Relaties
alle pijlers
Gemis intimiteit in relatie
donderdag 16 november 2017 13:07
Toch maar een eigen topic dan, al is het lastig voor mij mijn gevoelens op papier te zetten. Word erg verdrietig van de situatie en kan dit met niemand bespreken (buiten vriend), simpelweg omdat ik geen contacten meer heb in zin van vrienden/-innen en familie.
Vriend en ik zijn ruim 5 jaar samen waarvan we al 2 jaar min of meer als beste vrienden leven. Dit is m.i. grotendeels aan mijzelf te wijten wegens twijfels over mijn gevoelens naar hem. We hebben veel ellende meegemaakt afgelopen jaren wat ons enerzijds nader bij elkaar heeft gebracht. We kunnen alles delen wat ons bezighoudt en kunnen de grootste lol hebben. Het 'twee handen op een buik' idee.
Maar intimiteit is behoorlijk afgenomen. Volgens vriend ligt dit aan de hoeveelheid stress die we te verduren hebben. Ik vrees dat het niet alleen dat is, maar dus in hoeverre ik mij nog aangetrokken voel. Een periode heb ik inderdaad minder tot geen behoefte gehad aan seks. De laatste tijd merk ik dat ik wel weer als vanouds behoeften terug krijg, ook intimiteit in andere zin zoals knuffelen en lekker tegen elkaar aan liggen, je geborgen voelen. Je 'vrouw' voelen bij je man. Maar dit minder voel bij hem.
Ermee stoppen zal voor ons beiden enorme impact hebben. Hij is heel duidelijk over zijn gevoelens en wil niets anders dan samen blijven. Ik zou ook het liefst samen blijven en werken aan verbetering (en doe dit al aantal jaar). Maar hoelang ga ik dit volhouden en blijf ik wel om de juiste reden bij hem. Stoppen betekent namelijk dat ik hem heel veel pijn zal doen. En mijzelf vanwege hem moeten missen en het zien/voelen/weten van zijn pijn. Ik weet niet hoe om te gaan met zijn en mijn verdriet.
Ik hou van hem en wil hem die pijn niet aandoen en eigenlijk ook helemaal niet missen. Ik vind dit egoïstisch van mijzelf. Want tegelijkertijd wil ik dat hij gelukkig is en 'gun' (wie ben ik) ik hem iemand die hem kan geven waar hij behoefte aan heeft. Als ik hem dit vertel is zijn antwoord dat hij juist zo gelukkig is met mij.
Ik ben niet op zoek naar medelijden hierin ofzo.
Hoop op ervaringsverhalen van mensen die in een dergelijke situatie hebben gezeten of nog zitten.
Vragen die steeds terugkomen zijn bijv.: (Hoe) kan de aantrekkingskracht evt. weer terugkomen? Hoe weet je wanneer het echt niet meer te redden is?
Ben mij ervan bewust dat dit mijn eigen strijd is en het hoe en wanneer etc. voor ieder weer zal verschillen. Maar misschien helpt het ervaringen uit te wisselen.
Vriend en ik zijn ruim 5 jaar samen waarvan we al 2 jaar min of meer als beste vrienden leven. Dit is m.i. grotendeels aan mijzelf te wijten wegens twijfels over mijn gevoelens naar hem. We hebben veel ellende meegemaakt afgelopen jaren wat ons enerzijds nader bij elkaar heeft gebracht. We kunnen alles delen wat ons bezighoudt en kunnen de grootste lol hebben. Het 'twee handen op een buik' idee.
Maar intimiteit is behoorlijk afgenomen. Volgens vriend ligt dit aan de hoeveelheid stress die we te verduren hebben. Ik vrees dat het niet alleen dat is, maar dus in hoeverre ik mij nog aangetrokken voel. Een periode heb ik inderdaad minder tot geen behoefte gehad aan seks. De laatste tijd merk ik dat ik wel weer als vanouds behoeften terug krijg, ook intimiteit in andere zin zoals knuffelen en lekker tegen elkaar aan liggen, je geborgen voelen. Je 'vrouw' voelen bij je man. Maar dit minder voel bij hem.
Ermee stoppen zal voor ons beiden enorme impact hebben. Hij is heel duidelijk over zijn gevoelens en wil niets anders dan samen blijven. Ik zou ook het liefst samen blijven en werken aan verbetering (en doe dit al aantal jaar). Maar hoelang ga ik dit volhouden en blijf ik wel om de juiste reden bij hem. Stoppen betekent namelijk dat ik hem heel veel pijn zal doen. En mijzelf vanwege hem moeten missen en het zien/voelen/weten van zijn pijn. Ik weet niet hoe om te gaan met zijn en mijn verdriet.
Ik hou van hem en wil hem die pijn niet aandoen en eigenlijk ook helemaal niet missen. Ik vind dit egoïstisch van mijzelf. Want tegelijkertijd wil ik dat hij gelukkig is en 'gun' (wie ben ik) ik hem iemand die hem kan geven waar hij behoefte aan heeft. Als ik hem dit vertel is zijn antwoord dat hij juist zo gelukkig is met mij.
Ik ben niet op zoek naar medelijden hierin ofzo.
Hoop op ervaringsverhalen van mensen die in een dergelijke situatie hebben gezeten of nog zitten.
Vragen die steeds terugkomen zijn bijv.: (Hoe) kan de aantrekkingskracht evt. weer terugkomen? Hoe weet je wanneer het echt niet meer te redden is?
Ben mij ervan bewust dat dit mijn eigen strijd is en het hoe en wanneer etc. voor ieder weer zal verschillen. Maar misschien helpt het ervaringen uit te wisselen.
donderdag 16 november 2017 13:25
Het is alsof ik mijn eigen verhaal teruglees.
Ik en mijn ex vriend waren 4,5 jaar samen, sinds ons 16e..
Hij had heel veel behoefte aan intimiteit, en ik in het begin van de relatie ook maar dit nam langzaam af..
Uiteindelijk allemaal reddingsmiddelen genomen zoals samen op vakantie gaan, weekendjes weg, opnieuw daten met elkaar maar niks hielp van mijn kant.
Soms was het zo erg dat ik ervan walgde om seks met hem te hebben, en ik heb uiteindelijk de stekker er uit getrokken.
Voor hem was dit een enorme klap, ik heb mezelf voorgenomen eerst een maand geen contact met elkaar te hebben en daarna te kijken hoe we voor elkaar voelde. Mijn gevoel voor hem was er, maar niet zoals voorheen.. Zijn gevoel was ook verminderd omdat hij inzag hoe onze relatie er eigenlijk aan toe was en zijn roze bril afgezet was, nu zijn we allebei verder gegaan en praten we af en toe nog als vrienden..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat deze situatie voor jullie relatie slopend is.
Praat met elkaar, wees eerlijk en open over je gevoel.. En luister naar je eigen intuitie
Ik en mijn ex vriend waren 4,5 jaar samen, sinds ons 16e..
Hij had heel veel behoefte aan intimiteit, en ik in het begin van de relatie ook maar dit nam langzaam af..
Uiteindelijk allemaal reddingsmiddelen genomen zoals samen op vakantie gaan, weekendjes weg, opnieuw daten met elkaar maar niks hielp van mijn kant.
Soms was het zo erg dat ik ervan walgde om seks met hem te hebben, en ik heb uiteindelijk de stekker er uit getrokken.
Voor hem was dit een enorme klap, ik heb mezelf voorgenomen eerst een maand geen contact met elkaar te hebben en daarna te kijken hoe we voor elkaar voelde. Mijn gevoel voor hem was er, maar niet zoals voorheen.. Zijn gevoel was ook verminderd omdat hij inzag hoe onze relatie er eigenlijk aan toe was en zijn roze bril afgezet was, nu zijn we allebei verder gegaan en praten we af en toe nog als vrienden..
Wat ik hiermee wil zeggen is dat deze situatie voor jullie relatie slopend is.
Praat met elkaar, wees eerlijk en open over je gevoel.. En luister naar je eigen intuitie
Je leeft maar één keer, neem al je kansen aan
donderdag 16 november 2017 14:24
Houden van vind ik weer heel lastig te beschrijven en zal voor ieder weer verschillend zijn. Zoals ik het voel hou ik van hem ja. Hoe hij is, waar hij voor staat in het leven bijv.. En in de zin van dat ik hem alle goeds wens, dat hij gelukkig is en fijn in zijn vel zit. Als hij iets doet wat mij niet 'zint' o.i.d., hou ik nog van hem. En kan echt genieten van zijn gezelschap.
Dat is juist waarom ik niet zomaar de handdoek in de ring wil gooien.
Verliefd, nee niet meer. Soms nog een vonkje maar ik kan niet spreken van verliefdheid zoals ik dat gekend heb. Maar hevige verliefdheid verdwijnt meestal na een tijdje denk ik dan.
Een toekomst zie ik dan weer wel, omdat we o.a. in veel dingen heel goed samen passen buitenom wat nu aan de hand is, we elkaar accepteren zoals we zijn en we elkaar kunnen steunen in bijna alles indien nodig. Zeg maar, de randvoorwaarden zijn er. Maar anderzijds vind ik ons te jong om in een relatie te zitten met weinig intimiteit. Beiden eind dertig.
donderdag 16 november 2017 14:28
Ik lees even mee. Ik herken het heel erg. We hebben veel samen overwonnen en veel moeilijkheden (op gezondheidsgebied) doorstaan. We zitten heel erg op 1 lijn. Maar de intimiteit is op aan laag pitje komen te staan en is ook niet zomaar terug. We gaan nu bewust eens per week intiem zijn (douchen, masseren etc) om het een beetje terug te vinden.
donderdag 16 november 2017 14:49
Hij heeft in principe altijd de behoefte gehad en nu nog. Soms iets minder door moeheid en stress door externe omstandigheden, maar niet vanwege twijfels over zijn gevoelens t.a.v. mij (althans volgens hem).
donderdag 16 november 2017 15:19
Bedankt voor het delen van je verhaal. Wel heel fijn dat het voor jouw ex ook duidelijk werd na niet al te lange tijd uit elkaar. Bij jou lees ik dat na lang proberen een bepaald moment kwam dat het voor jou glashelder was dat het niet langer ging. Ik heb dat op die manier in een eerdere relatie ook gehad. Toen was het echt duidelijk. En nu niet. En in eerdere relaties deed het mij ook veel pijn om het uit te maken (inclusief schuldgevoelens, medelijden etc.), maar kon ik wel afstand nemen. Nu heb ik echt het gevoel dat ik hem moet helpen. We zijn nog teveel aan elkaar gehecht. Ik dus ook aan hem, zo voelt het.xxmeisje1234 schreef: ↑16-11-2017 13:25
Praat met elkaar, wees eerlijk en open over je gevoel.. En luister naar je eigen intuitie
We hebben regelmatig hierover gepraat en dingen geprobeerd. Praten, in hoeverre ik het kan uitleggen dan, want ik heb vaak moeite om gevoelens duidelijk te verwoorden. En teveel erover praten werkt voor mij weer niet. Gevoelens en wat er aan de hand is, kan als het ware 'kapot' worden geanalyseerd en/of uitgesproken.
Gaat het over intimiteit, kan ik wel heel letterlijk aangeven wat ik fijn vind. Maar als het daarna niet spontaan lukt of toch dingen worden gedaan die ik niet fijn vind, wordt het frustrerend. Of als daarna elke vorm van intimiteit lijkt te moeten uitmonden in seks, blokkeer ik.
Dit heeft deels meegespeeld denk ik. Maar mijzelf kennende moet er aan mijn kant meer aan de hand zijn waardoor ik mij minder aangetrokken voel op intiem vlak.
Aan de ene kant denk ik, ik mag nog duidelijker zijn over mijn twijfels. Maar te duidelijk zijn, bijv. zeggen dat je je minder aangetrokken voelt, kan de ander nóg onzekerder maken. Daarmee zal het niet beter worden lijkt mij.
donderdag 16 november 2017 15:30
Inderdaad zo is het bij ons ook. Al ligt het probleem vooral bij mij. Ik vind het knap dat jullie dat zo hebben kunnen afspreken. En ik denk dat het voorzichtig terug nader tot elkaar komen, zeker kan helpen. Het is echt zoeken wat werkt. Moeilijk.Rinkels schreef: ↑16-11-2017 14:28We hebben veel samen overwonnen en veel moeilijkheden (op gezondheidsgebied) doorstaan. We zitten heel erg op 1 lijn. Maar de intimiteit is op aan laag pitje komen te staan en is ook niet zomaar terug. We gaan nu bewust eens per week intiem zijn (douchen, masseren etc) om het een beetje terug te vinden.
donderdag 16 november 2017 15:34
Ja, in hoeverre ik dat kan met oog op verwoorden wat ik bedoel. Ik merk daarbij wel dat hij het nog steeds vooral wijt aan stress en moeheid bij mij/ons en probeert niet teveel 'intern' te kijken, wat mis gaat tussen ons. Hij heeft nog alle vertrouwen in ons.
anoniem_207233 wijzigde dit bericht op 16-11-2017 16:08
1.42% gewijzigd
donderdag 16 november 2017 15:45
donderdag 16 november 2017 15:48
Dit lijkt een beetje op mijn vorige relatie (die ruim 10 jaar duurde). We waren nog pubers toen we wat kregen en in het begin was er van beide kanten veel behoefte aan intimiteit. Naarmate de jaren vorderden, nam dat van mijn kant af. Ik had wel nog erg veel behoefte aan geknuffeld worden maar seks hoefde voor mij niet meer. Járen dacht ik dat ik a-seksueel was ofzo omdat ik die behoefte gewoon totaal niet voelde (ook niet richting andere mannen). Op een gegeven moment durfde ik hem ook bijna niet meer te zoenen of te knuffelen omdat ik 'bang' was dat hij dan meer zou willen en ik hem zou teleurstellen als ik dan weer zou afhaken. Zo werd het uiteindelijk steeds krampachtiger. We waren wel echt maatjes, deelden alles, deden heel veel samen en konden enorm lachen samen. Toch is er wel een groot verschil met wat jij beschrijft want ik heb nooit overwogen om de stekker eruit te trekken. Ik was er inmiddels van overtuigd dat ik simpelweg geen behoefte had aan seks (had ook geen ervaring in andere relaties omdat hij mijn eerste was) maar verder waren we gelukkig. Toch is het uiteindelijk voorbij gegaan doordat hij gevoelens kreeg voor een ander. En achteraf bezien kon ik daar natuurlijk op wachten. Zelf heb ik inmiddels ook een nieuwe vriend en bij hem speelt dit probleem totaal niet! Kennelijk ben ik dus niet a-seksueel 
Er ging echt een wereld voor me open 
Ik vind het wel pijnlijk en jammer dat ik mijn 'maatje' nu kwijt ben (nauwelijks contact meer door zijn nieuwe vriendin) maar achteraf was dit het beste voor ons.
Nou ja, geen idee of je hier wat aan hebt maar dit was mijn ervaring
Er ging echt een wereld voor me open Ik vind het wel pijnlijk en jammer dat ik mijn 'maatje' nu kwijt ben (nauwelijks contact meer door zijn nieuwe vriendin) maar achteraf was dit het beste voor ons.
Nou ja, geen idee of je hier wat aan hebt maar dit was mijn ervaring
donderdag 16 november 2017 16:09
86Vlinder dat lijkt enorm op mijn verhaal.
Ik heb er uiteindelijk een punt achter gezet. We zijn nu bijna 2 maanden verder en ik mis mijn maatje enorm.
Dan ga je natuurlijk twijfelen of je niet de foute keuze hebt gemaakt.
Ik spreek hem nog af en toe omdat ik nog steeds niet al mijn spulletjes mee heb. Dit weekend was ik nog daar en ik voel mij dan altijd slecht. We hebben moeilijke tijden gekend en die komen altijd boven als ik die woning binnen kom. Ik voel mij ook schuldig dat ik hem in de steek heb gelaten. Ik vind het wel altijd fijn om hem te zien, maar schuldgevoel neemt dan de bovenhand. Dus geen overweldigend gevoel van liefde oid. Dus toch de juiste beslissing?
Dus TO ik begrijp helemaal dat het een moeilijke keuze is. Maar ik heb het idee dat je zelf eerder neigt naar de optie om ermee te stoppen. Dat lijkt mij veelzeggend. Dat had ik zelf ook. Maar ja... Ik twijfel nog steeds.
Volgens mij helpt deze hele post niet echt he?
Je bent in ieder geval niet de enige.
Ik wens jouw veel wijsheid toe.
Ik heb er uiteindelijk een punt achter gezet. We zijn nu bijna 2 maanden verder en ik mis mijn maatje enorm.
Dan ga je natuurlijk twijfelen of je niet de foute keuze hebt gemaakt.Ik spreek hem nog af en toe omdat ik nog steeds niet al mijn spulletjes mee heb. Dit weekend was ik nog daar en ik voel mij dan altijd slecht. We hebben moeilijke tijden gekend en die komen altijd boven als ik die woning binnen kom. Ik voel mij ook schuldig dat ik hem in de steek heb gelaten. Ik vind het wel altijd fijn om hem te zien, maar schuldgevoel neemt dan de bovenhand. Dus geen overweldigend gevoel van liefde oid. Dus toch de juiste beslissing?
Dus TO ik begrijp helemaal dat het een moeilijke keuze is. Maar ik heb het idee dat je zelf eerder neigt naar de optie om ermee te stoppen. Dat lijkt mij veelzeggend. Dat had ik zelf ook. Maar ja... Ik twijfel nog steeds.
Volgens mij helpt deze hele post niet echt he?
Je bent in ieder geval niet de enige.
Ik wens jouw veel wijsheid toe.
vrijdag 17 november 2017 09:55
Dat maakt hem onzeker, wat ik wel begrijpelijk vind. Maar beter wordt het daardoor ook niet en ik word hierdoor weer voorzichtiger met praten. Of hij wijt het aan de drukte en stress van zaken die spelen, terwijl ik hem duidelijk wil maken dat dit volgens mij echt iets is tussen ons.
In feite geven we elkaar nu niet wat we nodig hebben.
vrijdag 17 november 2017 15:23
Wat moeilijk zegBearnaise schreef: ↑16-11-2017 16:0986Vlinder dat lijkt enorm op mijn verhaal.
Ik heb er uiteindelijk een punt achter gezet. We zijn nu bijna 2 maanden verder en ik mis mijn maatje enorm.
Ik spreek hem nog af en toe omdat ik nog steeds niet al mijn spulletjes mee heb. Dit weekend was ik nog daar en ik voel mij dan altijd slecht. We hebben moeilijke tijden gekend en die komen altijd boven als ik die woning binnen kom. Ik voel mij ook schuldig dat ik hem in de steek heb gelaten. Ik vind het wel altijd fijn om hem te zien, maar schuldgevoel neemt dan de bovenhand. Dus geen overweldigend gevoel van liefde oid. Dus toch de juiste beslissing?
Dus TO ik begrijp helemaal dat het een moeilijke keuze is. Maar ik heb het idee dat je zelf eerder neigt naar de optie om ermee te stoppen. Dat lijkt mij veelzeggend. Dat had ik zelf ook. Maar ja... Ik twijfel nog steeds.
Volgens mij helpt deze hele post niet echt he?
Je bent in ieder geval niet de enige.
Wel dapper dat je toch zelf de stekker eruit getrokken hebt, al kan ik me voorstellen dat je nog steeds wel eens twijfelt aan je beslissing. Wat dat betreft was het voor mij denk ik 'goed' dat hij gelijk een ander had, hoe moeilijk dat ook was. Dat maakte het voor mij wel meteen duidelijk dat het echt klaar en over was en geen weg meer terug. Anders zou ik denk ik continu gedacht hebben dat we misschien toch ooit nog gelukkig zouden worden samen...
zaterdag 18 november 2017 12:41
Vlinder en Bearnaise, heel fijn om ook jullie verhalen te lezen. Nouja fijn . De dilemma's die jullie beschrijven is dus precies waar ik mee kamp en niet uitkom. Het helpt mij op een of ander manier te lezen dat ik niet de enige ben. Al weet ik wel dat veel stellen hiermee kampen.
Vlinder, herken ook het verkrampen vaak al bij knuffelen of als hij hevig begint te zoenen. Tegelijkertijd hem niet steeds willen afwijzen omdat ik snap hoe pijnlijk dat voor hem is. En ik neem hem niets kwalijk, natuurlijk zoekt hij toenadering en probeert hij de boel te ontdooien, gelijk heeft hij.
Ik begrijp dat het voor mensen een verwarrend verhaal is en dat ik passief klink. Het speelt te lang voor mij en ik ben inderdaad minder gemotiveerd geraakt. Na verschillende dingen aan hem duidelijk te hebben gemaakt en samen geprobeerd, zonder het resultaat wat ons beiden gelukkig maakt, weet ik het eigenlijk niet meer.
Opgeven zie ik niet zitten (nog) en hij ook niet. Ik weet het niet. Het breekt mij een beetje op geloof ik, ben er nu ook erg veel mee bezig als in continu piekeren. Misschien teveel.
. De dilemma's die jullie beschrijven is dus precies waar ik mee kamp en niet uitkom. Het helpt mij op een of ander manier te lezen dat ik niet de enige ben. Al weet ik wel dat veel stellen hiermee kampen.Vlinder, herken ook het verkrampen vaak al bij knuffelen of als hij hevig begint te zoenen. Tegelijkertijd hem niet steeds willen afwijzen omdat ik snap hoe pijnlijk dat voor hem is. En ik neem hem niets kwalijk, natuurlijk zoekt hij toenadering en probeert hij de boel te ontdooien, gelijk heeft hij.
Ik begrijp dat het voor mensen een verwarrend verhaal is en dat ik passief klink. Het speelt te lang voor mij en ik ben inderdaad minder gemotiveerd geraakt. Na verschillende dingen aan hem duidelijk te hebben gemaakt en samen geprobeerd, zonder het resultaat wat ons beiden gelukkig maakt, weet ik het eigenlijk niet meer.
Opgeven zie ik niet zitten (nog) en hij ook niet. Ik weet het niet. Het breekt mij een beetje op geloof ik, ben er nu ook erg veel mee bezig als in continu piekeren. Misschien teveel.
