Relaties
alle pijlers
Al 4 jaar verliefd en kan het niet loslaten
vrijdag 27 oktober 2017 19:10
Al 4 jaar ben ik verliefd op iemand van mijn werk, B. Toen ik hem ontmoette had ik zelf nog een relatie, maar het was gelijk raak. Niet door het uiterlijk, maar door de uitstraling en door het leuke gesprek dat ik met hem had. Later kwam ik er pas achter dat hij een collega van me zou worden. Na een tijdje ging mijn eigen relatie uit, en ik dacht dat de verliefdheid toen wel over zou gaan omdat ik mijn ex ook miste en ik dacht dat ik verliefd was geworden op een ander omdat mijn eigen relatie niet lekker liep, maar dat bleek niet zo te zijn.
Ik heb B. inmiddels goed leren kennen en we kunnen heel goed met elkaar overweg. Anderen hebben zelfs al gezegd dat het zo leuk is dat we 'elkaar gevonden hebben' omdat B. altijd een beetje een rare vogel is (op een positieve manier). Men ziet ons een beetje als een duo omdat we zo'n klik hebben en omdat we overeenkomen in manier van werken, maar ook qua persoonlijke interesses en levensstijl.
B. is echter getrouwd, heeft 4 jonge kinderen, en ik weet dat het nooit iets gaat worden. Hij heeft een heel goed hart en is niet het type dat vreemdgaat, laat staan dat hij zou scheiden. Ook is hij ruim 10 jaar ouder dan ik, maar aangezien we allebei volwassen zijn is dat nog het minste probleem.
Al die tijd heb ik met anderen gedate maar daar is niets uitgekomen. Ik blijf verliefd op B. Er zijn periodes geweest waarin we nauwelijks contact hadden (van meer dan een half jaar) maar dat bleek niks uit te maken.
Sinds een paar maanden is de situatie zo dat we veel meer met elkaar te maken hebben op het werk. Heel veel, zelfs. Ontlopen is gewoon niet te doen. Dat helpt niet met het 'over hem heen komen'. Ik raak steeds meer aan hem gehecht.
Ik zou graag met hem willen werken zonder dat hele gedoe met die verliefdheid, maar dat lukt me niet. Soms doet het me pijn om hem met zijn gezin te zien, terwijl ik gewoon niet zo moeten zeiken. Hij is een fantastische vader en echtgenoot en hij hoort gewoon bij zijn kinderen en niet bij mij.
Als klap op de vuurpijl is hij de laatste tijd wel iets meer met mij bezig dan normaal. Laatst knipoogde hij naar me. Ik schaam me dat het zoveel met mij deed. Dat zou helemaal niet moeten. Ik ga me dan steeds meer in mijn hoofd halen terwijl het gewoon niet realistisch is. Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt dus ik weet dan niet hoe ik dingen moet interpreteren; of er meer achter zit of juist niet. Een collega waar ik zeer goed mee bevriend ben merkte het echter ook op, en ze zei: "nou wie weet zit het er nog in voor jullie". Daar raakte ik van in de war. Op deze manier kom ik er helemaal niet overheen.
Heeft iemand tips?
Dit is echt een beetje een obsessie geworden. Een kwelling. Wel functioneer ik nog goed op het werk en gedraag ik me normaal, maar van binnen worstel ik er zo mee. En ik wil ook niet dat men dit aan mij gaat merken.
Ik heb B. inmiddels goed leren kennen en we kunnen heel goed met elkaar overweg. Anderen hebben zelfs al gezegd dat het zo leuk is dat we 'elkaar gevonden hebben' omdat B. altijd een beetje een rare vogel is (op een positieve manier). Men ziet ons een beetje als een duo omdat we zo'n klik hebben en omdat we overeenkomen in manier van werken, maar ook qua persoonlijke interesses en levensstijl.
B. is echter getrouwd, heeft 4 jonge kinderen, en ik weet dat het nooit iets gaat worden. Hij heeft een heel goed hart en is niet het type dat vreemdgaat, laat staan dat hij zou scheiden. Ook is hij ruim 10 jaar ouder dan ik, maar aangezien we allebei volwassen zijn is dat nog het minste probleem.
Al die tijd heb ik met anderen gedate maar daar is niets uitgekomen. Ik blijf verliefd op B. Er zijn periodes geweest waarin we nauwelijks contact hadden (van meer dan een half jaar) maar dat bleek niks uit te maken.
Sinds een paar maanden is de situatie zo dat we veel meer met elkaar te maken hebben op het werk. Heel veel, zelfs. Ontlopen is gewoon niet te doen. Dat helpt niet met het 'over hem heen komen'. Ik raak steeds meer aan hem gehecht.
Ik zou graag met hem willen werken zonder dat hele gedoe met die verliefdheid, maar dat lukt me niet. Soms doet het me pijn om hem met zijn gezin te zien, terwijl ik gewoon niet zo moeten zeiken. Hij is een fantastische vader en echtgenoot en hij hoort gewoon bij zijn kinderen en niet bij mij.
Als klap op de vuurpijl is hij de laatste tijd wel iets meer met mij bezig dan normaal. Laatst knipoogde hij naar me. Ik schaam me dat het zoveel met mij deed. Dat zou helemaal niet moeten. Ik ga me dan steeds meer in mijn hoofd halen terwijl het gewoon niet realistisch is. Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt dus ik weet dan niet hoe ik dingen moet interpreteren; of er meer achter zit of juist niet. Een collega waar ik zeer goed mee bevriend ben merkte het echter ook op, en ze zei: "nou wie weet zit het er nog in voor jullie". Daar raakte ik van in de war. Op deze manier kom ik er helemaal niet overheen.
Heeft iemand tips?
Dit is echt een beetje een obsessie geworden. Een kwelling. Wel functioneer ik nog goed op het werk en gedraag ik me normaal, maar van binnen worstel ik er zo mee. En ik wil ook niet dat men dit aan mij gaat merken.
vrijdag 27 oktober 2017 19:47
Tja. Soms is het gewoon wat het is en heb je vette pech. Tenslotte werken en worstelen we allemaal.
Niks helpt trouwens zo goed tegen liefdesleed als een nieuwe liefde.
Niks helpt trouwens zo goed tegen liefdesleed als een nieuwe liefde.
very__cherry wijzigde dit bericht op 27-10-2017 20:12
1.18% gewijzigd
Iets wat vier dagen bloedt en niet doodgaat is niet te vertrouwen.
vrijdag 27 oktober 2017 20:09
shit shit shit
wat een pech heb jij
een man met 4 kleine kinderen, het is niet nix.....
er is geen oplossing
gaat hij vreemd dan is je respect voor hem en jezelf weg
gaat hij eerst scheiden en dan met jou....dan zit je met een groot ontwricht gezin
tis botte pech
heb je weleens aan een andere baan gedacht?
geen contact en dat 6 tot 9 mnd volhouden....dat is je medicijn.
wat een pech heb jij
een man met 4 kleine kinderen, het is niet nix.....
er is geen oplossing
gaat hij vreemd dan is je respect voor hem en jezelf weg
gaat hij eerst scheiden en dan met jou....dan zit je met een groot ontwricht gezin
tis botte pech
heb je weleens aan een andere baan gedacht?
geen contact en dat 6 tot 9 mnd volhouden....dat is je medicijn.
vrijdag 27 oktober 2017 20:18
Ik vraag me af of hier iets anders aan ten grondslag kan liggen dan een echte romantische verliefdheid. Iets van overdracht.
Als dit echt zo'n probleem voor je is, en wellicht is het dat ook als het je belemmert in het doorzetten van je eigen leven en het vinden van een eigen partner, zou ik toch overwegen om een andere baan te zoeken.
Wel opvallend dat je collega zo'n opmerking maakt. Waarom zouden collega's namelijk denken dat er 'iets' is wat er nog in kan zitten als die man duidelijk een eigen gezin heeft? Waarom denken collega's zoiets? Of gaat het alleen om deze collega en zegt de opmerking meer over hem/haar?
Wat bedoel je met "Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt"
Nog een andere mogelijkheid. Misschien hou jij dit in stand voor jezelf, wellicht levert het in stand houden van een onbereikbare liefde je iets op. Ik bedoel, waarom zo'n drama om een knipoogje en opmerking van collega? Als je écht van de verliefdheid af wilde zou je daar toch geen aandacht aan besteden en 'in de war' van raken?
Als dit echt zo'n probleem voor je is, en wellicht is het dat ook als het je belemmert in het doorzetten van je eigen leven en het vinden van een eigen partner, zou ik toch overwegen om een andere baan te zoeken.
Wel opvallend dat je collega zo'n opmerking maakt. Waarom zouden collega's namelijk denken dat er 'iets' is wat er nog in kan zitten als die man duidelijk een eigen gezin heeft? Waarom denken collega's zoiets? Of gaat het alleen om deze collega en zegt de opmerking meer over hem/haar?
Wat bedoel je met "Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt"
Nog een andere mogelijkheid. Misschien hou jij dit in stand voor jezelf, wellicht levert het in stand houden van een onbereikbare liefde je iets op. Ik bedoel, waarom zo'n drama om een knipoogje en opmerking van collega? Als je écht van de verliefdheid af wilde zou je daar toch geen aandacht aan besteden en 'in de war' van raken?
vrijdag 27 oktober 2017 20:39
Neem een poosje vrij van je werk als je verlofuren dit toelaten en ga daten, leuke dingen doen en je gedachten verzetten.
Het is allemaal heel spannend zo'n onbereikbare liefde, maar je bereikt er niks mee. Dit zie je gelukkig zelf ook in.
Getrouwde man, kids = not done.
Laat het los voordat de sfeer op je werk erg onprettig gaat worden!
Edit: En anders toch gaan orienteren voor een andere baan zodat het contact wordt verbroken.
Het is allemaal heel spannend zo'n onbereikbare liefde, maar je bereikt er niks mee. Dit zie je gelukkig zelf ook in.
Getrouwde man, kids = not done.
Laat het los voordat de sfeer op je werk erg onprettig gaat worden!
Edit: En anders toch gaan orienteren voor een andere baan zodat het contact wordt verbroken.
vrijdag 27 oktober 2017 20:46
Ja, vreemd dit. Is ook niet echt bevorderlijk voor een ongedwongen sfeer.KeaAlpine schreef: ↑27-10-2017 20:18Wel opvallend dat je collega zo'n opmerking maakt. Waarom zouden collega's namelijk denken dat er 'iets' is wat er nog in kan zitten als die man duidelijk een eigen gezin heeft? Waarom denken collega's zoiets? Of gaat het alleen om deze collega en zegt de opmerking meer over hem/haar?
Vriendschap en herkenning over en weer hoef je jezelf niet kwalijk te nemen. Misschien lucht het een beetje op door het minder zwart-wit te stellen en blij te zijn met wat je wel hebt: een fijne collega.
zaterdag 28 oktober 2017 04:20
Ik herken het wel een beetje. Niet dat ik vier jaar lang verliefd was op iemand die nog getrouwd was, maar wel dat ik een paar jaar verliefd ben geweest op iemand met wie het onmogelijk wat kon worden (lang verhaal). Dat hij en ik bijzonder goede klik hadden en elkaar nog wel eens zagen (en zelfs zes jaar geleden een keer zoenden), hielp ook niet echt.
Enige wat wel hielp was afstand. Dus elkaar niet meer zien en al het contact afhouden (zeker niet meer appen of mailen, want dat nam me volledig in beslag en ik putte uit alles hoop). Dat was de enige manier waarop ik me niet meer voortdurend afvroeg: wat als...? En de enige manier waarop ik niet in dagdromen verzandde waarin ik met hem was.
Uiteindelijk denk ik dat ik ook verliefd was op een ideaal. In mijn hoofd was onze liefde perfect, voelden we elkaar feilloos aan, zouden we nooit ruzie hebben of ongemakkelijke momenten. Iedere keer als ik aan hem dacht, stuurde ik hem in gedachten nog wat licht en liefde en probeerde ik het daarna weer los te laten.
Maar het ging dus pas echt ‘over’ toen we elkaar niet meer zagen, niet meer appten (dus dat er ook geen vertrouwelijke sfeer kon ontstaan), etc.
Vorig jaar hoorde ik via via dat zijn relatie uit was (de eerste relatie na zijn huwelijk). Maar het laatste wat ik wilde doen was iets van me laten horen en hem een troostende schouder bieden. Dat is mijn rol niet, en dat is ook helemaal niet leuk voor mijn man (ik ben inmiddels getrouwd en zwanger van de tweede).
Ik ben hartstikke trouw, maar niemand heeft er iets aan als ik nu weer mijn eigen gevoelens overhoop ga halen. Mijn gezin niet, en ikzelf ook niet. Ik denk allang niet meer dagelijks aan hem, er gaan zelfs maanden voorbij dat ik niet aan hem denk, en dat wil ik graag zo houden. Ik kan niet gewoon ‘vrienden’ zijn met hem zonder dat mijn hoofd daarmee aan de haal gaat, dus ik heb niks van me laten horen.
Ik zou jou dan ook adviseren een andere baan te zoeken. Dat is de enige manier waarop er ruimte kan komen voor iets nieuws in je leven en je ook een ander een kans kan geven (is bij mij ook gebeurd). Want door zo met hem bezig te zijn, ga je iedere potentiële date vergelijken met het ideaalplaatje dat je van hem in je hoofd hebt, en dan valt te vergelijking altijd in zijn voordeel uit.
Enige wat wel hielp was afstand. Dus elkaar niet meer zien en al het contact afhouden (zeker niet meer appen of mailen, want dat nam me volledig in beslag en ik putte uit alles hoop). Dat was de enige manier waarop ik me niet meer voortdurend afvroeg: wat als...? En de enige manier waarop ik niet in dagdromen verzandde waarin ik met hem was.
Uiteindelijk denk ik dat ik ook verliefd was op een ideaal. In mijn hoofd was onze liefde perfect, voelden we elkaar feilloos aan, zouden we nooit ruzie hebben of ongemakkelijke momenten. Iedere keer als ik aan hem dacht, stuurde ik hem in gedachten nog wat licht en liefde en probeerde ik het daarna weer los te laten.
Maar het ging dus pas echt ‘over’ toen we elkaar niet meer zagen, niet meer appten (dus dat er ook geen vertrouwelijke sfeer kon ontstaan), etc.
Vorig jaar hoorde ik via via dat zijn relatie uit was (de eerste relatie na zijn huwelijk). Maar het laatste wat ik wilde doen was iets van me laten horen en hem een troostende schouder bieden. Dat is mijn rol niet, en dat is ook helemaal niet leuk voor mijn man (ik ben inmiddels getrouwd en zwanger van de tweede).
Ik ben hartstikke trouw, maar niemand heeft er iets aan als ik nu weer mijn eigen gevoelens overhoop ga halen. Mijn gezin niet, en ikzelf ook niet. Ik denk allang niet meer dagelijks aan hem, er gaan zelfs maanden voorbij dat ik niet aan hem denk, en dat wil ik graag zo houden. Ik kan niet gewoon ‘vrienden’ zijn met hem zonder dat mijn hoofd daarmee aan de haal gaat, dus ik heb niks van me laten horen.
Ik zou jou dan ook adviseren een andere baan te zoeken. Dat is de enige manier waarop er ruimte kan komen voor iets nieuws in je leven en je ook een ander een kans kan geven (is bij mij ook gebeurd). Want door zo met hem bezig te zijn, ga je iedere potentiële date vergelijken met het ideaalplaatje dat je van hem in je hoofd hebt, en dan valt te vergelijking altijd in zijn voordeel uit.
zaterdag 28 oktober 2017 14:58
Hallo lieve Ruby,
Ik herken het ook heel erg en daarom belandde ik ook op jouw topic. Omdat ik er ook echt gek van word. In mijn geval ook een heel lang verhaal, maar al met al ook een onmogelijke liefde. Het feit dat dat vooral bij hem zit (zijn persoonlijkheid, zijn gewoonten, gedrag, meningen) zorgt er voor dat ik hoop houd. Hoop dat 'ie nog eens het licht ziet. Hij is bv niet getrouwd, geen gezin waar hij aan vast zit, geen echte vaste relatie. Maar door omstandigheden móeten wij contact houden... En zoekt hij de laatste maanden ook weer zoveel contact, tot samen willen overnachten aan toe! Het is zo verwarrend en nu zit ik weer met de gebakken peren. Ik flirt niet, ik ben gewoon lief en aardig, mezelf eigenlijk, maar van binnen kolkt het.
Natuurlijk álles kan volledig verbroken worden, maar dat is in ons geval echt niet mogelijk. We hebben een kind samen. En ik kan je zeggen, het is soms de hel. Omdat er iets aan hem is waar ik een enórm zwak voor heb (en vraag me niet waarom). Wat @LauraRoar hierboven ook schrijft, er zijn mensen, mannen, waar je gewoon niet bevriend mee kunt blijven. Ze maken te veel in je los, te veel verlangen.
Het liefst had ik deze onmogelijke liefde allang uit mijn leven gebannen, omdat ik dan uiteindelijk wel weer de draad had opgepakt en hem min of meer vergeten zou zijn. Maar in ons geval gaat dat dus niet. Het is een wond die telkens weer opengehaald wordt. Hij zoekt dus vaak contact, wil dingen samen doen met ons kind en mij en dat vind k natuurlijk ook fantastisch, Maar de naweeën zijn bij mij altijd zo heftig. Of we krijgen weer ruzie, omdat dingen bij mij natuurlijk nog gevoelig liggen, ook al probeer ik te doen van niet. (en eerlijk zeggen wat ik voel kan ik ook niet omdat ik een stuk trots heb dat te maken heeft met zijn vreemdgaan destijds, en meer wangedrag).
Ik zou zo graag die vriendschap hebben, die speciale band als ouders, omdat de mooie dingen met ons kind delen zo mooi is, maar zonder de gevoelens. Maar eigenlijk wil ik dan gewoon dat normale gezin weer zijn, waarbij ik ook de hand van de vader van mijn kind kan vast pakken etc etc. en waar ik niet telkens weer afscheid moet nemen van dat gezin en het gevoel dat ik er bij heb, en van mijn kind elke week.
Maar een gewoon gezin zit er met hem gewoon niet in. Hij had het wel gewild misschien, maar hij paste bepaalde gewoonten (de behoefte aan andere vrouwen) niet aan, en dat zal ook niet veranderen. En ik merk dat ik daar niet meer mee kan dealen.
Dus ik zit ook in een impasse momenteel (al jaren), omdat ik hem toch weer te dichtbij heb laten komen wat teveel gemis en verlangen in me heeft losgemaakt. En regie heb ik er niet over. Tenminste... het enige dat ik kan doen is, nee zeggen als hij weer met een voorstel komt. Maar dat vind ik ongelooflijk moeilijk omdat dat nog het enige stukje gezin is dat ik heb, wat voor mij ook zo heerlijk voelt (het si een verslaving, echt), in vergelijking met dingen doen met iemand anders; hij is de vader, en niemand anders...
Heel verhaal, mijn verhaal van een onmogelijke liefde, net al die van jou, die ik ook heel goed begrijp, want een gezin stuk maken wil je ook niet. Je hoopt er wellicht op dat hun huwelijk misschien toch niet zo goed is en dat je daarom ooit misschien kans maakt... maar ja.. het is inderdaad zonde om je leven on hold te zetten en te gaan wachten op iets of iemand die waarschijnlijk nooit (helemaal) komt.
Er zijn genoeg mannen die een 2e vrouw ernaast hebben, soms met wetenschap van de echtgenote, en heel soms vindt die het zelfs prima. Maar dat is een zeldszaamheid vrees ik.
Ik zou zelf niets doen, geen actie ondernemen naar hem, gewoon je leuke zelf blijven. Als hij dan eens serieuze aanstalten maakt kun je altijd weer verder kijken, wat je daar dan weer mee doet. Dat is dan verder zijn verantwoordelijkheid, en vreselijk verliefd en wanhopig ben je nu toch al...
OF...
je zoekt inderdaad een andere baan.
Ik vrees echt dat er niets anders op zit.
Je zult hem vreselijk missen (dat is waarschijnlijk de hoofdreden dat je niet weg wilt van je werk, afgezien van het geld en collega's etc), maar als je de balans opmaakt van de situatie en hoe uitzichtloos die eigenlijk is (en zeer waarschijnlijk ook zal blijven in het geval hij wel eens serieuze avances zou maken) dan moet je tot de conclusie komen dat je dóór moet, zonder hem.... Hoe moeilijk ook! Ik weet er alles van! Ik weet hoe moeilijk dat loslaten is! Maar alleen afstand en geen contact meer (wat @laura ook schrijft) is je enige hoop op verbetering...
Het is kansloos meisje.... er zijn te veel vrouwen die hun leven in de wacht zetten voor of compleet laten draaien om een bezette man.
Er zijn ook (leuke) mannen die wel beschikbaar zijn, maar daarvoor moet je hem eerst uit je systeem zien te krijgen.
Heel veel succes en sterkte Ruby! x
Ik herken het ook heel erg en daarom belandde ik ook op jouw topic. Omdat ik er ook echt gek van word. In mijn geval ook een heel lang verhaal, maar al met al ook een onmogelijke liefde. Het feit dat dat vooral bij hem zit (zijn persoonlijkheid, zijn gewoonten, gedrag, meningen) zorgt er voor dat ik hoop houd. Hoop dat 'ie nog eens het licht ziet. Hij is bv niet getrouwd, geen gezin waar hij aan vast zit, geen echte vaste relatie. Maar door omstandigheden móeten wij contact houden... En zoekt hij de laatste maanden ook weer zoveel contact, tot samen willen overnachten aan toe! Het is zo verwarrend en nu zit ik weer met de gebakken peren. Ik flirt niet, ik ben gewoon lief en aardig, mezelf eigenlijk, maar van binnen kolkt het.
Natuurlijk álles kan volledig verbroken worden, maar dat is in ons geval echt niet mogelijk. We hebben een kind samen. En ik kan je zeggen, het is soms de hel. Omdat er iets aan hem is waar ik een enórm zwak voor heb (en vraag me niet waarom). Wat @LauraRoar hierboven ook schrijft, er zijn mensen, mannen, waar je gewoon niet bevriend mee kunt blijven. Ze maken te veel in je los, te veel verlangen.
Het liefst had ik deze onmogelijke liefde allang uit mijn leven gebannen, omdat ik dan uiteindelijk wel weer de draad had opgepakt en hem min of meer vergeten zou zijn. Maar in ons geval gaat dat dus niet. Het is een wond die telkens weer opengehaald wordt. Hij zoekt dus vaak contact, wil dingen samen doen met ons kind en mij en dat vind k natuurlijk ook fantastisch, Maar de naweeën zijn bij mij altijd zo heftig. Of we krijgen weer ruzie, omdat dingen bij mij natuurlijk nog gevoelig liggen, ook al probeer ik te doen van niet. (en eerlijk zeggen wat ik voel kan ik ook niet omdat ik een stuk trots heb dat te maken heeft met zijn vreemdgaan destijds, en meer wangedrag).
Ik zou zo graag die vriendschap hebben, die speciale band als ouders, omdat de mooie dingen met ons kind delen zo mooi is, maar zonder de gevoelens. Maar eigenlijk wil ik dan gewoon dat normale gezin weer zijn, waarbij ik ook de hand van de vader van mijn kind kan vast pakken etc etc. en waar ik niet telkens weer afscheid moet nemen van dat gezin en het gevoel dat ik er bij heb, en van mijn kind elke week.
Maar een gewoon gezin zit er met hem gewoon niet in. Hij had het wel gewild misschien, maar hij paste bepaalde gewoonten (de behoefte aan andere vrouwen) niet aan, en dat zal ook niet veranderen. En ik merk dat ik daar niet meer mee kan dealen.
Dus ik zit ook in een impasse momenteel (al jaren), omdat ik hem toch weer te dichtbij heb laten komen wat teveel gemis en verlangen in me heeft losgemaakt. En regie heb ik er niet over. Tenminste... het enige dat ik kan doen is, nee zeggen als hij weer met een voorstel komt. Maar dat vind ik ongelooflijk moeilijk omdat dat nog het enige stukje gezin is dat ik heb, wat voor mij ook zo heerlijk voelt (het si een verslaving, echt), in vergelijking met dingen doen met iemand anders; hij is de vader, en niemand anders...
Heel verhaal, mijn verhaal van een onmogelijke liefde, net al die van jou, die ik ook heel goed begrijp, want een gezin stuk maken wil je ook niet. Je hoopt er wellicht op dat hun huwelijk misschien toch niet zo goed is en dat je daarom ooit misschien kans maakt... maar ja.. het is inderdaad zonde om je leven on hold te zetten en te gaan wachten op iets of iemand die waarschijnlijk nooit (helemaal) komt.
Er zijn genoeg mannen die een 2e vrouw ernaast hebben, soms met wetenschap van de echtgenote, en heel soms vindt die het zelfs prima. Maar dat is een zeldszaamheid vrees ik.
Ik zou zelf niets doen, geen actie ondernemen naar hem, gewoon je leuke zelf blijven. Als hij dan eens serieuze aanstalten maakt kun je altijd weer verder kijken, wat je daar dan weer mee doet. Dat is dan verder zijn verantwoordelijkheid, en vreselijk verliefd en wanhopig ben je nu toch al...
OF...
je zoekt inderdaad een andere baan.
Ik vrees echt dat er niets anders op zit.
Je zult hem vreselijk missen (dat is waarschijnlijk de hoofdreden dat je niet weg wilt van je werk, afgezien van het geld en collega's etc), maar als je de balans opmaakt van de situatie en hoe uitzichtloos die eigenlijk is (en zeer waarschijnlijk ook zal blijven in het geval hij wel eens serieuze avances zou maken) dan moet je tot de conclusie komen dat je dóór moet, zonder hem.... Hoe moeilijk ook! Ik weet er alles van! Ik weet hoe moeilijk dat loslaten is! Maar alleen afstand en geen contact meer (wat @laura ook schrijft) is je enige hoop op verbetering...
Het is kansloos meisje.... er zijn te veel vrouwen die hun leven in de wacht zetten voor of compleet laten draaien om een bezette man.
Er zijn ook (leuke) mannen die wel beschikbaar zijn, maar daarvoor moet je hem eerst uit je systeem zien te krijgen.
Heel veel succes en sterkte Ruby! x
zaterdag 28 oktober 2017 16:13
Wat er er gemeen aan de opmerking 'wat leuk dat jullie elkaar gevonden hebben' van collega's? Daar hoeft toch helemaal niets romantisch of zo mee bedoeld te worden? Betekent gewoon 'wat leuk dat twee mensen die zo op dezelfde lijn zitten elkaar hebben leren kennen.'
Wel heel lastig, deze situatie. Ik hoop voor je dat je gauw verliefd wordt op een ander, en dat je weer zonder bijgedachten het leuk kunt hebben met deze collega.
Van knipoogjes smelt ik ook altijd helemaal, al hoeven die ook niets anders te betekenen dan een blik van verstandhouding.
Wel heel lastig, deze situatie. Ik hoop voor je dat je gauw verliefd wordt op een ander, en dat je weer zonder bijgedachten het leuk kunt hebben met deze collega.
Van knipoogjes smelt ik ook altijd helemaal, al hoeven die ook niets anders te betekenen dan een blik van verstandhouding.
Mind the gap
zondag 19 november 2017 15:31
Sorry voor de late reactie, ik kon even niet meer inloggen en ik heb het heel druk gehad maar het forumprobleem is inmiddels opgelost. Hopelijk leest iedereen mijn reacties nog want jullie hebben echt de tijd genomen om uitgebreid te reageren, dank je wel! 
De volgende reacties ga ik niet quoten, want te lang:
LauraRoar:
Bedankt voor je uitgebreide verhaal. Wat vervelend dat jij een beetje hetzelfde hebt meegemaakt, en wat goed dat je er uiteindelijk niets mee gedaan hebt omdat je een relatie had! Je bent dus echt over hem heen gekomen. Ik heb mijn collega wel eens 6 maanden niet gezien maar dat maakte uiteindelijk weinig uit. Bij jou was het gebrek aan contact wel langer dus ik kan me voorstellen dat dit beter werkt. Van baan wisselen is voor mij trouwens niet echt een optie, voor uitleg kun je bij mijn reactie op feniks hierboven kijken!
Shanti1970:
Dat is een uitgebreide reactie, dank je wel hiervoor zeg! Heftig verhaal heb jij ook, en je hebt wel echt moeten doorzetten. Wat is het frustrernd om niet bij elkaar te kunnen zijn en afstand te moeten houden terwijl het in principe wel zou kunnen (omdat hij single is). Heel goed dat je er zo objectief naar kunt kijken, veel mensen lukt dat niet omdat ze nog te emotioneel 'erin' zitten en dan de situatie niet goed kunnen beoordelen. Van baan wisselen is voor mij trouwens niet echt een optie, voor uitleg kun je bij mijn reactie op feniks hierboven kijken! Jij ook heel veel succes en sterkte met alles!
Die collega weet het gewoon, wij kennen elkaar goed en weten veel van elkaar.
Wat bedoel je precies met het tweede gedeelte van wat je zegt? Voor mij is dit geen gewenste situatie.
Ik hoop inderdaad ook dat ik snel een nieuw persoon vind. Ik blijf wel gewoon uitgaan en om mij heenkijken hoor, maar ik heb niet snel een échte klik met iemand en daarnaast zijn veel mensen al in een relatie.Very__Cherry schreef: ↑27-10-2017 19:47Tja. Soms is het gewoon wat het is en heb je vette pech. Tenslotte werken en worstelen we allemaal.
Niks helpt trouwens zo goed tegen liefdesleed als een nieuwe liefde.
Nee, ik wil niet stoppen met mijn baan. Het is een vrij unieke/zeldzame baan en verder ben ik er wel als een vis in het water. Ik kan geen verdere details geven ivm herkenbaarheid maar als ik hier wegga, dan ga ik er sowieso op achteruit, en ik wil ook niet weggaan puur omdat ik die liefde niet van me af kan zetten. Ik heb hem wel eens 6 maanden niet gezien maar daarna kwam het gewoon even zo heftig weer terug. Hopeloos!
Die collega had het niet gemeen bedoeld hoor! Wij zijn erg goed bevriend. Het komt misschien anders over omdat ik het hier typ en je de context en intonatie er niet bij leest. Ik maak me wel eens zorgen over of die spanning inderdaad voor anderen zichtbaar is. Het is in ieder geval duidelijk dat we een ontzettende klik hebben, maar dat hebben twee andere collega's ook en de één is 60+ en homoseksueel en de ander is een getrouwde vrouw van 27.. en daar is écht niks aan de hand haha. Het verhaal over mijn baan copy+paste ik even uit mijn antwoord aan feniks: "ik wil niet stoppen met mijn baan. Het is een vrij unieke/zeldzame baan en verder ben ik er wel als een vis in het water. Ik kan geen verdere details geven ivm herkenbaarheid maar als ik hier wegga, dan ga ik er sowieso op achteruit, en ik wil ook niet weggaan puur omdat ik die liefde niet van me af kan zetten."
Het kan wel dat er iets van overdrachtsgevoelens aan vast zitten. Ik maak dat niet bewust mee maar achter elke verliefdheid zit wel iets. Van baan wisselen is voor mij echt geen goede optie, zie vooral mijn reactie op feniks hierboven voor de uitleg. Dus dat ga ik niet doen. Als ik er een keertje uit vlieg door reorganisatie oid kom ik vanzelf deels van het probleem af, maar ik wil helemaal niet weg. Die collega bedoelde de opmerking helemaal niet gemeen, en wij kennen elkaar goed. Het staat misschien gewoon raar omdat ik het hier zonder context op een forum neerzet. Alleen deze collega weet dat er van mijn kant meer speelt. Andere collega's valt het alleen op dat we zo'n goede klik hebben, maar dat is wel vaker. Er werken wel meer 'rare vogels' bij ons en het is dan grappig om te zien als er opeens iemand komt werken die ook een beetje zo is. Met mijn opmerking over obsessies bedoel ik dat ik als ik iets leuk vind of heel interessant, ik er dan heel veel mee bezig ben. Ik denk daar veel over na. Toen ik een nieuw appartement kreeg, dat helemaal leeg was, ben ik een tijdje helemaal geobsedeerd geweest met het inrichten van dat appartement. Echt tot op het niveau dat ik 's nachts op zat om te tekenen hoe het eruit zou kunnen zien, opties zat te verkennen achter de computer op webshops, eindeloos programma's keek... Ik heb dat ook wel eens gehad met sporten. Daar kon ik niet mee stoppen. Toen ik een ernstige blessure kreeg stopte dat pas. Als ik eenmaal ergens heel erg bij betrokken ben geraakt dan is het bijna onmogelijk om het wat rustiger aan te doen, in mijn werk ook. Ik denk dat dit in de liefde ook zo gaat. Ik raakte trouwens in de war van dat knipoogje en die opmerking omdat ik me afvroeg of ik daar niet uit moest concluderen dat hij mij wel zag zitten. Door die knipoog dacht ik dat hij misschien meer interesse in mij had dan ik eerder dacht. En dat hij er wellicht ook iets meer mee wilde doen. Nooit een knipoog is een stapje verder dan wél een knipoog. Snap je mijn denkwijze of denk ik heel raar? Mijn collega snapte dit wel maar die kent mij veel langer.KeaAlpine schreef: ↑27-10-2017 20:18Ik vraag me af of hier iets anders aan ten grondslag kan liggen dan een echte romantische verliefdheid. Iets van overdracht.
Als dit echt zo'n probleem voor je is, en wellicht is het dat ook als het je belemmert in het doorzetten van je eigen leven en het vinden van een eigen partner, zou ik toch overwegen om een andere baan te zoeken.
Wel opvallend dat je collega zo'n opmerking maakt. Waarom zouden collega's namelijk denken dat er 'iets' is wat er nog in kan zitten als die man duidelijk een eigen gezin heeft? Waarom denken collega's zoiets? Of gaat het alleen om deze collega en zegt de opmerking meer over hem/haar?
Wat bedoel je met "Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt"
Nog een andere mogelijkheid. Misschien hou jij dit in stand voor jezelf, wellicht levert het in stand houden van een onbereikbare liefde je iets op. Ik bedoel, waarom zo'n drama om een knipoogje en opmerking van collega? Als je écht van de verliefdheid af wilde zou je daar toch geen aandacht aan besteden en 'in de war' van raken?
Klinkt als een goed idee. Vind het wel lastig om een goede klik te krijgen met iemand op een date, maar ik bijf gewoon doorgaan met daten! En ik heb inderdaad door dat ik er niks mee bereik. Liever zou ik willen dat ik geen romantische gevoelens meer voor die man zou hebben en we het gewoon samen leuk zouden kunnen hebben op een vriendschappelijke manier. Wel probeer ik met man en macht het niet mijn werk te laten beïnvloeden. Verder ben ik heel blij met mijn werk en ik zou niet willen wisselen.Stormrage schreef: ↑27-10-2017 20:39Neem een poosje vrij van je werk als je verlofuren dit toelaten en ga daten, leuke dingen doen en je gedachten verzetten.
Het is allemaal heel spannend zo'n onbereikbare liefde, maar je bereikt er niks mee. Dit zie je gelukkig zelf ook in.
Getrouwde man, kids = not done.
Laat het los voordat de sfeer op je werk erg onprettig gaat worden!
Edit: En anders toch gaan orienteren voor een andere baan zodat het contact wordt verbroken.
Dat klopt zeker! Kon ik maar naar hem kijken zonder verliefde gevoelens! Ik heb het wel getroffen hoor, met mijn collega's. En dan met name met hem, omdat er zoveel herkenning is en hij altijd zo aardig voor me is. Anderen kunnen nog wel eens venijnig worden van de stress maar dat is bij hem nooit, hij is echt een rustgevende factor.snug schreef: ↑27-10-2017 20:46Ja, vreemd dit. Is ook niet echt bevorderlijk voor een ongedwongen sfeer.
Vriendschap en herkenning over en weer hoef je jezelf niet kwalijk te nemen. Misschien lucht het een beetje op door het minder zwart-wit te stellen en blij te zijn met wat je wel hebt: een fijne collega.
Aw, vervelend! Ik hoop dat het bij jou snel over zal gaan en dat het nooit zo ver komt als bij mij. Ik word wel vrij snel met iets geobsedeerd als ik iets eenmaal erg leuk vind, dus het kan ook aan mijn karakter liggen. Hopelijk heb jij dat niet!fantastica schreef: ↑28-10-2017 15:59Heel herkenbaar, ik zit in dezelfde situatie. Gelukkig is het bij mij pas recent, maar geen tips nog helaas.
Dat is inderdaad totaal niet gemeen! Ik denk dat de anderen doelden op die andere, recentere reactie van die collega. Maar dat komt meer zo over dan dat het echt gemeen bedoeld was, want ik ken die collega en die weet van mijn gevoelens. Dank je wel voor je reacties, ik hoop ook dat ik snel een ander tegenkom en dat ik gewoon op een vriendschappelijke en professionele manier weer kan genieten van deze collega. En ja he, ik ben ook gek op knipoogjes, maar wel van de juiste personen. Van een gladjanus hoef ik geen knipoog!Ellius schreef: ↑28-10-2017 16:13Wat er er gemeen aan de opmerking 'wat leuk dat jullie elkaar gevonden hebben' van collega's? Daar hoeft toch helemaal niets romantisch of zo mee bedoeld te worden? Betekent gewoon 'wat leuk dat twee mensen die zo op dezelfde lijn zitten elkaar hebben leren kennen.'
Wel heel lastig, deze situatie. Ik hoop voor je dat je gauw verliefd wordt op een ander, en dat je weer zonder bijgedachten het leuk kunt hebben met deze collega.
Van knipoogjes smelt ik ook altijd helemaal, al hoeven die ook niets anders te betekenen dan een blik van verstandhouding.
De volgende reacties ga ik niet quoten, want te lang:
LauraRoar:
Bedankt voor je uitgebreide verhaal. Wat vervelend dat jij een beetje hetzelfde hebt meegemaakt, en wat goed dat je er uiteindelijk niets mee gedaan hebt omdat je een relatie had! Je bent dus echt over hem heen gekomen. Ik heb mijn collega wel eens 6 maanden niet gezien maar dat maakte uiteindelijk weinig uit. Bij jou was het gebrek aan contact wel langer dus ik kan me voorstellen dat dit beter werkt. Van baan wisselen is voor mij trouwens niet echt een optie, voor uitleg kun je bij mijn reactie op feniks hierboven kijken!
Shanti1970:
Dat is een uitgebreide reactie, dank je wel hiervoor zeg! Heftig verhaal heb jij ook, en je hebt wel echt moeten doorzetten. Wat is het frustrernd om niet bij elkaar te kunnen zijn en afstand te moeten houden terwijl het in principe wel zou kunnen (omdat hij single is). Heel goed dat je er zo objectief naar kunt kijken, veel mensen lukt dat niet omdat ze nog te emotioneel 'erin' zitten en dan de situatie niet goed kunnen beoordelen. Van baan wisselen is voor mij trouwens niet echt een optie, voor uitleg kun je bij mijn reactie op feniks hierboven kijken! Jij ook heel veel succes en sterkte met alles!
anoniem_357677 wijzigde dit bericht op 19-11-2017 16:53
0.07% gewijzigd
zondag 19 november 2017 16:53
Hoi!
Niet mijn verliefdheidsprobleem helaas, maar ik bedoelde het probleem met inloggen. Toen ik twee weekjes geleden wilde inloggen lukte het niet, en toen dacht ik: ik kijk er straks wel naar. Vervolgens kreeg ik het druk.. maar nu doet het forum het weer. Heb sowieso af en toe last gehad van foutmeldingen op dit forum...
zondag 19 november 2017 18:10
Ja, ik snap heel goed wat zo'n knipoog met je kan doen, maar wat ik bedoelde is dat als jij écht van je verliefdheid af wild je je niet zo in de war zou laten maken door die knipoog. Ik vroeg me af of het ook mogelijk is dat het (onbewust) in stand houden van een onbereikbare liefde je iets oplevert.Rubygloom schreef: ↑19-11-2017 15:31Ik raakte trouwens in de war van dat knipoogje en die opmerking omdat ik me afvroeg of ik daar niet uit moest concluderen dat hij mij wel zag zitten. Door die knipoog dacht ik dat hij misschien meer interesse in mij had dan ik eerder dacht. En dat hij er wellicht ook iets meer mee wilde doen. Nooit een knipoog is een stapje verder dan wél een knipoog. Snap je mijn denkwijze of denk ik heel raar? Mijn collega snapte dit wel maar die kent mij veel langer.
zondag 19 november 2017 18:35
De enige manier om van verliefdheid af te komen is die persoon niet en nooit meer te zien. Maar ja, dat kan dus niet in jouw situatie, dus beroerder kan het eigenlijk niet uitvallen.
Die collega's die bemoedigend zijn naar jou mbt een relatie met hem zijn niet goed bezig. Hij is immers getrouwd.
Het zou het beste zijn als een van jullie elders ging werken. Jij dus. Dat is het enige dat werkt.
Die collega's die bemoedigend zijn naar jou mbt een relatie met hem zijn niet goed bezig. Hij is immers getrouwd.
Het zou het beste zijn als een van jullie elders ging werken. Jij dus. Dat is het enige dat werkt.
zondag 19 november 2017 18:52
Weet je... de kans bestaat natuurlijk dat je collega in al die tijd inmiddels zelf ook wel een vermoeden heeft van jouw gevoelens. Het zou kunnen dat hij zich gevleid voelt en misschien daardoor af en toe wat flirterig wordt, zonder dat hij er verder iets mee doet of echt serieus actie onderneemt ofzo.Rubygloom schreef: ↑27-10-2017 19:10
Als klap op de vuurpijl is hij de laatste tijd wel iets meer met mij bezig dan normaal. Laatst knipoogde hij naar me. Ik schaam me dat het zoveel met mij deed. Dat zou helemaal niet moeten. Ik ga me dan steeds meer in mijn hoofd halen terwijl het gewoon niet realistisch is. Ik ben iemand die snel geobsedeerd raakt dus ik weet dan niet hoe ik dingen moet interpreteren; of er meer achter zit of juist niet. Een collega waar ik zeer goed mee bevriend ben merkte het echter ook op, en ze zei: "nou wie weet zit het er nog in voor jullie". Daar raakte ik van in de war. Op deze manier kom ik er helemaal niet overheen.
Zelf heb ik ooit een beetje in een soortgelijke situatie gezeten. Verliefd op een onbereikbaar persoon en ik had sterk de indruk dat hij het doorhad. Af en toe deed hij dan iets of zei hij iets wat misschien wel een beetje dubbel geïnterpreteerd kon worden misschien, maar anderzijds bleek toch ook wel uit alles dat hij gelukkig was met zijn situatie en heeft hij nooit verdere toenadering gezocht, ook niet toen er zich situaties voordeden waarin het had gekund. Ik denk achteraf dat hij zich gewoon ook wel een beetje gevleid voelde. We hadden verder ook wel een goede klik.
Uiteindelijk was het door omstandigheden dat we elkaar wat vaker zagen en inmiddels zie ik hem amper meer. Als ik hem nu zie, voelt het gewoon en okay maar kan ik me wel goed voorstellen waarom ik hem destijds zo leuk vond. Werk je zo nauw samen, zoals bij jou, dan lijkt me dat superlastig.
zondag 19 november 2017 20:32
Herkenbaar verhaal, ik ben ook lang verliefd geweest op een collega, zo'n drie jaar.
En dat was nog niet eens zo gecompliceerd als jouw situatie, hij was/is ook vrijgezel.
Maar alleen al het feit dat we collega's waren maakte het lastig. Het was lang een 'strijd' of ik er iets mee moest doen en van twijfel ja hij vindt me ook meer dan gewoon leuk tot nee, dit leidt nergens toe, 'he is just not that into me'. En hemeltjelief een relatie met een collega, dan had ik ergens anders willen gaan werken!
Lang verhaal kort: het klikte heel goed, na het werk bracht hij me vaak thuis en leuke gesprekken, elkaar veel vertellen ook over persoonlijke dingen, veel lol samen.
Maar op mijn hinten om bv eens samen buiten het werk om wat leuks te doen, ik had kaarten voor een theatervoorstelling bv, nope. Maar wel me helpen thuis met een klus. Gezellig en poef zo moest hij ineens gauw weer weg.
Wel niet wel niet. Sjonge wat heb ik mezelf lang de kop gek gemaakt.
En zo nog heel veel voorbeelden. Er was licht geflirt, ja ook zo'n knipoog en ach,
al die momenten dat voor mij de spanning opliep.
Maar wat kon ik ermee? Niets. Gek werd ik ervan en suf genoeg om te denken dat hij 'in alle onschuld' van zijn leuk zijn en me ritjes naar huis geven en de fijne aandacht, enkel nog een zetje nodig had. En ik maar hints geven die niet werden opgepakt. En ik maar wachten en hopen dat hij zelf een keer meer initiatief zou nemen. Als ik er op terugkijk heb ik er veel van geleerd...
Ondertussen sukkelde de tijd door. En ik was verliefd en hoe! Maar ik begreep na lange tijd wel hoe verschrikkelijk die verliefdheid was, hopeloos en ik wilde er vanaf. Ook omdat hij de ruimte in mn hoofd en hart innam die voor een ander bedoeld is! Zolang ik verliefd op hem was, was er geen verdere aandacht voor anderen die op mn pad kwamen. Het vrat energie, en maar wachten en hopen.
En er kwam niets van zijn kant verder. Het speelde zich enkel in mijn fantasie af.
Ik wilde er vanaf! Maar hoe! Ook ik heb hem een poos niet gezien, ik was 6 weken op reis. En ik dacht ha goed, dan kom ik wel van hem af!
Niet dus. Eenmaal terug, het was weer fijn en leuk, oh wat een interesse toonde hij en zei zelfs dat hij me gemist had. Daar ging ik weer!
Maar na weer dat hij het afhield om elkaar ook buiten werk te zien was ik er echt helemaal klaar mee. Dit moet stoppen! Wat te doen.
Ga ik mn baan opzeggen? Ammehoela.
Afstand nemen, niks meer vertellen, puur functioneel en werkgerelateerd, vriendelijk dat wel, maar afstand nemen. De bus pakken naar huis. Niet meer ingaan op wat hij vertelt over zichzelf...Dat hielp niet.
Misschien had het over wat langere tijd wel geholpen maar ik was er zo klaar mee.
Ik wilde van die verliefdheid af en wel zo snel mogelijk.
Dan maar het erover hebben, het uitspreken. Doodeng. En het kostte een paar weken voor ik dat deed maar ik besefte dat die verliefdheid uitspreken de magie zou verbreken. Ik vroeg of ik mee kon rijden naar het station.
Ik wist wel dat het niet wederzijds was. En dat heb ik ook gezegd.
En gezegd dat ik het zei om er juist vanaf te komen, dat het me in de weg zat.
Ik geen verwachtingen had, maar het mij dwars zat en vanzelf ging het niet over.
Het maar zeggen en dat ik er klaar mee ben me enorm opluchtte.
En dat deed het! Hoe eng ik het ook vond! Hij reageerde goed, zei verbaasd te zijn en even niet te weten wat hij ermee moest.
Je moet er niks mee en ik ook niet meer. Het was inderdaad niet wederzijds. Hij vond me leuk, echt een leuke meid, etc maar dit had hij niet verwacht en schrok er ook van, zei hij. Maar nee, verliefd was hij niet. Hij had niet zo over me gedacht. Was niet bezig om te daten, wilde geen relatie, teveel met zijn eigen dingen....Etc etc etc.
We hebben nog een poos in zijn auto gezeten en het erover gehad, over hoe we met elkaar om gaan op het werk. Hoe nu verder? Ik voelde me zo goed en opgelucht! En heb hem gerust kunnen stellen daarmee! Dat ik hem nog steeds heel tof vindt en een hele fijne collega en dat ik blij ben dat de lucht geklaard werd. Hoe het me in de weg had gezeten en er vanaf wilde.
Zijn begrip hielp ook. De hele rare en nare situatie verdween en zoals ik al dacht, de magie ook.
Het was duidelijk, het was over, het was klaar. En dat was het ook echt!
Heerlijk, wat een bevrijding van een last! Ik voelde me zo goed de dagen erna en dat bleef zo! We zijn goede collega's gebleven. We hebben na een poosje nog wel aan elkaar gevraagd of het echt weer oké was. En dat was het. Wat een bevrijding, heel fijn! Op het werk ging het ook goed.
Het was niks om me voor te schamen, ik was verliefd op een collega en na gedoe, bleef hij een fijne collega.
De magie van die fucking verliefdheid werd verbroken door het uit te spreken.
Doen!
Inmiddels werk ik wel ergens anders maar ik denk goed over die collega, no hard feelings at all. Het zat in mijn hoofd en hart en hij, ach misschien speelde hij wel een beetje, het is goed zo. Ik heb er van geleerd. Zit een verliefdheid je in de weg? UItspreken, verbreek de magie en je kan weer verder. Als je geluk hebt samen en anders staan je hart en hoofd tenminste weer open voor iemand anders, maar dat kost tijd maar gaat gebeuren.
Laat los, zo'n hopeloze verliefdheid, spreek het uit, huil, krabbel weer op, leef je eigen leven en mettertijd is het echt over en weg.
Dat duurt van 3-5 maanden tot misschien wel een jaar, maar het gaat over als de magie eenmaal weg is na het uitspreken naar hem en je nul op het request krijgt
( en laten we hopen dat je nul respons krijgt en geen "misschien want als ja maar ik vind je wel leuk je bent prachtig maar" en heel veel gemaar: trap er niet in!!!! Laat los!)
Je gaat dit achter je laten en je gaat er weer van leren. Op naar iemand die er helemaal voor jou is. En neem de tijd. Voor die ander. Al duurt het misschien een tijd voor je die tegenkomt. Neem in die tijd lekker de tijd voor jezelf en voor je vriendinnen. Het komt goed!
En dat was nog niet eens zo gecompliceerd als jouw situatie, hij was/is ook vrijgezel.
Maar alleen al het feit dat we collega's waren maakte het lastig. Het was lang een 'strijd' of ik er iets mee moest doen en van twijfel ja hij vindt me ook meer dan gewoon leuk tot nee, dit leidt nergens toe, 'he is just not that into me'. En hemeltjelief een relatie met een collega, dan had ik ergens anders willen gaan werken!
Lang verhaal kort: het klikte heel goed, na het werk bracht hij me vaak thuis en leuke gesprekken, elkaar veel vertellen ook over persoonlijke dingen, veel lol samen.
Maar op mijn hinten om bv eens samen buiten het werk om wat leuks te doen, ik had kaarten voor een theatervoorstelling bv, nope. Maar wel me helpen thuis met een klus. Gezellig en poef zo moest hij ineens gauw weer weg.
Wel niet wel niet. Sjonge wat heb ik mezelf lang de kop gek gemaakt.
En zo nog heel veel voorbeelden. Er was licht geflirt, ja ook zo'n knipoog en ach,
al die momenten dat voor mij de spanning opliep.
Maar wat kon ik ermee? Niets. Gek werd ik ervan en suf genoeg om te denken dat hij 'in alle onschuld' van zijn leuk zijn en me ritjes naar huis geven en de fijne aandacht, enkel nog een zetje nodig had. En ik maar hints geven die niet werden opgepakt. En ik maar wachten en hopen dat hij zelf een keer meer initiatief zou nemen. Als ik er op terugkijk heb ik er veel van geleerd...
Ondertussen sukkelde de tijd door. En ik was verliefd en hoe! Maar ik begreep na lange tijd wel hoe verschrikkelijk die verliefdheid was, hopeloos en ik wilde er vanaf. Ook omdat hij de ruimte in mn hoofd en hart innam die voor een ander bedoeld is! Zolang ik verliefd op hem was, was er geen verdere aandacht voor anderen die op mn pad kwamen. Het vrat energie, en maar wachten en hopen.
En er kwam niets van zijn kant verder. Het speelde zich enkel in mijn fantasie af.
Ik wilde er vanaf! Maar hoe! Ook ik heb hem een poos niet gezien, ik was 6 weken op reis. En ik dacht ha goed, dan kom ik wel van hem af!
Niet dus. Eenmaal terug, het was weer fijn en leuk, oh wat een interesse toonde hij en zei zelfs dat hij me gemist had. Daar ging ik weer!
Maar na weer dat hij het afhield om elkaar ook buiten werk te zien was ik er echt helemaal klaar mee. Dit moet stoppen! Wat te doen.
Ga ik mn baan opzeggen? Ammehoela.
Afstand nemen, niks meer vertellen, puur functioneel en werkgerelateerd, vriendelijk dat wel, maar afstand nemen. De bus pakken naar huis. Niet meer ingaan op wat hij vertelt over zichzelf...Dat hielp niet.
Misschien had het over wat langere tijd wel geholpen maar ik was er zo klaar mee.
Ik wilde van die verliefdheid af en wel zo snel mogelijk.
Dan maar het erover hebben, het uitspreken. Doodeng. En het kostte een paar weken voor ik dat deed maar ik besefte dat die verliefdheid uitspreken de magie zou verbreken. Ik vroeg of ik mee kon rijden naar het station.
Ik wist wel dat het niet wederzijds was. En dat heb ik ook gezegd.
En gezegd dat ik het zei om er juist vanaf te komen, dat het me in de weg zat.
Ik geen verwachtingen had, maar het mij dwars zat en vanzelf ging het niet over.
Het maar zeggen en dat ik er klaar mee ben me enorm opluchtte.
En dat deed het! Hoe eng ik het ook vond! Hij reageerde goed, zei verbaasd te zijn en even niet te weten wat hij ermee moest.
Je moet er niks mee en ik ook niet meer. Het was inderdaad niet wederzijds. Hij vond me leuk, echt een leuke meid, etc maar dit had hij niet verwacht en schrok er ook van, zei hij. Maar nee, verliefd was hij niet. Hij had niet zo over me gedacht. Was niet bezig om te daten, wilde geen relatie, teveel met zijn eigen dingen....Etc etc etc.
We hebben nog een poos in zijn auto gezeten en het erover gehad, over hoe we met elkaar om gaan op het werk. Hoe nu verder? Ik voelde me zo goed en opgelucht! En heb hem gerust kunnen stellen daarmee! Dat ik hem nog steeds heel tof vindt en een hele fijne collega en dat ik blij ben dat de lucht geklaard werd. Hoe het me in de weg had gezeten en er vanaf wilde.
Zijn begrip hielp ook. De hele rare en nare situatie verdween en zoals ik al dacht, de magie ook.
Het was duidelijk, het was over, het was klaar. En dat was het ook echt!
Heerlijk, wat een bevrijding van een last! Ik voelde me zo goed de dagen erna en dat bleef zo! We zijn goede collega's gebleven. We hebben na een poosje nog wel aan elkaar gevraagd of het echt weer oké was. En dat was het. Wat een bevrijding, heel fijn! Op het werk ging het ook goed.
Het was niks om me voor te schamen, ik was verliefd op een collega en na gedoe, bleef hij een fijne collega.
De magie van die fucking verliefdheid werd verbroken door het uit te spreken.
Doen!
Inmiddels werk ik wel ergens anders maar ik denk goed over die collega, no hard feelings at all. Het zat in mijn hoofd en hart en hij, ach misschien speelde hij wel een beetje, het is goed zo. Ik heb er van geleerd. Zit een verliefdheid je in de weg? UItspreken, verbreek de magie en je kan weer verder. Als je geluk hebt samen en anders staan je hart en hoofd tenminste weer open voor iemand anders, maar dat kost tijd maar gaat gebeuren.
Laat los, zo'n hopeloze verliefdheid, spreek het uit, huil, krabbel weer op, leef je eigen leven en mettertijd is het echt over en weg.
Dat duurt van 3-5 maanden tot misschien wel een jaar, maar het gaat over als de magie eenmaal weg is na het uitspreken naar hem en je nul op het request krijgt
( en laten we hopen dat je nul respons krijgt en geen "misschien want als ja maar ik vind je wel leuk je bent prachtig maar" en heel veel gemaar: trap er niet in!!!! Laat los!)
Je gaat dit achter je laten en je gaat er weer van leren. Op naar iemand die er helemaal voor jou is. En neem de tijd. Voor die ander. Al duurt het misschien een tijd voor je die tegenkomt. Neem in die tijd lekker de tijd voor jezelf en voor je vriendinnen. Het komt goed!
She used to say, All those good people
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
Down on Jubilee Street
They ought to practice what they preach
donderdag 23 november 2017 20:28
Ik herken je verhaal, al betreft het bij mij geen bezette man. Ik (vrouw) ben vanaf mijn 14e verliefd geweest op mijn beste vriendin, die volgens mij hetero is (al weet ik dat nog steeds niet). Ik zag haar iedere dag de hele dag, dus mijn behoefte bij haar te zijn werd in ieder geval wel gevoed, maar dat is precies ook waarom het zo lang duurde. De behoefte om haar vast te houden kon ik goed onderdrukken, al hadden zelfs op die leeftijd bepaalde klasgenoten door dat ik veel naar haar keek. Zo nu en dan werd er wat geinsinueerd. Zelf maakten we ook grappen over ons siamese tweeling gedrag en over dat we zo op elkaar ingespeeld waren. Anderen voelden zich vaak buitengesloten omdat we zonder woorden met elkaar communiceerden en zo op elkaar aangepast waren.
Op mn 16e kreeg ik vriendjes, dat vond ze vreselijk; ze had op onverklaarbare wijze een hekel aan iedere jongen met wie ik omging (waardoor ik hoop hield). Een vriendje dreigde het uit te maken ivm haar. Een gezamelijke vriendin vroeg op de man af of ik gevoelens voor haar had en heb het toen eerlijk gezegd. Zij vroeg me later of ik mijn toen vriend zou laten gaan als vriendin mij zou zien zitten, en ik antwoordde zonder aarzelen ja.
Zij bleef zitten en we zagen elkaar niet meer 24/7. Ik kreeg een serieuze relatie en gig samenwonen. Was inmiddels 19 en ging studeren. We zagen elkaar een stuk minder maar elke keer dat we samen waren met onze vriendengroep waren de gevoelens nog heel nadrukkelijk aanwezig. Ik zag mijn mannelijke partner als 'settelen', als ik het voor het kiezen had had ik haar gewild.
Hoe is het afgelopen?
Ik en 'settle' vriend gingen uit elkaar. Ik ontmoette een andere man. Gooide mijn leven om. Relatie met de nieuwe man is al 3 jaar heel erg fijn.
Als ik nu zou mogen kiezen zou ik voor hem gaan; hij past beter bij me en de gevoelens die ik voor haar heb heb ik voor hem ook. Het is het warme bad van het kameraadschap zonder het bittere randje.
Met haar heb ik weer meer contact, we zij laatat samen op vakantie geweest. De bijzondere band is er nog. Ik heb geen heftige gevoelens meer voor haar, maar nog wel een beetje een zwak. Mijn vriend weet daar overigens van.
Al met al hebben we nu ieder ons eigen leven, ik heb "the one" gevonden en het fijne van de vriendschap is nog intact, zonder de kwelling.
Het enige wat je tegen een echte verliefdheid kan doen is iemand vinden die nog beter bij je past. Ga niet daten om het daten.
Maarja, makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar het besef dat hij niet de enge geschikte partner voor je is; dat er anderen zijn, al heb je die niet ontmoet, helpt misschien om niet weg te kwijnen in zelfmedelijden. Geniet van de fijne momenten tot die tijd. Zet je leven niet on hold.
Edit: ik heb nu de post van Javier gelezen. Ik heb het zelf nooit gezegd, omdat we toen pubers waren, de middelbare school een ramp kan zijn als je jezelf er sociaal buiten plaatst en we een gezamelijke vriendengroep hadden. Nu het over is zou ik het kunnen zeggen, maar ik heb geen idee hoe ze zou reageren. Misschien weet ze het ergens ook al wel
Op mn 16e kreeg ik vriendjes, dat vond ze vreselijk; ze had op onverklaarbare wijze een hekel aan iedere jongen met wie ik omging (waardoor ik hoop hield). Een vriendje dreigde het uit te maken ivm haar. Een gezamelijke vriendin vroeg op de man af of ik gevoelens voor haar had en heb het toen eerlijk gezegd. Zij vroeg me later of ik mijn toen vriend zou laten gaan als vriendin mij zou zien zitten, en ik antwoordde zonder aarzelen ja.
Zij bleef zitten en we zagen elkaar niet meer 24/7. Ik kreeg een serieuze relatie en gig samenwonen. Was inmiddels 19 en ging studeren. We zagen elkaar een stuk minder maar elke keer dat we samen waren met onze vriendengroep waren de gevoelens nog heel nadrukkelijk aanwezig. Ik zag mijn mannelijke partner als 'settelen', als ik het voor het kiezen had had ik haar gewild.
Hoe is het afgelopen?
Ik en 'settle' vriend gingen uit elkaar. Ik ontmoette een andere man. Gooide mijn leven om. Relatie met de nieuwe man is al 3 jaar heel erg fijn.
Als ik nu zou mogen kiezen zou ik voor hem gaan; hij past beter bij me en de gevoelens die ik voor haar heb heb ik voor hem ook. Het is het warme bad van het kameraadschap zonder het bittere randje.
Met haar heb ik weer meer contact, we zij laatat samen op vakantie geweest. De bijzondere band is er nog. Ik heb geen heftige gevoelens meer voor haar, maar nog wel een beetje een zwak. Mijn vriend weet daar overigens van.
Al met al hebben we nu ieder ons eigen leven, ik heb "the one" gevonden en het fijne van de vriendschap is nog intact, zonder de kwelling.
Het enige wat je tegen een echte verliefdheid kan doen is iemand vinden die nog beter bij je past. Ga niet daten om het daten.
Maarja, makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar het besef dat hij niet de enge geschikte partner voor je is; dat er anderen zijn, al heb je die niet ontmoet, helpt misschien om niet weg te kwijnen in zelfmedelijden. Geniet van de fijne momenten tot die tijd. Zet je leven niet on hold.
Edit: ik heb nu de post van Javier gelezen. Ik heb het zelf nooit gezegd, omdat we toen pubers waren, de middelbare school een ramp kan zijn als je jezelf er sociaal buiten plaatst en we een gezamelijke vriendengroep hadden. Nu het over is zou ik het kunnen zeggen, maar ik heb geen idee hoe ze zou reageren. Misschien weet ze het ergens ook al wel
