Eenzaam, geen vrienden, hele weekenden alleen

Op dit moment ben ik erg ongelukkig en kom ik er zelf moeizaam uit.

Mijn hele leven ben ik op mijzelf en vind ik het moeilijk om contacten te leggen en te onderhouden. Ik ben bang om op iemand af te stappen, heel erg onzeker over mijn lichaam (flink overgewicht), moeite om gesprek te starten + op gang te houden. Door die onzekerheid gaat het te vaak over mijzelf. Ik realiseer me dat ik hierdoor andere mensen afstoot. Omdat ik letterlijk geen vrienden heb kan ik claimend gedrag vertonen als ik dan wel met iemand in contact kom. Al een paar keer ben ik door dit gedrag afgewezen (hoewel dat nooit als argument gebruikt is) en is de drempel om contacten te vinden hoger en hoger geworden.

Ondanks dat ik geen vrienden heb ken ik wel heel veel mensen. Met name door vrijwiliggerswerk wat ik jaren heb gedaan. Sinds dit jaar niet meer en dat komt omdat ik geen zin heb om heel erg mijn best te moeten doen om aardig gevonden te worden/erbij te willen horen. Bij de groepen waar ik vrijwilligerswerk deed zal ik er nooit bij horen op de manier die ik het liefst zou willen.

Heel vaak heb ik gevraagd aan mensen die ik ken om uitjes te plannen. 9 van de 10 keer wordt ik afgewezen. Dat doet pijn. Tevens moet het contact ALTIJD vanuit mij komen. Er is geen sprake van gelijkwaardigheid. Ik heb altijd het idee dat mensen iets met mij willen doen omdat ze me zielig vinden.

Vorige week heb ik mijn facebook vrienden eens doorgenomen. Er stonden 477 mensen in mijn lijst en die heb ik teruggebracht naar 21. Daarbij zitten nog zeker 19 twijfelgevallen. Het liefst verwijder ik Facebook helemaal, maar ik volg nog wat groepen als inspiratie voor mijn werk. Ruim 400 mensen heb ik verwijderd. Waarom: ik wil niet geconfronteerd worden met perfecte leventjes, het zijn mensen die geen interesse in mij hebben (alleen maar omdat ze me zielig vinden) en ik hoef eigenlijk ook geen contact met hun. Liever echt contact dan nep. Hetzelfde geld voor mijn telefoonlijst. Er staan alleen nog collega's en familie in.

Relaties heb ik nog nooit gehad. Zelfs nog niet verliefd geweest. Ik voldoe niet aan het perfecte plaatje of mannen willen mij om verkeerde redenen. Dat doet heel veel pijn.

Het gevolg van dit alles is dat mijn weekenden bestaan uit uitslapen (dat is het enige fijne aan weekend) en verder achter de laptop hangen, soms wat sporten/wandelen en alle stress wegeten. Naarmate het weekend vordert word ik heel erg verdrietig. Ik probeer mezelf op te peppen, maar dat lukt maar zelden. Ook dit weekend is weer verschrikkelijk. Ik hou heel erg van sporten, maar door een blessure van inmiddels drie jaar kan ik dat maar minimaal doen. Afvallen lukt daarom moeizaam. Er zijn periodes dat het wel lukt en periodes van niet. Nu even een periode van niet. Ik ben 3 jaar geleden 45 kilo kwijtgeraakt.

Ik heb me inmiddels aangemeld bij NMLK en ik heb mijn 1e activiteit daar gehad. Een hele grote drempel was het om daar te komen, maar ik heb het gedaan. Dat smaakt naar meer, maar ook dat wil ik rustig opbouwen en tevens bang om dezelfde fouten te maken. Oproepjes hier op het forum heb ik ook wel eens gedaan, maar de drempel was steeds te groot.

Natuurlijk heb ik hier hulp voor gehad. Met mijn huisarts heb ik hier veel over gesproken en ik heb een aantal psychologen gezien, maar daar zijn we steeds tot de conclusie gekomen dat onder de mensen zijn het enige is wat voor mij helpt. Hoe meer ik 'oefen' met sociale contacten, hoe makkelijker het zal gaan. Gesprekken bij een psycholoog helpen daar niet bij. Mijn huisarts vind dat ik heel goed bezig ben en een goede kleine stap heb gezet.

Wie weet hoe ik mijn weekenden weer leuker kan maken? Een hobby heb ik niet echt..

P.S Sorry voor dit wazige verhaal. Ik hoop op wat begrip, zonder vooroordelen. Het kostte me veel moeite om dit berichtje te typen.

Het gaat goed! Deze dagen vind ik wel wat lastiger. Ik woon sinds december op mezelf in een hele fijne studio in Haarlem. Alleen geen tuin/balkon, dat mis ik nu wel!

Qua vrienden is het lijstje nog klein, maar het groeit wel. Mede dankzij het wandelen, wat in 2018 mijn eerste stap is geweest naar herstel.

Dank jullie wel! Zeker fijn dat het beter gaat, dit forum teruglezen helpt ook om te zien waar ik vandaag kom nu het iets lastiger gaat.

Dank jullie wel voor de lieve berichten! Ik denk zeker dat andere mensen wat aan dit topic kunnen hebben. En ik ben ook heel trots op mezelf al moet ik zeggen dat ik nu wel bang ben voor een terugval. Het wandelen heeft me zoveel gebracht. Nieuwe contacten en het lopen van de 4daagse. Nu die vierdaagse op de toch staat ben ik bang dat ik in een dip kom, omdat je nergens meer naar uit kan kijken.

Gelukkig kunnen we nog wel blijven wandelen, maar dat feestje, daar kijk ik zo naar uit!