Relaties
alle pijlers
Agressie vriend - Serieuze twijfels binnen de relatie
dinsdag 10 oktober 2017 15:53
Hallo iedereen,
Eerst en vooral wil ik jullie meegeven dat dit de eerste keer is dat ik op een forum praat over mijn problemen. Ik zit met mezelf erg in de knoop en ik wou graag eens jullie mening weten over mijn verhaal.
Ik ben 24 jaar. Zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik zit in een - nogal redelijk - lastige relatie. Ik en mijn vriend zijn al 5 jaar samen. Voor ik mijn vriend leerde kennen was ik zeer open, zelfzeker, vrolijk, enz. Maar dit is tijdens deze relatie langzaamaan beginnen keren. Dit door de vele ruzies die we hebben gehad over de kleinste/stomste dingen, ruzies over zijn schoonfamilie die me maar niet kunnen accepteren zoals ik ben, stomme grapjes over mijn uiterlijk die hij soms maakte, enz.
1 jaar terug ging de ruzie met mijn vriend zo ver dat ik inzag hoe agressief hij wel niet kon zijn. De ruzie ontstond door een pietluttigheid (ik vermeld de oorzaak niet van de ruzie om niet herkend te worden, maar het kwam er op neer dat hij erg nerveus kwam over tja, iets erg kleins). Ik wou hem kalmeren. Maar hij bleef maar roepen. En toen ik zei dat hij érg aan het overdrijven was sloegen alle stoppen bij hem door... Hij begon me te duwen, mij uit te schelden (hij zei verschillende dingen die me erg kwetsten). Ik kon hier niet tegen. Ik kon er niet tegen dat iemand me zo respectloos behandelde, dus ik gaf hem ook een duw terug aan zijn schouder. Het ging van kwaad naar erger. Voor ik het goed besefte had hij zijn vuist gebald en op mijn hoofd geslagen, het deed enorm veel pijn. Ik weende, maar hij bleef me uitschelden, trekken aan mijn haar, ...
Ik ben deze gebeurtenis helemaal nog niet vergeten, net alsof het gisteren was. De ruzie heeft dan nog de hele avond geduurd tot de ochtend erna. Toen heeft hij zich geëxcuseerd, en zij hij dat hij het niet meer ging doen. We hebben toen wel een serieus gesprek gehad, en toen heb ik vermeld dat als hij nog zoiets deed, ik bij hem weg ging gaan. Hij begreep het (naar mijn gevoel).
Ondertussen is er al een jaar gepasseerd. We hebben ondertussen een huis gekocht (we betalen de lening elk de helft) en staan op punt te verhuizen naar ons eigen stekje...Een mooi nieuwbouwhuisje met alles erop en eraan.
We hebben sindsdien nog veel ruzies gehad. Niet meer zo heftig zoals die ene keer. Maar de ene al wat erger dan de andere. Hij verwijt me dan vaak tijdens ruzies, als hij iets niet kan verkroppen. Hij is ook zo snel op zijn tenen getrapt en kinderachtig... Ik heb hem nog nooit verweten maar hem wijzen op zijn gedrag doe ik wel. Het meeste maken we ruzie in bed, en als hij me dan weer verwijt en hij is al een hele tijd bezig, dan geef ik hem soms een duw in zijn rug (echt geen harde duw, maar eerder zo een 'duw' met mijn hand met de boodschap 'komaan stop er nu eens mee ik heb het écht gehad') en dan geeft hij me vaak een vééél hardere duw (met elleboog) terug. Is al eens geweest dat ik met mijn slaap op het nachtkastje viel door zijn geduw. Hij heeft maar spijt de dag erna... Nooit op het moment dat het zich voordoet. Hij heeft me wel niet meer geslagen, maar... de dingen die hij 'ter vervanging' doet zijn ook niet helemaal normaal (hard duwen, zijn hand rond mijn keel (maar niet knijpen - wss om mij bang te maken), me kwetsen door me te verwijten). Pas op, soms gaan er maanden voorbij voor hij zo'n dingen doet tijdens een ruzie. Soms gebeurt het soms ook weer niet.
We hebben er al vaak over gepraat over die momenten. Hoe we dit zouden kunnen stoppen/verzachten. Want voor de rest is mijn vriend een erg leuke jongen (is misschien nu raar om te horen na dit hele verhaal :s). Maar hij steunt me als ik het moeilijk heb op mijn werk, hij motiveert me om dingen te doen die ik graag doe, hij is trouw, hij is positief over het leven, ik heb het gevoel dat hij er voor mij IS. Maar... Aan de andere kant ben ik bang van hem, bang om iets 'verkeerds' (in zijn ogen) te zeggen. Ik zie dan steeds zijn woedende gezicht terug in mijn gedachten. En die twijfel is nog groter geworden nu we op punt staan om te verhuizen. Er is iets dat me waarschuwt. Mss mijn intuïtie?
Hij heeft me als oplossing gegeven: als je ziet dat ik boos aan het komen ben, dan moet je mij even met rust laten, en niks meer zeggen tegen me. Maar ik heb al in die situatie gezeten. En het is dan meestal ik die mijn mond hou als ik zie dat hij boos is, en hij zit dan voort te schelden en door te drammen... Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). Ik zou willen dat - ook al zaag ik bij wijze van spreken de oren van zijn lijf - hij geen vinger naar mij uitsteekt. En gewoon kalm kan blijven onder de situatie. Het kan uitpraten, zoals normale mensen dat doen...
Ik ga sinds kort naar een psycholoog voor dit probleem. Zij vertelde me dat zo'n gedrag erg moeilijk af te leren is. En dat ik echt moet gaan nadenken over hem... Maar het is allemaal niet simpel. Ze vertelde me gisteren dat ik hem nog een half jaar moet geven, en moet kijken hoe hij me verder behandeld. Ik moet hem volgens haar ook gaan "testen" (hem uit zijn tent lokken tijdens een conflict) om te kijken hoe hij reageert als ik niet zwijg. Want zegt ze, als er eens kindjes zijn, gaan zij ook niet 'stoppen met zagen/schreeuwen' omdat ze zien dat de papa 'boos aan't worden is'... Als hij nog 1 keer slaat dan moet ik bij hem weg. Dat lijkt ook het meest logische... Maar voor mij is het erg moeilijk.. Het is alsof ik al weet hoe het zal aflopen (of hij zou erg moeten veranderen in die korte tijd). En meestal is het ook niet zwart of wit, maar er iets tussenin (hij slaat me misschien dan niet in een ruzie, maar hij doet dan weer andere dingen die niet door de beugel kunnen...) pff hij ziet therapie ook niet zitten, hij wil niet met vreemden over zijn problemen praten zegt hij, hij zoekt af en toe wel eens zaken op het internet over bv. hoe je jou het best moet inhouden tijdens ruzies... Maar het probleem is dat hij zo snel kwaad kan worden om iets erg kleins... Ik weet echt niet, in deze periode van mijn leven, wat ik moet doen. Ik wil nog zoveel bereiken in mijn leven en ik wil gewoon iemand waarbij ik me veilig voel. En dat gevoel heb ik momenteel niet bij hem, ook al zie ik hem graag omdat hij ook erg veel positieve eigenschappen heeft..
Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).
Wat denken jullie? Vinden jullie het advies van mijn psycholoog oké (want voor mij was het even schrikken toen ik dat hoorde van dat 'testen'), zouden jullie hem nog een kans geven? Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties
Liefs,
Wez
Eerst en vooral wil ik jullie meegeven dat dit de eerste keer is dat ik op een forum praat over mijn problemen. Ik zit met mezelf erg in de knoop en ik wou graag eens jullie mening weten over mijn verhaal.
Ik ben 24 jaar. Zou in de fleur van mijn leven moeten zitten. Maar ik zit in een - nogal redelijk - lastige relatie. Ik en mijn vriend zijn al 5 jaar samen. Voor ik mijn vriend leerde kennen was ik zeer open, zelfzeker, vrolijk, enz. Maar dit is tijdens deze relatie langzaamaan beginnen keren. Dit door de vele ruzies die we hebben gehad over de kleinste/stomste dingen, ruzies over zijn schoonfamilie die me maar niet kunnen accepteren zoals ik ben, stomme grapjes over mijn uiterlijk die hij soms maakte, enz.
1 jaar terug ging de ruzie met mijn vriend zo ver dat ik inzag hoe agressief hij wel niet kon zijn. De ruzie ontstond door een pietluttigheid (ik vermeld de oorzaak niet van de ruzie om niet herkend te worden, maar het kwam er op neer dat hij erg nerveus kwam over tja, iets erg kleins). Ik wou hem kalmeren. Maar hij bleef maar roepen. En toen ik zei dat hij érg aan het overdrijven was sloegen alle stoppen bij hem door... Hij begon me te duwen, mij uit te schelden (hij zei verschillende dingen die me erg kwetsten). Ik kon hier niet tegen. Ik kon er niet tegen dat iemand me zo respectloos behandelde, dus ik gaf hem ook een duw terug aan zijn schouder. Het ging van kwaad naar erger. Voor ik het goed besefte had hij zijn vuist gebald en op mijn hoofd geslagen, het deed enorm veel pijn. Ik weende, maar hij bleef me uitschelden, trekken aan mijn haar, ...
Ik ben deze gebeurtenis helemaal nog niet vergeten, net alsof het gisteren was. De ruzie heeft dan nog de hele avond geduurd tot de ochtend erna. Toen heeft hij zich geëxcuseerd, en zij hij dat hij het niet meer ging doen. We hebben toen wel een serieus gesprek gehad, en toen heb ik vermeld dat als hij nog zoiets deed, ik bij hem weg ging gaan. Hij begreep het (naar mijn gevoel). Ondertussen is er al een jaar gepasseerd. We hebben ondertussen een huis gekocht (we betalen de lening elk de helft) en staan op punt te verhuizen naar ons eigen stekje...Een mooi nieuwbouwhuisje met alles erop en eraan.
We hebben sindsdien nog veel ruzies gehad. Niet meer zo heftig zoals die ene keer. Maar de ene al wat erger dan de andere. Hij verwijt me dan vaak tijdens ruzies, als hij iets niet kan verkroppen. Hij is ook zo snel op zijn tenen getrapt en kinderachtig... Ik heb hem nog nooit verweten maar hem wijzen op zijn gedrag doe ik wel. Het meeste maken we ruzie in bed, en als hij me dan weer verwijt en hij is al een hele tijd bezig, dan geef ik hem soms een duw in zijn rug (echt geen harde duw, maar eerder zo een 'duw' met mijn hand met de boodschap 'komaan stop er nu eens mee ik heb het écht gehad') en dan geeft hij me vaak een vééél hardere duw (met elleboog) terug. Is al eens geweest dat ik met mijn slaap op het nachtkastje viel door zijn geduw. Hij heeft maar spijt de dag erna... Nooit op het moment dat het zich voordoet. Hij heeft me wel niet meer geslagen, maar... de dingen die hij 'ter vervanging' doet zijn ook niet helemaal normaal (hard duwen, zijn hand rond mijn keel (maar niet knijpen - wss om mij bang te maken), me kwetsen door me te verwijten). Pas op, soms gaan er maanden voorbij voor hij zo'n dingen doet tijdens een ruzie. Soms gebeurt het soms ook weer niet.
We hebben er al vaak over gepraat over die momenten. Hoe we dit zouden kunnen stoppen/verzachten. Want voor de rest is mijn vriend een erg leuke jongen (is misschien nu raar om te horen na dit hele verhaal :s). Maar hij steunt me als ik het moeilijk heb op mijn werk, hij motiveert me om dingen te doen die ik graag doe, hij is trouw, hij is positief over het leven, ik heb het gevoel dat hij er voor mij IS. Maar... Aan de andere kant ben ik bang van hem, bang om iets 'verkeerds' (in zijn ogen) te zeggen. Ik zie dan steeds zijn woedende gezicht terug in mijn gedachten. En die twijfel is nog groter geworden nu we op punt staan om te verhuizen. Er is iets dat me waarschuwt. Mss mijn intuïtie?
Hij heeft me als oplossing gegeven: als je ziet dat ik boos aan het komen ben, dan moet je mij even met rust laten, en niks meer zeggen tegen me. Maar ik heb al in die situatie gezeten. En het is dan meestal ik die mijn mond hou als ik zie dat hij boos is, en hij zit dan voort te schelden en door te drammen... Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). Ik zou willen dat - ook al zaag ik bij wijze van spreken de oren van zijn lijf - hij geen vinger naar mij uitsteekt. En gewoon kalm kan blijven onder de situatie. Het kan uitpraten, zoals normale mensen dat doen...
Ik ga sinds kort naar een psycholoog voor dit probleem. Zij vertelde me dat zo'n gedrag erg moeilijk af te leren is. En dat ik echt moet gaan nadenken over hem... Maar het is allemaal niet simpel. Ze vertelde me gisteren dat ik hem nog een half jaar moet geven, en moet kijken hoe hij me verder behandeld. Ik moet hem volgens haar ook gaan "testen" (hem uit zijn tent lokken tijdens een conflict) om te kijken hoe hij reageert als ik niet zwijg. Want zegt ze, als er eens kindjes zijn, gaan zij ook niet 'stoppen met zagen/schreeuwen' omdat ze zien dat de papa 'boos aan't worden is'... Als hij nog 1 keer slaat dan moet ik bij hem weg. Dat lijkt ook het meest logische... Maar voor mij is het erg moeilijk.. Het is alsof ik al weet hoe het zal aflopen (of hij zou erg moeten veranderen in die korte tijd). En meestal is het ook niet zwart of wit, maar er iets tussenin (hij slaat me misschien dan niet in een ruzie, maar hij doet dan weer andere dingen die niet door de beugel kunnen...) pff hij ziet therapie ook niet zitten, hij wil niet met vreemden over zijn problemen praten zegt hij, hij zoekt af en toe wel eens zaken op het internet over bv. hoe je jou het best moet inhouden tijdens ruzies... Maar het probleem is dat hij zo snel kwaad kan worden om iets erg kleins... Ik weet echt niet, in deze periode van mijn leven, wat ik moet doen. Ik wil nog zoveel bereiken in mijn leven en ik wil gewoon iemand waarbij ik me veilig voel. En dat gevoel heb ik momenteel niet bij hem, ook al zie ik hem graag omdat hij ook erg veel positieve eigenschappen heeft..
Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).
Wat denken jullie? Vinden jullie het advies van mijn psycholoog oké (want voor mij was het even schrikken toen ik dat hoorde van dat 'testen'), zouden jullie hem nog een kans geven? Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Alvast bedankt voor jullie reacties
Liefs,
Wez
dinsdag 10 oktober 2017 16:01
Ten eerste, gewoon weg gaan.
Ten tweede een andere psycholoog zoeken. Spoort zij wel door te adviseren dat je hem uit de tent moet lokken? Zou eens vragen op welke manier zij zich verantwoordelijk houdt als het mis gaat?
Als je je relatie echt wil redden moet je samen in therapie. Jij gaat zijn gedrag echt niet veranderen. Dat zal hij moeten doen. Jullie moeten leren communiceren.
Maar ik zou weg gaan. Een keer slaan is garantie voor nog een keer slaan.
Ten tweede een andere psycholoog zoeken. Spoort zij wel door te adviseren dat je hem uit de tent moet lokken? Zou eens vragen op welke manier zij zich verantwoordelijk houdt als het mis gaat?
Als je je relatie echt wil redden moet je samen in therapie. Jij gaat zijn gedrag echt niet veranderen. Dat zal hij moeten doen. Jullie moeten leren communiceren.
Maar ik zou weg gaan. Een keer slaan is garantie voor nog een keer slaan.
dinsdag 10 oktober 2017 16:04
Ik heb het het hele verhaal niet eens gelezen maar:
als mijn vriend tegen me schreeuwt, me duwt, tegen me scheld, en zijn vuist alleen maar naar me balt (en dan hoeft hij me niet eens te slaan) dan is dat de dag dat mijn vriend mijn EX vriend wordt
Ik heb eigenlijk m aar 1 vraag
Waarom is dat bij jou niet het geval?
als mijn vriend tegen me schreeuwt, me duwt, tegen me scheld, en zijn vuist alleen maar naar me balt (en dan hoeft hij me niet eens te slaan) dan is dat de dag dat mijn vriend mijn EX vriend wordt
Ik heb eigenlijk m aar 1 vraag
Waarom is dat bij jou niet het geval?
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 10 oktober 2017 16:07
Wat ik zou doen, even denken. Ten eerste zou ik niet met een agressieve man kunnen zijn. Een keer een agressief vriendje gehad en na zijn eerste woede uitbarsting was ik perplex en is de relatie gestrand. Daarna nog wel tijdje hem echt gemist maar stel je inderdaad voor dat ie je kinderen gaat slaan dat wil je toch niet. En aan de andere kant moet je een hand in eigen boezem steken want ouwe koeien uit de sloot halen en zagen daar maak je mensen nog bozer mee. Dus als je olie op het vuur wil gooien vooral zo doorgaan. Dat geldt ook voor hem een duw geven. Je weet dat dat zn knoppen zijn. Maar los daarvan zou hij jou geen pijn mogen doen. Ik vind het zo absurd - ik zou mijn vriend echt never nooit pijn willen doen fysiek. En hij mij zeker ook niet.
dinsdag 10 oktober 2017 16:09
Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).
Ik zou ze dat plezier van harte gunnen. En dan denken dat wie het laatst lacht, het beste lacht.
En zorg at jij die laatste bent, als je vanuit je eigen plekje niet meer bang hoeft te zijn voor zijn agressie.
Ik zou ze dat plezier van harte gunnen. En dan denken dat wie het laatst lacht, het beste lacht.
En zorg at jij die laatste bent, als je vanuit je eigen plekje niet meer bang hoeft te zijn voor zijn agressie.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 10 oktober 2017 16:09
Je bent bang om iets verkeerds te zeggen? JIJ moet leren om in te schatten wanneer hij boos wordt en dan moet JIJ leren om je mond te houden?
En HIJ dan? Heeft hij niet gewoon geleerd dat slaan niet mag, en dat handen om kelen leggen ook niet heel gebruikelijk is?
Waarom hebben jullie samen een huis gekocht in plaats van dat jij je koffers hebt gepakt en de relatie hebt verbroken?
En HIJ dan? Heeft hij niet gewoon geleerd dat slaan niet mag, en dat handen om kelen leggen ook niet heel gebruikelijk is?
Waarom hebben jullie samen een huis gekocht in plaats van dat jij je koffers hebt gepakt en de relatie hebt verbroken?
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
dinsdag 10 oktober 2017 16:11
dinsdag 10 oktober 2017 16:11
wegwezen maar ik zou wel door blijven gaan met therapie (en nee, niet bij deze therapeut) want:
"Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). "
dit is ook niet echt normaal gedrag.
"Voor mij is het echt niet makkelijk om mijn mond dan ook gesloten te houden.. Ik geef toe, ik ben ook geen engeltje, ik kan serieus zagen en oude koeien uit de gracht halen, maar doet niet elke vrouw dat (???). "
dit is ook niet echt normaal gedrag.
dinsdag 10 oktober 2017 16:12
Dit. Who cares? Je vriend is een eikel, je schoonfamilie zijn eikels, laat ze lekker hun pleziertje gunnen. Je hebt ze er nog het meeste mee als jij vrolijk verder gaat met je leven.nlies schreef: ↑10-10-2017 16:09Ik ben ook tegen het 'inlassen van een break' want ik gun het mijn schoonouders - en schoonzus- ECHT NIET om hen een vermoeden te geven dat het slecht gaat tussen ons. Ze zouden er te veel plezier in hebben! (100% zeker dat het zo zou zijn).
Ik zou ze dat plezier van harte gunnen. En dan denken dat wie het laatst lacht, het beste lacht.
En zorg at jij die laatste bent, als je vanuit je eigen plekje niet meer bang hoeft te zijn voor zijn agressie.
Het advies om je vriend uit de tent te lokken vind ik raar, maar an sich heeft je psycholoog wel gelijk dat je dit niet voor jezelf moet willen.
Ik begrijp dat dit gedrag in je relatie sluipt. Natuurlijk begin je niks met iemand waarvan je weet dat hij je gaat slaan. Maar door hier een bericht te plaatsen weet je eigenlijk al wat het antwoord is op je vragen. Is dit normaal? Nee. Is het goed dat ik twijfel? Ja. Is je vriend lief? Nee, niet zo lang hij je zo behandelt. Als je bij hem wilt blijven zou ik echt harde eisen gaan stellen, zoals psychische hulp zoeken. Doet hij dat niet omdat hij het probleem niet ziet, dan moet je maken dat je wegkomt. Huis of geen huis, schoonfamilie of geen schoonfamilie.
Kijk uit malloot, een kokosnoot.
dinsdag 10 oktober 2017 16:12
Begrijp me niet verkeerd hoor want je hebt zeker een punt, maar heb je het wel eens meegemaakt? De persoon waar je zielsveel van houd zo hop klets in je gezicht? Zeg je wel áls hij zijn vuist balt ben ik al metéén weg, nou dat zeggen er veel maar kunnen er weinig hoor.Summerdance schreef: ↑10-10-2017 16:04Ik heb het het hele verhaal niet eens gelezen maar:
als mijn vriend tegen me schreeuwt, me duwt, tegen me scheld, en zijn vuist alleen maar naar me balt (en dan hoeft hij me niet eens te slaan) dan is dat de dag dat mijn vriend mijn EX vriend wordt
Ik heb eigenlijk m aar 1 vraag
Waarom is dat bij jou niet het geval?
Maar tuurlijk moet je hier weg TO want het is gewoon een giftige relatie zo te lezen. Ik bedoel jij duwt en tikt hem ook aan, kom op. Je probeert het te begrijpen dat iemand die zogezegd zo van je houd je ook zo heftig kan vernederen maar weet je, daar is gewoon geen excuus voor mogelijk. Daarom, je hebt hem de enigste kans al geboden maar het sudderd door toch? Zoals het bijna áltijd doet zonder hulp, begeleiding en eventuele medicatie.
Als je blijft, niet miepen over je blauw geslagen ogen dan hè. Waarschijnlijk krijg je hier veel reacties op dus je kunt niet zeggen dat je niet beter wist.
Aan jou de keuze
dinsdag 10 oktober 2017 16:18
Die psycholoog is niet helemaal lekker. Hem testen om hem uit de tent te lokken? Jezelf bewust in gevaar brengen, serieus?
Ga asjeblieft bij hem weg. Hij heeft je geslagen, hij mishandelt je, mentaal én fysiek. Vrouw, je bent meer waard dan dit.
Je hoort niet in angst te leven, niemand mag in angst leven.
Ga asjeblieft bij hem weg. Hij heeft je geslagen, hij mishandelt je, mentaal én fysiek. Vrouw, je bent meer waard dan dit.
Je hoort niet in angst te leven, niemand mag in angst leven.
dinsdag 10 oktober 2017 16:18
Het zal altijd moeilijk gaan voor de persoon zelf.Lucylucille schreef: ↑10-10-2017 16:14Je hebt een vriend die je verrot slaat en uitscheld, en wat doen jullie tortelduifjes? Ze kopen een huis.
Echt.
Hoe krijg je het voor elkaar.
Misschien weet ze niet beter of is ze niet beter gewend.
Maar wat ik wel kan zeggen.
Je bent een heel erg goeie vriendin als je zoveel pikt en nog steeds bij hem bent.
Als het uit zou gaan dan verliest jij geen toffe kerel, maar hij verliest een perfecte meid!
dinsdag 10 oktober 2017 16:23
Hallo,
Ik heb dit probleem ook (in iets mindere mate) gehad. Wij zijn uiteindelijk in relatietherapie geweest omdat we beiden geen uitweg meer zagen hoe we alles konden oplossen. Dit heeft heel goed gewerkt. We volgden toen EFT therapie waarbij er dus echt gefocust werd op emoties en waarom we de reacties geven en wat de ander daarbij voor gevoel krijgt. Voor ons was dat een uitkomst omdat mijn vriend niet echt heel goed in contact staat met zijn gevoel en ook daardoor veel opkorpte wat dus uiteindelijk zorgde voor een explosie. Ik weet niet of je partner ervoor open staat (je bent nu alleen in therapie?) Maar wellicht is het een uitkomst, ook omdat je zelf aangeeft dat hij er verder wel voor je is. Het is makkelijk om te zeggen ' stop maar met de relatie, dit pik je toch niet' helemaal als je er niet middenin zit is het makkelijk praten. Want je hebt altijd ook de goede momenten die hoop geven. Wij zijn overigens nog bij elkaar en ondanks dat hij soms nog wel eens echt heel boos worden (dat gaat nu ook veel beter overigens) is het nooit meer richting mij. Mensen kunnen wel degelijk veranderen maar dit vergt wel inzet van beide kanten en heel veel tijd (en géén excuses voor zijn gedrag als hij het weer doet, want dan snapt hij het toch niet helemaal!). Maar dit moeten jullie beide wel echt willen want het is niet makkelijk. Ik wens je veel succes met je keuze.
Ik heb dit probleem ook (in iets mindere mate) gehad. Wij zijn uiteindelijk in relatietherapie geweest omdat we beiden geen uitweg meer zagen hoe we alles konden oplossen. Dit heeft heel goed gewerkt. We volgden toen EFT therapie waarbij er dus echt gefocust werd op emoties en waarom we de reacties geven en wat de ander daarbij voor gevoel krijgt. Voor ons was dat een uitkomst omdat mijn vriend niet echt heel goed in contact staat met zijn gevoel en ook daardoor veel opkorpte wat dus uiteindelijk zorgde voor een explosie. Ik weet niet of je partner ervoor open staat (je bent nu alleen in therapie?) Maar wellicht is het een uitkomst, ook omdat je zelf aangeeft dat hij er verder wel voor je is. Het is makkelijk om te zeggen ' stop maar met de relatie, dit pik je toch niet' helemaal als je er niet middenin zit is het makkelijk praten. Want je hebt altijd ook de goede momenten die hoop geven. Wij zijn overigens nog bij elkaar en ondanks dat hij soms nog wel eens echt heel boos worden (dat gaat nu ook veel beter overigens) is het nooit meer richting mij. Mensen kunnen wel degelijk veranderen maar dit vergt wel inzet van beide kanten en heel veel tijd (en géén excuses voor zijn gedrag als hij het weer doet, want dan snapt hij het toch niet helemaal!). Maar dit moeten jullie beide wel echt willen want het is niet makkelijk. Ik wens je veel succes met je keuze.
anoniem_354962 wijzigde dit bericht op 10-10-2017 16:28
20.45% gewijzigd
dinsdag 10 oktober 2017 16:23
Dus jij wilt leren hoe je op je tenen kunt lopen in zijn nabijheid om te voorkomen dat hij zo ontploft dat hij jou slaat? Als jij zoveel irritatie bij hem oproept en vice versa lijkt het me hoog tijd om weer lekker op jezelf te gaan zijn. Zeker als je niet meer je vrolijke, zelfverzekerde zelf bent.
dinsdag 10 oktober 2017 16:32
Wist je dat je een klein opleiding van paar maanden nodig bent om de term 'psycholoog' te mogen dragen. Echt zeer bizar.
Je psycholoog gebruikt haar mening ipv te handelen naar een psycholoog.
Ik geef de rest gelijk. Slaan,geen goeie relatie en een huis kopen. Dan ben je zelf ook ver heen. Dus mijn advies is ook bij hem weg gaan. Allang.
Maar ergens vermoed ik dat je bij hem gaat blijven...
Je psycholoog gebruikt haar mening ipv te handelen naar een psycholoog.
Ik geef de rest gelijk. Slaan,geen goeie relatie en een huis kopen. Dan ben je zelf ook ver heen. Dus mijn advies is ook bij hem weg gaan. Allang.
Maar ergens vermoed ik dat je bij hem gaat blijven...
Bam!!!!
dinsdag 10 oktober 2017 16:36
Yepsilversky schreef: ↑10-10-2017 16:12Begrijp me niet verkeerd hoor want je hebt zeker een punt, maar heb je het wel eens meegemaakt? De persoon waar je zielsveel van houd zo hop klets in je gezicht? Zeg je wel áls hij zijn vuist balt ben ik al metéén weg, nou dat zeggen er veel maar kunnen er weinig hoor.
Na een relatie van 5 jaar
Was eens maar nooit weer
Hij greep me vast en hief zijn hand met de intentie me midden in mijn gezicht te slaan\
Na een knietje mijnerzijds was die intentie weg
Mijn intentie om de relatie voort te zetten ook trouwens
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
dinsdag 10 oktober 2017 16:57
dinsdag 10 oktober 2017 16:58
Gaan.
Ik heb heel lang geleden ook in zo'n soort situatie gezeten. Ik heb ooit gezegd dat als hij mij nog 1x zo zou behandelen, dan zou ik weg gaan. Het duurde een aantal jaar voordat hij het weer deed. Ik heb nog dezelfde avond mijn spullen gepakt. Toen ik hem de volgende dag aan de telefoon had over hoe we dingen gingen regelen nu we uit elkaar waren reageerde hij heel verbaasd. Hoezo zouden we uit elkaar zijn? Dit soort uitspattingen gebeurden toch bijna nooit? Hij had het dus echt niet begrepen.
Ik heb het huis te koop gezet en de scheiding geregeld.
Het was niet makkelijk, maar het was de juiste beslissing. Ik heb mezelf beloofd als me dit nog 1x weer zou overkomen (met een ander) dat ik meteen weg zou gaan. Gelukkig is dit nooit meer gebeurd en ik heb nooit spijt van mijn beslissing gehad. Ook al was het jaren 'rustig', ik was altijd bang dat het weer zou gebeuren. Dat is geen leven. Dat is niet 'normaal'. Kies voor jezelf.
Ik heb heel lang geleden ook in zo'n soort situatie gezeten. Ik heb ooit gezegd dat als hij mij nog 1x zo zou behandelen, dan zou ik weg gaan. Het duurde een aantal jaar voordat hij het weer deed. Ik heb nog dezelfde avond mijn spullen gepakt. Toen ik hem de volgende dag aan de telefoon had over hoe we dingen gingen regelen nu we uit elkaar waren reageerde hij heel verbaasd. Hoezo zouden we uit elkaar zijn? Dit soort uitspattingen gebeurden toch bijna nooit? Hij had het dus echt niet begrepen.
Ik heb het huis te koop gezet en de scheiding geregeld.
Het was niet makkelijk, maar het was de juiste beslissing. Ik heb mezelf beloofd als me dit nog 1x weer zou overkomen (met een ander) dat ik meteen weg zou gaan. Gelukkig is dit nooit meer gebeurd en ik heb nooit spijt van mijn beslissing gehad. Ook al was het jaren 'rustig', ik was altijd bang dat het weer zou gebeuren. Dat is geen leven. Dat is niet 'normaal'. Kies voor jezelf.
