Relaties
alle pijlers
Depressieve partner wilt geen hulp, verlaten?
donderdag 18 januari 2018 09:14
Hoi, ik heb nog nooit mijn hart gelucht / naar advies gezocht op een forum maar voor alles een eerste keer. Ik hoop dat jullie mij een goede raad, advies, troost of jullie rauwe mening kunnen bieden om zo mijn besluit verder te vormen.
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
Ik ben 28 jaar en ben al meer dan 10 jaar samen met mijn partner waarvan 1,5 jaar getrouwd. Het was als pubers liefde op het eerste gezicht, we hebben het samen altijd heel fijn gehad, doen veel dingen samen zoals reizen, etentjes, wellness, … we hebben ons eigen huisje gekocht enzovoort. Voor de buitenwereld zijn wij een droomkoppel. Mijn partner is altijd al wat negatiever ingesteld geweest als ik, maar we vulden elkaar goed aan (gezien mijn optimisme). Hij heeft het altijd moeilijk gehad met de wereld waarin we nu leven (volgens hem is die omzeep op zoveel vlakken politiek, dierenleed, mensenmishandeling, ...) en kan daar ook uren over doorzagen. Ook is zijn werksituatie nooit stabiel geweest. Van de ene job in de andere en sinds de laatste 3 jaar ook enorm veel werkloosheid. Waardoor hij dagelijks tot 13-14u in bed ligt, geen klop doet in het huishouden, heel veel nieuwsartikels leest en op reageert, en dat bijgevolg op mij afreageert als ik thuis kom. Hij voelt zich waardeloos, niet geapprecieerd, heeft geen vertrouwen in de toekomst en wil plots ook geen kinderen meer en vindt dat we moeten verhuizen naar het buitenland. Bij elke onenigheid, waarbij ik opkom voor mijn mening is het slaande ruzie, krijg ik verwijten dat ik hem niet begrijp, dat ik een comfortabel leven leidt en niks kan snappen van zijn situatie. Hij vindt het normaal dat ik alles op mij neem van werken, tot huishouden, papieren enzovoort. Hij vindt het normaal dat hij mag roepen & tieren tegen mij, dat hij mag schelden alsook verbaal geweld gebruiken want hij is depressief en meent het zo niet en ik zou dat moeten weten. Zo zegt hij bijvoorbeeld dat ik niks voorstel of dat ik als moeder geen goed voorbeeld zou zijn. Maar die zaken “meent hij niet”. Vrienden en familie hebben al met hem proberen praten en brengt niks op. Niemand kan ook goed doen voor hem. Iedereen is slecht. Sinds augustus ben ik zelf overspannen maar ik bljif me sterk houden en doorgaan voor hem. Zo ook heb ik reeds een therapeut geraadpleegd om de situatie voor te leggen. Die zei me vlakaf dat hij hulp nodig heeft en ik dit niet meer alleen kan oplossen. Hij zit te ver. Door haar heb ik hem voor de keuze gesteld: of we gaan in therapie samen of ik moet je verlaten want ik ga er zelf onder door. Hij sleurt me mee in zijn diepe zwarte put.
Na 1,5 jaar alles proberen, op mijn tenen lopen, zwijgen voor hem, doen wat hij wilt en vraagt, mijn eigen waarden en normen achteruit steken ben ik het BEU. Hij bevestigt zelf dat hij depressief is maar gebruikt dit continu als excuus en wilt geen therapie (lacht dit weg). Volgens hem is de oplossing een deftige, vaste job (maar dit ligt in zijn handen en op één of andere manier wilt dit maar niet lukken.) Ik draai rond in een cirkel van excuses. Zijn antwoord is dan ook: als ik vind dat ik hem moet verlaten, moet ik dat maar doen maar hij dacht dat onze liefde groter was dan dit en hij beloofd me / verzekerd me dat dit gaat beteren. Ik leef van maandag tot vrijdag in een hel en in het weekend en vakanties is hij de meest romantische, toffe ziel. Dan worden de problemen even op pauze gezet om maandagochtend extra hard terug te komen. Wat we samen opgebouwd hebben en onze geschiedenis samen maakt het heel moeilijk voor mij om hem te verlaten. Ik heb nu wel het gevoel dat ik alles geprobeerd heb en ik geen enkele medewerking krijg. Zelfbeklag en zelfmedelijden is het enige dat er is. Alleen kan ik dit niet meer oplossen. Hij vraagt continu om hem tijd en ruimte te geven (lees: ik ga werken, ik doe het huishouden, onze papieren, draag zorg voor hem en hij ligt in bed en leest alle nieuwsartikels en zeikt verder op de wereldproblematiek). We hebben nog geen kinderen maar zijn wel getrouwd en financieel verbonden door ons huis. Onze toekomstperspectieven liggen ondertussen ook heel ver uiteen. Ik heb het gevoel dat ik deze man niet meer ken. Wat zouden jullie doen? Wat denken jullie van deze situatie? Alvast bedankt!
donderdag 18 januari 2018 09:23
Het is heel zwaar voor hem en ook voor jou. De enige manier waarop hij zich beter kan voelen is door naar een psychiater te gaan die met hem praat en eventueel anti depressiva voorschrijft. Als hij dit niet wil, dan denk ik dat je met hem moet stoppen. Het is dus een voorwaarde voor het voortzetten van de relatie.
Het is echt moeilijk voor je. Maar je ziet het goed. Het gaat jou/jullie niet lukken om dit alleen op te lossen.
Het is echt moeilijk voor je. Maar je ziet het goed. Het gaat jou/jullie niet lukken om dit alleen op te lossen.
donderdag 18 januari 2018 09:24
@zeeuwsmeisje1981: ik ben deze week 2 nachten bij mijn ouders gaan slapen en kreeg het verwijten dat ik niet besef wat ik op het spel zet, dat ik niet besef wat ik hem aandoe, en als vrienden met hem praten was hij meer bezig met "hoe gaan we het financieel aanpakken" dan de simpele vraag om therapie te volgen... Ik ben teruggegaan, weer ruzie, en boodschap dat hij moet bekomen van wat ik hem nu heb aangedaan (lees: weer in bed liggen, niks in huishouden helpen, ...) Hij had enkel gekookt (terwijl ik boodschappen was gaan halen na 10u te werken, vuilbak buiten, vaatwas geledigd, zijn rommel opgeruimd, en hond 45 min gewandeld) maar het eten komt niet vanzelf op tafel en moest ik dankbaar voor zijn.... Voel me een idioot terwijl ik dit schrijf. Wat ik maar bedoel is weggaan brengt niet op bij hem, dringt niet door...
donderdag 18 januari 2018 09:25
Je had ook niet meteen terug moeten gaan. Dat hij je dingen verwijt betekent toch niet dat hij gelijk heeft?
Het feit dat ie zo pissig word betekent juist dat je de goede snaar geraakt hebt. Hou dat nog eens vol totdat hij bereid is te praten over zijn gedrag en het effect dat jullie op elkaar hebben. Is hij daar niet binnen redelijke tijd toe bereid dan weet je genoeg.
Je houdt dit systeem zelf ook in stand, het ligt niet alleen bij hem.
Het feit dat ie zo pissig word betekent juist dat je de goede snaar geraakt hebt. Hou dat nog eens vol totdat hij bereid is te praten over zijn gedrag en het effect dat jullie op elkaar hebben. Is hij daar niet binnen redelijke tijd toe bereid dan weet je genoeg.
Je houdt dit systeem zelf ook in stand, het ligt niet alleen bij hem.
anoniem_182948 wijzigde dit bericht op 18-01-2018 09:28
63.00% gewijzigd
donderdag 18 januari 2018 09:27
Je bent nog geen 30.
Zie jij jezelf op deze manier nog een jaartje of 50 doorgaan? Dan inpakken en gaan.
Als je hem nog wel een kans wil geven dan een ultimatum stellen: binnen een maand regelt man therapie, anders is het klaar. En dan ook doorzetten..
Sterkte ...
Zie jij jezelf op deze manier nog een jaartje of 50 doorgaan? Dan inpakken en gaan.
Als je hem nog wel een kans wil geven dan een ultimatum stellen: binnen een maand regelt man therapie, anders is het klaar. En dan ook doorzetten..
Sterkte ...
koekie1980 wijzigde dit bericht op 18-01-2018 09:32
0.37% gewijzigd
donderdag 18 januari 2018 09:28
@LaFleureNoire: inderdaad, tijdens weekends worden de issues niet besproken, doen we af en toe leuke dingen, genieten we van een aperitiefje thuis, en kan er "geknuffeld" worden (wat ook voor mij moeilijker wordt...) Tijdens vakanties genieten we volop van het leven maar van maandag-vrijdag als het te werken is, stopt het en wordt alles een drama. Hij heeft geen slechte jeugd gehad maar wel enkele dingen die hij niet verwerkt heeft. Slechte ervaringen (ook vooral in jobs) van jaren geleden of ruzies van jaren geleden blijft hij meesleuren en bij elke ruzie betrekken / verwijten... Hij kan niks lossen. Alleen daarvoor al zou hij iemand moeten spreken vind ik... maar opnieuw hij lacht het weg en zegt dat hij wel veel beter weet dan ne psycholoog die zelf zot is....
donderdag 18 januari 2018 09:29
Twee nachten is natuurlijk niks en dat bedoelt Zeeuws Meisje ook niet. Hij neemt jou totaal niet serieus. Tijd dus dat je het deurmatje waar je op ligt gaat oprollen en echt iets gaat ondernemen. Niet halfslachtig een paar dagen weg, maar tegen die lapswans zeggen dat hij zijn eigen boontjes mag gaan doppen als hij niet zorgt dat hij als de wiedeweerga in therapie gaat. Of zich gewoon normaal gaat gedragen. In het weekend en in de vakantie kan hij dat blijkbaar ook.Puppy89 schreef: ↑18-01-2018 09:24@zeeuwsmeisje1981: ik ben deze week 2 nachten bij mijn ouders gaan slapen en kreeg het verwijten dat ik niet besef wat ik op het spel zet, dat ik niet besef wat ik hem aandoe, en als vrienden met hem praten was hij meer bezig met "hoe gaan we het financieel aanpakken" dan de simpele vraag om therapie te volgen... Ik ben teruggegaan, weer ruzie, en boodschap dat hij moet bekomen van wat ik hem nu heb aangedaan (lees: weer in bed liggen, niks in huishouden helpen, ...) Hij had enkel gekookt (terwijl ik boodschappen was gaan halen na 10u te werken, vuilbak buiten, vaatwas geledigd, zijn rommel opgeruimd, en hond 45 min gewandeld) maar het eten komt niet vanzelf op tafel en moest ik dankbaar voor zijn.... Voel me een idioot terwijl ik dit schrijf. Wat ik maar bedoel is weggaan brengt niet op bij hem, dringt niet door...
donderdag 18 januari 2018 09:29
Heel moedig van je dat je dit al zo lang vol houdt. Ik vind niet dat hij je goed behandeld, en hij steekt het weg onder het mum van 'ik ben depressief dus ik mag het wel zeggen'. Nee dat mag niet, dat is geen excuus om iemand als vuil te behandelen.
Ik zou eens goed met hem spreken en zeggen dat hij echt hulp nodig heeft, zo kan het niet verder. Hij heeft lang genoeg de tijd gekregen om het zelf op te proberen lossen, ooit moet er hulp komen.. en die tijd is nu.
Wel bijzonder dat hij in het weekend helemaal anders is, wat is dan het verschil in jullie situatie die voor deze ommezwaai zorgt?
Ik zou eens goed met hem spreken en zeggen dat hij echt hulp nodig heeft, zo kan het niet verder. Hij heeft lang genoeg de tijd gekregen om het zelf op te proberen lossen, ooit moet er hulp komen.. en die tijd is nu.
Wel bijzonder dat hij in het weekend helemaal anders is, wat is dan het verschil in jullie situatie die voor deze ommezwaai zorgt?
donderdag 18 januari 2018 09:30
donderdag 18 januari 2018 09:32
Ik zou ook weggaan. En nee, natuurlijk is hij het daar niet mee eens, natuurlijk wil hij dat je hem neemt zoals hij is, nog een kans geeft, geduld hebt, natuurlijk roept hij dat het geen echte liefde is als je gaat. Maar je bent er zelf ook nog. Jij hoeft je leven niet in dienst te stellen van iemand die je alleen maar meesleurt de diepte in, die je het grootste deel van de tijd doodongelukkig maakt en ook nog eens niet van plan is om die situatie te veranderen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
donderdag 18 januari 2018 09:32
Het is een egocentrische hork die man van jou.
Ik zou apart van hem gaan wonen totdat hij normaler kan doen en respect voor je toont.
Je verblijf bij je ouders en zijn gedrag bij jouw terugkomt zou voor mij de druppel zijn geweest. Daarmee zou hij bij mij zijn kans hebben verspeeld.
Ga voorlopig apart wonen. Niet meer dreigen bij hem hiermee, maar voer het ook uit. Dat hij jou dit aandoet zegt al genoeg over zijn karakter. Hier wil je nu, maar eigenlijk nooit een gezin mee stichten, want dan weet je wat voor een type het is als er problemen zouden ontstaan in het gezin.
Hij deugt niet, zijn depressie is geen excuus meer. Dat staat er los van.
Hij verpest zijn eigen leven voorderest maar. Niet dat van jou.
Ik zou apart van hem gaan wonen totdat hij normaler kan doen en respect voor je toont.
Je verblijf bij je ouders en zijn gedrag bij jouw terugkomt zou voor mij de druppel zijn geweest. Daarmee zou hij bij mij zijn kans hebben verspeeld.
Ga voorlopig apart wonen. Niet meer dreigen bij hem hiermee, maar voer het ook uit. Dat hij jou dit aandoet zegt al genoeg over zijn karakter. Hier wil je nu, maar eigenlijk nooit een gezin mee stichten, want dan weet je wat voor een type het is als er problemen zouden ontstaan in het gezin.
Hij deugt niet, zijn depressie is geen excuus meer. Dat staat er los van.
Hij verpest zijn eigen leven voorderest maar. Niet dat van jou.
donderdag 18 januari 2018 09:34
Je laat je emotioneel chanteren en houdt dat gedrag ook in stand. Hij krijgt de kans geen zak uit te voeren en op jou te schelden want jij doet toch alles wel.
Wat heb je aan zo'n vent om je heen als je alles zelf moet doen en op de koop toe ook nog eens gescheld op jou aan moet horen? Dan kun je beter op je zelf zijn, dan heb je dat ook minus het gezeik.
Wat heb je aan zo'n vent om je heen als je alles zelf moet doen en op de koop toe ook nog eens gescheld op jou aan moet horen? Dan kun je beter op je zelf zijn, dan heb je dat ook minus het gezeik.
donderdag 18 januari 2018 09:39
Depressief zijn is vreselijk, voor hem en voor jou. En zwaar genoeg zonder dat hij zich ook nog eens volop in zijn depressie en een heel groot slachtofferschap wentelt. Want dat is wat hij doet, zich wentelen in slachtofferschap. Dat herken ik wel, van toen ik zelf depressief was. Heel walgelijk gedrag is dat.
En.....zolang hij er zo inzit zal er niets veranderen, want hij wil niet echt veranderen. Dus kies voor jezelf, voor je eigen geluk en optimisme.
En.....zolang hij er zo inzit zal er niets veranderen, want hij wil niet echt veranderen. Dus kies voor jezelf, voor je eigen geluk en optimisme.
donderdag 18 januari 2018 09:41
Alvast bedankt allemaal voor jullie reacties. Op een of andere manier, stelt het me gerust dat ik weet dat ik voldoende geprobeerd heb. In het weekend is het zo dat hij ook tot 13-14u in bed ligt maar door sociale activiteiten (waar ik op hamer om te blijven doen, en waar ik hem mee naartoe sleur) is het wat drukker in het weekend, en op de een of andere manier worden onze issues dan bewust niet besproken, want het is weekend zegt hij dan en we hebben al zo weinig vrije tijd samen, dus dan kan hij wel gezellig doen. Het is niet zo dat hij in het weekend niet durft uitvliegen of rot doen maar toch veel minder dan in de week. Ik heb eerder het gevoel dat ik voor een huilbaby moet zorg dragen dan samenwoon met mijn echtgenoot. Zelf heb ik een hele drukke baan, sta veel in de file, heb een uitgebreide vriendenkring, doe veel voor hem maar krijg nooit of nooit de vraag hoe het met mij gaat in alle drukte en chaos door. Hij vond het ook normaal dat ik in augustus overspannen was. Dat kan niet anders dan met een depressieve partner zei hij dan. Maar dat was het dan. Ik moest blij zijn dat ik niet zoals hem in de put zat... Ik ben samen met onze vrienden en familie ook vijand nr 1 want ik snap zijn problemen niet. Als ik dan vermeld dat ik wel bij hem in 1 huis leef en zijn shit allemaal tracht op te lossen, dat ik maar al te goed weet, hoe diep hij zit, durft hij dat nog te ontkennen. Dusja wij kunnen elkaar niet begrijpen, kunnen niet communiceren en dat is nog een reden voor mij waarom we samen in therapie moeten.
