Relaties
alle pijlers
Trauma
zaterdag 26 mei 2018 22:46
Hallo.
Ik ben een vrouw van 25 en nog thuiswonend, wel op zoek naar iets voor mezelf maar dat gaat allemaal nogal lastig. Dit is denk ik ook een onderdeel van het probleem.
Het probleem is als volgt: mijn moeder en mijn zus (12 jaar ouder) spannen tegen mij samen, al vanaf kleins af aan. Altijd als ze samen zijn en ze beginnen zich te vervelen (lijkt het) gaan ze ontzettende klote opmerkingen maken over en tegen mij.
Doordat dit vanaf mijn kindertijd al speelt, heb ik hier denk ik een trauma van op gelopen. Elk stukje kritiek vanuit mijn moeder waarvan ik weet dat ze het met mijn zus over gehad hebt kwetst me enorm en ik word er enorm onzeker van of ik alles wel goed doe.
Ik wil liever niet in detail erop ingaan wat er precies gezegt word tenzij het echt noodzakelijk is voor advies, dit omdat ik het heel erg moeilijk ermee heb (klein voorbeeld, ze noemen me altijd lui)
Waar ik ook denk dat het aan ligt is dat ik op zoek ben naar een huisje voor mijzelf, ik voel me totaal niet meer thuis hier en ik ben ten slotte ook op een leeftijd waar het normaal is om een keer uit huis te gaan. Door deze opmerkingen van hun word ik ook onzeker erover of ik dat wel kan, op mezelf wonen (volgens hen niet namelijk)
Ik loop op het moment bij een psycholoog voor PTSS en ik voel gewoon dat ik dit er niet bij kan hebben. Mijn vader en broer negeren het altijd, ze doen niet mee met beledigen maar komen ook niet voor me op.
Ik hoop dat jullie advies hebben voor me want ik zie het allemaal even niet meer zitten.
Ik ben een vrouw van 25 en nog thuiswonend, wel op zoek naar iets voor mezelf maar dat gaat allemaal nogal lastig. Dit is denk ik ook een onderdeel van het probleem.
Het probleem is als volgt: mijn moeder en mijn zus (12 jaar ouder) spannen tegen mij samen, al vanaf kleins af aan. Altijd als ze samen zijn en ze beginnen zich te vervelen (lijkt het) gaan ze ontzettende klote opmerkingen maken over en tegen mij.
Doordat dit vanaf mijn kindertijd al speelt, heb ik hier denk ik een trauma van op gelopen. Elk stukje kritiek vanuit mijn moeder waarvan ik weet dat ze het met mijn zus over gehad hebt kwetst me enorm en ik word er enorm onzeker van of ik alles wel goed doe.
Ik wil liever niet in detail erop ingaan wat er precies gezegt word tenzij het echt noodzakelijk is voor advies, dit omdat ik het heel erg moeilijk ermee heb (klein voorbeeld, ze noemen me altijd lui)
Waar ik ook denk dat het aan ligt is dat ik op zoek ben naar een huisje voor mijzelf, ik voel me totaal niet meer thuis hier en ik ben ten slotte ook op een leeftijd waar het normaal is om een keer uit huis te gaan. Door deze opmerkingen van hun word ik ook onzeker erover of ik dat wel kan, op mezelf wonen (volgens hen niet namelijk)
Ik loop op het moment bij een psycholoog voor PTSS en ik voel gewoon dat ik dit er niet bij kan hebben. Mijn vader en broer negeren het altijd, ze doen niet mee met beledigen maar komen ook niet voor me op.
Ik hoop dat jullie advies hebben voor me want ik zie het allemaal even niet meer zitten.
zaterdag 26 mei 2018 23:48
Ik werk heel veel om zo snel mogelijk een huisje te kunnen betalen, helaas kom ik niet in aanmerking voor woningbouw huur of koop dus moet het particulier wat hier heel duur is en er is weinig aanbod. Ik heb hen vaker aangesproken op wat ze doen alleen dan worden ze heel erg boos en word het nog erger
zondag 27 mei 2018 00:01
Kan je goed met je vader overweg? Kan je niet een keer met hem alleen gaan praten? Hij zal ook in de gaten hebben wat er speelt en zou eigenlijk voor jou op moeten komen. Praat vooral vanuit jezelf, zeg hem wat het met jou doet.
Sommige mensen hebben het nodig andere mensen naar beneden te halen om zichzelf goed te voelen. Dat zegt eigenlijk meer over hun eigen onzekerheden dan over jou.
Hoe komt het dat jij op deze leeftijd al PTSS hebt? Heeft dat ook met je moeder en je zus te maken?
Je zou inderdaad kunnen beginnen met een kamer, dan hebben zij minder invloed op jou. Vandaar uit kan je misschien met een aantal vriendinnen een apartement huren. Veel jongeren uit mijn omgeving doen dat. Alleen is het niet te betalen maar met zijn 3-en bv wel. Wel goede afspraken maken voor als er iemand weg gaat. Die moet bv zorgen voor een nieuwe huurder waar jullie dan ook mee kunnen opschieten.
Sommige mensen hebben het nodig andere mensen naar beneden te halen om zichzelf goed te voelen. Dat zegt eigenlijk meer over hun eigen onzekerheden dan over jou.
Hoe komt het dat jij op deze leeftijd al PTSS hebt? Heeft dat ook met je moeder en je zus te maken?
Je zou inderdaad kunnen beginnen met een kamer, dan hebben zij minder invloed op jou. Vandaar uit kan je misschien met een aantal vriendinnen een apartement huren. Veel jongeren uit mijn omgeving doen dat. Alleen is het niet te betalen maar met zijn 3-en bv wel. Wel goede afspraken maken voor als er iemand weg gaat. Die moet bv zorgen voor een nieuwe huurder waar jullie dan ook mee kunnen opschieten.
zondag 27 mei 2018 06:46
zondag 27 mei 2018 09:08
Theekopjes90 schreef: ↑26-05-2018 23:48Ik werk heel veel om zo snel mogelijk een huisje te kunnen betalen, helaas kom ik niet in aanmerking voor woningbouw huur of koop dus moet het particulier wat hier heel duur is en er is weinig aanbod.
Waarom niet? Verdien je nu al boven de inkomensgrens?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 27 mei 2018 09:47
Ik heb PTSS door mijn thuis situatie en andere dingen die zijn gebeurd in mijn puberteit. Mijn vader en ik hebben geen goede band, ik ben een nakomertje voor mijn ouders en hij heeft mij eigenlijk nooit gewild.veensteker schreef: ↑27-05-2018 00:01Kan je goed met je vader overweg? Kan je niet een keer met hem alleen gaan praten? Hij zal ook in de gaten hebben wat er speelt en zou eigenlijk voor jou op moeten komen. Praat vooral vanuit jezelf, zeg hem wat het met jou doet.
Sommige mensen hebben het nodig andere mensen naar beneden te halen om zichzelf goed te voelen. Dat zegt eigenlijk meer over hun eigen onzekerheden dan over jou.
Hoe komt het dat jij op deze leeftijd al PTSS hebt? Heeft dat ook met je moeder en je zus te maken?
Je zou inderdaad kunnen beginnen met een kamer, dan hebben zij minder invloed op jou. Vandaar uit kan je misschien met een aantal vriendinnen een apartement huren. Veel jongeren uit mijn omgeving doen dat. Alleen is het niet te betalen maar met zijn 3-en bv wel. Wel goede afspraken maken voor als er iemand weg gaat. Die moet bv zorgen voor een nieuwe huurder waar jullie dan ook mee kunnen opschieten.
Ik heb ook niet echt vriendinnen.. anders zou jouw idee inderdaad mijn beste optie zijn.
zondag 27 mei 2018 09:49
Mijn psycholoog zegt dat ik daar zo snel mogelijk weg moet, maar heeft verder ook geen ideeen hoe ik dat kan regelen. Ik reageer echt op elk huis, kamer, appartement en studio die ik zie, ik heb alleen tot nu toe geen geluk gehad om iets te krijgen
zondag 27 mei 2018 09:50
Heftig en herkenbaar, ook dat je het gevoel wordt gegeven dat je het niet kan.
Maar je kan het en je gaat het doen. Zoek in een groter gebied, kijk of je met een goede vriendin samen iets kan huren, blijf zoeken.
Er gaat zo een ENORME last van je afvallen als je straks thuis weg bent.
Veel succes
Edit: lees nu dat samen huren met vriendin geen optie is. Evt anti-kraak?
Maar je kan het en je gaat het doen. Zoek in een groter gebied, kijk of je met een goede vriendin samen iets kan huren, blijf zoeken.
Er gaat zo een ENORME last van je afvallen als je straks thuis weg bent.
Veel succes
Edit: lees nu dat samen huren met vriendin geen optie is. Evt anti-kraak?
zondag 27 mei 2018 09:54
En iets buiten jouw buurt dan? Het lijkt mij ook misschien beter om juist ver uit de buurt van je ouderlijk huis te gaan wonen.Theekopjes90 schreef: ↑27-05-2018 09:45Ik sta niet lang genoeg ingeschreven om kans te maken op een woning. Ook is het woning aanbod (zowel particulier of woningbouw) in deze buurt heel schaars.
zondag 27 mei 2018 10:11
Wat een ellendige situatie! Waarom durf je niet wat groter de denken? Verhuis naar een ander deel van het land, waar je wel gemakkelijk kunt huren. Dat hoeft niet deze week geregeld te worden; je kunt er een plan van maken dat je puntsgewijs afwerkt. Eerst solliciteren in de stad van je keuze. Dan op zoek naar een kamer, en eventueel (met behulp van je therapeut) naar een nieuwe therapeut.
Je bent oud genoeg om die stap te zetten. Je zult er veel zelfvertrouwen door krijgen, je laat je ouders en zus zien dat je heel goed in staat bent om grote stappen te zetten, en er zal een last van je afvallen als je in een heel nieuwe omgeving aan je eigen leven kunt beginnen.
Een schone lei. Wat houdt je tegen?
Je bent oud genoeg om die stap te zetten. Je zult er veel zelfvertrouwen door krijgen, je laat je ouders en zus zien dat je heel goed in staat bent om grote stappen te zetten, en er zal een last van je afvallen als je in een heel nieuwe omgeving aan je eigen leven kunt beginnen.
Een schone lei. Wat houdt je tegen?
zondag 27 mei 2018 11:54
Soortgelijke situatie gehad. Ik ging uit pure noodzaak samenwonen op mijn 18e met iemand die ik 2 dagen kende, toen die relatie (natuurlijk) stuk liep en ik weer terug naar mijn ouderlijk huis moest op mijn 20e, heb ik dat nog 1 jaar volgehouden en ben daarna op een heel kleine kamer 55 km verderop gaan wonen. Ook tegen mij werd gezegd dat ik in de goot zou belanden, maar het tegendeel heb ik inmiddels wel bewezen.
Wat mij in dat ene jaar nog heeft tegengehouden, is de angst voor verandering. Maar ik bedacht me eigenlijk maar 1 ding: liever angst voor het onbekende (en dan maar inderdaad in de goot belanden), dan nog 1 dag in die familiare hel waarin ik gevangen zat. Ik kreeg toen ook een uitkering (vanwege de ptss), reintegreerde weer en heb nu een goede carriere waarin ik boven modaal verdien en waarbij ik voor de helft eigenaar ben van het huis waarin ik woon. Wie had dat nou ooit verwacht, mijn ouders niet in elk geval. En ik zelf dus wel. Blijf in jezelf geloven, en neem die sprong in het diepe. Over een (10) jaar kijk je heel met veel bewondering voor jezelf op terug. Trust me. Been there, got the shirt.
Dikke knuf.
Wat mij in dat ene jaar nog heeft tegengehouden, is de angst voor verandering. Maar ik bedacht me eigenlijk maar 1 ding: liever angst voor het onbekende (en dan maar inderdaad in de goot belanden), dan nog 1 dag in die familiare hel waarin ik gevangen zat. Ik kreeg toen ook een uitkering (vanwege de ptss), reintegreerde weer en heb nu een goede carriere waarin ik boven modaal verdien en waarbij ik voor de helft eigenaar ben van het huis waarin ik woon. Wie had dat nou ooit verwacht, mijn ouders niet in elk geval. En ik zelf dus wel. Blijf in jezelf geloven, en neem die sprong in het diepe. Over een (10) jaar kijk je heel met veel bewondering voor jezelf op terug. Trust me. Been there, got the shirt.
Dikke knuf.
zondag 27 mei 2018 12:03
Je kan ook huisgenoten zoeken online.
Dat hoeven niet per se vriendinnen te zijn.
En zeg maar niet dat je dit doet voor de zaak rond is, anders wordt je weer afgekraakt.
Dit is niet normaal TO. Maar jij bent wel normaal en ik zie niet in waarom iemand die een goede baan heeft, niet op zichzelf zou kunnen wonen. Laat je dat dus ook niet wijsmaken.
Dat hoeven niet per se vriendinnen te zijn.
En zeg maar niet dat je dit doet voor de zaak rond is, anders wordt je weer afgekraakt.
Dit is niet normaal TO. Maar jij bent wel normaal en ik zie niet in waarom iemand die een goede baan heeft, niet op zichzelf zou kunnen wonen. Laat je dat dus ook niet wijsmaken.
zondag 27 mei 2018 12:12
Theekopjes, is het niet met jouw psych te regelen dat je een urgentieverklaring kunt krijgen? Jouw thuissituatie is erg schadelijk voor jou en is niet bevorderlijk voor jouw behandeling. Overleg dit met jouw huisarts en psych en neem jezelf hierbij serieus, niet bagatelliseren. Probeer het. Je zou niet de eerste zijn.
A diamond is a piece of charcoal that handled stress exeptionally well.
zondag 27 mei 2018 21:08
Heel erg bedankt voor je reactie. "Fijn" om te zien dat ik niet de enige ben en dat het vast niet allemaal aan mij zal liggen.Pingewingel schreef: ↑27-05-2018 11:54Soortgelijke situatie gehad. Ik ging uit pure noodzaak samenwonen op mijn 18e met iemand die ik 2 dagen kende, toen die relatie (natuurlijk) stuk liep en ik weer terug naar mijn ouderlijk huis moest op mijn 20e, heb ik dat nog 1 jaar volgehouden en ben daarna op een heel kleine kamer 55 km verderop gaan wonen. Ook tegen mij werd gezegd dat ik in de goot zou belanden, maar het tegendeel heb ik inmiddels wel bewezen.
Wat mij in dat ene jaar nog heeft tegengehouden, is de angst voor verandering. Maar ik bedacht me eigenlijk maar 1 ding: liever angst voor het onbekende (en dan maar inderdaad in de goot belanden), dan nog 1 dag in die familiare hel waarin ik gevangen zat. Ik kreeg toen ook een uitkering (vanwege de ptss), reintegreerde weer en heb nu een goede carriere waarin ik boven modaal verdien en waarbij ik voor de helft eigenaar ben van het huis waarin ik woon. Wie had dat nou ooit verwacht, mijn ouders niet in elk geval. En ik zelf dus wel. Blijf in jezelf geloven, en neem die sprong in het diepe. Over een (10) jaar kijk je heel met veel bewondering voor jezelf op terug. Trust me. Been there, got the shirt.
Dikke knuf.
Door jullie reacties ben ik gaan kijken naar andere mogelijkheden, en ik heb misschien wat op het oog.. niet ideaal, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. Dank iedereen voor de reacties, het heeft me een beetje uit het holletje gehaald waarin ik zat te denken.
Vind het wel heel moeilijk om mezelf te laten geloven dat ik dit echt wel kan , zeker omdat ik ook een katje heb die meegaat en waarvoor ik natuurlijk noooooit in mn eentje kan zorgen
kan de humor er weer een beetje van inzien gelukkig, al ben ik natuurlijk wel erg bang dat al mijn angsten uit gaan komen, dus als iemand daar nog tips voor heeft: graag!
