Relaties
alle pijlers
Partner met burn out
woensdag 10 januari 2018 23:03
Toch een topic openen om even van me af te schrijven.
Langjarige LAT relatie die altijd goed en fijn was. Ik werk, studeer en heb een puber in huis. Partner sinds kort thuis, werkloos (ontslag) en zware burn out.
Hij krijgt zware medicatie en sessies met een psychiater.
Sinds de burn out gaan we door een diep dal. Ik voel me er alleen voor staan. Geen vragen van hem naar mijn dagen en belevingen. Alles draait al weken om hem, zijn medicatie, zijn therapie etc.
Het begint me op te breken. Hij ziet zichzelf in alles het slachtoffer en ik ben vaak de boze in alles.
Ik merk dat ik ondanks dat ik heel veel van hem houd, ik hem nu liever niet wil zien. Niet die tijd in de trein zit naar hem. Niet die afschuwelijke discussies zonder einde. We gaan nergens naar toe tenzij het hem iets oplevert.
Ik mis mijn vriend. Ik heb een aantal zware tentamens gehaald waar hij niet naar vraagt. En als ik er iets over zeg moet ik ophouden want het maakt hem nerveus. Alles moet ik alleen doormaken wat we altijd samen deden.
We zouden op vakantie gaan maar hij vindt dat ik ook alleen kan gaan.
Geen idee wat en hoe verder. Iemand tips hoe ik hier mee om kan leren gaan?
Langjarige LAT relatie die altijd goed en fijn was. Ik werk, studeer en heb een puber in huis. Partner sinds kort thuis, werkloos (ontslag) en zware burn out.
Hij krijgt zware medicatie en sessies met een psychiater.
Sinds de burn out gaan we door een diep dal. Ik voel me er alleen voor staan. Geen vragen van hem naar mijn dagen en belevingen. Alles draait al weken om hem, zijn medicatie, zijn therapie etc.
Het begint me op te breken. Hij ziet zichzelf in alles het slachtoffer en ik ben vaak de boze in alles.
Ik merk dat ik ondanks dat ik heel veel van hem houd, ik hem nu liever niet wil zien. Niet die tijd in de trein zit naar hem. Niet die afschuwelijke discussies zonder einde. We gaan nergens naar toe tenzij het hem iets oplevert.
Ik mis mijn vriend. Ik heb een aantal zware tentamens gehaald waar hij niet naar vraagt. En als ik er iets over zeg moet ik ophouden want het maakt hem nerveus. Alles moet ik alleen doormaken wat we altijd samen deden.
We zouden op vakantie gaan maar hij vindt dat ik ook alleen kan gaan.
Geen idee wat en hoe verder. Iemand tips hoe ik hier mee om kan leren gaan?
woensdag 10 januari 2018 23:12
. 
woensdag 10 januari 2018 23:35
Ik denk dat het zeker in het begin moeilijk is om ook aan andere dingen te denken dan aan jezelf bij een burn out.
Jij bent blij dat je tentamens gehaald hebr, bij hem komt die stress misschien weer omhoog die hij gevoeld heeft bij tentamens en deadlines waardoor hij er liever niet over praat. Vervelend voor jou natuurlijk, maar begrijp dat dit ook niet leuk voorhem is. Hij doet dit niet expres.
De medicatie zal ook geen pretje zijn. Bij iemand die ik ken werden alle gevoelens afgezwakt dus ook het enthousiasme om iets was er niet meer. Ze was niet verdrietig maar kon ook niet blij zijn.
Probeer hemdie ruimte te geven die hij nodig heeft en doe sommige dingen dan maar even zonder hem.
Jij bent blij dat je tentamens gehaald hebr, bij hem komt die stress misschien weer omhoog die hij gevoeld heeft bij tentamens en deadlines waardoor hij er liever niet over praat. Vervelend voor jou natuurlijk, maar begrijp dat dit ook niet leuk voorhem is. Hij doet dit niet expres.
De medicatie zal ook geen pretje zijn. Bij iemand die ik ken werden alle gevoelens afgezwakt dus ook het enthousiasme om iets was er niet meer. Ze was niet verdrietig maar kon ook niet blij zijn.
Probeer hemdie ruimte te geven die hij nodig heeft en doe sommige dingen dan maar even zonder hem.
donderdag 11 januari 2018 08:12
Ik heb wel gezegd ook hoe ik me voel en dan zegt hij dat ik me aanstel en hij eigenlijk zou willen dat ik eens zou ervaren hoe hij zich voelt. Dat is niet fijn. Ik voel me volledig aan de kant geschoven. Alles gaat om hem.JustcallmeTuT schreef: ↑10-01-2018 23:15
Man had ook hulp van psychiater en psycholoog en ook ik heb, samen met man, een gesprek met laatst genoemde gehad en ben heel eerlijk geweest ook al was dat heel confronterend voor man.
donderdag 11 januari 2018 08:14
Mijn kind heeft hier weinig weet van. Als ik naar hem toe ga, is mijn kind naar de vader of grootouders omdat de treinreis vrij ver is en kind hier geen zin in heeft. Tuurlijk wordt wel gesproken over dat mijn vriend ziek is, maar niet echt met diepgang.Fizzyhideous schreef: ↑10-01-2018 23:26Geen echte tips, maar ik denk dat het een groot voordeel is dat jullie latten. Laat het alsjeblieft niet teveel invloed hebben op jouw kind.
donderdag 11 januari 2018 08:16
Dat klopt, de gevoelens zijn afgezwakt in alle opzichten. Ik probeer ook de ruimte te geven maar ik ben er ook nog. En daar kom ik bij hem zo zeer te kort. Ik vind het moeilijk en eenzaam.Falathiel schreef: ↑10-01-2018 23:35
De medicatie zal ook geen pretje zijn. Bij iemand die ik ken werden alle gevoelens afgezwakt dus ook het enthousiasme om iets was er niet meer. Ze was niet verdrietig maar kon ook niet blij zijn.
Probeer hemdie ruimte te geven die hij nodig heeft en doe sommige dingen dan maar even zonder hem.
donderdag 11 januari 2018 08:17
Ja natuurlijk gaat alles om hem in zijn hoofd. Hij heeft een zware burnout zeg je. Da's overeenkomstig met een depressie. Hij is ziek, dit is niet zijn keus om nu zo te zijn. Het klinkt alsof je eigenlijk wil zeggen 'doe nu maar weer gewoon gezellig mee', maar zo werkt dat niet.
Vraag je even af wat je zelf zou willen ontvangen in zo'n situatie en probeer er op die manier voor hem te zijn. Sterkte, het is niet makkelijk. In goede en slechte tijden, van die dingen.
Vraag je even af wat je zelf zou willen ontvangen in zo'n situatie en probeer er op die manier voor hem te zijn. Sterkte, het is niet makkelijk. In goede en slechte tijden, van die dingen.
donderdag 11 januari 2018 08:27
Jouw man heeft bij de psycholoog gezegd dat jij je aanstelt? Dan had de psycholoog kunnen vragen waarom hij dat vindt en het er met jullie over kunnen hebben.Winkelwagenchip schreef: ↑11-01-2018 08:12Ik heb wel gezegd ook hoe ik me voel en dan zegt hij dat ik me aanstel en hij eigenlijk zou willen dat ik eens zou ervaren hoe hij zich voelt. Dat is niet fijn. Ik voel me volledig aan de kant geschoven. Alles gaat om hem.
Ik ken zowel de kant van een depressie hebben als wel de kant van een partner met depressie maar ik laat me niet als boksbal gebruiken.
Een depressie is vreselijk maar je mag best op je onhebbelijkheden worden aangesproken, zeker als het naar jou persoonlijk gericht is.
donderdag 11 januari 2018 08:30
Ook als je een burn out hebt kun je je wel gedragen. Kort lontje is logisch. Maar je hoeft dan niet te ander af te branden. Ook enige intresse kan hij op zijn minst veinzen. Jij kan je verplaatsen in zijn situatie. Maar hij ook in de jouwe. Hoe zou hij zich voelen als jij zo deed. Burn out is geen excuus voor slecht gedrag hoor. Dat hij niet staat te poppelen om op vakantie te gaan of een huis te kopen snap ik. Maar jij bent er wel gewoon ook nog. Ook voor hem is het in goede en slechte tijden. Ik heb nooit een burn out gehad. Wel meerdere depressies. Weet dus niet precies hoe dat bij burn out zit. Maar er zijn wel veel overeenkomsten. Echt niet dat ik mijn partner toewenste eens te voelen hoe ik mij voelde. Hij had alleen wel een zwaar dood paard te trekken. Dat was al zwaar genoeg. Ook voor mij. Want dat voelt afschuwelijk niets willen en al moe worden van het idee onder de douche te gaan. Laat staan op pad! Sterkte en pas op jezelf.
zaterdag 20 januari 2018 09:02
Dat is heel pittig, ik spreek uit ervaring. Het belangrijkste voor jou is dat je écht goed voor jezelf zorgt. Dus als het jou even teveel wordt, neem dan wat afstand en rust. Bespreek het met familie en vrienden, zodat ze er van op de hoogte zijn en ook kunnen kijken hoe het met jou gaat. En wellicht is het niet verkeerd om zelf ook hulp in te schakelen om voor jezelf de balans goed te houden.
Hij is ziek, wat heel heftig en heel verdrietig is. Maar jij niet, en daarom is het aan jou om in ieder geval voor jezelf heel goed te zorgen en eerlijk te zijn over wat je wel en niet aankan.
Persoonlijk zat ik in een situatie die niet beter werd en dat duurde uiteindelijk meer dan vijf jaar voordat ik de stap durfde te zetten om weg te gaan. Maar dat is natuurlijk een heel andere situatie, alleen als ik terugkijk, wilde ik echt dat ik beter voor mezelf had gezorgd ipv alles om hem te laten draaien.
Hij is ziek, wat heel heftig en heel verdrietig is. Maar jij niet, en daarom is het aan jou om in ieder geval voor jezelf heel goed te zorgen en eerlijk te zijn over wat je wel en niet aankan.
Persoonlijk zat ik in een situatie die niet beter werd en dat duurde uiteindelijk meer dan vijf jaar voordat ik de stap durfde te zetten om weg te gaan. Maar dat is natuurlijk een heel andere situatie, alleen als ik terugkijk, wilde ik echt dat ik beter voor mezelf had gezorgd ipv alles om hem te laten draaien.
