Relaties
alle pijlers
Ruzie met broertje
donderdag 16 november 2017 18:05
Ik ben een meisje van 21 jaar en heb een broertje van 19 jaar. We zijn 2 grote tegenpolen en al sinds ik me kan herinneren hebben we altijd ruzie als we bij elkaar zijn. Vroeger ook bij openbare gelegenheden (sorry mam), tegenwoordig gaat m'n broertje nooit meer mee ergens naar toe, dus daar heb ik (gelukkig) geen last meer van. Mijn broertje trekt zich helemaal niks van ons aan, hij is brutaal, onrespectvol en heeft schijt aan m'n moeder en mij, het enige wat hij nog thuis doet is slapen en eten. Hij vertrekt vaak 's ochtends voor 7 uur naar zijn werk, dan komt hij om 5 uur thuis, eet zo snel mogelijk zijn eten op en gaat weer weg (naar vrienden (lees: bier drinken) of aan het werk), dan komt hij rond half 11 's avonds weer thuis, vreet een zak chips leeg en gaat naar bed. Zo gaat het elke dag. Van mijn moeder mag hij niet zoveel chips eten, (of het zelf eens moet kopen, want hij wil per se van die dure chips van 2 euro per zak ofzo, als mn moeder die niet heeft gehaald wordt hij boos) maar wanneer ze er iets van zegt wordt hij extreem boos dat ze zich er niet mee mag bemoeien enzo. Vroeger werd altijd gezegd 'dat zal later wel beter gaan, ze zitten nu in de puberteit', maar het lijkt nu alleen maar slechter te gaan. Ik denk zelf dat mijn broertje een stoornis of iets dergelijks heeft, al is dit nooit bewezen: hij heeft altijd geluid nodig op de achtergrond anders wordt hij gek, hij wordt boos als je hem iets vraagt (maakt niet uit wat, hij wordt om alles boos), hij kan niet met mensen omgaan en is zeer beïnvloedbaar (op alle gebieden: drank, roken, geld, enz). Als ik hem op een rustige manier uitleg dat hij misschien minder last van zichzelf zou hebben als hij naar de dokter zou gaan, wordt hij extreem boos, ook mijn moeder kan boos worden als ik dit zeg, maar ik denk dat dat is omdat ze bang is dat haar zoon 'iets' heeft want ze weet zelf ook donders goed dat er iets mis is, maar daar durft ze niet voor op te komen. Ze laat dan ook zo over zich heen lopen. Wanneer ik dit haar probeer duidelijk te maken krijg ik de schuld omdat ik me zogenaamd aanstel, maar ik merk gewoon dat het haar veel doet als ze weer zo'n snauw van m'n broertje krijgt terwijl ze haar best doet om hem een fijn leven te laten leiden. Een ander ding wat misschien meespeelt is dat onze vader is overleden aan huidkanker, ik was toen 6 en mijn broertje 4. We praten hier nooit over dus ik denk dat ook nog erg diep zit. Ik kan zowel met mijn broertje als met mijn moeder geen serieuze gesprekken hierover voeren. Ik baal hier enorm van en ik wil ook een 'gewoon' leven als ik thuis ben, ik voel me altijd zo verdrietig als er weer zo'n woede aanval van hem is geweest, ik word vaak mentaal door hem gekwetst en kan hier erg slecht tegen. Ook heb ik enorm veel medelijden met m'n moeder, waardoor ik soms zelfs moet huilen. Ik praat hier met niemand over, omdat ik dat heel moeilijk vind. Mijn vriend weet van de situatie van m'n broertje, maar niet hoe slecht ik me daardoor voel, dat durf ik niet te zeggen. Ik durf ook niet naar een psycholoog ofzo te gaan ook al weet ik dat dit misschien ook voor mijzelf beter is, maar ben bang dat m'n moeder (en al helemaal mijn broertje) me uitlacht. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen maar misschien zijn er mensen die in dezelfde situatie zitten of hetzelfde hebben meegemaakt die me tips kunnen geven?
donderdag 16 november 2017 18:10
Als je zelf al niet naar een psycholoog durft, hoe kun je het dan aan je broer voorstellen? Geef het goede voorbeeld.
Ook ben je een vrouw en je broer een man. Iedereen is volwassen. Ga je bijna uit huis? Dat helpt.
En als je wil praten over je vader, doe dat dan. Wachten jullie allemaal op elkaar ofzo?
Sterkte in ieder geval.
Ook ben je een vrouw en je broer een man. Iedereen is volwassen. Ga je bijna uit huis? Dat helpt.
En als je wil praten over je vader, doe dat dan. Wachten jullie allemaal op elkaar ofzo?
Sterkte in ieder geval.
donderdag 16 november 2017 18:11
Lieve TO, wat vreselijk lief en zorgzaam ben jij voor je moeder. Tegelijkertijd zo zinloos, want als jouw broer wordt onzien door haar is dat een teken aan de wand. Ze moet letterlijk zien/voelen welke consequenties dat (zullen) geven. Jij bent absoluut niet verantwoordelijk voor hem of het geluk van je moeder. Sterkte 
donderdag 16 november 2017 18:21
Dit zeg ik haar dus ook maar dat doet ze dan ook niet omdat ze dan weet dat m'n broertje weer extreem boos wordt en dat wil ze voorkomen (m'n moeder is op dit gebied wel een beetje dubbel en dat probeer ik haar ook uit te leggen maar ze snapt het gewoon niet/wil het niet snappen)
donderdag 16 november 2017 18:28
Je kan het wel uitleggen maar je bent niet zijn moeder.kenzolove schreef: ↑16-11-2017 18:21Dit zeg ik haar dus ook maar dat doet ze dan ook niet omdat ze dan weet dat m'n broertje weer extreem boos wordt en dat wil ze voorkomen (m'n moeder is op dit gebied wel een beetje dubbel en dat probeer ik haar ook uit te leggen maar ze snapt het gewoon niet/wil het niet snappen)
Je hebt wat dat betreft er niets over te zeggen.
En al die gesprekken? Ze hebben er beide geen oren naar.
Heb je hier al eerder over geschreven, het komt mij zo bekend voor.
donderdag 16 november 2017 18:35
Het lijkt wel of jij de taak van je vader over hebt genomen...kenzolove schreef: ↑16-11-2017 18:21Dit zeg ik haar dus ook maar dat doet ze dan ook niet omdat ze dan weet dat m'n broertje weer extreem boos wordt en dat wil ze voorkomen (m'n moeder is op dit gebied wel een beetje dubbel en dat probeer ik haar ook uit te leggen maar ze snapt het gewoon niet/wil het niet snappen)
Zou het geen goed idee zijn om zelfstandig te gaan wonen? Eerlijk gezegd vind ik het niet zo gek dat je broer werkt, iets leuks gaat doen in de avonduren of werken (geen luie donder iig) en of hij wel of niet chips eet van een bepaald merk: dan moet je moeder dat niet kopen en tegen hem zeggen dat hij zijn brutale mond moet houden en zelf voor zijn chips moet zorgen.
Daar is ze moeder voor, jij bent zijn zus wat zuur dat jij in zo'n nare sfeer moet leven omdat je moeder niet tegen hem durft op te treden.
Ik snap dat je het heel rot vindt voor je moeder, is ook niet leuk om een zoon te hebben die lang blijft puberen (zo klinkt het toch) maar zij moet grenzen leren en durven stellen.
Ik spreek uit ervaring vwb puberzoons die geen boe of bah zeggen, alles stom vinden en zeuren over een merk chips, schoenen of wat dan ook maar ik was wel blij dat er gewerkt werdt en hard ook. Dacht ach, dat komt wel goed en het is goed gekomen
Nu komt diezelfde zoon langs met boodschappen om voor mij te koken, doet klusjes nog voor ik het gevraagd hebt zelfs.
Het overlijden van je vader zou wellicht eens besproken moeten worden met een deskundige op het gebied van rouwverwerking, peil je moeder eens of ze daar iets in ziet of doe het gewoon voor jezelf, je huisarts helpt je verder. Sterkte!!
donderdag 16 november 2017 18:36
Nee, ben nieuw sinds vandaag. Kwam dit forum tegen in m'n zoektocht naar gelijkwaardige situaties en dit leek me een mooi forum om 'mijn zorgen' te delen.
donderdag 16 november 2017 18:38
Ik vind het eng om op mijzelf te gaan, omdat ik mijn moeder dan alleen achter laat met mijn broertje en dat vind ik echt gewoon zo sneu voor haar, ze heeft verder ook helemaal niemand. Ik vind het nog erger voor m'n moeder dan voor mezelf. Daarnaast heb ik (nog) geen vaste baan en dus geen vast inkomen om zoiets te kunnen betalen.
donderdag 16 november 2017 18:46
Je broertje is nog een tiener en lees geen hele gekke dingen voor iemand van zijn leeftijd. Bovendien schrijf je dat hij toch bijna nooit thuis is dus waar maak je je druk om.kenzolove schreef: ↑16-11-2017 18:38Ik vind het eng om op mijzelf te gaan, omdat ik mijn moeder dan alleen achter laat met mijn broertje en dat vind ik echt gewoon zo sneu voor haar, ze heeft verder ook helemaal niemand. Ik vind het nog erger voor m'n moeder dan voor mezelf. Daarnaast heb ik (nog) geen vaste baan en dus geen vast inkomen om zoiets te kunnen betalen.
Het lijkt mij een goed idee als je zelf een keer naar de huisarts gaat voor een doorverwijzing naar de psycholoog want het is niet gezond om je zo vast te klampen aan je moeder en broertje.
Je bent een jong volwassen vrouw in de bloei van je leven.
Ga wat leuks doen met je tijd in plaats van te obsederen over je broertje.
Je moeder redt zich heus.
anoniem_292993 wijzigde dit bericht op 16-11-2017 18:47
1.57% gewijzigd
donderdag 16 november 2017 18:47
Je bent niet verantwoordelijk over je moeder en broer. Ik zou zo zeggen zoek eens deskundig hulp voor jezelf ga eens in gesprek met de huisarts en vraag of die je kan doorverwijzen.kenzolove schreef: ↑16-11-2017 18:38Ik vind het eng om op mijzelf te gaan, omdat ik mijn moeder dan alleen achter laat met mijn broertje en dat vind ik echt gewoon zo sneu voor haar, ze heeft verder ook helemaal niemand. Ik vind het nog erger voor m'n moeder dan voor mezelf. Daarnaast heb ik (nog) geen vaste baan en dus geen vast inkomen om zoiets te kunnen betalen.
donderdag 16 november 2017 18:48
Je bent ontzettend veel aan het invullen voor je moeder (uitlachen, sneu als ze achterblijft met je broertje) en je trekt een veel te grote broek aan. Je bent niet je broertjes moeder, het is niet aan jou om hem naar de dokter te sturen, jij bent niet verantwoordelijk voor je moeders zelfstandigheid. Ga je eigen leven eens leiden. Bemoei je niet hoe je broertje zijn tijd invult en laat de opvoeding aan je moeder over. Wees eens gewoon een zus en hou je opgeheven vinger en goede bedoelingen eens achterwege.
En echt: ga stappen nemen om op jezelf te gaan.
En echt: ga stappen nemen om op jezelf te gaan.
donderdag 16 november 2017 18:52
Het is niet aan jou. Het is je moeder die grenzen aan moet geven. Probeer als het kan zo snel mogelijk uit huis te gaan.
Ik herken het hoor. Hier ook een eenoudergezin zonder vader met een uitvreter als broertje Ik heb ook regelmatig gedacht: flikker hem toch het huis uit. Maar ja, het is je moeders huis, en zo lang zij niet aangeeft dat hij elders een plekje moet zoeken, kun je niets.
Ik herken het hoor. Hier ook een eenoudergezin zonder vader met een uitvreter als broertje Ik heb ook regelmatig gedacht: flikker hem toch het huis uit. Maar ja, het is je moeders huis, en zo lang zij niet aangeeft dat hij elders een plekje moet zoeken, kun je niets.
donderdag 16 november 2017 18:58
donderdag 16 november 2017 19:02
Ja meid, maak je sterk en ga naar een psycholoog. Het lijkt een goed idee. Hij of zij zal je juist hele goeie tips en handleidingen kunnen geven.
Ga achter jezelf staan en jouw keuze. Dat maakt je sterk.
Want het is gewoon een rot milieu om in aanwezig te zijn.
Maar doordat jij hulp zoekt laat je ergens je moeder zien dat je vooruit gaat, groeit en hartstikke goed veranderd.
Je bent een voorbeeld voor je moeder. En goed voorbeeld doet uiteindelijk volgen.
Dat is het spreekwoord maar het is wel waar.
Het zal je moeder aan het denken zetten.
Je broertje moet je maar zoveel mogelijk proberen te negeren. Hij is bot, ongevoelig en niet voor rede vatbaar.
Blijf juist ook dan jezelf sterken. Doordat jij groeit zal het je minder gaan raken.
Uiteindelijk zal je misschien eens een gesprek over je vader willen aangaan terwijl je moeder er is en dat ze het wegwuift en dat jij dan in staat zal zijn om te zeggen: nee mam, ik wil er nu over praten. Het is belangrijk voor me, het heeft me diep geraakt.
Ga achter jezelf staan en jouw keuze. Dat maakt je sterk.
Want het is gewoon een rot milieu om in aanwezig te zijn.
Maar doordat jij hulp zoekt laat je ergens je moeder zien dat je vooruit gaat, groeit en hartstikke goed veranderd.
Je bent een voorbeeld voor je moeder. En goed voorbeeld doet uiteindelijk volgen.
Dat is het spreekwoord maar het is wel waar.
Het zal je moeder aan het denken zetten.
Je broertje moet je maar zoveel mogelijk proberen te negeren. Hij is bot, ongevoelig en niet voor rede vatbaar.
Blijf juist ook dan jezelf sterken. Doordat jij groeit zal het je minder gaan raken.
Uiteindelijk zal je misschien eens een gesprek over je vader willen aangaan terwijl je moeder er is en dat ze het wegwuift en dat jij dan in staat zal zijn om te zeggen: nee mam, ik wil er nu over praten. Het is belangrijk voor me, het heeft me diep geraakt.
donderdag 16 november 2017 19:04
Als je broertje niet met mensen om zou kunnen gaan, zou hij niet elke avond naar zijn vrienden gaan.
Je broertje leeft niet volgens JOUW normen, maar volgens de zijne. Heel verstandig. Als je ergens ongelukkig van wordt, is het wel van leven zoals een ander dat wil.
Maak je druk over jezelf en wat jij doet in het leven. Jij stelt jouw grenzen, je moeder stelt haar grenzen en je broertje de zijne. Het is niet aan jou om te besluiten wanneer een ander wat jou betreft over de grenzen van een derde heen gaat. Voor je het weet ga je iedereen nog vertellen wat ze overal bij voelen.
Je hebt meer dan genoeg om handen met je eigen leven, probeer niet dat van anderen erbij te regelen.
oh: en of die broer van jou wel of geen diagnose heeft/krijgt, maakt hem geen steek anders dan dat hij nu is. Als je hem wel zou begrijpen als er een etiket op zijn voorhoofd zit, dan ligt dat aan JOU en niet aan gebrek aan diagnose.
Je broertje leeft niet volgens JOUW normen, maar volgens de zijne. Heel verstandig. Als je ergens ongelukkig van wordt, is het wel van leven zoals een ander dat wil.
Maak je druk over jezelf en wat jij doet in het leven. Jij stelt jouw grenzen, je moeder stelt haar grenzen en je broertje de zijne. Het is niet aan jou om te besluiten wanneer een ander wat jou betreft over de grenzen van een derde heen gaat. Voor je het weet ga je iedereen nog vertellen wat ze overal bij voelen.
Je hebt meer dan genoeg om handen met je eigen leven, probeer niet dat van anderen erbij te regelen.
oh: en of die broer van jou wel of geen diagnose heeft/krijgt, maakt hem geen steek anders dan dat hij nu is. Als je hem wel zou begrijpen als er een etiket op zijn voorhoofd zit, dan ligt dat aan JOU en niet aan gebrek aan diagnose.
donderdag 16 november 2017 19:11
Je broer is een volwassen vent, en als hij chips wilt eten dan is dit zijn eigen verantwoording. En hij weet dat wanneer hij kwaad wordt dat zijn moeder en zus hem zijn zin gaan geven. Dus waarom zal hij gaan veranderen.
Jij bent een volwassen vrouw. Stop met het analyseren van je broer en ga aan je eigen problemen werken. Waarom laat jij je slachtoffer zijn van je broer? Waarom trek je het zo aan wat hij zegt of doet? Jij laat dit ook gewoon toe.
Met 21 is het misschien wel hoog tijd om uit huis te gaan en zelfstandig te gaan wonen. Ga je eigen leven leiden.
Misschien is het ook zinvol om eens met de huisarts te gaan praten, want zo te lezen kan je wel wat ondersteuning gebruiken.
Jij bent een volwassen vrouw. Stop met het analyseren van je broer en ga aan je eigen problemen werken. Waarom laat jij je slachtoffer zijn van je broer? Waarom trek je het zo aan wat hij zegt of doet? Jij laat dit ook gewoon toe.
Met 21 is het misschien wel hoog tijd om uit huis te gaan en zelfstandig te gaan wonen. Ga je eigen leven leiden.
Misschien is het ook zinvol om eens met de huisarts te gaan praten, want zo te lezen kan je wel wat ondersteuning gebruiken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 16 november 2017 19:12
Ook als je verwacht dat ze je uit zullen lachen als je naar een psycholoog gaat, maak het gewoon een feit. Vertel het niet aan je broer, dat heeft geen enkele zin.
Tegen je moeder kan je gewoon meedelen dat je besluit een psycholoog te zien.
Zeg het als een feit, zo van je hebt je beslissing al genomen.
Laat haar reaktie niet binnenkomen of probeer dat zoveel mogelijk niet te doen.
Succes
Tegen je moeder kan je gewoon meedelen dat je besluit een psycholoog te zien.
Zeg het als een feit, zo van je hebt je beslissing al genomen.
Laat haar reaktie niet binnenkomen of probeer dat zoveel mogelijk niet te doen.
Succes
donderdag 16 november 2017 19:26
Je hebt een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het lastige daarvan is dat jijzelf daar nog het meeste last van hebt. Ik kan me goed voorstellen dat dit een moeilijke situatie is en je op je tenen loopt maar je ook er wat aan wilt doen om de sfeer in huis goed te krijgen en je broertje en je moeder te helpen. Echter wordt je hulp en je verantwoordelijkheidsgevoel niet opgepakt en maakt het de situatie misschien wel erger.
Het is heel lief en goed bedoeld en je bent nog jong en hebt een groot deel van je leven in deze situatie gezeten waardoor bepaalde patronen ook ontstaan zijn. Het zou goed zijn als je dit voor jezelf probeert te doorbreken. Dus gesprekken met een psycholoog kunnen heel waardevol voor jou zijn en als ik je OP zo lees dan is het heel begrijpelijk en helpend om jezelf dit te gunnen. Zoveel mensen praten met een psycholoog om het leven wat makkelijker en begrijpelijker te maken, om handvatten te krijgen die je kan gebruiken om je leven wat lichter te maken. Ik hoop echt dat jij je over de schaamte en de eventuele oordelen van je moeder/broertje heen kan zetten en jezelf dit te gunnen. Daarnaast hoef je dit ook niet direct te vertellen tegen je moeder en al zeker niet tegen je broertje, wanneer je de stap zet naar huisarts voor een doorverwijzing psycholoog of gesprekken met de praktijkondersteuner.
Probeer voor nu wat meer afstand te nemen van het gedrag van je moeder en broertje maar ook van je eigen schuldgevoelens wanneer je dat doet. Want het grote verantwoordelijkheidsgevoel maakt dat je jezelf al snel schuldig voelt en je nu dus teveel 'bemoeit' in de ogen van je broer en moeder met hen. Kijk eens een aantal weken aan hoe dit gaat. Tel wat vaker tot 10 als je wat ziet waarvan jij denkt dat dit niet oke is.
Hoe is de sfeer tussen jou en je moeder als je broertje niet thuis is?
Het is heel lief en goed bedoeld en je bent nog jong en hebt een groot deel van je leven in deze situatie gezeten waardoor bepaalde patronen ook ontstaan zijn. Het zou goed zijn als je dit voor jezelf probeert te doorbreken. Dus gesprekken met een psycholoog kunnen heel waardevol voor jou zijn en als ik je OP zo lees dan is het heel begrijpelijk en helpend om jezelf dit te gunnen. Zoveel mensen praten met een psycholoog om het leven wat makkelijker en begrijpelijker te maken, om handvatten te krijgen die je kan gebruiken om je leven wat lichter te maken. Ik hoop echt dat jij je over de schaamte en de eventuele oordelen van je moeder/broertje heen kan zetten en jezelf dit te gunnen. Daarnaast hoef je dit ook niet direct te vertellen tegen je moeder en al zeker niet tegen je broertje, wanneer je de stap zet naar huisarts voor een doorverwijzing psycholoog of gesprekken met de praktijkondersteuner.
Probeer voor nu wat meer afstand te nemen van het gedrag van je moeder en broertje maar ook van je eigen schuldgevoelens wanneer je dat doet. Want het grote verantwoordelijkheidsgevoel maakt dat je jezelf al snel schuldig voelt en je nu dus teveel 'bemoeit' in de ogen van je broer en moeder met hen. Kijk eens een aantal weken aan hoe dit gaat. Tel wat vaker tot 10 als je wat ziet waarvan jij denkt dat dit niet oke is.
Hoe is de sfeer tussen jou en je moeder als je broertje niet thuis is?
donderdag 16 november 2017 19:36
Dit dus.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 16 november 2017 19:53
De sfeer tussen mij en mn moeder als mn broertje niet thuis is is goed, nergens problemen mee!djengaz schreef: ↑16-11-2017 19:26Je hebt een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel. Het lastige daarvan is dat jijzelf daar nog het meeste last van hebt. Ik kan me goed voorstellen dat dit een moeilijke situatie is en je op je tenen loopt maar je ook er wat aan wilt doen om de sfeer in huis goed te krijgen en je broertje en je moeder te helpen. Echter wordt je hulp en je verantwoordelijkheidsgevoel niet opgepakt en maakt het de situatie misschien wel erger.
Het is heel lief en goed bedoeld en je bent nog jong en hebt een groot deel van je leven in deze situatie gezeten waardoor bepaalde patronen ook ontstaan zijn. Het zou goed zijn als je dit voor jezelf probeert te doorbreken. Dus gesprekken met een psycholoog kunnen heel waardevol voor jou zijn en als ik je OP zo lees dan is het heel begrijpelijk en helpend om jezelf dit te gunnen. Zoveel mensen praten met een psycholoog om het leven wat makkelijker en begrijpelijker te maken, om handvatten te krijgen die je kan gebruiken om je leven wat lichter te maken. Ik hoop echt dat jij je over de schaamte en de eventuele oordelen van je moeder/broertje heen kan zetten en jezelf dit te gunnen. Daarnaast hoef je dit ook niet direct te vertellen tegen je moeder en al zeker niet tegen je broertje, wanneer je de stap zet naar huisarts voor een doorverwijzing psycholoog of gesprekken met de praktijkondersteuner.
Probeer voor nu wat meer afstand te nemen van het gedrag van je moeder en broertje maar ook van je eigen schuldgevoelens wanneer je dat doet. Want het grote verantwoordelijkheidsgevoel maakt dat je jezelf al snel schuldig voelt en je nu dus teveel 'bemoeit' in de ogen van je broer en moeder met hen. Kijk eens een aantal weken aan hoe dit gaat. Tel wat vaker tot 10 als je wat ziet waarvan jij denkt dat dit niet oke is.
Hoe is de sfeer tussen jou en je moeder als je broertje niet thuis is?
