Relaties
alle pijlers
Twijfel over verbreken relatie
maandag 11 december 2017 22:04
Een paar weken geleden heb ik een punt gezet achter een lastige relatie die bijna een jaar duurde. Even zo kort mogelijk (want natuurlijk lang verhaal):
Man ontmoet via datingsite. Hij lag in scheiding, was een paar maanden daarvoor bij zijn ex en 3 kinderen weggegegaan. Hij had nog geen eigen huis, woonde op vakantieparkje, en gaf aan eigenlijk nog helemaal niet toe te zijn aan nieuwe relatie. Maar ja, toen kwam hij mij tegen en daar ging zijn goede voornemen. Heel erg verliefd op elkaar, maar hij bleef de boot afhouden. Na een paar maanden heb ik het uitgemaakt, ik wilde niet meer zo vaag scharrelen. NA twee weken stond hij voor de deur en ging (écht!) op zijn knieen. Dat hij me niet kwijt wilde, maar niet precies wist hoe verder. Vanaf dat moment kwam zijn commitment in muizenstapjes. Maar et hield niet over. Ik mocht helemaal niet in zijn leven, zijn kinderen niet zien, zijn familie niet. Geen gezamenlijke vakanties etc. Hij vroeg me steeds om geduld te hebben. Dat hij echt heel erg gek op me was, maar niet zo snel kon. Dat hij eerst zijn eigen huis wilde, zijn situatie op poten ect. In de tussentijd zagen we elkaar niet echt vaak, kwam ook door zijn onregelmatige werk waarvoor hij vaak kort of langer op reis was. Er was eigenlijk amper tijd en gelegenheid om elkaar goed te leren kennen. En het werd eigenlijk nauwelijks beter. Zelfs kerst wilde hij niet samen vieren...
Kwam nog bij dat ik hem verdenk van een asperger-achtige inborst. Hij had nauwelijks een sociaal leven, was soms onhandig en vreselijk bot, appte me wel de hele dag door maar nooit echt iets liefs. (hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield, en zo). Slecht in oogcontact, in wederkerigheid, niet heel empatisch. Wilde absoluut niet mee naar feestjes. Maar ook leuk hoor, heel veel humor, een bijzondere man met een bijzonder kijk op alles, we hadden het heel fijn als we samen waren maar als we niet samen waren ging het met de communictaie voortdurend mis.
Ik werd vreselijk onzeker door zijn gebrekkige commitment (hij wilde wel, maar steeds NU NOG NIET), en zijn onhandige botheid, het voelde niet goed voor mij. Mega-energie-slurpende toestand. Ik dacht na over de nabije toekomst met hem, en kon me er niet op verheugen, een man met zo weinig tijd en aandacht voor mij die zo moeizaam communiceert en waar ik altijd 3e viool speel.
Toen heb ik t dus uitgemaakt, alles uitgelegd en hem verzocht me met rust te laten. Paar dagen later had hij als afscheidskado (WTF???) een prachtige peperdure tuinhaard in mijn tuin gezet...Daarna bleef het stil.
Ik voel me opgelucht, maar ook vreemd, het voelt steeds alsof het lijntje niet goed door is. Alsof hij stiekum steeds aan dat lijntje zit te trekken. Soms twijfel ik...Had ik hem meer tijd moeten geven, meer geduld moeten hebben? Gek, dat je heel gek bent op elkaar (dat waren we echt, heel erg), maar dat het dan toch niet werkt. Over het algemeen ben ik wel trots hoor, dat ik mijn grens echt heb gesteld en vor mezelf heb gekozen, maar was die grens niet te hard en te vroeg?
Man ontmoet via datingsite. Hij lag in scheiding, was een paar maanden daarvoor bij zijn ex en 3 kinderen weggegegaan. Hij had nog geen eigen huis, woonde op vakantieparkje, en gaf aan eigenlijk nog helemaal niet toe te zijn aan nieuwe relatie. Maar ja, toen kwam hij mij tegen en daar ging zijn goede voornemen. Heel erg verliefd op elkaar, maar hij bleef de boot afhouden. Na een paar maanden heb ik het uitgemaakt, ik wilde niet meer zo vaag scharrelen. NA twee weken stond hij voor de deur en ging (écht!) op zijn knieen. Dat hij me niet kwijt wilde, maar niet precies wist hoe verder. Vanaf dat moment kwam zijn commitment in muizenstapjes. Maar et hield niet over. Ik mocht helemaal niet in zijn leven, zijn kinderen niet zien, zijn familie niet. Geen gezamenlijke vakanties etc. Hij vroeg me steeds om geduld te hebben. Dat hij echt heel erg gek op me was, maar niet zo snel kon. Dat hij eerst zijn eigen huis wilde, zijn situatie op poten ect. In de tussentijd zagen we elkaar niet echt vaak, kwam ook door zijn onregelmatige werk waarvoor hij vaak kort of langer op reis was. Er was eigenlijk amper tijd en gelegenheid om elkaar goed te leren kennen. En het werd eigenlijk nauwelijks beter. Zelfs kerst wilde hij niet samen vieren...
Kwam nog bij dat ik hem verdenk van een asperger-achtige inborst. Hij had nauwelijks een sociaal leven, was soms onhandig en vreselijk bot, appte me wel de hele dag door maar nooit echt iets liefs. (hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield, en zo). Slecht in oogcontact, in wederkerigheid, niet heel empatisch. Wilde absoluut niet mee naar feestjes. Maar ook leuk hoor, heel veel humor, een bijzondere man met een bijzonder kijk op alles, we hadden het heel fijn als we samen waren maar als we niet samen waren ging het met de communictaie voortdurend mis.
Ik werd vreselijk onzeker door zijn gebrekkige commitment (hij wilde wel, maar steeds NU NOG NIET), en zijn onhandige botheid, het voelde niet goed voor mij. Mega-energie-slurpende toestand. Ik dacht na over de nabije toekomst met hem, en kon me er niet op verheugen, een man met zo weinig tijd en aandacht voor mij die zo moeizaam communiceert en waar ik altijd 3e viool speel.
Toen heb ik t dus uitgemaakt, alles uitgelegd en hem verzocht me met rust te laten. Paar dagen later had hij als afscheidskado (WTF???) een prachtige peperdure tuinhaard in mijn tuin gezet...Daarna bleef het stil.
Ik voel me opgelucht, maar ook vreemd, het voelt steeds alsof het lijntje niet goed door is. Alsof hij stiekum steeds aan dat lijntje zit te trekken. Soms twijfel ik...Had ik hem meer tijd moeten geven, meer geduld moeten hebben? Gek, dat je heel gek bent op elkaar (dat waren we echt, heel erg), maar dat het dan toch niet werkt. Over het algemeen ben ik wel trots hoor, dat ik mijn grens echt heb gesteld en vor mezelf heb gekozen, maar was die grens niet te hard en te vroeg?
maandag 11 december 2017 22:15
Heel herkenbaar!
Relatie, eigenlijk nog niet eens, jaar lang met een asperger-vrouw. Totaal niet te begrijpen, slecht in de communicatie, nooit communiceren dat ze van me houd, zit in de familie want haar kroost is ook autistisch. Ook vaak contact mee gezocht, maar echt niet te doen, leek op gaslighting. Maar goed kan ze ook niks aan doen, dat is haar handicap.
Gewoon heel snel verder gaan, want je hebt er niks aan en je kunt er niks mee.
Heeft even geduurd voordat ik van haar af was, maar dat komt al vrij snel als je beseft dat je er niks mee kunt opbouwen. Ik heb alweer wat dingen lopen, van vrouwen die me wel geven wat ik nodig heb.
Verder geldt natuurlijk wet van wuilis
Relatie, eigenlijk nog niet eens, jaar lang met een asperger-vrouw. Totaal niet te begrijpen, slecht in de communicatie, nooit communiceren dat ze van me houd, zit in de familie want haar kroost is ook autistisch. Ook vaak contact mee gezocht, maar echt niet te doen, leek op gaslighting. Maar goed kan ze ook niks aan doen, dat is haar handicap.
Gewoon heel snel verder gaan, want je hebt er niks aan en je kunt er niks mee.
Heeft even geduurd voordat ik van haar af was, maar dat komt al vrij snel als je beseft dat je er niks mee kunt opbouwen. Ik heb alweer wat dingen lopen, van vrouwen die me wel geven wat ik nodig heb.
Verder geldt natuurlijk wet van wuilis
dinsdag 12 december 2017 03:57
Je hebt een mooie haard en het is stil van zijn kant...wat is het probleem?
Misschien heeft hij het wel geaccepteerd maar voelde hij zich schuldig.
Volgens mij ben je degene die het uit heeft gemaakt in de hoop dat hij daardoor verandert. Je bent zelf nog steeds aan de touwtjes aan het trekken en aan het kijken of het toch weer aan kan.
Hij is amper gescheiden en heeft 3 kinderen en geen huis. Hij heeft noodgedwongen andere prioriteiten. Ik vind dat je zeven mijllaarzen aan hebt en veel te vroeg aangedrongen op een plek in zijn leven, bij zijn kinderen en zijn familie. Hij heeft zelf nog niet eens zijn plek gevonden.
Ik zou ophouden met drammen, genieten van je haard en een man zoeken die hetzelfde wil en kan als jij.
Misschien heeft hij het wel geaccepteerd maar voelde hij zich schuldig.
Volgens mij ben je degene die het uit heeft gemaakt in de hoop dat hij daardoor verandert. Je bent zelf nog steeds aan de touwtjes aan het trekken en aan het kijken of het toch weer aan kan.
Hij is amper gescheiden en heeft 3 kinderen en geen huis. Hij heeft noodgedwongen andere prioriteiten. Ik vind dat je zeven mijllaarzen aan hebt en veel te vroeg aangedrongen op een plek in zijn leven, bij zijn kinderen en zijn familie. Hij heeft zelf nog niet eens zijn plek gevonden.
Ik zou ophouden met drammen, genieten van je haard en een man zoeken die hetzelfde wil en kan als jij.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 12 december 2017 07:48
Viva-Amber, ik dram helemaal niet (hij is stil, maar ik zoek zelf ook helemaal geen contact meer want weet dat dat steeds de korstjes van mijn wond zou halen). Ik heb bijna een jaar met veel geduld en begrip op hem gewacht maar zoals je zegt, hij had écht andere prioriteiten en had denk ik nooit een relatie met mij moeten beginnen. En na dat jaar kon hij nog steeds niet meer geven en daarmee werd onze relatie een sneu verlept plantje, en was ik er voor mij nog altijd geen ruimte. En ik zag dat de komende tijd ook niet veranderen. Ermee stoppen leek me een wijs besluit voor ons allebei, en ik weet heel goed dat het geen enkele zin zou hebben om een doorstart te maken. En nu zijn wel allebei verdrietig want gek op elkaar maar wetende dat het zo niet kan....Misschien ooit wel, maar dat is niet iets waar ik nu op voorsorteer. Dus ik ga dapper door en ben voorzichtig wat aan het daten geslagen...
