Paniek en twijfels samenwonen

Beste allemaal,

Ik schrijf al jaren regelmatig mee op dit forum onder een andere nick, maar vanwege herkenbaarheid even een nieuwe gemaakt. Ik heb echt hulp nodig want ik weet niet meer wat ik moet doen van angst en verdriet.

Ik heb een geschiedenis van angstaanvallen, paniek en dwanggedachten. Dit is in hevigheid begonnen in 2012 na een groot verlies, maar eigenlijk had ik er altijd al een milde vorm van. Ik ben toen medicatie gaan slikken en toen ging het beter, maar raakte ik wat vervlakt. In het jaar hierop kwam ik mijn huidige vriend tegen. Ik vond hem meteen al heel leuk, en we zijn rustig aan gaan daten. Hij had altijd veel begrip voor mijn situatie en gaf me een veilig gevoel. Onze gevoelens zijn langzaam aan steeds sterker geworden en ik was heel gelukkig met mijn stabiele, leuke relatie. Omdat we allebei nog studeerden (in een andere stad) hebben we ook veel tijd apart van elkaar doorgebracht en onszelf ontwikkeld, ondertussen wetend dat onze relatie echt wel goed zat en in de weekends en vakanties veel leuke dingen gedaan. Inmiddels zijn we 4 jaar samen. In het afgelopen 1,5 jaar werd de relatie ook steeds serieuzer en gingen we het veel hebben over de toekomst. Hier werd ik zo blij van, een toekomst samen met hem voor me zien! We hebben dan ook besloten te gaan samenwonen en gingen op zoek naar een huis. Dit hebben we afgelopen week gevonden, en toen sloeg ik helemaal om.

Ineens ben ik volledig in paniek, twijfel ik aan alles, en ben ik er haast van overtuigd dat ik niet genoeg van hem houd en dat dit het slechtste plan ooit is. Ik heb enorme paniekaanvallen, huilbuien en krijg geen hap door mijn keel. Ik ben zo enorm bang dat deze gevoelens betekenen dat ik het niet moet doen, dat ik onze relatie moet verbreken..maar ik weet ook dat ik angstgedachten en paniek niet per se kan geloven in mijn geval. We hebben het afgelopen jaar wel wat moeilijke tijden doorgemaakt qua rouw en stress (afstuderen) waardoor bijvoorbeeld ons sexleven niet heel spannend is geweest, en in mijn angstgedachten komt veel voor dat dit onomkeerbaar is en dus betekent dat onze relatie ten dode opgeschreven is.

Misschien nog wel belangrijk te vermelden dat ik begin dit jaar met mijn medicatie ben gestopt. Ik dacht dat dit heel goed ging, maar ik ben nu toch bang dat dit een teken is van toch weer een terugval. Maar ik ben ook juist bang dat ik geen terugval heb, maar dat dat ik deze gevoelens krijg omdat ik ongelukkig ben in de relatie. Ik heb overigens zulke episodes van 'bindingsangst' in vorige relaties ook gehad, maar dat was minder heftig omdat ik met hun niet per se zo graag een toekomst wilde bouwen als met deze man. Waardoor ik juist ga denken dat ik in vorige relaties dus minder twijfel had, en deze relatie dus niet goed genoeg is...

Ik word helemaal gek van mezelf. Ik heb zo'n lieve, leuke, mooie, slimme, begripvolle vriend, waarmee ik zo kan lachen en die er altijd voor mij is. Ons sexleven was de eerste drie jaar ook goed. En ik kan nu alleen maar denken aan het uitmaken, wegwezen, en wat er allemaal niet goed is. Heeft iemand tips voor mij? Ik heb het allemaal met mijn vriend besproken, die heel begripvol is en me gerust stelt. Dit werkt dan even, en dan raak ik weer verzeild in doemgedachten en gepieker. Ik heb ook al een afspraak staan met een psycholoog, maar dit kan pas in januari.

Help!! Ik wil hem echt niet kwijt

We gaan huren, en ik houd mijn eigen huurhuis nog even aan.

Dat is fijn om te horen, lilalinda. Ik vind het zo erg, het afgelopen jaar heb ik zo gelukkig met hem zitten plannen maken, en nu kan ik alleen maar huilen en tegen hem zeggen dat ik helemaal niet meer weet of ik nog wel met hem verder wil. Om vervolgens nog harder te gaan huilen dat ik helemaal niet bij hem weg wil. Ik voel me zo schuldig..

Ik ben blij te horen dat er meer mensen hier last van hadden! Ik lees meestal op Viva heel veel: als de seks niet goed is, wegwezen, en dat twijfels niet in een relatie horen. Dit maakt me nog onzekerder.

Ik denk wel dat ik een vorm van bindings/verlatingsangst heb. Dit maakt het heel moeilijk om in te schatten of twijfels echt gegrond zijn of voortkomen uit een verstoorde hechting. Dit zou gezien mijn jeugd heel waarschijnlijk zijn. Maar wanneer weet je dan of je relatie echt niet goed zit, moet je dan alleen op rationele punten afgaan?

Bedankt allemaal voor de steunende reacties. Ik weet dat ik er nu niet verder over na moet denken, maar het blijft voelen alsof 'het niet goed zit'. En ik ga daar allemaal verklaringen voor zoeken in mijn relatie, gebeurtenissen analyseren, vergelijkingen maken met exen..zo frustrerend want het voelt heel 'waar' allemaal.

Goed idee om de huisarts te bellen en tussentijdse ondersteuning te vragen tot januari. Ik ben inmiddels al jaren uitgeschreven bij alle instanties omdat ik uitbehandeld was.

Een grote angst van mij is dat ik mijn vriend alleen leuk vond onder invloed van de medicatie, en dat ik nu zonder ineens allerlei dingen zie die ik daarvoor niet zag en daardoor twijfel. Is dit realistisch? En wat is dan de situatie waar ik van uit moet gaan?

Terug aan de medicatie is echt de laatste optie, ik werd er zo dik en moe van.

Ons seksleven heeft het afgelopen jaar inderdaad ups en downs gehad. Ik heb hier wel moeite mee gehad, en hebben het er ook over gehad, maar omdat we er elke keer goede verklaringen voor vonden en de rest van de relatie zo goed zat, had ik wel vertrouwen. We wonen ook wel heel ver uit elkaar en hebben hierdoor niet de kans om vaak intiem te zijn, hoewel ik me nu realiseer dat we dat ondanks de afstand wel meteen hadden moeten aanpakken.

Eigenlijk is het zo gegaan: we vonden een huis, ik stelde mezelf toen de vraag: wil ik dit echt? Er kwam een paniekerig gevoel in me op, en ik ging nadenken over de slechte dingen van onze relatie waardoor het niet zou kunnen werken. Ons seksleven kwam toen al snel in mijn gedachten, en vooral de angst dat dat dus niet meer goed komt en dus dat onze relatie uitdooft.

Ik denk dat het realistische twijfels zijn die horen bij het maken van zo'n grote stap, maar die door mijn paniekerige/angstige aanleg uit proportie raken. Ook bevordert het niet het gevoel van dicht bij elkaar zijn waardoor seks wel weer fijner kan worden, omdat ik erg in mijn hoofd zit en me terugtrek in een soort bindingsangst isolatie.

@Slekire, als het aan mijn behandelaar had gelegen was ik al drie jaar geleden gestopt. Volgens hun waren mijn klachten reactief, dus niet per se iets wat terug zou komen. Ik durfde dat zelf niet aan en heb gewacht tot dit jaar, ik dacht omdat mijn leven verder nu zo stabiel was en ik gelukkig was, ik het wel aan zou kunnen. Maar wat je zegt raakt me wel. Misschien is het inderdaad mijn aanleg voor deze symptomen die een schaduw leggen over mijn gevoel voor mijn vriend, en misschien ook wel over de beoordeling van ons seksleven. Wat je zegt komt helemaal niet bot over, maar als een wake up call. Dat het juist klopt zoals het was, en dat dit 'nieuwe inzicht' juist de negativiteit van mijn stoornis is.

Dat ben ik met je eens hoor, en ik neem mijn psychische stoornis zeker wel heel serieus. De medicatie is alleen ook niet alles. Is best een libido-killer..Maar zoals nu blijkt wordt het er niet bepaald beter van zonder.

Het stelt me wel meer gerust dat dit misschien niet mijn gedachten/emoties zijn, maar de dwang en angst die spreken. Ik hoop dat ik met psychotherapie en veel praten met mijn vriend door deze periode heen kan komen. Anders wordt het inderdaad weer aan de medicatie.

Ik probeer inderdaad afleiding te vinden en de angel uit de angst te halen door tegen mezelf te zeggen dat gedachten er mogen zijn, en dat iets denken geen consequenties heeft of per se waarheid is. Dit helpt wel, maar mijn dwangmatige gedrag is moeilijker te stoppen (de gedachten moeten 'afmaken', expres dingen moeten denken waar ik verdrietig van word, lijstjes maken met voors en tegens, cirkeldenken, topics op viva lezen waar relaties het niet redden en op mezelf betrekken). Ik ben nu maar in een cafe gaan zitten zodat ik in ieder geval niet hysterisch meer zit te huilen.

Een reis lijkt me heerlijk. Even weg met hem, alleen elkaar, en ontspanning vinden. Helaas heb ik net een nieuwe baan en hebben we hier nu niet de financiële middelen voor. Ik denk dat ik moet accepteren dat het nu gewoon heel kut en eng is, maar het vertrouwen hebben dat niet-bange ik het allemaal goed heeft ingeschat en die weg volgen.

20062016 je hebt helemaal gelijk, ik ben nu extreem aan het doorslaan in perfectionisme. Ik mag geen twijfels hebben, ik moet zeker weten dat mijn vriend de ware is, het samenwonen mag niet falen..ik realiseer me nu dat ik ook al langer bezig ben met dit controle gedrag: enorme eisen stellen aan mezelf en mijn omgeving. Ik vind niks goed genoeg. Ik moet alsmaar dunner van mezelf zijn, want dan zal ik gelukkig zijn. Of als ons sexleven net wat beter zou zijn. Als mijn tanden rechter zouden staan..ik houd me steeds vast aan toekomstbeelden omdat ik daar dan over kan obsederen en niet hoef geconfronteerd te worden met het nu. Super dwanggedrag natuurlijk: als ik dít nou doe, komt alles goed. En dan komt het volgende punt dat niet perfect is in beeld. En dat terwijl het enige wat ik zou willen voor mezelf is dat ik gelukkig ben met wat ik heb, want ik mag er zijn en mijn vriend is een man uit duizenden. Dat ben ik nu allemaal om zeep aan het helpen met dit gedrag. Ik ga morgen de huisarts bellen.