Relaties
alle pijlers
Frustraties schoonvader
maandag 23 oktober 2017 15:27
Beste iedereen,
Ik heb lang getwijfeld of ik hier een topic over zou openen, en heb besloten het toch maar te doen. Ik vraag alvast de OP niet te quoten, omdat ik ivm herkenbaarheid niet zeker weet of ik het lang durf te laten staan.
De situatie is zo. Bij mijn vriend in de familie zijn er nogal heftige dingen aan de gang. Een van deze dingen is dat zijn vader chronisch en ongeneeslijk ziek is. Dit is vanzelfsprekend enorm zwaar voor mijn vriend, en ik heb het heel erg met hem te doen. Hij heeft het heel veel over zijn vader en ik bied hem dan een luisterend oor en troost hem. Ook ga ik vaak met hem mee om zijn vader te bezoeken, daarbij zijn hand vast te houden en ik probeer mee te denken over praktische oplossingen qua verzorging. Ook zorg ik ervoor dat mijn vriend regelmatig even mee gaat buiten wandelen oid om zijn hoofd leeg te maken en zijn verhaal te kunnen doen. Kortom, ik doe ontzettend mijn best om hem te steunen.
Nou is het probleem dat mijn schoonvader, in mijn ogen een ontzettende narcistische klootzak is. Sorry dat ik het zo bot zeg, maar het is echt zo. Hij heeft mij nooit aardig behandeld, lullige opmerkingen gemaakt (dingen zeggen zoals dat ik er ongezond uitzie, dat ik mijn haar nodig anders moet doen, dat ik niet ver genoeg heb doorgestudeerd etc) en mij altijd gecommandeerd dat ik van alles voor hem moest doen. Mijn vriend en zijn broers heeft hij in zijn jeugd en ver daarna wekelijks uitgescholden en genegeerd als ze zich niet naar zijn zin gedroegen of hem te weinig aandacht gaven. Hij eist van zijn kinderen dat ze hem voortdurend ophemelen en dit gebeurt ook. Er zijn ook regelmatig klappen gevallen vroeger. Vervolgens is hij toen zijn kinderen amper volwassen waren gewoon vertrokken naar het buitenland en is daar als een god in Frankrijk gaan leven en allemaal vrouwen naast zijn huwelijk gaan hebben, en al het familiegeld is daar doorheen gejaagd. Hij is pas teruggekomen toen hij ernstig ziek werd (overigens door zijn eigen alcoholmisbruik en overgewicht), en iedereen heeft hem met open armen ontvangen en verzorgt hem nu met veel liefde. Mijn vriend bezoekt hem bijna dagelijks.
En hier steekt het. Mijn vriend heeft het continu over hoe geweldig zijn vader is, en hoe zielig hij het vindt dat hij ziek is. Ik luister dan naar hem en probeer liefdevol te reageren, maar eigenlijk schreeuw ik vanbinnen. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb geen greintje medelijden met die man. Wat mij betreft heeft hij het recht op familieliefde al lang en breed verspeeld. Ik merk dat ik zo ontzettend boos ben op hem en als het over hem gaat, voel ik een enorme weerzin in mij opkomen. Maar ik ben me er ook van bewust dat het mijn plaats niet is om een mening te hebben, en dat ik er voor mijn vriend moet zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik er hele sterke eigen emoties bij heb.
Wat ik wil met dit topic? Mijn hart luchten. Maar ook graag tips. Want ik wil echt heel graag mijn kwaadheid en frustraties loslaten zodat ik er 100% voor mijn vriend kan zijn. Ik ben zo bang dat ik op een dag barst en hem laat zien wat ik wel niet van zijn vader vind. De situatie uit de weg gaan kan niet, omdat hij mijn steun heel erg nodig heeft in dit gebeuren. Wat moet ik doen?
Ik heb lang getwijfeld of ik hier een topic over zou openen, en heb besloten het toch maar te doen. Ik vraag alvast de OP niet te quoten, omdat ik ivm herkenbaarheid niet zeker weet of ik het lang durf te laten staan.
De situatie is zo. Bij mijn vriend in de familie zijn er nogal heftige dingen aan de gang. Een van deze dingen is dat zijn vader chronisch en ongeneeslijk ziek is. Dit is vanzelfsprekend enorm zwaar voor mijn vriend, en ik heb het heel erg met hem te doen. Hij heeft het heel veel over zijn vader en ik bied hem dan een luisterend oor en troost hem. Ook ga ik vaak met hem mee om zijn vader te bezoeken, daarbij zijn hand vast te houden en ik probeer mee te denken over praktische oplossingen qua verzorging. Ook zorg ik ervoor dat mijn vriend regelmatig even mee gaat buiten wandelen oid om zijn hoofd leeg te maken en zijn verhaal te kunnen doen. Kortom, ik doe ontzettend mijn best om hem te steunen.
Nou is het probleem dat mijn schoonvader, in mijn ogen een ontzettende narcistische klootzak is. Sorry dat ik het zo bot zeg, maar het is echt zo. Hij heeft mij nooit aardig behandeld, lullige opmerkingen gemaakt (dingen zeggen zoals dat ik er ongezond uitzie, dat ik mijn haar nodig anders moet doen, dat ik niet ver genoeg heb doorgestudeerd etc) en mij altijd gecommandeerd dat ik van alles voor hem moest doen. Mijn vriend en zijn broers heeft hij in zijn jeugd en ver daarna wekelijks uitgescholden en genegeerd als ze zich niet naar zijn zin gedroegen of hem te weinig aandacht gaven. Hij eist van zijn kinderen dat ze hem voortdurend ophemelen en dit gebeurt ook. Er zijn ook regelmatig klappen gevallen vroeger. Vervolgens is hij toen zijn kinderen amper volwassen waren gewoon vertrokken naar het buitenland en is daar als een god in Frankrijk gaan leven en allemaal vrouwen naast zijn huwelijk gaan hebben, en al het familiegeld is daar doorheen gejaagd. Hij is pas teruggekomen toen hij ernstig ziek werd (overigens door zijn eigen alcoholmisbruik en overgewicht), en iedereen heeft hem met open armen ontvangen en verzorgt hem nu met veel liefde. Mijn vriend bezoekt hem bijna dagelijks.
En hier steekt het. Mijn vriend heeft het continu over hoe geweldig zijn vader is, en hoe zielig hij het vindt dat hij ziek is. Ik luister dan naar hem en probeer liefdevol te reageren, maar eigenlijk schreeuw ik vanbinnen. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb geen greintje medelijden met die man. Wat mij betreft heeft hij het recht op familieliefde al lang en breed verspeeld. Ik merk dat ik zo ontzettend boos ben op hem en als het over hem gaat, voel ik een enorme weerzin in mij opkomen. Maar ik ben me er ook van bewust dat het mijn plaats niet is om een mening te hebben, en dat ik er voor mijn vriend moet zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik er hele sterke eigen emoties bij heb.
Wat ik wil met dit topic? Mijn hart luchten. Maar ook graag tips. Want ik wil echt heel graag mijn kwaadheid en frustraties loslaten zodat ik er 100% voor mijn vriend kan zijn. Ik ben zo bang dat ik op een dag barst en hem laat zien wat ik wel niet van zijn vader vind. De situatie uit de weg gaan kan niet, omdat hij mijn steun heel erg nodig heeft in dit gebeuren. Wat moet ik doen?
anoniem_355300 wijzigde dit bericht op 23-10-2017 15:30
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
0.50% gewijzigd
maandag 23 oktober 2017 15:30
Grote kans, dat je vriend echt wel weet, dat jij zijn vader niet ziet zitten, en dus gaat overschreeuwen.
Mijn partner en ik praten eerlijk over de belachelijke kanten van onze ouders, maar we weten ook, dat we allebei op een bepaalde manier onvoorwaardelijk van die idioten houden.
Een eerlijk gesprek is daarvoor nodig.
Mijn partner en ik praten eerlijk over de belachelijke kanten van onze ouders, maar we weten ook, dat we allebei op een bepaalde manier onvoorwaardelijk van die idioten houden.
Een eerlijk gesprek is daarvoor nodig.
maandag 23 oktober 2017 15:31
maandag 23 oktober 2017 15:32
Ik denk dat je je vriend best mag vertelen dat je het lastig vindt. Dat je veel nare dingen over hem hebt gehoord in de loop der jaren en dat het verdriet van je vriend een groot contrast is. Misschien kan hij het je een beetje uitleggen, dat ondanks alles van vroeger hij wel zijn vader gaat verliezen. Ga vooral niet verwijten. Maar probeer samen met praten elkaar te begrijpen.
maandag 23 oktober 2017 15:35
Ik zou je vriend erkennen in zijn verdriet mbt de ziekte van zijn vader. Hij mag hem ook geweldig vinden. Ik zou verder van schoonvader zelf vooral afstand houden. Het voegt niets toe om hierover de discussie of concurrentie aan te gaan. Je moet maar zo denken gelukkig heeft die man niet het eeuwig leven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 23 oktober 2017 15:36
Je vriend kent niet beter. Dit is zijn normaal, om zo door je vader behandelt te worden. En kinderen houden meestal van hun ouders. Bij dit soort ouders waar je nooit goed kan doen is de drang naar goedkeuring alleen maar groter.
Lastig deze situatie. Heeft hij nog lang en is het mogelijk om wel je eigen grenzen te bewaken?
Lastig deze situatie. Heeft hij nog lang en is het mogelijk om wel je eigen grenzen te bewaken?
maandag 23 oktober 2017 15:42
Je kan ook thuis je vriend steunen, als ik ernstig ziek zou zijn wil ik mensen die serieus om mij geven om me heen, niet iemand die mijn bloed wel kan drinken. ( bij wijze van spreke)Ikdoehetevenzo schreef: ↑23-10-2017 15:40Omdat ik mijn vriend wil steunen, voor hem is het ontzettend moeilijk om zijn vader zo te zien.
maandag 23 oktober 2017 15:42
Dit!lilalinda schreef: ↑23-10-2017 15:30Grote kans, dat je vriend echt wel weet, dat jij zijn vader niet ziet zitten, en dus gaat overschreeuwen.
Mijn partner en ik praten eerlijk over de belachelijke kanten van onze ouders, maar we weten ook, dat we allebei op een bepaalde manier onvoorwaardelijk van die idioten houden.
Een eerlijk gesprek is daarvoor nodig.
maandag 23 oktober 2017 15:44
Dit is inderdaad waar. Ik snap het ook heel erg dat hij nog steeds van zijn vader houdt. Maar voor mij is het niet normaal, en dat moet ik voor me houden. Dat is soms lastig omdat ik er wel dagelijks mee geconfronteerd word. Hij heeft overigens nog jaren te leven, vandaar ook dat ik een goede tactiek nodig heb. Het is niet even een maandje doorbijten.zimi schreef: ↑23-10-2017 15:36Je vriend kent niet beter. Dit is zijn normaal, om zo door je vader behandelt te worden. En kinderen houden meestal van hun ouders. Bij dit soort ouders waar je nooit goed kan doen is de drang naar goedkeuring alleen maar groter.
Lastig deze situatie. Heeft hij nog lang en is het mogelijk om wel je eigen grenzen te bewaken?
maandag 23 oktober 2017 15:46
Hij heeft nog jaren te leven, oh, wacht even wat een dramatisch topic dan. Ik dacht dat hij op sterven lag.Ikdoehetevenzo schreef: ↑23-10-2017 15:44Dit is inderdaad waar. Ik snap het ook heel erg dat hij nog steeds van zijn vader houdt. Maar voor mij is het niet normaal, en dat moet ik voor me houden. Dat is soms lastig omdat ik er wel dagelijks mee geconfronteerd word. Hij heeft overigens nog jaren te leven, vandaar ook dat ik een goede tactiek nodig heb. Het is niet even een maandje doorbijten.
anoniem_320683 wijzigde dit bericht op 23-10-2017 15:47
3.14% gewijzigd
maandag 23 oktober 2017 15:47
maandag 23 oktober 2017 15:51
maandag 23 oktober 2017 15:52
Sorry, niet duidelijk: het kan elk moment over zijn, maar het kan ook nog jaren duren. Er kan geen voorspelling worden gedaan wanneer het fataal is, dat kan morgen zijn of over vijf jaar.
