Vriend onzeker

Hallo allemaal,

Graag zou ik aan jullie mijn verhaal eens kwijt willen.
Nou, ik ben 3 jaar samen met mijn vriend. Ik ben 21, hij 24.
Door zijn ietwat oudere leeftijd, en mijn toenmalige moeilijke thuissituatie, hebben we samen besloten om samen een leuk appartementje te huren. (April 2017)

Zoals ik jullie al aangaf in mijn vorige topics, ben ik iemand met ADD.

Ik begrijp dat dit niet altijd even makkelijk is voor hem. Mede ADD-ers zullen dit waarschijnlijk ook wel begrijpen..

Ikzelf, ik ben iemand die erg panisch is. Ik kan jullie zeggen dat, wanneer er een nieuwe gebeurtenis plaats vindt in mijn leven, of ik sta voor een moeilijke keuze, ben ik erg prikkelbaar/angstig en panikeer ik. Ook heb ik geen zelfvertrouwen, dat is echt zo.. Hier werk ik inmiddels aan.

Mijn vriend is iemand die erg "chill" is. Hij geniet van het leven, probeert zich zo weinig mogelijk zorgen te maken om nutteloze dingen. Hij is heel lief, echt mijn grootste steun in het leven. Hij heeft tonnen geduld én heeft veel respect voor anderen. Zowat het perfecte plaatje (in mijn ogen dan toch.. )
Mijn vriend is een motorcrosser, zit zijn hele leven al op de moto & had zijn vaste vriendengroep, gingen elk weekend weg, etc.

Nu bots ik tegen het volgende aan..
Hij heeft al enkele keren aangetoond dat hij zich niet altijd even lekker in zijn vel voelt. Ik merk dat meteen.
Al enkele keren heb ik geprobeerd om deftig met hem te praten en te begrijpen waar zijn gevoelens vandaan komen.
Hij zegt me soms dat hij zijn leventje van vroeger mist. Ik ben zijn eerste liefde. Dus hij moest vroeger nooit aan iemand denken, was vrij in zijn doen en laten. Kortom: hij moest met niemand rekening houden. Ik weet ook dat dit een grote aanpassing was/is in zijn leven.
Nou, toch ligt dit op mijn hart.
Door financiele omstandigheden is het een tijd niet meer mogelijk geweest om nog verder te motorcrossen, waardoor hij dus in een routine viel: opstaan-eten-werken-slapen. De relaties met zijn toenmalige vriendengroep verwaterden (we spraken nog 2-3x af per jaar) én telkens we samen zaten werd er gepraat over de motorcross.
(Hé, het klinkt misschien wat vreemd, maar voor hem is dit écht een hobby én passie..)

Later begon hij aan te geven dat hij soms denkt aan een leventje alleen. Dat hij zichzelf écht nog als éénzaad ziet..
Hij wilt de dingen terug doen zoals hij deed in het verleden.
Ik probeer hem hier ook in te begrijpen.

Vroeger had hij zo'n twijfel-periode eens om de 2-3 maand, nu beginnen deze periodes in te korten en worden dit enkele weken.

Ook hebben wij soms erg weinig intimiteit in onze relatie, knuffelt hij heel erg weinig en /of heb ik het gevoel dat hij me soms niet meer ziet staan. Dit doet natuurlijk erg veel pijn en maakt dit mij als persoon nog onzekerder. Het geeft me een gevoel "niet goed genoeg" te zijn voor hem. Hoewel ik diep vanbinnen weet dat dit helemaal niet zo is.
Hij is zó moeilijk in het uiten van zijn gevoelens. Ik moet het er echt telkens uittrekken, wat er in zijn koppie omgaat.


Ik begin wat bang te worden om me nog volledig te geven aan hem, om mij volledig open te stellen.
Ik hou zielsveel van hem en zou door vuur gaan voor hem, maar ergens in mijn achterhoofd ben ik er wel mee bezig dat er kans is dat hij op een dag gewoon opstapt.

Hij zegt me meerdere malen dat hij zielsveel van me houdt, maar toch ergens onzeker is.

Na veel maanden sparen heeft hij terug opnieuw een moto gekocht, en kan hij zijn leventje van vroeger terug wat oppikken.

Ik vraag me soms af: ligt het echt aan mij, dat hij zich niet goed voelt? Of ligt het probleem meer bij zichzelf?

Ik wil geen 4 jaar huren, en zou stilaan willen kijken om eventueel een huisje te kopen. Samen..
Maar door al deze rotsituaties die gebeurd zijn de afgelopen maanden, voel ik mij belemmert in het nemen van dat soort beslissingen. En ik wil écht verder.

Ik ben even ten einde raad.
Ik hoef helemaal geen negatieve commentaar e.d, een luisterend oor is al een hele hoop voor mij.

Nu hij terug een moto gekocht heeft, en opnieuw aan het cross-seizoen kan beginnen, wil ik zien hoe het met hem gaat. En hoe het verder tussen ons gaat.

S-Meds schreef: ↑

22-01-2018 23:58

en een motto kost niks

Tuurlijk kost dit veel. Is een hele dure sport. Toen hij nog thuis woonde kreeg hij alles van zijn ouders en kende hij amper waarde van het geld. Nu we alleen wonen heeft hij echt een klap in zijn gezicht gekregen. Het was een grote aanpassing ook voor hem.

S-Meds schreef: ↑

22-01-2018 23:56

minder deftig praten?

Wat bedoel je?

Pluisi schreef: ↑

22-01-2018 23:57

Zo is het.
En een huis kopen kan over 5 jaar ook nog. Rustig aan, je bent nog maar 21.

Inderdaad. Eerst zien hoe het loopt tussen ons.
Maar vraag me enkel af of dit mogelijk is, dat hij zich daardoor helemaal niet meer goed voelt in zijn vel. Hij geeft aan "iets te missen" in zijn leven.
Als hij wat duidijker en meer open kon praten, zou dit ook een hele hoop schelen voor mij..

S-Meds schreef: ↑

23-01-2018 00:02

huiselijk geweld ook nog?

Ach nee.. is een zegswijze..

Vixxen schreef: ↑

23-01-2018 00:03

Ik herken mezelf in jouw vriend. Ik ben vrij jong gaan samenwonen (vanuit ouderlijk huis) en kon er niet aan wennen. Ik miste mijn 'eigen' leven. Uiteindelijk ben ik op mezelf gaan wonen en hebben mijn toenmalige vriend en ik nog een aantal jaren een relatie gehad (ondanks dat we apart zijn gaan wonen). Misschien dat jouw vriend ook nog niet toe is aan samenwonen?

Ja, kan goed zijn. Hij zou niet meer naar huis gaan wonen, maar ik zie hem wel nog ergens alleen wonen.
Alles is mogelijk natuurlijk.
Ik denk wel dat hij toe is aan samenwonen (dit heb ik hem al gevraagd of het dit mss is?) maar hij geeft aan helemaal geen problemen te hebben daarmee.
We'll see. Nu gaat het terug lekker tussen ons, en voelt hij zich ook goed..

sinnombre schreef: ↑

23-01-2018 00:06

Ik denk dat hij nog graag wil kijken wat het leven hem nog meer te bieden heeft. Zonder jou.
Je benauwt hem waarschijnlijk door je afhankelijke en onzekere gedrag. Je belemmert hem zo te horen ook in zijn leven.
Een huis kopen met hem zou ik sowieso de komende jaren nog maar vergeten. Dat kun je die jongen niet aandoen. Hij wil zijn vrijheid terug.

Ja, dat kan goed zijn.
Doet wel pijn om te lezen
Mijn onzekere persoonlijkheid heeft mij zo gemaakt door mijn verleden. Ik loop hiervoor bij de psych. Ik zal dit nog eens extra aanhalen bij hem en verdere hulp zoeken hiervoor

S-Meds schreef: ↑

23-01-2018 00:10

motto. moto is geen bestaand woord

Hé, ik ben van Belgie. Hier zeggen wij ""moto". Ok?

tumtum8 schreef: ↑

23-01-2018 00:02

Heel goed dat je jezelf op de rit probeert te krijgen, maar ik denk dat je jezelf te afhankelijk van hem hebt gemaakt en hij zich geclaimd voel. Vooral na de zinnen: WE zien zijn vrienden nog 2-3 keer per jaar en dan hebben WE het over de motorcross. Begrijp ik goed dat als hij die enkele keer per jaar zijn vrienden eens ziet, jij er dan ook weer bij bent? Ik zou beginnen met een beetje de juiste positie in te nemen als ik jou was, anders is hij zo een keer vertrokken ben ik bang. Hij is je vriend, niet je vader/moeder/broer/zus/psycholoog in 1.

Ik ga helemaal akkoord met je bericht. Ik claim mezelf vast aan hem, terwijl ik dit zelf niet helemaal door heb. Ik probeer hier aan te werken. Maar wat is het moeilijk om jezelf plots een volledig ander pad op te sturen.

Hij heeft al enkele keren gezegd dat hij het soms jammer vindt dat ik geen hobby's ofzo heb, of idd, zoals jij aangeeft, dat ik er bijna altijd en overal bij ben..
Het zit vooral in de kleine dingen denk ik..
achhh