, maar ik mis iets. Ik mis spanning, de verliefde kriebels, heerlijke sex 3x per week etc. tegelijkertijd lukt het me niet om het te veranderen, omdat ik niet weet hoe. We zeggen vaak tegen elkaar dat we moeten blijven praten, tijd voor elkaar moeten maken. We gaan weleens uit eten, of binnenkort eindelijk eens een nachtje weg. Vaak praten we dan alsnog over de kinderen en hoe we het allemaal bolwerken
We maken wel tijd voor elkaar, maar we komen dan niet echt tot elkaar, Snappen jullie? Sex is nu nog maar 1x per week, het is vermoeidheid, geen energie en het sluipt er dus in dat dit de standaard wordt. Het wordt een gewoonte. Dat willen we beide niet, maar het gebeurd wel. Ik kan me ergens ook niet voorstellen dat een gezonde kerel maar 1x per week sex wil en dit maakt dat ik onzeker wordt. Sex wordt een soort verplicht nummer. Daar komt bij dat hij de laatste tijd ineens niet altijd meer klaarkomt en dat maakt me nog onzekerder. Komt het door mij, vind hij me niet meer mooi of geil genoeg? Man zegt dat het niet aan mij ligt, mij nog steeds een lekker wijf te vinden, is stapelgek op me, maar toch zitten we in een sleur en lukt het ons niet het te veranderen.
Zijn dit de tropenjaren, komt het goed als de jongste ouder is of is dit een teken dat er iets niet goed zit? Het speelt met name sinds mijn zwangerschap van de jongste en sinds hij er is,daarmee is ons leven natuurlijk drukker geworden.
Wat ik wil hiermee? Het delen, er zal vast herkenning zijn. Ik wil drukte niet altijd de schuld geven, we kunnen daar ook weinig aan veranderen en hebben we zelf voor gekozen. Ik zou echter wel tips willen horen hoe anderen dit ervaren?
Man en ik hebben een fijne relatie (7 jaar samen), maar hebben 2 kleine kinderen waarvan de jongste 9 maanden is. Altijd vroeg wakker, dus wij liggen er 's avonds vroeg in omdat we onze slaap beide nodig hebben. Zoals veel ouders zullen herkennen leiden wij ook het leven van rennen en vliegen, beide werken, leuke banen die ook tijd vragen, verplichtingen buiten werktijd (werkgerelateerd, sport, sociaal) 1 kind op school, andere kdv en dit alles maakt dat we na een dag vooral blij zijn dat we rust hebben en kunnen slapen
Ik praat hier vooral namens mezelf, ik begin namelijk behoorlijk te twijfelen aan mn relatie. Niet of ik van mn man hou, ik hou zielsveel van hem, maar ik mis iets. Ik mis spanning, de verliefde kriebels, heerlijke sex 3x per week etc. tegelijkertijd lukt het me niet om het te veranderen, omdat ik niet weet hoe. We zeggen vaak tegen elkaar dat we moeten blijven praten, tijd voor elkaar moeten maken. We gaan weleens uit eten, of binnenkort eindelijk eens een nachtje weg. Vaak praten we dan alsnog over de kinderen en hoe we het allemaal bolwerken
We maken wel tijd voor elkaar, maar we komen dan niet echt tot elkaar, Snappen jullie? Sex is nu nog maar 1x per week, het is vermoeidheid, geen energie en het sluipt er dus in dat dit de standaard wordt. Het wordt een gewoonte. Dat willen we beide niet, maar het gebeurd wel. Ik kan me ergens ook niet voorstellen dat een gezonde kerel maar 1x per week sex wil en dit maakt dat ik onzeker wordt. Sex wordt een soort verplicht nummer. Daar komt bij dat hij de laatste tijd ineens niet altijd meer klaarkomt en dat maakt me nog onzekerder. Komt het door mij, vind hij me niet meer mooi of geil genoeg? Man zegt dat het niet aan mij ligt, mij nog steeds een lekker wijf te vinden, is stapelgek op me, maar toch zitten we in een sleur en lukt het ons niet het te veranderen.
Zijn dit de tropenjaren, komt het goed als de jongste ouder is of is dit een teken dat er iets niet goed zit? Het speelt met name sinds mijn zwangerschap van de jongste en sinds hij er is,daarmee is ons leven natuurlijk drukker geworden.
Wat ik wil hiermee? Het delen, er zal vast herkenning zijn. Ik wil drukte niet altijd de schuld geven, we kunnen daar ook weinig aan veranderen en hebben we zelf voor gekozen. Ik zou echter wel tips willen horen hoe anderen dit ervaren?
vrijdag 6 oktober 2017 10:35
Ik heb wel eens een tip van iemand gehad. Scheiden voor jongste 8 is mag niet. Het is niet realistisch. Het zijn tropenjaren. Het is lastig om tijd voor jezelf en elkaar te hebben. En dat je seksleven dan even indut is niet zo gek. Voor mij is het belangrijk dat je overal over kan blijven praten en dat je beide ook probeert om elkaar op te zoeken.
Hier ook een ingedut seksleven. Minder tijd voor elkaar. 1 keer per week vindt ik nog netjes. En inderdaad dat is niet leuk
En we hebben het erover. Maar met twee kids onder 4 is het hier ook druk druk. Als over jaar niet is verbeterd willen we naar een ondersteuner van de huisarts die ook gespecialiseerd is op seksualiteit
Hier ook een ingedut seksleven. Minder tijd voor elkaar. 1 keer per week vindt ik nog netjes. En inderdaad dat is niet leuk
En we hebben het erover. Maar met twee kids onder 4 is het hier ook druk druk. Als over jaar niet is verbeterd willen we naar een ondersteuner van de huisarts die ook gespecialiseerd is op seksualiteit
vrijdag 6 oktober 2017 10:41
Ten eerste: met een baby van negen maanden gemiddeld één keer per week seks hebben, vind ik persoonlijk echt bizar vaak. Ik denk dat jullie daarmee in de top 5% zitten van de stellen met zulke jonge kinderen.
De eerste jaren zijn gewoon heel erg druk en voor sommigen zwaar. Dat er dan minder tijd voor jezelf en voor elkaar is, is volgens mij heel gewoon. De meeste stellen met een goede relatie houden dit best een paar jaar vol. Maar dan moet je dus niet de relatie ter discussie gaan stellen.
Je maakt de indruk dat je vind dat het nu niet perfect is. Het past niet in het perfecte facebookplaatje waarin altijd alles maar leuk en fijn moet zijn. Zo is het leven gewoon niet.
De eerste jaren zijn gewoon heel erg druk en voor sommigen zwaar. Dat er dan minder tijd voor jezelf en voor elkaar is, is volgens mij heel gewoon. De meeste stellen met een goede relatie houden dit best een paar jaar vol. Maar dan moet je dus niet de relatie ter discussie gaan stellen.
Je maakt de indruk dat je vind dat het nu niet perfect is. Het past niet in het perfecte facebookplaatje waarin altijd alles maar leuk en fijn moet zijn. Zo is het leven gewoon niet.
vrijdag 6 oktober 2017 11:02
Wat iedereen al zegt: Same story here. Onze kinderen zijn inmiddels 6 en 3. Wij hebben een soort van geaccepteerd dat we 'directeuren' van het 'bedrijf gezin' zijn en dat ons gezamenlijke doel is dat draaiende te houden. Ook ik vraag me wel eens af waarom mijn man niet vaker zin in seks lijkt te hebben, maar aangezien ik er zelf 's avonds ook geen puf meer voor heb, kan ik het hem niet verwijten. Bij ons is het soms maar 1x in de maand.
Wat wel helpt is dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat we echte 'ochtendseksers' waren. En aangezien onze kinderen altijd voor ons wakker zijn, komt dat e dus nooit meer van, waardoor ons ideale, vanzelfsprekende seksmoment verdwenen is. Dat helpt ook niet mee.
Ik ga er maar vanuit dat het over een paar jaar weer beter wordt. Blijf inmiddels echt wel investeren in onze relatie. We hebben het fijn samen, gaan af en toe samen weg, maar spannend of passievol is het zeker niet.
Wat wel helpt is dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat we echte 'ochtendseksers' waren. En aangezien onze kinderen altijd voor ons wakker zijn, komt dat e dus nooit meer van, waardoor ons ideale, vanzelfsprekende seksmoment verdwenen is. Dat helpt ook niet mee.
Ik ga er maar vanuit dat het over een paar jaar weer beter wordt. Blijf inmiddels echt wel investeren in onze relatie. We hebben het fijn samen, gaan af en toe samen weg, maar spannend of passievol is het zeker niet.
vrijdag 6 oktober 2017 11:13
Zo dat is fijn, om te lezen dat er eigenlijk niets aan de hand is en dit dus zeer herkenbaar is.
Het past idd niet in het perfecte plaatje, maar ik weet wel dat dit plaatje niet bestaat. Ik baal er gewoon van dat de passie even weg is, misschien wel gewoon heimwee naar de tijd dat we nog met zn 2-en waren, hoewel ik mn kinderen natuurlijk niet meer wil missen. Ik ben vooral bang, denk ik, dat als we dit door laten sudderen dat we dan over een tijdje uitgekeken zijn op elkaar. Het is naast de sex ook vooral het gevoel van begeerd worden en gewild zijn wat ik mis. Dit is geen verwijt naar mijn man, want ik doe er net zo hard aan mee. Als ik hem zie vind ik hem nog steeds een lekkere vent, maar sex voelt nu als een behoorlijke drempel.
Volgende maand gaan we een nachtje weg, en niet voor de sex maar gewoon om even geen papa en mama te zijn, maar vooral wij samen. Daar kijken we erg naar uit.
Dank voor jullie reacties! Dat relativeert.
Het past idd niet in het perfecte plaatje, maar ik weet wel dat dit plaatje niet bestaat. Ik baal er gewoon van dat de passie even weg is, misschien wel gewoon heimwee naar de tijd dat we nog met zn 2-en waren, hoewel ik mn kinderen natuurlijk niet meer wil missen. Ik ben vooral bang, denk ik, dat als we dit door laten sudderen dat we dan over een tijdje uitgekeken zijn op elkaar. Het is naast de sex ook vooral het gevoel van begeerd worden en gewild zijn wat ik mis. Dit is geen verwijt naar mijn man, want ik doe er net zo hard aan mee. Als ik hem zie vind ik hem nog steeds een lekkere vent, maar sex voelt nu als een behoorlijke drempel.
Volgende maand gaan we een nachtje weg, en niet voor de sex maar gewoon om even geen papa en mama te zijn, maar vooral wij samen. Daar kijken we erg naar uit.
Dank voor jullie reacties! Dat relativeert.
vrijdag 6 oktober 2017 11:15
Het 'bedrijf gezin' is een hele goede omschrijving. Zo ervaar ik het ook!Kastanjez schreef: ↑06-10-2017 11:02Wat iedereen al zegt: Same story here. Onze kinderen zijn inmiddels 6 en 3. Wij hebben een soort van geaccepteerd dat we 'directeuren' van het 'bedrijf gezin' zijn en dat ons gezamenlijke doel is dat draaiende te houden. Ook ik vraag me wel eens af waarom mijn man niet vaker zin in seks lijkt te hebben, maar aangezien ik er zelf 's avonds ook geen puf meer voor heb, kan ik het hem niet verwijten. Bij ons is het soms maar 1x in de maand.
Wat wel helpt is dat ik me op een gegeven moment realiseerde dat we echte 'ochtendseksers' waren. En aangezien onze kinderen altijd voor ons wakker zijn, komt dat e dus nooit meer van, waardoor ons ideale, vanzelfsprekende seksmoment verdwenen is. Dat helpt ook niet mee.
Ik ga er maar vanuit dat het over een paar jaar weer beter wordt. Blijf inmiddels echt wel investeren in onze relatie. We hebben het fijn samen, gaan af en toe samen weg, maar spannend of passievol is het zeker niet.
vrijdag 6 oktober 2017 11:17
Wij hebben niet eens kinderen en ons sexleven is na een aantal jaar samen ook niet meer zoals in het begin. Volgens mij is dit best normaal. Vind je dat je sexleven niet goed meer is of denk je dit omdat de maatschappij meer van je verwacht? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Wij hebben ook onze mindere periodes waarin de frequentie bijzonder laag is. Dit spreken we dan naar elkaar uit maar het wordt geen groot ding. Het is dan gewoon even zo en vaak trekt het vanzelf weer bij wanneer er meer ruimte is in ons hoofd/drukke leven.
Als we merkem dat we wat meer van elkaar verwijderd raken, plannen we een avond samen in. Wijntje, lekkere hapjes, alle schermen uit en gaan we uitgebreid met elkaar praten. Hoe is het nou echt met je? Waar ben je gelukkig mee? Waar ben je minder gelukkig mee? Dit soort gesprekken brengt ons weer nader tot elkaar.
Wij hebben ook onze mindere periodes waarin de frequentie bijzonder laag is. Dit spreken we dan naar elkaar uit maar het wordt geen groot ding. Het is dan gewoon even zo en vaak trekt het vanzelf weer bij wanneer er meer ruimte is in ons hoofd/drukke leven.
Als we merkem dat we wat meer van elkaar verwijderd raken, plannen we een avond samen in. Wijntje, lekkere hapjes, alle schermen uit en gaan we uitgebreid met elkaar praten. Hoe is het nou echt met je? Waar ben je gelukkig mee? Waar ben je minder gelukkig mee? Dit soort gesprekken brengt ons weer nader tot elkaar.
vrijdag 6 oktober 2017 11:18
Bedankt voor het openen van dit topic.
Kon ons verhaal zijn: tien jaar samen, heel veel liefde tussen ons, goede basis, maar druk, druk, druk met drie kleine kinderen en hoogzwanger van de vierde (overigens een echte liefdesbaby
Ook wij zouden wat vaker tijd voor elkaar willen hebben. Partner lijkt het meer te accepteren dan ik; hij zegt indedaad 'Komt wel weer' en ik denk soms 'Wat we hebben is goed, maar dat zou ik graag zo willen (onder)houden. Daarvoor ontbreekt het vaak aan tijd en energie. Niet gek, natuurlijk, maar ook ik mis die tijd toen we nog zo verliefd waren, in elkaar op konden gaan, enz.
Nu is ons leven natuurlijk ook heel rijk en gelukkig met alles goed op de rit, en daar ben ik heel dankbaar voor, maar dat neemt niet weg dat je af en toe mag mijmeren naar die goede-oude-tijd
Hopelijk krijgen wij ook weer meer tijd voor elkaar. Als ik Pluisies reactie lees, geeft dat wel weer hoop: als kinderen ouder zijn, komt het weer.
Dus TO, je bent zeeeeeeeker niet de enige
Ik ga dit topic even volgen. Misschien komt er nog een aantal tips van medeforummers die weer wat verder zijn en die zeggen hoe het na de tropenjaren is gegaan.
Liefs,
Lente
Kon ons verhaal zijn: tien jaar samen, heel veel liefde tussen ons, goede basis, maar druk, druk, druk met drie kleine kinderen en hoogzwanger van de vierde (overigens een echte liefdesbaby
Ook wij zouden wat vaker tijd voor elkaar willen hebben. Partner lijkt het meer te accepteren dan ik; hij zegt indedaad 'Komt wel weer' en ik denk soms 'Wat we hebben is goed, maar dat zou ik graag zo willen (onder)houden. Daarvoor ontbreekt het vaak aan tijd en energie. Niet gek, natuurlijk, maar ook ik mis die tijd toen we nog zo verliefd waren, in elkaar op konden gaan, enz.
Nu is ons leven natuurlijk ook heel rijk en gelukkig met alles goed op de rit, en daar ben ik heel dankbaar voor, maar dat neemt niet weg dat je af en toe mag mijmeren naar die goede-oude-tijd
Hopelijk krijgen wij ook weer meer tijd voor elkaar. Als ik Pluisies reactie lees, geeft dat wel weer hoop: als kinderen ouder zijn, komt het weer.
Dus TO, je bent zeeeeeeeker niet de enige
Ik ga dit topic even volgen. Misschien komt er nog een aantal tips van medeforummers die weer wat verder zijn en die zeggen hoe het na de tropenjaren is gegaan.
Liefs,
Lente
vrijdag 6 oktober 2017 11:24
De maatschappij ben ik niet mee bezig, ik vind ons sexleven nu echt minder goed. Het voelt nu als een verplicht nummertje 1x per week, alsof we het beide weer even kwijt moeten en onze behoefte is vervuld. Daarna weer over tot de orde van de dag, de drukte van het gezinsleven. Het is het gehele plaatje, het veel minder tijd hebben voor elkaar, gesprekken die vaak toch weer gaan over het gezin, hoop dingen die gedaan moeten worden en zo verzand je in allerlei dingen en vergeet je dat je ook nog een relatie hebt met iemand. We doen ons best om daarbij stil te staan hoor.ditte_ schreef: ↑06-10-2017 11:17Wij hebben niet eens kinderen en ons sexleven is na een aantal jaar samen ook niet meer zoals in het begin. Volgens mij is dit best normaal. Vind je dat je sexleven niet goed meer is of denk je dit omdat de maatschappij meer van je verwacht? Als je begrijpt wat ik bedoel.
Wij hebben ook onze mindere periodes waarin de frequentie bijzonder laag is. Dit spreken we dan naar elkaar uit maar het wordt geen groot ding. Het is dan gewoon even zo en vaak trekt het vanzelf weer bij wanneer er meer ruimte is in ons hoofd/drukke leven.
Als we merkem dat we wat meer van elkaar verwijderd raken, plannen we een avond samen in. Wijntje, lekkere hapjes, alle schermen uit en gaan we uitgebreid met elkaar praten. Hoe is het nou echt met je? Waar ben je gelukkig mee? Waar ben je minder gelukkig mee? Dit soort gesprekken brengt ons weer nader tot elkaar.
vrijdag 6 oktober 2017 11:24
Heel herkenbaar dit. Ook twee jonge kinderen en ons seksleven heeft een tijdje helemaal stilgestaan. 1x per week vind ik al heel wat! Ik doe nu wel pogingen het weer wat leven in te blazen, en dat lukt ook wel, maar praktisch gezien zijn er gewoon niet veel momenten voor. Dat begeerd willen worden herken ik ook. Hier speelt ook onzekerheid wel mee, mijn lichaam is niet opgeknapt van twee zwangerschappen.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!
vrijdag 6 oktober 2017 11:27
Ja herkenbaar he! Mijn man is ook heel nuchter, die zegt ook dat dit het nu even is en dat het wel goed komt. Ik baal er ook gewoon van dat dit me laat twijfelen. Wil ik dit wel, waarom heb ik op mn 34e een sexleven van niks en waarom verandert dat niet? Dat soort dingen...idd het in elkaar opgaan, het spontaan hebben van sex op een willekeurig moment. Ik twijfel niet aan onze liefde en ik wil ook niet scheiden ofzo, dat is het niet, maar het gevoel van 'ik mis iets' maakt dat ik onzeker wordt over de kwaliteit van mn relatie.Een*Nieuwe*Lente schreef: ↑06-10-2017 11:18Bedankt voor het openen van dit topic.
Kon ons verhaal zijn: tien jaar samen, heel veel liefde tussen ons, goede basis, maar druk, druk, druk met drie kleine kinderen en hoogzwanger van de vierde (overigens een echte liefdesbaby
Ook wij zouden wat vaker tijd voor elkaar willen hebben. Partner lijkt het meer te accepteren dan ik; hij zegt indedaad 'Komt wel weer' en ik denk soms 'Wat we hebben is goed, maar dat zou ik graag zo willen (onder)houden. Daarvoor ontbreekt het vaak aan tijd en energie. Niet gek, natuurlijk, maar ook ik mis die tijd toen we nog zo verliefd waren, in elkaar op konden gaan, enz.
Nu is ons leven natuurlijk ook heel rijk en gelukkig met alles goed op de rit, en daar ben ik heel dankbaar voor, maar dat neemt niet weg dat je af en toe mag mijmeren naar die goede-oude-tijd
Hopelijk krijgen wij ook weer meer tijd voor elkaar. Als ik Pluisies reactie lees, geeft dat wel weer hoop: als kinderen ouder zijn, komt het weer.
Dus TO, je bent zeeeeeeeker niet de enige
Ik ga dit topic even volgen. Misschien komt er nog een aantal tips van medeforummers die weer wat verder zijn en die zeggen hoe het na de tropenjaren is gegaan.
Liefs,
Lente
vrijdag 6 oktober 2017 11:44
Dat bedrijf gezin idee misschien eens wat losser laten, losser worden, het hoeft niet allemaal perfect te zijn he? Inleveren op sociaal, sport etc ookno een optie.
Je klinkt als een rupsje nooitgenoeg, die alles wil en ook nog eens alles perfect.
Dat ga je nooit krijgen. Bedenk dus waar je prioriteiten liggen en handel daarnaar.
Dan wordt er maar minder vaak vers gekookt of afgesproken met vriendinnen.
Hoe erg is dat als je er de kwaliteit en intimiteit in je relatie voor terug krijgt?
Je klinkt als een rupsje nooitgenoeg, die alles wil en ook nog eens alles perfect.
Dat ga je nooit krijgen. Bedenk dus waar je prioriteiten liggen en handel daarnaar.
Dan wordt er maar minder vaak vers gekookt of afgesproken met vriendinnen.
Hoe erg is dat als je er de kwaliteit en intimiteit in je relatie voor terug krijgt?
vrijdag 6 oktober 2017 12:00
Wat bij ons (in ieder geval bij mij) heel erg helpt is uitspreken dat ik 's ochtends bij het wakker word onwijs zin heb in een potje (terwijl de kinderen al tussen ons in liggen, dus iedereen snapt dat het never nooit lukt ) en 's avonds bij het slapen gaan zeggen 'ik vind je zooooooooo (dit is een langgerekte gaap) aantrekkelijk... snurk'. Ik overdrijf een beetje hoor, maar het helpt bij ons
) en 's avonds bij het slapen gaan zeggen 'ik vind je zooooooooo (dit is een langgerekte gaap) aantrekkelijk... snurk'. Ik overdrijf een beetje hoor, maar het helpt bij ons
vrijdag 6 oktober 2017 12:04
Tja. Leuk voorgesteld, maar hoe stel je je dat voor? De oppas die onze zoon drie keer in de week naar school brengt heeft opgezegd dus ik ben al twee weken druk met een nieuwe vinden. Als ik dat los laat, is de consequentie dat partner na de herfstvakantie kind naar school moet brengen en drie dagen per week pas tegen 8 uur uit zijn werk kan komen, met alle gevolgen die daar weer bij komen.Hobbelster schreef: ↑06-10-2017 11:44Dat bedrijf gezin idee misschien eens wat losser laten, losser worden, het hoeft niet allemaal perfect te zijn he? Inleveren op sociaal, sport etc ookno een optie.
Je klinkt als een rupsje nooitgenoeg, die alles wil en ook nog eens alles perfect.
Dat ga je nooit krijgen. Bedenk dus waar je prioriteiten liggen en handel daarnaar.
Dan wordt er maar minder vaak vers gekookt of afgesproken met vriendinnen.
Hoe erg is dat als je er de kwaliteit en intimiteit in je relatie voor terug krijgt?
Mijn werk vraagt eventjes wat extra deze weken, dus ik regel me sowieso een ongeluk voor de kinderen (o ja, er was ook nog een onderwijsstaking).
Kind heeft partijtje, dus er moet een cadeautje komen. Oma is ziek, die wil graag nog wat extra aandacht. Shit, schoenen van kind weer te klein, wie gaat er wanneer nieuwe schoenen kopen.
Als wij dit aanvliegen als 'bedrijf gezin' helpt ons dat juist onwijs. Op zondagavond werkoverleg, zodat we beiden scherp hebben wat voor bijzonderheden die week zijn en wie daar voor zorgt.
Overigens, de kwaliteit en intimiteit van onze relatie wordt juist ook bepaald door mijn sociale leven, al klinkt dat wat gek als ik het zo opschrijf. Als ik drie weken lang geen vriendin spreek, maar alleen maar 'quality time' met mijn partner heb, dan worden er andere behoeftes van mij waar ik ook energie van krijg, echt niet vervuld en gaat mijn partner me juist irriteren. (of ik hem
)
vrijdag 6 oktober 2017 12:22
oh maar dat is het 1e wat we gedaan hebben, zorgen dat er meer balans kwam. Ik werk al parttime, man is nu een extra middag thuis. Sociaal leven is echt niet enorm, sporten gebeurd minder tot niet, maar dan nog is het gezinsleven gewoon druk. Werken, 2 kinderen ophalen, die hebben honger en zijn moe en krijgen ook heus weleens geen vers gekookt eten. We hebben dus al waar het kan ons leven 'makkelijker' gemaakt. Maar ondanks parttime werken en dingen makkelijker maken blijft er gewoon weinig tijd voor elkaar, alleen al omdat je in je hoofd gewoon moe bent 's avonds.Hobbelster schreef: ↑06-10-2017 11:44Dat bedrijf gezin idee misschien eens wat losser laten, losser worden, het hoeft niet allemaal perfect te zijn he? Inleveren op sociaal, sport etc ookno een optie.
Je klinkt als een rupsje nooitgenoeg, die alles wil en ook nog eens alles perfect.
Dat ga je nooit krijgen. Bedenk dus waar je prioriteiten liggen en handel daarnaar.
Dan wordt er maar minder vaak vers gekookt of afgesproken met vriendinnen.
Hoe erg is dat als je er de kwaliteit en intimiteit in je relatie voor terug krijgt?
vrijdag 6 oktober 2017 12:26
Natuurlijk is dit heel herkenbaar. En omdat het zoveel voorkomt ook heel normaal.
Er is dus niks om je ongerust over te maken zolang jij en je man het weliswaar jammer vinden maar snappen dat het zo is en dat je er dus allebei vrede mee hebt.
Maar! Als je er wel een probleem mee hebt, of als je man dat zou hebben, dan geldt dit niet meer.
Je kan niet achteroverleunen en denken dat het wel weer goed komt wanneer de kinderen wat ouder zijn.
Als je beetje pech hebt (zoals ik) dan ben je zover van mekaar af komen te staan in die tropenjaren dat de ander het totaal niet meer nodig vind om nog energie in je te steken. (Het ging de afgelopen jaren toch ook goed....?)
Er vindt een soort van gewenning plaats. Je partner weet dat je toch niet meer makkelijk weg gaat en heeft geleerd dat je jaren kan "leven" zonder al te veel moeite voor elkaar te doen.
Ik hoop dat het bij jullie niet zo gaat hoor, en dat wanneer de jongste naar school gaat jullie allebei daarwerkelijk de extra energie weer voor elkaar gebruiken. Ik had zeker verwacht dat dit bij ons zou gebeuren, maar helaas. De extra energie is er wel, maar deze wordt zeker niet meer aan mijn besteed.
Dus advies: Maak zo veel mogelijk energie voor elkaar vrij als kan en accepteer dat het nu minder is dan vroeger, maar accepteer te weinig niet.
Er is dus niks om je ongerust over te maken zolang jij en je man het weliswaar jammer vinden maar snappen dat het zo is en dat je er dus allebei vrede mee hebt.
Maar! Als je er wel een probleem mee hebt, of als je man dat zou hebben, dan geldt dit niet meer.
Je kan niet achteroverleunen en denken dat het wel weer goed komt wanneer de kinderen wat ouder zijn.
Als je beetje pech hebt (zoals ik) dan ben je zover van mekaar af komen te staan in die tropenjaren dat de ander het totaal niet meer nodig vind om nog energie in je te steken. (Het ging de afgelopen jaren toch ook goed....?)
Er vindt een soort van gewenning plaats. Je partner weet dat je toch niet meer makkelijk weg gaat en heeft geleerd dat je jaren kan "leven" zonder al te veel moeite voor elkaar te doen.
Ik hoop dat het bij jullie niet zo gaat hoor, en dat wanneer de jongste naar school gaat jullie allebei daarwerkelijk de extra energie weer voor elkaar gebruiken. Ik had zeker verwacht dat dit bij ons zou gebeuren, maar helaas. De extra energie is er wel, maar deze wordt zeker niet meer aan mijn besteed.
Dus advies: Maak zo veel mogelijk energie voor elkaar vrij als kan en accepteer dat het nu minder is dan vroeger, maar accepteer te weinig niet.
anoniem_335533 wijzigde dit bericht op 06-10-2017 12:35
0.04% gewijzigd
Het doel is om de wereld net iets mooier te maken
vrijdag 6 oktober 2017 12:26
Ik snap wat je bedoelt. Ik kan wel gaan zeggen dat je dan wellicht eens zou kunnen bekijken of 1 van jullie flink minder / anders kan gaan werken want als je niet eens 'normaal' je kind naar school kan brengen zonder gelijk pas om 20u thuis te zijn dan vind ik dat je het ook wel een beetje aan jezelf te danken hebt en opnieuw: je prioriteiten dus anders het gesteld. Dat mag hoor , prima, maar accepteer dan ook de consequenties dus, dat niet alles perfect is. Ik zeg niet dat jij/jullie dat niet doen maar het klinkt alsof TO dat iig niet kan/doet/wil. Dus ja dit is in zekere zin ook een keuze. Zelfde als werk hebben waar steeds 'iets extra's' gevraagd wordt: prima maar binnen eigen grenzen, en waar die liggen kun je alleen zelf (met je partner) bepalen. Maar dus ook samen de consequenties dragen. Dat je oplaadt van sociale contacten snap en herken ik, maar ook die kun je beperken door bijv iets korter af te spreken of met meer mensen tegelijk ipv iedereen 1 op 1, of door eens een halfuurtje te Skypen met ieder een lekker drankje ipv naar de stad waar je de halve avond voor kwijt bent.Kastanjez schreef: ↑06-10-2017 12:04Tja. Leuk voorgesteld, maar hoe stel je je dat voor? De oppas die onze zoon drie keer in de week naar school brengt heeft opgezegd dus ik ben al twee weken druk met een nieuwe vinden. Als ik dat los laat, is de consequentie dat partner na de herfstvakantie kind naar school moet brengen en drie dagen per week pas tegen 8 uur uit zijn werk kan komen, met alle gevolgen die daar weer bij komen.
Mijn werk vraagt eventjes wat extra deze weken, dus ik regel me sowieso een ongeluk voor de kinderen (o ja, er was ook nog een onderwijsstaking).
Kind heeft partijtje, dus er moet een cadeautje komen. Oma is ziek, die wil graag nog wat extra aandacht. Shit, schoenen van kind weer te klein, wie gaat er wanneer nieuwe schoenen kopen.
Als wij dit aanvliegen als 'bedrijf gezin' helpt ons dat juist onwijs. Op zondagavond werkoverleg, zodat we beiden scherp hebben wat voor bijzonderheden die week zijn en wie daar voor zorgt.
Overigens, de kwaliteit en intimiteit van onze relatie wordt juist ook bepaald door mijn sociale leven, al klinkt dat wat gek als ik het zo opschrijf. Als ik drie weken lang geen vriendin spreek, maar alleen maar 'quality time' met mijn partner heb, dan worden er andere behoeftes van mij waar ik ook energie van krijg, echt niet vervuld en gaat mijn partner me juist irriteren. (of ik hem
Niet ideaal misschien, maar als tussenoplossing.
En verder, jammer voor zieke oma, keertje bellen / Skypen ipv langsgaan dan maar, schoenen kun je bestellen en ook 'in voren' kopen dus alvast wat paren klaar hebben staan in volgende maten. Zelfde met cadeautjes voor jarigen: wij hebben een cadeau plank waar als ik iets geschikts zie ik nieuwe spullen op leg en uit kan kiezen als we iets hebben en geen tijd / zin om op kado-jacht te gaan. Dit kan zowel voor kinderen als volwassenen.
Heb je dan een perfect passend kado voor iedereen? Nee. Is dat erg? Hoe erg je het zelf maakt.
Dat bedoel ik met prioriteiten, losser laten. Soms gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat en het is slechts zo erg als je het zelf maakt.
vrijdag 6 oktober 2017 12:30
Stoppen met sporten heb ik ook gedaan om tijd/energie te winnen. Slechtste idee ooit. Zo snel mogelijk weer beginnen.newspaper schreef: ↑06-10-2017 12:22oh maar dat is het 1e wat we gedaan hebben, zorgen dat er meer balans kwam. Ik werk al parttime, man is nu een extra middag thuis. Sociaal leven is echt niet enorm, sporten gebeurd minder tot niet, maar dan nog is het gezinsleven gewoon druk. Werken, 2 kinderen ophalen, die hebben honger en zijn moe en krijgen ook heus weleens geen vers gekookt eten. We hebben dus al waar het kan ons leven 'makkelijker' gemaakt. Maar ondanks parttime werken en dingen makkelijker maken blijft er gewoon weinig tijd voor elkaar, alleen al omdat je in je hoofd gewoon moe bent 's avonds.
Hoeft geen urenlange sportschool te zijn. Al doe je maar 10 minuten iets waar je moe van wordt. Iets is beter dan niks.
Het doel is om de wereld net iets mooier te maken
vrijdag 6 oktober 2017 12:32
Zo werkte en werkt dat hier ook. Dat je de activiteit zelf niet wil ivm vermoeidheid, kind wat in de buurt is of gewoon lichamelijk geen zin wil niet zeggen dat je geen ZIN hebt. Ff een aai, knuffel knabbel aan oor oid en duidelijk maken dat je in je hoofd wel zin hebt.Kastanjez schreef: ↑06-10-2017 12:00Wat bij ons (in ieder geval bij mij) heel erg helpt is uitspreken dat ik 's ochtends bij het wakker word onwijs zin heb in een potje (terwijl de kinderen al tussen ons in liggen, dus iedereen snapt dat het never nooit lukt
En TO wat gezonde mannen betreft... die van mij is eh super gezond zullen we maar zeggen Maar hij zegt ook gewoon komt wel weer, zolang de zin er nog is zit het wel goed.
En af en toe een weekend weg regelen, 2 nachten! De eerste kun je dan bijslapen
