Something's gotta give

20-11-2017 14:21 928 berichten
Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...
anoniem_6498cf2685943 wijzigde dit bericht op 20-11-2017 15:12
Reden: Was me niet gelukt het kort te houden, roekeloze samenvatting toegevoegd.
4.33% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Je zal gewoon een keuze moeten maken! Je hebt de beide mannen nu al lang aan t lijntje gehouden.
Ik hoop dat er geen kinderen in t spel zijn, nu je van de een naar de ander vliegt.
Find people who will make you better (M. Obama)
weg bij beide, dan hou je in ieder geval niemand meer aan het lijntje. Wat een zwaktebod dat je niet zou kunnen kiezen zeg, bah.
Lafaard. Bah, wat heb ik een hekel aan types zoals jij. Hopelijk heb je geen kinderen die hier de dupe van zijn.
Wat een verdrietig verhaal, ik hoop ook dat er geen kinderen in het spel zijn. Terug naar je man is volgens mij geen optie voor je als ik het zo lees. Zou je weer helemaal zonder sex kunnen of sexueel met hem kunnen genieten? Als het antwoord daarop geen ja is (en dat lees ik terug in je verhaal) is dat geen keuze.
Dat betekent dus of verder met de andere man of eerst de breuk verwerken met alles wat daar bij komt kijken en voor jezelf meer op een rij zetten voordat je weer verder gaat met welke man dan ook.

Dat laatste lijkt mij de beste keuze.
Niet kiezen is ook kiezen. Dan zetten beide heren je wel bij het grofvuil.
Wat de rest ook al zegt, deze mannen zo aan het lijntje houden kan echt niet.

Waar is trouwens de vrouw van de andere man in dit verhaal?
Alle reacties Link kopieren
Pijnlijk. Ik kan mij wel in deze situatie inleven, maar een goede oplossing is er niet.
Je zal iemand moeten kwesten. Je zal iemand moeten vergeten.

Persoonlijk denk ik dat de man waar je mee getrouwd bent en jij vroeg of laat toch vervallen. Je mist passie en goede sex. Iets waar mensen nou eenmaal naar verlangen.

Ik hoop dat je voor jezelf de juiste keuze maakt. Sterkte!
Het was niet nodig om er zo’n roman van te maken, kon veel korter en bondiger.

Waarom heb je nooit het probleem met je man echt aangepakt?

Hopelijk dumpen ze je beide, ieders probleem meteen opgelost.
Heb je dan wel zin in sex met die andere vent?
Alle reacties Link kopieren
Hadewychh schreef:
20-11-2017 14:45
Het was niet nodig om er zo’n roman van te maken, kon veel korter en bondiger.

Waarom heb je nooit het probleem met je man echt aangepakt?

Hopelijk dumpen ze je beide, ieders probleem meteen opgelost.

Oh doe even een samenvatting voor mij dan alsjeblieft (geen zin om zo'n langdradige OP te lezen).
Bedankt voor de reacties, ook die waaruit spreekt dat ik dit niet geweldig goed aanpak, een gebrek aan ruggengraat heb, de mensen die ik zeg graag te zien slecht behandel... Dat realiseer ik me wel degelijk allemaal ten volle. Maar dat besef heeft me nog geen stap dichter bij een oplossing gebracht.

Mijn man en ik hebben geen kinderen. De andere man heeft heel erg snel zijn huwelijk beëindigd. Dat heb ik nooit gewild, en ik voel me erg schuldig tegenover zijn vrouw en kinderen.

Het probleem tussen mijn man en mij is nooit aangepakt zoals het moest, dat klopt. Een combinatie van het feit dat ik hem zo graag wilde sparen dat ik het probleem al te erg als het mijne heb beschouwd (ipv van dat van ons), en dat hij het erg moeilijk vond om erover te praten en bang was me kwijt te geraken. Twee struisvogels samen.
Alle reacties Link kopieren
Ondanks dat ik best geloof dat verliefdheid en gevoelens gekke dingen kunnen veroorzaken, geloof ik dit niet zo. Dit overkomt je niet. Al bij het begin wist ik hoe jouw verhaal zou eindigen en ik geloof niet dat jij dat niet wist. En daar gaat het al fout. Het is een keuze van jou geweest die man op te zoeken en vooral: blijven opzoeken. Net zoals het nu ook een keuze is om beide pijn te doen. Je kan niet kiezen zeg je, maar ik denk dat je niet wil kiezen. Het is een keuze om ergens geen genoegen mee te nemen en meer te willen. Daarom kan je niet kiezen want in jouw hoofd is het: dan ben ik dát kwijt.

En ja daar heb je gelijk in maar ik vind het nogal onvolwassen om zo met geliefdes (en keuzes) om te gaan. Dat ikke ikke ikke. Ik mis hem, ik mis hem, ik dit, ik dat en je zo laten sturen door gevoelens, kan eigenlijk niet. Het is respectloos.
Alle reacties Link kopieren
Elise509 schreef:
20-11-2017 15:03
Maar dat besef heeft me nog geen stap dichter bij een oplossing gebracht.
Omdat er geen oplossing is! Jij moet het oplossen. Door een volwassen keuze te maken! Ik vind je nogal kinderlijk. Wat denk je dan dat er gaat gebeuren? Dat iemand tegen jou gaat zeggen: hey, kies dit en alles komt goed? Het hele leven is kiezen en soms kies je verkeerd. Als ik zo lees, denk ik juist dat het beter is geen van beide te kiezen maar aan jezelf te gaan werken. Dan zie je in hoeveel jij zelf eigenlijk over jouw leven en gevoelens te zeggen hebt.
Jammer dat jullie er jaren geleden geen seksuoloog hebben bijgehaald. Dan had je kunnen kijken of er nog e.e.a. aan jullie seksleven kon veranderen.
Maar dat is achteraf...

Je wil je man geen pijn doen, houdt heel veel van hem, maar ik denk dat je blijft hunkeren naar een totaler pakket waaronder stomende seks. Je weet nu hoe die met je vriend kan zijn en ik denk dat je alleen al daarom voortaan geen genoegen meer kunt nemen met je man.

Daarbij, als je bij je man blijft, weet ik niet of er door de andere man en jou bij hem al te veel kapot blijkt te zijn gegaan. Je bent emotioneel en fysiek al behoorlijk met die vriend aan de rol gegaan. Dat moet je man sowieso steken. Komt hij daar wel helemaal overheen?

Ik zou als ik jou was nu eerst even alleen gaan wonen om te zien hoe je je dan voelt. Je bent dan niet bij de ene man, en ook niet bij de ander. Je eigen woonruimte, neutraal terrein.
Maar ik weet niet of de mannen jou die tijd nog kunnen geven.
Daarbij is het vaak ook niet verstandig om van de ene in de andere relatie te stappen.
Alle reacties Link kopieren
Elise509 schreef:
20-11-2017 15:03
Bedankt voor de reacties, ook die waaruit spreekt dat ik dit niet geweldig goed aanpak, een gebrek aan ruggengraat heb, de mensen die ik zeg graag te zien slecht behandel... Dat realiseer ik me wel degelijk allemaal ten volle. Maar dat besef heeft me nog geen stap dichter bij een oplossing gebracht.

Mijn man en ik hebben geen kinderen. De andere man heeft heel erg snel zijn huwelijk beëindigd. Dat heb ik nooit gewild, en ik voel me erg schuldig tegenover zijn vrouw en kinderen.

Het probleem tussen mijn man en mij is nooit aangepakt zoals het moest, dat klopt. Een combinatie van het feit dat ik hem zo graag wilde sparen dat ik het probleem al te erg als het mijne heb beschouwd (ipv van dat van ons), en dat hij het erg moeilijk vond om erover te praten en bang was me kwijt te geraken. Twee struisvogels samen.
Hoe dom het ook klinkt. Ik snap dit.
Heb zelf een jaar in hetzelfde schuitje gezeten. Dit is nu voorbij omdat ik bij mijn vriendin ben weggegaan een tijd geleden.
Heb je geprobeerd een prive bericht te sturen om mijn situatie destijds aan je te vertellen. Het komt waarschijnlijk overeen met de situatie waarin jij nu zit.

Hoe dan ook, sterkte!
@April2018april:
Ik weet wat ik wil (beiden in mijn leven) maar ik accepteer dat dat niet kan, net uit respect. Ik wil niemand dwingen in een situatie die ongelukkig maakt. En ik ben ook echt niet zo arrogant te denken dat ik alles kan hebben. Maar ik weet niet hoe ik tot een beslissing kan komen, wat voor methode ik daarvoor moet hanteren. Heb al hulp gezocht, maar ook die twee therapeuten liepen samen met mij vast...

Zij zijn natuurlijk ook niet daar om meningen te hebben. Gelijk welke reactie hier geeft me een ander soort input. Bedankt.
Alle reacties Link kopieren
Je focus ligt op keuze tussen beide mannen (externe beïnvloeding/prikkel).
Ten gevolge daarvan wil je je verantwoordelijkheid nemen de zaak zo goed mogelijk op te lossen (intern met focus op extern: goed voor iedereen zijn/oplossen).

Wat je zou kunnen doen (en dat lijkt me heel heel moeilijk):
Focus op jezelf:
Bijv.
1. Wie ben ik?
2. Wat kan ik extreem goed?
3. Wie waardeert wat ik extreem goed kan?
4. Hoe veranderen deze mensen ten gevolge van wat ik extreem goed kan?
Dat is een "formatje" voor het ontdekken waarom dat je er bent en je levensdoel.

Bij jouw levensdoel/focus van jezelf naar de ander, horen natuurlijk ook dingen van buiten die jij nodig hebt voor jou levensdoel/levensinhoud.
Daar is denk ik geen formatje voor, maar ff vrij brainstormend:
1. Ziet, hoort, voelt, merkt die Belangrijke ander wie jij (werkelijk) bent?
2. Ziet, hoort, voelt en bevestigd hij wat je extreem goed kan, tilt hij je mogelijk nog naar een hoger niveau van zelfkennis en zelfexploratie?
3. Hoe verander jij in positieve of negatieve zin ten gevolge van de invloed/kwaliteit die jouw partner heeft en hoe voel je je bij die verandering?

Komt goed.
Mag ik als ervaringsdeskundige alvast verklappen dat je je man al kwijt bent? Dit gaat hij je namelijk niet vergeven. Wat misselijkmakend hoe jij met mensen omgaat, bah! Heb dan het lef om eerst je relatie te verbreken, voordat je andere kerels uit gaat proberen.
@ Dolberg:
Bedankt, het is fijn dat iemand zich herkent. Heb mijn voorkeuren aangepast zodat ik berichten kan ontvangen.

@Ivy_Signe, en anderen die me aanraden afstand te nemen en het even alleen uit te zoeken:
Dat idee hebben ik (en een relatietherapeut) vaak geopperd, maar mijn man stelde het gelijk aan een keuze voor de andere en dus het einde van ons. Gezien hoe het is uitgedraaid, had ik hem op dat punt lang geleden al moeten negeren en die ruimte voor mezelf moeten opeisen. Misschien heeft het zin het alsnog te doen...
Wat RikM zegt.

Je wou je man sparen door niet over zijn probleem te hebben maar je gaat wel met een ander gaan seksen? Wat een onzin.
Alle reacties Link kopieren
Natuurlijk kan jij niet beslissen. Het levert je namelijk niks op. Je moet kiezen vanwege allerlei goed fatsoensredenen, maar niet omdat jij wil. ja dan lukt het ook niet.

Of je wacht tot er voor je gekozen wordt, of je laat je fatsoen prevaleren boven je wil.

Kan allebei.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
Alle reacties Link kopieren
Elise509 schreef:
20-11-2017 15:42
@ Dolberg:
Bedankt, het is fijn dat iemand zich herkent. Heb mijn voorkeuren aangepast zodat ik berichten kan ontvangen.

@Ivy_Signe, en anderen die me aanraden afstand te nemen en het even alleen uit te zoeken:
Dat idee hebben ik (en een relatietherapeut) vaak geopperd, maar mijn man stelde het gelijk aan een keuze voor de andere en dus het einde van ons. Gezien hoe het is uitgedraaid, had ik hem op dat punt lang geleden al moeten negeren en die ruimte voor mezelf moeten opeisen. Misschien heeft het zin het alsnog te doen...
Done.
Alle reacties Link kopieren
lolapaloeza schreef:
20-11-2017 15:45
Natuurlijk kan jij niet beslissen. Het levert je namelijk niks op. Je moet kiezen vanwege allerlei goed fatsoensredenen, maar niet omdat jij wil. ja dan lukt het ook niet.

Of je wacht tot er voor je gekozen wordt, of je laat je fatsoen prevaleren boven je wil.

Kan allebei.
Dit dus. Natuurlijk kun je kiezen. Je wil het alleen niet. Je weet dat elke keuze zijn voors en tegens heeft, en jij wil alleen maar voordelen. Helaas, die keuzemogelijkheid zit er niet bij. Neem je verantwoordelijkheid en kies gewoon. Met de bijbehorende voor- én nadelen.
Ik betwijfel of de relatie met je man nog helemaal goed zou kunnen komen. Maar als je nou voor je minnaar kiest, is zíjn scheiding in ieder geval niet voor niets geweest. Walgelijk gedrag, dat wel.
Alle reacties Link kopieren
Waarom heeft je man je eigenlijk teruggenomen toen je eerst voor je minnaar koos?

Ik vraag me af of je wel eerlijk bent naar jezelf over houden van je man terwijl je zo'n weerzin voelt bij seks met hem. Zit je niet gewoon in een broer/zus-relatie en wil je hem gewoon niet kwetsen?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven