Moeder met borderline

11-01-2018 22:44 62 berichten
Alle reacties Link kopieren
Al 19 jaar lang hou ik het vol (ten minste dat probeer ik), elke dag is het opnieuw een raadsel: ‘hoe zou ze zich vandaag voelen?’
Iedereen rondom haar loopt op eieren, we zouden maar eens iets verkeerd kunnen zeggen waardoor de sfeer in huis voor de rest van de dag of misschien wel de rest van de week verpest wordt..
Ik kan dit niet meer, ik weet niet langer hoe ik hiermee moet omgaan want steeds opnieuw wordt het duidelijk dat mijn mama hulp nodig heeft, hulp die ze niet wilt aanzien ‘ze niet gek is’

De ene dag ben ik haar beste vriend, de andere dag ben ik de grootste teleurstelling, de persoon die ervoor zorgt dat het hele gezin ongelukkig is..
Het kleinste ding kan haar helemaal gek maken, ervoor zorgen dat ze voor de rest van de dag niet meer praat en zelfs niet meer mee aan tafel wil komen zitten om te eten.
Ik moet uren nadenken over hoe ik een bepaalde vraag ga stellen, wanneer ik bijvoorbeeld op een gewone schooldag bij een vriendin wil gaan slapen, want de ene keer is dat geen enkel probleem en de andere keer krijg ik mijn bak vol..
het is zo erg geworden, dat ik mijn vriendinnen vaak met een smoesje afwijs om de vraag niet meer te hoeven stellen...

Vaak zegt ze dat ze haar leven niet meer aankan, en dan geeft ze ook mij de schuld, het is allemaal mijn schuld (of die van mijn broers), het enige verschil is dat ik tegen haar woede aanvallen inga, ik ben niet een persoon die aangevallen wordt en dan zelf gaat smeken om vergeven te worden, ik heb meestal echt niets misdaan.. Mijn broers zijn hier anders in, zij laten het over zich heen komen, laten mama een halfuurtje tot zichzelf komen en gaan dan met haar praten om ‘het goed te maken’
Ik vind het zo moeilijk om heel de tijd terug die verzoening aan te gaan, om dan te wachten op het moment waar het weer volledig misgaat..

Ik ben ondertussen 20 jaar en ik heb het gevoel dat ik nog altijd weinig te zeggen heb over mijn eigen leven, ik voel mij enorm beperkt, ik weet niet goed meer wat ik moet doen..
Mijn mama is geen slecht mens, als ze in een goede bui is, kan ze echt lieve dingen doen, en ik weet dat als het moet ze voor mij zou vechten, maar het is zo verwarrend dat het kleinste ding dat ik verkeerd doe ervoor kan zorgen dat haar lieve bui volledig omkeert in een bui van woede..
ik kan hier met niemand over praten, want niemand kan mij echt helpen met dit probleem..
Ik studeer nog, dus ik heb geen geld om alleen te gaan wonen, en ik weet ook dat de dag waarop ik zeg dat ik weg ben, ze dit heel persoonlijk gaat nemen en mij letterlijk ‘op straat gaat zetten’ dat ik niet meer terug moet komen. Ze heeft al vaak laten vallen dat als ik niet met haar regels kan leven, dat ik maar bij iemand anders moet gaan wonen en dat ik niet terug hoef te komen..

Ik wil haar zo graag helpen, maar ik besef dat ik dat alleen niet kan, zeker niet als zij niet wil inzien dat er problemen zijn..
Heeft er iemand van jullie ervaring met een situatie als deze en zouden jullie mij aub kunnen vertellen hoe jullie dit hebben opgelost?
Ik wil niet gewoon nog 2 à 3 jaar wachten tot ik klaar ben met studeren en alleen kan gaan wonen want tot dan hou ik het echt niet meer uit hier..
Alle reacties Link kopieren
Kun je niet een bijbaan nemen en op kamers gaan of een appartement delen met huisgenoten?

Verder heel vervelend voor je, maar ik heb geen tips.
Alle reacties Link kopieren
chocolol schreef:
11-01-2018 22:48
Kun je niet een bijbaan nemen en op kamers gaan of een appartement delen met huisgenoten?

Verder heel vervelend voor je, maar ik heb geen tips.
Gaat moeilijk worden vrees ik, aangezien zoals ik al zei in mn post ze het uit huis gaan heel persoonlijk gaat nemen, ze denkt dan dat ik het op een ander beter vindt, ze aanvaard dat niet...
Alle reacties Link kopieren
Eens met bovenstaande reactie,en blijf gewoon voor jezelf opkomen borderliners kunnen je helemaal slopen,ik ken een vrouw die heeft borderline al haar kinderen hebben de relatie met haar verbroken!
Wat zit jij in een klote situatie zeg
Mensen die last hebben van Borderline, denken heel zwart wit. Daar kun jij of een ander, helemaal niks aan doen, alleen de persoon zelf.
Je kan proberen haar tot inzicht proberen te dwingen, haar confronteren waar ze mee bezig is, en verder voor jezelf kiezen. Maar zolang ze zelf het probleem niet inziet, zal het altijd de schuld van anderen blijven.
Maakt niet uit of je dat op een lieve, begrijpende manier doet, of doormiddel van de harde waarheid. Ze zal het hoe dan ook persoonlijk opvatten. Kies voor jezelf, en ga wanneer je kan zelfstandig wonen, geef haar zo min mogelijk ruimte voor inmengen, voor kritiek van welke aard dan ook. Je wint het niet, van de manier waarop ze blijkbaar op dit moment in de realiteit staat.
Je kan bij de huisarst hulp vragen. Er bestaat praktijk ondersteunders op GGZ gebied. Dez zijn gratis en vallen onder de huisartsenzorg. Dus geen eigen risico.

Of je vraagt om hulp bij je studiebegeleider. Er bestaan ook studentenpsychologen. Volgens mij ook gratis.
En je kan haar niet helpen. Je kan wel leren je grenzen aan te geven.
Alle reacties Link kopieren
Woon je in Nederland? Er bestaan diverse projecten (bv Kamers met Kansen) voor studenten die hulp nodig hebben bij zulke zaken. Ga eens met je decaan of zorgcoordinator in gesprek.
Alle reacties Link kopieren
Wessel1984 schreef:
11-01-2018 22:55
Eens met bovenstaande reactie,en blijf gewoon voor jezelf opkomen borderliners kunnen je helemaal slopen,ik ken een vrouw die heeft borderline al haar kinderen hebben de relatie met haar verbroken!
Wat zit jij in een klote situatie zeg
Ik ben gewoon zo bang, ik heb ook een vriend, die woont nog thuis, zijn ouders kennen mijn situatie en ze hebben al gezegd dat als het echt te erg wordt ik bij hen mag intrekken, maar ik ben zo bang voor de reactie van mijn mama..
Mijn vriend komt niet graag bij ons thuis aangezien er altijd een soort spanning hangt, iedereen is bang om iets verkeerd te doen en hij kan daar echt niet tegen aangezien bij hem thuis het altijd lekker chill is..
Daardoor zit ik ook vaker bij hem in het weekend dan hij bij mij en dat neemt ze me enorm kwalijk, ze vindt namelijk dat zijn familie ‘haar dochter’ tegen haar opzet en me van haar af pakt, terwijl ik zelf de keuze maak om in het weekend daar te zitten...
ik ben echt hélemaal ten einde raad..
In haar woede buien zegt ze vaak dat ik maar bij mn vriend moet gaan wonen maar dat ik dan niet meer terug thuis hoef te komen...
Alle reacties Link kopieren
Frizz schreef:
11-01-2018 23:03
Woon je in Nederland? Er bestaan diverse projecten (bv Kamers met Kansen) voor studenten die hulp nodig hebben bij zulke zaken. Ga eens met je decaan of zorgcoordinator in gesprek.
Ik woon in België, maar denk dat er hier ook wel zoiets bestaat..
Alle reacties Link kopieren
Lucifermiauww schreef:
11-01-2018 23:02
Je kan bij de huisarst hulp vragen. Er bestaat praktijk ondersteunders op GGZ gebied. Dez zijn gratis en vallen onder de huisartsenzorg. Dus geen eigen risico.

Of je vraagt om hulp bij je studiebegeleider. Er bestaan ook studentenpsychologen. Volgens mij ook gratis.
Bedankt! Ik ga op school eens zien of er mensen zijn die mij kunnen helpen..
Anon199 schreef:
11-01-2018 23:06
Ik ben gewoon zo bang, ik heb ook een vriend, die woont nog thuis, zijn ouders kennen mijn situatie en ze hebben al gezegd dat als het echt te erg wordt ik bij hen mag intrekken, maar ik ben zo bang voor de reactie van mijn mama..
Mijn vriend komt niet graag bij ons thuis aangezien er altijd een soort spanning hangt, iedereen is bang om iets verkeerd te doen en hij kan daar echt niet tegen aangezien bij hem thuis het altijd lekker chill is..
Daardoor zit ik ook vaker bij hem in het weekend dan hij bij mij en dat neemt ze me enorm kwalijk, ze vindt namelijk dat zijn familie ‘haar dochter’ tegen haar opzet en me van haar af pakt, terwijl ik zelf de keuze maak om in het weekend daar te zitten...
ik ben echt hélemaal ten einde raad..
In haar woede buien zegt ze vaak dat ik maar bij mn vriend moet gaan wonen maar dat ik dan niet meer terug thuis hoef te komen...
En waarom trek je niet (tijdelijk) bij hem in?
Alle reacties Link kopieren
Lucifermiauww schreef:
11-01-2018 23:12
En waarom trek je niet (tijdelijk) bij hem in?
Omdat ze ook dat heel persoonlijk neemt.. 2 jaar geleden ging ze een week opreis en ik heb toen een hele week bij mijn vriend gelogeerd, daar heb ik achteraf een maand ruzie door gehad met haar omdat ze dat niet kunnen vond, ik ben en blijf haar kind en het hoorde niet dat ik een week lang bij iemand anders thuis was gebleven terwijl ik zelf een thuis heb..
Ook mijn vriend is toen met de grond gelijk gemaakt en ik ben echt bang voor een soortgelijke situatie..
Heb je ook nog een vader?

Of je nu of over 3 jaar weggaat, het zal nooit goed zijn. Wat dat betreft zou ik vandaag nog mn spullen pakken en bij de ouders van je vriend gaan wonen.
Ik vind het echt knap dat je in deze situatie nog kunt studeren.
Ik heb geen borderline-moeder, maar wel iets in die richting wat de complexiteit van de moeder-dochter relatie betreft. Mijn ervaring is, het achtervolgt je je leven lang. In tegenstelling tot je broers is zij jouw rolmodel, en voel je je waarschijnlijk ook ergens verantwoordelijkheid voor haar geluk. Omdat zij jou zo expiciet verantwoordelijk stelt voor haar geluk, en jij toch de dochter bent?
Dat herken ik heel erg. Ik ben 35, en nog steeds is het een issue. Ik kies er wel voor om mijn moeder in mijn leven te houden, voor mezelf, meer nog voor haar, omdat haar kinderen alles voor haar zijn en ik als enige dochter de meeste verantwoordelijkheid voel. Maar ik probeer zoveel mogelijk het contact te beperken en positief te houden. Het is echt essentieel dat je je persoonlijkheid autonoom gaat ontwikkelen, en dat kan niet ten volle als je je steeds zit te verzetten tegen en rekening te houden met haar. Ik zou als de wiedeweerga op jezelf gaan wonen, want zo'n situatie zorgt echt dat je niet jezelf kan worden/zijn. Dat is echt fucked up voor de ontwikkelijk van je persoonlijkheid. Ga antikraak wonen ofzo, dat kost niet zoveel. Ze zal het verschrikkelijk vinden, maar ze HEEFT NIET GELIJK. JE HEBT ALLE RECHT OM JE VLEUGELS UIT TE SLAAN EN JE EIGEN LEVEN TE LEVEN.
En steek vervolgens je energie in het van je af laten glijden van alle gedoe en beschuldigingen, schep afstand zodat jou persoonlijkheid niet lijdt onder haar gedrag, en probeer de ontmoetingen zo veel mogelijk gezellig te houden.
Je kan ook een brief schrijven om de keuze om op jezelf te gaan te verhelderen, dat beklijft misschien.
Ik denk niet dat je de relatie kan verbeteren als je samen onder 1 dak woont.
Alle reacties Link kopieren
Pluisi schreef:
11-01-2018 23:20
Heb je ook nog een vader?

Of je nu of over 3 jaar weggaat, het zal nooit goed zijn. Wat dat betreft zou ik vandaag nog mn spullen pakken en bij de ouders van je vriend gaan wonen.
Ik vind het echt knap dat je in deze situatie nog kunt studeren.
Ik heb een vader, mijn ouders zijn gescheiden en mijn papa woont op 1 uur van mijn huidige woonplaats, de plaats waar ook mijn school, vrienden, weekendwerk etc zijn..
ik heb hem al heel vaak aangesproken over de hele situatie, maar ook hij is zodanig ‘bang’ van mijn mama dat hij mij niet kan/wil voorstellen om bij hem te wonen, wat ook heel moeilijk zou worden aangezien hij zo ‘ver’ woont..
Zoals je ziet heeft mijn mama na 14 jaar gescheiden te zijn ook nog altijd een enorme invloed op hem.. ik snap echt niet hoe ze het doet...
Anon199 schreef:
11-01-2018 23:16
Omdat ze ook dat heel persoonlijk neemt.. 2 jaar geleden ging ze een week opreis en ik heb toen een hele week bij mijn vriend gelogeerd, daar heb ik achteraf een maand ruzie door gehad met haar omdat ze dat niet kunnen vond, ik ben en blijf haar kind en het hoorde niet dat ik een week lang bij iemand anders thuis was gebleven terwijl ik zelf een thuis heb..
Ook mijn vriend is toen met de grond gelijk gemaakt en ik ben echt bang voor een soortgelijke situatie..
Dat is dan heel jammer voor haar toch? Jij geeft haar die kans. Gewoon weggaan en alleen nog luisteren naar haar als ze normaal kan doen. Kan ze dat niet, sta je op en loop je de deur uit.

Ik was gegaan. ( geen geintje, ik ben met 17 jaar vertrokken uit een nare situatie en het is moeilijk, alleen en moeite met rondkomen en de boze buitenwereld maar het gaf zoveel meer lucht en rust dan thuis).

Bij vriend is dat misschien wel makkelijker. Of bij je pa gaan zitten op dat uurtje verder.
anoniem_194147 wijzigde dit bericht op 11-01-2018 23:30
25.48% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Die dag dat je het huis uitgaat zal toch een keer moeten komen, of je moet je gehele leven bij je moeder blijven wonen. Ik zou daar niet te lang meer mee wachten. Je loopt nu voortdurend op eieren terwijl 'thuis' een veilige plek zou moeten zijn. Ik denk dat je gelukkiger zult zijn wanneer je je eigen veilige plek hebt. Je moeder zal waarschijnlijk heel boos zijn, maar daar zul je toch een keer doorheen moeten. Bovendien kun je dan je contact met haar zelf controleren. Is het fijn, dan blijf je nog even bij een bezoek. Heeft ze een onredelijke, boze bui, dan kun je kiezen om te vertrekken.
Well behaved women rarely make history.
Alle reacties Link kopieren
Lucifermiauww schreef:
11-01-2018 23:25
Dat is dan heel jammer voor haar toch? Jij geeft haar die kans. Gewoon weggaan en alleen nog luisteren naar haar als ze normaal kan doen. Kan ze dat niet, sta je op en loop je de deur uit.

Ik was gegaan. ( geen geintje, ik ben met 17 jaar vertrokken uit een nare situatie en het is moeilijk, alleen en moeite met rondkomen en de boze buitenwereld maar het gaf zoveel meer lucht en rust dan thuis).

Bij vriend is dat misschien wel makkelijker. Of bij je pa gaan zitten op dat uurtje verder.
Ja je hebt gelijk, maar ik heb het gevoel dat als ik besluit weg te gaan, ik niet alleen mijn mama maar ook de rest van mijn familie ga verliezen, wat ik enorm jammer zou vinden aangezien ik wel een heel goede band heb met mijn familie...
Zoals je waarschijnlijk al door hebt is mijn mama enorm goed in het manipuleren van mensen, en denk ik dus dat als ik wegga zij het verhaal zo gaat draaien en keren dat mijn familie ook zn rug naar mij gaat keren..
Alle reacties Link kopieren
Je kan tegen je moeder zeggen dat ze hulp moet zoeken en haar uitleggen waarom je dat denkt. Maar je kan haar niet dwingen. Als ze dat niet wil is het enige wat je kan doen, voor jezelf kiezen. Dat is enorm moeilijk. Maar je hebt denk ik geen keus? Praat erover met iemand die hier verstand van heeft. Je kan het beste naar de huisarts en de situatie uitleggen. Met een psycholoog kan je bijvoorbeeld leren hoe je met je situatie omgaat. En ik zou bij je vriend gaan wonen. Ik snap best dat je daar bang voor bent en geen ruzie wil, maar je moeder zal elk ding aangrijpen om een nieuwe ruzie te beginnen. En als je daaraan toegeeft kan je niks meer doen of beslissen. Kies voor jezelf meis!
Anon199 schreef:
11-01-2018 23:33
Ja je hebt gelijk, maar ik heb het gevoel dat als ik besluit weg te gaan, ik niet alleen mijn mama maar ook de rest van mijn familie ga verliezen, wat ik enorm jammer zou vinden aangezien ik wel een heel goede band heb met mijn familie...
Zoals je waarschijnlijk al door hebt is mijn mama enorm goed in het manipuleren van mensen, en denk ik dus dat als ik wegga zij het verhaal zo gaat draaien en keren dat mijn familie ook zn rug naar mij gaat keren..
Dan praat je met die mensen mocht dat gebeuren. De meeste familieleden weten heus wel hoe ze echt is of kan zijn.
Alle reacties Link kopieren
Anon199 schreef:
11-01-2018 23:33
Ja je hebt gelijk, maar ik heb het gevoel dat als ik besluit weg te gaan, ik niet alleen mijn mama maar ook de rest van mijn familie ga verliezen, wat ik enorm jammer zou vinden aangezien ik wel een heel goede band heb met mijn familie...
Zoals je waarschijnlijk al door hebt is mijn mama enorm goed in het manipuleren van mensen, en denk ik dus dat als ik wegga zij het verhaal zo gaat draaien en keren dat mijn familie ook zn rug naar mij gaat keren..
Oeh ja oke die snap ik wel. Maar je familie weet ook van de borderline van je moeder? Dan weten ze namelijk ook dat manipuleren bij het ziektebeeld hoort. Misschien kan je al voor dat je weggaat met je familie in gesprek gaan en alles uitleggen? En als je dan weggaat en je moeder gaat met hun praten dan weten ze ieder geval al eerst jou kant van het verhaal.
Lucifermiauww schreef:
11-01-2018 23:37
Dan praat je met die mensen mocht dat gebeuren. De meeste familieleden weten heus wel hoe ze echt is of kan zijn.
Maar je kan eerst kijken of je niet iemand kan vinden waarmee je kan praten, een proffesional. Voor je bij je vriend intrekt.
Die kan ook met je meedenken.

Maar word het te erg, gaan als je echt bij die mensen terecht kan. Je familie komt dan later wel.
Alle reacties Link kopieren
Zonnebloem1996 schreef:
11-01-2018 23:38
Oeh ja oke die snap ik wel. Maar je familie weet ook van de borderline van je moeder? Dan weten ze namelijk ook dat manipuleren bij het ziektebeeld hoort. Misschien kan je al voor dat je weggaat met je familie in gesprek gaan en alles uitleggen? En als je dan weggaat en je moeder gaat met hun praten dan weten ze ieder geval al eerst jou kant van het verhaal.
Ja denk wel dat ze ervan weten, ze hebben namelijk een lange tijd zelf in ruzie gelegen met haar...
Maar naast de familiekwestie denk ik ook aan nog vele andere dingen zoals kosten die betaald moeten worden.. als ik het huis verlaat denk ik niet dat mijn moeder nog mijn inschrijvingskosten aan school gaat betalen... ik heb na dit jaar nog 2 jaren te gaan en ik wil mijn studie echt niet opgeven, dat is het enige waarin ik mezelf kan bewijzen dat ik toch ergens goed in ben... klinkt sneu, maar dat is de waarheid
Bestaat er in Belgie geen studentenlening?

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven