Relaties
alle pijlers
Vriendje toont geen affectie
woensdag 21 februari 2018 20:29
Hoi allemaal!
Misschien een heel veel voorkomend probleem en misschien stel ik me hardstikke aan, maar ik vind het toch fijn om eens andere meningen te horen.
Ik heb nu sinds 1,5 jaar een vriend. Hij is zelf 27, ik ben 22, en het is voor ons allebei de eerste échte relatie. Ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld bij iemand, hij is ongelooflijk betrouwbaar, grappig en ik ben ontzettend verliefd op hem. Er is alleen één probleem. Hij is niet echt, ehm, 'affectionate'.
Ik vind het zelf heerlijk om met hem te knuffelen, hem zachtjes aan te raken als ik langs hem loop, hem complimentjes te geven en spontane lieve dingen te doen, en ik verwacht dat heus niet allemaal terug, maar hij heeft in het anderhalve jaar dat we nu samen zijn nog nooit uit zichzelf gezegd dat hij me leuk vindt, nog nooit zelf een knuffel geïnitieerd, ... Als ik hem knuffel knuffelt hij op zich wel terug, en als ik zijn hand vastpak is het ook niet dat hij hem afschudt, maar ik heb het gevoel dat al het initiatief vanuit mij komt. Ook als we samen in bed liggen; ik moet echt bovenop hem klimmen om iets te laten gebeuren, terwijl het (waarschijnlijk toch foutieve) beeld dat ik in mijn hoofd heb van het begin van een relatie juist is dat je niet van elkaar af kan blijven.
Hij uit zijn liefde meer in wat pragmatische dingen. Als ik ooit ergens midden in de nacht zou stranden weet ik zeker dat hij me zo ophaalt, als mijn fiets kapot is komt hij hem maken, een beetje dat soort dingen.
Als we samen zijn toont hij vaak ook voor mijn gevoel vrij weinig interesse; dan heb ik hem al een tijd niet meer gezien, zien we elkaar eindelijk weer, zit hij alleen maar een beetje op zijn laptop dingen te doen terwijl ik naast hem zit (veel meer dan een 'hoi' komt er niet echt uit). Ook als ik iets liefs zeg ketst hij het altijd af, vormt hij het om naar iets stoms of doet hij net alsof hij het niet gehoord heeft. Zeggen dat hij me (ook) heel leuk vindt is gewoon niets voor hem. Ik word er inmiddels ontzettend onzeker van, ik heb het gevoel dat ik steeds in de kleinste dingen moet blijven zoeken dat hij nog van me houdt... Het lijkt alsof we gewoon random vrienden zijn, maar dan die heel toevallig eens een keer (we hebben nu 1,5 jaar een relatie en het aantal keer is nog op 2 handen te tellen) seks hebben met elkaar.
Ik heb het inmiddels 2x (huilend) bij hem aangekaart omdat ik er gewoon echt geen raad mee wist; aan de ene kant wil ik hem niet kwijt, maar aan de andere kant maakt hij me zo ook niet echt gelukkig. Beide keren schrok hij er zelf heel erg van. Hij had het niet door, zei dat ik beter verdiende dan zo een sociaal incapabel persoon en dat hij er echt aan ging werken, maar beide keren was het na een week gewoon weer zoals het was. Hij gaf toen ook al wel aan zelf gewoon niet echt blij te worden van knuffelen, handje vasthouden of dat soort dingen; hij laat het in onze relatie toe omdat hij weet dat het voor mij belangrijk is, maar het zal dus nooit echt uit hem komen.
Bij hem thuis hebben ze ook nooit veel affectie voor elkaar getoond; iedereen leeft meer langs elkaar heen. Allebei zijn broers hebben ook een relatie die beide ook heel afstandelijk aanvoelen. Hij is het denk ik dus nooit echt gewend om liefde te tonen. Ik snap het dus echt wel, maar ik heb gewoon iemand nodig die het wel doet...
Dus, sorry voor het lange verhaal, maar wat vinden jullie? Stel ik me aan omdat hij verder wel ontzettend lief, betrouwbaar, intelligent, grappig en behulpzaam is en moet ik er gewoon mee leren leven? Of zou ik het nóg een keer bij hem aan moeten kaarten? Ik wil ook weer niet de zeurvriendin zijn die elke 2 weken moet vragen om meer affectie...
Alvast heel erg bedankt
Liefs
Misschien een heel veel voorkomend probleem en misschien stel ik me hardstikke aan, maar ik vind het toch fijn om eens andere meningen te horen.
Ik heb nu sinds 1,5 jaar een vriend. Hij is zelf 27, ik ben 22, en het is voor ons allebei de eerste échte relatie. Ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld bij iemand, hij is ongelooflijk betrouwbaar, grappig en ik ben ontzettend verliefd op hem. Er is alleen één probleem. Hij is niet echt, ehm, 'affectionate'.
Ik vind het zelf heerlijk om met hem te knuffelen, hem zachtjes aan te raken als ik langs hem loop, hem complimentjes te geven en spontane lieve dingen te doen, en ik verwacht dat heus niet allemaal terug, maar hij heeft in het anderhalve jaar dat we nu samen zijn nog nooit uit zichzelf gezegd dat hij me leuk vindt, nog nooit zelf een knuffel geïnitieerd, ... Als ik hem knuffel knuffelt hij op zich wel terug, en als ik zijn hand vastpak is het ook niet dat hij hem afschudt, maar ik heb het gevoel dat al het initiatief vanuit mij komt. Ook als we samen in bed liggen; ik moet echt bovenop hem klimmen om iets te laten gebeuren, terwijl het (waarschijnlijk toch foutieve) beeld dat ik in mijn hoofd heb van het begin van een relatie juist is dat je niet van elkaar af kan blijven.
Hij uit zijn liefde meer in wat pragmatische dingen. Als ik ooit ergens midden in de nacht zou stranden weet ik zeker dat hij me zo ophaalt, als mijn fiets kapot is komt hij hem maken, een beetje dat soort dingen.
Als we samen zijn toont hij vaak ook voor mijn gevoel vrij weinig interesse; dan heb ik hem al een tijd niet meer gezien, zien we elkaar eindelijk weer, zit hij alleen maar een beetje op zijn laptop dingen te doen terwijl ik naast hem zit (veel meer dan een 'hoi' komt er niet echt uit). Ook als ik iets liefs zeg ketst hij het altijd af, vormt hij het om naar iets stoms of doet hij net alsof hij het niet gehoord heeft. Zeggen dat hij me (ook) heel leuk vindt is gewoon niets voor hem. Ik word er inmiddels ontzettend onzeker van, ik heb het gevoel dat ik steeds in de kleinste dingen moet blijven zoeken dat hij nog van me houdt... Het lijkt alsof we gewoon random vrienden zijn, maar dan die heel toevallig eens een keer (we hebben nu 1,5 jaar een relatie en het aantal keer is nog op 2 handen te tellen) seks hebben met elkaar.
Ik heb het inmiddels 2x (huilend) bij hem aangekaart omdat ik er gewoon echt geen raad mee wist; aan de ene kant wil ik hem niet kwijt, maar aan de andere kant maakt hij me zo ook niet echt gelukkig. Beide keren schrok hij er zelf heel erg van. Hij had het niet door, zei dat ik beter verdiende dan zo een sociaal incapabel persoon en dat hij er echt aan ging werken, maar beide keren was het na een week gewoon weer zoals het was. Hij gaf toen ook al wel aan zelf gewoon niet echt blij te worden van knuffelen, handje vasthouden of dat soort dingen; hij laat het in onze relatie toe omdat hij weet dat het voor mij belangrijk is, maar het zal dus nooit echt uit hem komen.
Bij hem thuis hebben ze ook nooit veel affectie voor elkaar getoond; iedereen leeft meer langs elkaar heen. Allebei zijn broers hebben ook een relatie die beide ook heel afstandelijk aanvoelen. Hij is het denk ik dus nooit echt gewend om liefde te tonen. Ik snap het dus echt wel, maar ik heb gewoon iemand nodig die het wel doet...
Dus, sorry voor het lange verhaal, maar wat vinden jullie? Stel ik me aan omdat hij verder wel ontzettend lief, betrouwbaar, intelligent, grappig en behulpzaam is en moet ik er gewoon mee leren leven? Of zou ik het nóg een keer bij hem aan moeten kaarten? Ik wil ook weer niet de zeurvriendin zijn die elke 2 weken moet vragen om meer affectie...
Alvast heel erg bedankt
Liefs
anoniem_364997 wijzigde dit bericht op 26-02-2018 22:12
0.03% gewijzigd
woensdag 21 februari 2018 20:33
woensdag 21 februari 2018 20:36
woensdag 21 februari 2018 20:39
Jij bent verliefd op hem, maar is hij wel verliefd op jou?
Je bent zijn eerste vriendin. Dat verbaast me niets. Dat heeft wellicht een reden.
De ene man is aanhankelijker dan de ander, maar jouw vriend is niets. Die toont helemaal geen affectie.
Ik vraag mij af wat er dan zo fijn is dat je met hem een relatie wilt?
Je bent zijn eerste vriendin. Dat verbaast me niets. Dat heeft wellicht een reden.
De ene man is aanhankelijker dan de ander, maar jouw vriend is niets. Die toont helemaal geen affectie.
Ik vraag mij af wat er dan zo fijn is dat je met hem een relatie wilt?
woensdag 21 februari 2018 20:44
Nou nou nou, de jongen hoeft niet meteen autisme te hebben Het kan ook zijn dat hij niet verliefd is.
Hij is nu met TO, maar wellicht vindt hij het idee leuker dan de uitvoering.
Hij voelt zich in iedergeval niet aangetrokken tot TO. Ik zou daar mijn tijd niet meer aan verdoen TO. Er zijn echt fijnere exemplaren die jou wel waarderen!
Het kan ook zijn dat hij niet verliefd is. Hij is nu met TO, maar wellicht vindt hij het idee leuker dan de uitvoering.
Hij voelt zich in iedergeval niet aangetrokken tot TO. Ik zou daar mijn tijd niet meer aan verdoen TO. Er zijn echt fijnere exemplaren die jou wel waarderen!
woensdag 21 februari 2018 20:49
Google eens op 'Vijf talen van de liefde'. Niet iedereen toont zijn/haar liefde op dezelfde manier. Jouw taal van de liefde is lichamelijk. Zijn taal van de liefde is misschien wel hulpvaardigheid of met cadeautjes.
Raar dat hij direct een autistisch stempeltje krijgt van iemand hier, ik zou dat maar negeren.
Raar dat hij direct een autistisch stempeltje krijgt van iemand hier, ik zou dat maar negeren.
woensdag 21 februari 2018 20:53
Wauw, ontzettend bedankt voor alle reacties!
Ik was er inderdaad ook al bang voor dat de kans dat hij dit kan veranderen vrij klein is... En ik wil ook helemaal niet van hem moeten eisen dat hij niet zichzelf kan zijn als hij bij mij is...
De reden dat ik hem niet kwijt wil en zo verliefd op hem ben is denk ik omdat ik me zo thuis voel bij hem. Ik ben nooit echt een relatiemens geweest, klapte altijd dicht als jongens me leuk vonden, maar bij hem kan ik super belachelijk doen en mezelf zijn, ronddansen, met de muziek meeblehren en ga zo maar door. En hij kan me heel erg laten lachen. Maar ik heb ook wel het gevoel dat er meer jongens moeten bestaan waarbij dat allemaal ook zo is, maar die wel liefde een beetje terug kunnen koppelen... Maar toch ben ik op de een of andere manier bang dat ik hem terug ga willen als ik het uitmaak
Ik was er inderdaad ook al bang voor dat de kans dat hij dit kan veranderen vrij klein is... En ik wil ook helemaal niet van hem moeten eisen dat hij niet zichzelf kan zijn als hij bij mij is...
De reden dat ik hem niet kwijt wil en zo verliefd op hem ben is denk ik omdat ik me zo thuis voel bij hem. Ik ben nooit echt een relatiemens geweest, klapte altijd dicht als jongens me leuk vonden, maar bij hem kan ik super belachelijk doen en mezelf zijn, ronddansen, met de muziek meeblehren en ga zo maar door. En hij kan me heel erg laten lachen. Maar ik heb ook wel het gevoel dat er meer jongens moeten bestaan waarbij dat allemaal ook zo is, maar die wel liefde een beetje terug kunnen koppelen... Maar toch ben ik op de een of andere manier bang dat ik hem terug ga willen als ik het uitmaak
woensdag 21 februari 2018 20:56
woensdag 21 februari 2018 21:05
Mijn vriend (zijn allebei al wat ouder dan to en vriend) is ook zo. In het begin werd ik hier ook erg onzeker van. Nu weet ik inmiddels dat hij gewoon zo is. Hij toont het op zijn eigen manier(neemt eens wat lekkers voor mij mee, zorgt dat ik niks te kort kom. )
En als we op de bank zitten pak ik zijn hand gewoon en sla deze om mij heen of leg hem waar ik hem hebben wil
Tussen de lakens overigens geen probleem. Maar een grote knuffelaar zal hij nooit worden.
Ik zeg het hem dan ook gewoon als ik een knuffel nodig heb, of knuffel hem, en zeg hem dat hij vooral mag participeren
En als we op de bank zitten pak ik zijn hand gewoon en sla deze om mij heen of leg hem waar ik hem hebben wil
Tussen de lakens overigens geen probleem. Maar een grote knuffelaar zal hij nooit worden.
Ik zeg het hem dan ook gewoon als ik een knuffel nodig heb, of knuffel hem, en zeg hem dat hij vooral mag participeren
woensdag 21 februari 2018 21:17
Dus het kan toch eventueel wel werken! Maar is het niet stiekem best lastig om te accepteren? Ik gebruik jouw techniek nu ook wel, ghehehe, maar ik ben ook altijd bang dat hij zich daar dan helemaal niet zo comfortabel bij voeltWaterverf schreef: ↑21-02-2018 21:05Mijn vriend (zijn allebei al wat ouder dan to en vriend) is ook zo. In het begin werd ik hier ook erg onzeker van. Nu weet ik inmiddels dat hij gewoon zo is. Hij toont het op zijn eigen manier(neemt eens wat lekkers voor mij mee, zorgt dat ik niks te kort kom. )
En als we op de bank zitten pak ik zijn hand gewoon en sla deze om mij heen of leg hem waar ik hem hebben wil
Tussen de lakens overigens geen probleem. Maar een grote knuffelaar zal hij nooit worden.
Ik zeg het hem dan ook gewoon als ik een knuffel nodig heb, of knuffel hem, en zeg hem dat hij vooral mag participeren
woensdag 21 februari 2018 21:30
Dat noem ik dan geen relatie, maar een fijne vriendschap. Dat wat jij noemt kan ik ook doen bij vrienden. Daar heb ik niet alleen mijn man voor nodig. Mijn man biedt toch echt veel meer dan wat jij noemt.Pizzaaddict95 schreef: ↑21-02-2018 20:53Wauw, ontzettend bedankt voor alle reacties!
Ik was er inderdaad ook al bang voor dat de kans dat hij dit kan veranderen vrij klein is... En ik wil ook helemaal niet van hem moeten eisen dat hij niet zichzelf kan zijn als hij bij mij is...
De reden dat ik hem niet kwijt wil en zo verliefd op hem ben is denk ik omdat ik me zo thuis voel bij hem. Ik ben nooit echt een relatiemens geweest, klapte altijd dicht als jongens me leuk vonden, maar bij hem kan ik super belachelijk doen en mezelf zijn, ronddansen, met de muziek meeblehren en ga zo maar door. En hij kan me heel erg laten lachen. Maar ik heb ook wel het gevoel dat er meer jongens moeten bestaan waarbij dat allemaal ook zo is, maar die wel liefde een beetje terug kunnen koppelen... Maar toch ben ik op de een of andere manier bang dat ik hem terug ga willen als ik het uitmaak
Ik denk dat je een hele fijne en goede vriendschap hebt, maar een liefdesrelatie? Nee, daar lijkt het niet op. Jij mist dat en hij is er niet toe in staat. Dan weet je toch eigenlijk al dat het geen toekomst heeft?
woensdag 21 februari 2018 21:45
Haha dit schoot ook gelijk door mijn hoofd.
Ik vind dit niet normaal. 10 keer seks in 1,5 jaar?? Op deze leeftijd?? Dan hoeft seks van hem dus niet. Knuffelen hoeft ook al niet van hem, en hij is weinig geïnteresseerd in jouw gevoelsleven.
Dit gaat verder dan puur “niet van huis uit gewend zijn”. Hij geeft namelijk ook geen libido. Zie jij jezelf oud worden met zo iemand? Kan je niet gewoon bevriend met hem blijven en een andere partner zoeken die jouw wel kan bieden wat je nodig hebt?
woensdag 21 februari 2018 21:50
Buiten weinig seks zou het verder mijn man kunnen zijn.
Hij is altijd zo geweest en ik heb nooit verwacht dat het zou veranderen.
Affectie kun je ook op andere manieren tonen hij is er bv wel altijd voor me .
Maar hij is absoluut geen autist hoor.
Heb zelf twee kinderen de ene is net als ik knuffelig en de ander exact zijn vader, niks mis mee .
Hij is altijd zo geweest en ik heb nooit verwacht dat het zou veranderen.
Affectie kun je ook op andere manieren tonen hij is er bv wel altijd voor me .
Maar hij is absoluut geen autist hoor.
Heb zelf twee kinderen de ene is net als ik knuffelig en de ander exact zijn vader, niks mis mee .
woensdag 21 februari 2018 21:54
Ik ookdiamantje123 schreef: ↑21-02-2018 21:15Dit wordt m niet hoor. Dit gaat je opbreken.. verbaast me dat je het überhaupt al zo lang volhoudt met hem. Jullie zit op een ander level op het gebied van affectie.
Ik zou het dus uitmaken.
