We wonen 8 maanden samen en àlles is veranderd...

17-11-2017 14:48 78 berichten
Alle reacties Link kopieren
Dag iedereen,

Ik ben ten einde raad... Daarom dat ik hier even mijn verhaal kwijt wou. In mijn hoofd is het ook één grote warboel, dus alles op een rijtje zetten is sowieso wel rijk voor mij.

Ik hoop dat er iemand is die heel mijn verhaal zou willen lezen, want het is zo veel en begrijp het zeker als jullie hier niet aan beginnen... Ik ben gewoon radeloos en moet het eens allemaal kunnen zeggen :(

Mijn vriend en ik zijn nu bijna 10 jaar samen. In april 2016 zijn we na even zoeken op ons droomhuis gebotst en na een heel geregel zijn we stipt een jaar later kunnen intrekken. We wonen er nu 8 maanden. Maar de dag dat we in 2016 het contract gingen tekenen voor ons huis, liep alles fout...

Ten eerste leek er een probleem te zijn met ons dak... Daar waren kosten aan van €3000 euro. Toen dit bekend geraakte smeet heel zijn familie zich op deze zaak en volgde er heel veel bemoeierij. De prijs was zogezegd te hoog voor het huis, foto's en zelfs de website met link van ons huis gingen heel de familie rond, eisen stellen dat we ons niet mochten laten doen, enzovoort... Hij heeft hier nooit in tegen gesproken en ging hier enorm in mee, maar een momentje om te vieren is er eigenlijk nooit van gekomen. Puur door al deze zorgen en stress.

Het dak is in orde gekomen, en toen we onze intrek deden, waren we een kleine maand wel gelukkig. Maar dan staken plotseling allerlei verborgen gebreken de kop op (vocht in de muur, zwaar verwaarloosde tuin, probleem met vloerverwarming, ...) wat heel veel stress heeft meegebracht voor ons beide. Ik kon dit redelijk goed plaatsen en aanvaarden, maar mijn vriend heeft het daar heel moeilijk mee. Het is nu, zoveel maanden verder, allemaal in orde gebracht, maar bij mijn vriend is het zo erg geëscaleerd dat hij constant nieuwe dingen aan het opbrengen is waarvan hij denkt dat het (mogelijk) een probleem is. Hij was obsessief bezig met elke barst of oneffenheid in ons huis en is heel angstig dat we op iets nieuws botsen. Dit is eigenlijk dagelijkse kost sinds we samenwonen. Constant over het huis praten, wat er eventueel mis aan is (niets meer?!) en wat we moeten laten nakijken.

In het begin stond ik mijn vriend in alles bij. Een luisterend oor, samen dingen oplossen, een ingenieur laten komen om alles na te komen laten kijken, leuke dingen doen, ... Ik deed alles om onze relatie zo goed mogelijk in stand te houden. Hij was dan zo depressief en ongelukkig dat hij ook niets deed in het huishouden, waardoor ik alles op mij nam voor zo'n half jaar... In een relatie zorg je voor elkaar en als de andere partij het moeilijk heeft, draag je zijn lasten mee...

We stonden ook al een jaar op een wachtlijst voor onze droomhond, onze puppy is er nu ook 4 maanden bij... De opvoeding hiervan was/is ook heel zwaar en vraagt veel tijd.

Maar nu ben ik gewoon op. We hebben twee keer heel uitgebreid gepraat en hij is stilletjes aan uit zijn donkere put aan het klimmen. Doet meer in het huishouden, praat met mij en zegt alles wat meer los te laten. Het probleem is, hij kan het gewoon NIET loslaten! Hij haalt telkens nieuwe dingen op in het huis, besteed al zijn vrije tijd aan lezen op forums over gebreken in het huis of andere technische zaken en is er nooit bij (mentaal gezien). Als ik met hem praat kijkt hij altijd rond in huis of zit hij met zijn gedachten ergens anders. Er is nooit tijd voor mijn gevoelens of wat ik meemaak, ervaar, ...

Om nog maar te zwijgen dat ons seksleven sinds maand 2 zo goed als onbestaande is. Ik ben iemand heel gevoelig en als ik me niet goed voel in een relatie kan ik absoluut niet vrijen.

Als we het huis uit gaan en bij vrienden zijn of familie, begint hij gewoon opnieuw alles te herhalen tegen hen wat hij die dag of in de week tegen mij heeft gezegd over het huis. Zelfs mijn 'vrije' tijd zit volgepropt met zijn zorgen.

Ik zie het allemaal gewoon niet meer zitten en weet niet waar te beginnen. Wat te doen. Dit is de grote boosdoener van onze relatie, verder zijn er dan ook nog dingen die meespelen in een eventuele keuze om de relatie stop te zetten. Ik mis het dat hij een beetje ijdel is en zich mooi verzorgd (hij laat het zo een beetje hangen soms...), hij is zéér geldbewust en ons leven is hier volledig naar gedraaid. Zo leven we zonder auto en doen we alles met de fiets/openbaar vervoer/... Maar gisteren stond ik opnieuw 40 minuten te wachten met vertraging van de bus, en dit allemaal voor hem... Ik weet dat dit belangrijk is voor hem en daarom doe ik het ook, maar voor mijn droomman zou ik dit allemaal met zoveel plezier doen. Maar ik vind dat hij het niet waard is dus zo'n momenten steken dan ook enorm tegen...

Het lijkt alsof hij niet kan groeien in zijn mindere kanten, die ik dan duidelijk aankaart en met handen en voeten uitleg. Ik begeleid hem dan ook in bepaalde dingen of geef raad. Maar nu ben ik gewoon op en radeloos, het lijkt alsof het allemaal geen zin heeft en dat er toch niets aan te doen is... Het heeft ook allemaal zoveel impact op mij als persoon, want ik hou ervan om te groeien op vlak van mijn totale persoon en mijn emotionele ontwikkeling... Maar ik voel me nu onzeker en minder sterk in mijn schoenen staan. Hij haalt niet het beste in mij naar boven, door hem (sinds we het huis kochten) word ik belemmerd in mijn groei en geluk. Hiervoor was er nooit wat aan de hand...

Sinds vannacht heb ik gevraagd om apart te slapen, omdat ik even wat meer ruimte nodig heb. Ik weet niet of ik verder wil met hem, in elk geval toch niet zo. En het lijkt alsof het onmogelijk is om de situatie te veranderen. Natuurlijk wil ik niet zomaar opgeven, met alles wat we nu ook hebben opgebouwd en met ons hondje... Maar ik zie het gewoon niet... Ik weet het niet...

Alle raad en tips of leden die gelijkaardige situaties hebben meegemaakt, ik hoor het heel graag... Alles al eens opsommen helpt wel om mijn hoofd wat klaarder te maken.

Alvast bedankt. Ik hoop op reacties...
Alle reacties Link kopieren
Jeetje, wat een verhaal.

Zijn jullie sinds jullie intrek in het huis al eens samen weg geweest? Gewoon, met z'n tweetjes, zonder familie?

Het lijkt erop dat alles inderdaad om het huis draait en dat is gewoon niet meer leuk. Misschien dat jullie gedachten even een reset nodig hebben.

Was jullie relatie tot 8 maanden geleden wel heel goed? Of waren er toen ook al barstjes?
Alle reacties Link kopieren
Neem in ieder geval geen (droom)hond.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
praat er vaak met hem over of ga even een tijdje bij iemand anders slapen ( niet een nieuwe vriend ofz) maar gewoon wat vriendinnen als dat beter voelt.... vertel hem dat dan blijf niet ongelukkig als je hem dan toch niet kwijt wil ga terug en vertel hem wat je voelt maar blijf eerlijk daar mee kom je het verst ;)
Woonden jullie hiervoor ook al samen?

Het klinkt erg vermoeiend en ik denk dat jij je leven te veel om hem laat draaien. Je staat niet 40 minuten te wachten op het OV omdat HIJ geen auto wil, je staat er 40 minuten op te wachten omdat je ermee akkoord gaat.
Het wordt tijd dat je meer je eigen ding gaat doen, dan voel jij je gelukkiger en dan kun je altijd nog de keuze maken uit elkaar te gaan. Jij bent niet zijn psycholoog. Het is mooi dat je er in goede- en slechte tijden voor elkaar wilt zijn, maar dat is wel tot een bepaalde mate haalbaar. Niet als jij er ook aan onderdoor gaat en dat lijkt nu te gebeuren.

Hij klinkt erg gespannen en momenteel dus ook obsessief met het huis bezig. Kon hij zich eerder ook zo druk maken om dingen? Of is dit van de laatste tijd?
Alle reacties Link kopieren
Als ik jouw relaas zo lees, dan denk ik dat jullie beiden veel te zwaar op de hand zijn. Hij draaft door met de verborgen gebreken, maar jouw reactie is ook behoorlijk over-emotioneel nu jij je zo door zijn gedrag laat beïnvloeden. Om dit weer vlot te trekken, moeten jullie dus beiden met jullie zelf aan de slag.

Hij moet gewoon echt stoppen met dat gezeur over het huis. Al dat gemaal en pieker voorkomt niet dat er op den duur nog meer gebreken te voorschijn komen, dus het levert niets op dan alleen maar negatieve stress en op termijn een verbroken relatie. Ik zou hem dat dus ook heel duidelijk maken: "Als je nu niet ophoudt met piekeren en zeuren, dan kost dat onze relatie". Als hij dat moeilijk vindt, dan gaat hij maar naar een psycholoog.

En jij moet ook ophouden met over-analyseren. Groei en ontwikkeling is allemaal prachtig, maar het is nogal naïef om te veronderstellen dat dit altijd aan de orde kan zijn. Soms is het leven gewoon even kut, dat overkomt iedereen. En waar hebben we het hier over, 8 maanden! Een verhuizing is een life-changing event en brengt nu eenmaal veel stress en zorgen met zich mee, zelfs als alles meezit. Accepteer dus dat het soms ook gewoon even een poosje wat minder kan gaan. En als je dat niet kunt, dan zul jij daar ook hulp bij moeten zoeken.

Tenslotte: maak samen bewust meer ruimte voor leuke dingen, zodat je ook elkaars leuke kanten weer kunt gaan zien. Ga naar het bos met de hond, doe samen een spelletje na het eten, heb seks! Door beiden alleen op negativiteit te focussen, ondermijnen jullie allebei jullie relatie.

Oh, en dan nog even dit: niet alleen zijn mening telt. Als jij het OV spuugzat bent, dan kun je gewoon een auto kopen. Jij brengt ook geld binnen in jullie huishouden en hebt dus ook gewoon stemrecht over hoe dat geld besteed wordt.
Alle reacties Link kopieren
Jeetje!
Stel je voor dat er op een goede dag eens echt iets ergs gebeurt in jullie leven! Hoe moet jouw vriend dan wel niet gaan reageren?
Zijn obsessie met een paar redelijk oplosbare problemen (en ze zijn inmiddels opgelost) lijkt mij tamelijk ongezond en eerlijk gezegd vind ik ze ook best weird.
Voor mij zou het een absolute turn-off zijn om met iemand te zijn die zo slecht tegen een (klein beetje) tegenslag kan.

Zo'n huis is gewoon iets materialistisch wat vrij gemakkelijk opgelost kan worden. Stel je voor dat jullie kinderen krijgen waar "iets" mee is of dat er iets ernstigs in de familie zou gebeuren, dan zou je helemaal niks aan hem hebben, zo te lezen.
Alle reacties Link kopieren
Allereerst bedankt om alles te lezen en te antwoorden!

@Yraatje:
Ja hoor, we gaan wel eens weg, maar er voor/tijdens/na volgt er toch weer een discussie om het één of ander. Echt ontspannen zit er precies niet in, tenzij ik veel geduld heb en alles door de vingers zie. Voor mij weegt het allemaal heel zwaar door en een avond is dan ook voor mij verpest als deze dingen weer de kop boven steken. Dan moet ik echt mijn best doen om mij daar over te zetten om de avond een goede slaagkans te geven...

Ik weet niet hoe we onze gedachten een reset kunnen geven, aangezien hij het absoluut niét kan loslaten... Daarnaast is het dan vaak wel een andere factor waardoor het ontspannen misloopt, zoals bijvoorbeeld het vervoer of zijn waarden...

Onze relatie was eigenlijk altijd goed. Natuurlijk waren er discussies. Maar over de grote lijnen wouden we hetzelfde in het leven, hadden we dezelfde waarden en hadden we het leuk samen. Onze relatie was eigenlijk heel puur, zonder bedrog of leugens, altijd respect voor elkaar, aanvaarding, intimiteit... Totdat we zijn gaan tekenen...

@Viva-Amber:
ons hondje is er nu bij en daar heb ik geen moment spijt van. Maar het maakt bijvoorbeeld wel dat uit elkaar gaan veel moeilijker is en heel nadelig is voor het beestje... Evenals de ruzies en stress in huis... Ik had nooit gedacht dat het zo zou mislopen tussen ons, aangezien er 9 jaar weinig tot niets aan de hand was...
viva-amber schreef:
17-11-2017 15:04
Neem in ieder geval geen (droom)hond.
Die is er al toch? Sinds een maand of 4?

TO, wat zegt je vriend van het feit dat je niet meer samen wilt slapen?
Jullie lijken beiden een beetje doorgeslagen. Jullie klinken allebei wat dramatisch.
Maak de problemen niet groter dan dat ze zijn.
Ga eens met z’n tweeën weg. Weg van dat huis. Weg van de mensen. Los van alles.
Tsja, droomhuis, droomhond, maar geen droomman.

Nooit eerder met hem samengewoond?
Dat apart slapen vind ik trouwens een hele domme zet. Dat is het begin van het einde. Het lost niets op zoiets en is totaal nutteloos. Als je een oplossing wilt dan pak je dat niet zo aan.
Alle reacties Link kopieren
@Hamster,
Het kan zijn dat dit voor mij inderdaad een volgende stap is, om even bij mijn moeder te gaan logeren en wat afstand te nemen. Bedankt voor je advies.

@Zebrahondje:
Wij woonden niet samen, we waren wel heel veel samen en sliepen regelmatig bij elkaar bij de ouders. Maar dat valt natuurlijk helemaal niet te vergelijken met de verantwoordelijkheid van het samenwonen en al de zorgen die daarbij komen kijken. Het leven was toen echt zorgeloos... Ik dacht onze relatie door en door te kennen maar niet in een situatie als de deze. Dat was naïef van mij...

Omdat er zo geen grote zorgen of verantwoordelijkheden waren kende ik hem niet met zo obsessief bezig te zijn met dingen. Dit steekt echt nu de kop op...

@Nummer zoveel:
Je hebt zeker en vast gelijk. Ik mag me niet focussen op die persoonlijke groei nu, het is inderdaad niet de juiste moment.
Ik wou dat het zo simpel kon zijn om gewoon met elkaar te vrijen, maar ik zit daar veel te hard voor in de knoop met mezelf, de relatie...
Voor de rest geef je veel goede tips en dat wil ik zeker meenemen in mijn gesprek naar hem toe als we besluiten om verder te gaan en voor onze relatie te gaan. Bedankt!

@Jotje:
Dat is exact zoals ik denk naar de toekomst toe. En dat beangstigt mij enorm. Ik ben ook helemaal niet zo bezig met de materialistische zaken, ik focus mij op een goede gezondheid en geluk. Wat als je partner of kind ziek is... Ik ben bang dat ik dan ook niet kan terugvallen op hem, met wat ik nu heb ervaren.
Alle reacties Link kopieren
@Lady Vintage (en Sinnombre):
Hij respecteert dit en is in de logeerkamer gaan slapen... Ik was dit wel al even aan het overwegen maar heb het nu doorgepusht, ook wel uit emotie en vermoeidheid...
Ik weet niet wat ik er mee wil bereiken, ik hoop gewoon dat hij tot inzicht komt en verandert of inziet dat het zo niet meer kan... Denk ik...

@Karin:
Ja, jammer, want ik dacht voordien dat hij echt mijn droomman was. Nu... weet ik het niet meer...
Neen, wel veel samen geslapen en bij elkaar geweest bij de ouders thuis. Maar dat is niet te vergelijken met dit natuurlijk.

@Sinnombre:
Ja, ik ben iemand heel emotioneel en het klinkt dan misschien wat dramatisch voor anderen, dat begrijp ik volkomen. Een weekendje weg gaan is al een tijdje ter sprake gekomen, maar wordt steeds aan de kant gezet omdat het dan weer zo slecht gaat en ik geen zin heb om dan met hem iets te gaan doen. Ook komt alle inzet van mijn kant en luistert/kijkt hij soms niet eens naar bv de hotels die ik dan gevonden heb... Heel frustrerend om dan door te zetten... Of het is te duur...
Alle reacties Link kopieren
Moeilijk hoor. Hij lijkt echt obsessief bezig met het huis en lijkt dat zelf niet zo in te zien. Hij zou mogelijk baat kunnen hebben bij een psycholoog maar dan moet hij daar wel voor open staan en dus zelf ook een werkbare hulpvraag hebben.

Verder denk ik dat het voor jou goed zou zijn om wat meer je eigen pad te trekken. Als jij een auto wil, schaf die dan aan en betaal zelf de belasting/verzekering/benzine zodat hij hier financieel in ieder geval geen last van heeft. Als jullie samen weg gaan, kun je alsnog met OV of op de fiets als dat dan zo belangrijk is. Maar ik vraag me af of hij, als er eenmaal een auto is, niet toch de voordelen hiervan gaat zien.

Als je in basis overtuigd bent van jullie relatie, zou je nog kunnen kiezen voor relatietherapie. Dan kunnen jullie samen werken aan de onderlinge communicatie en kunnen jullie kijken wat jullie gezamenlijke doel is.
Alle reacties Link kopieren
Misschien relatietherapie en gewone therapie voor je vriend. Het lijkt mij niet gezond dat hij nog zo obsessief met het huis bezig is.

Samenwonen is samenleven, je doet allebei wat water bij de wijn. Maar als hij geen auto wil en jij wel, dan koop je deze toch zelf? Of is dat financieel allemaal niet mogelijk.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Misschien, vermoedelijk, is het allemaal terug te brengen op angst. Voor armoede. Om het financieel niet te redden, met alles wat gebeuren kan.
Je zou kunnen proberen hem in te laten zien dat er, ook in dat geval, altijd oplossingen zijn.
Misschien kun je het gesprek die richting op sturen.
Alle reacties Link kopieren
Als jij een auto wil en dit kunt betalen, waarom koop je er dan geen? Als jij een weekend weg wil en je kunt het betalen, waarom regel je het dan niet gewoon? Waarom zo afhankelijk opstellen?

Jullie zijn dus beiden vanuit huis gaan samenwonen? Op jezelf wonen is wennen en samenwonen ook, dat is dus dubbelop voor jullie.

Jullie lijken allebei wel vatbaar voor drama's. Zoals jij over de hond praat vind ik overdreven. De hond wordt er echt niet slechter van als jullie apart gaan wonen.
Geen van beiden ooit zelfstandig gewoond en dan, vanuit huis, gaan samenwonen.
Dat was gewoon niet zo slim om te doen.
Ook meteen een huis kopen is dan niet handig, zit je met zo'n blok aan het been als het mis loopt.
Huren was dan een beter idee geweest.
Maar goed, het is wat het is, je moet er nu maar mee dealen.

Ga allebei, los van elkaar, in therapie.
Teveel drama.
Alle reacties Link kopieren
@86vlinder:
Het is inderdaad een obsessie geworden. We hebben al veel gepraat hierover en ik heb hem dit heel duidelijk gemaakt. Hij ziet dit in, maar lijkt het niet te kunnen loslaten. Uit frustratie heb ik ook al gezegd dat hij er niets meer over moet zeggen, maar daar zijn we dan op terug gekomen... Want als hij zijn hart niet kan luchten bij mij zijn we nog verder van huis... Het loslaten is de oplossing, maar dat kan hij niet...

Hij wilt het graag financieel goed hebben. Veel spaargeld hebben om later ons geen zorgen te hoeven maken en misschien wat vroeger te stoppen met werken. Dat is zijn droom en daarom is hij zo geldbewust, hebben we geen auto, ... Dat probeer ik te respecteren, hoewel ik heel graag een auto zou willen. Maar ik zeg het, moest alles in orde zijn en dit het enige zou zijn, zou ik echt niet klagen...

Relatietherapie overweeg ik ook, maar ik vrees dat hij dat minder graag gaat willen aangezien dit een toegeving maken is, openstellen is en duur is... Maar misschien moet dit wel echt om hier uit te geraken... Ik weet niet of we dit zelf kunnen.

@Dianaf:
Financieel is een auto zeker mogelijk, maar omdat hij een droom heeft om vroeger met pensioen te gaan, wilt hij zoveel mogelijk uitsparen.

@Jejoue:
Ja, je hebt gelijk. Zijn angst is om niet vroeger op pensioen te gaan. Door dieper te graven is dat misschien wel de basis van alles... Waardoor andere problemen ontstaan en hoe hij zich gedraagt/voelt...
Alle reacties Link kopieren
maar voor mijn droomman zou ik dit allemaal met zoveel plezier doen. Maar ik vind dat hij het niet waard is dus zo'n momenten steken dan ook enorm tegen...

Oei....
Asjemenou!
(L. de Leeuw, 1972)
Alle reacties Link kopieren
sinnombre schreef:
17-11-2017 15:21
Jullie lijken beiden een beetje doorgeslagen. Jullie klinken allebei wat dramatisch.
Maak de problemen niet groter dan dat ze zijn.
Ga eens met z’n tweeën weg. Weg van dat huis. Weg van de mensen. Los van alles.
Eens met dit en met Nummerzoveel. Misschien overdramatiseer je ook wel teveel. Inderdaad lijken jullie allebei een tamelijk dramatische inslag te hebben. Goed beschouwd zouden de meeste mensen bij dit soort tegenslagjes even balen en het gewoon oplossen en klaar.
Alle reacties Link kopieren
@Dahlia:
Ik stel mij inderdaad te afhankelijk op, daar ga ik zeker over nadenken! Ik was mij hier niet van bewust maar je zet me zeker aan het denken. Heel fijn om eens andere visies op mijn verhaal te lezen.
Denk je dat van de hond? We zijn beiden zijn baasjes en zijn originele huiselijke omgeving zou volledig veranderen. Aanpassen zal hij zeker, maar het is niet ideaal, natuurlijk.

@Karin:
Dat is waar. Ik had ook nooit gedacht dat dit zo zou lopen. Als ik de tijd kon terugdraaien hadden we zeker gehuurd, dan was alles anders. Ik zag dit voordien gewoon nooit aankomen en had niet verwacht dat het zo zou zijn... Ik overweeg heel sterk om in therapie te gaan (met hem), want alleen gaat dit ons niet lukken.
Alle reacties Link kopieren
@Grobbekuiken:
Dat is hard gezegd maar ik probeer mijn gevoelens en alles wat in mijn hoofd om gaat neer te schrijven... Ik kan dat misschien ook anders verwoorden. Dat ik het voor deze relatie het niet waard vind. Hij is zeker geen slechte persoon, anders was ik ook niet met hem alles beginnen opbouwen.

@Jufjoke:
Bij ons lijkt dit niet zo eenvoudig op te lossen, helaas... Het is tegenslag na tegenslag sinds we zijn gaan tekenen. Ik ben wel iemand die moeilijk alles een plaats kan geven en lang blijf napiekeren, dat klopt. En dat maakt het er zeker niet gemakkelijker op.
Alle reacties Link kopieren
Hoe oud is deze man? Sparen om eerder met pensioen te gaan moet niet zoveel gedoe opleveren dat je liever nog eerder dood gaat.

Wel grappig dat je vindt dat je zoveel investeert in deze relatie maar zelf net zo goed niet thuis geeft omdat je het niet gezellig kan hebben / seks kan hebben / weekendjes weg kan gaan, als hij zich niet volgens wens gedraagt.

Vicieuze cirkel.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven