terecht verstoten of niet?

Hallo,
even onder een andere nick...lang verhaal

Een aantal jaar geleden ben ik eigenlijk verstoten uit mijn gezin van herkomst. Ik heb daar nu heel veel vragen over, en ik zou er best wat inzichten over kunnen gebruiken. Al kan het straks blijken dat het te pijnlijk is om hier te schrijven...

Mijn hele jeugd had ik altijd de stempel overgevoelig en moeilijk kind te zijn. Zelf worstelde ik met depressies, lage eigenwaarde en faalangst. Zodanig dat het mijn leven verstoorde. Ik ben relatief vroeg degene geweest die hulp gezocht heeft. Ik voelde me een last in mijn familie en tegelijkertijd nam ik heel veel zorgen op mijn schouders in de relatie tot mijn ouders om mijn aanwezigheid te vergoelijken, om bestaansrecht te krijgen. Al heel jong financieel helpen, zorgen dat ik geen kostenpost was etc. Ik heb mijn eigen leven daardoor niet goed kunnen ontwikkelen en loop in een aantal opzichten achter op leeftijdsgenoten. Mijn ouders hadden best een moeilijk leven en ik heb hen zoveel mogelijk proberen te ontlasten daarin. Ik besef nu dat mijn bijdrage voor hen misschien niet zo veel betekend heeft, maar voor mij op die leeftijd was het een immense investering.

Nu is het zo dat mijn vader alcoholist was/is, er vaak langere periodes zijn geweest waar hij zich agressief gedroeg. Voornamelijk mij en soms mijn oudste sibling sloeg, maar de oudste verdween relatief vroeg uit huis en heeft zich snel op zichzelf gericht. Die woede uitbarstingen en het slaan gebeurden vaak (niet altijd) als er verder niemand aanwezig was. Mijn vader kon echt een shitemmer woede over me uitstorten en echt flink verbaal en fysiek tegen me tekeer gaan (dom, hoer, met hoofd tegen de muur, van de trap duwen etc) . In het bijzijn van anderen kreeg ik vaak minachtende opmerkingen. Het leek dan vaak alsof ik overdreven reageerde, terwijl er vaak een hoop achter die opmerking zat. Als er bezoek was, trok ik soms de aandacht naar me toe door de boel te laten ontploffen, omdat als er een' ijzige stilte heerste' wist ik dat mijn vader ieder moment kon ontploffen en dan zorgde ik dat ik hem voor was. Soms ging ik ook verbaal tekeer tegen hem om mijn moeder te beschermen tegen zijn verbale agressie (haar slaan deed hij niet). Toch moet mijn moeder het een en ander gezien hebben, maar ze gaf altijd mij de schuld. Mijn siblings ook. Het was altijd enorm verwarrend in hun bijzijn. Ik had het gevoel alles te moeten incasseren en elke vorm van zelfverdediging werd de kop ingedrukt.

Later toen ik met vriend thuis kwam, werd hij op handen gedragen. De houding naar hem toe was meestal dat mijn vriend het vast moeilijk met me zal hebben. Ik heb me lang tweederangs in onze relatie gevoeld, en mijn nu man heeft me echt moeten inprenten dat ik een leuke vrouw ben om mee samen te leven en niet een last of wat dan ook. We hebben al heel lang een relatie en we hebben het fijn, we zijn een stabiel en warm gezin, mijn kind is gelukkig en heeft een gezond zelfvertrouwen.

Wat me het meest pijn deed is de koude houding van mijn moeder richting mij, en dat ze mij werkelijk nooit beschermd heeft of getroost. Met het woord altijd overdrijf ik niet. Er is een algehele afwezigheid van empathie/warmte richting mij. Ze ontkent alles. Hun afwezigheid als ouders in mijn leven kwetst ook enorm, nooit iemand op de ouderavond, op je diploma uitreiking of mijn bruiloft. En altijd een smoes dat ik ze niet uitgenodigd had of iets waaruit het weer mijn schuld bleek. Nu is het zo dat ik na een periode verder weg gewoond te hebben, begon te merken dat zonder hen in mijn omgeving heel veel van mijn psychische klachten verdwenen. En pas toen ik zwanger werd, voelde ik heel diep in mijn hart dat er geen weg terug was en ik niet meer in de oude dynamiek kon stappen. Dat er op een bepaalde manier met me omgegaan werd, en mijn kind daar vroeg of laat direct of indirect schade van zal gaan ondervinden. Ik heb toen het een en ander ter sprake proberen te brengen.

Terwijl dat gesprek plaatst vond, voelde ik waar al mijn onzekerheden vandaan kwamen; het ontkennen en verdraaien van de waarheid, mijn gevoelens bagataliseren, mij uitlachen. De ijzige kou van mijn ouders, naar wie ik altijd super loyaal was en zodanig naar ze gericht dat ik amper nog een eigen leven had, die stomp in mijn maag die daar zo een gat geslagen heeft. Hetgeen ze hebben laten zien is onomkeerbaar.

Toen ik mijn kind kreeg, hebben ze me niet gebeld, geen kaartje, niks...ook dit keer was het mijn schuld want ik wou niks met ze te maken hebben. Ik had inderdaad gezegd dat sommigen zaken voor mij besproken moeten worden en dat ik bepaalde zaken letterlijk niet meer kon verdragen. (Dit is moeilijk uit te leggen als je niet opgevoed ment in een gezin waar men herhaaldelijk vernederd en minacht en over je grenzen heen gaat. ) echter had ik nooit gezegd dat ik ze niet meer wilde zien.

Voor mijn jongste sibling was het leven anders, hij kreeg meer zorg, materieel, emotioneel en de rake klappen en beledigingen zijn hem grotendeels bespaard gebleven. Al is het ook wat magertjes vergeleken met hoe andere kinderen het thuis hadden. Hij ontkent ook alles. Sterker nog, toen ik met kleine baby weer in de buurt kwam wonen, is hij me komen vertellen op verzoek van zijn vriendin die psycholoog is, dat ik borderline persoonlijkheidsstoornis heb(ik zou liegen, verhalen verzinnen, waanbeelden hebben, manipuleren etc.). Hij wou niks met me te maken hebben en is daarna vertrokken. Even voor de duidelijkheid, ik heb hierna ook weer hulp gezocht met dit verhaal; ik heb dus geen stoornis, dat is officieel bevestigd. Ik kon wel wat coaching gebruiken om beter voor mezelf op te komen.

Op momenten van contact, (eigenlijk nooit door hen geïnitieerd), blijven ze wel 'beleefd' of ze negeren mij, maar ze ontkennen en ik ben het probleem etc. Niemand van hen wil me nog zien, gesprekken lopen op niets uit. Ze hebben me eigenlijk zonder het ooit tot een gesprek te laten komen gewoon aan de kant gezet. Al voor mij ingevuld wat ik had willen zeggen. Het voelt alsof ik niet meer was dan stront aan hun schoen. Voor de buitenwereld doen ze soms wel een groot gebaar, volgens mij blijft dat wel belangrijk dat zij voor de buitenwereld geen schuld hebben in deze situatie. Intussen heeft mijn moeder medegedeeld dat ze de emails die ik heb gestuurd bewaart, zodat ze deze aan mijn kind kan laten zien later en haar zo kan laten zien hoe ik écht ben'. Ook dat deed enorm zeer.

Volgens mij is de keus aan mij om het verleden als een verzinsel van mijzelf te aanvaarden en op die manier verder met hen te gaan of geen contact. Maar ik kan niet meer in die rol, ik kan mijzelf en de pijn van vernedering niet meer ontkennen. Het is gek, ik word steeds meer mezelf, steeds sterker, maar er komt ook steeds meer pijn boven...die ik dus beter kan dragen nu. Het moederschap is ook superconfronterend, maar mijn verleden maakt me ook weer een goede moeder. Het is allemaal zo dubbel.

Wat ik wil met dit topic is, weten waar het zo wringt. Wat maakt het voor mij onmogelijk om hetzelfde te doen als dat zij gedaan hebben? Waarom kan ik niet gewoon denken; 'OK dan niet!-Geen moeite in steken, gewoon weg doen! 'Waarom kan ik dat niet?

Snowkitty bedankt voor de tip van Jonice Webb, ik zal eens gaan lezen. Ik merk dat dat veel helpt. En ik ben inderdaad nog heel loyaal, ik voel me ook ongemakkelijk over dit topic, voelt alsof ik ze verraad of zo. En die grens was echt een soort van oerschreeuw, dus het was in die zin niet eens echt een keus.

Rosanna08 Haha nee, niet echt uit een gelovig gezin. Mijn moeder wel, ze bidt dat de duisternis uit mijn hart verdwijnt enzo dat wel...maar de zevende dag, was meer als in 'de laatste dag dat ik me nog met hen wil bezig houden'.

Bedankt voor de lieve berichten iedereen, het is ook altijd de hoop dat er liefde komt, dat ze zien dat ook ik een persoon ben, dat mijn verdriet net zoveel pijn doet als het hunne...ik weet ook het komt niet. Maar zo moeilijk om te aanvaarden.

Judy_Hopps schreef: ↑

12-12-2017 17:41

Niet om het gedrag van je ouders te vergoeiielijken hoor, moge duidelijk zijn dat het daar echt wel mis is, maar hierbij:

Soms ging ik ook verbaal tekeer tegen hem om mijn moeder te beschermen tegen zijn verbale agressie (haar slaan deed hij niet). Toch moet mijn moeder het een en ander gezien hebben, maar ze gaf altijd mij de schuld.

Wat als je moeder het nou echt niet zag en alleen de conclusie trok dat jij het uitlokte?

Sommige dingen en de ernst ervan heeft ze niet gezien nee. Maar ze heeft dingen wel gezien, zoals bijvoorbeeld dat ik toen hij tegen haar schreeuwde haar smeekte om naar mijn kamer te komen en tegen hem zei dat hij moest stoppen, hij vervolgens een strijkplank naar me gooide. Ik moest huilde en zij vernederde me tot op het bot op mijn kamer waar we ons voor hem verstopt hadden dat ik gek was, waarom ik aan het janken was, dat er iets mis met me was etc. Waarom dit verhaal in haar ogen niet erg is? Hij had misgegooid (De deur hield de strijkplank tegen) en later weer was het nooit gebeurd.

Nooit was echt iedereen er bij, maar iedereen ontkent wel alles, je gaat dan echt aan je waarnemingsvermogen twijfelen, aan je gevoelens. Daar heb ik nog altijd problemen mee om er van overtuig te zijn dat ik zie wat ik zie.

Maar mijn moeder heeft niet alles gezien en ik denk dat ze door haar moeilijke leven gewoon rust wil en dat dingen ophouden. Maar wat pijn doet is dat het haar niets uitmaakt dat ze mij naar de slachtbank draagt als het ware, want dan ben ik toch de gek.

Doreia, ik probeer dat te doen, en het helpt ook echt om er aan herinnerd te worden. Ik heb twee valkuilen 1) dat ik me soms nog met hen bezig hou schuldgevoelens of hunkeren naar goedkeuring 2) en ook dat ik in vriendschappen vaak het model overnemen van degene die zorgt voor, waardoor ik een bepaald type vriendschap aantrek. Dat ligt niet aan die mensen maar aan mijzelf, dat ik te laat grenzen aangeef en ook nooit heb geleerd dat het leven ook plezier maken en genieten is. Met dat laatste ben ik door de psych naar huis gestuurd. Ze zei; 'je bent goed met problemen, maar leer nu maar eerst eens gewone dingen doen'