Relaties
alle pijlers
Zeer moeizame relatie moeder/oma, wat nu?
woensdag 15 november 2017 13:52
Hi forummers,
Ik praat hier al wat langer mee, maar heb voor deze speciale gelegenheid een nieuwe account aangemaakt. Misschien dat mijn verhaal van me afschrijven meer inzicht, tips en bruikbare adviezen geeft.
Sinds een jaar ben ik (32 jaar, stabiele relatie, huisje boompje beestje) moeder van een prachtige zoon. We zijn enorm blij me hem en alles gaat goed, maar al sinds mijn zwangerschap is het gedrag van mijn eigen moeder een smet op ons gezinsleven.
Ik heb al mijn hele leven een moeizame relatie met mijn moeder; mijn moeder is een rationele, harde vrouw met weinig inlevingsvermogen in anderen. Ze wil dat dingen op haar manier gaan, en als dat niet zo is dan schiet ze in een slachtofferrol. Mijn ouders zijn gescheiden, vader helaas overleden, moeder is hertrouwd.
Sinds de geboorte van mijn zoon is onze relatie erg verslechterd. Ze blijkt allerlei verwachtingen te hebben bij haar rol als ‘oma’ en kan niet accepteren dat wij andere keuzes maken dan zij zelf zou doen. Dit veroorzaakte al in de kraamweek problemen; ik wilde na een heftige bevalling graag rust, zij bleef zich opdringen (we hebben haar overigens al op dag 1 gelijk op kraambezoek laten komen). We hebben hier niet aan toegegeven, wat resulteerde in een huilende moeder die ‘ alweer teleurgesteld werd door haar dochter’.
De periode erna bleef het contact uiterst gespannen, dusdanig dat ik er zelf heel depressief van werd. Ik was nogal hormonaal, erg kwetsbaar en de hele kraamtijd met haar bezig (Gaat ze bellen? Wil ze langskomen? Maar als ik dan nee zeg wordt ze weer boos.. Ben ik nu echt zo naar en egoïstisch als zij zegt?). En als ik dan probeerde haar tegemoet te komen door haar bv een keer om hulp te vragen toen ik ziek op bed lag, werd ze boos omdat ‘ik niet blij genoeg keek toen ik de deur open deed’ (stel je even voor; ik had 40 graden koorts, een kind aan de borst en een week niet geslapen, ik had nog niet vrolijk gekeken als de kerstman himself voor de deur stond).
Uiteindelijk kreeg ik zoveel stress van contact met haar dat ik naar een psycholoog ben gegaan om te werken aan mijn eigen weerbaarheid. Mijn moeder en ik zijn ook gezamenlijk bij de psycholoog in gesprek gegaan. Dit leverde helaas niks op: ik hoopte uit te kunnen leggen welk effect haar gedrag op mij heeft en elkaar beter te begrijpen, maar zij hield enkel een tirade over wat er mis is met mij en hoe moeilijk alles voor haar is . In haar ogen doet ze niks fout en doe ik moeilijk en overgevoelig. De conclusie van de psych was dat mijn moeder zich maar zeer beperkt tot niet in andere mensen kan verplaatsen, en dat ik de hoop dat zij inzicht zal krijgen in haar eigen gedrag los moet laten.
Haar advies: ons eigen plan trekken en duidelijk zijn naar moeders toe. Nadien is het contact is mondjesmaat herstelt; ze komt eens per maand langs en we bellen gemiddeld 1x per week. Gespannen bezoekjes die nooit echt leuk zijn. De laatste maanden ging het iets beter...
Tot afgelopen weekend. Ik ben nu 12 weken zwanger van ons tweede kindje, iets waar we (uiteraard) erg blij mee zijn. Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag en het leek ons leuk om ons grote nieuws dan in één keer aan familie en beste vrienden te vertellen (een enkeling wist het al, maar het merendeel niet). Mijn moeder was hier ook bij. Mijn vrienden en schoonouders zijn op de hoogte dat het contact met mijn moeder moeizaam gaat.
Enfin, wij vertelden ons nieuwtje… En mijn moeder trok spierwit weg. Iedereen reageerde enthousiast ,behalve zij; ze zat vastgenageld op haar stoel, wat een behoorlijk ongemakkelijke situatie opleverde. Nadat we door iedereen gefeliciteerd waren zei ik zelf ‘Mam, wat kijk je geschrokken’. Toen stond ze op en zei ze ‘Ja nogal een verrassing’. “Wel een leuke verrassing? “ vroeg ik. Waarop ze zei ‘dat ze daar maar even geen antwoord op gaf’, en huilend naar de WC vertrok.
Ik raakte zelf behoorlijk overstuur van haar reactie, maar probeerde me niet te laten kennen en me op de rest van ons bezoek te richten. Ik wilde haar rare gedrag ook geen aandacht geven. Na een uurtje kwam ze in de keuken naar me toe, om weer te zeggen ‘dat het nogal een verrassing was’. Ik antwoordde daarop dat ik haar reactie niet zo leuk vond. Daarom begon ze een relaas dat het afgelopen jaar erg moeilijk voor haar was, dat ze al geen ‘oma band’ had met kleinkind één en nu ‘kwam er nog één ‘, etc. Ik onderbrak haar door te zeggen dat ik niet hoefde te horen hoe moeilijk het allemaal voor haar was, maar dat dit voor mij en mijn man mooi en belangrijk nieuws was en dat ik het betreurde dat ze niet eens het fatsoen had om ons daarmee te feliciteren (ik ben er best trots op dat ik dit kon zeggen, dat was me een jaar geleden niet gelukt).
Daarop is ze woedend naar huis vertrokken.
Iedereen had haar reactie meegekregen. Ergens ben ik blij dat dit en plein public gebeurd is; mijn schoonfamilie en vrienden zijn ook geschrokken van dit gedrag en steunen ons enorm.
De vraag is; hoe nu verder? Ik merk dat ik inmiddels zo ver ben, dat ik haar uitbarsting niet op mezelf betrek. Mijn moeder heeft duidelijk een probleem en ik vind het haast een beetje zielig voor haar. Waar ik echter absoluut geen zin in heb, is om wéér een zwangerschap en kraamtijd in spanning en gezeur door te brengen. Mijn moeder is het afgelopen jaar op geen enkele manier een positieve aanvulling op mijn leven geweest en ik kan dit soort toestanden missen als kiespijn.
Maar wat dan? Het contact tijdelijk of definitief verbreken? Dan ontzeg ik mijn zoon zijn oma. Is dat erg? En kan het überhaupt, of zal ze dan toch ook blijven proberen en kan ik beter gedoseerd contact houden? (ihkv, keep your enemies close). Of haar nog één keer duidelijk maken dat ze alleen welkom is in ons leven als ze zich normaal gedraagt, en dat ik absoluut niet meer wil horen wat er in haar ogen allemaal misgaat? Dat ze 1x per maand langs mag komen en thats it?
Sorry, dit verhaal is enorm. Maar ik weet dat er hier meer mensen zijn met ingewikkelde ouderrelaties, dus alle tips/ervaringen zijn welkom.
Btw; Ik heb net nu wat 'koud' opgeschreven, maar het mag duidelijk zijn dat deze hele situatie me veel verdriet doet... Het loopt nu echter al zo lang dat ik de hoop op een normale relatie met mijn moeder opgegeven. Dat is pijnlijk, maar het scheelt ook.
Ik praat hier al wat langer mee, maar heb voor deze speciale gelegenheid een nieuwe account aangemaakt. Misschien dat mijn verhaal van me afschrijven meer inzicht, tips en bruikbare adviezen geeft.
Sinds een jaar ben ik (32 jaar, stabiele relatie, huisje boompje beestje) moeder van een prachtige zoon. We zijn enorm blij me hem en alles gaat goed, maar al sinds mijn zwangerschap is het gedrag van mijn eigen moeder een smet op ons gezinsleven.
Ik heb al mijn hele leven een moeizame relatie met mijn moeder; mijn moeder is een rationele, harde vrouw met weinig inlevingsvermogen in anderen. Ze wil dat dingen op haar manier gaan, en als dat niet zo is dan schiet ze in een slachtofferrol. Mijn ouders zijn gescheiden, vader helaas overleden, moeder is hertrouwd.
Sinds de geboorte van mijn zoon is onze relatie erg verslechterd. Ze blijkt allerlei verwachtingen te hebben bij haar rol als ‘oma’ en kan niet accepteren dat wij andere keuzes maken dan zij zelf zou doen. Dit veroorzaakte al in de kraamweek problemen; ik wilde na een heftige bevalling graag rust, zij bleef zich opdringen (we hebben haar overigens al op dag 1 gelijk op kraambezoek laten komen). We hebben hier niet aan toegegeven, wat resulteerde in een huilende moeder die ‘ alweer teleurgesteld werd door haar dochter’.
De periode erna bleef het contact uiterst gespannen, dusdanig dat ik er zelf heel depressief van werd. Ik was nogal hormonaal, erg kwetsbaar en de hele kraamtijd met haar bezig (Gaat ze bellen? Wil ze langskomen? Maar als ik dan nee zeg wordt ze weer boos.. Ben ik nu echt zo naar en egoïstisch als zij zegt?). En als ik dan probeerde haar tegemoet te komen door haar bv een keer om hulp te vragen toen ik ziek op bed lag, werd ze boos omdat ‘ik niet blij genoeg keek toen ik de deur open deed’ (stel je even voor; ik had 40 graden koorts, een kind aan de borst en een week niet geslapen, ik had nog niet vrolijk gekeken als de kerstman himself voor de deur stond).
Uiteindelijk kreeg ik zoveel stress van contact met haar dat ik naar een psycholoog ben gegaan om te werken aan mijn eigen weerbaarheid. Mijn moeder en ik zijn ook gezamenlijk bij de psycholoog in gesprek gegaan. Dit leverde helaas niks op: ik hoopte uit te kunnen leggen welk effect haar gedrag op mij heeft en elkaar beter te begrijpen, maar zij hield enkel een tirade over wat er mis is met mij en hoe moeilijk alles voor haar is . In haar ogen doet ze niks fout en doe ik moeilijk en overgevoelig. De conclusie van de psych was dat mijn moeder zich maar zeer beperkt tot niet in andere mensen kan verplaatsen, en dat ik de hoop dat zij inzicht zal krijgen in haar eigen gedrag los moet laten.
Haar advies: ons eigen plan trekken en duidelijk zijn naar moeders toe. Nadien is het contact is mondjesmaat herstelt; ze komt eens per maand langs en we bellen gemiddeld 1x per week. Gespannen bezoekjes die nooit echt leuk zijn. De laatste maanden ging het iets beter...
Tot afgelopen weekend. Ik ben nu 12 weken zwanger van ons tweede kindje, iets waar we (uiteraard) erg blij mee zijn. Afgelopen weekend vierde ik mijn verjaardag en het leek ons leuk om ons grote nieuws dan in één keer aan familie en beste vrienden te vertellen (een enkeling wist het al, maar het merendeel niet). Mijn moeder was hier ook bij. Mijn vrienden en schoonouders zijn op de hoogte dat het contact met mijn moeder moeizaam gaat.
Enfin, wij vertelden ons nieuwtje… En mijn moeder trok spierwit weg. Iedereen reageerde enthousiast ,behalve zij; ze zat vastgenageld op haar stoel, wat een behoorlijk ongemakkelijke situatie opleverde. Nadat we door iedereen gefeliciteerd waren zei ik zelf ‘Mam, wat kijk je geschrokken’. Toen stond ze op en zei ze ‘Ja nogal een verrassing’. “Wel een leuke verrassing? “ vroeg ik. Waarop ze zei ‘dat ze daar maar even geen antwoord op gaf’, en huilend naar de WC vertrok.
Ik raakte zelf behoorlijk overstuur van haar reactie, maar probeerde me niet te laten kennen en me op de rest van ons bezoek te richten. Ik wilde haar rare gedrag ook geen aandacht geven. Na een uurtje kwam ze in de keuken naar me toe, om weer te zeggen ‘dat het nogal een verrassing was’. Ik antwoordde daarop dat ik haar reactie niet zo leuk vond. Daarom begon ze een relaas dat het afgelopen jaar erg moeilijk voor haar was, dat ze al geen ‘oma band’ had met kleinkind één en nu ‘kwam er nog één ‘, etc. Ik onderbrak haar door te zeggen dat ik niet hoefde te horen hoe moeilijk het allemaal voor haar was, maar dat dit voor mij en mijn man mooi en belangrijk nieuws was en dat ik het betreurde dat ze niet eens het fatsoen had om ons daarmee te feliciteren (ik ben er best trots op dat ik dit kon zeggen, dat was me een jaar geleden niet gelukt).
Daarop is ze woedend naar huis vertrokken.
Iedereen had haar reactie meegekregen. Ergens ben ik blij dat dit en plein public gebeurd is; mijn schoonfamilie en vrienden zijn ook geschrokken van dit gedrag en steunen ons enorm.
De vraag is; hoe nu verder? Ik merk dat ik inmiddels zo ver ben, dat ik haar uitbarsting niet op mezelf betrek. Mijn moeder heeft duidelijk een probleem en ik vind het haast een beetje zielig voor haar. Waar ik echter absoluut geen zin in heb, is om wéér een zwangerschap en kraamtijd in spanning en gezeur door te brengen. Mijn moeder is het afgelopen jaar op geen enkele manier een positieve aanvulling op mijn leven geweest en ik kan dit soort toestanden missen als kiespijn.
Maar wat dan? Het contact tijdelijk of definitief verbreken? Dan ontzeg ik mijn zoon zijn oma. Is dat erg? En kan het überhaupt, of zal ze dan toch ook blijven proberen en kan ik beter gedoseerd contact houden? (ihkv, keep your enemies close). Of haar nog één keer duidelijk maken dat ze alleen welkom is in ons leven als ze zich normaal gedraagt, en dat ik absoluut niet meer wil horen wat er in haar ogen allemaal misgaat? Dat ze 1x per maand langs mag komen en thats it?
Sorry, dit verhaal is enorm. Maar ik weet dat er hier meer mensen zijn met ingewikkelde ouderrelaties, dus alle tips/ervaringen zijn welkom.
Btw; Ik heb net nu wat 'koud' opgeschreven, maar het mag duidelijk zijn dat deze hele situatie me veel verdriet doet... Het loopt nu echter al zo lang dat ik de hoop op een normale relatie met mijn moeder opgegeven. Dat is pijnlijk, maar het scheelt ook.
woensdag 15 november 2017 14:01
TO, waarom zou je contact onderhouden met iemand die je alleen maar verdriet doet. En wat voor signaal geef je af naar je kinderen, dat mensen die je verdriet doen, dat mogen blijven doen, alleen maar omdat ze familie zijn?
Ze hebben meer aan een moeder die niet gestresst of ongelukkig wordt van een bezoekje, dan dat maandelijkse 'contact' met hun oma. Kies voor jezelf!
Ze hebben meer aan een moeder die niet gestresst of ongelukkig wordt van een bezoekje, dan dat maandelijkse 'contact' met hun oma. Kies voor jezelf!
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 15 november 2017 14:09
Wat ik vooral lees in jouw verhaal is dat je jezelf nog erg afhankelijk maakt van wat jou moeder doet en zegt. Je hebt allerlei verwachtingen en hoop over hoe jij wenst dat ze zich gedraagt en als ze dat niet doet ben je gekwetst. Daarmee blijf je in de rol van klein kind zitten dat bevestiging nodig heeft van haar ouder.
Een deel van volwassen worden is dat dat verandert, dat je emotioneel meer afstand neemt van je ouders en niet meer zo afhankelijk bent van wat zij ervan vinden of wat zij doen. Dat is vaak een lastig proces.
Maar wel noodzakelijk, zeker voor jou als jouw moeder zo weinig invoelend en zo egocentrisch is. Dus....leer om je grenzen te bewaken zonder je schuldig te voelen, zorg dat je verwachtingen flink naar beneden worden bijgesteld en leer leven zonder haar goedkeuring. Moeilijk, maar wel gezond.
Enne......geniet van je fijne gezinnetje, het klinkt alsof je het goed voor elkaar hebt.
Een deel van volwassen worden is dat dat verandert, dat je emotioneel meer afstand neemt van je ouders en niet meer zo afhankelijk bent van wat zij ervan vinden of wat zij doen. Dat is vaak een lastig proces.
Maar wel noodzakelijk, zeker voor jou als jouw moeder zo weinig invoelend en zo egocentrisch is. Dus....leer om je grenzen te bewaken zonder je schuldig te voelen, zorg dat je verwachtingen flink naar beneden worden bijgesteld en leer leven zonder haar goedkeuring. Moeilijk, maar wel gezond.
Enne......geniet van je fijne gezinnetje, het klinkt alsof je het goed voor elkaar hebt.
woensdag 15 november 2017 14:15
Hier stond ik altijd al ver vantevoren stijf van de stress als ik wist dat mijn schoonmoeder op bezoek kwam, die hebben we er uiteindelijk definitief uitgegooid toen onze eerste puk 12 weken was, vanaf dat moment een jaar lang geen stress gehad.
Nu ben ik zwanger van de tweede en vond ik het wel netjes om haar ook in te lichten (voor manlief was dit helemaal niet nodig geweest na alles wat ze heeft geflikt) en sindsdien ben ik gelijk weer een bonk stress. Als ik dat van te voren had geweten, had ik haar nooit gebeld, maar het is op een gekke manier wel fijn om te weten dat we een jaar geleden de goede keus hebben gemaakt door (weer) met haar te breken.
Overigens, de ervaring die mijn broertje en ik hadden is dat het makkelijker is om zonder oma op te groeien dan met een oma waarmee je nooit wist waar je aan toe was en die alleen voor spanningen zorgt, dus wees er vooral niet bang voor dat je je kinderen een oma ontzegd!
Nu ben ik zwanger van de tweede en vond ik het wel netjes om haar ook in te lichten (voor manlief was dit helemaal niet nodig geweest na alles wat ze heeft geflikt) en sindsdien ben ik gelijk weer een bonk stress. Als ik dat van te voren had geweten, had ik haar nooit gebeld, maar het is op een gekke manier wel fijn om te weten dat we een jaar geleden de goede keus hebben gemaakt door (weer) met haar te breken.
Overigens, de ervaring die mijn broertje en ik hadden is dat het makkelijker is om zonder oma op te groeien dan met een oma waarmee je nooit wist waar je aan toe was en die alleen voor spanningen zorgt, dus wees er vooral niet bang voor dat je je kinderen een oma ontzegd!
woensdag 15 november 2017 14:24
ik herhaal dit even:
Ik ben geen voorstander van contact verbreken, been there done that en werkte niet . Ik adviseer je om je wensen en verwachtingen los te laten en een bepaalde status quo te vinden die voor jou acceptabel is, zonder daarbij rekening met haar wensen te houden. Wil zij dat niet? Helaas dan.
en dit:De conclusie van de psych was dat mijn moeder zich maar zeer beperkt tot niet in andere mensen kan verplaatsen, en dat ik de hoop dat zij inzicht zal krijgen in haar eigen gedrag los moet laten.
gelet op het 1e kan je het 2e op je buik schrijvenOf haar nog één keer duidelijk maken dat ze alleen welkom is in ons leven als ze zich normaal gedraagt, en dat ik absoluut niet meer wil horen wat er in haar ogen allemaal misgaat?
Ik ben geen voorstander van contact verbreken, been there done that en werkte niet . Ik adviseer je om je wensen en verwachtingen los te laten en een bepaalde status quo te vinden die voor jou acceptabel is, zonder daarbij rekening met haar wensen te houden. Wil zij dat niet? Helaas dan.
woensdag 15 november 2017 14:26
Hmm.. lastig. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet netjes vind om een oma ht blijde nieuws op hetzelfde moment te vertellen als wat vrienden etc.
Ik zou niet gelijk alle contact verbreken. Mijn broer heeft een soortgelijke relatie met onze moeder als jij en mijn relatie met haar is dan weer heel goed omdat ik heel duidelijk tegen haar ben (herken veel in jouw moeder en mijn moeder). Mijn broer laat haar ook altijd een beetje zweven waardoor zij nóg onzekerder wordt en vreemder gaat reageren. Ik ben heel duidelijk in mijn verwachtingen naar haar toe (schade en schande). Ik zou haar wel een kans geven om een band op te bouwen met haar kleinkinderen maar wel heel duidelijk hoe jij je er prettig bij voelt. Dus geef (al tijdens zwangerschap aan) wat je aankan en wat je niet aankan, hoe je het zou willen maar vraag haar ook wat zij verwacht; het kan maar duidelijk zijn. Wees ook duidelijk dat je hebt overwogen om het contact te verbreken zodat ze weet dat het 'echt' is. Mijn advies is dus: wees heel duidelijk, geef niet al teveel ruimte en bewaak je grenzen maar gun haar ook het oma-schap.
Ik zou niet gelijk alle contact verbreken. Mijn broer heeft een soortgelijke relatie met onze moeder als jij en mijn relatie met haar is dan weer heel goed omdat ik heel duidelijk tegen haar ben (herken veel in jouw moeder en mijn moeder). Mijn broer laat haar ook altijd een beetje zweven waardoor zij nóg onzekerder wordt en vreemder gaat reageren. Ik ben heel duidelijk in mijn verwachtingen naar haar toe (schade en schande). Ik zou haar wel een kans geven om een band op te bouwen met haar kleinkinderen maar wel heel duidelijk hoe jij je er prettig bij voelt. Dus geef (al tijdens zwangerschap aan) wat je aankan en wat je niet aankan, hoe je het zou willen maar vraag haar ook wat zij verwacht; het kan maar duidelijk zijn. Wees ook duidelijk dat je hebt overwogen om het contact te verbreken zodat ze weet dat het 'echt' is. Mijn advies is dus: wees heel duidelijk, geef niet al teveel ruimte en bewaak je grenzen maar gun haar ook het oma-schap.
woensdag 15 november 2017 14:26
Ik heb mijn oma al heel lang niet meer gezien en dat is fijner dan er iemand bij hebben die op elke gelegenheid een negatieve stempel drukt.
Mijn ouders en de ouders van mijn man hebben in onze jeugd een hoop fout gedaan maar proberen het nu goed te doen en zijn fantastische grootouders.
Vandaar dat we ze nog steeds zien maar jou moeder kan/doet dit niet en die zou ik dus kunnen missen als kiespijn.
Mijn ouders en de ouders van mijn man hebben in onze jeugd een hoop fout gedaan maar proberen het nu goed te doen en zijn fantastische grootouders.
Vandaar dat we ze nog steeds zien maar jou moeder kan/doet dit niet en die zou ik dus kunnen missen als kiespijn.
woensdag 15 november 2017 14:32
Dit is misschien inderdaad het handigste. Je stelt je verwachtingen op nul en dan is alles boven nul een mooie verrassing. Je kadert heel duidelijk wat wel en niet kan en hebt heldere grenzen, die je herhaalt als moeder ze niet begrijpt. En als ze niet wil, dan is dat haar probleem.guppekop schreef: ↑15-11-2017 14:24ik herhaal dit even:
en dit:
gelet op het 1e kan je het 2e op je buik schrijven
Ik ben geen voorstander van contact verbreken, been there done that en werkte niet . Ik adviseer je om je wensen en verwachtingen los te laten en een bepaalde status quo te vinden die voor jou acceptabel is, zonder daarbij rekening met haar wensen te houden. Wil zij dat niet? Helaas dan.
Wat rot, TO. Voel je niet schuldig, jij kunt hier niets aan doen verder, ook als uiteindelijk wel al jey contact verbroken moet worden omdat het niet meer gaat. Heb het gezellig met je eigen gezin en wees lief voor elkaar.
woensdag 15 november 2017 14:36
Is je moeder wel eens getest op een persoonlijkheidsstoornis? Daar heeft ze toch behoorlijke trekken van en dat is lastig voor de persoon zelf, maar ook zeker voor de omgeving!
Belangrijk is dat je voor jezelf en je gezin een grens trekt voor wat bij jullie werkt. En ook duidelijk uitleggen dat ze jullie echt kwijtraakt als ze weer over die grens heen gaat. Dus communiceer wat jullie willen en dan is het aan haar wat ze ermee doet.
Belangrijk is dat je voor jezelf en je gezin een grens trekt voor wat bij jullie werkt. En ook duidelijk uitleggen dat ze jullie echt kwijtraakt als ze weer over die grens heen gaat. Dus communiceer wat jullie willen en dan is het aan haar wat ze ermee doet.
woensdag 15 november 2017 14:38
In dit geval denk ik niet dat haar moeder gezien hun voorgeschiedenis een speciale behandeling hoefde te krijgen. Ik lees ook niet dat de andere oma hier beledigd om was?
(Maar ik ben wel bekend met een beledigde oma die het al van iemand anders had gehoord voor ik het haar vertelde
Ik was het alleen niet met haar eens.)
woensdag 15 november 2017 15:06
Even een account aangemaakt om te reageren en je een 
te geven!
Zit hier precies in hetzelfde proces, helaas, en ik herken "de verwachtingen van oma", oordelen dat wij het anders doen...
Héél lastig omdat ik zie dat mijn moeder echt wel probeert een leuke oma te zijn voor haar kleinkind, mijn zoon (begin dit jaar geboren), mijn behoeften/wensen negeert ze overigens volledig...
MAAR als ik terugkijk op met name het einde van de zwangerschap (drama, zij was slachtoffer), hoe weinig ze me materieel en emotioneel heeft bijgestaan, óók tijdens en na onze verhuizing met een 4 maanden oude baby én nog steeds klagen en slachtoffer zijn, pffff ik word er moedeloos van!!
Het contact is al jaren oppervlakkig.
Mijn man en ik voelen ons al gespannen daags voordat we hebben afgesproken met mijn ouders (moeder is hertrouwd) en achteraf compleet flabbergasted van wat er dan weer is gebeurd danwel gezegd (of niet) en totaal uitgeput.
Kost ons bakken met energie en ik vraag me af in hoeverre dit nu dan weer gezond is voor onze kleine, want hoe klein hij ook is, hij krijgt er toch wat van mee.
Echt een dilemma, voor mezelf kan ik tot op zekere hoogte accepteren dat zij zelf niet tot inzichten gaat komen, maar hoe verder?
Moeizame contact willens en wetens aanhouden, of alleen aanhouden in de zin dat ze haar kleinkind een paar keer per jaar zal zien, of laten verwateren (initiatief komt toch doorgaans van mijn kant)...
Gezien jouw zwangerschap het contact met je moeder op een zo laag mogelijk pitje zetten denk ik? Dit is een bijzondere tijd voor jou en je hebt alle rust en energie nodig! Dat is het allerbelangrijkste!
Sterkte en ik lees mee
te geven!Zit hier precies in hetzelfde proces, helaas, en ik herken "de verwachtingen van oma", oordelen dat wij het anders doen...
Héél lastig omdat ik zie dat mijn moeder echt wel probeert een leuke oma te zijn voor haar kleinkind, mijn zoon (begin dit jaar geboren), mijn behoeften/wensen negeert ze overigens volledig...
MAAR als ik terugkijk op met name het einde van de zwangerschap (drama, zij was slachtoffer), hoe weinig ze me materieel en emotioneel heeft bijgestaan, óók tijdens en na onze verhuizing met een 4 maanden oude baby én nog steeds klagen en slachtoffer zijn, pffff ik word er moedeloos van!!
Het contact is al jaren oppervlakkig.
Mijn man en ik voelen ons al gespannen daags voordat we hebben afgesproken met mijn ouders (moeder is hertrouwd) en achteraf compleet flabbergasted van wat er dan weer is gebeurd danwel gezegd (of niet) en totaal uitgeput.
Kost ons bakken met energie en ik vraag me af in hoeverre dit nu dan weer gezond is voor onze kleine, want hoe klein hij ook is, hij krijgt er toch wat van mee.
Echt een dilemma, voor mezelf kan ik tot op zekere hoogte accepteren dat zij zelf niet tot inzichten gaat komen, maar hoe verder?
Moeizame contact willens en wetens aanhouden, of alleen aanhouden in de zin dat ze haar kleinkind een paar keer per jaar zal zien, of laten verwateren (initiatief komt toch doorgaans van mijn kant)...
Gezien jouw zwangerschap het contact met je moeder op een zo laag mogelijk pitje zetten denk ik? Dit is een bijzondere tijd voor jou en je hebt alle rust en energie nodig! Dat is het allerbelangrijkste!
Sterkte en ik lees mee
woensdag 15 november 2017 15:13
Oma vond het kennelijk sowieso geen blij nieuws. En respect is een wederkerig begrip, als ze het als eerste op bijzondere wijze had willen horen, dan had ze zich de laatste jaren zeker maar eigenlijk heel TO's leven misschien wat meer als een geinteresseerde moeder/ oma moeten opstellen. Dus ik zie niet in waarom dit niet netjes zou zijn geweest, de vrienden van TO klinken liever en meer betrokken dan haar moeder.
TO: over het algemeen levert contact geheel verbreken toch ook nog wel een hoop gedoe en schuldgevoel op. Ik heb er ook wel eens over gedacht en m'n psycholoog heeft me dat toen om die reden afgeraden. En me in plaats daarvan geadviseerd aan mijn eigen verwachtingen en gedrag tegenover haar te werken. Want dat kan je veranderen, haar niet. Inmiddels is mijn moeder dood en ben ik extra blij dat ik die keuze heb gemaakt. Iedereen moet zn eigen afweging maken, maar ik zou achteraf spijt hebben gehad van geheel verbreken.
woensdag 15 november 2017 15:23
Wat rot voor je, TO. Een warme band tussen jou en haar zal het nooit worden, ik denk dat jij jouw verwachtingen daarover helemaal naar 0 moet stellen. Als je dan toch nog contact wilt houden doe je dat alleen zodat je kinderen contact met oma houden. Ik zou het dus laten afhangen van de band tussen oma en kinderen. Als die warme band er ook niet is zou ik kiezen voor geen stress, dus geen contact.
woensdag 15 november 2017 15:36
Al voordat je zelf moeder werd had je een moeizaam contact begrijp ik. Je kunt het contact verbreken maar dat is ook pijnlijk. Zelf heb ik een soort minimum contact met mijn moeder. Verschil is dat mijn moeder zelf ook niet echt veel behoefte heeft aan contact en die van jou wel, en duidelijk haar teleurstelling laat blijken. Ik vind het al heel wat dat je haar hebt uitgenodigd voor een gesprek bij de psycholoog. Maar daar werd ook duidelijk dat het ‘allemaal niet aan haar ligt’. Wat moet je ermee.
Lastig hoor. De optie geen contact geeft ook stress. Toch maar proberen een soort status quo te vinden. Wat ook helpt is het accepteren van de tekortkomingen van je moeder en daar met man en vrienden (en psycholoog) over te praten zodat je die spanningen kunt verwerken. Mijn ervaring is dat het je dan steeds minder gaat raken. Sterkte!
Lastig hoor. De optie geen contact geeft ook stress. Toch maar proberen een soort status quo te vinden. Wat ook helpt is het accepteren van de tekortkomingen van je moeder en daar met man en vrienden (en psycholoog) over te praten zodat je die spanningen kunt verwerken. Mijn ervaring is dat het je dan steeds minder gaat raken. Sterkte!
anoniem_63d7e0b6d92f2 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 15:38
Reden: Foutje
Reden: Foutje
0.24% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 15:48
Ik zou mijn moeder nooit zo kunnen buitensluiten ook al is ze verkeerd bezig. Ze doet niet expres iets om je te irriteren en vaak is het bij mensen in die generatie dat ze wat moeilijker worden. (laatse fase van het leven, acceptatie) en 1 x per maand zien kan ik me niks bij voorstellen.
Het is wel je moeder, he...
Het is wel je moeder, he...
woensdag 15 november 2017 15:52
Het is zeker je moeder. Vandaar dat je als kind warmte verwacht. Ook al ben je 40. In de situatie die TO beschrijft (stress en teleurstelling) zou ik voor mezelf kiezen. Dus: laag pitje of niet. Niet fijn, wel rust.Ksenija schreef: ↑15-11-2017 15:48Ik zou mijn moeder nooit zo kunnen buitensluiten ook al is ze verkeerd bezig. Ze doet niet expres iets om je te irriteren en vaak is het bij mensen in die generatie dat ze wat moeilijker worden. (laatse fase van het leven, acceptatie) en 1 x per maand zien kan ik me niks bij voorstellen.
Het is wel je moeder, he...
woensdag 15 november 2017 16:00
Ik vind dit een hele lastige. Ben ook niet zo'n voorstander van contact verbreken maar aan de andere kant, bij ons ging oma aan de kleinkinderen trekken en vertelde hen hoe slecht iedereen (incl wij) was. Het is heel lastig om dan nog afstand te nemen.
Bij ons is het probleem vanzelf opgelost, omdat oma overleed, en ik heb er geen traan om gelaten.
En wat iemand al zei, jouw moeder gaat niet veranderen.
Wat zegt haar partner ervan?
Bij ons is het probleem vanzelf opgelost, omdat oma overleed, en ik heb er geen traan om gelaten.
En wat iemand al zei, jouw moeder gaat niet veranderen.
Wat zegt haar partner ervan?
woensdag 15 november 2017 16:10
woensdag 15 november 2017 16:12
Ksenija schreef: ↑15-11-2017 15:48Ik zou mijn moeder nooit zo kunnen buitensluiten ook al is ze verkeerd bezig. Ze doet niet expres iets om je te irriteren en vaak is het bij mensen in die generatie dat ze wat moeilijker worden. (laatse fase van het leven, acceptatie) en 1 x per maand zien kan ik me niks bij voorstellen.
Het is wel je moeder, he...
Dus? Dat geeft ze in principe geen rechten hoor! Zo belangrijk is een bloedband ook niet.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 15 november 2017 16:13
Ik zie wel wat raakvlakken met mijn moeder. En begin dit jaar heb ik het contact met haar en mijn vader verbroken. Dat was zeker geen makkelijke keuze maar ik sta daar nog steeds achter.
Mijn kraamtijd was ook erg stressvol mede daar haar. Ze stelde zich dan zo op van ik doe nooit moeilijk maar ondertussen deed ze dat wel. Klagen dat ze nooit welkom was (ja niet iedere dag inderdaad). Op dag 3 mijn beide oma's meenemen. Bijzonder dat ik nog oma's had meer mijn enen oma haatte ik. Weigeren was geen optie.
En bij mijn tweede herhaalde dit zich.
We zijn nu 16 jaar verder en nog denk ik met spijt terug aan mijn kraamtijd.
Spijt dat ik toen al niet voor mezelf kon kiezen. Ik was daar niet sterk genoeg voor op dat moment.
Op een gegeven moment wel mijn verwachtingen heel erg naar beneden bijgesteld. Er was ook een psycholoog voor nodig om in te zien hoe het zat.
Doorslag voor mij gaf het gedrag van mijn moeder tijdens het ziekbed en overlijden van mijn schoonmoeder. Ze was serieus jaloers op alle aandacht die schoonmoeder van mij kreeg. Liep bij een gezamenlijk bezoek (man was jarig) nog over haar gezondheid te klagen tegen haar (schoonmoeder was al opgegeven heeft nog 3 maanden geleefd). Ook op de begrafenis kon ze alleen maar zeuren over kerst en of ik kwam.
Ik vind het rot voor je, maar zo te horen gaat het niet een leuke moeder en oma worden. Ik zou inderdaad niks meer van haar verwachten. En haar in ieder geval op afstand houden. Ze heeft echt geen wettelijk recht om haar kleinkinderen te zien en zo'n oma zullen jouw kinderen ook kunnen missen.
Is er eigenlijk ook een opa?
Mijn vader is niet echt een leuke opa. Hij had al liever een zoon gehad en was erg teleurgesteld in mij. En ik heb hem ook alleen maar kleindochters gegeven. Dus ik heb hem al opgegeven bij de geboorte van mijn kinderen als zijnde leuke opa.
Mijn kinderen zijn oud genoeg om zelf naar oma (en opa) te gaan. De oudste heeft dat een keer gedaan omdat ze jarig was. Meer uit beleefdheid.
Ze weten ook wel hoe het zit.
Mijn kraamtijd was ook erg stressvol mede daar haar. Ze stelde zich dan zo op van ik doe nooit moeilijk maar ondertussen deed ze dat wel. Klagen dat ze nooit welkom was (ja niet iedere dag inderdaad). Op dag 3 mijn beide oma's meenemen. Bijzonder dat ik nog oma's had meer mijn enen oma haatte ik. Weigeren was geen optie.
En bij mijn tweede herhaalde dit zich.
We zijn nu 16 jaar verder en nog denk ik met spijt terug aan mijn kraamtijd.
Spijt dat ik toen al niet voor mezelf kon kiezen. Ik was daar niet sterk genoeg voor op dat moment.
Op een gegeven moment wel mijn verwachtingen heel erg naar beneden bijgesteld. Er was ook een psycholoog voor nodig om in te zien hoe het zat.
Doorslag voor mij gaf het gedrag van mijn moeder tijdens het ziekbed en overlijden van mijn schoonmoeder. Ze was serieus jaloers op alle aandacht die schoonmoeder van mij kreeg. Liep bij een gezamenlijk bezoek (man was jarig) nog over haar gezondheid te klagen tegen haar (schoonmoeder was al opgegeven heeft nog 3 maanden geleefd). Ook op de begrafenis kon ze alleen maar zeuren over kerst en of ik kwam.
Ik vind het rot voor je, maar zo te horen gaat het niet een leuke moeder en oma worden. Ik zou inderdaad niks meer van haar verwachten. En haar in ieder geval op afstand houden. Ze heeft echt geen wettelijk recht om haar kleinkinderen te zien en zo'n oma zullen jouw kinderen ook kunnen missen.
Is er eigenlijk ook een opa?
Mijn vader is niet echt een leuke opa. Hij had al liever een zoon gehad en was erg teleurgesteld in mij. En ik heb hem ook alleen maar kleindochters gegeven. Dus ik heb hem al opgegeven bij de geboorte van mijn kinderen als zijnde leuke opa.
Mijn kinderen zijn oud genoeg om zelf naar oma (en opa) te gaan. De oudste heeft dat een keer gedaan omdat ze jarig was. Meer uit beleefdheid.
Ze weten ook wel hoe het zit.
woensdag 15 november 2017 17:03
Je hebt geen idee.rechthoek schreef: ↑15-11-2017 16:10Een hele rits forummers gaan over een jaar of 25-30 zich ineens in kunnen leven in de oma.
Niet dat het goed is wat ze doet, maar contact verbreken?
Mensen uit je leven bannen als het even niet leuk is lijkt me zo oppervlakkig.
Ik zou gaan voor je grenzen aan blijven geven en contact behouden.
Ik heb er heel veel verdriet en ellende gehad voor ik deze keuze kon maken. En heel wat psychologen gesproken (denk ook eens aan de zorgkosten!)
Mijn ouders hebben mijn jeugd afgepakt, en ik hebben mijn niks te bieden. Ik ben echt veel beter af zonder hen.
woensdag 15 november 2017 17:45
Dat ging waarschijnlijk niet om wat gezeur van een ouder wordende dame.Gelukspopje schreef: ↑15-11-2017 17:03Je hebt geen idee.
Ik heb er heel veel verdriet en ellende gehad voor ik deze keuze kon maken. En heel wat psychologen gesproken (denk ook eens aan de zorgkosten!)
Mijn ouders hebben mijn jeugd afgepakt, en ik hebben mijn niks te bieden. Ik ben echt veel beter af zonder hen.
