Relaties
alle pijlers
Band met ouders
zondag 17 juni 2018 13:31
Ik ga dit hier even van me aftypen omdat ik mezelf echt geen raad meer weet en hoop andere inzichten en adviezen te kunnen krijgen van buitenstaanders.
Ik ben een meisje van 17 die net geslaagd is op de havo en dadelijk in een tussenjaar zit.
Tussen mij en mijn ouders zit het al een lange tijd niet goed. Eerst was het alleen maar met mijn moeder, de laatste paar weken/maanden ook met mijn vader.
Met mijn moeder zijn er vooral irritaties e.d. Geen één gesprek kan normaal gevoerd worden zonder stemverheffingen. Meestal begint mijn moeder hiermee, waar ik een reactie op geef door precies hetzelfde te doen, wat natuurlijk niet goed is.
Ook heb ik vaak het gevoel gekleineerd te worden door haar. Wanneer ik iets vertel waar ik kennis over heb wordt het altijd afgedaan met dat ik toch niks weet, pas 17 ben dus in principe dom. Dit laatste wordt niet letterlijk gezegd maar wel indirect. Ook word er constant op me gelet en op mijn vingers gekeken door haar en dan maakt het niet uit of het bij het koken is of als ik een vraag heb terwijl ik achter de computer zit. Alles moet volgens haar manier en de controle is enorm vermoeiend.
Nu moet ik toegeven dat ik een keer of drie/vier flink te laat thuis ben gekomen, dat ik een flinke sloddervos kan zijn en voor mijn gevoel erg veel duidelijkheid nodig hebt wat betreft afspraken. Ook kan ik flink chagrijnig door het huis heen stampen als iemand in het gezin me tegenwerkt of wanneer we net ruzie hebben gehad. Ik stap moeilijk over dat soort dingen heen.
Met mijn vader had ik tot voor kort een vrij goede band. We praatten best veel, over vanalles. Hij stond (ook bij ruzies met mijn moeder) vaak aan mijn kant omdat ook hij mijn moeder vaak onredelijk vond (/vind?). Nu is dat allemaal weg. Ik ben te ver gegaan door een paar keer te laat thuis te zijn gekomen, te schreeuwen in ruzies etc. Dit snap ik, maar ik baal er ontzettend van.
Mijn zusje is hiervan de dupe. Ze schreeuwt vaak dat we moeten stoppen in een ruzie of sluit zichzelf hier voor af.
Ik heb voor mijn gevoel totaal geen duidelijkheid wanneer ik het goed doe thuis, en wanneer ik dit zeg word ik voor gek verklaard. Ik heb ontzettend vaak geprobeerd het leuk te blijven hebben voor mezelf en tegelijkertijd aan mijn ouders te denken hoe ze over bepaalde dingen zouden denken en of het goed zou zijn. Echter keek ik hier dus vaak met een andere blik naar dan mijn ouders, het loopt bij de kleinste dingetjes al uit op bonje.
Nu zit ik eraan te denken op mezelf te gaan en heb dit ook al thuis aangegeven omdat niemand van het gezin dit langer zo trekt. Het is ontzettend vermoeiend, voor alle partijen. Praten loopt uit op niks.
Wat vinden jullie hiervan? Ben ik redelijk?
Bedankt als je dit hele verhaal hebt gelezen, ben blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven.
Ik ben een meisje van 17 die net geslaagd is op de havo en dadelijk in een tussenjaar zit.
Tussen mij en mijn ouders zit het al een lange tijd niet goed. Eerst was het alleen maar met mijn moeder, de laatste paar weken/maanden ook met mijn vader.
Met mijn moeder zijn er vooral irritaties e.d. Geen één gesprek kan normaal gevoerd worden zonder stemverheffingen. Meestal begint mijn moeder hiermee, waar ik een reactie op geef door precies hetzelfde te doen, wat natuurlijk niet goed is.
Ook heb ik vaak het gevoel gekleineerd te worden door haar. Wanneer ik iets vertel waar ik kennis over heb wordt het altijd afgedaan met dat ik toch niks weet, pas 17 ben dus in principe dom. Dit laatste wordt niet letterlijk gezegd maar wel indirect. Ook word er constant op me gelet en op mijn vingers gekeken door haar en dan maakt het niet uit of het bij het koken is of als ik een vraag heb terwijl ik achter de computer zit. Alles moet volgens haar manier en de controle is enorm vermoeiend.
Nu moet ik toegeven dat ik een keer of drie/vier flink te laat thuis ben gekomen, dat ik een flinke sloddervos kan zijn en voor mijn gevoel erg veel duidelijkheid nodig hebt wat betreft afspraken. Ook kan ik flink chagrijnig door het huis heen stampen als iemand in het gezin me tegenwerkt of wanneer we net ruzie hebben gehad. Ik stap moeilijk over dat soort dingen heen.
Met mijn vader had ik tot voor kort een vrij goede band. We praatten best veel, over vanalles. Hij stond (ook bij ruzies met mijn moeder) vaak aan mijn kant omdat ook hij mijn moeder vaak onredelijk vond (/vind?). Nu is dat allemaal weg. Ik ben te ver gegaan door een paar keer te laat thuis te zijn gekomen, te schreeuwen in ruzies etc. Dit snap ik, maar ik baal er ontzettend van.
Mijn zusje is hiervan de dupe. Ze schreeuwt vaak dat we moeten stoppen in een ruzie of sluit zichzelf hier voor af.
Ik heb voor mijn gevoel totaal geen duidelijkheid wanneer ik het goed doe thuis, en wanneer ik dit zeg word ik voor gek verklaard. Ik heb ontzettend vaak geprobeerd het leuk te blijven hebben voor mezelf en tegelijkertijd aan mijn ouders te denken hoe ze over bepaalde dingen zouden denken en of het goed zou zijn. Echter keek ik hier dus vaak met een andere blik naar dan mijn ouders, het loopt bij de kleinste dingetjes al uit op bonje.
Nu zit ik eraan te denken op mezelf te gaan en heb dit ook al thuis aangegeven omdat niemand van het gezin dit langer zo trekt. Het is ontzettend vermoeiend, voor alle partijen. Praten loopt uit op niks.
Wat vinden jullie hiervan? Ben ik redelijk?
Bedankt als je dit hele verhaal hebt gelezen, ben blij dat ik het even van me af heb kunnen schrijven.
zondag 17 juni 2018 13:37
Wat localhero zegt.
Je klinkt zelf als best een lastige meid, die nogal snel boos is. Geen slechte meid ofzo, maar gewoon iemand die flink aan het puberen is. En dat is inderdaad voor iedereen lastig, ook voor jouzelf.
En misschien is jouw moeder ook wel te controlerend en onredelijk. Het zal een wisselwerking zijn. Vervelend is het wel.
Wat ga je doen in je tussenjaar? Ga je werken en sparen zodat je op kamers kunt als je volgend jaar gaat studeren? Ga je au pair doen? Het is denk ik heel verstandig als je iets zinvols gaat doen, waarmee je wat meer in de "volwassen" wereld komt te staan. Dan voel je je zelf fijner en dat zal de relatie met je ouders goed doen. Uit huis gaan is geen slecht idee, maar dat overhaast doen omdat je ruzie hebt thuis is misschien niet zo handig. Heb je daar een plan voor?
Je klinkt zelf als best een lastige meid, die nogal snel boos is. Geen slechte meid ofzo, maar gewoon iemand die flink aan het puberen is. En dat is inderdaad voor iedereen lastig, ook voor jouzelf.
En misschien is jouw moeder ook wel te controlerend en onredelijk. Het zal een wisselwerking zijn. Vervelend is het wel.
Wat ga je doen in je tussenjaar? Ga je werken en sparen zodat je op kamers kunt als je volgend jaar gaat studeren? Ga je au pair doen? Het is denk ik heel verstandig als je iets zinvols gaat doen, waarmee je wat meer in de "volwassen" wereld komt te staan. Dan voel je je zelf fijner en dat zal de relatie met je ouders goed doen. Uit huis gaan is geen slecht idee, maar dat overhaast doen omdat je ruzie hebt thuis is misschien niet zo handig. Heb je daar een plan voor?
zondag 17 juni 2018 13:38
Het is niet zozeer dat ik "gewoon" maar een puber ben. De thuissituatie is veel extremer, maar heb het geprobeerd om mijn ouders niet helemaal als boeman af te schilderen. Zelfs via via hoor ik dat mijn baas het sneu vindt. Ben vaak zat huilend op mijn werk of school aangekomen. Ouders van vriendinnen hebben aangegeven dat ik daar best een tijdje zou mogen logeren mocht het nodig zijn. Ik weet dat mijn ouders het goed met me voor hebben, maar er valt niks mee te beginnen voor mijn gevoel. Een paar familieleden denken hier ook zo over.
zondag 17 juni 2018 13:41
Ben er nog niet helemaal uit hoe ik berichten citeer, maar Head, ik geef toe dat ik echt niet makkelijk ben. Qua uit huis gaan heb ik al vrij veel uitgezocht, maar ben nog lang niet ver genoeg. Zou graag de kledingbranche ingaan. Lijkt me ook erg leuk om bijv een paar dagen mee te draaien met een wat kleiner winkeltje hier uit de buurt bij de inkoop. Gewoon, om even te proeven of dit me wat lijkt. Het tussenjaar is overigens ook bedoeld om uit te zoeken welke opleiding ik wil gaan doen aangezien ik hierin vast loop.
zondag 17 juni 2018 13:48
Ik heb trouwens een tijd bij een psycholoog gelopen, wat mij erg goed deed, maar dit is min of meer stopgezet door mijn ouders omdat hier meer naar mij werd geluisterd dan naar mijn ouders en omdat ik te laat thuis was gekomen. Ik heb daar te horen gekregen dat ik het idee van de ideale ouders los moet laten en meer mijn eigen pad moet gaan trekken, ook al zou dit tot een breuk met ze leiden.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik weet het echt niet meer.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik weet het echt niet meer.
zondag 17 juni 2018 13:53
Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:38Het is niet zozeer dat ik "gewoon" maar een puber ben. De thuissituatie is veel extremer, maar heb het geprobeerd om mijn ouders niet helemaal als boeman af te schilderen. Zelfs via via hoor ik dat mijn baas het sneu vindt. Ben vaak zat huilend op mijn werk of school aangekomen. Ouders van vriendinnen hebben aangegeven dat ik daar best een tijdje zou mogen logeren mocht het nodig zijn. Ik weet dat mijn ouders het goed met me voor hebben, maar er valt niks mee te beginnen voor mijn gevoel. Een paar familieleden denken hier ook zo over.
Dat anderen aangeven dat je bij hun kan logeren, betekent nog niet dat je het slecht hebt thuis of dat je ouders je vervelend behandelen. Je klinkt als een redelijk lastige puber en het lijkt dat je ouders moeite hebben om daarmee om te gaan. Je familie ziet misschien dat het beter is voor jullie allemaal (ook voor je ouders en je zusje) dat jij even ergens logeert.
Ik vind de tip om even iets "volwassen" te doen wel een goede. Wat zijn je plannen voor het komende jaar? Je zegt dat je iets in een winkel wil doen. Heb je daar al iets concreets mee gedaan? En hoe zit het thuis? Help je regelmatig mee in het huishouden, kook je weleens?
zondag 17 juni 2018 13:57
Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:48Ik heb trouwens een tijd bij een psycholoog gelopen, wat mij erg goed deed, maar dit is min of meer stopgezet door mijn ouders omdat hier meer naar mij werd geluisterd dan naar mijn ouders en omdat ik te laat thuis was gekomen. Ik heb daar te horen gekregen dat ik het idee van de ideale ouders los moet laten en meer mijn eigen pad moet gaan trekken, ook al zou dit tot een breuk met ze leiden.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik weet het echt niet meer.
De puberteit is ook een verwarrende tijd. Je ouders zijn 17 jaar je helden geweest en nu opeens ga je inzien dat je ouders ook maar mensen zijn met hun fouten en onzekerheden. In zekere zin gaat dit ook leiden tot een breuk, jij gaat van afhankelijk kind naar zelfstandige volwassene en jouw ouders hebben straks geen zorgrol meer. Een heel normaal en natuurlijk proces. De weg ernaartoe is alleen zwaar k*t
zondag 17 juni 2018 14:00
Collega's op je werk en ouder svan vriendinnen horen alleen jouw kant van het verhaal, op een moment dat je emotioneel bent. Dat betekent niet dat het bij jouw thuis per definitie 'slecht' is.
Ook mij lijkt het goed als je zelf iets volwassens te gaat doen. Heb je in je tussenjaar een baan? Betaal je kostgeld? Kook je wel eens, of doe je de was? Ga je op reis of op jezelf wonen? En bij een 'aanval'; probeer jezelf tot rust te krijgen (bijvoorbeeld buiten een rondje lopen) en bied na afloop je excuses aan (mits daar reden toe is, natuurlijk)
Ook mij lijkt het goed als je zelf iets volwassens te gaat doen. Heb je in je tussenjaar een baan? Betaal je kostgeld? Kook je wel eens, of doe je de was? Ga je op reis of op jezelf wonen? En bij een 'aanval'; probeer jezelf tot rust te krijgen (bijvoorbeeld buiten een rondje lopen) en bied na afloop je excuses aan (mits daar reden toe is, natuurlijk)
zondag 17 juni 2018 14:19
Een paar dagen meedraaien in een winkel is eigenlijk niet wat ik bedoel. Ik bedoel een bezigheid waarmee je het hele jaar flink aan de bak kan. Dus bijv een baan van 40 uur etc.Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:41Ben er nog niet helemaal uit hoe ik berichten citeer, maar Head, ik geef toe dat ik echt niet makkelijk ben. Qua uit huis gaan heb ik al vrij veel uitgezocht, maar ben nog lang niet ver genoeg. Zou graag de kledingbranche ingaan. Lijkt me ook erg leuk om bijv een paar dagen mee te draaien met een wat kleiner winkeltje hier uit de buurt bij de inkoop. Gewoon, om even te proeven of dit me wat lijkt. Het tussenjaar is overigens ook bedoeld om uit te zoeken welke opleiding ik wil gaan doen aangezien ik hierin vast loop.
Een studie kiezen is lastig, dat is zeker zo vooral als je niet weet waar je blij van wordt. Maar een jaar niksen of eens een keer meedraaien ergens voor een paar dagen lijkt me in jouw situatie niet zinvol. En te vrijblijvend.
Vandaar mijn vraag.
Je zou misschien ook kunnen proberen om op verschillende plekken onbetaald te gaan werken, zeg telkens een paar maanden. In branches waarvoor je wel een studie zou willen doen, om je echt wat meer onder te dompelen in beroepen. Dat maakt de keuze voor je opleiding misschien ook makkelijker.
zondag 17 juni 2018 14:22
Als aanvulling op Head; 'een paar dagen meedraaien bij de inkoop' is niet representatief. Inkoop is, ook voor winkelmedewerkers, een van de leukste dingen. Juist het meemaken van de mindere kanten van een baan (een saaie dinsdagochtend, spiegelen, alles vouwen, labelen, etc) maakt dat je een goed inzicht krijgt in de functie en het werk.Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:41Ben er nog niet helemaal uit hoe ik berichten citeer, maar Head, ik geef toe dat ik echt niet makkelijk ben. Qua uit huis gaan heb ik al vrij veel uitgezocht, maar ben nog lang niet ver genoeg. Zou graag de kledingbranche ingaan. Lijkt me ook erg leuk om bijv een paar dagen mee te draaien met een wat kleiner winkeltje hier uit de buurt bij de inkoop. Gewoon, om even te proeven of dit me wat lijkt. Het tussenjaar is overigens ook bedoeld om uit te zoeken welke opleiding ik wil gaan doen aangezien ik hierin vast loop.
zondag 17 juni 2018 14:31
Oh, nee sorry daar heb ik dan te snel en te kort op gereageerd. Tuurlijk ga ik in mijn tussenjaar een hoop werken. Heb al een paar dagen bij mijn bijbaan die ik in dit jaar zou kunnen voortzetten, maar bedoelde meer om bij dit boetiekje te proeven (onbetaald) hoe dit zou zijn om ergens in een kledingwinkel er een paar dagen in de week te staan. Dan zou ik dus een mooie afwisseling hebben in de bakkerij waar ik werk en bij bijv een kledingzaak. Mijn streven is om 30 à 40 uur in de week te gaan werken in mijn tussenjaar, en vrije tijd te besteden aan fotografie waar ik mezelf verder in wil ontwikkelen.
In het huishouden help ik prima mee; ik kook wel eens, niet vaak maar als het wordt gevraagd of ik weet dat mam laat thuis is ben ik niet te beroerd om te koken. Stofzuigen doe ik ook regelmatig, de was doe ik (alleen het strijkwerk niet), en vind het ook niet erg om bijv de badkamer te boenen als het nodig is. Verder probeer ik vooral beneden alles op te ruimen wat ik achter me laat slingeren zodat daar geen verdere irritatie over mogelijk is.
In het huishouden help ik prima mee; ik kook wel eens, niet vaak maar als het wordt gevraagd of ik weet dat mam laat thuis is ben ik niet te beroerd om te koken. Stofzuigen doe ik ook regelmatig, de was doe ik (alleen het strijkwerk niet), en vind het ook niet erg om bijv de badkamer te boenen als het nodig is. Verder probeer ik vooral beneden alles op te ruimen wat ik achter me laat slingeren zodat daar geen verdere irritatie over mogelijk is.
zondag 17 juni 2018 14:36
Nou ja, ik probeer zo min mogelijk van thuis naar mijn vriendinnen te brengen, omdat ik vind dat ze dit gewoon vrij weinig aangaan. Tuurlijk moet ik wel eens even mijn hart luchten, maar het kwam vaker voor (nu niet meer aangezien ik niemand meer mee naar huis neem) dat mijn moeder het heel nodig vond een vriendin te vertellen wat ik allemaal fout doe, en ze half en half aan te vallen zonder reden.nerdopviva schreef: ↑17-06-2018 13:53Dat anderen aangeven dat je bij hun kan logeren, betekent nog niet dat je het slecht hebt thuis of dat je ouders je vervelend behandelen. Je klinkt als een redelijk lastige puber en het lijkt dat je ouders moeite hebben om daarmee om te gaan. Je familie ziet misschien dat het beter is voor jullie allemaal (ook voor je ouders en je zusje) dat jij even ergens logeert.
Ik vind de tip om even iets "volwassen" te doen wel een goede. Wat zijn je plannen voor het komende jaar? Je zegt dat je iets in een winkel wil doen. Heb je daar al iets concreets mee gedaan? En hoe zit het thuis? Help je regelmatig mee in het huishouden, kook je weleens?
Ook heeft mam meerdere malen op straat staan schreeuwen tegen mijn vriend, ook met naar mijns inzien weinig reden.
zondag 17 juni 2018 14:37
Fotografie is zo gaaf. Wil je daar geen studie voor doen? Misschien een fotogerelateerde bijbaan/stage zoeken?
Goed dat je in ieder geval lekker bezig gaat.
Het komt wel goed met je ouders denk ik. Zeker mocht je volgend jaar op jezelf gaan wonen, dan komt er wat meer ruimte en minder kans dat de irritaties tot ruzies uitlopen.
Goed dat je in ieder geval lekker bezig gaat.
Het komt wel goed met je ouders denk ik. Zeker mocht je volgend jaar op jezelf gaan wonen, dan komt er wat meer ruimte en minder kans dat de irritaties tot ruzies uitlopen.
zondag 17 juni 2018 14:42
Ik zou er dolgraag een studie in doen! Alleen ben ik bang dat de baankansen alleen maar gaan afnemen aangezien iedereen tegenwoordig een mobiel of een camera in zijn bezit heeft en de waarde van 'goede' foto's niet meer relevant is.Head* schreef: ↑17-06-2018 14:37Fotografie is zo gaaf. Wil je daar geen studie voor doen? Misschien een fotogerelateerde bijbaan/stage zoeken?
Goed dat je in ieder geval lekker bezig gaat.
Het komt wel goed met je ouders denk ik. Zeker mocht je volgend jaar op jezelf gaan wonen, dan komt er wat meer ruimte en minder kans dat de irritaties tot ruzies uitlopen.
Al zou ik productfotografie ook ontzettend gaaf vinden!
Wat dat op mezelf wonen betreft, dat denk ik ook, alleen hebben mijn ouders min of meer aangegeven dat ik dan ook niet meer bij ze mag aankloppen en het contact heel beperkt gaat worden.
zondag 17 juni 2018 14:49
Lara123 schreef: ↑17-06-2018 14:42Ik zou er dolgraag een studie in doen! Alleen ben ik bang dat de baankansen alleen maar gaan afnemen aangezien iedereen tegenwoordig een mobiel of een camera in zijn bezit heeft en de waarde van 'goede' foto's niet meer relevant is.
Al zou ik productfotografie ook ontzettend gaaf vinden!
Wat dat op mezelf wonen betreft, dat denk ik ook, alleen hebben mijn ouders min of meer aangegeven dat ik dan ook niet meer bij ze mag aankloppen en het contact heel beperkt gaat worden.
Het beroep van fotograaf is inderdaad niet makkelijk, maar ik geloof wel dat je, als je goed bent, er een mooie loopbaan in kunt hebben. Grote bedrijven gebruiken voor hun reclames etc. zeker nog wel professionele fotografen!
Maar.......dat kun je ook gaan doen de komende tijd: netwerken! Ga contact leggen met fotografen, ga met ze praten. Over waarom ze dit beroep zo leuk vinden, hoe ze hun loopbaan aanpakken, welke opleiding ze hebben gedaan etc. etc. Er zijn ook fotostudio's die veel productfotografie doen, neem eens contact op en kijk of je daar mee mag lopen als onbetaald manusje van alles.
Dit kun je natuurlijk ook doen met andere beroepen die je leuk lijken. Met netwerken bouw je alvast een kring van bekenden op en het is heel leerzaam en leuk om te doen.
De reactie van jouw ouders op jouw plan om op jezelf te gaan wonen vind ik best vreemd, het is toch normaal om uit huis te gaan als je volwassen wordt / gaat studeren.
zondag 17 juni 2018 14:53
Ik was ook net 18 uit huis.
Dat heeft onze band ondanks haar dreigementen wel een paar jaar beter gemaakt.
Nu helaas helemaal weg.
Ga lekker op jezelf. Leen geld desnoods voor je opleiding. Maak verder geen schulden!!
Denk dat je ouders en jij allemaal niet slecht zijn. Als je later misschien zelf kinderen hebt snap je het beter. Ik dan. Sommige dingen ook weer niet maar dit wel.
Dat heeft onze band ondanks haar dreigementen wel een paar jaar beter gemaakt.
Nu helaas helemaal weg.
Ga lekker op jezelf. Leen geld desnoods voor je opleiding. Maak verder geen schulden!!
Denk dat je ouders en jij allemaal niet slecht zijn. Als je later misschien zelf kinderen hebt snap je het beter. Ik dan. Sommige dingen ook weer niet maar dit wel.
zondag 17 juni 2018 14:54
Bij een "baan" in de creatieve sector moet je denken aan ondernemerschap, en niet in baankansen. Als ondernemer zijn er voldoende mogelijkheden, als je maar kwaliteit levert en ondernemend werkt. Kijk bijvoorbeeld naar William Rutte(n?), maar ook naar de jaarlijkse "trouwfotografie awards" of "World Press Photo".
zondag 17 juni 2018 16:06
Mensen geloven het vaak niet als je zegt dat je ouders onredelijk zijn, zeker als je zelf een puber bent en ik kan me goed voorstellen dat het heel vervelend is als mensen je woorden in twijfel trekken.Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:38Het is niet zozeer dat ik "gewoon" maar een puber ben. De thuissituatie is veel extremer, maar heb het geprobeerd om mijn ouders niet helemaal als boeman af te schilderen. Zelfs via via hoor ik dat mijn baas het sneu vindt. Ben vaak zat huilend op mijn werk of school aangekomen. Ouders van vriendinnen hebben aangegeven dat ik daar best een tijdje zou mogen logeren mocht het nodig zijn. Ik weet dat mijn ouders het goed met me voor hebben, maar er valt niks mee te beginnen voor mijn gevoel. Een paar familieleden denken hier ook zo over.
Soms is het beter om je eigen pad te volgen. Gelukkig ben je bijna 18 en kun je volledig je eigen koers gaan varen.
Pak die kans zonder schuldgevoelens en zonder zinloze hoop dat het beter wordt als je psycholoog ook al aangeeft dat je ze maar gewoon moet zien zoals ze zijn, mét hun beperkingen.
zondag 17 juni 2018 16:08
Als jij vindt dat jij dat jij baat hebt bij een psycholoog dan gá je toch? Je hebt hiervoor geen toestemming van je ouders nodig en je ouders hoeven dit niet eens te weten. Zouden het na willen vragen bij de zorgverzekering dan moet de zorgverzekering eerst jouw toestemming vragen voor zij er iets over mogen zeggen. De gesprekken die jij voert bij de psycholoog zijn vertrouwelijk en wat tussen jou en de psycholoog besproken wordt mag niet met je ouders gedeeld worden tenzij jij daar schriftelijk toestemming voor geeft.Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:48Ik heb trouwens een tijd bij een psycholoog gelopen, wat mij erg goed deed, maar dit is min of meer stopgezet door mijn ouders omdat hier meer naar mij werd geluisterd dan naar mijn ouders en omdat ik te laat thuis was gekomen. Ik heb daar te horen gekregen dat ik het idee van de ideale ouders los moet laten en meer mijn eigen pad moet gaan trekken, ook al zou dit tot een breuk met ze leiden.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik weet het echt niet meer.
Als de situatie onhoudbaar is, neem contact met de huisarts en/of psycholoog en vraag naar mogelijkheden tot begeleid wonen. Aangezien je schrijft dat je duidelijke structuren nodig hebt lijkt het mij persoonlijk niet verstandig om zonder begeleiding op kamers te gaan. Mocht dit niet mogelijk zijn dan is tijdelijke inwoning bij familie of vrienden een goede optie. Echter je ouders moeten het hier wel mee eens zijn.
Zou je willen adviseren de wijste te zijn zolang je thuis woont. Niets vragen, niets zeggen als het niet nodig is. Ga situaties uit de weg en probeer positief te blijven. Zoek een baan voor het tussenjaar, al dan niet gecombineerd met een cursus of vrijwilligerswerk. Maak lol met je vrienden en respecteer de huisregels die je ouders hebben.
Dat je ouders niet of moeilijk met een puber kunnen omgaan zegt niets over jou maar wat over hen.
zondag 17 juni 2018 16:15
Lara123 schreef: ↑17-06-2018 14:42Ik zou er dolgraag een studie in doen! Alleen ben ik bang dat de baankansen alleen maar gaan afnemen aangezien iedereen tegenwoordig een mobiel of een camera in zijn bezit heeft en de waarde van 'goede' foto's niet meer relevant is.
Al zou ik productfotografie ook ontzettend gaaf vinden!
Wat dat op mezelf wonen betreft, dat denk ik ook, alleen hebben mijn ouders min of meer aangegeven dat ik dan ook niet meer bij ze mag aankloppen en het contact heel beperkt gaat worden.
Er zijn legio fotoclubs, dus waarschijnlijk ook ergens bij jou in de buurt, waar je veel over fotografie kunt leren. Niet alleen hoe je foto's maakt maar ook van belichting en het gebruik van lenzen, workshops en lezingen vallen daar ook onder. Je ontmoet anderen met dezelfde passie en zo kun je naast het netwerken ook een portofolio gaan maken.
zondag 17 juni 2018 16:20
Dat is emotionele chantage en je moet hier echt niet in meegaan.
Je staat aan de vooravond van een volwassen leven en op jezelf wonen hoort daar gewoon bij.
zondag 17 juni 2018 16:25
Ik denk dat je thuis niet vindt wat je nodig hebt. Je ouders/ moeder kunnen zich niet inleven en bieden jou emotioneel niet de steun die jij nodig hebt. Voor jou is dat lastig. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten. Achteraf denk ik, dat het beter was geweest als ik eerder het huis uit was gegaan dan ik gedaan heb. 17 is erg jong maar als je een jaartje of 2 jaartjes verder bent, is het niet gek om te kijken of je een kamer of appartement kunt huren. Ondertussen kun je nu part time werken en studeren Op die manier heb je meer omhanden en ben je minder met de situatie thuis bezig. Probeer zo min mogelijk van je ouders te verwachten.
zondag 17 juni 2018 17:05
Ik begrijp je. Je voelt je ook loyaal naar je ouders waardoor je niet te negatief over ze wil praten.Lara123 schreef: ↑17-06-2018 13:48Ik heb trouwens een tijd bij een psycholoog gelopen, wat mij erg goed deed, maar dit is min of meer stopgezet door mijn ouders omdat hier meer naar mij werd geluisterd dan naar mijn ouders en omdat ik te laat thuis was gekomen. Ik heb daar te horen gekregen dat ik het idee van de ideale ouders los moet laten en meer mijn eigen pad moet gaan trekken, ook al zou dit tot een breuk met ze leiden.
Het is een beetje een onsamenhangend verhaal maar ik weet het echt niet meer.
Maar ik denk dat je psycholoog gelijk heeft.
Probeer los te komen van je ouders, ga op jezelf wonen ( of rond je 18de, dat je nu wat kan sparen).
Het gaat nog een lastige tijd worden. Maar je zal je zoveel beter gaan voelen als je op jezelf woont.
