Relaties
alle pijlers
Allebei ongelukkig
dinsdag 17 april 2018 12:18
We zijn nu 2,5 jaar samen. Zij (71) weduwe na 40 jaar huwelijk. Ik (78) gescheiden van derde relatie na 10 jaar. Ontmoet via datingsite. Na 4 maanden bij haar ingetrokken. Ik ben door financiele crisis berooid, heb alleen nog kleren, computer en fiets, plus een normaal pensioen. Zij is bemiddeld, heeft mooi appartement. We delen de maandelijkse uitgaven. Twee van mijn kinderen, mijn beste vriend en mijn familie hebben in eerste instantie geweigerd haar te ontmoeten, vonden het te snel gaan voor hen. Die beste vriend heeft na 33 jaar uiteindelijk de vriendschap beeindigd, na contacten met mijn ex waar ik niks van wist.
Al die afwijzingen waren voor ons allebei erg pijnlijk. Ze wil die twee kinderen nog steeds niet ontmoeten, ook al hebben ze via mij spijt betuigd. Ik had/heb verder weing vrienden. Die vindt ze helaas niet erg leuk. Ik ben in haar omgeving (kinderen, kleinkinderen, famile, vrienden) met open armen ontvangen. Ik kan het goed met hen vinden. Deze tegenstelling is langzaam maar zeker tussen ons ingekomen. Van haar kant is er nog maar heel weinig intimiteit van welke soort ook, terwijl ik er grote behoefte aan heb, iets dat ze weet van mij.
Dat alles leidt nu tot heftige ruzies. Zij verwijt mij dat ik mijn kinderen niet goed heb opgevoed, dat ik slecht voor mijn oude dag heb gezorgd, enz. Ik verwijt haar dat ze niet kan vergeven, dat ze mij haar opvattingen opdringt over “wat hoort”, enz. Ze heeft nu voorgesteld dat ik maar beter apart kan gaan wonen om daar mijn kinderen en vrienden te ontmoeten. Ik kan dat financieel niet opbrengen en ik wil niet bij een van mijn kinderen moeten intrekken. Bovendien vind ik dat dat de relatie in de waagschaal zet. Het idee om zo nu en dan met mijn koffertje voor een paar dagen terug te komen stoot mij heel erg tegen de borst. Van LATten naar samenwonen, ja, maar van samenwonen naar LATten, nee.
Ik weet dat ze vaak behoorlijk emotioneel reageert, heftig soms, en dat dit alles bij haar ook veel negatieve fysieke effecten geeft. Ik raak onzeker, angstig, ik reageer erg boos of ik trek me helemaal terug. Relatietherapie is voor haar absoluut onbespreekbaar. We voelen ons allebei machteloos, verdrietig, soms het gevoel dat we dit niet hadden moeten beginnen. Maar de stap zetten om ermee te stoppen doen we niet. Praten helpt nauwelijks. Ik heb zoiets van “we kunnen niet met elkaar en we kunnen niet zonder elkaar”. Want we kunnen het samen ook verschrikkelijk leuk hebben, plezier, uitgaan, probleempjes bespreken, naar het strand, hele leuke vacanties gehad, enz. En we maken ook nog wel plannen voor de komende tijd zoals een hondje erbij nemen, geplande vacantie definitief reserveren, enz.
Ik weet niet meer wat en hoe .......
Al die afwijzingen waren voor ons allebei erg pijnlijk. Ze wil die twee kinderen nog steeds niet ontmoeten, ook al hebben ze via mij spijt betuigd. Ik had/heb verder weing vrienden. Die vindt ze helaas niet erg leuk. Ik ben in haar omgeving (kinderen, kleinkinderen, famile, vrienden) met open armen ontvangen. Ik kan het goed met hen vinden. Deze tegenstelling is langzaam maar zeker tussen ons ingekomen. Van haar kant is er nog maar heel weinig intimiteit van welke soort ook, terwijl ik er grote behoefte aan heb, iets dat ze weet van mij.
Dat alles leidt nu tot heftige ruzies. Zij verwijt mij dat ik mijn kinderen niet goed heb opgevoed, dat ik slecht voor mijn oude dag heb gezorgd, enz. Ik verwijt haar dat ze niet kan vergeven, dat ze mij haar opvattingen opdringt over “wat hoort”, enz. Ze heeft nu voorgesteld dat ik maar beter apart kan gaan wonen om daar mijn kinderen en vrienden te ontmoeten. Ik kan dat financieel niet opbrengen en ik wil niet bij een van mijn kinderen moeten intrekken. Bovendien vind ik dat dat de relatie in de waagschaal zet. Het idee om zo nu en dan met mijn koffertje voor een paar dagen terug te komen stoot mij heel erg tegen de borst. Van LATten naar samenwonen, ja, maar van samenwonen naar LATten, nee.
Ik weet dat ze vaak behoorlijk emotioneel reageert, heftig soms, en dat dit alles bij haar ook veel negatieve fysieke effecten geeft. Ik raak onzeker, angstig, ik reageer erg boos of ik trek me helemaal terug. Relatietherapie is voor haar absoluut onbespreekbaar. We voelen ons allebei machteloos, verdrietig, soms het gevoel dat we dit niet hadden moeten beginnen. Maar de stap zetten om ermee te stoppen doen we niet. Praten helpt nauwelijks. Ik heb zoiets van “we kunnen niet met elkaar en we kunnen niet zonder elkaar”. Want we kunnen het samen ook verschrikkelijk leuk hebben, plezier, uitgaan, probleempjes bespreken, naar het strand, hele leuke vacanties gehad, enz. En we maken ook nog wel plannen voor de komende tijd zoals een hondje erbij nemen, geplande vacantie definitief reserveren, enz.
Ik weet niet meer wat en hoe .......
dinsdag 17 april 2018 12:27
U bent bij haar ingetrokken.
Als ik het goed begrijp, is het huis haar eigendom.
(of huurt ze het in haar eentje).
Dan is zij niet verplicht u onderdak te verschaffen.
Zoek zo snel mogelijk eigen woonruimte. En wees dankbaar dat zij u nog onderdak verschaft.
Als ik het goed begrijp, is het huis haar eigendom.
(of huurt ze het in haar eentje).
Dan is zij niet verplicht u onderdak te verschaffen.
Zoek zo snel mogelijk eigen woonruimte. En wees dankbaar dat zij u nog onderdak verschaft.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
dinsdag 17 april 2018 12:28
dinsdag 17 april 2018 12:29
Hier ben ik het mee eens.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 17 april 2018 12:30
Het klinkt een beetje alsof zij de vrienden van mijnheer weggejaagd heeft.
Verder klinkt zij niet als een kreng, maar het lijkt erop dat zij niet veel aan deze relatie heeft:
- geld heeft ze al
- haar eigen vrienden vindt ze leuker
- mijnheer verliest zijn goede humeur
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
dinsdag 17 april 2018 12:32
Ik vind het te bizar voor woorden dat je je eigen kinderen niet mag ontvangen in het huis waar jij nu ook woont, alleen omdat zij haar niet meteen in het begin al wilden ontmoeten. En dat je je kinderen slecht hebt opgevoed, heeft dat ook alleen daarmee te maken? In dat geval heeft ze 'beledigd zijn' wel tot een kunst verheven.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
dinsdag 17 april 2018 12:32
Dit wordt niks hoor TO. Ben je bang dat je er ongelukkig van wordt als je weer op jezelf gaat wonen ? Je bent nu ook al miserabel. Eenzaamheid is soms erger met zijn tweeën (vrij naar Jekkers)
Zij wil je geen milimeter tegemoet komen. Jij blijft oa voor het comfort. Dit is geen liefdesrelatie.
Zij wil je geen milimeter tegemoet komen. Jij blijft oa voor het comfort. Dit is geen liefdesrelatie.
anoniem_178452 wijzigde dit bericht op 17-04-2018 12:33
0.68% gewijzigd
dinsdag 17 april 2018 12:32
dinsdag 17 april 2018 12:35
dinsdag 17 april 2018 12:37
Honingdropje2 schreef: ↑17-04-2018 12:35Ik hoop dat ik wanneer ik de respectabele leeftijd van 78 jaar heb bereikt, ik wijs genoeg ben om de tijd die ik nog heb, niet te verdoen aan een partner die mij intimeit ontzegt. Die me kleineert en bekritiseert en een dwarsligger is in het contact tussen mij en mijn kinderen en vrienden.
dinsdag 17 april 2018 12:50
