Onzekerheid afreageren op vriend

13-01-2018 23:19 17 berichten
Alle reacties Link kopieren
Na veel foute vriendjes in het verleden, heb ik sinds 8 maanden een relatie met een goede, lieve jongen. Ik woon sinds kort goed zo goed als bij hem in, wat ik erg fijn vind. Ik vind het heerlijk om naast hem wakker te worden, samen koken, na werk samen wat leuks doen, enz. Ik heb niks te klagen.. hij is erg zorgzaam en lief voor me en heeft veel voor me over.

Merk dat ik erg gelukkig met hem ben en we hebben veel toekomstplannen. Toch heb ik momenten dat ik echt verdrietig ben. Ik ben doodsbang om hem kwijt te raken en vraag mezelf vaak af waarom hij met mij samen is, naar mijn idee kan hij veel beter krijgen. Op die momenten wil ik het eigenlijk uitmaken, omdat de angst om verlaten te worden zo groot is. Ook reageer ik me daardoor af op hem door boos te worden om niks of door kortaf te doen.

Heb bovenstaande al met mijn vriend besproken, omdat hij uiteraard vraagt waarom ik zo doe en wat er aan de hand is. Hij heeft tegen mij gezegd dat ik in zijn ogen perfect ben, hij op mij valt en met mij samen wil zijn en dat ik me niet zo hoef te voelen, omdat er niks aan de hand is en dat ik moet genieten van ons samen. Ik weet dat hij gelijk heeft en ik neem mezelf steeds weer voor mij niet meer verdrietig te voelen, maar toch gebeurt het iedere keer weer.

Herkent iemand dit? Tips zijn welkom
Alle reacties Link kopieren
Je realiseert je dus dat je dit doet. Dat is mooi. Geef de volgende keer dat je omzeker doet jezelf een schop onder de kont. Dit is voor niemand leuk en zo jaag je je vriend alleen maar weg.
Het leven is te kort om te lang op de verkeerde plek te blijven.
Er komt een moment dat hij niet meer zo geduldig met je is en je onzekerheid zat wordt. Dan ben je past écht verdrietig.

Het is ontzettend oneerlijk om jouw angst op hem te projecteren. Hij is bij jou , omdat hij dat wil. Niet omdat het moet.
Zeer onlogisch, kloterig tegen iemand doen opdat ie niet weggaat.
Alle reacties Link kopieren
dat hij dit drama al 8 maanden volhoudt....
wij slapen nooit.
DEATH schreef:
13-01-2018 23:27
Zeer onlogisch, kloterig tegen iemand doen opdat ie niet weggaat.
:worship:
Ja, ik herken het wel. Ik ben in therapie gegaan. Verschillende zelfs, want ik had niet het idee, dat alle therapieen even behulpzaam waren. Maar door de lessen die ik kreeg met hem te delen, wist hij af en toe de juiste vraag op het juiste moment te stellen, om me uit m'n eigen gedachten te halen, en tot nadenken aan te zetten.
Eenmaal helder, opnieuw in gesprek over wat er daarvoor door m'n hoofd ging.
Nee niet alles was maar ok. En sommige dingen waren verre van realistisch. Maar door te weten wat er door m'n hoofd heen ging, kon hij daar passend op reageren.
Ga in therapie. Dit is echt ongezond.
Alle reacties Link kopieren
Doe je zo ook tegen je baas op werk als je een kutbui hebt?

Zo nee, dan kan je je wel degelijk beheersen. Doe dat dan bij hem ook.
Paarsebloem schreef:
14-01-2018 00:48
Doe je zo ook tegen je baas op werk als je een kutbui hebt?

Zo nee, dan kan je je wel degelijk beheersen. Doe dat dan bij hem ook.
Nee hoor, bij bepaalde problematiek wordt dit soort gedrag vaak getriggerd door intiemere relaties zoals vriendschappen en liefdesrelaties.
Alle reacties Link kopieren
Ja, dit herken ik helaas. Mijn man heeft mij uit een "milieu" gehaald (wil hier niet verder op in gaan door herkenbaarheid) waar ik niet vrijwillig in zat.

Hij was zo lief voor mij, en heeft zich om mij ontfermt. Nu 8 jaar later, getrouwd en drie kindjes heb ik de zelfde gedachte als jij. Ik was continue onzeker, bang dat hij weg zou gaan en dat hij idd beter kon krijgen. Ik reageerde dat ook op hem af. (nu na 8 jaar (getrouwd) en drie prachtige kinderen nog steeds.

Het is bij mij minder geworden en het besef, doordat hij het een keer flink zat was en echt oprecht zei dat hij er anders klaar mee is en zijn spullen zou pakken en scheiding misschien het beste was. En ik ken mijn man, als hij zoiets serieus zegt meent hij het.

En wat jou betreft to, raar dat ik dit ga zeggen, maar voor jouw partner word word het op een dag te veel en dan ben je hem kwijt. Want het is voor hem ook geen leven zo. Hij kan er niks aan doen dat jij je zo voelt, en het op hem af reageert. En onthoud, hij is niet voor niks bij jou. ;-) Sterkte! Sorry voor de lange tekst. :)
'I don't need an inspirational quote. I Just need coffee.
Alle reacties Link kopieren
Jouw gevoelens zijn er nu eenmaal en daar kun je niet zoveel aan doen, anders dan hulp zoeken zodat je daar aan kunt werken.

Maar waar je wel degelijk iets aan kunt doen, is aan jouw gedrag. Al voel jij je nog zo ellendig, je gevoelens botvieren op je partner is oneerlijk naar je partner toe en helpt uiteindelijk je relatie om zeep. Ik zou je dan ook adviseren om als de donder een andere manier te zoeken om beter met die gevoelens om te gaan. Voor veel mensen helpt het om iets actiefs te gaan doen als hun emoties overstromen, zoals bijv een intensieve schoonmaakklus in huis of sporten oid.
Alle reacties Link kopieren
Klap in je handjes met wat je nu hebt en vergeet het verleden want dat ligt achter je.
Alle reacties Link kopieren
Ik heb aan de kant van je vriend gestaan. Relatie heeft het niet gered. Na twee jaar was ik het zat om steeds mijn liefde, trouw en loyaliteit te moeten bewijzen en tegen zijn emotionele chantage was ik niet opgewassen.
Alle reacties Link kopieren
Ik ken het heel goed TO.

Verlatingsangst , kijken tot hoever je kan gaan voordat iemand je verlaat. Dit doe je niet eens bewust.

Het is heel goed dat je hiervan bewust bent, bij mij duurde het een paar relaties.. Mijn lieve vriend heeft mij hier heel erg bij geholpen door niet ruzie met mij te maken maar juist met mij te praten en vragen: Waarom ben je zo boos? Dan is het tijd om eerlijk te zijn: ik ben boos, omdat ik heel verdrietig en bang ben, bang dat hij mij zomaar verlaat. Uiteindelijk is mijn boosheid omgezet in verdriet en kon ik hier over praten met mijn vriend. Het was heel moeilijk om mijn muur te laten zakken maar ik wist dat het nodig was om de relatie te redden. Nu zijn we heel gelukkig samen en weet ik dat hij mij niet zomaar verlaat, dat weet ik omdat ik voel hoeveel hij van mij houdt. Ik snap heel goed dat die gedachte en het gevoel nog niet vanzelfsprekend zijn voor je TO, maar dat komt echt als je hard aan jezelf werkt en vooral : eerlijk naar jezelf en je partner. Waarom ben je boos? Waarom ben je verdrietig?
ravemeisje wijzigde dit bericht op 14-01-2018 12:37
Reden: Tikfoutjes
1.84% gewijzigd
Wie wat wil die moet wat.
Alle reacties Link kopieren
Wat ontzettend vervelend en frusterend, voor jullie allebei! Want ook jij wil dit duidelijk niet en ziet in dat dit niet de weg is, dat maak ik duidelijk op uit je post.

Wat ik begrijp uit je post is dat er bepaalde problematiek is ontstaan bij je, door de voorgaande jaren. Ik kan me voorstellen dat er dus sprake is van een soort van hechtingsprobleem, kijkend naar jouw symptoomgedrag. En dat is ontzettend heftige en zuigende problematiek, voor zowel jouzelf als je partner. Het is een heel duidelijk patroon wat je omschrijft, wat niet zo eenvoudig op te lossen is als men hier soms suggereert. Een trap voor je reet is echt niet helpend.

Juist vanuit compassie naar jezelf en de ander kijken en vanuit die basishouding therapie ingaan. Niet jezelf veroordelen, alsjeblieft niet. Je her- en erkent je probleem. Extra veroordeling van buitenaf of door jezelf is alleen maar destructief. Dit is prima te doorbreken, al kost het waarschijnlijk veel moeite. Zal je niet in therapie gaan, dan ben ik bang dat deze relatie op den duur weinig kans van slagen heeft..

Dus meid, ga er voor. Zet die stap en ga met jezelf aan de slag! :there:
Alle reacties Link kopieren
Hoi TO, ik weet niet of je hier nog leest, maar ik herken het ook heel erg. En ja, hier ook onderliggende problematiek waar aan gewerkt wordt, maar die nog (lang) niet de wereld uit is. Mijn vriend draagt me nog net niet op handen, zegt iedere dag hoeveel hij van me houdt en geeft me 0 reden om onzeker te zijn. En toch, dat verdomde duiveltje op mijn schouder...
Wat mij helpt is om, als de onzekerheid en soms de paniek toeslaat, en ik dreig mijn vriend te gaan belasten met onredelijk gedoe, pas op de plaats te maken en de situatie reëel onder de loep te nemen: waarom ben ik van streek? Is dat terecht? Heeft vriend daar aanleiding toe gegeven? Of slaat het 'spook' weer toe? Ondertussen moet er dan het liefst ook even letterlijk afstand tussen ons zijn. Want zodra vriend in beeld is kom ik te veel in de verleiding om een of andere opmerking te maken die dan net de hele sfeer/dag/week verpest. Bijna altijd kom ik na een poosje zelf tot de conclusie dat 'het spook' weer even toesloeg en ben ik trots dat ik me niet heb laten pakken.

Verder hou ik me gewoon simpel vast aan het gezegde 'al is de leugen nog zo snel....'. Er was een tijd dat ik een lopende leugendetector was. Ik zocht ziekelijk naar aanwijzingen voor leugens want het kòn gewoon niet dat ik zo'n leuke man als vriend had die ook nog eens 100% betrouwbaar was. Ik leed er zelf zwaar onder, viel kilo's af en werd zelfs ziek. Nu vertrouw ik erop dat 'het universum' me wel laat weten wat ik weten moet. Overigens heeft mijn vriend hier weinig tot niets van meegekregen, ik droeg de last helemaal zelf omdat ik me bewust was (en ben) van mijn problematiek. Daardoor lukte het me de zwaarste momenten alleen uit te zitten en geen bom onder de relatie te leggen.

Sorry voor het lange verhaal maar ik merk dat het mij midden in het proces (ik ben er zelf ook nog lang niet) goed doet ook even neer te schrijven wat ik zelf bereikt heb. Zeker als iemand anders er ook iets aan kan hebben.
Succes TO, het is zwaar maar je kunt het overwinnen!

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven