Lastige band vader

Hoi allemaal,

Mijn vader en ik hebben altijd een aparte relatie gehad. Ik was heel gek op hem en was ook echt een papa’s kind. Hij was mijn idool, mijn held. Ik wilde zijn goedkeuring. Mijn vader stelde altijd hele hoge eisen aan mij. Dit deed hij uit liefde en dat weet ik ook wel, maar de eisen kon ik soms niet waar maken. Als ik iets goed doe hoor ik het niet. Als ik iets fout doe, dan krijg ik de blik van teleurstelling. Ik heb genoeg in mijn leven waar ik trots op kan zijn. Ik heb een goede Universitaire studie afgerond, een goede baan en woon in een mooi huis. Er kan nooit een complimentje vanaf, of een “goed gedaan”. Zo zie ik alles wat ik goed doe eigenlijk maar als vanzelfsprekend en ben ik eigenlijk nooit trots op mezelf. Kan niet blij zijn met prestaties omdat ze toch nooit goed genoeg zijn.

Mijn vader is geen prater. Ik ook niet. Zodra het gesprek maar richting de emotie gaat, slaat hij dicht en wordt hij bot. Afstandelijk. Zakelijk. Ik kan ook niet over gevoelens praten want dan moet ik huilen, dus stop ik ze maar weg.

We praten dan ook nooit over diepe dingen. Over hoe het écht gaat. De scheiding bijvoorbeeld. Toen ik daarmee zat, kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd “ben je daar nou nog steeds niet overheen?”. Dus stopte ik het maar weg. Dit werkt natuurlijk niet. Ik krijg de onverwerkte scheiding van mijn ouders nu 10 keer zo hard op mijn dak.

Tel daar de nieuwe vriendin van mijn vader bij op. Die alles domineert wat hij doet, bepaalt alles. Ze gaan alleen nog naar haar vrienden, zijn bij haar thuis, gaan om met haar dochter. Ik kijk van de zijkant toe. Ik kan haar niet uitstaan, maar wil dat mijn vader gelukkig is. Ben blij voor hem, dat hij iemand heeft om leuke dingen mee te doen en niet alleen is.

Ik heb het gevoel dat er geen ruimte meer is in zijn leven voor mij. Nooit wordt er aan mij gevraagd hoe het met me gaat, wat ik ga doen dit weekend. Hij is alleen maar bezig met zijn vriendin, haar dochter, haar vrienden.

Als er een mijlpaal in mijn leven is, hoor ik niets, geen belletje, niet eens een appje. Mijn vader heeft sinds de scheiding niet een keer gevraagd wat ik ga doen met Kerst. Hij viert Kerst altijd bij zijn vriendin.

Als ik vraag of ik langs mag komen is hij met zijn vriendin. Met een beetje geluk zien we elkaar 1 keer in de 3 weken. Het echt confronterende moment voor mij was toen ik langsging en hij gewoon door ging werken. Ik zat op de bank een film te kijken terwijl hij zijn administratie zat te doen. Praatte niet met me, en ik zat alleen op de bank te denken “waar moet ik het in godsnaam over hebben?”

Ik heb gewoon geen idee wat ik met deze situatie aan moet. Ik kan met hem gaan praten, maar ik weet nu al dat hij zal zeggen dat ik me aanstel en dat het allemaal wel meevalt, dat ik niet zo dramatisch moet doen. Moet ik het dan maar laten gaan?

Dat kan en wil ik eigenlijk ook niet, want deze hele situatie heeft zo’n grote invloed op mijn leven, ik ben er zelfs voor naar een psycholoog gegaan. Ik stel altijd te hoge eisen aan mijzelf, kan nooit tevreden zijn en wil alles perfect doen. Hierdoor balanceerde ik op het randje van een burn-out, waar ik dus voor naar de psycholoog ging. Hier dus de openbaring gekregen dat dit de onderliggende oorzaak was. Ik weet gewoon echt niet wat ik verder met deze situatie aanmoet want hij maakt me verdrietig, moe …. Graag hoor ik jullie advies!

Vivalamor schreef: ↑

17-02-2018 12:12

Samen met je vader naar therapie? Aangeven wat dit allemaal met je doet. Het is lastig, zeker als hij geen prater is.

Ik zou wel beginnen met jezelf, want echt iemand veranderen is niet altijd mogelijk.

Mss is schematherapie wat voor jou, ik heb er zelf heel veel aan gehad. Ik heb ook soortgelijke ervaring met mijn ouders. Ik heb wel ingezien dat ik mezelf kan veranderen en patronen kan doorbreken.

Daar heb ik ook over nagedacht, maar ik denk eigenlijk dat hij daar niet op zit te wachten ... Is misschien stom om dit al van tevoren aan te nemen als ik hem geen kans geef om me te verbazen, maar ik ken hem al zo lang ... Ook vind ik dit een soort... eng? Durf ik het een soort niet ... Bang voor hoe het zal verlopen.

Klopt, ik ben nu ook bezig met therapie om het een plekje te geven. Ik ga eens kijken naar schematherapie, dankjewel!

MissMaran schreef: ↑

17-02-2018 12:32

lijkt er op alsof hij alleen met je om kon gaan toen je klein was en dat je nu als volwassene verder van hem afstaat.
Je kunt hem niet veranderen, hij klinkt wel geestelijk onvolwassen dat ie zo bot naar je is, ik denk dat ie sowieso weinig van gevoelens snapt.

Jij moet ermee om leren gaan, ik denk dat als hij zo weinig zelfinzicht heeft dat je ook weinig bereikt met een persoonlijk gesprek dus ik zou het een plek leren geven evt. Met behulp van een psycholoog.

En heel trots op jezelf zijn, je hebt zo veel bereikt, leer zelf heel trots te zijn en geef dat weer door later aan je eigen kinderen ondanks dat jij het nooit van hem gekregen hebt.

Nou daar sla je de spijker op zijn kop. Hij snapt ook weinig van gevoelens, en ergens kan ik hem dat ook niet kwalijk nemen want hij heeft een hele moeilijke jeugd gehad (weet ik via mijn moeder). Zijn eigen ouders hebben hem nog nooit aangeraakt. En af en toe komt er dan een sprankje emotie of gevoel los, bijvoorbeeld een kerstkaart met een gevoelige tekst erop, of spontaan een knuffel. Dus ik weet wel dat het voor hem ook niet makkelijk is en dat hij het niet expres doet, maar voor mij is het natuurlijk ook moeilijk.

Ik ben nu inderdaad bezig met therapie om het voor mijzelf een plekje te geven.

Super lief! Dankjewel. Ik moet ook trotser op mijzelf durven zijn. En als ik later ooit kinderen krijg, zal ik zorgen dat ik ze bij elke poep of scheet laat weten hoe trots ik op ze ben, want dit wil ik echt niet voor mijn toekomstige kinderen!

Toverspiegel schreef: ↑

17-02-2018 12:54

Mogelijk kun je bij hem niet echt terecht over wat zijn houding voor invloed heeft op jouw leven.

Maar je kunt op zn minst wel aangeven wat je een fijne omgang in het 'nu' zou vinden. Dus hem vertellen dat hij jou het gevoel geeft dat er geen plek is in zijn leven voor jou, en dat je het leuk zou vinden als jullie elkaar vaker zouden zien/spreken. Dat het daarbij helpt als hij daar zelf ook initiatief in neemt.

Dat moet ik ook gaan doen inderdaad ... Ik ben nu bezig met therapie om iets te doen aan de enorme watervallen die al beginnen als het gesprek maar richting gevoelens gaat en dan moet ik de voor mij grote stap zetten om het ook duidelijk te maken aan mijn vader ... Vind dat toch wel heel lastig, wil hem een soort niet lastig vallen in zijn nieuwe leven/geluk? En heb ergens ook sterk het gevoel dat ik vind dat het ook vanaf zijn kant moet komen, maar als ik die gedachte vast blijf houden vrees ik dat er nooit wat verandert...

Lotus90 schreef: ↑

17-02-2018 13:03

Probeer het los te laten en de situatie met je vader te accepteren zoals het is. Ik denk namelijk niet dat je vader gaat veranderen. Therapie met je ouder(s) samen kan soms helpen. Maar naar aanleiding van je OP denk ik niet dat je vader iets met jouw emoties / kant van het verhaal kan.

Ik heb de ‘band’ die ik graag had gewild met allebei mijn ouders compleet losgelaten. Al jaren geleden. Het is namelijk totaal niet realistisch. Ze staan totaal los van mij. Vroeger -als kind en als tiener- deed dat mij veel verdriet en stelde het gebrek aan een warme band en de kille houding van mijn ouders me keer op keer teleur. Tot ik rond mijn 18de/19de bedacht dat het me teveel energie kostte. Verspilde energie. Zij gaan nooit veranderen en zouden mijn verdriet nooit wegnemen, alleen maar erger maken. Vanaf toen had ik 0 verwachtingen meer van hen.

Er is ook veel teveel gebeurd. Ik wíl niet eens meer, heb ze al heel lang niet meer nodig. Want dat is het: als kind heb je je ouders (en hun liefde, zorg en goedkeuring) heel hard nodig, wat ze je ook aandoen. Je bent afhankelijk. Sinds ik niet meer afhankelijk (emotioneel en op praktisch gebied) en gewoon helemaal los ben van mijn ouders, ervaar ik zoveel opluchting en vrijheid.

In mijn vaders geval pak ik het zo aan: ik bezoek hem wanneer hij daarom vraagt en ik ga gewoon weer weg -benoem op een rustige, vriendelijke manier waarom- als het voor mij niet prettig verloopt. Volgende keer beter. Dit heeft heel goed geholpen: het is bijna altijd gezellig als ik bij hem op bezoek ben. Gemiddeld 1x per week, soms wat minder vaak.

Mijn moeder zie ik een paar keer per jaar, buiten de deur (zeker niet bij mij thuis!) of bij familie. Ik behandel haar zo vriendelijk mogelijk, maar ik behou een zakelijke afstand en bewaak mijn grenzen. Anders zuigt ze mijn energie op. Mijn vader is daar ook een ster in.

Ik onderhoud het contact meer omwille van mijn ouders dan mijzelf, de behoefte is bij mij eigenlijk maar matig. Maar omdat zij mij op de wereld hebben gezet en hebben opgevoed -en ik niet hard genoeg ben- doe ik toch mijn best. Als ik zelf kinderen krijg, hou ik waarschijnlijk evenveel en in mijn vaders geval wat meer afstand. Ik wil namelijk absoluut niet dat mijn ouders een rol gaan spelen in de opvoeding.

Ik denk ook niet dat het door therapie zal veranderen ... Misschien tijdelijk maar je kan iemand inderdaad niet veranderen. Het is ook zeker waar dat ik een bepaald ideaal beeld voor me heb hoe ik de band met mijn vader graag zou zien. Het doet me ook eigenlijk alleen maar pijn om hieraan vast te houden, omdat ik toch weet dat het nooit zo zal worden.

Het kost mij inderdaad ook heel veel energie. Ik vind het heel knap hoe jij erin staat, en ik wou dat ik het kon. Ik denk alleen dat ik nog niet in die fase zit dat ik het kan accepteren of iets... Begrijp je? Ik houd toch nog ergens hoop dat het zal veranderen, dat ik weer een groot deel van mijn vaders leven zal zijn, maar ergens weet ik ook wel dat dit hem niet wordt. Niet op de manier waarop ik het graag zou willen tenminste... Maar ook heb ik inderdaad met vlagen, na weer een rotsituatie, al wel iets van "het hoeft niet eens meer van mij, niet op deze manier". En ik denk dat ik gewoon een soort rouw moet doormaken om te accepteren dat het niet zo zal gaan. Moeilijk hoor!

Foodb schreef: ↑

17-02-2018 13:28

Het is niet fijn dat je vastloopt op de muur rondom gevoelens in contact met je vader. Dat lijkt me heel duidelijk


Maar je bent volwassen, hebt een leuk eigen leven lijkt het, de relatie met je vader bepaalt niet alles. Dat de scheiding erin heeft gehakt bij jou en dat je het niet goed kunt vinden met zijn nieuwe vriendin is vervelend, maar als volwassene hoef je er toch ook niet zoveel mee? Stel je je niet teveel op als dat kind wat je ooit was en is daarom de aandacht van je vader nu nog steeds zo belangrijk?

Ik ben inderdaad volwassen en heb leuk eigen leven. Waarom ik me hier zoveel van aantrek... Ik denk nu deels omdat ik bezig ben met therapie en ik er toch meer bij stil sta nu. Ik denk er meer over na.

Ik denk ook dat ik het lastig vind om te accepteren dat ik niet meer mijn vaders kleine meisje ben. Dat ik nu inzie dat ook mijn vader niet perfect is, en ook een mens met mankementjes en dingen waar hij minder goed in is. En ik het lastig vind dat hij wel dingen onderneemt met zijn vriendin en haar dochter maar niet met mij. Redelijk kinderlijk inderdaad, maar ik vind dat moeilijk om te zien en best lastig om mee om te gaan.

Vivalamor schreef: ↑

17-02-2018 13:16

Het is ook lastig en ik denk gezien je uitleg dat je vader wrs ook niet openstaat voor therapie.

Probeer het een plek te geven, hoe moeilijk ook. Je zal hem niet kunnen veranderen, je kan wel jouw manier van omgaan en deze situatie anders te bekijken veranderen.

Ik wens je heel veel succes, het is zeker niet makkelijk. Je bent niet de enige hier in

Ik ga mijn best doen... bedankt voor je advies en je lieve woorden!!

Lotus90 schreef: ↑

17-02-2018 13:40

Ik begrijp je helemaal.

Mijn jongere zusje -we hebben dezelfde moeder- is ook nog niet in die fase. Ze heeft het nog niet geaccepteerd en kan het dus ook nog niet loslaten. Het is ook ontzettend moeilijk! Mijn zusje heeft met een psycholoog gepraat en is behandeld voor PTSS (ze heeft dit opgelopen door ons gezamenlijke verleden).

Je mag dit op je eigen tempo, stap voor stap en op je eigen manier verwerken. Er is geen goed of fout. Het heeft gewoon veel tijd en energie nodig. Gelukkig heb je hulp gezocht, dat vind ik knap van je.

Het is goed om inzicht te hebben in de relatie die je met je vader hebt en in (het effect op) jezelf. Dit inzicht heb ik opgedaan door mijn studie. Inzicht geef je handvatten om het later met je eigen kinderen totaal anders aan te pakken.

Jij verdient in ieder geval alle liefde, waardering, erkenning, goedkeuring en trots van de wereld: geef het vooral aan jezelf. Bewust iedere dag bij al het positieve (je krachten, kansen en successen) van jezelf stil staan. Leren van je fouten en niet te streng voor jezelf zijn. Je bent het waard!

Wat heftig voor je zusje. Ik hoop dat zij ook snel rust kan vinden! Bedankt voor je lieve woorden!! Betekend heel veel voor me. Ik hoop dat de therapie me kan helpen het een plekje te geven. Ben ook blij dat ik hulp heb gezocht.

Je laatste alinea bedankt!! Ik ga er hard aan werken!!

Foodb schreef: ↑

17-02-2018 13:42

Er is niets mee om dat zo als kind te voelen, maar daarom is therapie juist heel goed om dat gevoel van papas kleine meisje te zijn waar hij trots op is te onderzoeken. Vaak geeft dat je meer zicht op oude situaties en verandert het hoe je er naar gaat kijken.

Ik ben er net mee begonnen dus ben benieuwd waar het me brengt. Bedankt voor je reacties!