Relaties
alle pijlers
Wie wil met me meedenken over relatie crisis?
donderdag 12 april 2018 19:29
Wie wil met me meedenken, feedback geven op mijn blinde vlek wijzen?
12 jaar getrouwd (kennen elkaar 18 jaar) en 2 kinderen van 11 en 8.
Paar jaar geleden kwamen de eerste strubbelingen in het huwelijk maar tot nu toe iedere keer uitgekomen. Met hard werken dat wel. Relatietherapie wilde mijn man nooit dus we hebben het zelf geprobeerd uit te dokteren. Dezelfde patronen keren nu wel terug.
Mijn man en ik zijn heel verschillende persoonlijkheden. In het begin zorgde dat uiteraard voor enorme aantrekkingskracht. Maar nu breekt het ons regelmatig op. Mijn man is heel duidelijk in wat hij wil, heel assertief. Ik ben zelf gevoelig, begrijpend en eerder volgend. In onze relatie en gezin hebben we (denk ik) hier wel een goede balans in gevonden. Het is niet zo dat hij de baas speelt en ik me laat domineren. Wel merk ik dat hij snel geirriteerd is als dingen niet lopen zoals hij wil en mij dan verwijten maakt. Ik reageer van nature met me verantwoordelijk en schuldig voelen. Hierin hebben we beiden heel veel kunnen groeien in onze relatie. Ik heb geleerd beter met kritiek om te gaan, voor mezelf op te komen en niet langer conflicten vermijden, hij is milder en geduldiger geworden. Het gaat vooral mis op het volgende vlak:
Hij vindt dat ik veel te veel tijd, energie etc besteed aan de buitenwereld. Dit kan bijvoorbeeld gaan om vriendinnen die ergens mee zitten. Hij neemt me dan kwalijk dat ik minder aandacht voor hem en kinderen heb. Ik ben het hier deels mee eens en probeer er ook aan te werken. Maar ik vind dat hij inmiddels alles uitlegt als een gevolg van mijn persoonlijkheid. (Waardoor ik dus ook het gevoel krijg op mijn persoonlijkheid aangevallen te worden). Hij zegt dat ik altijd met anderen bezig ben en niet met ons gezin. Dat ik daardoor altijd moe ben, te weinig aan zijn behoeften tegemoet kom (seks) kortom dat hij tekort komt. Dat hij zich bijv ook irriteert als ik niet makkelijk keuzes kan maken (omdat ik altijd alles van alle kanten bekijk).
Het is geescaleerd door een familieruzie doordat hij vindt dat een van mijn familieleden (met ernstige psychiatrische problemen) teveel beroep op mij doet. Dat neemt hij mij kwalijk (ik geef mijn grenzen niet aan, vindt hij) maar hij heeft ook flinke ruzie hierdoor met mijn familie gekregen. Dit doet mij heel veel pijn en dat weet hij. Hij is niet van plan om het bij te leggen. Als we hier ruzie over hebben, loopt het echt uit de hand omdat ik het niet kan verdragen hoe hij over mijn familie praat. Hij legt het uit als dat ik hen boven hem verkies...
Een paar dagen terug hebben we weer eens goed gepraat omdat ik voelde dat het niet lekker zat. Hij zegt op het moment niet gelukkig te zijn in ons huwelijk omdat ik teveel op anderen focus, slecht communiceer en hem in bed heel vaak afwijs. Ik wil hieraan werken maar wil ook mezelf blijven. Ik ben zo bang dat dit altijd tussen ons in zal blijven staan.
Ik vind op mijn beurt dat hij dingen snel interpreteert in termen van problemen. Ik kan ook wel eens down zijn zonder dat er iets met familie is. En dat er gewerkt moet worden aan communicatie en intimiteit is in mijn beleving in een lange relatie eerder regel dan uitzondering. Maar voor hem is het een teken dat we misschien toch niet bij elkaar passen en hij zegt dat zijn liefde voor mij daardoor langzaam aan verdwijnt.
Hij heeft nu wel ingestemd met relatietherapie. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet wil scheiden en het feit dat hij dat als een optie benoemt, breekt mijn hart al. Ik heb het gevoel dat hij zich langzaam aan van mij verwijdert al langere tijd. Hij zegt trouwens dat er geen ander is. Maar als hij zo ongelukkig is met mij, zou dat natuurlijk zomaar kunnen gebeuren denk ik.
Wat denken jullie? Ben ik degene die het meeste aan zichzelf moet werken? Moet ik meer van hem eisen? Of hoop vestigen op relatietherapie?
12 jaar getrouwd (kennen elkaar 18 jaar) en 2 kinderen van 11 en 8.
Paar jaar geleden kwamen de eerste strubbelingen in het huwelijk maar tot nu toe iedere keer uitgekomen. Met hard werken dat wel. Relatietherapie wilde mijn man nooit dus we hebben het zelf geprobeerd uit te dokteren. Dezelfde patronen keren nu wel terug.
Mijn man en ik zijn heel verschillende persoonlijkheden. In het begin zorgde dat uiteraard voor enorme aantrekkingskracht. Maar nu breekt het ons regelmatig op. Mijn man is heel duidelijk in wat hij wil, heel assertief. Ik ben zelf gevoelig, begrijpend en eerder volgend. In onze relatie en gezin hebben we (denk ik) hier wel een goede balans in gevonden. Het is niet zo dat hij de baas speelt en ik me laat domineren. Wel merk ik dat hij snel geirriteerd is als dingen niet lopen zoals hij wil en mij dan verwijten maakt. Ik reageer van nature met me verantwoordelijk en schuldig voelen. Hierin hebben we beiden heel veel kunnen groeien in onze relatie. Ik heb geleerd beter met kritiek om te gaan, voor mezelf op te komen en niet langer conflicten vermijden, hij is milder en geduldiger geworden. Het gaat vooral mis op het volgende vlak:
Hij vindt dat ik veel te veel tijd, energie etc besteed aan de buitenwereld. Dit kan bijvoorbeeld gaan om vriendinnen die ergens mee zitten. Hij neemt me dan kwalijk dat ik minder aandacht voor hem en kinderen heb. Ik ben het hier deels mee eens en probeer er ook aan te werken. Maar ik vind dat hij inmiddels alles uitlegt als een gevolg van mijn persoonlijkheid. (Waardoor ik dus ook het gevoel krijg op mijn persoonlijkheid aangevallen te worden). Hij zegt dat ik altijd met anderen bezig ben en niet met ons gezin. Dat ik daardoor altijd moe ben, te weinig aan zijn behoeften tegemoet kom (seks) kortom dat hij tekort komt. Dat hij zich bijv ook irriteert als ik niet makkelijk keuzes kan maken (omdat ik altijd alles van alle kanten bekijk).
Het is geescaleerd door een familieruzie doordat hij vindt dat een van mijn familieleden (met ernstige psychiatrische problemen) teveel beroep op mij doet. Dat neemt hij mij kwalijk (ik geef mijn grenzen niet aan, vindt hij) maar hij heeft ook flinke ruzie hierdoor met mijn familie gekregen. Dit doet mij heel veel pijn en dat weet hij. Hij is niet van plan om het bij te leggen. Als we hier ruzie over hebben, loopt het echt uit de hand omdat ik het niet kan verdragen hoe hij over mijn familie praat. Hij legt het uit als dat ik hen boven hem verkies...
Een paar dagen terug hebben we weer eens goed gepraat omdat ik voelde dat het niet lekker zat. Hij zegt op het moment niet gelukkig te zijn in ons huwelijk omdat ik teveel op anderen focus, slecht communiceer en hem in bed heel vaak afwijs. Ik wil hieraan werken maar wil ook mezelf blijven. Ik ben zo bang dat dit altijd tussen ons in zal blijven staan.
Ik vind op mijn beurt dat hij dingen snel interpreteert in termen van problemen. Ik kan ook wel eens down zijn zonder dat er iets met familie is. En dat er gewerkt moet worden aan communicatie en intimiteit is in mijn beleving in een lange relatie eerder regel dan uitzondering. Maar voor hem is het een teken dat we misschien toch niet bij elkaar passen en hij zegt dat zijn liefde voor mij daardoor langzaam aan verdwijnt.
Hij heeft nu wel ingestemd met relatietherapie. Ik weet in ieder geval zeker dat ik niet wil scheiden en het feit dat hij dat als een optie benoemt, breekt mijn hart al. Ik heb het gevoel dat hij zich langzaam aan van mij verwijdert al langere tijd. Hij zegt trouwens dat er geen ander is. Maar als hij zo ongelukkig is met mij, zou dat natuurlijk zomaar kunnen gebeuren denk ik.
Wat denken jullie? Ben ik degene die het meeste aan zichzelf moet werken? Moet ik meer van hem eisen? Of hoop vestigen op relatietherapie?
donderdag 12 april 2018 19:37
Zoals ik het lees heb jij buiten je gezin ook een eigen leven. En daar is niets mis mee.
In hoeverre heeft hij een leven buiten jullie gezin? Doet hij dingen voor zichzelf?
Klinkt alsof hij jaloers is op je leven en hij dit ook zou willen. Dat hij op jou leunt voor een leuk en gezellig leven. En daar zou ik wel voor passen. Hij zal zelf zijn leven buiten werk en gezin moeten inplannen.
In hoeverre heeft hij een leven buiten jullie gezin? Doet hij dingen voor zichzelf?
Klinkt alsof hij jaloers is op je leven en hij dit ook zou willen. Dat hij op jou leunt voor een leuk en gezellig leven. En daar zou ik wel voor passen. Hij zal zelf zijn leven buiten werk en gezin moeten inplannen.
donderdag 12 april 2018 19:40
Maak een afspraak voor relatietherapie.
Hebben jullie een werkster? Het kan enorm schelen als je huis aan kant is en je daarover geen zorgen hebt in het weekend.
Jij ziet zijn woorden als een verwijt naar jou toe.
Alsof hij op de laatste plaats komt nadat alle zielige vrienden en familieleden zijn geholpen.
Je kan het ook zien als een uitdrukking van zijn wens:
namelijk om tijd met hem en de kinderen door te brengen.
Dat kan toch heel simpel zijn?
Een avondje uit eten met zijn tweeën.
Of een weekend weg, terwijl de kinderen bij je zus logeren.
Of op zondag gaan wandelen met z'n vieren.
P.S. Ik kan niet oordelen of jouw zorg voor anderen buiten proporties is.
Als ik je van nabij zou kennen, dan zei ik wellicht dat je man een zeurpiet is.
Hebben jullie een werkster? Het kan enorm schelen als je huis aan kant is en je daarover geen zorgen hebt in het weekend.
Jij ziet zijn woorden als een verwijt naar jou toe.
Alsof hij op de laatste plaats komt nadat alle zielige vrienden en familieleden zijn geholpen.
Je kan het ook zien als een uitdrukking van zijn wens:
namelijk om tijd met hem en de kinderen door te brengen.
Dat kan toch heel simpel zijn?
Een avondje uit eten met zijn tweeën.
Of een weekend weg, terwijl de kinderen bij je zus logeren.
Of op zondag gaan wandelen met z'n vieren.
P.S. Ik kan niet oordelen of jouw zorg voor anderen buiten proporties is.
Als ik je van nabij zou kennen, dan zei ik wellicht dat je man een zeurpiet is.
donderdag 12 april 2018 19:43
Er zijn perioden geweest dat ik veel met anderen bezig was maar heb daar (voor mijn gevoel) al veel in veranderd. Ik heb het iig nooit ten koste laten gaan van onze kinderen maar waarschijnlijk wel in onze relatie. Dus ik begrijp zijn gevoel ook wel dat hij dan op de laatste plaats komt. Het gaat hem nu vooral om de familie issues en ook daarin kan ik veel beter begrenzen dan voorheen maar ik weet dat daar veel van mijn energie naartoe zal blijven gaan. Ik vind het moeilijk dat hij dat niet begrijpt
donderdag 12 april 2018 19:45
Doreia schreef: ↑12-04-2018 19:37Zoals ik het lees heb jij buiten je gezin ook een eigen leven. En daar is niets mis mee.
In hoeverre heeft hij een leven buiten jullie gezin? Doet hij dingen voor zichzelf?
Klinkt alsof hij jaloers is op je leven en hij dit ook zou willen. Dat hij op jou leunt voor een leuk en gezellig leven. En daar zou ik wel voor passen. Hij zal zelf zijn leven buiten werk en gezin moeten inplannen.
Wel, want haar niet nee kunnen zeggen tegen anderen gaat ten koste van haar huwelijk.
donderdag 12 april 2018 19:47
In mijn familie zijn verschillende culturen, "migratieachtergrond",
en ik heb gemerkt dat het dan veel vanzelfsprekender is
dat familieleden zich inzetten bij issues.
Maatschappelijk werkers, jeugdzorg, veilig thuis, psychologen,
moeten per se buiten de deur gehouden worden.
Want familieleden moeten voor elkaar klaar staan.
Het is niet eens een verwachting, het is een 'must'.
Komt dit je bekend voor?
en ik heb gemerkt dat het dan veel vanzelfsprekender is
dat familieleden zich inzetten bij issues.
Maatschappelijk werkers, jeugdzorg, veilig thuis, psychologen,
moeten per se buiten de deur gehouden worden.
Want familieleden moeten voor elkaar klaar staan.
Het is niet eens een verwachting, het is een 'must'.
Komt dit je bekend voor?
donderdag 12 april 2018 19:48
Maak het dan concreet. Hoeveel avonden hebben jullie elk apart, hoeveel gaan jullie samen iets doen, hoe plannen jullie de weekenden samen in. In plaats van verwijten, samen tot een oplossing komen.
donderdag 12 april 2018 19:53
Dit komt me bekend voor maar dan vanuit mijzelf dat het voelt als 'must' (niet vanuit cultuur). Hulporganisaties zijn zeker niet buiten de deur gehouden maar is helaas niet genoeg gebleken*Abigail schreef: ↑12-04-2018 19:47In mijn familie zijn verschillende culturen, "migratieachtergrond",
en ik heb gemerkt dat het dan veel vanzelfsprekender is
dat familieleden zich inzetten bij issues.
Maatschappelijk werkers, jeugdzorg, veilig thuis, psychologen,
moeten per se buiten de deur gehouden worden.
Want familieleden moeten voor elkaar klaar staan.
Het is niet eens een verwachting, het is een 'must'.
Komt dit je bekend voor?
donderdag 12 april 2018 20:02
Wat bij ons helpt, is juist veel seks. Knapt mijn mans humeur van op, en hebben we het overdag leuker.
Hij vindt mij dan aardiger en vindt alles wat ik doe prima.
Daarbij maak je 'knuffelhormonen' aan, die ook overdag doorwerken.
En eigenlijk (niet verder vertellen) is het een hele laagdrempelige, simpele manier om aan je relatie te werken, een avond praten kost veel meer tijd en energie.
Probeer het eens een tijdje.
Vriendinnen die het ook zo doen, vinden het ook de eenvoudigste oplossing.
Hij vindt mij dan aardiger en vindt alles wat ik doe prima.
Daarbij maak je 'knuffelhormonen' aan, die ook overdag doorwerken.
En eigenlijk (niet verder vertellen) is het een hele laagdrempelige, simpele manier om aan je relatie te werken, een avond praten kost veel meer tijd en energie.
Probeer het eens een tijdje.
Vriendinnen die het ook zo doen, vinden het ook de eenvoudigste oplossing.
donderdag 12 april 2018 20:08
Je wil niet scheiden zeg je.
Besef je dat je weinig keus hebt als hij dat wel wil. Hij heeft jouw instemming daar niet voor nodig.
Hij geeft zeer duidelijk aan dat zijn grens bereikt is.
Dat hij nooit open stond voor relatie therapie en nu wel zegt genoeg. Hij wil nog 1 laatste poging doen om te zorgen dat je meer tijd met hem en minder met je familie doorbrengt. Of dat nu redelijk is of niet dit is wel zijn grens.
Besef je dat je weinig keus hebt als hij dat wel wil. Hij heeft jouw instemming daar niet voor nodig.
Hij geeft zeer duidelijk aan dat zijn grens bereikt is.
Dat hij nooit open stond voor relatie therapie en nu wel zegt genoeg. Hij wil nog 1 laatste poging doen om te zorgen dat je meer tijd met hem en minder met je familie doorbrengt. Of dat nu redelijk is of niet dit is wel zijn grens.
donderdag 12 april 2018 20:22
Klinkt logisch en verstandig... Waarom heb ik verdikkeme geen relatielilalinda schreef: ↑12-04-2018 20:02Wat bij ons helpt, is juist veel seks. Knapt mijn mans humeur van op, en hebben we het overdag leuker.
Hij vindt mij dan aardiger en vindt alles wat ik doe prima.
Daarbij maak je 'knuffelhormonen' aan, die ook overdag doorwerken.
En eigenlijk (niet verder vertellen) is het een hele laagdrempelige, simpele manier om aan je relatie te werken, een avond praten kost veel meer tijd en energie.
Probeer het eens een tijdje.
Vriendinnen die het ook zo doen, vinden het ook de eenvoudigste oplossing.
(maar ik weet wel waarom hoor... stronteigenwijs
)
Sommige fouten zijn te leuk om maar een keer te maken...
donderdag 12 april 2018 20:22
Je man mist je, zo klinkt door in je post. Daar zou ik gehoor aan geven. Plan minstens eens per twee weken een avondje uit voor jullie samen, zodat je echt exclusieve tijd en aandacht voor elkaar hebt. Gewoon een vaste oppas regelen.
En vaker seks hebben, of wil je dat om een bepaalde reden niet? Het maakt ook wel uit of jullie nu 1x p/w seks hebben en hij elke dag wil, of dat jullie nu 1x in het half jaar seks hebben en hij elke maand wil.
En vaker seks hebben, of wil je dat om een bepaalde reden niet? Het maakt ook wel uit of jullie nu 1x p/w seks hebben en hij elke dag wil, of dat jullie nu 1x in het half jaar seks hebben en hij elke maand wil.
donderdag 12 april 2018 20:31
Waarom voel jij je zo verantwoordelijk voor jouw familie? Als ze psychische problemen hebben dan is daar hulp voor. Ik denk niet dat het hun bedoeling is om jullie huwelijk stuk te laten lopen omdat jij altijd voor hun klaarstaat.
Aanvulling: Jouw gezin (dus ook jouw man!) moet op nr 1 staan. Niet jouw familie met hun problemen.
Aanvulling: Jouw gezin (dus ook jouw man!) moet op nr 1 staan. Niet jouw familie met hun problemen.
donderdag 12 april 2018 20:48
Familie loopt niet in en uit, helemaal niet zelfs want we wonen ook niet bij elkaar in de buurt. Meeste contact is via app en ik denk dat het grootste probleem is dat bij mij het vaak veel los maakt. Ik voel teveel mee, ben overbetrokken, het kan me gestressed ,emotioneel, bezorgd maken. Maar dat is niet iets wat dagelijks gebeurt niet eens wekelijks (niet meer) maar op momenten dat ik bijv stil ben, denkt mijn man (hij vult dat in) dat het daardoor komt en dat triggert bij hem vanalles
