Zal ik ooit mezelf kunnen zijn bij hem ... scheiden?

14-02-2018 00:22 22 berichten
Alle reacties Link kopieren
(allereerst help jeetje wat een lap tekst is dit geworden ... sorry maar moest het echt even van me af schrijven)

Tsja ... daar zit ik dan .. nooit gedacht om ooit op het punt te komen om deze woorden neer te schrijven.

Ik ben een vrouw van 30 .. 10 jaar samen met mijn partner en 4 jaar getrouwd (geen kinderen).
Mijn partner heb ik leren kennen op een moment in mijn leven, waarin ik jaren geen echt thuis had. Tot het moment kwam dat ik hem ontmoette. Een knappe vent ambitieus, de zaken voor zichzelf goed op orde. Iet wat fout met wilde haren maar .. voor mij toen een uitdaging en een man waar ik ontzettend van ben gaan houden (hij was de stabiele factor die ik nodig had en eindelijk had gevonden). Naarmate de jaren vooruit gingen merkte ik dat hij minder van het intieme en het (hoe lekker "cliché") romantische was. Altijd gedacht .. geeft niet .. een relatie houdt in dat je moet geven en nemen. Hij toonde aan mij zijn liefde op een andere manier .. plakte mijn fietsband .. zorgde ervoor dat mijn auto altijd reed en zorgde dat in huis (financiën en klusjes) altijd werden gedaan. In het begin was de intimiteit er wel ... pakte hij me vast .. zei hij dat hij van me houd etc. etc. ... dat werd langzaam wat minder. Maar goed ... ik dacht .. je wordt ouder ... liefde maakt plaats voor houden van. Elke dag tegen elkaar zeggen dat je van elkaar houd gaat ook voor mij wat ver. Ik ben met het idee getrouwd ... dat als het intieme iets minder was als dat ik eigenlijk zou willen ervaren, ik daar zeker wel heel gelukkig mee zou kunnen blijven. Niet in de veronderstelling zijnde dat dat ook nog minder zou worden als je met elkaar zou gaan trouwen... #misschienietwatnaïef? De afgelopen twee jaar begon mij het gevoel te bekruipen, dat ik mij de afgelopen jaren steeds meer naar hem ben gaan schikken. In mijn beslissingen onbewust zijn mening voorop stellen. Zijn baan voorop stellen aan die van mij (ik wou een studie doen, ter aanvulling op mijn baan. Hij geeft aan dat hij niet wil dat ik dat ga doen omdat hij denkt dat het onze relatie kapot maakt ... tijd tekort voor elkaar als excuus). Familie bezoekjes: Heeft hij geen zin? Prima geen probleem. Maar andersom zou ik er altijd voor zorgen dat hij nergens iets in te kort kwam. Tevens begon ik mij te realiseren, dat hij minder en minder aan onze intimiteit dacht, Ik vertelde hem heel voorzichtig (alle moed verzameld)... ik zou het toch wel fijn vinden als je een keer zei dat je van me houdt ... dat als ik hem een knuffel geef, dat hij zelf zijn eigen armen om mij heen sloeg (in plaats van dat ik zijn handen één voor één moest pakken om deze om mijzelf heen te slaan)... dat hij mijn kusjes zou beantwoorden en niet zijn lippen beweegloos op elkaar zou houden. Reactie? Hoe vaker ik erover begon ... hoe meer averechts dit zou gaan werken. Bij deze acties voelde ik me zo ... eenzaam. Maar goed ik ben blijven volhouden dat dit bij een relatie hoort. Tot ik mij een half jaar terug realiseerde... Wat is het eigenlijk wat ik wil? Volgens mij gaat het gewoon echt niet goed zo, ondanks dat ik dit ook inmiddels door meer stevigere gesprekken kenbaar heb gemaakt (met tranen ... die ik al jaren niet zomaar meer laat vloeien). Ik heb onlangs een workshop gedaan (zelfreflectie). En ja.. daar was de spiegel ... de keiharde realiteit dat dit echt niet klopte. Dat ik hier niet gelukkig van wordt. Het heeft nu zo onderhand twee jaar geduurd dat ik continue alles ben blijven geven en daar 0 reactie op heb gehad (van het blijven geven van knuffels tot het volplakken van het huis met post its met liever teksten). Ondanks de stevige gesprekken die we hebben gehad....0. Sinds 3 maand is voor mij de koek op. Ik heb aangegeven dat ik erover nadenk om van hem te scheiden. Maar ... nu ik dit heb gezegd... heeft hij in ene het licht gezien en ziet hij in dat hij eigenlijk onze relatie heeft laten verslonsen... dat hij dacht dat alles wel goed kwam zonder er aan te werken. Maar nu geeft hij aan dat hij er nu "samen" voor wil vechten dat het goed komt. Ik heb hem gezegd dat ik al anderhalf jaar vecht voor "ons" maar dat begrijpt hij niet. We lopen bij een relatietherapeut ... ik ben zelf in therapie te gaan om sterker in mijn schoenen te staan bij het maken van mijn keuzes. Het vlammetje is bij mij uit ... ik zie mij met hem op dit moment geen 80 worden ... ik zie het niet voor me dat hij de vader kan worden van mijn kinderen (en ja hoe erg ... die gevoelens zijn er wel geweest maar weggeëbd door zijn woorden dat hij geen kinderen wil (en nu blijkt ineens van wel)). Het vertrouwen van mij naar hem is weg ... en ik vraag me af ... of met zijn sterke persoonlijkheid ik ooit mezelf zou kunnen zijn bij hem. Zijn er dames of heren die zich herkennen in mijn verhaal? Waarbij de vlam totaal uit is en het vertrouwen weg ... die toch het geluk weer hebben gevonden? Of toch juist ontzettend gelukkig en zichzelf zijn geworden door bij hun partner weg te gaan?
Liefs een twijfelende Sasja
geen basis voorkinderen
ga
Alle reacties Link kopieren
Je hebt geen kinderen samen, dus weggaan is pijnlijk, maar overkomelijk.
Als je geen goed gevoel krijgt van je relatie, en therapie niet helpt, dan is het tijd om een andere afslag te gaan nemen.
Alle reacties Link kopieren
Hij houdt alleen van zichzelf. Maar waag het niet om weg te gaan! Want wie laat hem, deze geweldige man, in de steek?
ik geef mn bek ook maar een douw
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je jezelf verschuldigd bent om bij hem weg te gaan. Hij maakt je niet gelukkig, sterker nog, hij maakt je óngelukkig.
Je hebt nog een heel leven voor je!
Alle reacties Link kopieren
Een hele herkenbare...
Nu na twee kinderen en bijna 20 jaar relatie ben ik aan het scheiden. Ik kan je vertellen: koud wordt nooit meer warm, hoe graag je ook wilt... De opleving en zijn altijd tijdelijk, want het komt niet vanzelf voor je partner. Jij wilt hem iets geven, je knuffels en je aandacht, maar eigenlijk geef je hem iets wat hij niet wil, maar wat jij zelf zou willen ontvangen... Wij zijn steeds meer een parallel leven gaan leiden omdat hij zijn eigen dingen deed en ik er op een gegeven moment voor koos om mijn eigen dingen te gaan doen, omdat hij toch nooit iets wilde wat ik wilde. Natuurlijk bleef ik proberen verbinding te zoeken in wat we beide wilden, maar daarbij werd ik ook vaak teleurgesteld (ineens willen uitslapen in plaats van weg te gaan, mij altijd alles laten regelen, geen gezellige gesprekken meer tijdens zo'n dag "niet weer over je werk").
Als persoon voelde ik me steeds verder krimpen, geen liefde, geen aandacht en wat ik wilde of vond was niet interessant meer, of werd geparkeerd met de opmerking "ik moet er nog even over nadenken" na een tijdje kreeg ik door dat dat gewoon een verkapte nee was. Mijn keuze om nu zonder hem door te gaan voelt als zo'n opluchting. Ik kan mijn eigen plan weer gaan trekken en hopelijk vind ik ooit weer iemand die mijn lief wil worden. Voor nu leef ik van de liefde van mijn kinderen en van de vele! Mensen die me steunen en interesse tonen over hoe het met me gaat in deze situatie. Ik wens je wijsheid in je besluit. Soms kost het dan nog even tijd om de knoop door te hakken, moet je gevoel om achter je beslissing te staan nog groeien.
Je schrijft het al: de koek is op. Logisch, want als je zelf zijn armen om jou heen moet slaan en een kus wordt beantwoord met stijve lippen, dan maakt hij je non-verbaal wel heel duidelijk dat de liefde voor jou weg is. En nu je weg wilt, schrikt hij. Je noemt hem een persoon met een sterk karakter. Jij bent nu degene geworden met een nog sterker karakakter. Het is tijd dat je verder gaat, op zoek naar meer geluk. Zijn spijt, zijn gewijzigde gedrag en de relatietherapie: het gaat niet herstellen wat lang geleden verdween.

Ik wens je veel sterkte in deze emotioneel moeilijke tijd. En jeetje TO, wat heb jij je gedachten en gevoel duidelijk opgeschreven. Complimenten!
Ik wil een wat ander geluid laten horen dan Cathalina (bij wie het vooral van één kant leek te komen), want als je allebei echt weer terug wil naar toen het nog goed voelde en allebei daar hard aan gaat trekken en veranderingen gaat doorzetten die écht zijn en niet alleen een klein oplapmiddel of een tijdelijke opleving (en als je dat dus serieus neemt, en niet aan oplapmiddelen doet om maar even van het gezeik af te zijn, serieus neemt als je merkt dat het versloft) kan je relatie juist beter worden dan voorheen. Maar dat kost 100% inzet van beide kanten, en ook steeds duidelijk blijven communiceren met elkaar.

Het komt heel vaak voor, dat de één er al een tijdje klaar mee is en dat pas op het laatste moment gaat uitspreken. En dan leeft de ander op. En dan hoeft het al niet meer, juist als de ander weer aan het werk gaat, want dat had hij/zij veel eerder uit zichzelf moeten doen. Maar zo werkt het helaas heel vaak met problemen, zo lang je niet gedwongen wordt iets te doen, blijf je lekker in je makkelijke comfortzone zitten.

Maar goed, het geeft als het niet meer hoeft van jou. Als je niet meer wil dan staat het je vrij om weg te gaan en als je kinderen wil, zou ik dat dan wel nu doen. Als je wel zou willen blijven als je terug kon naar de tijd waarin het wel leuk samen was, en als je man laat zien dat hij het serieus neemt, is het misschien de moeite waard om stevig aan je relatie te werken samen. Je kunt er ook een bepaalde tijd aan verbinden, bijvoorbeeld dat je dat 6 maanden gaat doen en dan opnieuw evalueren.

Maar de keuze is aan jou en weggaan is prima, eraan werken ook. Alleen jij kan inschatten of je dat nog de moeite waard vindt of niet en of het voor jou ooit goed genoeg wordt met deze man.
Cathalina schreef:
14-02-2018 04:27
Een hele herkenbare...
Nu na twee kinderen en bijna 20 jaar relatie ben ik aan het scheiden. Ik kan je vertellen: koud wordt nooit meer warm, hoe graag je ook wilt... De opleving en zijn altijd tijdelijk, want het komt niet vanzelf voor je partner. Jij wilt hem iets geven, je knuffels en je aandacht, maar eigenlijk geef je hem iets wat hij niet wil, maar wat jij zelf zou willen ontvangen... Wij zijn steeds meer een parallel leven gaan leiden omdat hij zijn eigen dingen deed en ik er op een gegeven moment voor koos om mijn eigen dingen te gaan doen, omdat hij toch nooit iets wilde wat ik wilde. Natuurlijk bleef ik proberen verbinding te zoeken in wat we beide wilden, maar daarbij werd ik ook vaak teleurgesteld (ineens willen uitslapen in plaats van weg te gaan, mij altijd alles laten regelen, geen gezellige gesprekken meer tijdens zo'n dag "niet weer over je werk").
Als persoon voelde ik me steeds verder krimpen, geen liefde, geen aandacht en wat ik wilde of vond was niet interessant meer, of werd geparkeerd met de opmerking "ik moet er nog even over nadenken" na een tijdje kreeg ik door dat dat gewoon een verkapte nee was. Mijn keuze om nu zonder hem door te gaan voelt als zo'n opluchting. Ik kan mijn eigen plan weer gaan trekken en hopelijk vind ik ooit weer iemand die mijn lief wil worden. Voor nu leef ik van de liefde van mijn kinderen en van de vele! Mensen die me steunen en interesse tonen over hoe het met me gaat in deze situatie. Ik wens je wijsheid in je besluit. Soms kost het dan nog even tijd om de knoop door te hakken, moet je gevoel om achter je beslissing te staan nog groeien.
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Alleen trok mijn man de stekker eruit. Na jarenlang niets willen en nul belangstelling voor mij kwam de boodschap dat hij niet meer van mij hield.

Het doet waanzinnig veel pijn maar ik realiseer mij steeds meer dat ik beter af ben zonder hem.

TO het klinkt echt niet goed wat jij beschrijft. Je weet dan ook al precies wat je wil. Sterkte, scheiden is kut maar het klinkt alsof je er gelukkiger van gaat worden.
Alle reacties Link kopieren
Ik had een relatie van 8 jaar met weinig vertrouwen op het eind. Ik ben weggegaan toen er voor mij een 'laatste druppel' moment was. En nu heb ik een vriend waarmee de relatie helemaal vanzelf gaat, knuffels, kusjes, communicatie, respect, leuke dingen doen, alles gaat vanzelf. We vinden veel dingen leuk. We zijn actieve mensen met een eigen leven en een gedeeld leven.
Het is mogelijk om echt gelukkig te zijn met iemand anders of lekker alleen, ook erg lekker hoor :)
Als de relatie je geen energie geeft, maar alleen maar slurpt ... zegt dat al genoeg denk ik. Zoek een relatie waarin je je geborgen en waardevol voelt, waarin jouw wensen en behoeftes ook worden vervuld.
Zo wat moet het eenzaam zijn als je zelfs een knuffel letterlijk moet afdwingen. Verschrikkelijk om te lezen.

Hoe sneller je weg bent, hoe meer tijd er voor je over is om gelukkig te worden zonder deze energieslurper.
Ik zou gaan. Hij vind dat niet prettig. Wie gaat nu de was doen en hem aanbidden. Ik geloof nooit in die oplevingen. Wel gedaan hoor. 2 kinderen geleden. Bespaar je dat leed. Scheiden is afschuwelijk. Maar met kinderen nog even erger.
Alle reacties Link kopieren
Ja een vriendin van me. Ze is binnen een maand weer helemaal opgebloeid omdat ze weg is bij die vent. Beste keus die ze ooit gemaakt heeft.
Alle reacties Link kopieren
ik ben al heel vaak heel gelukkig geworden van weggaan, als dat je vraag was
Lorem Ipsum
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor jullie fijne reacties!

Ben nog steeds aan het worstelen maar heb de keus diep in mijn hart gemaakt.
Het zal geen weken doorsukkelen worden ... Het wordt tijd voor mijn eigen geluk.

Liefs Sas
88sasja88 schreef:
20-02-2018 09:19
Bedankt voor jullie fijne reacties!

Ben nog steeds aan het worstelen maar heb de keus diep in mijn hart gemaakt.
Het zal geen weken doorsukkelen worden ... Het wordt tijd voor mijn eigen geluk.

Liefs Sas
:thumbsup:
Alle reacties Link kopieren
Een nieuwe vol met passie
Alle reacties Link kopieren
88 als geboorte jaar??

je hele leven heb je nog voor je.. ga maar, je weet dat het een goede beslissing is!
Gelukkig ben je pas 30 en heb je nog geen kinderen. Het is even kut, maar ik zou hier geen energie meer in steken. Steek dat liever in jezelf en in je eigen leven.

Heeft hij spijt? Waarvan dan? Ik denk dat hij alleen maar bang is voor een leven zonder ... tja, misschien zonder alle praktische zaken die je voor of met hem hem doet. Hij is bang de status quo te verliezen. Nou eh... jammer dan, jij hebt duidelijk je best gedaan hem te laten weten hoe je je voelt en wat je verwacht.

En laten we wel wezen, ieder gezond, weldenkend mens snapt toch dat je in een relatie je partner gewoon een kus teruggeeft en terugknuffelt? Als je dat niet op kunt brengen, zit je echt in de verkeerde relatie denk ik zo.
Dertig, geen kinderen, je best gedaan en toch is er geen zak meer aan. Lijkt me een duidelijk verhaal.

En als je je straks op Tinder stort, meer alinea's, minder puntjes. Why?
anoniem_317725 wijzigde dit bericht op 20-02-2018 10:36
2.58% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
patchouli_ schreef:
14-02-2018 00:32
Je hebt geen kinderen samen, dus weggaan is pijnlijk, maar overkomelijk.
Als je geen goed gevoel krijgt van je relatie, en therapie niet helpt, dan is het tijd om een andere afslag te gaan nemen.
Dit idd en daarbij, je bent nog zo jong! Je kunt nog een heel nieuw leven opbouwen.
Je hebt groot gelijk TO. Ik wens je alle geluk van de wereld toe.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven