Relaties
alle pijlers
Ik wil dit even kwijt...
maandag 30 april 2018 04:03
Hoi allemaal,
Na jarenlang meelezen op het forum, nu zelf een account aangemaakt.
Ik wil even mijn verhaal kwijt want ik kan er niet van slapen (vandaar een topic op dit tijdstip).
Alvast sorry als het een lang verhaal word..
Ik ben een vrouw van 46 jaar, en ik ben sinds 1 jaar na een huwelijk van 20 jaar gescheiden. Ik heb uit dit huwelijk 3 geweldige kinderen (2 dochters, van 19 en 17 jaar en 1 zoon van 15 jaar) en zij hebben erg veel verdriet gehad van de scheiding. Ik voel me hierdoor een enorm slechte moeder, want de scheiding was mijn schuld..
Ik heb namelijk toen ik nog getrouwd was een affaire gehad met een jongere man (hij is nu 29), ik noem hem even W. We hebben elkaar ontmoet op de sportvereniging waar ik samen met mijn (inmiddels dus ex-)man sportte.
We konden het altijd al goed met elkaar vinden en op een dag zorgde 1 kus in het berghok voor een 2 jaar durende affaire.
We waren echt gek op elkaar, na elke training ging ik met hem mee naar huis (mijn man trainde niet op dezelfde dagen als ik, aangezien er iemand bij de kids moest blijven) en in het weekend ging ik elke zaterdag naar hem toe, en zei dat ik naar mijn vriendin (die in scheiding lag) ging omdat zij het zo moeilijk had, zij wist van mijn affaire en hield dit dus ook verborgen voor mijn man. Zo zijn we 1 jaar lang bezig geweest, tot er verhalen kwamen op de sportvereniging, mijn man vertrouwde mij niet meer maar ik kon nog geen afscheid nemen van W. en we zagen elkaar vanaf dat moment alleen nog maar tijdens en na de trainingen want mijn man trapte niet meer in de zaterdagavonden met “vriendin”.
Ik ben nog een half jaar samen geweest met mijn man, toen hij erachter kwam dat de affaire niet voorbij was heeft hij meteen de scheiding aangevraagd.
Inmiddels ben ik ook niet meer samen met W. Hij heeft zelfs al een tijdje een nieuwe vriendin. Dit doet mij erg veel pijn. Ik wist diep in mijn hart altijd wel dat we niet samen oud zouden worden, ik ben al getrouwd geweest, heb 3 kinderen.
Dit wilde ik dus ook niet meer, en hij natuurlijk wel. En nu ben ik alles kwijt, mijn fijne zorgeloze leventje bij mijn ex-man, ik was huisvrouw/moeder, hij heeft een succesvol bedrijf en we hadden het financieel erg goed, een mooi huis, een luxe leventje. Nu zit ik alleen in mijn appartement in het centrum, waar mijn kinderen om het weekend ook wonen, zij wonen het grootste deel van de tijd bij hun vader omdat zijn woning dichter bij school is. Ik zie mijn kinderen wekelijks want ze komen vaak genoeg even kletsen, of ze slapen bij mij na het uitgaan omdat ze dan toch al in het centrum zijn. Maar het huis van hun vader, dat is “thuis” voor ze. En dat doet mij toch wel pijn.
Ik ga zelf ook vaak de kroeg in met mijn vriendinnen, en ik kom W. daar nog vaak tegen. Dit is erg lastig. Ik kan hem gewoon niet vergeten en ik mis hem zo.. we hadden het zo goed samen.
En ondertussen praat het hele dorp over mij.. vanwege de affaire en het leeftijdsverschil van 17 jaar, en dat ik daarvoor mijn huwelijk heb verknald. Mijn ex-man maakt mij ook graag zwart overal waar hij komt, en veel van onze gezamelijke vrienden kijken mij nu niet meer aan.
Het liefst zou ik weer elke dag met W. samen zijn, maar ik gun hem het geluk, het vaderschap en een huwelijk, en dat gaat met zijn nieuwe vriendin evt wel lukken, met mij niet.
Ik hoop dat ik hem snel kan vergeten, en door kan gaan met mijn leven, want nu bestaat mijn leven vooral uit alle kroegen afgaan met mijn vriendinnen (overigens alleen de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn), maar toch zegt een klein stemmetje in mij, dat ik hem terug moet winnen. Want hij is mijn grote liefde... en ik baal enorm dat ik zo oud ben. Want als ik van zijn leeftijd weet ik zeker dat wij zouden trouwen, en een gezin zouden stichten..
Ik weet niet wat ik met dit topic wil... ik wilde het even van me afschrijven.
Sorry voor het hele lange en misschien zelfs warrige verhaal..
Als iemand tips heeft hoe ik hier uit kom, graag!!! Ik wil dit niet meer..
Na jarenlang meelezen op het forum, nu zelf een account aangemaakt.
Ik wil even mijn verhaal kwijt want ik kan er niet van slapen (vandaar een topic op dit tijdstip).
Alvast sorry als het een lang verhaal word..
Ik ben een vrouw van 46 jaar, en ik ben sinds 1 jaar na een huwelijk van 20 jaar gescheiden. Ik heb uit dit huwelijk 3 geweldige kinderen (2 dochters, van 19 en 17 jaar en 1 zoon van 15 jaar) en zij hebben erg veel verdriet gehad van de scheiding. Ik voel me hierdoor een enorm slechte moeder, want de scheiding was mijn schuld..
Ik heb namelijk toen ik nog getrouwd was een affaire gehad met een jongere man (hij is nu 29), ik noem hem even W. We hebben elkaar ontmoet op de sportvereniging waar ik samen met mijn (inmiddels dus ex-)man sportte.
We konden het altijd al goed met elkaar vinden en op een dag zorgde 1 kus in het berghok voor een 2 jaar durende affaire.
We waren echt gek op elkaar, na elke training ging ik met hem mee naar huis (mijn man trainde niet op dezelfde dagen als ik, aangezien er iemand bij de kids moest blijven) en in het weekend ging ik elke zaterdag naar hem toe, en zei dat ik naar mijn vriendin (die in scheiding lag) ging omdat zij het zo moeilijk had, zij wist van mijn affaire en hield dit dus ook verborgen voor mijn man. Zo zijn we 1 jaar lang bezig geweest, tot er verhalen kwamen op de sportvereniging, mijn man vertrouwde mij niet meer maar ik kon nog geen afscheid nemen van W. en we zagen elkaar vanaf dat moment alleen nog maar tijdens en na de trainingen want mijn man trapte niet meer in de zaterdagavonden met “vriendin”.
Ik ben nog een half jaar samen geweest met mijn man, toen hij erachter kwam dat de affaire niet voorbij was heeft hij meteen de scheiding aangevraagd.
Inmiddels ben ik ook niet meer samen met W. Hij heeft zelfs al een tijdje een nieuwe vriendin. Dit doet mij erg veel pijn. Ik wist diep in mijn hart altijd wel dat we niet samen oud zouden worden, ik ben al getrouwd geweest, heb 3 kinderen.
Dit wilde ik dus ook niet meer, en hij natuurlijk wel. En nu ben ik alles kwijt, mijn fijne zorgeloze leventje bij mijn ex-man, ik was huisvrouw/moeder, hij heeft een succesvol bedrijf en we hadden het financieel erg goed, een mooi huis, een luxe leventje. Nu zit ik alleen in mijn appartement in het centrum, waar mijn kinderen om het weekend ook wonen, zij wonen het grootste deel van de tijd bij hun vader omdat zijn woning dichter bij school is. Ik zie mijn kinderen wekelijks want ze komen vaak genoeg even kletsen, of ze slapen bij mij na het uitgaan omdat ze dan toch al in het centrum zijn. Maar het huis van hun vader, dat is “thuis” voor ze. En dat doet mij toch wel pijn.
Ik ga zelf ook vaak de kroeg in met mijn vriendinnen, en ik kom W. daar nog vaak tegen. Dit is erg lastig. Ik kan hem gewoon niet vergeten en ik mis hem zo.. we hadden het zo goed samen.
En ondertussen praat het hele dorp over mij.. vanwege de affaire en het leeftijdsverschil van 17 jaar, en dat ik daarvoor mijn huwelijk heb verknald. Mijn ex-man maakt mij ook graag zwart overal waar hij komt, en veel van onze gezamelijke vrienden kijken mij nu niet meer aan.
Het liefst zou ik weer elke dag met W. samen zijn, maar ik gun hem het geluk, het vaderschap en een huwelijk, en dat gaat met zijn nieuwe vriendin evt wel lukken, met mij niet.
Ik hoop dat ik hem snel kan vergeten, en door kan gaan met mijn leven, want nu bestaat mijn leven vooral uit alle kroegen afgaan met mijn vriendinnen (overigens alleen de weekenden dat mijn kinderen bij hun vader zijn), maar toch zegt een klein stemmetje in mij, dat ik hem terug moet winnen. Want hij is mijn grote liefde... en ik baal enorm dat ik zo oud ben. Want als ik van zijn leeftijd weet ik zeker dat wij zouden trouwen, en een gezin zouden stichten..
Ik weet niet wat ik met dit topic wil... ik wilde het even van me afschrijven.
Sorry voor het hele lange en misschien zelfs warrige verhaal..
Als iemand tips heeft hoe ik hier uit kom, graag!!! Ik wil dit niet meer..
maandag 30 april 2018 04:43
Tja wat je zaait zul je oogsten.
Ik zou alle schepen achter mij verbranden en gaan verhuizen. Je kinderen zijn oud genoeg om.langs te komen wanneer zij willen en zijn niet afhankelijk van jou of hun vader wat vervoer betreft.
En ik snap dat je flink baalt, jij had het allemaal, zoals ik het lees. Een mooi huis, financieel had je het goed, een mooi gezin en geen slechte man (dat lees ik in ieder geval niet) en nu ben jij dit allemaal kwijt.
Ik zou met heel veel spijt terugkijken naar wat is geweest en hier leergeld uit halen.
En over W zou ik niet wakker liggen. Jij bent niet zijn grote liefde, dat is duidelijk. En wie weet was je nog niet eens de enige maar had hij meer scharrels.
Is je man niet flink uit zijn pan gegaan naar W.?
Ik zou alle schepen achter mij verbranden en gaan verhuizen. Je kinderen zijn oud genoeg om.langs te komen wanneer zij willen en zijn niet afhankelijk van jou of hun vader wat vervoer betreft.
En ik snap dat je flink baalt, jij had het allemaal, zoals ik het lees. Een mooi huis, financieel had je het goed, een mooi gezin en geen slechte man (dat lees ik in ieder geval niet) en nu ben jij dit allemaal kwijt.
Ik zou met heel veel spijt terugkijken naar wat is geweest en hier leergeld uit halen.
En over W zou ik niet wakker liggen. Jij bent niet zijn grote liefde, dat is duidelijk. En wie weet was je nog niet eens de enige maar had hij meer scharrels.
Is je man niet flink uit zijn pan gegaan naar W.?
maandag 30 april 2018 05:23
Hamsterweken schreef: ↑30-04-2018 05:14Ik mag toch hopen dat TO geen partneralimentatie ontvangt. En al zou ze er formeel recht op hebben zou ze het uit fatsoen moeten weigeren.
Ze was huisvrouw/moeder en ik lees niets over een baan.
En iemand zal nu toch haar rekeningen moeten betalen. Ik vrees dat dit de taak is van de bedrogen ex.
En dan verdrietig zijn om W. Onbegrijpelijk. Die heeft zijn verzetje gehad en is hup bij de volgende in bed beland.
maandag 30 april 2018 05:25
Wauw, je gaat nog net niet dood van je portie zelfmedelijden. Je klinkt ontzettend calculerend en manipulatief. En dan hier gaan zeiken dat jij je makkelijke luizenleventje moet opgeven omdat je bent betrapt met (W)illempie.
Nergens lees ik ook maar enig berouw of schuld naar je kinderen toe, naar je man, en het gezin dat je eigenhandig hebt gesloopt.
Dat je een affaire hebt gehad is al een ding. Maar de manier waarop jij daarmee om gaat.... man man man. Hoe krijg je het uit je toetsenbord. Slachtoffers zijn je kids en man, niet jij.
W gaat ook mooi verder met zn leven. Je ex man hopelijk ook. Nu jij nog. Misschien is een cursus empathie wat voor je! Of een koude douche.
Nergens lees ik ook maar enig berouw of schuld naar je kinderen toe, naar je man, en het gezin dat je eigenhandig hebt gesloopt.
Dat je een affaire hebt gehad is al een ding. Maar de manier waarop jij daarmee om gaat.... man man man. Hoe krijg je het uit je toetsenbord. Slachtoffers zijn je kids en man, niet jij.
W gaat ook mooi verder met zn leven. Je ex man hopelijk ook. Nu jij nog. Misschien is een cursus empathie wat voor je! Of een koude douche.
maandag 30 april 2018 06:36
Dit vind ik ook, zou wel heel fout zijn om na alles wat je hebt aangericht óók nog eens je hand op te houden bij je ex. Bah.Hamsterweken schreef: ↑30-04-2018 05:14Ik mag toch hopen dat TO geen partneralimentatie ontvangt. En al zou ze er formeel recht op hebben zou ze het uit fatsoen moeten weigeren.
Geef jezelf een hele grote schop onder je kont, zoek een baan en begin weer van voren af aan.
Je hebt het zelf aangericht dus neem daar nu dan de verantwoordelijkheid voor.
maandag 30 april 2018 06:52
Ik denk toch echt dat er flink partneralimentatie uitgekeerd word. Daar heeft TO nou eenmaal recht op.
Beste Ank: wat ik het meest naar vind in deze situatie is dat jouw belangrijkste emotie is: ‘wat jammer dat ik niet kan samen zijn met W.’
Weinig over het verdriet dat je je kinderen en je ex-man na 20 jaar hebt aangedaan.
Hoe je verder moet? W loslaten. Hij heeft behoefte aan een leeftijdsgenoot met wie hij zijn eigen leven kan opbouwen, niet een mid-veertiger met drie kinderen.
Focus je op jezelf, je eigen ontwikkeling, de band met je kinderen en nieuwe stappen op het werk. Een nieuwe relatie komt er ook ooit wel weer.
Beste Ank: wat ik het meest naar vind in deze situatie is dat jouw belangrijkste emotie is: ‘wat jammer dat ik niet kan samen zijn met W.’
Weinig over het verdriet dat je je kinderen en je ex-man na 20 jaar hebt aangedaan.
Hoe je verder moet? W loslaten. Hij heeft behoefte aan een leeftijdsgenoot met wie hij zijn eigen leven kan opbouwen, niet een mid-veertiger met drie kinderen.
Focus je op jezelf, je eigen ontwikkeling, de band met je kinderen en nieuwe stappen op het werk. Een nieuwe relatie komt er ook ooit wel weer.
De Wet van Wuiles: hoe langer de OP, hoe kleiner de kans op een duurzame relatie.
maandag 30 april 2018 06:53
Ik voel echt geen medelijden met je als ik je verhaal lees. Alles waar je nu in zit heb je zelf om gevraagd. Natuurlijk blijft een jonge man van 29 niet bij jou. Hij heeft het denk ik ook nooit als iets serieus gezien. Hoe krijg jij het voor elkaar om 2 jaar lang je kinderen en je man te bedriegen? Ik vind het echt walgelijk. Als kind van een moeder die net als jij niet van een ander af kon blijven, kan ik je vertellen dat dit een hel is voor je kinderen. Je port met je verhaal bij mij ook echt in een oude wond. Je hebt alles aan jezelf te danken en in plaats van janken om jezelf, kan je beter janken om je kinderen en het feit dat je hun leven voor je eigen pleziertjes op de kop hebt gezet. Ik mag hopen dat jouw kinderen milder zijn dan ik. Het heeft 10 jaar geduurd voor ik weer een goede relatie met mijn moeder had. Succes met je zelf. Ik heb geen respect voor dit soort gedrag.
maandag 30 april 2018 07:16
Oh boy, dus eigenlijk zit je vol zelfmedelijden?
Je bent dus alleen maar verdrietig omdat de ene kiest voor een vrouw die te vertrouwen is (hopen we dan voor hem), bij zijn leeftijd past en waar hij een toekomst mee kan opbouwen. Én omdat je alle materiële voordelen van je huwelijk kwijt bent.
En dan sluit je af met 'hij is de liefde van mijn leven' en 'het komt door mijn leeftijd'?
Je manier van schrijven komt bij mij koud en kil over. Ik lees geen enkele warmte naar je kinderen toe, geen enkel berouw van je daden (alleen maar van je verliezen). Het lijkt haast een obsessie, die 29 jarige dan.
I.m.h.o.: Het wordt tijd voor therapie zodat je eens naar jezelf leert kijken en verantwoordelijkheid neemt voor de gevolgen van je eigen acties, zodat je uit je zelfmedelijden kan komen en constructief aan je toekomst kan gaan werken.
Je bent dus alleen maar verdrietig omdat de ene kiest voor een vrouw die te vertrouwen is (hopen we dan voor hem), bij zijn leeftijd past en waar hij een toekomst mee kan opbouwen. Én omdat je alle materiële voordelen van je huwelijk kwijt bent.
En dan sluit je af met 'hij is de liefde van mijn leven' en 'het komt door mijn leeftijd'?
Je manier van schrijven komt bij mij koud en kil over. Ik lees geen enkele warmte naar je kinderen toe, geen enkel berouw van je daden (alleen maar van je verliezen). Het lijkt haast een obsessie, die 29 jarige dan.
I.m.h.o.: Het wordt tijd voor therapie zodat je eens naar jezelf leert kijken en verantwoordelijkheid neemt voor de gevolgen van je eigen acties, zodat je uit je zelfmedelijden kan komen en constructief aan je toekomst kan gaan werken.
maandag 30 april 2018 07:22
Je vraag om tips hoe je hier uitkomt? Ervan leren hoeveel verdriet je je gezin hebt aangedaan en blij zijn dat je kinderen bij je ex echt een thuis hebben. Dan hebben ze na jouw streken toch nog iets van stabiliteit.
W. heeft nu een relatie. Ja wat dacht je dan. Die man is jou niets verschuldigd of was het jouw bedoeling dat hij de rest van zijn leven de zoveelste viool ging spelen.
Niet zo janken om de situatie die je zelf hebt veroorzaakt. Recht je rug, stort je op je werk en zorg goed voor je kinderen. Bovendien is een jaartje gescheiden zijn nog maar kort dus je 'armzalige' appartement kun je door hard werken mogelijk omzetten in een huis.
W. heeft nu een relatie. Ja wat dacht je dan. Die man is jou niets verschuldigd of was het jouw bedoeling dat hij de rest van zijn leven de zoveelste viool ging spelen.
Niet zo janken om de situatie die je zelf hebt veroorzaakt. Recht je rug, stort je op je werk en zorg goed voor je kinderen. Bovendien is een jaartje gescheiden zijn nog maar kort dus je 'armzalige' appartement kun je door hard werken mogelijk omzetten in een huis.
maandag 30 april 2018 07:23
Afhankelijk van waar je woont is 1 dorp wellicht lang niet genoeg. Als je in een dorp in het Heuvelland woont bijvoorbeeld, dan kun je ervan uit gaan dat ze je in zeker 10 aangrenzende dorpen wel herkennen (en het gaat net zo snel als vroeger de rooksignalen).
Zo'n verhaal waar de combi van: meerdere betrokken personen, de ex een succesvol bedrijf heeft (en naar over haar praat) én ook nog de toevoeging sportvereniging. Dat blijft de rest van je leven hangen.
anoniem_331193 wijzigde dit bericht op 30-04-2018 07:24
0.07% gewijzigd
maandag 30 april 2018 07:23
Je hebt je hand overspeeld denk ik. Ik vind het overigens wel knap dat je twee jaar lang zo verliefd kon blijven. Meestal als je iemand "hebt" dan gaat de verliefdheid gauw voorbij. Kennelijk "had" je hem dus niet en bleef de begeerte dus levend.Nee je wint hem niet meer terug. Beide exen niet. Doe jezelf een plezier en verhuis naar een andere stek waar je beiden niet meer tegenkomt en begin dan opnieuw met een schone lei. Sterkte!
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 30 april 2018 07:27
Zou je niet inderdaad liever uit die toestand weg zijn?
Ik vind het best al een grote straf dat iedereen je boos aankijkt en dat je nu je oude leven kwijt bent plus je 'grote liefde' ik hoop dat je je zelf weer terug vindt of opnieuw uitvindt.
Ik zou in elk geval als vrouw die al een vervelende reputatie heeft niet gaan stappen in het centrum van je kinderen, niet leuk als je op school moet horen dat je moeder op de bar stond te dansen..
Ik vind het best al een grote straf dat iedereen je boos aankijkt en dat je nu je oude leven kwijt bent plus je 'grote liefde' ik hoop dat je je zelf weer terug vindt of opnieuw uitvindt.
Ik zou in elk geval als vrouw die al een vervelende reputatie heeft niet gaan stappen in het centrum van je kinderen, niet leuk als je op school moet horen dat je moeder op de bar stond te dansen..
maandag 30 april 2018 07:27
Precies!Universeinmotion schreef: ↑30-04-2018 05:25Wauw, je gaat nog net niet dood van je portie zelfmedelijden. Je klinkt ontzettend calculerend en manipulatief. En dan hier gaan zeiken dat jij je makkelijke luizenleventje moet opgeven omdat je bent betrapt met (W)illempie.
Nergens lees ik ook maar enig berouw of schuld naar je kinderen toe, naar je man, en het gezin dat je eigenhandig hebt gesloopt.
Dat je een affaire hebt gehad is al een ding. Maar de manier waarop jij daarmee om gaat.... man man man. Hoe krijg je het uit je toetsenbord. Slachtoffers zijn je kids en man, niet jij.
W gaat ook mooi verder met zn leven. Je ex man hopelijk ook. Nu jij nog. Misschien is een cursus empathie wat voor je! Of een koude douche.
Het is alleen maar ik, ik, ik.
En de spijt die je wel noemt is die voor het verlies van je relaxte leven omdat je man je verzorgde. Ik zou me kapot schamen!
Mocht je nu je zinnen op W gezet hebben en daar vol mee door gaan, besef dan dat je daarmee ook de relatie met je kinderen grondig op het spel zet. Die zullen ook geen eeuwige rek hebben voor de egoistische keuzes van hun moeder.
Get your shit together. Zoek werk waar je zo moe van wordt dat je 's nachts niet aan piekeren toe komt. En neem verantwoordelijkheid om niet nog meer mensen ellende te bezorgen.
merl0t wijzigde dit bericht op 30-04-2018 07:38
0.07% gewijzigd
Hips, hopsakee en pierlala.
maandag 30 april 2018 07:27
Ik zou mijn aandacht maar richten op je kinderen in plaats op W. Je kinderen hebben immers niet om deze situatie gevraagd; probeer een zo'n goed mogelijke moeder voor hen te zijn; je relatie met hen gaat je hele leven verder, hoop ik voor je.
Je aandacht op W richten lijkt me kansloos. Hij is verder gegaan met zijn leven en eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat jullie nog samen waren geweest als je 17 jaar jonger was geweest.
Je aandacht op W richten lijkt me kansloos. Hij is verder gegaan met zijn leven en eerlijk gezegd verwacht ik ook niet dat jullie nog samen waren geweest als je 17 jaar jonger was geweest.
maandag 30 april 2018 07:31
Pffff, en jij vindt jezelf nu zielig? Hoe durf je! Je besodemietert je gezin jaren lang en als dat dan uiteindelijk het verwachtte (en verdiende) resultaat geeft is dat rot voor jou? Nee! Het is wat je verdient!
En ik verwacht niet dat je kinderen in hun ouderlijk huis blijven omdat dat dichter bij school is. Ik denk eerlijk gezegd dat als vader naar de anders kant van het land verhuisd was en jij in het ouderlijk huis bleef, de kinderen ook met vader meegegaan waren. Hun moeder, een van de twee liefste dingen die ze hadden, heeft ze 2 jaar lang zo gruwelijk gehaaid besodemieterd en moedwillig het gezin kapot gemaakt. Weet je hoe dat is??? En als ze in het dorp over jou praten, dan gaat dat dus indirect ook over hen! Je hebt ze voor schut gezet! Dat doet heel, heel veel pijn! Geloof me!
Dus je ex en kinderen zijn slachtoffers, niet jij!
Als ik jou was zou ik mijn mond houden, partneralimentatie weigeren en keihard gaan werken om mijn eigen zaakjes weer op orde te krijgen.
En vooral de kroeg niet ingaan. Zet je sexleven eens even in de wacht en repareerde goed en zo kwaad als het gaat alles wat je kapot gemaakt hebt bij je kinderen!! Zij zitten echt niet te wachten op je volgende scharrel! Ik denk dat dat alleen maar meer kapot maakt! (En hun moeder dronken in de stad tegenkomen maakt het er vast niet beter op!)
En ik verwacht niet dat je kinderen in hun ouderlijk huis blijven omdat dat dichter bij school is. Ik denk eerlijk gezegd dat als vader naar de anders kant van het land verhuisd was en jij in het ouderlijk huis bleef, de kinderen ook met vader meegegaan waren. Hun moeder, een van de twee liefste dingen die ze hadden, heeft ze 2 jaar lang zo gruwelijk gehaaid besodemieterd en moedwillig het gezin kapot gemaakt. Weet je hoe dat is??? En als ze in het dorp over jou praten, dan gaat dat dus indirect ook over hen! Je hebt ze voor schut gezet! Dat doet heel, heel veel pijn! Geloof me!
Dus je ex en kinderen zijn slachtoffers, niet jij!
Als ik jou was zou ik mijn mond houden, partneralimentatie weigeren en keihard gaan werken om mijn eigen zaakjes weer op orde te krijgen.
En vooral de kroeg niet ingaan. Zet je sexleven eens even in de wacht en repareerde goed en zo kwaad als het gaat alles wat je kapot gemaakt hebt bij je kinderen!! Zij zitten echt niet te wachten op je volgende scharrel! Ik denk dat dat alleen maar meer kapot maakt! (En hun moeder dronken in de stad tegenkomen maakt het er vast niet beter op!)
maandag 30 april 2018 07:37
En ik denk, ook gezien de datum en tijd van het jaar: vakantietijd...suicideblond schreef: ↑30-04-2018 07:33als ik dit soort verhalen lees, denk ik: zou karma dan toch bestaan?
Billen+blaren.
maandag 30 april 2018 08:10
