Relaties
alle pijlers
Twijfel over doorgaan met huwelijk (met ADHD man)
zondag 10 juni 2018 10:40
Beste forummers...
Sorry... Dit wordt een lang verhaal. Ik heb deze nick speciaal aangemaakt om herkenbaarheid te voorkomen.
Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar bij elkaar. Sinds 6 jaar heeft hij de diagnose ADHD en sindsdien slikt hij dagelijks 20 mg methylfenidaat. Dit werkte in het begin goed: zijn ADHD klachten namen af en hij kon goed functioneren. Zijn stemmingen waren stabiel en hij kon feestjes en andere sociale verplichtingen beter aan. Het voelde voor ons dan ook goed om voor een kindje te gaan. Ik had al een dochter van 10 op het moment dat ik zwanger raakte en dat liep ook prima met hem. Met de vader van dochter had ik een goede co-regeling en ze wad bij ons om de 3 a 4 dagen per week.
Wij hebben een zoontje van inmiddels 4 jaar. De relatie met mijn man is veranderd tijdens mijn zwangerschap. Ongeveer halverwege de zwangerschap begon hij geërgerd te reageren toen ik een slechte dag had met veel fysieke klachten. Dit kwam rauw op mijn dak, ik dacht dat hij mij zou steunen of bemoedigend zou zijn... vanaf dat moment gebeurde dat vaker. Ik kreeg het gevoel dat ik nooit mocht zeggen wanneer ik me niet goed voelde en op er gegeven moment werd ik boos. "Gesterkt" door de hormonen viel ik op een gegeven moment fel tegen hem uit: dat hij makkelijk praten had, dat ik dit moest dragen (en hij niet) en dat ik hem een botte eikel vond. Hij reageerde dan heel koeltjes en noemde mij een borderliner of hormonaal monster. In die periode heb ik 1 x een koffiemok op de grond kapot gegooid en hen een keer een duw gegeven tijdens zo'n ruzie... Hier schrok ik zelf ook behoorlijk van destijds. Ik voelde me echter zo machteloos: ik was al ver zwanger, moest nog een tijd door en was gefrustreerd van de opeenstapeling van kwalen die ik anders nooit heb gehad. En ik kreeg geen steun van mijn partner. In plaats daarvan liet hij duidelijk merken dat hij mij vooral een lastpost vond en dat alles voor hem ook niet makkelijk was: hij moest namelijk met mijn vader klussen aan het kamertje op zijn enige vrije dag doordeweeks.
Hij begon toen steeds vaker te klagen over de druk die op hem gelegd werd rondom het klussen voor het kamertje. Mijn vader hield rekening met de dagen dat mijn man kon, maar dat zag hij niet zo. Hij moest dit allemaal doormaken. Ik herkende stilaan steeds minder de man die ik voor de zwangerschap kende...
En vanaf de geboorte van onze zoon werd het geklaag alleen maar erger: hij moest de eerste twee weken vrij nemen maar vakantie was het zeker niet! Tijdens mijn kraambed moest hij maar liefst 2 x naar de drogist voor mij (op 5 min liopafstand) en de kraamverzorgster was luidruchtig en moest hij maar bezig houden. En toen hij weer aan het was, vertelde hij collega's dat hij er s nachts uit moest, maar dit was niet waar.
Ik hoopte dat het beter werd naarmate we meer ritme hadden. Ik kreeg na een paar maanden een baan en ik regelde goede kinderopvang. Maar na 2 jaar verbeterde het niet. Hij bleef zeggen dat zijn leven alleen maar bestaat uit werken, zorgen, eten en slapen. Op een gegeven moment regelde ik op zijn papadag dat onze zoon in de ochtend naar KDV ging zodat mijn man wat meer tijd voor zichzelf zou hebben. Maar ok dat zette geen zoden aan de dijk: hij deed wat in huishouden, een boodschapje en de ochtend was alweer om, aldus zijn woorden...
We zijn nu 4 jaar verder.... het klagen houdt niet op van zijn kant, inmiddels heeft hij aan in een burn-out te zitten (hij werkt nu tijdelijk een paar uur per dag minder) en hij heeft weer een aanvraag gedaan voor GGZ. Voor geplaatste staat staat hij echter al 7 weken op de wachtlijst en het duurt nog 15 weken voordat hij überhaupt een intake krijgt!
In tussentijd is onze relatie in de afgelopen 4 jaar door zwaar weer gegaan. We hadden of knallende ruzie of stille strijd. En in het beste geval afstand van elkaar en heel soms - alleen op mijn initiatief - iets samen doen.
Mijn man werkt 32 en ik 24 uur per week. Daarnaast zorgt hij in totaal 1,5 dag per week (incl weekend) en ik 3 dagen per week voor onze zoon. Mijn puberdochter is 4 dagen per week bij ons. Naast werk en zorg voor kinderen, regel ik ALLES ogv financiën, boodschappen, grotere huishoudelijke taken, vakanties, verp lichtingen voor de kinderen en moet ik nog weleens allee net de kinderen naar een feestje omdat hij het niet altijd trekt. Mijn man doet op vrije moment de was en pakt vaatwasser in of uit. Hij kookt 1 a 2 keer per week, ik 4 x en meestal halen we 1 x per week iets.
Naast werken, zorg voor kinderen en huishouden etc probeer ik tijd te maken om iets leuks met de kinderen te doen en 1 x per 2 maanden net vriendinnen even uit borrelen. Ditlaatste grijpt mijn man soms aan tijdens onze discussies waarbij hij zegt: " kijk jij hebt veel meer tijd voor dit soort dingen". Hij vergeet echter dat ik dit ook moet plannen en we hebben evenveel vrije tijd. Hij kiest er echter zelf vaak voor om te gaan slapen of op bedden boek te gaan lezen. En that's it. Hij heeft zelf vrijwel geen sociale contacten, behalve zijn collega's die hij op zijn werk ziet.
Ik heb voor mijn gevoel van alles geprobeerd om hem te helpen met zijn burn-out klachten en gevoel dat hij niks meer voor zichzelf doet: boeken om te lezen, online coaching en bezig gaan met de vraag wat hij leuk vindt, hem een hele zaterdag vrij geven om iets voor zichzelf te doen., extra kinderopvang regelen, een weekend weg naar een leuke stad.
Ik heb nu aangegeven dat ik twijfel of ik verder kan met de relatie. Ik vind het hartverscheurend voor mijn kinderen als we zouden scheiden. Maar ik word hier zelf doodongelukkig van. Het hele idee idee om met een partner verder te moeten die geen moeite wil steken in een leuker leven, in de relatie, die vrijwel nooit sex wil en regelmatig geïrriteerd reageert, staat me zo tegen.
Ik vind hem mentaal erg laks en hij klaagt over "ons drukke bestaan" terwijl ik vind dat we helemaal niet zo'n druk en heftig leven hebben. We kijken totaal verschillend naar de dagelijkse situatie en zitten nu al 4 jaar in een impasse. We hebben al 3 x meerdere sessies relatietherapie gehad en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb hem eerlijk verteld dat de aankomende zomervakantie onze relatie echt een zwengel moet gaan geven, anders zie ik geen andere weg dan uit elkaar te gaan op een voor de kinderen zo goed mogelijke manier.
Herkent iemand dit? Ik ben op zoek naar tips en (andere) invalshoeken. Want ik zit er zelf misschien te dicht bovenop...?
Bedankt als je dit verhaal hebt volgehouden en hebt gelezen!
Sorry... Dit wordt een lang verhaal. Ik heb deze nick speciaal aangemaakt om herkenbaarheid te voorkomen.
Mijn man en ik zijn ruim 10 jaar bij elkaar. Sinds 6 jaar heeft hij de diagnose ADHD en sindsdien slikt hij dagelijks 20 mg methylfenidaat. Dit werkte in het begin goed: zijn ADHD klachten namen af en hij kon goed functioneren. Zijn stemmingen waren stabiel en hij kon feestjes en andere sociale verplichtingen beter aan. Het voelde voor ons dan ook goed om voor een kindje te gaan. Ik had al een dochter van 10 op het moment dat ik zwanger raakte en dat liep ook prima met hem. Met de vader van dochter had ik een goede co-regeling en ze wad bij ons om de 3 a 4 dagen per week.
Wij hebben een zoontje van inmiddels 4 jaar. De relatie met mijn man is veranderd tijdens mijn zwangerschap. Ongeveer halverwege de zwangerschap begon hij geërgerd te reageren toen ik een slechte dag had met veel fysieke klachten. Dit kwam rauw op mijn dak, ik dacht dat hij mij zou steunen of bemoedigend zou zijn... vanaf dat moment gebeurde dat vaker. Ik kreeg het gevoel dat ik nooit mocht zeggen wanneer ik me niet goed voelde en op er gegeven moment werd ik boos. "Gesterkt" door de hormonen viel ik op een gegeven moment fel tegen hem uit: dat hij makkelijk praten had, dat ik dit moest dragen (en hij niet) en dat ik hem een botte eikel vond. Hij reageerde dan heel koeltjes en noemde mij een borderliner of hormonaal monster. In die periode heb ik 1 x een koffiemok op de grond kapot gegooid en hen een keer een duw gegeven tijdens zo'n ruzie... Hier schrok ik zelf ook behoorlijk van destijds. Ik voelde me echter zo machteloos: ik was al ver zwanger, moest nog een tijd door en was gefrustreerd van de opeenstapeling van kwalen die ik anders nooit heb gehad. En ik kreeg geen steun van mijn partner. In plaats daarvan liet hij duidelijk merken dat hij mij vooral een lastpost vond en dat alles voor hem ook niet makkelijk was: hij moest namelijk met mijn vader klussen aan het kamertje op zijn enige vrije dag doordeweeks.
Hij begon toen steeds vaker te klagen over de druk die op hem gelegd werd rondom het klussen voor het kamertje. Mijn vader hield rekening met de dagen dat mijn man kon, maar dat zag hij niet zo. Hij moest dit allemaal doormaken. Ik herkende stilaan steeds minder de man die ik voor de zwangerschap kende...
En vanaf de geboorte van onze zoon werd het geklaag alleen maar erger: hij moest de eerste twee weken vrij nemen maar vakantie was het zeker niet! Tijdens mijn kraambed moest hij maar liefst 2 x naar de drogist voor mij (op 5 min liopafstand) en de kraamverzorgster was luidruchtig en moest hij maar bezig houden. En toen hij weer aan het was, vertelde hij collega's dat hij er s nachts uit moest, maar dit was niet waar.
Ik hoopte dat het beter werd naarmate we meer ritme hadden. Ik kreeg na een paar maanden een baan en ik regelde goede kinderopvang. Maar na 2 jaar verbeterde het niet. Hij bleef zeggen dat zijn leven alleen maar bestaat uit werken, zorgen, eten en slapen. Op een gegeven moment regelde ik op zijn papadag dat onze zoon in de ochtend naar KDV ging zodat mijn man wat meer tijd voor zichzelf zou hebben. Maar ok dat zette geen zoden aan de dijk: hij deed wat in huishouden, een boodschapje en de ochtend was alweer om, aldus zijn woorden...
We zijn nu 4 jaar verder.... het klagen houdt niet op van zijn kant, inmiddels heeft hij aan in een burn-out te zitten (hij werkt nu tijdelijk een paar uur per dag minder) en hij heeft weer een aanvraag gedaan voor GGZ. Voor geplaatste staat staat hij echter al 7 weken op de wachtlijst en het duurt nog 15 weken voordat hij überhaupt een intake krijgt!
In tussentijd is onze relatie in de afgelopen 4 jaar door zwaar weer gegaan. We hadden of knallende ruzie of stille strijd. En in het beste geval afstand van elkaar en heel soms - alleen op mijn initiatief - iets samen doen.
Mijn man werkt 32 en ik 24 uur per week. Daarnaast zorgt hij in totaal 1,5 dag per week (incl weekend) en ik 3 dagen per week voor onze zoon. Mijn puberdochter is 4 dagen per week bij ons. Naast werk en zorg voor kinderen, regel ik ALLES ogv financiën, boodschappen, grotere huishoudelijke taken, vakanties, verp lichtingen voor de kinderen en moet ik nog weleens allee net de kinderen naar een feestje omdat hij het niet altijd trekt. Mijn man doet op vrije moment de was en pakt vaatwasser in of uit. Hij kookt 1 a 2 keer per week, ik 4 x en meestal halen we 1 x per week iets.
Naast werken, zorg voor kinderen en huishouden etc probeer ik tijd te maken om iets leuks met de kinderen te doen en 1 x per 2 maanden net vriendinnen even uit borrelen. Ditlaatste grijpt mijn man soms aan tijdens onze discussies waarbij hij zegt: " kijk jij hebt veel meer tijd voor dit soort dingen". Hij vergeet echter dat ik dit ook moet plannen en we hebben evenveel vrije tijd. Hij kiest er echter zelf vaak voor om te gaan slapen of op bedden boek te gaan lezen. En that's it. Hij heeft zelf vrijwel geen sociale contacten, behalve zijn collega's die hij op zijn werk ziet.
Ik heb voor mijn gevoel van alles geprobeerd om hem te helpen met zijn burn-out klachten en gevoel dat hij niks meer voor zichzelf doet: boeken om te lezen, online coaching en bezig gaan met de vraag wat hij leuk vindt, hem een hele zaterdag vrij geven om iets voor zichzelf te doen., extra kinderopvang regelen, een weekend weg naar een leuke stad.
Ik heb nu aangegeven dat ik twijfel of ik verder kan met de relatie. Ik vind het hartverscheurend voor mijn kinderen als we zouden scheiden. Maar ik word hier zelf doodongelukkig van. Het hele idee idee om met een partner verder te moeten die geen moeite wil steken in een leuker leven, in de relatie, die vrijwel nooit sex wil en regelmatig geïrriteerd reageert, staat me zo tegen.
Ik vind hem mentaal erg laks en hij klaagt over "ons drukke bestaan" terwijl ik vind dat we helemaal niet zo'n druk en heftig leven hebben. We kijken totaal verschillend naar de dagelijkse situatie en zitten nu al 4 jaar in een impasse. We hebben al 3 x meerdere sessies relatietherapie gehad en ik weet het gewoon niet meer.
Ik heb hem eerlijk verteld dat de aankomende zomervakantie onze relatie echt een zwengel moet gaan geven, anders zie ik geen andere weg dan uit elkaar te gaan op een voor de kinderen zo goed mogelijke manier.
Herkent iemand dit? Ik ben op zoek naar tips en (andere) invalshoeken. Want ik zit er zelf misschien te dicht bovenop...?
Bedankt als je dit verhaal hebt volgehouden en hebt gelezen!
zondag 10 juni 2018 10:47
Allereerst, wat een rotsituatie 
Dan als tweede: je hebt nu een hele epistel geschreven aan wat hij allemaal fout doet. Maar zulke verhalen hebben altijd twee kanten. Wat doe jij fout? Misschien een bepaalde houding richting hem, maak je hem verwijten? Het schemert hier behoorlijk door hoe teleurstellend je hem vindt als vader. Merkt hij dat ook? Wat doet hij wel goed?
En ik vind het wel eerlijk om te benoemen dat je wist dat hij ADHD had en dat sommige dingen teveel waren voor hem. Fijn dat het met medicatie beter ging, maar eenieder kan bedenken dat een kind een gigantische impact heeft en een 'terugval' teweeg kan brengen. Ik vond het weinig verrassend te lezen dat hij er veel moeite mee heeft. Is naar de arts een idee?
Dan als tweede: je hebt nu een hele epistel geschreven aan wat hij allemaal fout doet. Maar zulke verhalen hebben altijd twee kanten. Wat doe jij fout? Misschien een bepaalde houding richting hem, maak je hem verwijten? Het schemert hier behoorlijk door hoe teleurstellend je hem vindt als vader. Merkt hij dat ook? Wat doet hij wel goed?
En ik vind het wel eerlijk om te benoemen dat je wist dat hij ADHD had en dat sommige dingen teveel waren voor hem. Fijn dat het met medicatie beter ging, maar eenieder kan bedenken dat een kind een gigantische impact heeft en een 'terugval' teweeg kan brengen. Ik vond het weinig verrassend te lezen dat hij er veel moeite mee heeft. Is naar de arts een idee?
-
zondag 10 juni 2018 10:58
Bedankt voor jullie snelle reacties!
Ja jullie hebben wel gelijk dat ik nu inderdaad vooral veel heb opgeschreven wat hij fout doet.
Hij is WEL een lieve vader voor ons zoontje. En hij doet echt zijn best om zijn irritatie niet op hem over te brengen.
Ja, ik begrijp dat zijn belastbaarheid anders is. Ik heb hier ook veel begrip voor getoond. Ik denk dat ik het inmiddels lastig vind om alsmaar begrip te tonen en dit nooit terug te krijgen. En ook geen dankbaarheid voor de dingen die ik oppak en hem in ontzie...
Misschien zit ik nu ook in de klaagmodus en zie ik alles te donker....
Ik weet niet meer wat ik kan doen om het leuker te maken tussen ons. Ik richt me sinds een half jaar nu op dongen waar ik zelf blij van word en probeer me minder met onze relatie bezig te houden. Ik doe dingen met de kinderen, met vriendinnen en ben bezig om een eigen bedrijf op te zetten.
Maar het lijkt er op dat we daardoor alleen maar verder van elkaar verwijderd raken.
Ja jullie hebben wel gelijk dat ik nu inderdaad vooral veel heb opgeschreven wat hij fout doet.
Hij is WEL een lieve vader voor ons zoontje. En hij doet echt zijn best om zijn irritatie niet op hem over te brengen.
Ja, ik begrijp dat zijn belastbaarheid anders is. Ik heb hier ook veel begrip voor getoond. Ik denk dat ik het inmiddels lastig vind om alsmaar begrip te tonen en dit nooit terug te krijgen. En ook geen dankbaarheid voor de dingen die ik oppak en hem in ontzie...
Misschien zit ik nu ook in de klaagmodus en zie ik alles te donker....
Ik weet niet meer wat ik kan doen om het leuker te maken tussen ons. Ik richt me sinds een half jaar nu op dongen waar ik zelf blij van word en probeer me minder met onze relatie bezig te houden. Ik doe dingen met de kinderen, met vriendinnen en ben bezig om een eigen bedrijf op te zetten.
Maar het lijkt er op dat we daardoor alleen maar verder van elkaar verwijderd raken.
zondag 10 juni 2018 10:59
Je kan natuurlijk niet bepalen of iets belastends is of niet. Met ADHD is gewoon iets sneller belastend. Ik denk dat hij geen grip heeft op het leven (tenminste dat dat zijn gevoel is). Praten jullie ook goed met elkaar? Ik begrijp dat het voor jou ook moeilijk is als hij zo doet. Je wil je gesteund voelen.
Ik zou zeker de hulp afwachten. Kijken wat dat gaat doen voor hem en jullie relatie. Goed dat hij bij het GGZ aan de bel heeft getrokken. Weer schokkend hoelang dat moet duren.
Ik zou zeker de hulp afwachten. Kijken wat dat gaat doen voor hem en jullie relatie. Goed dat hij bij het GGZ aan de bel heeft getrokken. Weer schokkend hoelang dat moet duren.
zondag 10 juni 2018 11:00
Dit vind ik een goede reactie. Hoe kijk je hier tegenaan TO? De belastbaarheid van mijn partner mbt ons gezamenlijke leven is ook minder omdat hij een veeleisende baan heeft. Soms word ik er ook heel moe van dat ik voor mijn gevoel altijd meer moet doen dan hij omdat ik nou eenmaal minder werk. Hierover klagen werkt averechts je drijft de ander verder van je af. De dingen die je voor elkaar, de ander, het gezinsleven etc doet liggen nou eenmaal nooit op een gelijkwaardige weegschaal.
zondag 10 juni 2018 11:03
Dit is inderdaad waar we weer in belanden, zo'n discussie. Altijd nadat hij veel klaagt en ik veel moet aanhoren (vind ik dan).ditte_ schreef: ↑10-06-2018 11:00Dit vind ik een goede reactie. Hoe kijk je hier tegenaan TO? De belastbaarheid van mijn partner mbt ons gezamenlijke leven is ook minder omdat hij een veeleisende baan heeft. Soms word ik er ook heel moe van dat ik voor mijn gevoel altijd meer moet doen dan hij omdat ik nou eenmaal minder werk. Hierover klagen werkt averechts je drijft de ander verder van je af. De dingen die je voor elkaar, de ander, het gezinsleven etc doet liggen nou eenmaal nooit op een gelijkwaardige weegschaal.
Hoe komen jij en je partner daar uit? En wat doen jullie om het wel leuk te houden?
zondag 10 juni 2018 11:03
Inderdaad je drijft van elkaar af nu jij je volledig op je eigen leven en plezier gaat richten. De kunst is dat jullie je weer op elkaar gaan richten. Wat is wel leuk aan hem richting jou? Het zit hem soms in de kleine dingen. Het zou me niks verbazen dat hij zich andersom ook niet begrepen voelt door jou vanwege alle dingen die jij vindt die er niet goed gaan. Benoemen jullie ook naar elkaar wat wel goed gaat?Droogmolen schreef: ↑10-06-2018 10:58Bedankt voor jullie snelle reacties!
Ja jullie hebben wel gelijk dat ik nu inderdaad vooral veel heb opgeschreven wat hij fout doet.
Hij is WEL een lieve vader voor ons zoontje. En hij doet echt zijn best om zijn irritatie niet op hem over te brengen.
Ja, ik begrijp dat zijn belastbaarheid anders is. Ik heb hier ook veel begrip voor getoond. Ik denk dat ik het inmiddels lastig vind om alsmaar begrip te tonen en dit nooit terug te krijgen. En ook geen dankbaarheid voor de dingen die ik oppak en hem in ontzie...
Misschien zit ik nu ook in de klaagmodus en zie ik alles te donker....
Ik weet niet meer wat ik kan doen om het leuker te maken tussen ons. Ik richt me sinds een half jaar nu op dongen waar ik zelf blij van word en probeer me minder met onze relatie bezig te houden. Ik doe dingen met de kinderen, met vriendinnen en ben bezig om een eigen bedrijf op te zetten.
Maar het lijkt er op dat we daardoor alleen maar verder van elkaar verwijderd raken.
zondag 10 juni 2018 11:04
oke Hij moet dus dankbaar zijn omdat jij hem helpt omdat hij minder kan? Jij doet dit als gunst? Voor hem? Natuurlijk moet je zelf dingen doen om het leven leuk te maken. Dat hoef je niet verder weg te drijven bij je man. Wat je wegdrijft bij je man zijn die lijstjes die je bijhoudt en de verwachtingen dat hij dankbaar moet zijn en het zelfde moet kunnen als jijDroogmolen schreef: ↑10-06-2018 10:58Bedankt voor jullie snelle reacties!
Ja jullie hebben wel gelijk dat ik nu inderdaad vooral veel heb opgeschreven wat hij fout doet.
Hij is WEL een lieve vader voor ons zoontje. En hij doet echt zijn best om zijn irritatie niet op hem over te brengen.
Ja, ik begrijp dat zijn belastbaarheid anders is. Ik heb hier ook veel begrip voor getoond. Ik denk dat ik het inmiddels lastig vind om alsmaar begrip te tonen en dit nooit terug te krijgen. En ook geen dankbaarheid voor de dingen die ik oppak en hem in ontzie...
Misschien zit ik nu ook in de klaagmodus en zie ik alles te donker....
Ik weet niet meer wat ik kan doen om het leuker te maken tussen ons. Ik richt me sinds een half jaar nu op dongen waar ik zelf blij van word en probeer me minder met onze relatie bezig te houden. Ik doe dingen met de kinderen, met vriendinnen en ben bezig om een eigen bedrijf op te zetten.
Maar het lijkt er op dat we daardoor alleen maar verder van elkaar verwijderd raken.
zondag 10 juni 2018 11:07
Het klagen serieus nemen. Wat zit erachter, welk gevoel? Dit benoemen en het dan uitspreken met elkaar. De ander erkenning geven voor zijn gevoel ondanks dat jij denkt klaag toch niet zo. Ik ben denk ik de klager in onze relatie en ik voel me extreem niet erkend in mijn gevoel wanneer mijn vriend er tegenin gaat ipv luistert en aangeeft dat hij me hoort. Ik probeer hem ook ruimte te geven in zijn gevoel wat hij krijgt wanneer ik alleen maar aan het klagen ben bij wijze van.Droogmolen schreef: ↑10-06-2018 11:03Dit is inderdaad waar we weer in belanden, zo'n discussie. Altijd nadat hij veel klaagt en ik veel moet aanhoren (vind ik dan).
Hoe komen jij en je partner daar uit? En wat doen jullie om het wel leuk te houden?
Een goed oprecht en open gesprek op zijn tijd maakt dat we ons weer verbonden voelen. Daarnaast plannen we ook avonden of momenten in waarop we samen iets leuks doen.
zondag 10 juni 2018 11:09
Ja dat zou kunnen...S-Meds schreef: ↑10-06-2018 11:04oke Hij moet dus dankbaar zijn omdat jij hem helpt omdat hij minder kan? Jij doet dit als gunst? Voor hem? Natuurlijk moet je zelf dingen doen om het leven leuk te maken. Dat hoef je niet verder weg te drijven bij je man. Wat je wegdrijft bij je man zijn die lijstjes die je bijhoudt en de verwachtingen dat hij dankbaar moet zijn en het zelfde moet kunnen als jij
Welke benadering zou dan beter werken denk je?
Heb je ervaring met een partner die minder belastbaar is ( dan jij)?
Ik merk dat zijn negatieve instelling mij opbreekt. Zijn mindere belastbaarheid kan ik nog wel omheen 'werken', maar de negativiteit en zijn passieve manier van doen vind ik echt moeilijk.
zondag 10 juni 2018 11:11
Mijn man geeft aan dit alles al behoorlijk belastend te vinden.ditte_ schreef: ↑10-06-2018 11:07Het klagen serieus nemen. Wat zit erachter, welk gevoel? Dit benoemen en het dan uitspreken met elkaar. De ander erkenning geven voor zijn gevoel ondanks dat jij denkt klaag toch niet zo. Ik ben denk ik de klager in onze relatie en ik voel me extreem niet erkend in mijn gevoel wanneer mijn vriend er tegenin gaat ipv luistert en aangeeft dat hij me hoort. Ik probeer hem ook ruimte te geven in zijn gevoel wat hij krijgt wanneer ik alleen maar aan het klagen ben bij wijze van.
Een goed oprecht en open gesprek op zijn tijd maakt dat we ons weer verbonden voelen. Daarnaast plannen we ook avonden of momenten in waarop we samen iets leuks doen.
zondag 10 juni 2018 11:12
Ik heb ook adhd en 2 kinderen. Ik ben sneller overprikkeld dan de meeste moeders, dat is niet makkelijk. Ik heb twee jaar begeleiding gehad om om te leren gaan met de drukte, voor ik kinderen had had ik geen problemen. Ben ook overspannen geweest.
Hij moet zijn verantwoordelijkheden nemen, maar ik lees (gekleurd door mijn eigen perspectief) een overbelaste man. Kan hij nergens sneller hulp krijgen?
En: jij kunt hem niet dwingen om boeken te lezen/ dingen aan te pakken etc. Je kunt hem steunen en helpen waar nodig, maar hij moet het doen. Je kunt alleen voor jezelf grenzen stellen en daar open over zijn. Dat loslaten scheelt jou wrs irritatie en energie.
Nog 1 ding: 20 mg medicatie is weinig! Ik slik tussen de 40 en 70 per dag! Te weinig of verkeerde medicijnen kunnen leiden tot verzuipen, en dan komt hij ook nergens aan toe omdat zijn hoofd overloopt. Kan best zijn dat hij daardoor ook passief wordt. Hij weegt wrs meer dan ik en mag dus echt wel meer slikken. Dat kan hij met zijn arts bespreken.
Hij moet zijn verantwoordelijkheden nemen, maar ik lees (gekleurd door mijn eigen perspectief) een overbelaste man. Kan hij nergens sneller hulp krijgen?
En: jij kunt hem niet dwingen om boeken te lezen/ dingen aan te pakken etc. Je kunt hem steunen en helpen waar nodig, maar hij moet het doen. Je kunt alleen voor jezelf grenzen stellen en daar open over zijn. Dat loslaten scheelt jou wrs irritatie en energie.
Nog 1 ding: 20 mg medicatie is weinig! Ik slik tussen de 40 en 70 per dag! Te weinig of verkeerde medicijnen kunnen leiden tot verzuipen, en dan komt hij ook nergens aan toe omdat zijn hoofd overloopt. Kan best zijn dat hij daardoor ook passief wordt. Hij weegt wrs meer dan ik en mag dus echt wel meer slikken. Dat kan hij met zijn arts bespreken.
zondag 10 juni 2018 11:20
Bedankt voor je reactie. Je slaat de spijker op zn kop. Ik probeer mijn grenzen aan te geven maar dit helpt alleen averechts dus ben ik ook mee gestopt ... totdat ik nu echt merk dat het zo gewoon niet gaat.... Ik herken en begrijp oprecht dat hij minder belastbaar is maar in de praktijk ligt onze "waarneming" vaak zover uit elkaar!Ikwileenkangoeroe schreef: ↑10-06-2018 11:12Ik heb ook adhd en 2 kinderen. Ik ben sneller overprikkeld dan de meeste moeders, dat is niet makkelijk. Ik heb twee jaar begeleiding gehad om om te leren gaan met de drukte, voor ik kinderen had had ik geen problemen. Ben ook overspannen geweest.
Hij moet zijn verantwoordelijkheden nemen, maar ik lees (gekleurd door mijn eigen perspectief) een overbelaste man. Kan hij nergens sneller hulp krijgen?
En: jij kunt hem niet dwingen om boeken te lezen/ dingen aan te pakken etc. Je kunt hem steunen en helpen waar nodig, maar hij moet het doen. Je kunt alleen voor jezelf grenzen stellen en daar open over zijn. Dat loslaten scheelt jou wrs irritatie en energie.
Nog 1 ding: 20 mg medicatie is weinig! Ik slik tussen de 40 en 70 per dag! Te weinig of verkeerde medicijnen kunnen leiden tot verzuipen, en dan komt hij ook nergens aan toe omdat zijn hoofd overloopt.
Over zijn medicatie: hij verhoogt zelf soms zijn medicatie, Wat echter ook weer tot andere complicaties leidt. Ik heb het vermoeden dat hij wellicht beter zou kunnen reageren op andere medicatie. Hij reageert heftig op dit medicijn en wanneer hij tijdelijk stopt, heeft hij last van heftige kickbacks. Met het medicijn zijn de bijwerkingen ook niet van de lucht: slaapgebrek, lusteloos, weinig eetlust, bij meer gebruik snel geïrriteerd, etc.
Hoe gaat houw partner hiermee om? Wat helpt voor jou?
zondag 10 juni 2018 11:25
Waarom vind je zijn passiviteit en negatieviteit moeilijk?Droogmolen schreef: ↑10-06-2018 11:09Ja dat zou kunnen...
Welke benadering zou dan beter werken denk je?
Heb je ervaring met een partner die minder belastbaar is ( dan jij)?
Ik merk dat zijn negatieve instelling mij opbreekt. Zijn mindere belastbaarheid kan ik nog wel omheen 'werken', maar de negativiteit en zijn passieve manier van doen vind ik echt moeilijk.
zondag 10 juni 2018 11:35
Het haalt alle energie uit de dag. Geen gezelligheid, geen knuffel, geen leuke gesprekken.
Dingen die ik de laatste jaren gewoon niet meer ervaar als hij thuis is. Hij pept zich een beetje op voor onze zoon en naar mij toe komt vooral eruit hoeveel moeite alles kost en regelmatig verwijten. Inmiddels ben ik me er voor gaan afsluiten. Het is dagelijks hetzelfde verhaal en het verandert niet.
zondag 10 juni 2018 11:41
Wat voor mij helpt: regelmatig even alleen zijn, man die me vastpakt als mijn kop vol zit en me zo dwingt te stoppen, en vooral dat hij me helpt om dingen op een rijtje te zetten als het mij niet lukt.Droogmolen schreef: ↑10-06-2018 11:20Bedankt voor je reactie. Je slaat de spijker op zn kop. Ik probeer mijn grenzen aan te geven maar dit helpt alleen averechts dus ben ik ook mee gestopt ... totdat ik nu echt merk dat het zo gewoon niet gaat.... Ik herken en begrijp oprecht dat hij minder belastbaar is maar in de praktijk ligt onze "waarneming" vaak zover uit elkaar!
Over zijn medicatie: hij verhoogt zelf soms zijn medicatie, Wat echter ook weer tot andere complicaties leidt. Ik heb het vermoeden dat hij wellicht beter zou kunnen reageren op andere medicatie. Hij reageert heftig op dit medicijn en wanneer hij tijdelijk stopt, heeft hij last van heftige kickbacks. Met het medicijn zijn de bijwerkingen ook niet van de lucht: slaapgebrek, lusteloos, weinig eetlust, bij meer gebruik snel geïrriteerd, etc.
Hoe gaat houw partner hiermee om? Wat helpt voor jou?
Ik ga echt regelmatig een dag alleen op pad of trek me thuis even een half uurtje terug.
Mijn man is heel rustig. Hij wordt echt weleens gek van mij maar hij weet hoe hij mij dan moet stoppen en dat helpt. Hij ziet vaak eerder dan ikzelf als ik te vol zit en dat is fijn.
anoniem_368308 wijzigde dit bericht op 10-06-2018 11:43
7.09% gewijzigd
zondag 10 juni 2018 11:42
Waarom?redbulletje schreef: ↑10-06-2018 11:36Bijzonder dat jij persé een kind wilde van een ADHD man terwijl je al voorzien was met je dochter.
zondag 10 juni 2018 11:43
In de zomervakantie moet hij jullie relatie een zwengel gaan geven en anders trek je de stekker eruit.
Jij doet nu dus net of je hem een kans geeft. Maar je weet donders goed dat hij adhd heeft. Je weet dus heel goed dat het voor hem extra belastend is als de kinderen hele dagen thuis zijn. Je weet ook heel goed dat een vreemde omgeving op vakantie en andere dingen doen Dan normaal voor extra prikkels zorgt.
Jij weet nu al dat hij niet aan die eis kan voldoen. Maar dan heb jij wel een mooi excuus om een scheiding te gaan regelen.
En je man en jij zijn ruim 10 jaar bij elkaar en je oudste dochter is 10?
Misschien verwacht jij gewoon te veel in een relatie.
Jij doet nu dus net of je hem een kans geeft. Maar je weet donders goed dat hij adhd heeft. Je weet dus heel goed dat het voor hem extra belastend is als de kinderen hele dagen thuis zijn. Je weet ook heel goed dat een vreemde omgeving op vakantie en andere dingen doen Dan normaal voor extra prikkels zorgt.
Jij weet nu al dat hij niet aan die eis kan voldoen. Maar dan heb jij wel een mooi excuus om een scheiding te gaan regelen.
En je man en jij zijn ruim 10 jaar bij elkaar en je oudste dochter is 10?
Misschien verwacht jij gewoon te veel in een relatie.
zondag 10 juni 2018 11:46
Jeetje, lastig zeg. Het is duidelijk dat hij - waarschijnlijk door zijn ADHD, en het gebrek aan overzicht dat dit oplevert - zich enorm overvraagd voelt in jullie gezinsleven. Dat terwijl jij al een hele hoop aan het opvangen ben in je eentje. Er over in gesprek gaan is niet mogelijk, hij lijkt zijn aandeel hier niet zo in te zien. Het lijkt er op dat hij een aai over de bol wil als een kleine jongen voor hoe zwaar hij het heeft, jij wil echter gewoon een normale partner die zijn verantwoordelijkheid neemt en niet zo klaagt. Op dit vlak lopen dingen dus langs elkaar heen. Zou het helpen als je hem toch als die kleine jongen zou benaderen, en hem die aai over de bol zou geven? Naar hem zou luisteren en naast hem zou gaan staan, waarom hij het zo moeilijk vindt en dat het ook niet niets is? Zou je vanuit daar weer een opening tot gesprek kunnen vinden? Ben je bereid om ook van je eigen beschuldiging, afkeuring en 'stel je niet aan'- modus los te komen? Kan je dat nog opbrengen? Ik kan me namelijk ook goed voorstellen dat 'rekening houden met' zijn tol eist.
Ik denk dat je al een hele goede stap hebt gezet door dit aan te kaarten en regie bij hem te leggen. Het is niet onrealistisch om van hem te vragen of hij de impasse in jullie leven wil doorbreken. Daarvoor zal hij wel verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn aandeel. Tot nu toe lukt dat niet zo. Het kan zijn dat dat ook niet gaat lukken. Dat zou heel pijnlijk zijn. Je zou er voor kunnen kiezen om uit elkaar te gaan. Als 1 ding als een paal boven water staat, is dat jij het gaat redden zonder hem. Je doet nu ook al een hoop alleen en bent daarbij ook nog druk met hem.
Tot slot wil ik nog even zeggen: dit is echt een veel voorkomend probleem bij stellen met een ADHD-partner (meestal man). Ik zie ze regelmatig in de spreekkamer, de verhoudingen groeien scheef. Het gezinsleven kan soms echt heel pittig zijn voor deze mannen. Tel daar een wat kinderlijke, passieve coping bij op, en je hebt echt de ingredienten voor hangen en wurgen.
Het heeft ook ten grondslag gelegen aan de scheiding van mijn eigen ouders. Het is gewoon niet eenvoudig, wees mild voor jezelf en voor elkaar.
Ik denk dat je al een hele goede stap hebt gezet door dit aan te kaarten en regie bij hem te leggen. Het is niet onrealistisch om van hem te vragen of hij de impasse in jullie leven wil doorbreken. Daarvoor zal hij wel verantwoordelijkheid moeten nemen voor zijn aandeel. Tot nu toe lukt dat niet zo. Het kan zijn dat dat ook niet gaat lukken. Dat zou heel pijnlijk zijn. Je zou er voor kunnen kiezen om uit elkaar te gaan. Als 1 ding als een paal boven water staat, is dat jij het gaat redden zonder hem. Je doet nu ook al een hoop alleen en bent daarbij ook nog druk met hem.
Tot slot wil ik nog even zeggen: dit is echt een veel voorkomend probleem bij stellen met een ADHD-partner (meestal man). Ik zie ze regelmatig in de spreekkamer, de verhoudingen groeien scheef. Het gezinsleven kan soms echt heel pittig zijn voor deze mannen. Tel daar een wat kinderlijke, passieve coping bij op, en je hebt echt de ingredienten voor hangen en wurgen.
Het heeft ook ten grondslag gelegen aan de scheiding van mijn eigen ouders. Het is gewoon niet eenvoudig, wees mild voor jezelf en voor elkaar.
zondag 10 juni 2018 11:50
Want met ADHD mag je geen kind krijgen?redbulletje schreef: ↑10-06-2018 11:36Bijzonder dat jij persé een kind wilde van een ADHD man terwijl je al voorzien was met je dochter.
Zoals je kan lezen, ging het met behulp van medicatie goed. Ik vind het nogal stuitend ook om te zeggen een ADHD man. Die man is natuurlijk meer dan alleen zijn diagnose ADHD. Net zoals jij (en ik) ook meer ben dan alleen de diagnose kanker.
zondag 10 juni 2018 11:51
Hier helaas gescheiden van mijn ex met adhd na 16 jaar. Ik kon het niet meer opbrengen. Heel veel dingen die ik hier lees zin dus herkenbaar.
Toen ik merkte da alles wat ik probeerde weinig tot geen effect had heb ik voor mezelf gekozen en ben ik gescheiden. Een moeilijke beslissing maar de beste uit mijn leven.
Toen ik merkte da alles wat ik probeerde weinig tot geen effect had heb ik voor mezelf gekozen en ben ik gescheiden. Een moeilijke beslissing maar de beste uit mijn leven.
zondag 10 juni 2018 11:54
Ze had al 'n kind. Waarom dan het lot tarten? ADHD is vaak ook nog erfelijk. En die man kan het blijkbaar ook niet goed aan, die extra drukte.yajes schreef: ↑10-06-2018 11:50Want met ADHD mag je geen kind krijgen?
Zoals je kan lezen, ging het met behulp van medicatie goed. Ik vind het nogal stuitend ook om te zeggen een ADHD man. Die man is natuurlijk meer dan alleen zijn diagnose ADHD. Net zoals jij (en ik) ook meer ben dan alleen de diagnose kanker.
Met mijn psychische diagnose (ASS) zou het ook niet verstandig zijn geweest een kind te nemen (gelukkig heb ik dat uberhaupt nooit gewild)
